บทที่ 122 " ใกล้ชิด...จิตเสน่หา "

บทที่ 122 “ ใกล้ชิด...จิตเสน่หา ”

ผมอึ้งและยืนเซ่ออยู่กับที่...จริงสิ ปากบอกว่า ถึงเวลาตัดใจแล้ว แต่ไม่รู้ว่าภายในใจ จะเก่งเหมือนปากตนเองรึเปล่าน่ะ...

“ไป... ไอ้น้อง เตรียมตัวไปทานข้าวเย็นกันดีกว่า” ดูเหมือนพี่หมวดจะเข้าใจดีว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ แกจึงตบหลังผมเบาๆ แล้วโอบไหล่ของผม ให้หันหลังกลับขึ้นแฟลต

ผมเดินตามพี่หมวดขึ้นไปบนชั้นสองด้วยใจเลื่อนลอย...แนะมึงยังจะคิดอะไรอีกไอ้แกะ บอกว่าตัดใจแล้วก็ตัดใจสิว่ะ...

“เฮ้! เงียบเชียว ไม่เอาน่ะครับ พี่ว่าจะจับเราแต่งตัวไปอวดสาวๆดีกว่า ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดพยายามแหย่ให้ผมดูดีขึ้น พร้อมกับเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน

“แกะ ไปอาบน้ำก่อนน่ะ เดี๋ยวพี่จัดการธุระแป๊ปหนึ่ง” ว่าแล้วพี่หมวดก็เดินเข้าไปในห้องนอนของแก ผมก็เลยจำเป็นต้องเข้าไปอาบน้ำก่อน ก็ดีเหมือนกัน อยากอาบน้ำสระผมให้มันดูสดชื่นขึ้น...

“โห! นี่ชุดอะไรครับพี่หมวด” ผมตกใจที่เห็นเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม กางเกงผ้าสีออกกรมท่า เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีออกชมพูอ่อนๆ แถมมีเนคไทสีเีดียวกับกางเกงเพียงแต่มีลวดลายเฉลียงๆสลับกันระหว่างสีเหลืองกับสีม่วง นอกจากนี้ยังมีเสื้อสูทสีเดียวกับกางเกง และเข็มขัดหนังสีดำ ของทุกอย่างถูกวางอย่างปราณีต บนที่นอนของผมเอง

“เป็นไง...ชอบมั๊ยครับ” พี่หมวดอมยิ้ม สายตามีประกายแห่งความสุข ในขณะที่แกกำลังแกะกล่องรองเท้าหนังสีดำ และดึงถุงเท้าสีน้ำเงินเข้ม ออกมาจากกระเป๋ากระดาษ...

“ว้า! ชุดสูท ยังกะคนทำงานเลยอ่ะ” ผมบ่นไปตามเรื่อง แล้วเดินเลยไปเอาลูกกลิ้งมาถูระงับกลิ่นกาย

“อ้าว แกะไม่ชอบหรอกหรือ...” ดูพี่หมวดสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ...

“พี่อุตส่าห์เตรียมไว้ให้ อ่ะ เอ่อ ”

“เตรียมไว้ให้เหรอครับ” ผมเห็นพี่หมวดทำหน้าสลดลงเล็กน้อย ก็เลยพยายามทำทีเป็นสนใจขึ้น ผมเอื้อมมือไปหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาพินิจพิเคราะห์

“ใช่ พี่ตั้งใจซื้อให้แกะ ในวันแรกที่แกะเข้ามาอยู่ที่นี่” น้ำเสียงแกแปร่งๆเล็กน้อย...สงสัยจะน้อยใจล่ะมั๊ง ดีล่ะจะแกล้งให้เข็ด...อย่างผมอ่ะ กางเกงยีนส์เสื้อยืดก็หรูแล้ว

“โหย พี่หมวด เสื้อสีชมพู อูย ไม่เอาอ่ะครับ จะใส่เข้าไปได้ไงเนี่ยะ ผมไม่ใช่พวกกระเทยน่ะคร๊าบ” ผมรีบวางเสื้อเชิ๊ตลงไว้กับที่นอนทันที

“ใครบอกล่ะ นี่เขาเรียกว่าสีโอโรส ผู้ชายที่ใส่สีนี้น่ะ สาวๆเขาบอกว่า มีเสน่ห์ ดูสะอาด อบอุ่น แกะนี่ไม่รู้อะไรเอาสะเลย” พี่หมวดทำเสียงเข้มใส่ผมทันที

“คร๊าบ ผมอายุแค่สิบห้าเองน่ะครับพี่หมวด...เฮ้อ...คนแก่ก็งี้แหละไม่เข้าใจวัยรุ่นเล๊ย”

“เฮ้ยๆ พี่ยังไม่แก่น่ะ มานี่เลย จะใส่รึไม่ใส่” พี่หมวดลุกขึ้นพยายามจะจับผมมาแต่งตัว

“ไม่ใส่... ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมวิ่งหนีพี่หมวดไปรอบๆห้อง

“ไอ้เด็กนี่ หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ ” พี่หมวดวิ่งไล่กวดตามผมมาติดๆ

“จ้างให้ก็ไม่ใส่ ชุดคนแก่ ฮ่ะ ฮ่ะ โห่ๆๆๆๆๆๆๆ ฮิ้ว” ผมวิ่งหนีแกต่อ พี่หมวดเลยเร่งความเร็ว กระโดดกอดเอวผมทางด้านหลังทันที

“อึ๊บ เก่งนักเรอะ ไอ้แกะน้อย อุ๊บ!” จังหวะนั้นเอง

“ผ้าขนหนูหลุด!”

ผมยืนร่างกายเปลือยเปล่า กำลังตกใจที่ผ้าขนหนูลงไปกองที่พื้น ในขณะเดียวกันร่างของพี่หมวดที่สูงกว่าผมถึง สิบห้าเซ็น (พี่หมวด 190 ผม 175 ) แกยืนกอดตัวผมแนบแน่นตั้งแต่ช่วงคอ ไปจนถึงต้นขาทีเดียว ผมรับรู้ถึงลมหายใจของแกกำลังรดต้นคอของผมไปมา และได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นระรัวจากการวิ่งไล่ผมเมื่อกี้และแน่นอน...ผมรู้สึกถึงพวงสวรรค์อันอวบอูมของพี่หมวด กำลังสัมผัสกับร่องก้นที่ไร้อาภรณ์ ของผม มันให้ความรู้สึก ...อบอุ่น... วาบหวิว... อย่างประหลาด

“อ่ะ เอ่อ พี่ไปอาบน้ำก่อนน่ะ” พี่หมวดถอนตัวออก แล้วเดินหนีจากห้องผมไปดื้อๆ

“โป๊ก!” กูบอกมึงแล้วกี่ครั้ง ไอ้แกะ อย่าคิดอะไรเลยเถิดกับพี่หมวดอีก...ผมเขกหัวตัวเองอีกครั้ง เฮ้อ เจ็บน่ะมึง ไอ้ห่า....

ผมดึงลิ้นชักด้านล่างตู้เสื้อผ้า เพื่อหากางเกงในมาใส่ อ้าว นี่พี่หมวดซื้อใหม่ให้ผมเลยเหรอ มีเป็นโหลเลยมั๊ง ผมเลือกมาตัวหนึ่ง จากนั้นก็ใจลอยเอาชุดที่พี่หมวดมาสวมใส่โดยไม่ได้ตั้งใจ...

ผมนั่งอยู่บนที่นอน...คิดอะไรเหม่อลอย...มองดูตัวเองในกระจกเงาใบใหญ่ ที่ติดเอาไว้ข้างในบานประตูของตู้เสื้อผ้า....ผมไม่ได้สนใจชุดที่สวมใส่หรอก แต่ผมกำลังคิด คิดว่า ถ้าหากผมตัดใจจากพี่ดำแล้ว เกิดผม...ผมหลงรักพี่หมวดแบบนั้น แล้วผมจะทำยังไงดี...

“อืม หล่อจัง บอกแล้วไง ชุดนี้น้องชายของพี่จะต้องหล่อกว่าใคร ฮึ ฮึ” พี่หมวดแต่งตัวเรียบร้อย ใส่ชุดสูทสีออกดำๆ กับเสื้อเชิ๊ตสีขาว แน่นอนแกผูกเนคไทสีกรมท่ามาด้วย ดูหล่อเนี๊ยบไม่มีที่ติ

“มาพี่จะผูกเนคไท ให้น่ะครับ” พี่หมวดเอื้อมมือมาผูกเนคไทให้ผม กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆสำหรับชายชาตรี เตะจมูกผมอย่างจัง ...โอว์ พี่หมวดครับ เสน่ห์ของพี่หมวดช่างยั่วยวนเหลือเกินครับ...ผมพยายามสลัดหัวเพื่อไล่ความรู้สึกด้านมืดออกไป แต่ทว่า...ความแนบเนื้อ ...ความใกล้ชิด ...ความอบอุ่น ที่ผมได้รับในขณะนี้มันกลับทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นๆ...และมากขึ้นตามลำดับ....และแล้วแกะน้อยก็เริ่มตื่นตัวขึ้นมาฉับพลัน

ผมจำไม่ได้ว่าพี่หมวดสวมเสื้อสูทให้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่...จำไม่ได้ว่าพี่หมวดสวมถุงเท้าและรองเท้าให้ผมตอนไหน...จำไม่ได้ว่าพี่หมวดใช้เจลละเลงที่ศีรษะ...จัดแต่งทรงผมให้ตอนใด...และจำไม่ได้ว่าพี่หมวดใช้น้ำหอมมาป้ายที่ข้อมือ.. หลังหู เวลาไหน ผมรับรู้แต่เพียงว่า ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เย้ายวนชวนฝัน...เสน่ห์ที่กระตุกอารมณ์ด้านมืดของผมให้ลุกโชน...เสน่ห์ที่ผมอยากจะร่วมรักกับเขาทุกวินาที

ใช่แล้ว ผมกำลังบ้าคลั่ง... หลงไหลในความเป็นชายชาตรี ของพี่หมวดอย่างเหลือเกิน และนั่นเป็นผลให้เจ้าแกะน้อยตัวดีดีดตัว กระตุกเต้นเร่าๆ ...น้ำหล่อลื่นถูกส่งไประบายที่ส่วนหัวจนฉ่ำเยิ้ม...และนี่มันคือสัญญาณ...สัญญาณความปราถนาทางเพศ ที่ผมต้องการระบายมันออกมา

ผมมองกระจก มองผ่านตัวเองไปทางด้านหลัง ใช่ครับผมกำลังจ้องมองเรือนร่าง... ใบหน้า...ของพี่หมวดที่กำลังช่วยผมแต่งตัวอยู่ ใบหน้านั้นยิ้มแย้มหล่อเหลาเหลือเกิน ผมเอื้อมมือด้านขวาเข้ามากุมมือของพี่หมวด กดกระชับให้มันสัมผัสกับหัวใจของผมที่กำลังเต้นระทึก... โหยหา... รสรัก... รสสวาทที่เคยสัมผัสกับพี่หมวดมาแล้วในครั้งกระนั้น

“พี่หมวดครับ ผมจะทนไม่ไหวแล้วน่ะครับ”