บทที่ 162 " พี่ภูมิ...ผู้น่าสงสาร "

บทที่ 162 “ พี่ภูมิ...ผู้น่าสงสาร ”

ผมมองไปที่หนังกลางแปลง ขณะที่ชิงช้าเลื่อนขึ้นเกือบจะสูงสุด เพื่อตั้งสติ ...เพียงแค่อึดใจ ชิงช้าก็กำลังเลื่อนลงเสียแล้ว...ผมจ้องหน้าพี่ภูมิที่กำลังบูดบึ้ง ด้วยอาการขำๆ กึ่งทะเล้น ก่อนที่จะยิ้มกว้าง จนพี่ภูมิมองกลับด้วยสายตาขุ่นๆ

“พี่ภูมิครับ ถ้าพี่เข้าใจพี่สิงห์ว่าเป็น...อะ เ่อ่อ” ผมกลืนน้ำลายลงคอ...ก่อนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ภูมิฟัง

ในจังหวะนี้ชิงช้าเลื่อนลงต่ำ พี่สิงห์ยังโบกมือให้ผมพร้อมกับโปรยยิ้มให้อีกต่างหาก ส่วนพี่ภูมิได้แต่มองๆด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“อะไรน่ะ ไหนขอพี่ดูตาหน่อยสิ ...ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่” พี่ภูมิเปลี่ยนจากอาการงอน...เอื้อมมือเข้ามาลูบๆคลำๆที่ตาข้างซ้ายของผม ด้วยความเป็นห่วง

“มันหายแล้วล่ะครับ ” จริงๆแล้วถ้าสังเกตดีๆจะเห็นรอยจางๆอยู่...ผมรีบจับมือพี่ภูมิมากุมไว้ข้างๆแก้ม พร้อมกับยิ้มยียวน

“มะเหงก !” พี่ภูมิดึงมือกลับ ทำท่าจะเขกหัวผม ก่อนจะบ่นไปตามเรื่อง

“รู้ว่า ต่อยสู้เขาไม่ได้ ทำไมดันทุรังสู้ต่อ ฮึ” พี่ภูมิอาการดีขึ้นมาก ตอนนี้แววตาของแกกลับฉายแววแห่งความรักใคร่... ห่วงใย ... เข้ามาแทนที่

“อ้าว ยอมแพ้ก็เสียเชิงไอ้แกะ สิคร๊าบ กึ๋ยๆ” ผมยักคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่แกอีก

“เรานี่นา ทีหลังอย่าทำอีกน่ะครับ พี่เป็นห่วง” พี่ภูมิเอื้อมมือมาจับไหล่ผม พร้อมกับก้มหน้าเข้ามาใกล้...นี่ถ้าปลอดคนพี่แกคง “จูบ” ผมเข้าให้แล้วสิ หุ หุ แต่แกทำอะไรไม่ได้ คงทำได้แต่บีบที่หัวไหล่ผม พร้อมเขย่าไปมาเบาๆ

“ ว๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ” เสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่ชิงช้าด้านบนถัดไปดังขึ้น... ผมกับพี่ภูมิตกใจ นึกว่าเกิดอะไรขึ้น จนเมื่อชิงช้าข้างบนลอยขึ้นจุดสูงสุด และชิงช้าต้นเหตุ(ที่ถัดจากชิงช้าที่ผู้หญิงร้อง) อยู่ในระดับเดียวกับชิงช้าของผม จึงมองเห็นว่ามีผู้ชายขี้เมาสองคน กำลังแกว่งชิงช้าไปมา...น่าหวาดเสียว

“เฮ้ยๆ มึงหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ” พี่ภูมิลุกขึ้นตะโกนด่าออกไป แต่ดูเหมือนพวกมันจะไม่ได้ยิน...ยังคงแกว่งชิงช้าไปมา...น่ากลัวมันจะหลุดหล่นลงกับพื้นจริงๆ...ผู้หญิงสองคนตกใจถึงกับเอามือปิดหน้า...ตอนนี้คนที่อยู่ข้างล่างก็ชี้ไม้ชี้มือขึ้นมาทำท่าตกใจ

“ไอ้เวร ลงจากชิงช้าได้กูจะจัดการสะให้เข็ด” พี่ภูมิบ่นหัวเสีย...

ชิงช้าหยุดที่ผู้ชายสองคนนั้น เจ้าหน้าที่ขอร้องให้ลง แต่สองคนนั้นเริ่มมีปัญหา จนพี่ภูมิตะโกนลงไปด่า สองคนนั้นถึงยอมลง อย่างสงบ...ผู้หญิงสองคนนั้นพอลงจากชิงช้าได้ ก็รีบเดินหนีหายไป คงตกใจกลัวเอามากๆ

ผมกับพี่ภูมิก็ลงเหมือนกัน เห็นพี่ภูมิรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ผู้ชายสองคนนั้น ซึ่งพวกมันกำลังรวมกลุ่มกับเพื่อนๆมันอยู่...ผมเป็นห่วงพี่ภูมิมากจึงวิ่งตามไป เพราะกลัวว่าแกจะมีอันตรายจากพวกนักเลง...ตอนนี้พี่สิงห์ ไอ้มุก และไอ้นาย ก็เดินมาสมทบด้วย

“กูบอกพวกมึงแล้วใช่มั๊ย เมาแล้ว อย่าก่อเรื่อง ไป๊ พวกมึงพากันกลับได้แล้ว” แท้ที่จริงก็คือลูกน้องพี่ภูมินั่นเอง แกจึงสั่งได้ อย่างมีอำนาจ...มารู้ทีหลังว่าสองตัวนี้ก่อเรื่องที่เวทีรำวงมาก่อน จนพี่ภูมิต้องลากตัวออกมา แล้วพวกมันก็หนีมาขึ้นชิงช้าโดยบังเอิญ งานนี้ไอ้มุกกับไอ้นาย ก็เลยถือโอกาสออกมาตามหาผม จนเจอผมกับพี่สิงห์นั่งชิงช้าอยู่นั่นเอง

พวกลูกน้องพี่ภูมิพากันหิ้วปีกไอ้สองตัวนั้นออกไป แต่พี่ภูมิบอกว่ายังมีอีกหลายคน ที่เที่ยวกระจัดกระจายกันไป แกจึงบอกลูกน้องคนหนึ่งให้ไปตามเพื่อนๆกลับ

“แย่จริง ไอ้พวกนี้ เมาแล้วควบคุมยาก” พี่ภูมิบ่นให้ผมฟัง พร้อมกับเดินกระวนกระวาย เหมือนอยากจะไปตามลูกน้องกลับด้วยตัวเอง

“เออ แล้วพี่ภูมิจะกลับเลยหรือครับ” ผมยกนาฬืกาขึ้นมาดู ตอนนี้มันห้าทุ่มครึ่งแล้วล่ะ

“แล้วแกะ ล่ะครับ จะเที่ยวกันอีกนานมั๊ย เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนก่อนก็ได้ พี่พักอยู่ใกล้ๆวัดนี่เอง” พี่ภูมิมาพักกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง เวลามีงานรื่นเริง แกชอบพาลูกน้องมาค้างที่บ้านนั้น

“เฮ้ยแกะ กลับเลยก็ได้มั๊ง พรุ่งนี้ต้องช่วยงานแต่เช้าน่ะ” ไอ้มุกออกความเห็น

“เดี๋ยวดิ๊ กูยังเที่ยวไม่หมด เลยไอ้ห่า” ไอ้นายบ่นอุบ จากนั้นมันก็ชักชวนให้ไปดวลยิงปืนแข่งกัน...งานนี้กะจะให้พี่ภูมิออกเงินละสิ ไอ้เวร

ขณะที่พวกเรากำลังพากันเดินไปที่ซุ้มยิงปืนนั้น พอดีหนังจบเรื่อง ผู้คนกำลังลุกขึ้นขวักไขว่ ส่วนมากคงเตรียมตัวกลับบ้านกัน และผมก็เจอพี่โจมจนได้ แกมีสาวๆขนาบข้างมาด้วย ฮ่ะ ฮ่ะ มิน่าถึงไม่เห็นแกเลย คงพาสาวๆดูหนังจนเพลิน...พี่โจมทักผมแบบเป็นพิธี เพราะคนเยอะเลยทักกันไม่ได้นาน อีกอย่างแกเป็นโชว์เฟอร์ ต้องรีบไปเอารถมารับบรรดาชาวบ้านที่มาเที่ยวงานด้วย

และในกลุ่มพี่โจมนั้นก็มีพวกวาด ไอ้ก้อย ไอ้โชค น้องแจน (น้องสาวไอ้จุ๊) รวมอยู่ด้วย พวกวาดเข้ามาหวัดดีพี่่ภูมิ และคุยกันอยู่ เพื่อรอไอ้พวกแก๊งค์ตัวแสบ โดยจะกลับบ้านพร้อมกัน...เห็นไอ้มุกบอกว่าพวกมันแยกตัวไปจีบสาวชาวบ้านที่ไหนไม่รู้ ตั้งแต่จากกันที่เวทีรำวง

พวกเรารีๆรอๆอยู่แป๊บหนึ่ง ทันใดนั้น มีวััยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังเดินสวนทางออกมา พร้อมกับเสียงแหลมปรี๊ดของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

“หนังสนุกมากเลยน่ะ เนี่ยะดำ เธอต้องทำตัวให้เป็นแบบพระเอกในเรื่องน่ะ ยัยกวางจะได้หลงเธอไงล่ะ ฮิ ฮิ” ผมกับพี่ภูมิหันขวับไป ก็เจอชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินกระหนุงกระหนิงขนาบข้างกันอยู่ พร้อมกับมีเพื่อนๆรายล้อม...กำลังแซว... และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“บ้า พวกเธอนี่จะบ้ากันใหญ่แล้ว” พี่กวางไล่ทุบเพื่อนด้วยความเขิน

“อะ อ้าวนี่พวกเธอ...อ้าวหวัดดีค่ะพี่ภูมิ” พี่กวางตกใจที่เห็นพวกผม และแปลกใจยิ่งขึ้นที่เห็นพี่ภูมิยืนอยู่ด้วย

“หวัดดีครับ” พี่ดำยกมือไหว้พี่ภูมิ และคุยกันต่อ ตอนนี้ผมถูกวาด ดึงตัวออกมา พร้อมกระซิบข้างหู

“นี่นายแกะ เธอบอกพี่ภูมิยัง เรื่องพี่กวางกับพี่ดำเป็นแฟนกัน” น้ำเสียงร้อนรนทีเดียว ตอนนี้ผมเองก็หูอื้อ ตกใจทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

“ยัง...ยังเลยอ่ะ วาด” ผมตอบเสียงอ่อยๆ

“ตายแล้ว เธอต้องพูดกับพี่ภูมิให้เข้าใจน่ะ โอ๊ย ฉันล่ะสงสารพี่ภูมิจังเลยอ่ะ ”

จริงๆก็น่าเห็นใจพี่ภูมิ เพราะใครๆเขาเข้าใจมาก่อนแล้วว่า พี่ภูมิหมายปองพี่กวางอยู่...ถึงแม้พี่ภูมิจะบอกผมไปแล้ว ว่าไม่ได้คิดอะไรจริงๆจังๆกับพี่กวางมากนัก แต่ก็นั่นแหละ เมื่อมีใครสักคนมาแย่งผู้หญิงที่ตัวเองเคยหมายปองมาก่อน...คนเรามันก็ต้องรู้สึก...บ้างเป็นธรรมดา แล้วตัวมึงล่ะ ไอ้แกะ แน่ใจแล้วหรือว่า ตัดใจจากพี่ดำ ได้แล้วจริงๆ

ผมนิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก...ได้แต่รำพึงในใจว่า

“วาดเพื่อนรักเอ๋ย เธอไม่ต้องสงสารพี่ภูมิคนเดียวหรอก เพื่อนเธอไอ้แกะ ผู้่น่าสงสารคนนี้ ก็กำลังยืนหูหนวกตาบอด อยู่ข้างๆเธอนี่ไง”