บทที่ 62 “ บาปรัก...กับพันธนาการ ”
ผมนอนแช่ตัวอยู่บนร่างหมวดยุทธ ด้วยความสุขสม แกะน้อยที่คารูสวาทของพี่หมวดสุดหล่อ เริ่มแข็งตัวขึ้นมาใหม่ แกะน้อยคงพร้อมที่จะเริ่มเกมส์รักอีกสักรอบ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม หมวดยุทธถึงทำให้ผมคลั่งไคล้ได้ถึงเพียงนี้ ...แค่เห็นหน้าครั้งแรก อารมย์ก็กระเจิดกระเจิง ยิ่งได้ร่วมรักกับแก ผมยิ่งจะเป็นบ้าตายสะให้ได้
หรือว่าจริงๆแล้ว หมวดยุทธคือเซ็กส์แอพพีลของผม ด้วยความเป็นผู้ชายมาดแมน หล่อเหลา กล้ามเป็นมัด รูปร่างสมบูรณ์ กับบุคลิคเงียบขรึม มาดเข้ม ทำให้หัวใจผมหลอมละลาย...เร่าร้อน...อยากกระโจนร่วมรักกับแกในทันที....ซึ่งมันต่างจากพี่ชายที่รัก ที่ครั้งแรก ผมกลับรู้สึกเฉยๆ จนกระทั่งได้มีอะไรกันแล้ว ถึงทำให้ผมหวั่นไหวได้...แต่เมื่อถามหัวใจตนเอง แน่นอน พี่ชายที่รัก คือยอดดวงใจของผมคนเดียว คนเดียวจริงๆ ที่ผมยอมให้ได้ทุกอย่าง แม้แต่ยอม...ยอมที่จะเป็นฝ่ายรับให้...
แต่ก็นั้นแหละ พี่ชายที่รักเองก็เคยบอกว่า ไม่เคยเดินทางเส้นนี้มาก่อน จนกระทั่งหลงทางชักชวนผมให้เดินทางไปด้วยกัน แต่ทว่าในตอนนี้....พี่ชายที่รักมีเจ้าของที่แท้จริงแล้ว พี่ชายที่รักกลายเป็นบุคคลต้องห้ามสำหรับผมไปเรียบร้อยแล้ว...ผมควรจะปล่อยให้แกเดินทางกลับไปในทางที่ถูกต้อง นั่นก็หมายความว่า ตัวผมต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาสะเอง...
ในตอนนี้ผมคิดว่า ผมค้นพบพี่ชายคนใหม่ คนที่ทำให้หัวใจผมเต้นเร่าๆทุกขณะที่ได้ใกล้ชิด อยากร่วมรักกับแกไม่เว้นแม้แต่นาที พี่หมวดครับ ผมคงรักพี่เข้าแล้วล่ะครับ และตอนนี้แกะน้อยเองก็ดิ้นร่าเริง พร้อมเตรียมรบอีกระลอก...
ผมโยกบั้นเอวหมุนวนให้แกะน้อยทิ่มแทงรูสวาทหมวดยุทธ อย่างกระสันต์ ผมเลื่อนใบหน้าขึ้นไปที่ใบหน้าหล่อเหลานั้น สายตาที่แกกำลังส่งมา ผมคาดที่จะเดาได้ มันดูสับสนอย่างประหลาด....แต่ผมหน้ามืด...หน้ามืดเพราะตัณหาราคะ...จึงไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมประกบปากลงไป เตรียมสอดลิ้นเข้าไป หาความหอมหวานจากปากแมนๆของหมวดยุทธ...
แกผลักหน้าผมออกอย่างรวดเร็ว มือข้างซ้ายแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก ค้ำคอผมยกขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก จังหวะนั้นหมัดลุ่นๆข้างขวาของแก ก็ชกเข้าที่ครึ่งปากครึ่งจมูกของผมอย่างแรง
“พลั่ก!”
“โอ๊ย!” ผมร้องเสียงหลง หน้าหงายไปตามแรงชก ผมถึงกับเสียหลัก ถอนตัวออกจากร่างของแก จนตกเตียง หกล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรง...ผมรู้สึกเจ็บตำแหน่งที่โดนชก จึงเอามือขึ้นไปลูบ ผลปรากฎว่าเลือดกำเดาไหลออกมาเป็นทาง...
หมวดยุทธ ผลุดลุกขึ้น กำหมัดแน่น เตรียมจะต่อยผมอีกรอบ ใบหน้าของแกตอนนี้ ทั้งโกรธ ทั้งอาย ทั้งเสียใจ ทั้งคั่งแค้น จนไม่อาจจะบรรยายได้
“มึง! มึงทำกูทำไม” เสียงแกคำรามลั่นห้อง พร้อมกับก้าวเข้ามากำหมัดจังก้า
“พี่หมวดครับ ผะ ผมเสียใจ ผมขอโทษครับ” ผมยกมือไหว้แกอย่างยอมรับผิด
“พี่หมวดจะทำอะไรผมก็ทำเลยครับ ชกผมให้ตายไปข้างหนึ่ง ให้สาสมกับความแค้นของพี่หมวด” ผมเริ่มน้ำตาไหล สะอึกสะอื้น ไม่ใช่เพราะกลัวจะเจ็บตัว แต่ความรู้สึกผิดมันจู่โจมเข้ามาอย่างตั้งตัวไม่ติด ไม่น่าเลย ไอ้แกะ แม้แต่กับผู้มีพระคุณ ผู้ที่ช่วยชีวิตมึงไว้ มึงก็ยังไม่ละเว้น...
ผมหลับตารอ...รอคอยบทลงโทษ จากบาปที่ได้ล่วงเกินหมวดยุทธ แต่แล้ว...ผมได้ยินเสียงหมวดยุทธ เตะตู้หนังสือดังโครมใหญ่ ผมลืมตาขึ้น จึงทันได้เห็นตู้หนังสือกระเด็นไปอีกมุมหนึ่งของห้อง มันหกล้มลงที่พื้น หนังสือหนังหากระจัดกระจายปลิวว่อน
พี่หมวดมองผมด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชัง เหมือนผมเป็นสัตว์เลื้อยคลานตัวหนึ่ง แกกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโมโห ก่อนที่จะกระทืบเท้าปึงปังออกไป พร้อมกระชากประตูห้องนอนปิดดังปัง! ด้วยแรงอาฆาต
ผมร้องไห้ออกมาดังๆ ด้วยความเสียใจ เสียใจอย่างที่สุด นี่ผมทำอะไรลงไป ผมทำไปได้ยังไงกัน ทำไมผมถึงเลวขนาดนี้ ผมเป็นคนที่ไม่น่าให้อภัยอย่างที่สุด...
ผมลุกขึ้นเดินออกไปว่าหมวดยุทธกำลังทำอะไร เห็นแกเปิดไฟในห้องน้ำ เสียงน้ำจากฝักบัวกำลังไหลซ่าส์ๆ แกคงอยากจะชำระล้าง สิ่งสกปรกโสโครกที่ติดตัวแกออกไป ผมร้องไห้และเดินไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันกาย มองออกไปข้างนอก ใช่ข้างล่างนอกระเบียงนั่น แกน่าจะอยู่ตรงนั้น...แกไม่น่าจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ไอ้แกะ แกมันเลวเกินไป ที่จะอยู่สู้หน้าหมวดยุทธผู้มีพระคุณของแก
ผมเดินใจลอยไปจับที่ขอบระเบียง ณ อารมณ์นี้ อยากจะกระโดดลงไปข้างล่าง ให้มันตายไปสะ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป....พอดีประตูห้องน้ำเปิดออก หมวดยุทธเดินออกมาสวมผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันกาย น้ำบางส่วนยังเกาะเป็นหยดบนตัวแก แกคงจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมปราดเข้าไปประชิด อยากจะพูดอะไรมากมาย อยากจะทำอะไรก็ได้ให้แกยกโทษให้...แต่แกไม่หันมามองผมเลย แม้แต่หางตา...แล้วแกก็เดินจ้ำอ้าวหนีผมออกไปจากตรงนั้น คงจะขยะแขยงผมเต็มทน...
ผมเข้าไปเปิดฝักบัวชำระร่างกาย สายน้ำเย็นๆ อาจทำให้ผมคิดอะไรออกมาได้บ้าง แต่จนแล้วจนรอด ไม่มีทางไหนที่จะทำให้หมวดยุทธอภัยให้ได้เลย ลองนึกถึง สภาพ ผู้ชายแท้ๆ แมนๆ ถูกกระทำชำเรา มันก็ไม่ต่างไปกว่าหญิงสาวบริสุทธิ์ ที่ถูกข่มขืนหรอก...แต่รายหมวดยุทธนี่ มันต่างกัน ต่างกันตรงที่ศักดิ์ศรีของความเป็น...ลูกผู้ชาย...ความเป็นลูกผู้ชายของแกย่อยยับป่นปี้ เพราะฝีมือใคร ถ้าไม่ใช่มึง ไอ้แกะ ไอ้น้องเลว....
ผมอาบน้ำเสร็จ เช็ดตัวลวกๆ พันกายด้วยผ้าขนหนู เปิดประตูออกมา พลัน!
“กลิ๊ก!” ปากกระบอกปืนสั้นถูกจ่อเข้าที่หัวสมองข้างขวาผมทันที มันพร้อมที่จะเหนี่ยวไกได้ทุกขณะ ผมรู้สึกตัวชาวาบ ยืนตัวแข้งทื่อ...พญามัจจุราชคงจะมาตามตัวผมแล้วกระมัง แต่คิดว่าผมจะกลัวตายงั้นหรือ....
“ยิงผมเลย พี่หมวด ฮือ ฮือ ” ผมสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลพรากลงมาทั้งสองแก้ม จากนั้นผมก็พยายามพูดต่อว่า
“ถ้าหากว่า มันทำให้พี่หมวด หายแค้น ยิงผมเลย...ผมมันเลวครับ ฮือ ฮือ ผมสมควรตาย ฮือ ฮือ”
“แล้ว แกะทำแบบนี้กับพี่ทำไม” พี่หมวดคงแค้นมาก แค้นจนผมได้ยินเสียงสะอื้นไห้ จากผู้หมวดผู้หยิ่งทะนงในความเป็นลูกผู้ชายของตัวเอง
“ผมไม่รู้ ฮือ ฮือ ผมผิดไปแล้วครับ ผมผิด ฮือ ฮือ”
“แกะรู้มั๊ย ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอย่างพี่มัน สูญเสียไปแล้ว แล้วพี่จะกล้ามีชีวิตอยู่ให้ใครเขาดูถูกได้อย่างไร ฮือ ฮือ” ผู้หมวดร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายผมอีกต่อไป ผมเข้าใจครับพี่หมวด ผมเข้าใจ คำว่าลูกผู้ชายของผู้พิทักษ์สันติราษฎร มันคงยิ่งใหญ่...ยิ่งใหญ่มาก ที่จะไม่ยอมให้มันสูญเสีย...
“แล้วทำไมถึงต้องเป็นแกะ แกะที่พี่รักนักหนา เหมือนน้องแท้ๆของพี่ แกะคนที่พี่หมายมั่นปั้นมือ ให้เป็นคนเก่ง แทนเพื่อนรักของพี่ หรือเป็นตัวแทนแม้แต่ตัวพี่เอง” นี่แสดงว่าหมวดยุทธ รักผมเหมือนน้องในไส้ อย่างงั้นหรือ...เมื่อได้ยินแบบนี้ ผมถึงกับร่ำไห้แทบจะขาดใจตายในวินาทีนี้ แกได้ยินมั๊ยไอ้แกะ ไอ้คนเลว ไอ้คนเนรคุณ แกน่าจะตายตั้งแต่ตอนที่แกจมน้ำครั้งนั้นไปแล้ว...แกไม่น่าจะมีชีวิตรอดมาทำเรื่องอัปยศอดสู กับผู้มีพระคุณของแก...
หมวดยุทธรำพึงรำพันต่อได้ไม่นาน ผมก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อ....
“ในเมื่อศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของพี่ มันถูกทำลายย่อยยับไปแล้ว พี่ก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไป” ว่าแล้วพี่หมวดก็เปลี่ยนเป้าหมายของวิถีกระสุน หันปากกระบอกปืนเข้าจ่อที่ศรีษะของตัวเองอย่างรวดเร็ว ผมร้องตะโกนขึ้นสุดเสียงเหมือนคนบ้า
“อย่า!” ผมพยายามเข้ายื้อแย่งปืนจากมือของแก แต่แกกลับเดินถอยหลังออกไปทางห้องรับแขก น้ำตาลูกผู้ชายของแกไหลออกมาเป็นทาง สายตาของแกที่มองมาที่ผม เป็นสายตาที่บอกถึงความผิดหวังอย่างรุนแรง...
“ฮือ ฮือ อย่าทำอย่างนี้เลยครับ ฮือ ฮือ พี่หมวดครับ” ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น อ้อนวอนพี่หมวดทุกวิถีทางไม่ให้แกทำร้ายตนเอง
“พี่หมวดยิงผมแทนเถอะครับ เรื่องมันจะได้จบ จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ฮือ ฮือ” ผมพยายามก้าวเท้าตามแกไป ร้องไห้ไปแทบเป็นสายเลือด
“หยุด! ถ้าก้าวเข้ามาอีกแค่ก้าวเดียว พี่จะยิง” แกตะโกนเสียงกร้าว ทำให้ผมชงักกึกอยู่กับที่
“พี่หมวดครับ ผมอยากตาย ตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ฮือ ฮือ ในเมื่อพี่หมวดให้ชีวิตผมมาได้ พี่หมวดก็ทำลายมันได้ไม่ใช่หรือครับ ฮือ ฮือ” คราวนี้พี่หมวดถึงกับชงักงัน
“แต่ถ้าหากพี่หมวดจะยิงตัวเองให้ได้ ผมก็จะยิงตัวตายตาม ฮือ ฮือ” พี่หมวดยืนหลังพิงกำแพงด้วยความเหนื่อยอ่อน มือที่เตรียมยิงศรีษะเริ่มลดลง ผมได้โอกาสจึงรีบไปแย่งปืนออกจากมือแก วางไว้กับพื้น...
พี่หมวดทรุดกายอ่อนยวบยาบลงกับพื้น สายตาเหม่อลอย น้ำตาเริ่มหยุดไหล แต่แกกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ผมไม่รู้
“เชื่อผมน่ะครับ อย่าทำร้ายตัวเองเลย ฮือ ฮือ” ผมนั่งลงเข้าไปสวมกอดพี่หมวดพร้อมกับร่ำไห้ พี่หมวดเริ่มใช้มือข้างหนึ่งเข้าโอบกอดผมไว้เช่นกัน
“ทะ ทำไม แกะ ถึงอยากจะตายตามพี่ไป” แกถามผมด้วยเสียงแผ่วเบา
“เพราะว่าผมผิด ที่ทำกับพี่หมวด...ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตผมไงครับ ฮือ ฮือ”
“แค่นั้นเองน่ะหรือ” แกถามด้วยเสียงเหมือนน้อยใจอะไรบางอย่าง พร้อมจ้องตาผมเหมือนจะรอ...รอให้ผมตอบว่า...
“อะ เ่อ่อ เพราะผมรัก รักพี่หมวดครับ” ผมไม่รู้ว่านั้นจะเป็นคำตอบ คำตอบเดียวที่ทำให้มัน... กลายเป็นพันธนาการรัก ระหว่างผมกับหมวดยุทธ ในเวลาต่อมา...
