บทที่ 170 “ ความในใจ...ของพี่หมวด ”
หลังจากปรับความเข้าใจกันแล้ว พี่หมวดดูดีใจมาก กริยาที่กระทำกับผมเปลี่ยนมาเป็นแบบ “คนรัก” อย่างเห็นได้ชัด แต่เฉพาะในที่ลับตาคนเท่านั้น...การแสดงออกต่อหน้าสาธารณชนยังคงทำตัวแบบ “ผู้ปกครอง” เหมือนเดิม
ว่าจะข้ามตอนนี้ไปแล้วเชียว แต่เอาเถอะแฟนคลับพี่หมวดเรียกร้อง อิอิ เล่าต่อล่ะกัน... พอลงมาจากศาลาชมวิวแล้ว พี่หมวดพาผมแวะทานข้าวที่ร้านข้างๆเขื่อน มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราเจอ สารวัตรเชษฐ์ที่พาผู้ใหญ่มาตีกอล์ฟ และแวะทานข้าวที่ร้านเดียวกัน...น่าแปลกที่พี่หมวดและสารวัตรเชษฐ์ยังคง “ไม่กินเส้น” กันเหมือนเดิม ทั้งๆที่เพิ่งจะร่วมงานกันมาแหม่บๆ แต่ก็นั่นแหละเรื่องของผู้ใหญ่เขา ผมเป็นเด็กเลยไม่เกี่ยวดีกว่า
พี่หมวดพาผม แวะเข้าบ้านผมก่อน เพื่อรายงาน ความประพฤติของผม ตามหน้าที่ ..ผมโดนพ่อดุตามระเบียบ ว่าหนีเที่ยวแล้วไม่บอกพี่หมวด...เลยโดนบังคับห้ามกลับบ้านจนกว่าจะสอบเสร็จ...และกำชับพี่หมวด ให้เข้มงวดกับผมมากกว่านี้ รวมทั้งเคี่ยวเข็ญให้ผมอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาคด้วย
ก่อนออกจากบ้าน พี่หมวดจุดธูปต่อหน้ารูปของพี่เก้ง หลับตานิ่ง ไม่รู้่ว่าพูดอะไรอยู่ในใจ...เล่นเอาทั้งพ่อและผม “งง” ไปตามๆกัน (ตอนนี้แม่และพี่กวางไม่อยู่บ้านครับ)
พี่หมวดกลับไปที่สะสางงานที่สถานีตำรวจ ผมเลยกลับมาเตรียมการบ้าน อ่านหนังสือไปตามระเบียบ งดวิ่งตามเคย...อีกอย่างพี่หมวดจะปรับลดตารางการฝึกลง เพื่อให้ผมมีเวลาอ่านหนังสือมากขึ้น
หลังจากรับประทานอาหาร ชำระร่างกายเรียบร้อยแล้ว พี่หมวดก็มาขลุกตัวอยู่ที่ห้องของผม ตอนนี้เราทั้งคู่นุ่งกางเกงบอลขาสั้นเท่านั้น (น่าจะเปลือยไปเลยเนาะ 55555+) แกมาจัดตารางการฝึกให้ผมใหม่ แล้วถือโอกาสนอนเล่นที่เตียงของผม
พี่หมวดสวมกอดผมกระชับ พร้อมหอมแก้มผมอยู่ตลอดเวลา แกเอามือลูบไล้ที่ศีรษะ แล้วลูบไปที่ด้านหลังผมไปมา...ช่างอบอุ่นเหลือเกิน
“แกะ รู้มั๊ยวันนี้พี่รู้สึกโล่ง โปรดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก” แกหอมแก้มผมอีกครั้ง
“ทำไมล่ะครับ” ผมหอมแก้มแกตอบบ้าง พร้อมลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลา และเรือนร่างแมนๆ ที่ผมปราถนามานาน
“ก็พี่ อ่ะ เ่อ่อ” พี่หมวดไม่กล้าพูดอะไรออกมา ออกจะขัดเขินอยู่บ้าง แกเลยแกล้งมาจูบปากผมแทน
ผมจูบตอบ แต่ยังไม่ได้เอาลิ้นเข้าไปพัวพัน ผมค่อยๆดันหน้าแกออก แล้วสบตากับแก
“บอกผมก่อนสิครับ” ผมหอมแก้มแมนๆของแกอีกฟ๊อด
พี่หมวดหลบตาผมก่อนที่จะพูดว่า
“พี่คิดว่า แกะก็น่าจะรู้ ว่าพี่รักแกะมากแค่ไหน” พี่หมวดหยุดพูดนิดหนึ่งแล้วพูดต่อว่า
“พี่พยายามหักห้ามใจแล้ว ไม่ให้คิดเลยเถิด เ่อ่อ ตะ แต่ว่า” พี่หมวดกลืนน้ำลายลงคอ
“ไม่รู้อะไรมาดลใจ ให้พี่อดรักแกะ บะ แบบ แบบนั้นไ่ม่ได้”
“พี่หมวด คะ คือ ผะ ผม” รู้สึกว่าตัวเองผิดยังไงก็ไม่รู้ ก็ไม่ใช่มึงหรือไอ้แกะ ที่คอยคิดไม่ซื่อกับพี่เขาอยู่ตลอดเวลาน่ะ ไอ้กร๊วก
“พี่อุตส่าห์ไปเที่ยวผู้หญิง...แต่พี่ก็ยังอดคิดกับแกะไม่ได้” ผมตั้งใจฟังว่าพี่หมวดจะพูดอะไรต่อ
“พี่อยากให้น้องชายพี่เดินทางให้ถูกต้อง แต่ว่า...พี่ เ่อ่อ พยายามอย่างที่สุดแล้วครับ” พี่หมวดดูเหมือนจะมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย ผมเลยก้มหน้าลงไปจูบที่เปลือกตาของแก
“วันที่พี่เห็นแกะจูบกับภูมิ พี่แทบเป็นบ้า”
“พี่เสียใจ เสียใจมาก หาเหล้าดับความกลุ้ม...จนกระทั่งรู้ใจตนเอง” พี่หมวดหยุดสะอื้นนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้ร้องไห้ออกมาให้เห็น
“แล้ววันที่พี่ทำผิดต่อเพื่อนร่วมสาบาน ก็เกิดขึ้นจนได้ อึก อึก” พี่หมวดมีน้ำตาออกมาจริงๆครับ ซึ่งคงจะหาโอกาสน้อยมากที่จะได้เห็น ผู้ชายมาดแมนอย่างพี่หมวดหลั่งน้ำตาออกมาได้ขนาดนี้
“พี่หมวดอย่าร้องไห้สิครับ ฮือ ฮือ ผมตะหากที่เป็นคนผิด ผมทำให้พี่หมวดต้องมาเป็นแบบนี้เพราะผม ผมผิดครับพี่หมวด ฮือ ฮือ” ผมกอดพี่หมวดแน่น ซบหน้าลงที่อกของแก สะอื้นออกมา
“ช่างมันเถอะ ณ เวลานี้พี่อยากให้แกะ รับรู้ว่า พี่รักแกะครับ รักมากจนไม่อยากให้ใครมาแย่งไป” พี่หมวดจ้องหน้าผม น้ำตาเหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว คงเหลือรอยสีแดงๆจางๆภายในดวงตาสีเหล็ก ของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ ซึ่งคงไม่ยอมให้เสียน้ำตาออกมาได้ง่ายๆ
“ผมเองก็รักพี่หมวดครับ” ผมยิ้มทั้งน้ำตา...พี่หมวดก้มหน้าลงมาจูบซับน้ำตาให้ผมบ้าง
“อืม พี่ดีใจครับ ดีใจที่เราสองคนเข้าใจกันสะที... อุ๊บ ” พี่หมวดประกบปากผมทันทีที่พูดจบ แล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้ามา...ผมเลยต้องรีบเกี่ยวกระหวัดลิ้นตอบเช่นกัน...โอ... ลิ้นของพี่หมวดช่างเร่าร้อน แข็งแรงสมชายชาตรี แต่ก็ระคนอ่อนพริ้ว พร้อมกับความชุ่มฉ่ำ ช่างหอมหวานเสียนี่กระไร
ร่างกายของเราเกี่ยวกระชับแทบจะหลอมเป็นร่างเดียวกัน ท่อนลำของพี่หมวดเริ่มสำแดงเดช แข็งตัวเร่าๆอยู่ภายใต้กางเกงบอลสีขาว เนื่องจากไม่มีชั้นในห่อหุ้ม ท่อนลำของแกจึงขยายยาวเหยียดส่วนหัวโผล่พ้นขอบกางเกงออกมา...อยากจะเอื้อมมือไปขยำขยี้เหลือเกิน แต่ทว่าพี่หมวดกลับบดเบียดมาถูไถที่หน้าขาของผม ผมจึงทำได้แต่เพียงบีบ ขยำ ลูบไล้แก้มก้นแน่นๆของแกแทน...
ส่วนเจ้าแกะน้อยไม่ต้องพูดถึง มันดีดดิ้นกระเสือกกระสนอยู่ภายใต้กางเกงบอลสีน้ำเงิน และบดเบียดหน้าท้องของพี่หมวดไปมาเช่นกัน... เราสองคนต่างก็ลิ้มรสชิวหา ซึ่งกันและกัน เป็นพัลวัน และ ดูเหมือนว่า ไม่มีอะไรมาปิดกั้นในใจของแต่ละฝ่ายแล้ว รสจูบรสสวาทในครั้งนี้ จึงอบอวลไปด้วย ความรัก...ความเสน่หา อย่างแท้จริง
พี่หมวดเปลี่ยนเป็นนอนหงาย ผมเลยตามประกบจูบไม่ลดละ และจังหวะนั้น พี่หมวดล้วงมือเข้าไปที่ร่องรูสวาทของผม
“โอ๊ะ ดะเดี๋ยวก่อนครับ” ผมถอนปากออกจากการจูบ แล้วเอื้อมมือไปปัดออก
“ทำไมล่ะครับ หือ” พี่หมวดยิ้มกว้าง
“บ้า ผมยังเจ็บอยู่เลยน่ะครับ” ผมจ้องหน้าแกแบบ ดุ ดุ
“ฮ่ะ ฮ่ะ อืม เจ็บมากมั๊ยครับ” พี่หมวดหัวเราะ แล้วเปลี่ยนสายตามาออดอ้อน
“ผมไม่ให้พี่หมวดทำแล้ว” ผมล้มตัวลงนอนข้างๆ ยังเข็ดไม่หายจากการที่พี่หมวดทำรุนแรงในครั้งนั้น ไม่ฉีกขาดก็บุญแค่ไหนแล้ว
“อ้าว คนรักกัน ก็ต้องมีอะไรกันสิครับ” พี่หมวดเข้ามากอด แล้วหอมแก้ม
“ทีแกะยังทำพี่ได้เลยนี่ ฮึ” พี่หมวดเข้ามาออเซาะลูบไล้หน้าอก แล้วประกบจูบปากผมอีกรอบ...
“ดะ เดี๋ยวก่อนครับ” ผมผลักหน้าพี่หมวดออกเบาๆ
“ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่หมวดถึงคิดว่าผม เ่อ่อ เป็น ฝ่ายรับ ให้พี่ภูมิ” ผมจ้องหน้าพี่หมวดเขม็ง
“ฮ่ะ ฮ่ะ ไหนบอกว่า ไม่โกรธแล้วไงครับ หือ” พี่หมวดก้มลงมาหอมแก้ม แล้วสบตาซึ้งๆ
“ไม่ได้ พี่หมวดต้องบอกผมมาก่อน” ผมผลักพี่หมวดลงจากอก แกจึงลงไปนอนตะแคงข้าง แล้วเือื้อมมือมาลูบไล้แก้มผมเล่น
“ก็คนมันหวงนี่ครับ ว่าแต่มีอะไรเลยเถิดกันไปถึงขั้นไหนแล้ว ฮึ” พี่หมวดทำหน้าดุ บ้าง
“ก็ไม่มีอะไรครับ ก็แค่ เ่อ่อ จะ จูบ กันแค่นั้นครับ” ผมหลบหน้าไปทางอื่น หน้าแดงซ่านขึ้นมาทันตาเห็น
“ไม่มีอะไร จูบกันปานจะกลืนกินขนาดนั้นอ่ะน่ะ” พี่หมวดดึงหน้าผมมาจ้องตาเขม็ง
“โธ่ ก็ เ่อ่อ พี่ภูมิ เขา อกหักจากพี่กวาง แล้วแก ก็คงเมา แล้ว แก ก็เลย....” พูดแก้ตัว ยังไม่ทันจบ พี่หมวดก็เข้ามาประกบปากดูดลิ้นผม พักหนึ่งก่อนที่จะถอนออก
“พอเถอะ แค่แกะรับปากพี่ว่าจะไม่ยุ่งกับใครอีก พี่ก็ดีใจแล้วครับ” พี่หมวดสบตาซึ้งอีกแล้ว เล่นเอาผมใจชื้นขึ้นมาทีเดียว (โหพี่หมวด เล่นบทยังกะพระเอกหนังไทยที่ยอมรับ ในตัวนางเอกที่เคยเหลวแหลกมาก่อนงั้นแหละ...อ้าว เวร ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่รับบทนางเอกอ่ะ หุ หุ)
“แต่พี่หมวดต้องเชื่อผมน่ะครับ ว่าผมไม่เคย เ่อ่อ ยอมพี่ภูมิอ่ะครับ”
“อ้าว เชื่อก็เชื่อครับ...แล้วกับเจ้าดำล่ะ แกะยอมเขาตลอดเลยหรือ” อ้าว พี่หมวดเล่นย้อนถามแบบนี้ได้ไงอ่ะครับ
“เ่อ่อ ก็ผลัดกันอ่ะครับ” ผมตอบอ้อมแอ้ม แบบไม่เต็มเสียง
“ฮึ ฮึ วันที่พี่ไปเห็นน่ะ แกะกำลังโซ้ยเจ้าดำอยู่เลยน่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดยิ้มกว้าง หัวเราะร่วน ใช่แล้ววันนั้น วันที่พี่หมวดไปเห็นผมกำลังทำรักกับพี่ดำอยู่กลางสนาม คงเป็นตอนที่ผมเป็นฝ่ายรุก อยู่นั่นเอง
“เฮ้ย! พี่หมวดขี้โกงนี่ พลั่ก!” ผมชกเข้าที่อกพี่หมวดไม่เบามากและก็ไม่แรงจนเกินไป
“เล่นแรงเหรอ ฮึ” พี่หมวดขึ้นมาคล่อมร่างผม กดข้อมือทั้งสองข้างของผมไว้กับเตียง จนผมกระดิกตัวไม่ได้
“พี่หมวดขี้โกง ให้ผมยอมรับ รับว่าผม เ่อ่อ เป็น...อุ๊บ” พี่หมวดโฉบหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากผม ดูดลิ้นไปมาจนหนำใจแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า
“เป็นเมียเจ้าดำ...ฮึ และเป็นเมียพี่ด้วย”
“พี่หมวด! ผมบอกแล้วไง ว่าผมเกลียดคำว่า เมีย ฮึ” ผมดิ้นรนขัดขืน ด้วยความโกรธที่มันพุ่งพล่าน แต่แรงพี่หมวดมากมายมหาศาลเหลือเกิน ผมดิ้นจนหมดแรงก็สู้แรงพี่หมวดไม่ได้
“แกะ พี่ขอโทษ พี่จะไม่ใช้คำนั้นอีก น่ะ น่ะครับ” พี่หมวดผ่อนคลายลง แล้วเข้ามาหอมแก้ม
“ผมเพียงแต่ อยากจะบอกพี่หมวดว่า ผมจะยอม เฉพาะคนที่ผมรักเท่านั้น” ผมยังหน้าบึ้งอยู่
“ไหนแกะบอกว่ารักพี่ไงครับ...พี่เองก็ยังยอมแกะเลย ฮึ” พี่หมวดเปลี่ยนมาเป็นท่าดันพื้นจ้องหน้าผม ด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง...พี่หมวดย้ำคำนี้อีกแล้ว จนผมอดแปลกใจไม่ได้...เราจ้องตากันครู่หนึ่งพี่หมวดก็ค่อยๆก้มหน้าลงมาประกบจูบ พร้อมสอดลิ้นเข้ามาพัวพันด้วยความรักใคร่
ผมดูดลิ้นแกไป แต่ใจก็คิดถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น วันที่ผมขืนใจพี่หมวดครั้งแรก...ทำไมพี่หมวดถึงยอมให้ผม “เสียบ” ได้โดยง่าย และมีอารมณ์ร่วม อย่างเห็นได้ชัด...ถ้าคืนนั้นพี่หมวดตั้งใจที่จะป้องกันตัวเอง ก็น่าจะทำได้ ไม่ว่าร่างกายที่แข็งแรงกว่า พละกำลังที่เหนือกว่า...เหมือนตอนที่แกขืนใจผม หรือแม้กระทั่งเมื่อตะกี้นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่า ผมไม่สามารถสู้แรงของแกได้เลย... นอกจากนี้แกยังผ่านการฝึกฝน ต่อสู้กับเหล่าร้ายมาก็มาก ก็แค่กุญแจมือข้างเดียว แกน่าจะหาวิธีต่อสู้ขัดขืนได้แน่นอน แล้วทำไมถึงยอม... ยอมให้เด็กอายุแค่สิบห้า กระทำย่ำยีได้ถึงขนาดนั้น
“ดะ เดี๋ยวก่อนครับ” ผมถอนปากออก พี่หมวดยังคงอ้อยอิ่ง อยากจะดูดลิ้นผมต่อ
“อะไรอีกล่ะครับ ฮือ” พี่หมวดทำตาปรือ
“คะ คือว่า ผมอยากจะถามพี่หมวดน่ะครับ”
“อืม ถามวันหลังได้เป่าครับ ” พี่หมวดก้มลงมาจุมพิตที่ปากผมต่อ แล้วไซ้ซอกคอ
“คือว่า วันนั้น วันที่อะ เ่อ่อ ผม ขืนใจพี่หมวดน่ะครับ” พี่หมวดหยุดกึกค้างอยู่ที่ซอกคอของผม
“ทะ ทำไม พี่หมวดถึงยอมผมครับ” ไม่รู้เป็นไงผมเองก็บ้าดีเดือดถามพี่หมวดไปได้ น่าเตะจริงไอ้แกะเอ๊ย
“เฮ้อ!” พี่หมวดถอนหายใจ แล้วลงไปนอนหงายเอามือก่ายหน้าผาก
“เ่อ่อ มะไม่ ต้องบอกก็ได้ครับ ผะ ผมขอโทษครับ” รู้สึกตัวผิดขึ้นมาเชียวกู ผมเลยเข้าไปกอด ซบใบหน้า ที่หน้าอกของแก....พี่หมวดเอามือขึ้นมาลูบที่หัวผมเบาๆ กลืนน้ำลายดังเอือก ก่อนที่จะพูดว่า
“ตอนที่พี่เห็นแกะครั้งแรก ถึงแม้หน้าตาของแกะจะไม่เหมือน อ่ะ เ่อ่อ เจ้าเก้ง” พี่หมวดหยุดพูดไปนิดหนึ่ง แล้วเอ่ยต่อว่า
“แต่แววตาของแกะ เหมือนแววตาของเจ้าเก้งมาก เ่อ่อ คือ พี่บอกไม่ถูก บอกไม่ถูกว่า...” พี่หมวดเงียบไป ผมจึงนอนก่ายกอด แล้วเข้าไปจูบที่ปากแมนๆของแก แล้วลูบไล้ไปทั่วใบหน้า...พี่หมวดเองก็กอดผมกระชับ ลูบไล้มือไปทั่วแผ่นหลังของผมเช่นกัน
“เล่าต่อเถอะครับ...ผมอยากรู้ น่ะครับ” ผมจ้องหน้าพี่หมวด ผมสงสัยว่า จะต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน ที่อยู่ภายในใจของพี่หมวด...พี่หมวดกดต้นคอของผมให้ใบหน้าไปซบกับหน้าอกแก แล้วพูดว่า
“พี่มีความรู้สึกว่า เจ้าเก้งมันกลับมาหาพี่” พี่หมวดหยุดพูดเป็นปริศนา แต่ประโยคถัดมาดูเหมือนจะไม่ปะติดปะต่อ
“อ่ะ เ่อ่อ พี่..พี่ไม่อยากเสียแกะไป เหมือนกับที่พี่เสียเจ้าเก้งไปอีก” พี่หมวดกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง ดูเหมือนว่าพี่หมวดกำลังจะเลี่ยงๆ พูดจาบ่ายเบี่ยงชอบกล
“พี่หมวดไม่ได้หมายความว่า พี่กับพี่เก้ง ปะ เป็น...” ผมชะโงกหน้าขึ้นมามองพี่หมวด พร้อมกับยิงคำถามจี้ใจดำพี่หมวดทันที
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่แกะคิดหรอก” พี่หมวดทำเสียงดุ ใบหน้าเคร่งเล็กน้อย
“ละแล้วมันคืออะไรล่ะครับ” ผมถามเร็วปรื๋อด้วยความอยากรู้
“เจ้าเก้งมันไม่รู้เรื่องหรอก...พี่เองตะหากที่รู้สึก อ่ะ เ่อ่อ สับสน” พี่หมวดหลบหน้าผมแต่มีสีแดงๆระเรื่อเจือขึ้นมาให้เห็นเล็กน้อย
“พี่หมวดหลงรักพี่เก้งหรือครับ” ผมโพล่งออกมาทันที ได้ผลพี่หมวดผลักผมออกอย่างรวดเร็ว แล้วนั่งหันหลังให้ผม พูดขึ้นมาเสียงดุๆ ว่า
“พี่บอกแล้วไง ว่าพี่สองคนเป็นเพื่อนร่วมสาบานกัน” เอาละสิพี่หมวดโกรธแล้ว ผมจะทำยังไงดีล่ะ
“พี่หมวด อ่ะ เอ่อ ตอนนี้เราเหมือนจะเป็น เ่อ่อ คนคนเดียวกันแล้วน่ะครับ” ผมหยุดคำพูดไว้แค่นั้น แล้วเลื่อนตัวเข้าไปกอดซบที่แผ่นหลังของแก...พี่หมวดดูจะผ่อนคลายลง แล้วค่อยๆพูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่นๆ
“อืม พี่มารู้ตัวว่าพี่ เอ่อ สับสน ก็ตอนที่เจ้าเก้ง มันตายในอ้อมแขนพี่แล้ว อึก อึก” พี่หมวดดูเหมือนจะสะอื้น แต่ไม่ได้ร้องไห้อะไรออกมา ผมเลยเอื้อมตัวเข้าไปมอง จึงรู้ว่าพี่หมวดมีน้ำตาไหลอาบแก้ม....โธ่พี่หมวดคงจะอึดอัดมานานแล้วสิน่ะ ผมล่ะรู้สึกสงสารพี่หมวดขึ้นมาจับใจทีเดียว
“ฮือ ฮือ พี่หมวดอย่าร้องไห้สิครับ ผมไงครับ ผมคือคนที่พี่หมวดรักไม่ใช่หรือครับ ฮือ ฮือ” อารมณ์ตอนนี้ผมก็พลอยปล่อยโฮออกมาด้วยไม่ได้
พี่หมวดดึงร่างของผมลงไปนอนกอด สะอึกสะอื้น ด้วยความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ได้ปลดปล่อยออกมาสะที
เรานอนกอดกันอยู่ในท่านั้นนานทีเดียวจนกระทั่ง อารมณ์เศร้าของพี่หมวดเลือนหายไป
“พี่จุดธูปขอขมาเจ้าเก้ง ถ้าหากว่าพี่จะเป็นคนผิด ที่มีอะไรกับแกะ แต่พี่สาบานว่าจะรักและดูแลแกะตลอดไป”
“พี่เก้งคงไม่ว่าอะไรหรอกครับ ถ้าหากว่าผมเป็นฝ่ายยินยอมด้วย” ผมยิ้มให้พี่หมวดผ่านคราบน้ำตาที่เพิ่งร้องไห้มาหมาดๆ...จริงสิ ปมในใจที่ผมเคยคิดว่าตนเองกระทำผิดต่อพี่หมวด รวมทั้งภาพที่พี่หมวดจะยิงตัวตาย คงไม่ตามมาหลอกหลอนผมอีกแล้ว เมื่อพี่หมวดได้แก้แค้น “เอาคืน” ไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่รักแกะครับ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะครับ” พี่หมวดจ้องมองใบหน้าด้วยสายตาที่ดูหลงใหลผมเอามากๆ
“ครับพี่หมวด” ผมก้มลงไปจูบปากดูดลิ้นกับพี่หมวดอีกรอบ
“แต่พี่หมวดยังไม่ได้บอกผมเลยน่ะครับ ว่าทำไมถึงยอมผมอ่ะ” ผมยักคิ้วทำหน้าทะเล้น
“โป๊ก!” พี่หมวดเขกหัวผมเบาๆ
“โอ๊ย! เขกหัวผมทำไมอ่ะครับ”
“ไอ้แกะเจ้าเล่ห์ ก็ใครกันล่ะแก่แดดเกินเด็ก” พี่หมวดหน้าแดง หันหน้าไปทางอื่น
“แก่แดดยังไงครับ” ผมทำหน้าทะเล้น ยิ้มยียวน แต่สายตาหยาดเยิ้ม ชักอยากจะทำรักกับแก เหมือนครั้งกระโน้นจัง อิอิอิ
“ก็เล่นทำให้ทุกอย่าง แม้แต่ตรงนั้นยัง เ่อ่อ กล้าใช้ลิ้น” พี่หมวดคงหมายถึงรูสวาทแหงๆ บอกแล้วถ้าไอ้แกะเลียให้ รายไหนรายนั้น ยอมให้เสียบ ทุกราย เอิ๊ก เอิ๊ก
“พี่หมวดชอบหรือครับ งั้นผมทำให้อีกน่ะครับ”
