บทที่ 163 “ จูบนี้..มีใครเห็น ? ”
พี่กวางและพี่ดำยืนคุยกับพี่ภูมิแป๊ปหนึ่ง...ก็ต้องรีบกลับบ้าน เพราะเห็นรับปากกับพ่อแม่ว่าจะกลับให้ทันเที่ยงคืน พี่กวางไม่วายฝากพี่ภูมิให้กำชับผมว่า อย่าเที่ยวดึกมากนัก ...พี่ดำหันมาทักผมนิดหนึ่ง ก่อนที่จะเดินจากไป....ตอนนี้พี่ภูมิเดินออกไปส่งพี่กวางและพี่ดำหน้าวัด ตรงบริเวณที่จอดรถ
ผมไม่มีเวลาคิดอะไรฟุ้งซ่านอีกต่อไป เพราะพวกแก๊งค์ตัวแสบเองก็เข้ามาสมทบ กับพวกวาด พวกมันต่างแย่งกันคุยเรื่องไปจีบหญิงกันมา เป็นที่สนุกสนาน... จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านกันหมด...
ผม ไอ้มุก ไอ้นาย และพี่สิงห์ พากันเดินมาที่ซุ้มยิงปืน เพื่อรอพี่ภูมิ ยิงไปพักใหญ่ ก็ไม่เห็นพี่ภูมิกลับมา ผมเลยอาสาออกไปตามพี่ภูมิเอง
ช่วงนี้คนเริ่มทะยอยกันกลับบ้านกันบ้างแล้ว แต่ในบริเวณงานก็ยังมีการละเล่นอยู่ ผู้คนที่อยู่ในงานก็เริ่มบางตาลงมาก ผมรีบจ้ำอ้าวเดินออกไปหน้าวัดเพื่อตามหาพี่ภูมิ
ผมเดินหาพี่ภูมิยังไงก็ไม่เจอ หาจนทั่วบริเวณจอดรถแล้ว เดินไปสองสามรอบ ก็ไม่มีแม้แต่เงา ตอนนี้ผมเริ่มใจไม่ดีแล้ว...รู้สึกเป็นห่วงพี่ภูมิขึ้นมาทีเดียว... พี่ภูมิแกจะไปไหนน่ะ รึว่ายังทำใจเรื่องพี่กวางไม่ได้ แต่ก็ไม่น่าจะมากมายอะไรนี่นา ในเมื่อแกเคยบอกผมก่อนหน้านี้ว่าพี่กวางไม่ได้คิดอะไรกับแกแบบคนรัก ...หรือว่าแกจะเสียหน้าที่โดนชายอื่นแย่งไป...แล้วตอนนี้แกหายไปไหนแล้ว
ผมเดินกลับเข้ามาในวัด กลับเจอแกนั่งกินเบียร์อยู่ที่ร้านค้าใกล้ๆหน้าประตูวัดนั่นเอง แกกินเบียร์ไปขวดหนึ่งแล้ว และนี่กำลังเริ่มขวดที่สอง
“โห พี่ภูมิ ผมเดินตามหาแทบแย่ ที่แท้มานั่งจิบเบียร์อยู่นี่เอง” ผมเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ฝั่งตรงข้าม
“อืม...” พี่ภูมิแค่พยักหน้า ส่งเสียงในลำคอ ไม่ได้พูดอะไร กลับยกแ้ก้วเบียร์กระดกรวดเดียว แล้วแกก็รินใหม่ทันที ผมเห็นอาการพี่ภูมิแล้วก็ใจคอไม่สู้ดี
“พี่ภูมิ อ่ะ เ่อ่อ ผะ ผม...” ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี พี่ภูมิเองก็คงไม่อยากพูดอะไรเหมือนกัน แกหยิบเงินขึ้นมาจ่ายค่าเบียร์ แล้วลุกขึ้น
“พี่จะกลับแล้ว แกะไปส่งพี่หน่อยน่ะครับ”
“เออ ครับ ครับ ” ผมลุกขึ้นเดินตามพี่ภูมิ โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก...
บ้านที่แกพัก จะอยู่หลังวัด ต้องเดินผ่านซุ้มยิงปืนด้วย ผมจึงบอกแกให้แวะบอกพวกไอ้มุกก่อน กลับปรากฏว่า ไอ้มุกหายไป เหลือพี่สิงห์กับไอ้นายดวลยิงปืนกันอยู่สองคน...ไอ้นายบอกว่า ไอ้มุกกลับบ้านไปก่อนแล้ว เพราะเจอน้องมินต์มาเที่ยวงานด้วย มันต้องการไปเป็นกันชนน้องสาวมัน เพราะมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มันไม่ชอบหน้า มาจีบน้องมินต์ ทั้งๆที่น้องมินต์เองก็มากับญาติผู้ใหญ่ทั้งนั้น...ท่าทางมันคงหวงน้องสาวมันน่าดู
พี่ภูมิเอาเงินให้ไอ้นายจำนวนหนึ่ง เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการยิงปืน แล้วผมกับพี่ภูมิก็พากันเดินลัดเลาะ ผ่านผู้คน ผ่านชิงช้าฯ ผ่านการละเล่น ผ่านความอึกทึก ผ่านต้นโพธิ์ใหญ่ ผ่านโบสถ์...ออกมาที่ประตูหลังวัดจนได้
ทางเดินข้างหลังวัดออกจะมืดๆ มีไฟส่องถนนที่ทำให้เห็นทางเดินบ้าง แต่ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ก็บดบัง จนถนนบางช่วงถึงกับมืดสนิททีเดียว (ถ้าจำกันได้ ข้างหลังวัดนี้จะมีลำห้วย และมีสะพานทอดลงไป อีกทั้งมีต้นยางใหญ่ ที่เคยบรรยายไว้แล้วน่ะครับ)
พี่ภูมิเดินเงียบกริบไม่พูดไม่จา เดินไปอีกไม่กี่หลังก็จะถึงบ้านที่แกพักแล้ว ซึ่งมองเห็นว่าไฟหน้าบ้านยังเปิดอยู่... แต่ทันใดนั้นพี่ภูมิก็ฉุดมือผมหลบเข้าไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง พร้อมกับกอดผมแน่นทันที
“อะไรครับ พี่ภูมิ” ผมตกใจเล็กน้อย เพราะกลัวคนเห็น ถึงจะอยู่ใต้ต้นไม้ แต่ถ้าใครสังเกตจริงๆก็น่าจะมองเห็นได้
“แกะ อย่าทิ้งพี่ไปน่ะครับ อย่าทิ้งพี่ไป” พี่ภูมิละล่ำละลัก กอดผมแน่นเข้า ผมเลยจำใจต้องกอดแกตอบ
“พี่ภูมิ เมารึเปล่าครับ ถ้าเมาก็รีบกลับไปนอนดีมั๊ยครับ” ผมเอามือลูบหลังแกไปมา
“แกะ พี่รักแกะครับ พี่รักแกะ” พี่ภูมิพล่ามต่อ แถมดึงหน้าผมเข้าไปประกบจูบเอาดื้อๆ
กลิ่นเบียร์หอมกรุ่น พร้อมกับรสชิวหาของพี่ภูมิ เกือบทำเอาผมเคลิบเคลิ้มไปได้เหมือนกัน...ชะอุ๋ย เพลินครับเพลิน อิอิ
“ดะ เดี๋ยวครับ พี่ภูมิ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” ผมผลักพี่ภูมิออกไป จ้องหน้าในความมืด มองไม่ค่อยเห็นหรอกครับ แต่รู้ว่าสายตาของพี่ภูมิที่มองลงมาที่ผมมีประกายตาของคนผิดหวัง เจือปนอยู่บ้าง
“แกะ...แกะ บอกพี่มาสิครับ สองคนนั่น เขาตกลงเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่” ว่าแล้วเชียว ถึงยังไงพี่ภูมิก็ยังมีใจให้พี่กวางอยู่
“พะ พี่ภูมิครับ คะ คือว่่า เ่อ่อ...” โธ่พี่ภูมิ ผมเองก็ไม่ต่างอะไรกับพี่ภูมิหรอกน่ะครับ ...แต่ผมว่า ผมน่าจะเป็นฝ่ายเจ็บ...มากกว่าพี่ภูมิน่ะครับ ฮือ ฮือ....เศร้า
“แล้วแกะล่ะครับ แกะตกลงกับแฟนสาวของแกะรึยัง” พี่ภูมิถามผมด้วยเสียงร้อนรน เหมือนคนที่รอความหวัง....ยังไงกันเนี่ยะพี่ภูมิ...แบบนี้เขาเรียกว่า ไม่ได้พี่สาวก็จะเอาน้องชายสะงั้น....อ้าว มันยังไงหว่า พี่น้อง เอิ๊ก เอิ๊ก
“ไงครับ แกะ ตอบพี่มาสิครับ ตอนนี้พี่เหลือแกะคนเดียวแล้วน่ะครับ” พี่ภูมิดึงร่างผมเข้าไปกอดอีกครั้ง พร้อมกับบรรจงจูบผมที่หน้าผาก ตามด้วยศีรษะ แกพรมจูบที่เส้นผมเบาๆ จากนั้นก็ดึงใบหน้าของผมเข้าไปแนบอก...ผมได้ยินเสียงหัวใจของพี่ภูมิเต้นแรง บ่งบอกถึงความต้องการใครสักคน เข้ามายึดเหนี่ยวสิ่งที่สูญเสียไป
“แกะครับ แกะถามใจตัวเองรึยังครับ ว่าแกะจะชอบพี่แบบคนรักได้รึเปล่า พี่ไม่อยากรออีกต่อไปแล้วครับ”
“พี่ภูมิครับ คือว่า ผะ ผม” ผมกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเห็นใจพี่ภูมิขึ้นมาเต็มอก...ก็พี่ภูมิดีกับผมเสมอต้นเสมอปลายนี่นา แถมผมยังมีอะไรกันกับแกตั้งสองครั้ง และทั้งสองครั้งนั้น ถือได้ว่าแกยอมเสียเชิงชายให้ผมเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าแกอยากจะได้ตัวผมใจจะขาด แต่ในเมื่อผมไม่ยอม แกก็ไม่หักหาญน้ำใจ....คนอะไรทั้งหล่อทั้งตามใจสารพัด
เอาเข้าไปกู ตอนนี้มันสับสนยังไงไม่รู้ (หลายใจจังเลยเนาะ...แฟนคลับอย่าเพิ่งด่าไอ้แกะน่ะคร๊าบ อิอิอิ)
ถ้าจะถามถึงกรกนกแฟนสาว จนป่านนี้เธอยังไ่ม่ตอบจดหมายมาเลย รึว่าเธอตั้งใจจะทำตามคำสั่งของพี่สาวเธอ...นั่นก็หมายถึงความสัมพันธ์เริ่มห่างเหินไป....แล้วตัวพี่ดำล่ะ...นั่นล่ะคือสิ่งที่มึงผลักแกไปให้พี่กวางเองไม่ใช่เหรอไอ้แกะ แล้วตอนนี้พี่ดำก็ดูเหมือนกับว่า รักพี่กวางมากทีเดียว ตัดพี่ดำออกไปจากหัวสมองแกสะไอ้แกะเอ๊ย!...แล้วพี่หมวดล่ะ ยอมรับว่ารักพี่หมวดมากเหมือนกัน แต่จะสมหวังหรือ ในเมื่อพี่หมวดไม่ยอมเปิดใจสะที....เฮ้อ
หรือว่าผมจะตัดสินใจสะที แฟนคลับที่รัก ผมจะตัดสินใจเลือกพี่ภูมิสะเลยจะดีมั๊ย ก็น่าจะเหมาะสมดีน่ะ พี่กวางสมหวังกับพี่ดำ ผมสมหวังกับพี่ภูมิ เหตุการณ์มันน่าจะลงเอยด้วยดี....
แล้วเรื่องนี้ก็จะได้จบเสียที....
(โป๊ก! โอ๊ย! มีคนเขกหัวแกะดำอีกแหละ แฟนคลับช่วยที โฮะ โฮะ...โธ่ ล้อเล่นคร๊าบ ล้อเล่น เรื่องนี้ขอบอกได้เลย...หนทางยังอีกยาวไกลครับพี่น้อง)
“แกะ แกะรักพี่บ้างมั๊ยครับ ฮึ” พี่ภูมิดึงตัวผมออกจากอก แล้วจ้องหน้าฝ่าความมืดสลัวๆของร่มเงาต้นไม้....สายตานั่นคงรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ....ผมไม่รู้ว่า มีอะไรมาดลใจให้ตอบไปว่า
“ระ รักครับ” เพียงแค่นั้น ใบหน้าของพี่ภูมิก็โฉบลงมาทันที ริมฝีปากหนาๆ หล่อๆประกบปากของผม พร้อมกับปลายลิ้นอันหอมกรุ่นด้วยกลิ่นเบียร์ ชำแรกผ่านเข้ามาควานคว้าตวัดปลายลิ้นของผมเข้าให้...
ลีลารักเพลงชิวหา ทำเอาผมเตลิดเปิดเปิง... พี่ภูมิจูบเก่งเหลือเกิน... แกรู้จังหวะจะโคน ทั้งดูดทั้งเลีย ทั้งลากปลายลิ้นที่ริมฝีปากไปมา ปล่อยให้ผมอ้าปากเผยอ เมื่อไหร่แกจะลุกล้ำเข้ามาอีก ....พอได้จังหวะแกก็จู่โจมลงมาชุดใหญ่ ทำเอาผมเองก็ต้องแลกจูบปากแกเป็นพัลวัน
มาถึงตอนนี้เหมือนเพลงรักเริ่มติดปีก พี่ภูมิทั้งไซ้ทั้งดูดทั้งเลีย ตามซอกคอ ซอกหู แล้วกลับมาประกบจูบกันอีกครั้ง เหมือนยังติดใจรสสวาทไม่รู้ลืม....เจ้าแกะน้อยดีดดิ้นอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ พร้อมหลั่งน้ำหล่อลื่นออกมา รับรู้ได้ถึงความเฉอะแฉะ ฉ่ำเยิ้ม ตอนนี้มันกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง อยากจะออกมา ...ดวลดาบ... กับพี่ภูมิ ใจแทบขาด
พี่ภูมิเองก็ไม่น้อยหน้าแกบดเบียดท่อนลำเข้ามา ท่อนเนื้ออันร้อนเร่าสองท่อนกำลังต่อสู้กันอยู่ ภายใต้กางเกงยีนส์ของแต่ละฝ่าย
“แว๊บ!”
ทันใดนั้นผมมีความรู้สึกว่า มีเงาของใครบางคนกำลังทาบทับมาที่ร่างของเรา....
“พะ พี่ภูมิ แป๊บหนึ่งครับ” ผมผลักพี่ภูมิออก อย่างตกใจ พร้อมกับเพ่งมองไปที่ถนน
“--------------------” ว่างเปล่า ไม่มีใครเลยสักคน ได้ยินเพียงแค่มหรสพที่อยู่ในวัดเท่านั้นที่ดังแว่วๆเข้ามา
“มีอะไรครับแกะ เห็นอะไรหรือครับ” พี่ภูมิถามผมด้วยความสงสัย แกพยายามดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง
“แค่นี้ก่อนเถอะครับ พี่ภูมิ ดึกแล้วเดี๋ยวเพื่อนคอยครับ” ผมรู้สึกไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้ มันมีลางสังหรณ์แปลกๆ ที่ไม่ใช่เรื่องดี....จะมีใครมาเห็นเราจูบกันกับพี่ภูมิรึเปล่าน่ะ มันไม่ใช่จูบแบบธรรมดาสะด้วยสิ แต่มันเป็นการจูบที่เร่าร้อน ดูดดื่มด้วยแรงตัณหาราคะ ...เอ๊ะรึว่าเราคิดไปเองหว่า....หรือไม่ก็อาจจะเป็นเจ้าที่เจ้าทาง....บรื๋อ.....น่ากลัวอ่ะ
“งั้นก็แล้วแต่แกะครับ แต่แน่ใจหรือว่า แกะไม่อยากต่อน่ะครับ” อะ เอ้าพี่ภูมิ เมื่อกี้ยังอยู่ในโหมดเศร้าอยู่เลยน่ะเนี่ยะ อิอิอิ
“พี่ภูมิ กลับเถอะครับ ดึกแล้ว” ผมตัดสินใจเดินออกมาจากมุมมืด ตั้งใจเดินต่อไปทางบ้านพักพี่ภูมิที่อยู่ไม่ไกล...พี่ภูมิเดินตามออกมาพร้อมกับพูดว่า
“ให้พี่ไปส่งแกะที่ประตูวัดเถอะครับ พี่เป็นห่วง” อ้าว ส่งกันไปส่งกันมา ไม่ได้หลับนอนกันพอดี 555555+
ในที่สุดพี่ภูมิเดินกลับมาส่งผมที่ประตูข้างหลังวัด ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไป แกดึงผมหลบเข้ามุมมืด (อีกแล้ว)
“แกะ พี่ขอบคุณมากน่ะครับ” แกสวมกอดผมทันที
“อ้าว ดีขึ้นแล้วหรือครับ” ผมกอดแกบ้างแบบหลวมๆ...กลัวคนเห็นน่ะ
“เออ ครับ อุ๊บ!” พี่ภูมิประกบจูบผมอีกครั้ง แหย่ลิ้นเข้ามาทันที ไม่ให้ผมตั้งตัวเลย
ผมปล่อยให้แกจูบอยู่พักหนึ่ง ตาก็คอยสอดส่องมองดูว่าจะมีใครเห็นรึเป่า
“พะ พอเถอะครับ” ผมค่อยๆผลักใบหน้าแกออก แต่ลิ้นแกสิยังโลมเลียไม่หยุด ขนาดผลักแกออกไปลิ้นแกยังไม่วายลากปลายจมูก ผมเข้าให้จนเปียกเยิ้มไปหมด
“อือ อืม....” พี่ภูมิคงรู้สึกเสียดายเป็นแน่แท้ ดูสายตาแกสิ หยาดเยิ้มออกอย่างนั้น
“ไปก่อนน่ะครับ ฝันดีครับ” ผมตัดสินใจเดินหนีมาที่ประตูวัด พี่ภูมิจำใจมาส่งผมและยืนมองอยู่
แต่พอผมโบกมือให้ พี่ภูมิจึงเดินกลับไป...ผมหันหลังเดินเข้าประตูวัด....เดินมาได้ไม่กี่ก้าว ก็ต้องตกใจเมื่อเจอคนรู้จักเข้าอย่างจัง
“พี่เข้ม!” ดาบเข้มนี่นาแล้วแกมาในงานนี้ด้วยหรือเนี่ยะ ไหนบอกว่าติดงานราชการพร้อมพี่หมวด เรื่องที่ได้รับมอบหมายให้ช่วยงานสารวัตรเชษฐ์... คงมาเที่ยวมั๊งเพราะไม่ใส่ชุดตำรวจเลยนี่
“อ้าวแกะ มาจากหลังวัด ไม่เจอหมวดยุทธเหรอครับ”
“หลังวัด! พะ พี่หมวด” ไม่น่ะ... พี่หมวดคงไม่ไปเห็นเราจูบกับพี่ภูมิหรอก... ชักใจคอไม่ค่อยจะดีแล้วสิ
“ครับ หมวดยุทธ เพิ่งไปสำรวจหลังวัดเมื่อครู่นี่เองน่ะ”
“อะไรน่ะครับ!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ
