บทที่ 121 “ ถึงเวลา...ต้องตัดใจ ”
“อะไรน่ะครับ พี่กวาง!” ผมตกใจอุทานดังลั่น ผมรู้สึกเหมือนกับว่า หัวใจมันหล่นลงไปที่ตาตุ่ม...ร่างกายมันเบาโหวง...หมดเรี่ยวแรง...ผมเซถลา ถอยหลังหกล้ม ก้นจ้ำเบ้า นั่งลงบนที่นอน....นี่แสดงว่า พี่ดำบอกความจริงพี่กวางไปแล้วอย่างงั้นหรือ....
“ว่าแล้ว เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ฮือ ฮือ...” พี่กวางยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น
“พะ พี่กวาง ผะ ผม คือ” ผมตกใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี นี่พี่กวางรู้แล้วใช่มั๊ยเรื่องระหว่างผมกับพี่ดำ....
พี่กวางเงยหน้าขึ้น มองผมผ่านหยาดน้ำตา แล้วก็เดินหนีไปนั่งก้มหน้าร้องไห้ที่เก้าอี้อ่านหนังสือ
“ฮือ ฮือ ทำไมแกะ ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก เราไม่ใช่พี่น้องกันหรอกรึ ฮือ ฮือ” พี่กวางยังคงปิดหน้าร้องไห้ต่อไปอย่างเวทนา
“โอ พี่กวาง ผะ ผม...” ผมอยากจะขอโทษพี่กวางจริงๆ ในเมื่อพี่กวางรู้เรื่องแบบนี้ แสดงว่าผมกำลังทำร้ายจิตใจพี่สาวของตัวเองอย่างไม่น่าให้อภัย แถมถ้าเรื่องรู้ไปถึงหูของพ่อแม่ แล้วผมจะทำตัวยังไงดี....
ตอนนี้ความรู้สึกผิด มันเข้ามาเกาะกุมหัวใจของตัวเองเหลือเกิน ไม่น่าเลยมึง ไอ้แกะ ไม่น่าทำร้ายคนที่มึงรักได้ถึงเพียงนี้ มึงไม่น่าปล่อยตัวปล่อยใจ มีอะไรเลยเถิดกับพี่ดำเลย ผมรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มเ่อ่อล้นออกมาที่ขอบตา อย่างช่วยไม่ได้
“แกะ น่าจะบอกพี่... พี่จะได้ตัดใจตั้งแต่ตอนแรก ฮือ ฮือ ” พี่กวางเงยหน้าขึ้นมามองผม และกล่าวตัดพ้อ หลังจากที่ร้องไห้ไปสักครู่
“พี่กวางครับ พี่กวางรู้หรือครับ อ่ะ เอ่อ ใครเป็นแฟนพี่ดำอ่ะครับ ฮือ ฮือ” ผมเริ่มจะควบคุมน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว...
“แล้วแกะจะร้องไห้ ไปทำไมล่ะ ฮือ ฮือ”
“คะ คือ ผะ ผม ฮัก ฮัก” ผมเริ่มสะอื้นโดยไม่รู้ตัว จะไม่ให้ผมร้องไห้ได้ยังไงล่ะครับ ใครเป็นแฟนพี่ดำ ผมย่อมรู้อยู่แก่ใจ
“แฟนของดำ เขาชื่อ...ฮือ ฮือ” ผมหลับตา กลั้นลมหายใจ ไม่น่ะ อย่าเอ่ยชื่อไอ้น้องเลวคนนี้ออกมา....
“ชื่อ ...พร... ใช่มั๊ย ฮือ ฮือ” สิ้นเสียงพี่กวาง เหมือนเสียงระฆังช่วย ที่แท้ พี่กวางรู้เรื่องพี่พรนี่เอง
“เฮ้อ !” ผมถอนใจ หายใจโล่งอก อย่างประหลาด ความอึดอัด เมื่อกี้ มันอันตธาน หายไปแล้ว....
ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องกระดาษทิชชูไปให้พี่กวาง
“เช็ดน้ำตาเถอะครับ แล้วค่อยๆเล่าให้ผมฟังว่าเกิดอะไรขึ้น” ตอนนี้ผมยิ้มทั้งน้ำตา ทั้งโล่งใจ และสบายใจ ที่ตัวเองไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวสุดที่รักจะต้องร้องให้ เสียใจ
“ก็วันนี้ที่ร้านขนม พี่ถูกพวกผู้หญิงสามคนรุมประณาม ฮือ ฮือ...หาว่าพี่ไปแย่งแฟนของเพื่อนเขา ฮือ ฮือ” พี่กวางเอากระดาษทิชชูมาเช็ดน้ำตาป้อยๆ แล้วสะอึกสะอื้นต่อไม่หยุด...(น่าจะเป็นตอนที่พี่ดำกับพี่กวางตั้งใจมาส่งผมที่แฟลตพี่หมวด แล้วไม่เจอผม...เลยถือโอกาสไปทานขนมที่ร้านเจ๊แหม่ม)
“อ๋อ เพื่อนพี่พรน่ะหรือครับ”
“ชะ ใช่ เขายังมีชี้หน้าด่าพี่ด้วยว่า หน้าด้าน ฮือ ฮือ”
“ละ แล้ว พี่ดำ เขาทำยังไงล่ะครับ” พี่ดำน่ะพี่ดำ เดี๋ยวออกไปจะไปจัดการสะหน่อย โทษฐานที่ไม่ปกป้องพี่กวาง
“เขาก็พยายามห้าม แต่พวกผู้หญิงสามคนนั้นไม่ยอม ฮือ ฮือ”
“อ้าว แล้วพี่กวางทำยังไงล่ะครับ”
“พี่จะทำไงได้ล่ะ ก็พี่ไม่รู้นี่ว่า ดำเขามีแฟนแล้ว ฮือ ฮือ”
“โห แล้วทำยังไงพวกนั้นเขาถึงหยุดว่าพี่ได้ล่ะครับ” ตอนนี้อารมณ์โกรธเริ่มพุ่งขึ้นมาแล้ว พี่ดำผมจะไม่ให้อภัยพี่เลย ปล่อยให้พี่สาวผมถูกด่าเสียๆหายๆแบบนี้ได้ยังไง
“ก็พอดี เธอคนนั้นแหละ เอ่อ คนที่ชื่อพร...เธอมาห้ามไว้ และกล่าวขอโทษขอโพยพี่”
“อะไรน่ะ แล้วพี่พรบอกอะไรพี่รึเปล่าครับ”
“ฮือ ฮือ เธอบอกแต่เพียงว่า เธอกับดำตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกัน”
“ก็ อ่ะ เอ่อ มันก็ถูกต้องแล้วนี่ครับ”
“แล้วทำไมพวกนั้นถึงหาว่า พี่ไปแย่งแฟนเพื่อนเขาล่ะ... อีกอย่างคนที่ชื่อพร เขาก็น่ารักดี สมกับดำจะตาย ฮือ ฮือ”
“พี่กวางครับ พี่เข้าใจผิดแล้วล่ะครับ” ผมดึงร่างพี่สาวของผมยืนขึ้น
“ใช่ครับ พี่ดำกับพี่พร เขาเคยเป็นแฟนกันมาก่อน แต่ทว่าเขาเลิกกันก่อนที่จะเจอพี่กวางสะอีก...” ผมกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกมันกระอักกระอ่วนใจพิกล เพราะรู้ทั้งรู้ว่าที่พี่ดำเลิกกับพี่พร เพราะผมเป็นต้นเหตุน่ะเอง
“จริงเหรอ ไม่โกหกพี่น่ะ” พี่กวางหยุดร้องไห้ จ้องหน้าผมเขม็ง
“โธ่ ผมจะโกหก พี่ไปทำไมล่ะครับ ...และตอนนี้พี่พรเขาเป็นแฟนกับพี่กล้าไปแล้ว”
“จริงเหรอ...โธ่เอ๊ย แย่จังเลยอ่ะ พี่ต่อว่าดำเขาสะมากมาย น่าขายหน้าจริงๆเลย” พี่กวางเริ่มยิ้มออก สีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่มีใครเหมาะสมกับพี่ดำ เท่าพี่กวางหรอกครับ อย่าไปคิดว่าคนอื่นเขาจะดีกว่าตัวพี่สิครับ”
“อืม ขอบใจน่ะ ที่ทำให้หูตาพี่สว่างสะที” พี่กวางยิ้มดีใจอย่างเหลือล้น
“ว่าแต่ ทำไมเราถึงร้องไห้ล่ะ ในตอนแรกๆอ่ะ” ตอนนี้ผมสะดุ้งอีกครั้ง จะไม่ให้ผมร้องไห้ได้ยังไงล่ะครับ ก็ผมนึกว่าพี่กวางรู้เรื่องระหว่างผมกับพี่ดำน่ะสิ
“ก็ ผะ ผมรักพี่สาวของผมนี่ครับ” ผมน้ำตาซึมออกมาอีก ถ้าผมไม่รักพี่กวาง ผมจะยินดีเสียสละคนรักให้พี่ได้หรือครับ..และตอนนี้คนรักของผม...น่าจะเรียกว่า อดีตคนรักจะถูกกว่า...เขาเองก็ตกลงใจเป็นแฟนกับพี่ไปแล้วนี่ครับ และเขาคงลืมเลือนผมไปแล้ว
“แกะ พี่เองก็รักน้องชายของพี่คนนี้มาก เหมือนกัน ขอบใจ ขอบใจจ๊ะ” พี่กวางเดินเข้ามาจ้องหน้า แล้วจับแขนผมข้างหนึ่งแกว่งไปมา เป็นการสื่อด้วยความรักระหว่างพี่กับน้อง
“ออกไปหาพี่ดำกันเถอะครับ ป่านนี้เขาคงจะเป็นห่วงพี่มาก”
พอผมกับพี่กวางเปิดประตูออกมา พี่ดำถึงกับลุกยืนขึ้น สีหน้าเป็นกังวลมากๆ และสายตากับจ้องมองที่พี่กวางเป็นจุดเดียว ...นั่นแสดงให้เห็นว่าจิตใจของพี่ดำจดจ่ออยู่กับพี่กวางแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
“กวาง อ่ะ เ่อ่อ เป็นไงบ้าง ...อ่ะ เอ่อ นานจัง ดำเป็นห่วงมากรู้มั๊ย” ถึงตอนนี้มึงต้องตัดใจแล้วล่ะไอ้แกะเอ๊ย ดูสิ ทั้งกริยาท่าทาง คำพูดคำจา พี่ดำดูเป็นห่วงเป็นใยพี่กวางมากมายเหลือเกิน
“นั่นสิ แกะ อธิบายอะไรให้กวางเข้าใจขึ้นรึยังครับ” พี่หมวดเองก็ดูเป็นห่วงไม่น้อย
“เอ่อ ดำ ค่ะ กวางขอโทษค่ะ ...พี่ยุทธค่ะ กวางขอโทษด้วยน่ะค่ะ” พี่กวางเ่อ่ยขอโทษพี่ดำ แล้วยกมือไหว้ขอโทษพี่หมวด เนื่องจากทำให้ทั้งคู่เป็นห่วง
“กะ กวาง เข้าใจดำแล้ว ใช่มั๊ยครับ เอ่อ เห็นมั๊ยครับพี่ยุทธ ในที่สุดกวางเขาก็เข้าใจผม ไชโย้!” ดูจะดีอกดีใจเกินไปรึเปล่าครับพี่ดำ....
“อืม เข้าใจกันก็ดีแล้ว พี่ยินดีด้วย” พี่หมวดยิ้มกว้าง และรู้สึกยินดีที่ทั้งคู่เข้าใจกันแล้ว
“ขอบคุณแกะมากน่ะครับ ที่ช่วยอธิบายเรื่องราวให้กวางเข้าใจ” พี่ดำหันหน้ามาขอบคุณผม...น้ำเสียงนั้นมีความยินดี แต่แฝงไว้ด้วยความห่างเหินเหลือเกิน ตอนนี้พี่ดำคงจะลืมผมไปจริงๆแล้วทีเดียว
“ครับ คราวหน้าอย่าให้พี่กวางเสียใจอีกน่ะครับ”
“พี่ให้สัญญาครับ”
“แล้วไม่รีบพาพี่กวางกลับบ้านล่ะ กี่โมงแล้วล่ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่เป็นห่วงน่ะครับ”
“จริงสิ งั้นพี่ต้องรีบไปแล้ว ลาก่อนน่ะครับพี่ยุทธ” พี่ดำโบกมือให้ผม และหันไปยกมือไหว้ลาพี่หมวด
“พี่มาเห็นที่อยู่ของเราแล้ว และพี่ยุทธก็ดูแลเราอย่างดี เดี๋ยวกลับไปพี่จะบอกพ่อกับแม่ ว่าไม่ต้องเป็นห่วงเราแล้วน่ะ” พี่กวางพูดกับผมด้วยความสุข ความสุขจากการที่เข้าใจพี่ดำคนรักน่ะแหละ
“ไปก่อนน่ะค่ะพี่ยุทธ ฝากแกะด้วยน่ะค่ะ” แล้วพี่กวางก็หันไปยกมือไหว้ล่ำลาพี่หมวด
ผมและพี่หมวดเดินมาส่งสองหนุ่มสาวที่ด้านล่าง และก็เห็นว่าทั้งคู่ดู กระหนุง กระหนิง รักใคร่กันมากกว่าเดิม ทั้งสองคนโบกมือล่ำลา แล้วขับรถจากไป
“ตอนนี้แกะคงเห็นแล้วสิน่ะว่า ทั้งคู่รักกันมากเพียงใด” พี่หมวดเ่อ่ยขึ้นมาเบาๆ
“ครับพี่หมวด คงถึงเวลาที่ผมจะต้องตัดใจสะที” ผมยังคงเหม่อมองไปข้างหน้า ภาพของพี่ดำกับพี่กวางยังติดอยู่ในความทรงจำ ดูเหมือนว่าทั้งคู่ยังคงอยู่ที่เดิม...ทั้งๆที่ทั้งคู่ได้ขับรถออกไปแล้ว
“อืม ดีแล้ว...และต่อไปนี้ พี่หวังว่า แกะคงไม่หวนกลับไปเดินเส้นทางนั้นอีกน่ะครับ”
ตัดบัวยังเหลือใย ถ้าตัดใจยังเหลือความทรางจำ อย่างี้เข้าตำรา "ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ" นะครับคุณแกะ อก jj เกือบแตกตายลุ้นอยู่เชียว นึกว่าพี่กวางจะรู้เรื่องโป้งชึ่ง ของพี่ดำ กับ คุณแกะ ซะแล้วถ้ารู้มีหวังเป็นเรื่องใหญ่ แล้วเรื่องนี้คงเป็นความลับจนถึงทุกวันนี้ใช่ป่าวครับ
ReplyDeleteสงสัยจังพี่หมวดสุดหล่อจะดึงแกะกลับมาทางเดิมได้สำเร็จหรือปล่าว รออ่อนตอนต่อๆไปครับ
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะครับ เป็นห่วง 555555+
จาก.....แฟนห่างๆ 555555
ครับผม ดีใจที่เข้ามาเม้นท์ในนี้ให้น่ะครับ เป็นความลับมาจนถึงทุกวันนี้ครับ รักษาสุขภาพเช่นกันครับ
ReplyDeleteปล. ห่างแต่กายแต่ใจไม่ห่างน่ะคร๊าบ อิอิอิ
ตามมาอ่านในนี้ตลอดครับ
ReplyDeleteเอาใจช่วยสุดๆ มาต่อเร็วๆนะครับ
.......คนข้างบ้านครับ
สุขสรรค์วันเกิดครับ พี่แกะ
ReplyDeleteจาก
แฟนคลับพี่แกะคนหนึ่ง
ขอบคุณมาก ๆ ที่เขียนเรื่องดี ๆ มันส์ ๆ เสียว ๆ ให้อ่านอ่ะ
ReplyDeleteเป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับ เข้ามาอวยพรในบล็อกนี้ด้วยหรือ เพิ่งอ่านในจีบอยมา ไงล่ะก็ขอบคุณอีกครั้งครับ ปีนี้ก็แก่เพิ่มอีกปีแล้วนะเรา 55555
ReplyDelete