Tuesday, March 30, 2010

บทที่ 119 " ความลับ...สองนายตำรวจ"


บทที่ 119 ความลับ...สองนายตำรวจ
ผมอุทานเสียงดัง ก็ไม่คิดว่าจะเจอสารวัตรเชษฐ์ในตอนนี้นี่ครับ แถมแกมาในชุดตำรวจเต็มยศอีกต่างหาก
สวัสดีครับ ผมยกมือไหว้ตามมารยาท
หวัดดี ไอ้เสือ...ใจคอคนเราจะไม่เชิญแขกนั่งบ้างรึไงครับ สารวัตรทักทายผม แล้วหันหน้าไปทางพี่หมวด
อ้าว เชิญครับสารวัตร เดี๋ยวผมไปสั่งอาหารเพิ่มให้น่ะครับ พี่หมวดเชิญนั่งตามมารยาท และกำลังจะลุกขึ้น
ไม่ต้องหรอกครับหมวด ผมสั่งอาหารไว้แล้ว ประเดี๋ยวคงมา สารวัตรเชษฐ์ถือวิสาสะนั่งลงขัดสมาธิข้างๆผม
ผมรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ ก็สารวัตรกับพี่หมวดดูเหมือนจะปีนเกลียวกันอยู่นี่นา แล้วเป็นไงมายังไง สารวัตรถึงรู้ว่าผมกับพี่หมวดมาทานกุ้งเผาที่นี่ ผมเลยแกล้งหยิบแก้วน้ำใส่ก้อนน้ำแข็ง แล้วรินเบียร์โดยไม่ให้เกิดฟอง (เอียงแก้วทำมุมสี่สิบห้าองศา)
เ่อ่อ สารวัตรครับ เบียร์ครับผม
ฮ่า ฮ่า ขอบใจ ขอบใจ รู้ใจจริงๆไอ้น้องคนนี้ สารวัตรเชษฐ์ตบไหล่ข้างขวาผมเบาๆ ในขณะที่มือข้างซ้ายรับแก้วเบียร์จากผมไป
อึก อึก อืมชื่นใจดีแท้ สารวัตรยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม แล้วพึมพำเบาๆ แต่ทว่าผมตกใจทำอะไรไม่ถูก เมื่อแกกล่าวประโยคถัดมา
แกะนี่ เข้าท่าดีน่ะ เมื่อไหร่จะชงเหล้าให้พี่ทานอีกล่ะครับผมสะดุ้งโหยง และจังหวะนั้น ผมกับพี่หมวดมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ
อะ เอ่อ คะ คือ ผมไม่รู้จะตอบยังไง ก็ตอนนี้หน้าพี่หมวดเริ่มจะแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แล้วสิครับพี่น้อง เฮ้อ...
หมายความว่ายังไงครับสารวัตร แกะเนี่ยะน่ะเคยชงเหล้า ให้สารวัตร พี่หมวดอดถามขึ้นมาไม่ได้
อ้าวก็วันนั้นไง วันที่ผมเข้าไปทานข้าวกับ พ่อ เอ๊ย พ่อของแกะน่ะ ท่านเป็นคนที่น่านับถือทีเดียว ใช่มั๊ยครับ แกะ สารวัตรยิ้มให้ผมด้วยความเป็นกันเอง
อะ เอ่อ ขอบคุณครับผมแก้เขินด้วยการไปหยิบขวดโค๊กมารินใส่แก้วตัวเอง...นี่กูจะทำยังไงดีเนี่ยะ ไม่รู้ว่าตำรวจสองนายนี่จะมีอะไรที่จะคุยกันรึเปล่า ดูมันอึมครึมยังไงชอบกล
ผมว่า สารวัตรบอกเหตุผลมาดีกว่า ว่าตามพวกเรามาทำไม อยู่ๆ พี่หมวดก็พูดโพล่งออกมาสะงั้น
ฮ่ะ ฮ่ะ ผมจะตามคุณมาทำไมครับหมวด ผมก็หาโอกาสมาทานอาหารอร่อยๆบ้างสิครับ สารวัตรหัวเราะออกมาดังๆ แต่ผมและพี่หมวดดูเหมือนจะไม่เชื่อว่า แกจะเผอิญมาทานข้าวที่เดียวกันได้ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น
อาหารมาส่งค่ะ เจ๊เจ้าของร้านถือจานกุ้งเผามาอีกสองจาน และมีเด็กเสริฟหนุ่มยกหม้อต้มยำกุ้งมาด้วย ผมนึกว่าจะหมดแล้ว ดันมีเด็กสาวอีกสองคน คนหนึ่งยกถาดที่มีจานกุ้งแช่น้ำปลาและน้ำจิ้ม ส่วนอีกคนถือกระติกน้ำแข็ง พร้อมเบียร์สองขวด
แหมๆ วันนี้สงสัยจะมีลาภ คิกๆ นายตำรวจให้เกียรติมาทานอาหารที่ร้าน ดีใจจังเลยค่ะ เจ๊เจ้าของร้านพูดไปทั้งยิ้มทั้งหลิ่วตา ให้ทั้งสารวัตร และพี่หมวดในเวลาเดียวกัน
ฮ่ะ ฮ่ะ ยินดีครับ ยินดี ....เอ่อ แกะ อยากจะสั่งอะไรเพิ่มมั๊ยครับ สารวัตรคุยกับเจ๊อย่างถูกคอ และถือโอกาสถามผมไปในตัว
ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ ผมล่ะกำลังงง กับท่าทีของสารวัตรจัง ดูเหมือนว่าแกจะไม่ค่อยถูกกับพี่หมวดไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงสั่งอาหารมาทานกับพวกเราได้ แปลกจริงๆ
"่สารวัตร สั่งอาหารมาเลี้ยงคนทั้งกองทัพรึไงครับ พี่หมวดโพล่งขึ้นมา หลังจากพวกเจ๊และลูกน้องกลับไปแล้ว
ฮ่ะ ฮ่ะ เอ้าช่วยกันกินก็แล้วกัน แกะมา พี่แกะกุ้งให้น่ะครับ สารวัตรไม่ตอบคำถามของพี่หมวด แต่ดันมาแกะกุ้งให้ผมแทน ตายล่ะ นี่สารวัตรจะมาไม้ไหนกับผมเนี่ยะ
อ่ะ เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ครับ เกรงใจครับผม ผมมองหน้าพี่หมวดอีกครั้ง ด้วยสายตาหวาดๆ ขออย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย เจ้าประคู๊ณ หวังว่าสารวัตรคงไม่ใช่...และแกก็เพียงแค่เอ็นดูผมเท่านั้น
อย่าปฏิเสธผู้ใหญ่ เข้าใจมั๊ยครับ สารวัตรทำเสียงดุเบาๆ
ขะขอโทษครับ คะคือ...ขอบคุณครับ ผมนั่งนิ่งตัวตรงคงปล่อยเลยตามเลย ให้สารวัตรเอาเนื้อกุ้งลงไปวางที่จานของผม
ลองทานกุ้งแช่น้ำปลามั๊ย อร่อยน่ะ นี่สารวัตรแกจะทำอะไรเนี่ยะ ผมล่ะงงไปหมดแล้วน่ะครับ
ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ ผมพยายามปฏิเสธ ผมล่ะรู้สึกกลัวพี่หมวดขึ้นมาทันที มันไม่ใช่แบบที่ว่า กลัวแกหึงรึอย่างไร เพราะพี่หมวดสั่งห้ามผมเด็ดขาด ไม่ให้ผมคิดเรื่องแบบนั้นอีก...แต่ที่กลัว ก็คือกลัวพี่หมวดจะเสียหน้า เพราะพี่หมวดตั้งใจพาผมมาเลี้ยง ละ แล้ว นี่สารวัตรเชษฐ์สั่งอาหารมากมายมาเกทับ และดูจะพยายามเอาอกเอาใจผม มันยังไงๆอยู่น่ะเนี่ยะ...โอย ไอ้แกะจะบ้าตายตรงนี้แหละครับพี่น้อง
เราสามคนทานอาหารไปเรื่อยๆ ดูเหมือนสารวัตรจะคุยคนเดียวสะมากกว่าและแนะนำการเป็นตำรวจที่ดี ให้ผมฟัง ส่วนพี่หมวดก็มีเสริมบ้างเป็นบางครั้ง สองคนนั่นพยายามที่จะพูดคุยกันด้วยดีต่อหน้าผม แต่ผมกลับมีความรู้สึกว่า เหมือนมีอะไรบางอย่าง บอกให้ผมรู้ว่า ทั้งคู่ต้องมีความลับอะไรอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน
ผมทานอาหารจนอิ่มแปล้ ดูเหมือนว่าพี่หมวดจะทราบว่าแล้วว่าผมอิ่มแล้วแกจึงบอกผมว่า
แกะ ไปรอพี่ที่รถน่ะครับ พี่มีธุระจะคุยกับสารวัตร เดี๋ยวพี่ตามไปน่ะครับ พี่หมวดยื่นกุญแจรถให้ผม
ครับ ขอบคุณครับสารวัตร ผมยกมือไหว้ลาสารวัตรแล้วก็รับกุญแจรถจากพี่หมวดมา สงสัยจะคุยเรื่องงานราชการมั๊ง ผมเลยตัดสินใจ ไปนั่งฟังเพลงรอในรถดีกว่า
ผมปรับที่นั่งนอนเอนตัว เอกเขนกอยู่เกือบชั่วโมง จนกระทั่งพี่หมวดก็เปิดประตูเข้ามาถึงกลับมา และสตาร์ทรถขับออกไปที่ถนนอย่างรวดเร็ว ผมปรับที่นั่งกลับแทบไม่ทัน และด้านหลังผมรู้สึกจะเป็นรถสารวัตรเชษฐ์ที่ขับมาติดๆ แต่แล้วก็แยกไปอีกด้านหนึ่งเมื่อถึงถนนใหญ่
พี่หมวดเงียบมาก ขับรถไปโดยไม่พูดไม่จาอะไรเลย ผมเห็นผิดสังเกต จึงหันไปมอง ก็เห็นแกทำหน้าเงียบขรึมอยู่ และดูเหมือนว่าแกจะพยายามเอียงหน้า เพื่อหันไปมองด้านขวาอยู่ตลอดเวลา....รึว่า พี่หมวดไม่พอใจผมเรื่องสารวัตรเชษฐ์น่ะ ถึงไม่อยากเห็นหน้าผม
พี่หมวดครับ คุยธุระเสร็จแล้วใช่มั๊ยครับ ผมถามไปเพราะใจไม่ค่อยดี และอยากให้พี่หมวดคุยอะไรออกมาบ้าง
อืม ตอบแค่นี้จริงๆน่ะเหรอ เอ...ยังไงกันครับพี่หมวด คราวนี้ผมเลยหันหน้าไปมองพี่หมวดชัดๆ
พระเจ้า!
และนั่นผมสังเกต สังเกตเห็นเลือดกำเดาของพี่หมวด กำลังไหลออกมาเป็นทาง
พี่หมวด! หยุดรถเถอะครับ หยุดรถ ผมรีบดึงกระดาษทิชชู ออกไปซับเลือดให้พี่หมวดทันที จนพี่หมวดต้องหยุดรถเข้าข้างทางอย่างกระทันหัน
พี่หมวด เป็นอะไรครับ ผมพยายามซับเลือดให้ แต่ก็ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เพราะแกไม่ยอมหันหน้ามาสะที
พี่หมวดผมซับเลือดให้น่ะครับ ผมพยายามดึงใบหน้าอันหล่อเหลาของพี่หมวด ให้หันมาทางผมอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าแกจะขัดขืนเล็กน้อย แต่ในที่สุดผมก็จับคางแกหันมาจนได้...สายตาพี่หมวดตอนนี้ไม่คอยกล้าสบตาผมเท่าไหร่ เพราะว่า...
พี่หมวดชกกับสารวัตรมาใช่มั๊ยครับ?”

Monday, March 29, 2010

บทที่ 118 " หนีหัวใจ...ไปกับพี่หมวด "


บทที่ 118 “ หนีหัวใจ...ไปกับพี่หมวด
ผมตื่นขึ้นมาราว เจ็ดโมงเช้าเห็นจะได้ รู้สึกเพลียๆ สมองตื้อๆ หนักๆ ยังไงชอบกล...จริงสิเมื่อคืนจำได้ว่า นอนหนุนแขนพี่หมวด และกอดแกร้องไห้ทั้งคืน จนเผลอหลับไปตอนไหน ไม่รู้สึกตัวเลย...
ผมงัวเงียเื้อื้อมมือไปควานหาร่างของพี่หมวด
ว่างปล่าว !
ผมลืมตาขึ้นทันที พี่หมวดหายไปไหนแต่เช้า ผมสลัดหัว ให้หายง่วง ก่อนที่จะลุกขึ้นเิดินมาที่หน้าต่าง และนั่น พี่หมวดกับพี่ดำ กำลังยืนคุยอะไรกันอยู่ ที่สนามหน้าบ้าน ดูท่าทางซีเรียสอยู่เหมือนกัน
สักพักพี่ดำแหงนหน้าขึ้นมามองที่ห้องผม ผมรีบฉากหลบทันที ผมไม่อยากเห็นหน้าแกเท่าไหร่นัก ยังทำใจเรื่องเมื่อคืนไม่ได้อยู่ดี ...จวบจนแน่ใจแล้วว่าแกไม่เห็นผมแน่ ผมจึงค่อยๆโผล่หัวมาที่หน้าต่างอีกครั้ง
คราวนี้ผมเห็นพี่กวางอยู่ในชุดนักเรียน กำลังซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ คงจะให้พี่ดำไปส่งที่โรงเรียนกระมัง แล้วภาพทั้งคู่ก็เลือนหายไปจากหน้าบ้าน...และไม่กี่นาทีต่อมา รถพ่อของผมก็เคลื่อนตัวตามไปติดๆ
แกะ ตื่นแล้วหรือครับ พี่หมวดเปิดประตู แล้วเดินเข้ามาประคองที่หัวไหล่พร้อมกับก้มหน้าลงมองจ้อง ใบหน้าอันอิดโรยของผม
จะนอนต่อก็ได้น่ะครับ ดูสิตาบวมหมดเลย แกเอื้อมมือมาสัมผัสที่ขอบตาทั้งสองข้าง พร้อมกับลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา
พี่ดำไปส่งพี่กวางหรือครับ?” ผมยิงคำถามทันที โดยไม่ทันคิดอะไร ดูพี่หมวดชงักนิดหนึ่ง ก่อนที่จะตอบว่า
อืม เห็นบอกว่า เขาจะช่วยกวางทำรายงานที่โรงเรียน และจะกลับพร้อมกันตอนเย็นเลย... อ่ะ เอ่อ แกะ ไม่เป็นไรแล้ว ใช่มั๊ยครับ พี่หมวดคงกลัวว่าผมจะเสียใจอีก ก็เลยรีบหยุดเล่าเรื่องพี่ดำทันที
มะ ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ว่าจะไม่คิดอะไรแล้ว เพราะเมื่อคืนได้ร้องไห้ระบายกับพี่หมวดไปจนหมดแล้ว...มันน่าจะทำใจได้แล้วนา..แต่ทว่ามันไม่ง่ายเลย ที่จะทำใจให้ลืม ชายคนรัก คนแรกของตัวเอง
เอาล่ะ งั้นอาบน้ำแต่งตัว พี่จะพาไปเที่ยว โอเคมั๊ยครับ พี่หมวดยิ้มกว้าง พยายามให้ผมดีขึ้น
ขอบคุณครับ พี่หมวด ผมเองก็ไม่อยากจะอยู่ที่บ้านเท่าไหร่นัก กลัวฟุ้งซ่าน ออกไปข้างนอกกับพี่หมวดก็คงจะดีไม่น้อยทีเดียว
พี่หมวดกลับมาสวมชุดตำรวจครึ่งท่อน โดยสวมเสื้อยืดสีขาวขลิบเลือดหมูและผมก็ได้กางเกงยีนส์ตัวเก่ง พร้อมเสื้อยืดตามถนัด เราทานข้าวเช้าเบาๆที่บ้านก่อน จากนั้นก็ล่ำลาแม่ โดยบอกแม่ว่าพี่หมวดจะไปเคลียร์งานที่โรงพัก ผมเลยถือโอกาสออกไปพร้อมพี่หมวด และจะเลยไปเก็บของที่บ้านพี่ดำด้วย
แทนที่จะได้เที่ยว พี่หมวดดันติดงานด่วน แกเลยไปส่งผมที่บ้านพี่ดำก่อน แล้วค่อยย้อนมารับอีกที ก็ดีเหมือนกันผมจะได้ถือโอกาสเก็บข้าวของไปด้วย
ผมเดินเล่นรอบๆตัวบ้านอีกครั้งหนึ่ง วันนี้แล้วสิน่ะที่เราต้องจากบ้านหลังนี้ไปจริงๆ
ตายแล้ว นี่คุณแกะจะต้องย้ายออกจริงๆหรือค่ะ ไม่สงสารคุณดำหรือค่ะ ป้าสมเดินเข้ามาคุยด้วยเมื่อทราบเรื่องจากลุงบุญ
ครับป้า ฝากดูแลพี่ดำด้วยน่ะครับ ผมพยายามทำตัวให้ดูดีที่สุด จะต้องไม่ร้องไห้น่ะมึง ไอ้แกะ
ผมว่าผู้ใหญ่เขาคงทำถูกต้องแล้วน่ะครับ เพื่ออนาคตของคุณแกะน่ะครับ ลุงบุญเสริมขึ้นมาบ้าง ตอนนี้แกกำลังถือโอกาสตกแต่งกิ่งไม้ไปตามเรื่อง ส่วนผมและป้าสมเดินคุยกันไป พร้อมสำรวจหลังบ้านไป
แต่ แหม คุณดำเขาก็จะไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์ อีกไม่นานแล้วนี่ค่ะ ทางผู้ใหญ่เองก็ไม่น่ารีบร้อนแยกคุณแกะ ออกไปตอนนี้เลยน่ะค่ะ ป้าล่ะเสียดายจริงๆ ไม่เคยเห็นพี่น้องคู่ไหนรักกันมากมายขนาดนี้ เฮ้อ!”
เออ ป้าครับ แล้วที่เคยบอกผมไปว่า บ้านนี้จะถูกขายนี้ จะขายทันทีที่พี่ดำไปเรียนต่อเลยหรือครับ
คงงั้นมั๊งค่ะ เห็นเขาว่า วางมัดจำกันไปแล้วนี่ค่ะ
ละ แล้วป้าทราบมั๊ยค่ะ ว่าใครจะมาซื้อบ้านหลังนี้ครับ
ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ท่าทางคนที่จะซื้อนี่ รวยน่าดูเลยค่ะ
แล้วที่บอกว่า ถ้าบ้านนี้ขายแล้ว ป้ากับลุงจะย้ายออกไปอยู่กับญาติหรือครับ
ค่ะ ก็เมื่อกี้ที่ไปต่างจังหวัดไงค่ะ ป้ากับลุงไปดูที่ทางไว้แล้ว ตอนนี้ก็เพียงแต่รอ รอให้คุณดำไปเรียนต่อเท่านั้นแหละค่ะ
ผมฟังจากที่ป้าสมเล่า ก็เริ่มหดหู่ใจอีกรอบ ทำไมต้องมีการจากด้วยน่ะ ไม่อยากให้มีคำนี้อยู่เลยจริงๆ
พี่หมวดมารับผมตอนบ่ายๆ ผมล่ำลาป้าสมกับลุงบุญ พร้อมกับให้เงินแกไปก้อนหนึ่ง (เป็นเงินเก็บรายสัปดาห์จากทางบ้าน ที่แทบไม่ได้ใช้เลยเพราะพี่ดำเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด) ถึงจะไม่มากแต่ก็เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆที่ผมพอจะมีให้ได้ อย่างน้อยแกสองคนก็ดูแลผมอย่างดีในระหว่างที่ผมอยู่ที่นี่
พี่หมวดพาผมไปทานข้าวที่สวนอาหารแห่งหนึ่ง มันอยู่ค่อนข้างไกลทีเดียว และทางเข้าก็ต้องแยกออกจากถนนใหญ่อีกที แถมถนนเป็นลูกรังขรุขระ ไปหมด
ผมมาถึงบางอ้อ เมื่อสวนอาหารที่พี่หมวดพามา มันคือสวนอาหารกุ้งเผาน่ะเอง กุ้งตัวใหญ่มาก และเขาก็เลี้ยงเอาไว้ในบ่อเล็กๆซึ่งอยู่ใกล้ๆกับลำห้วย ซึ่งน่าจะเรียกแม่น้ำมากกว่า เพราะน้ำจะเป็นสีขุ่นๆ และไหลเชี่ยวทีเดียว
หวัดดีค่ะ หมวด แหมวันนี้ลมอะไรหอบมาถึงนี่ค่ะ เจ้าของร้านสาวสวยคงจะ สนิทคุ้นเคยกับพี่หมวดเป็นอย่างดี เดินออกมาต้อนรับ รึเรียกว่าแทบจะถลามากอดก็ว่าได้
หวัดดีครับ พอดีพาน้องชายมาทานกุ้งเผาน่ะครับ
อุ๊ยตาย ไม่ยักทราบว่า หมวดจะมีน้องชายด้วย โห หล่อไม่เบาเลยน่ะค่ะหมวด
ผมขอที่นั่งใกล้ๆท่าน้ำหน่อยน่ะครับ พี่หมวดขี้เกียจเสวนาด้วย เลยรีบตัดบท
ได้ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ สาวเจ้าแทบจะควงแขนพี่หมวดเดินนำหน้าออกไป....แหม รู้สึกว่าพี่หมวดนี่ก็เสน่ห์แรงไม่ใช่ย่อยน่ะเนี่ยะ ดูท่าเจ้าของสวนอาหารคนนี้คงอยากเป็นคุณนายเมียนายตำรวจเต็มแก่ ดูเอาอกเอาใจเป็นพิเศษเชียว
ที่นั่งของเราเป็นเรือนเล็กๆทำด้วยไม้ไผ่มุงหญ้าแฝก เราต้องนั่งขัดสมาธิ เหมือนนั่งรับประทานขันโตกแหละ สายน้ำที่อยู่ข้างล่างก็ไหลเอื่อยๆ บรรยากาศดี เหมาะที่จะชวนคนรักมาหลบจู๋จี๋กัน เพราะสวนอาหารแห่งนี้อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก
พี่หมวดสั่งกุ้งเผามาสองจาน พร้อมต้มยำกุ้งหม้อใหญ่ๆอีกหนึ่งหม้อ แกจิบเบียร์ไปด้วยด้วยความเพลิดเพลิน
ทานให้อร่อยน่ะครับ ถ้าไม่อิ่มก็สั่งได้เรื่อยๆ มาพี่แกะกุ้งให้ พี่หมวดแกะเปลือกกุ้งให้ผม โดยเลือกเฉพาะที่เป็นเนื้อๆให้ ส่วนหัวแกเก็บไปกินเอง เพราะแกรู้ว่าผมไม่ชอบน่ะเอง
ขอบคุณครับ แล้ววันนี้พี่หมวดออกเวรแล้วหรือครับ
จริงๆแล้ววันหยุดน่ะ แต่ว่าเมื่อเช้ามีเรื่องด่วนที่ต้องสะสาง
อ๋อ ครับ ครับ ผมไม่อยากก้าวก่ายหน้าที่ของพี่หมวด แต่ในใจก็ยังสงสัยเรื่อง โกดังเสี่ยศักดิ์อยู่ไม่น้อย ...เอาไว้ให้แกพร้อมดีกว่า ถ้าแกอยากเล่า แกก็เล่าให้ผมฟังเองแหละ
อ้าว ลองทานต้มยำดูหน่อยน่ะครับ ที่นี่เขาทำอร่อยน่ะ พี่หมวดกำลังตักต้มยำใส่ถ้วยเล็กๆให้ผม ทันใดนั้น
จะไม่เอาอกเอาใจ กันมากไปหน่อยรึ หมวดยุทธ เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปถึงกับตกใจ ก็ใครที่ไหนล่ะครับ ถ้าไม่ใช่
สารวัตรเชษฐ์ !

Monday, March 15, 2010

บทที่ 117 " อ้อมกอด...ของพี่หมวด "


บทที่ 117 อ้อมกอด...ของพี่หมวด

ผมอยู่ในอ้อมกอดพี่หมวดอันแสนจะอบอุ่น นานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้...โอ พี่ชายคนนี้เขาช่างดีกับเราเหลือเกิน เขาเคยช่วยชีวิตเราไว้ และเขาต้องการที่จะฝึกฝนเราให้เราเป็นคนเก่ง...แต่ทำไมน่ะ เราถึงทำร้ายคนดีๆอย่างนี้ได้ลงคอ...ดูสิ ไอ้แกะ พี่หมวดไม่เคยจำเรื่องที่แกบังคับข่มขืน จนแกแทบเสียผู้เสียคนมาแล้ว...แกมันก็เป็นคนเลวคนหนึ่งน่ะแหละ เพราะเรื่องตัณหาแล้ว แกทำได้ทุกอย่างเลยน่ะ...คิดมาถึงตรงนี้ผมเองก็รู้สึกเสียใจ หดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก ...พี่หมวดครับ ผมให้สัญญาครับ ผมจะไม่ล่วงเกินพี่หมวดให้แปดเปื้อนมลทินจากตัวผมอีกเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นทั้งทางด้าน กาย วาจา และใจ ผมจะเป็นคนใหม่ ตามที่พี่หมวดอยากจะให้ผมเป็นครับ
สักพักหนึ่ง ผมรู้สึกว่า ลมหายใจของพี่หมวด ดูเหมือนจะเป็นจังหวะหายใจลึกๆและผ่อนคลายออกมา อย่างสม่ำเสมอ หน้าอกของแกสะท้อนขึ้นๆลงๆ พร้อมกับที่ผมได้ยินเสียงกรนเบาๆ...อ้าว พี่หมวดหลับไปแล้วเหรอนี่ สงสัยแกจะเพลียจัดจริงๆ
พี่หมวดครับ พี่หมวด ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะครับ ผมเขย่าตัวพี่หมวดเบาๆ
ฮึ อืม แกะเหรอครับ หาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะ เอ่อ พี่ง่วงจริงๆ ขอโทษที พี่หมวดเอามือปิดปาก เวลาแกหาว แกน่ารักดี เหมือนเด็กๆเลย
ขึ้นไปนอนเถอะครับ ไม่ต้องรอพ่อกับแม่ก็ได้ เดี๋ยวท่านมาผมจะบอกให้เองครับ ผมลุกขึ้นจากม้านั่งแบบชิงช้า แล้วเก็บแก้วกาแฟของพี่หมวด และแก้วโอวัลติน ของตัวเอง เอาไปล้างในครัว ส่วนพี่หมวดเดินขึ้นข้างบนไปก่อน แกรู้ดีว่า ห้องนอนผมอยู่ที่ไหน
พอผมเดินตามขึ้นไป เห็นพี่หมวดอยู่ในห้องน้ำ ซึ่งเป็นห้องที่ผมกับพี่กวางใช้กันสองคน และแกกำลังแปรงฟันอยู่ รักษาสุขภาพดีจังครับ พี่หมวด แค่กาแฟแก้วเดียวเอง ต้องแปรงฟันก่อนนอนด้วย
แกะ เข้ามาแปรงฟันสิครับ ถึงแม้แกะจะดื่มแค่โอวัลตินแก้วเดียว แต่น้ำตาลก็เป็นสาเหตุ ให้เกิดฟันผุ ได้น่ะครับ แนะพี่หมวด ดูเหมือนจะเริ่มต้นทำหน้าที่พี่ชายที่ดีสะแล้วสิ อิอิ
หลังจากแปรงฟันเสร็จ เราก็เข้าไปในห้องนอน ซึ่งห้องนอนของผมจะเป็นเตียงเดี่ยว แต่ใหญ่พอที่สองคนจะนอนเบียดกันได้ ...พี่ภูมิเองก็เคยมานอนเตียงเดียวกับผมบ่อยๆ ซึ่งในสมัยนั้นผมยังไม่รู้ว่าพี่ภูมิคิดกับผมแบบใด....
เดี๋ยวพี่นอนข้างล่างก็ได้น่ะครับ พี่หมวดถอดเสื้อยืดออก วางไว้ที่เก้าอี้อ่านหนังสือ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หุ่นแกดีอย่างนี้มาตั้งแต่ผมเจอครั้งแรกแล้วล่ะ ซึ่งตอนนั้น ผมถึงกับหน้ามืด บ้าตัณหา เลยลงมือกระทำชำเรา เจ้าของร่างที่ยืนอยู่ต่อหน้าผมในขณะนี้.. พี่หมวดลากผ้าห่มมาปูที่พื้นข้างๆเตียง
อย่าเลยครับพี่หมวด พื้นมันเป็นปาร์เก้ เดี๋ยวดึกๆพื้นมันจะเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายน่ะครับ เออ กูก็เริ่มต้นทำหน้าที่น้องชายที่ดีเหมือนกันแหละ 5555+
อะ เอ่อ พี่กลัวว่า แกะจะอึดอัดน่ะครับ รึว่าพี่จะลงไปนอนที่โซฟาข้างล่างดี พี่หมวดพูดไป แต่ตาแกก็จะปิดอยู่แล้ว
ไม่หรอกครับ เตียงออกจะใหญ่พอสำหรับสองคน นอนเถอะครับ พี่เพลียมากแล้วน่ะครับ ผมผลักแกลงนอนบนเตียงจนได้ พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้แกด้วย
แกะ อย่าลืมขึ้นมานอนน่ะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ ...คร๊อกฟี้ ๆ แหม บทจะหลับก็หลับได้ง่ายดีจังน่ะครับพี่หมวด
ผมปิดไฟห้องนอน กะจะให้พี่หมวดนอนหลับให้สบาย ส่วนตัวผมนอนตอนกลางวันมาแล้วหลายชั่วโมง ยังไม่ง่วง ผมเลยเดินลงมานั่งเล่นที่โซฟาข้างล่าง เปิดทีวี ไปตามเรื่อง ไม่ค่อยได้ดูหรอก เพราะกำลังเป็นห่วงพ่อแม่ พี่กวางและพี่ดำ ป่านนี้ยังไม่กลับเลย
ประมาณห้าทุ่มครึ่งเห็นจะได้ ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูโรงรถ พร้อมกับเสียงรถยนต์ของพ่อ และรถมอเตอร์ไซค์ของพี่ดำ คงกำลังเอารถเข้าไปเก็บน่ะเอง
อ้าวแกะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่กวางเปิดประตูเข้ามา ตามหลังมาด้วยคุณแม่ ดูเหมือนสองสาวจะมีเรื่องอะไรดีๆคุยกันเป็นแน่ เห็นหน้าตาเบิกบานกันทั้งคู่เลย
นั่นน่ะสิ เลยอดไปงานวันเกิด ยาย...ลูกสาวอาจารย์...งานเขาจัดใหญ่โตเลยน่ะลูก แม่เข้ามานั่งใกล้ๆผม ในขณะที่พี่กวางนั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวตรงข้ามผม เอ แล้วไม่หลับไม่นอนกันรึ พี่กวางเองก็ต้องไปเรียนแต่เช้านี่ (โรงเรียนอื่นๆเปิดวันจันทร์ตามปกติครับ ยกเว้นโรงเรียนผมที่ปิด เพราะอาจารย์ประชุมเรื่องสำคัญกันน่ะครับ)
และแล้ว พ่อกับพี่ดำ เข้ามานั่งสมทบ โดยพ่อนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ส่วนพี่ดำนั่งข้างๆพี่กวาง ...นี่กะจะไม่ห่างกันเลยรึไง ยิ่งตอนนี้พี่ดำแทบจะไม่ทักทายผมเอาสะเลย นั่งหน้าเรียบเฉยสะงั้น
นี่หมวดยุทธเขามาที่บ้านเรารึ แล้วหายไปไหนแล้วล่ะ พ่อหันมาถามผม
พ่อครับ คือ พี่หมวดเขาไปงานราชการมา แล้วเพลียมากเลยขอมานอนค้างที่บ้านเราน่ะครับ
อืม แล้วแกดูแลพี่เขาดีรึเปล่า
ครับ ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ที่ห้องผมน่ะครับ
ดี ดี ยังไงแกก็จะไปอาศัยเขาอยู่ แกก็ทำตัวดีๆ ให้เขาเอ็นดู แกก็แล้วกัน
ครับพ่อ เอ ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากล เป็นแน่ ทำไมทุกคนถึงอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้
เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลย จะได้รีบไปหลับไปนอนกัน อยู่ๆ พ่อก็โพล่งขึ้นมา..เอ เรื่องอะไรกันครับคุณพ่อ
การที่จะรักกันชอบกันน่ะ พ่อไม่ห้ามหรอก แต่ลูกทั้งสองจะต้องคำนึงถึง จารีตประเพณี อย่าชิงสุกก่อนห่าม เข้าใจมั๊ย อะไรกันนี่ พ่อกับแม่ทราบเรื่องพี่ดำเป็นแฟนกับพี่กวางแล้วหรือ....ผมช็อค หยุดหายใจไปชั่วขณะ แต่ก็พอมีสติที่จะฟังเรื่องราวต่อไป
ครับคุณพ่อ พี่ดำยกมือไหว้พ่อผมอย่างนอบน้อม
ค่ะพ่อ พี่กวางเองก็เหมือนกันยกมือไหว้พ่ออีกคน
เอาล่ะ ๆ ดำเองก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง เรียนหนังสือให้จบ มีหน้าที่การงานที่ดี ตั้งหลักปักฐานให้ได้สะก่อน ค่อยคิดเรื่องอื่น แม่ผมพูดสำทับยิ้มๆด้วยความพึงพอใจ ในตัวว่าที่ลูกเขย อย่างเห็นได้ชัด
ขอบคุณครับ คุณแม่ที่ไม่รังเกียจผม พี่ดำยกมือไหว้แม่ผมบ้าง
ส่วนกวางเองก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา และเรียนให้จบปริญญาตรี ก่อนน่ะลูก ค่อยคิดเรื่องมีครอบครัวทีหลัง พ่อหันไปพูดกับลูกสาวคนโปรด
ค่ะพ่อ
อืม วันนี้ที่งานเลี้ยง มีคนถามพ่อกับแม่ หลายคนเรื่องเจ้าดำกับลูก ต่อไปอย่าให้มันประเจิดประเจ้อมากน่ะลูก พ่อผมเองก็ดูเหมือนจะชอบพี่ดำอยู่ในตัวเหมือนกันแหละ เพียงแต่วางฟอร์มไปงั้นเอง
แล้วจะมีใครสนใจผมบ้างมั๊ยเนี่ยะ ...ไม่มีใครถามผมสักคำ ...ดูเหมือนว่ามีแค่สี่คนเท่านั้นที่พูดกันไปพูดกันมา เลยลืมว่ามีแกะน้อยตัวหนึ่ง กำลังนั่งตัวลีบ อยู่ในวงสนทนาด้วย น่าน้อยใจจังเชียว ดูสิพี่ดำเองก็เพียงแต่ชำเลืองมองผมบ้างเป็นครั้งคราว ในสายตาคู่นั้น ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีความรู้สึกดีๆ ที่้ว่าเราเคยรักกันนักหนา รักกันจนเสียสละชีวิตให้กันได้ พี่ดำลืมเสียแล้วสิน่ะครับ...คิดมาถึงตรงนี้เหมือนมีเข็มมาทิ่มแทง...ความรู้สึกเจ็บปวด มันเริ่มเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจผมอีกครั้ง
ผมพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา ไม่น่ะเราต้องเข้มแข็ง เราต้องอดทน เราจะไม่อ่อนแออีกต่อไป...ในความคิดตอนนี้ผมอยากจะลุกหนีออกจากวงสนทนานี้เสียเหลือเกิน มันทั้งทรมานและอึดอัด อะไรเช่นนี้น่ะ...
แก เป็นอะไรของแก หา นี่แกร้องไห้เรอะ พ่อส่งเสียงดุจนผมถึงกับสะดุ้ง
คราวนี้ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมไม่รู้ว่าพี่ดำจะมองผมด้วยสายตาเช่นใด เพราะผมไม่กล้ามองหน้าเขา...หน้าของว่าที่พี่เขยในอนาคตของผม ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลแล้ว
อ้าวแกะเป็นอะไรลูก สงสัยจะดีใจน่ะค่ะ คุณพี่ ก็แกะน่ะอยากให้สองคนนี่เขารักกัน ตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่ค่ะ จริงมั๊ยลูก แม่ยกมือลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู
ฮือ ฮือ คะ ครับแม่ ผะ ผม ดีใจจนบอกไม่ถูกอะครับ ผมร้องไห้จนได้ แต่ไม่ได้ร้องแบบขี้แย เพราะอยู่ต่อหน้าคุณพ่อ
เหลวไหล! ชั้นไม่ได้ต้องการให้แกอ่อนแอน่ะ เรื่องแค่นี้ทำให้แกร้องไห้ได้ แล้วแกจะเป็นนายตำรวจได้ยังไง พ่อก็ดุผมตามเคย แต่พ่อไม่รู้หรอกว่า หัวใจของผมมันได้แหลกสลายยับเยินไปแล้ว...
พอเถอะค่ะคุณพี่ แกะเองยังเด็ก คุณก็เข้มงวดกับแกมากเกินไปแล้ว อ้าว ตอนนี้เจ้าดำ ไม่ใช่แค่พี่ชายของเราแล้วน่ะ แต่เขาจะมาเป็นพี่เขยเราอีกตำแหน่งหนึ่งด้วย แม่ยังลูบหัวผมไปมา และบอกให้ผมรับทราบฐานะใหม่ของพี่ดำ
พี่กวาง อ่ะ เอ่อ พะ พี่ดำ ผมดีใจด้วยน่ะครับ ผมพูดออกมาด้วยความยากลำบากเต็มที
ขอบใจจ้า แหม ๆ แกะก็ทำยังกะว่า ดำเป็นคนอื่นคนไกลยังงั้นแหละ พี่กวางกระเซ้าผมเล่น ด้วยรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้า
ขอบคุณแกะมากน่ะครับ พี่ยินดีที่มาก ที่แกะยอมรับในตัวพี่ พี่ดำครับ ทำใมคำพูดคำจา มันดูห่างเหิน...ห่างเหินเหลือเกิน... พี่ลืมสิ้นทุกอย่างแล้วอย่างนั้นหรือครับ หัวใจที่แหลกสลายของผม ตอนนี้มันคงไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วกระมัง ผมเหมือนโดนมนต์สะกด นั่งตัวแข็งอยู่กับที่ เหมือนร่างกายจะขยับเขยื้อนไม่ได้
เอาล่ะ เสร็จธุระแล้วก็รีบเข้านอนกัน พ่อต้องรีบไปทำงาน กวางเองก็ต้องรีบไปเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรือลูก พ่อกล่าวปิดประชุม พร้อมกับลุกยืนขึ้น
แล้วพรุ่งนี้ แกก็ถือโอกาส ย้ายไปอยู่บ้านหมวดยุทธ สะทีเดียวก็ดี ส่วนเจ้าดำก็ไปส่งน้องน่ะลูก พ่อหันไปบอกพี่ดำ หลังจากสั่งผมเสร็จ
ครับคุณพ่อ พี่ดำลุกขึ้นยืนบ้าง หลังจากที่ทุกคนกำลังแยกย้ายกันเข้านอน
แล้วแกะไม่นอนหรือลูก ดึกมากแล้วน่ะ แม่กล่าวเตือนผม พร้อมกับไปปิดทีวี และดูแลความเรียบร้อยของตัวบ้าน จากนั้นก็เดินตามพ่อขึ้นห้องนอนไป
ดำจ๊ะ พรุ่งนี้อย่าเพิ่งรีบกลับน่ะ รอกวางกลับจากโรงเรียนก่อน เดี๋ยวกวางจะไปเที่ยวบ้านดำด้วย
จ๊ะ งั้นดำจะรอน่ะครับ เราจะไปส่งน้องแกะ ด้วยกันใช่มั๊ยครับ สองคนนั้นยืนคุยกันอยู่หน้าห้องนอนพี่ดำ โดยไม่คิดว่าจะมีผมนั่งอยู่ที่โซฟา และยังคุยกันต่อ หัวร่อต่อกระซิกกัน....พี่ดำครับ ความสัมพันธ์ของเราคงมาถึงจุดสิ้นสุดจริงๆแล้วใช่มั๊ยครับ ยิ่งตอนนี้พ่อกับแม่ รับทราบเรื่องแล้ว พี่ดำคงจะไม่ทำให้พี่กวางผิดหวังใช่มั๊ยครับ.. แกน่าจะดีใจน่ะไอ้แกะ สิ่งที่แกวางแผนมาตลอด มันสำเร็จแล้ว แล้วแกจะมามัวนั่งเสียอกเสียใจอยู่ทำไม...
แต่ทำไมตอนนี้ ผมถึงทำใจไม่ได้น่ะ ยิ่งเห็นเขาสองคนแสดงความรักให้แก่กันและกันมากเท่าใด ผมก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น...ผมไม่อาจฝืนมองคู่รักสองคนนั้นได้อีกต่อไป...ผมกลั้นใจเฮือกสุดท้าย ลุกขึ้นมาจากโซฟาได้ ก็เดินโซเซ ไปที่บันได กลั้นใจเดินขึ้นไปทีละก้าว ละก้าว ...ทำไมขามันหนักแบบนี้ มันเหมือนจะหมดแรงเดินเอาดื้อๆ
ผมโผเผ เปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้วปิดอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้น ผมก็นั่งพับหมดแรงอยู่ที่ประตู น้ำตาเจ้ากรรม ไหลออกมาพรากๆ ไม่ขาดสาย
สิ้นสุดกันทีครับ พี่ชายที่รัก เส้นทางรักของเราจะเป็นเส้นขนานตลอดไป ไม่มีวันมาบรรจบกันเด็ดขาด ฮือ ฮือ ผมรำพึงรำพันให้กับตัวเอง และร้องไห้ออกมาอย่างมากมาย
ผมร้องไห้อยู่นานทีเดียว จนกระทั่งพี่หมวดตื่นขึ้นมาเห็นจนได้
แกะ แกะเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม ฮึ พี่หมวดลุกขึ้นมาประคองร่างของผมยืนขึ้น
พี่หมวดครับ ฮือ ฮือ พ่อแม่ รับทราบเรื่อง อะ เ่อ่อ พี่ดำ เป็นแฟนพี่กวางแล้วครับ ฮือ ฮือ พี่หมวดนิ่งไปสักครู่ ก่อนที่จะเข้ามาสวมกอดผม
อืม พี่เข้าใจครับ แกะคงจะเจ็บปวด และเสียใจมาก หยุดร้องเถอะน่ะคนดีคราวนี้ผมถึงกับกอดแกแน่น โอ... อ้อมกอดของพี่หมวด อบอุ่นเหลือเกินครับ
พี่หมวดอย่าทิ้งผมไปน่ะครับ อย่าทิ้งผมไปน่ะ ฮือ ฮือ

Tuesday, March 2, 2010

บทที่ 116 " พี่หมวดครับ...ผมเหงา! "


บทที่ 116 พี่หมวดครับ...ผมเหงา!
ผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม เอนตัวไปด้านหลังพร้อมกับใช้ขายันพื้นให้มันโยกสวิงไปมา (ลืมบอกไปว่าเป็นเก้าอี้แบบม้านั่งสำหรับสองคน ที่โยกไปมาได้แบบชิงช้าน่ะครับ) คิดอะไรเรื่อยเปื่อย...คงนานพอสมควร จนไม่ได้สังเกตว่ามีแสงไฟรถยนต์ขับมาจากทางด้านซ้ายมือ แล้วรถคันนั้นก็จอดที่หน้าบ้านของผมพอดี...
ผมเอามือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม ดึงเสื้อยืดขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาอย่างลวกๆ สงสัยพ่อกับแม่จะกลับมาแล้ว...แต่ทำใมไม่เห็นเอารถเข้าบ้านสะที เพราะปกติพ่อจะมีกุญแจเปิดโรงรถอยู่แล้ว ผมเลยไม่ได้กังวลที่จะไปเปิดประตูให้
รถยนต์ยังสตาร์ทอยู่ แสงไฟหน้ารถสว่างจ้า อืมเกิดอะไรขึ้นน่ะ ถ้าพ่อลืมกุญแจ แกก็น่าจะเปิดประตูรั้วข้างๆ (สำหรับคนเดินลอดได้คนเดียว) เข้ามาในตัวบ้านแล้ว...เอ รึว่ามีปัญหาอะไร
ผมตัดสินใจลุกขึ้นอย่างเซื่องซึม ค่อยๆเดินช้าๆไปที่ประตูรั้ว และแล้วภาพที่ผมเห็นทำให้ผมถึงกับตกตลึง...ร้อยตำรวจโทหนุ่มที่ผมคุ้นตาดี อยู่ในชุดตำรวจเต็มยศ กำลังยืนหันรีหันขวาง อยู่หน้าบ้าน ดูเหมือนว่ากำลังตัดสินใจว่าจะกดกริ่งที่หน้าประตูหรือไม่กดดี...อะไรประมาณนั้น
พี่หมวด! ฮือ ฮือ ผมเปิดประตูรั้วทางเดินออกได้ ก็วิ่งเข้าไปกอดพี่หมวดแน่นพร้อมซบศีรษะ บนหน้าอกแมนๆ อันแสนจะอบอุ่น ...พี่หมวดครับ พี่ทราบมั๊ยครับ ผมกำลังนึกถึงใครสักคน ที่จะเป็นที่พึ่งพิง ที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ...ตอนนี้คงไม่มีใครแล้ว นอกจากพี่หมวดคนนี้คนเดียวเท่านั้น....
อ้าว แกะ เป็นอะไรไปครับ ฮึ ร้องไห้ทำไมครับ พี่หมวดกอดผมตอบแล้วยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
ฮือ ฮือ ผมสะอึกสะอื้นต่อ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
ถ้าพี่เดาไม่ผิด คงเรื่อง เจ้าดำ ใช่มั๊ยครับ เด็กน้อย พี่หมวดเลื่อนมือลงมาลูบหลังผมไปมา
อะ เอ่อ ครับ ฮือ ฮือ พี่หมวดครับ มีพี่คนเดียวที่เข้าใจผมที่สุดในตอนนี้ พี่อย่าจากผมไปอีกคนน่ะครับ ผมกอดพี่หมวดแน่นขึ้น พร้อมกับรำพึงกับตัวเองเบาๆ โดยที่พี่หมวดไม่รับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
อืม ใจเย็นๆน่ะ น้องชายของพี่...เอางี้เดี๋ยวพี่ไปคุยข้างในดีมั๊ยครับ พี่หมวดค่อยๆดึงร่างผมออกมา พร้อมกับใช้หลังมือนุ่มๆ ปาดน้ำตาของผมออกทั้งสองข้าง
ขี้แยจริง ตอนแรกพี่ห่วงเจ้าดำ แต่ตอนนี้สงสัยจะต้องห่วงน้องชายคนนี้แทนสะแล้ว พี่หมวดยิ้มด้วยสายตาปราณี พร้อมกับโยกหัวผมเล่นไปมา
พี่นึกว่าทุกคนหลับหมดแล้ว เห็นปิดไฟเงียบเชียว
ไม่มีใครอยู่บ้านเลยครับ มีผมอยู่คนเดียว ตอนนี้ผมเริ่มดีขึ้น รู้สึกอายๆพี่หมวดยังไงก็ไม่รู้
อ้าว แล้วไปไหนกันหมดล่ะครับ
พ่อกับแม่ ไม่ทราบไปไหน ส่วนพี่กวาง กับ อะ เอ่อ พี่ดะ ดำ ไปงานเลี้ยงครับ กว่าจะหลุดชื่อพี่ชายที่รักได้ ก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลำบากยากเย็น
อืม พี่ว่าจะมาขอค้างที่นี่สักคืน เพลียจัง จริงสิ พี่หมวดมาที่บ้านผมดึกๆดื่นๆแบบนี้คงไม่ธรรมดาแน่ ผมเพิ่งสังเกตว่า พี่หมวดเองท่าทางเพลียจัดจริงๆ คงปฏิบัติหน้าที่อย่างหนักจนลืมเวลาพักผ่อน...มึงน่ะมึงไอ้แกะ คิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง ดูพี่หมวดสิ เพลียขนาดนั้นยังมาปลอบใจมึงอยู่ตั้งนานสองนาน
ถ้างั้นเดี๋ยวผมเปิดประตูโรงรถให้น่ะครับ ผมรีบวิ่งเข้าบ้าน เข้าไปเปิดประตูโรงรถจากด้านใน ยังมีพื้นที่ว่างให้จอดรถได้ถึงสองคัน
พี่หมวดเอารถเข้าไปเก็บเรียบร้อยแล้ว แกก็ขอตัวอาบน้ำ และถือโอกาสใส่เสื้อผ้าของผมไปด้วย ซึ่งไม่ยากอะไร เพียงแต่กางเกงขาสั้น และเสื้อยืดธรรมดาๆเท่านั้น
พี่หมวดทานข้าวมารึยังครับ ผมกำลังเตรียมกาแฟไว้ให้เผื่อพี่หมวดจะได้สดชื่นขึ้น
เรียบร้อยแล้วครับ อืมกาแฟสักแก้วก็ดีน่ะ ผมเลยชงกาแฟให้พี่หมวดแก้วหนึ่ง และตัวผมเองก็ชงโอวัลตินร้อนๆ จากนั้นเราทั้งคู่ก็ออกมานั่งที่ม้านั่งข้างนอก แปลกพี่หมวดเองก็ไม่ยอมให้ผมเปิดไฟหน้าบ้าน แกบอกว่าอยากจะเห็นดาวบนท้องฟ้าชัดๆ...รสนิยมเดียวกับพี่ชายที่รักเลยน่ะเนี่ยะ
เออ พี่หมวดครับ อย่าบอกน่ะว่าพี่หมวดเพิ่งกลับจาก ธุระเรื่องโกดังเสี่ยศักดิ์
อืม พอเคลียร์เรื่องทางนู้นเสร็จพี่ก็รีบเดินทางกลับ พอดีเพลียมาก คิดว่าคงขับรถไม่ไหว เลยมาขอนอนที่บ้านแกะนี่แหละ
ยินดีที่สุดเลยครับ ว่าแต่เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือครับ ผมยกถ้วยโอวัลตินขึ้นมาจิบ
เรียบร้อยดี ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่หมวดยกกาแฟขึ้นจิบบ้าง
แต่เมื่อกี้ มีใครกันน่ะ ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย ฮ่ะ ฮ่ะ พี่หมวดหัวเราะกระเซ้าเย้าแหย่ผม....โธ่พี่หมวดก็คนมันเสียใจนี่นา ยิ่งเห็นภาพบาดตาบาดใจขนาดนั้น
เมื่อเห็นผมเงียบ พี่หมวดเลยหันไปมองดูดาวบนฟ้า พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า
ดาวคืนนี้สวยจังเลยน่ะ นี่ถ้าเกิดคู่รักเขานั่งจู๋จี๋กัน คงโรแมนติกดีน่ะ แกะว่ามั๊ยครับ ผมไม่เข้าใจความหมายของพี่หมวดในขณะนั้น เข้าใจแต่เพียงว่า แกคงจะพูดอะไรไปตามเรื่อง และผมก็ไม่ได้คิดอะไรเลยเถิดกับพี่หมวดอีกเลย ตั้งแต่เหตุการณ์คืนนั้น...พี่หมวดจะเป็นตัวแทนของพี่เก้งใช่มั๊ยครับ และพี่หมวดจะพยายามทำให้ผมเป็น ลูกผู้ชายที่สมบูรณ์...ไม่ให้ผมคิดเรื่องทำนองนั้นอีก...พี่หมวดจะทำให้ผมเดินทางไปในทางที่ถูกต้องใช่มั๊ยครับ....
อ่ะ เอ่อ ครับ ผมตอบอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว
แกะ นี่แกะคงลืมเจ้าดำ ไม่ได้ใช่มั๊ยครับ อยู่ๆพี่หมวดก็พูดโพล่งขึ้นมา จนผมตั้งตัวไม่ติด
คะ คือ ว่า ผะ ผม
อืม แกะน้อยเอ๊ย ตอนแรกพี่ไม่ห่วงเราเลยสักนิด พี่ห่วงแต่เจ้าดำมัน กลัวลืมแกะไม่ได้ เฮ้อ!”
พี่หมวดครับ ผมไม่ทราบจะทำยังไงดี เวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนๆ ผมก็ลืมพี่ดำได้ แต่เวลาที่ผมอยู่คนเดียว ผมกลับเจ็บ เจ็บปวดเหลือเกินครับ ฮือ ฮือ ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ตอนนี้ถ้วยโอวัลตินที่เหลือครึ่งถ้วย ถูกผมวางทิ้งไว้ที่พื้นหญ้า โดยไม่คิดที่จะแตะต้องมันอีก
โธ่ แกะ น้องรักของพี่ มานี่แน่ะ พี่หมวดวางถ้วยกาแฟลงบ้าง แล้วดึงร่างของผมไปซบที่อกของแก โอมันช่างอบอุ่นเหลือเกินครับ พี่หมวด ...ตอนนี้ผมเหมือนกับลูกแกะที่หลงทาง แล้วมาเจอชายหนุ่มใจดีมีเมตตา ให้ที่พำนักพักพิง...
จำไว้น่ะครับ เวลาที่แกะเหงา หรือว้าเหว่ ขอให้แกะคิดถึงพี่หมวดคนนี้ เป็นคนแรกน่ะครับ พี่หมวดลูบไล้แผ่นหลังผมไปมา
พี่หมวดครับ ขอบคุณครับ ฮือ ฮือ ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมแขนของพี่หมวด ตอนนี้เราสองคนกับนิ่งเงียบ ดูเหมือนว่า รอบๆตัวเราจะเงียบสงัด มีแต่เพียงลมหายใจผะแผ่วของเราทั้งสองเท่านั้น ที่พอจะได้ยินบ้าง
คืนนี้ฟ้ามืดมิด แต่ก็ทำให้แสงดาวกลับส่องประกายระยิบระยับเต็มท้องฟ้า เหมือนจะบอกอะไรเป็นนัยๆอยู่ว่า...พรุ่งนี้แล้วสิน่ะที่เราจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สะที ไปอยู่ภายใต้การปกครองของพี่ชายคนนี้ คนที่เรากำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขาเวลานี้ และหวังว่าเราจะลืมเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตได้อย่างที่คิดเอาไว้
แกะครับ นับต่อนี้ไป ขอให้แกะคิดว่า พี่จะเป็นพี่ชายที่ดีและจะคอยดูแลน้องชายของพี่คนนี้ตลอดไป
****************************************
sometime in our lives we all have pain
We all have sorrow
But if we are wise we know that there's
Always tomorrow
Lean on me when you're not strong and
I'll be your friend
I'll help you carry on
For it won't be long till I'm gonna need
Somebody to lean on
Please swallow your pride if I have things
You need to borrow
For no one can fill those of your needs
that you won't let show
Just call on me brother when you need a hand
We all need somebody to lean on
I just might have a problem that you'd understand
We all need somebody to lean on
Lean on me when you're not strong
And I'll be your friend
I'll help you carry on
For it won't be long till 'm gonna need
Somebody to lean on
Just call on me brother when you need a hand
We all need somebody to lean on
I just might have a problem that you'd understand
We all need somebody to lean on
If there is a load you have to bear
That you can't carry
I'm right up the road, I'll share your load
if you just call me
Just call me when you need a friend
Just call me when you need a friend...

****************************************