บทที่ 103 " พี่ชายที่รัก...ปะทะไอ้มุก "

บทที่ 103 “ พี่ชายที่รัก...ปะทะไอ้มุก ”

ผมนั่งเหม่อมองสายน้ำ ปล่อยจิตใจให้ล่องลอย ตามกระแสน้ำเชี่ยวกราก...สักพักหนึ่ง เหมือนกับว่ามีลมพัดมาอย่างแรง ปะทะร่างของผมจนแทบจะตกท่าน้ำ...และแล้ว ผลลูกยางจำนวนมาก ต่างพากันทิ้งขั้วของตัวเอง...(จากต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆท่าน้ำ)...แล้วปล่อยตัวให้สายลมพัดใบพัดที่อยู่ด้านบนของผล หมุนติ้วๆเหมือนใบพัดเฮลิคอปเตอร์ ลอยละลิ่วไปตามกระแสลม ดูหลากหลายสวยงามยังกะ มีแมลงยักษ์บินว่อนไปมาเป็นฝูงๆ...บางส่วนก็ตกลงใกล้ๆ บนพื้นดิน บางส่วนก็ตกลงบนผิวน้ำ แล้วให้กระแสน้ำพัดพาไป... แต่บางส่วนที่แข็งแรงหน่อย และจังหวะกระแสลมแรงได้ที่ ก็จะพัดไปไกลแสนไกล...ใช่ครับผมกำลังมองดู การขยายพันธ์ของต้นยาง (ไม่แน่ใจว่าตามหลักสากลแล้ว ต้นไม้ชนิดนี้เรียกว่าต้นอะไร แต่เห็นชาวบ้านเรียกว่าต้นยางครับ ต้นใหญ่มาก และผลของมัน จะมี เ็ม็ดแห้งๆกลมๆ สีน้ำตาล มีก้านสองก้าน ลักษณะเหมือนใบพัด)

ผมปาดน้ำตาที่กำลังหยุดไหล จากนั้นผมก็หยิบลูกยางอันหนึ่งขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ เพ่งมอง พร้อมกับคิดอะไรบางอย่างเงียบๆเพียงลำพัง

“ดูสิ ขนาดเจ้าเป็นแค่ผลของต้นไม้แท้ๆ ยังรู้จักการขยายเผ่าพันธ์ แล้วมนุษย์อย่างเราล่ะ?????? ใช่แล้วครับ ผมกำลังคิดถึงพี่ชายที่รัก...พี่ชายที่รักครับ ผมจะพยายามตัดใจจากพี่ให้ได้ครับ...ผมอยากจะเห็นพี่ชายที่รักเดินทางไปในทางที่ถูกต้อง...และตอนนี้พี่กำลังเดินถูกทางแล้วใช่มั๊ยครับ ....แล้วผมจะมามัวนั่งเสียอกเสียใจไปทำไม”

ผมดึงเจ้าลูกยางอันนั้นเข้ามาแนบที่อก ...ขอบใจเจ้ามากน่ะ ที่ทำให้ชั้นคิดอะไรบางอย่างได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้ ชั้นจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม...แต่ชั้นคิดว่าสักวันหนึ่ง...กาลเวลาคงจะทำให้ชั้น...ดีขึ้นมากกว่านี้...

“เฮ้ย แกะมานั่งทำอะไรแถวนี้ เห็นพี่กวางกับแฟนเขาตามหานายอยู่น่ะ” ไอ้มุกเดินเข้ามาหาผมที่ท่าน้ำ....นี่ตกลงทุกคนเข้าใจกันหมดแล้วล่ะสิ ว่าพี่ชายที่รักคือแฟนของพี่กวาง....

“มาดูลูกยางว่ะ มันสวยดี มันแปลกดีน่ะมึง เหมือนใบพัดเลย” ผมเดินขึ้นมาจากท่าน้ำพร้อมกับชูลูกยางให้มันดู

“โอ๊ย พูดยังกะมึงไม่เคยเห็นยังงั้นแหละ...นี่ไง เอ๊าเห็นมั๊ย เคยเล่นกันตั้งแต่มึงย้ายมาอยู่ที่นี่ ทำเป็นลืมน่ะมึง” ไอ้มุกหยิบลูกยางอันหนึ่ง ปาขึ้นไปในอากาศ...ครับ มันก็หมุนใบพัดได้เหมือนกัน ก่อนที่จะหมุนติ้วๆลงมาที่พื้นอีกครั้ง....จำได้ว่า ผมเคยเอามาโยนเล่นกับไอ้มุกอยู่บ่อยๆ

ผมกับไอ้มุกเดินกลับเข้าวัด ยังไม่พ้นหลังโบสถุออกไปเลย ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น

“แกะ แกะมาอยู่นี่เอง พี่ตามหาแทบแย่ เป็นไงบ้างฮึ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเลยน่ะเรา” พี่ชายที่รักวิ่งกระหืดกระหอบมา แล้วจับไหล่ผมเขย่าไปมา...จนผมต้องเบี่ยงกายหลบ เพราะอยู่ต่อหน้าไอ้มุก

“พี่กวางอยู่ที่ไหนล่ะครับ แล้วพี่มาไหว้พระกับพี่กวางเหรอ” ผมพยายามพูด ให้ดูเหินห่างมากที่สุด และเน้นว่า ตอนนี้พี่ชายที่รักเป็นแฟนพี่กวางแล้ว...ไม่สมควรที่จะห่วงใยอะไรในตัวผม...อีกต่อไป

“เอ่อ กวางเขาอยู่ที่รถ เห็นกำลังคุยกับเพื่อนเก่าอยู่...แล้วคืนนี้แกะคงกลับบ้านได้แล้วสิน่ะครับ...อะ เ่อ่อ พ่อกับแม่เป็นห่วงน่ะครับ” พี่ชายที่รักพูดในตอนท้าย...เหมือนผมจะรู้ว่าหมายถึงตัวแกที่เป็นห่วง...แต่ทว่าเห็นแกหันไปชำเลืองมองไอ้มุก แกก็เลยต้องเลี่ยงไป อ้างถึงพ่อแม่แทน...

“พี่ดำครับ นี่ไอ้มุก เกลอเก่าผมเองครับ” ผมแนะนำไอ้มุกให้รู้จัก

“สวัสดีครับ พี่เป็นแฟนพี่กวางใช่มั๊ยครับ” ไอ้มุกยกมือไหว้แถมรีบทำท่าทาง อ่อนน้อมถ่อมตน เนื่องจากเป็นแฟนพี่สาวของเพื่อน ก็ต้องนับถือกันเป็นธรรมดา

“อ่ะ เ่อ่อ คือ พี่...” พี่ดำพูดยังไม่จบ ผมเลยรีบสอดขึ้นมาว่า

“ใช่ นี่แหละ ว่าที่พี่เขย กูล่ะ ไอ้มุก ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน แต่ทว่าพี่ชายที่รัก นี่สิ หน้าดูซีดไปนิดหนึ่ง

“โธ่ กูรู้ตั้งแต่ไอ้จุ๊ มันโม้ให้ฟังตั้งแต่เจอพี่เขาครั้งแรกแล้ว ฮ่ะ ฮ่ะ กูก็ฟอร์มไปงั้นแหละ” ไอ้มุกหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอามือมากอดเอวผม ด้วยความลืมตัว

“ท่าทาง เราสองคนจะสนิทกันมากเลยน่ะ” พี่ชายที่รักจ้องมองผมไม่วางตา สีหน้าดูยังไงก็รู้ว่า ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

“โอ๊ย ผมกับไอ้แกะน่ะ ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้น แหละว่าซี้กันแค่ไหน จริงมั๊ยมึง ฮ่ะ ฮ่ะ ” ไอ้มุกเปลี่ยนจากกอดเอว มาเป็นกอดคอแทน พร้อมกับยิ้มกว้างแบบ เปิดเผยสุดๆ

“พี่หวังว่า เราสองคน คงจะเป็นเพื่อนรักกันไปอีกนาน” พี่ชายที่รักเหมือนจะประชดประชันผม

“เอ๊า แน่นอนสิครับพี่ เฮ้ยไอ้แกะ ว่าไงว่ะ ที่มึงจะไปค้างบ้านกูคืนนี้อ่ะ พ่อกับแม่กูบ่นคิดถึงมึงจะแย่” เอาเข้าไป ไอ้มุก นี่มึงตั้งใจบอกอะไรรึเปล่าว่ะ....แค่นี้กูก็แทบจะมองหน้าพี่ชายที่รักไม่ติดแล้ว....

“อ้าว แล้วนี่แกะ จะไม่กลับบ้านเลยเหรอครับ...” พี่ชายที่รักตอนนี้ไม่สนใจแล้วว่า มีไอ้มุกอยู่ตรงหน้า...ดีน่ะที่ไอ้มุกไม่ทันสังเกตอะไร

“คะ คือว่า ผม เ่อ่อ” ผมยังลังเลอยู่เหมือนกัน ใจหนึ่งก็อยากจะกลับบ้าน แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะพาพวกไอ้โกกเที่ยวต่อ ที่บ้านเพื่อนคนอื่น อาจจะเป็นบ้านไอ้จุ๊...หรือไม่เช่นนั้นก็อาจจะยกโขยงไปบ้านไอ้มุกสะเลย

“ว่าไง ชวนเพื่อนๆไปค้างที่บ้านอีกก็ได้นี่ คะ คือ พ่อแม่ และกวางเขาเป็นห่วงน่ะ” พี่ชายที่รักพยายามเกลี้ยกล่อมให้ผมกลับบ้านท่าเดียว

“คุยอะไรกันค่ะ กวางจะต้องไปบ้านเพื่อนต่อน่ะค่ะ ” พี่กวางเดินมาตามพี่ชายที่รัก ไอ้มุกเลยทักทายตามระเบียบ

“อ้าว น้องมุกเองหรือจ๊ะ โตขึ้นแล้ว หล่อไม่เบาเลยน่ะเนี่ยะ ” พี่กวางทักไอ้มุกอย่างสนิทสนม

“โห พี่กวางก็สวยครับ เหมาะสมกันดีน่ะครับ พี่ดำก็หล่อมากทีเดียว”

“ขอบใจจ๊ะ แล้วนี่มาเจอแกะได้ยังไงล่ะ แล้วจะพากันไปเที่ยวไหนกันต่อหรือจ๊ะ”

“เห็นพี่ซันว่าจะพาไปเที่ยวน้ำผุดน่ะครับ แล้วพี่กวางไม่ไปด้วยหรือครับ”

“อ๋อ เมื่อกี้ซันเขาก็ชวนพี่อยู่เหมือนกัน...เห็นทีต้องขอตัวล่ะจ๊ะ พอดีพี่ต้องไปธุระบ้านเพื่อนน่ะจ๊ะ...ไงพ่อตัวดีคืนนี้จะกลับมานอนที่บ้านรึเปล่า” พี่กวางตอบไอ้มุก แล้วก็หันมาถามผมต่อ

ผมมองพี่ชายที่รักแว่บหนึ่ง...ผมรู้ว่าพี่ชายที่รักจะต้องอยากให้ผมกลับบ้านแน่ๆ...อย่างน้อยเราก็ยังมีเวลาที่จะอยู่ด้วยกัน...ก่อนที่ผมจะย้ายไปอยู่กับพี่หมวด...พี่ชายที่รักเหมือนจะรอคำตอบ....

“พี่กวางช่วยบอกพ่อกับแม่ทีน่ะครับ ผมขอนอนบ้านเพื่อนอีกสักคืน พรุ่งนี้เย็นๆ เพื่อนๆผมก็จะกลับกันแล้วอ่ะครับ” ผมชำเลืองมองพี่ชายที่รัก ดูแกทำหน้าผิดหวังเป็นอย่างมาก....ดีแล้วล่ะครับ ขืนผมไปเจอภาพบาดตาอีก ผมอาจจะทำใจไม่ได้ ขอให้ผมอยู่กับเพื่อนๆ...ทำใจสักพักก่อนก็แล้วกัน...

“ตามใจ แต่ว่าคืนวันอาทิตย์ต้องกลับไปนอนที่บ้านน่ะ เพราะพี่กับพี่ดำจะไปงานวันเกิดเพื่อน” อ้าว นี่พี่กวางเอาพี่ชายที่รักออกงานแล้วหรือนี่

“ครับๆ งั้นผมไปเที่ยวกับเพื่อนๆต่อน่ะครับ”

เราทั้งสี่เดินมาที่หน้าโบสถุพร้อมกัน จากนั้นต่างแยกย้ายกันไป พี่ชายที่รักสตาร์ทรถพร้อมกับหันมามองผม...มองอยู่พอสมควร...เมื่อพี่กวางซ้อนท้ายได้แล้ว ทั้งคู่ก็พากันออกนอกบริเวณวัดไป....

ตอนนี้พวกพี่ซันกำลังไหว้พระอยู่ในโบสถุ และกำลังเสี่ยงเซียมซีกันอยู่อย่างเพลิดเพลิน ผมยกมือไหว้พระประธานอยู่ข้างนอก เสร็จแล้วก็มานั่งรอพวกพี่ซันอยู่ที่ใต้ต้นโพธิ์ (ต้นใหญ่เ่ก่าแก่มาก อยู่ข้างๆโบสถุนั่นเอง ไม่แน่ใจว่าเป็นต้นโพธิื โบราณ หรือนำมาปลูกใหม่ภายหลัง)

ไอ้มุกมานั่งข้างๆ พร้อมกับส่งคำถามขึ้นมา ที่ทำให้ผมถึงกับสะอึก

“ไอ้แกะ กูว่าพี่ดำนี่ดูแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ว่ะ”

“แปลกยังไงว่ะ” ผมตกใจ แต่พยายามทำเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุด...อย่าบอกน่ะว่า ไอ้มุกจับพิรุธอะไรได้

“ไม่รู้สิ กูว่าพี่เขาดูเป็นห่วงเป็นใย มึงยังไงชอบกล”

“อ้าว ก็เขาจะมาเป็นพี่เขยกู กูไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหน”

“จะไม่แปลกได้ยังไงว่ะ กูรู้สึกว่า แก...อ่ะ... เอ่อ หะ หึง...มึงน่ะสิ”