บทที่ 120 " วันแรก...ที่แฟลตพี่หมวด "

บทที่ 120 “ วันแรก ที่แฟลตพี่หมวด ”

“อืม เรื่องส่วนตัวน่ะ เลยแลกกันคนละหมัด” พี่หมวดพูดหน้าตาย พร้อมกับแหงนหน้าขึ้น เพื่อให้เลือดกำเดาหยุดไหล

“ขนาดที่ต้องใช้กำลังกันขนาดนี้เลยหรือครับ” ผมพยายามกดกระดาษทิชชูกับจมูกของพี่หมวด เพื่อห้ามเลือด

“ฮึ ฮึ ไว้มีโอกาส พี่จะเล่าให้ฟังน่ะ อืม เลือดหยุดไหลแล้ว ขอบคุณแกะมากน่ะครับ” นี่แหละสไตล์พี่หมวดเขาล่ะ เรื่องไหนที่แกอยากจะเล่า แกก็จะเล่าออกมาเลย เรื่องไหนที่ยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้ฟัง แกก็จะเก็บเอาไว้อย่างนั้น ผมเลยได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ...สักวันหนึ่งผมจะต้องรู้ให้ได้ว่า ระหว่างพี่หมวดกับสารวัตรเชษฐ์มีความลับอะไรซ่อนอยู่กันแน่

“แกะว่า สารวัตรเชษฐ์เขาเป็นคนยังไง” อยู่ๆพี่หมวดก็จ้องหน้าผม แล้วถามคำถามที่ทำให้ผมถึงกับอึ้งไปเลย

“อ่ะ เอ่อ เห็นพ่อเล่าว่า แกเป็นตำรวจตงฉินคนหนึ่ง และเก่งกาจ ถึงขนาดได้รับฉายาว่า มือปราบ...หน้าหยก เลยนี่ครับ” ผมหันไปจ้องตาพี่หมวดด้วยความฉงน ว่าทำไมพี่หมวดถึงถามคำถามแบบนี้

“ ฮ่ะ ฮ่ะ ถ้าแกะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขา แกะจะได้เรียนรู้ ฝึกฝน การเป็นตำรวจที่ดี...อืมสารวัตรเชษฐ์ ไม่ได้เก่งแค่บทบู๊หรอกน่ะ บทบุ๋น เขาก็ดี ฉลาดหลักแหลมทีเดียว” พี่หมวดพูดเสร็จก็จับหัวผมโยกไปมาเล็กน้อย พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างคนอารมณ์ดี....อะไรกันเนี่ยะพี่หมวด ทำเอาผมงงไปหมดแล้ว เพิ่งชกกันอยู่แหมบๆเนี่ยะน่ะ

“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยหรอก เรื่องระหว่างพี่กับเขา มันเป็นเรื่องส่วนตัว แกะรู้แต่เพียงว่า เขาเป็นคนที่น่าจะเอามาเป็นเยี่ยงอย่าง โอเคมั๊ยครับ”

“อ่ะ เอ่อ ครับ ตะ แต่” ผมงง จนพูดอะไรไม่ออกแล้ว กลับเป็นจังหวะที่พี่หมวดอยู่ในสมาธิที่เตรียมจะขับรถต่อ เห็นแกมองกระจกหลัง และกระจกข้าง ด้วยใบหน้าที่เงียบขรึมตามเดิม...ผมเลยหยุดการสนทนาไปโดยปริยาย

พี่หมวดตีไฟเลี้ยวขวา รอให้รถที่ขับมาจากทางด้านหลังผ่านไปก่อน แล้วเหยียบคันเร่ง ออกตัวเข้าสู่ถนน แล้วขับไปด้วยความเร็วปกติ

“พี่หมวดครับ” ผมหันหน้าไปมองพี่หมวดอีกครั้ง

“ครับ แกะ” พี่หมวดยังคงมองจ้องไปข้างหน้า

“ในตอนนี้ ผมอยากจะฝึกกับพี่หมวดครับ พี่หมวดคือ”

“ฮึ ฮึ คืออะไรครับ” ตอนนี้แกอมยิ้มน้อยๆ

“คือพี่ชายที่ผมนับถือไงครับ”

“อืม ฮึ ฮึ” พี่หมวดหันหน้ามามองผมแล้วยิ้มกว้าง ผมสบตาพี่หมวดด้วยความรักและเคารพอย่างเหลือเกิน

ในตอนนั้นผมยอมรับตัวเองได้ดีว่า ไม่มีความคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องทำนองรักๆไคร่ๆ แบบเดียวกับที่เคยคิดกับพี่ดำเลย...อาจจะเคยคะนองมาก่อนในตอนแรกที่เจอแกครั้งแรก...แต่มาบัดนี้ ความใกล้ชิด ความห่วงหาอาทรณ์ ความเป็นที่พึ่ง และยึดเหนี่ยวจิตใจ มันดูเหมือนจะมีค่ามากกว่า การที่จะรักพี่หมวดในทำนองนั้น.... ผมรู้แต่เพียงว่าพี่หมวดคือคนที่จะมาฝึกฝนให้ผมเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว...

พี่หมวดขับรถมาจอดที่ข้างหลังแฟลต แล้วช่วยผมขนสัมภาระขึ้นไปที่ห้องของแก ซึ่งอยู่บนชั้นสองของตัวตึก

ห้องที่พี่หมวดจัดไว้ให้ผม เป็นห้องเล็ก จัดแบบง่ายๆ ที่นอนเป็นเตียงเดี่ยว มีโต๊ะอ่านหนังสือตัวหนึ่ง แค่นี้ก็ถมเถไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่ค่อยจะยึดติดอะไรเท่าไหร่แล้ว แต่ที่สำคัญ ต่อไปนี้คงไม่มีพี่ดำนอนเคียงข้างอีกแล้ว...แนะพอพูดถึง ทำไมหัวใจมันเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาอีกแล้วน่ะ...ไม่น่ะเราต้องพยายามตัดใจจากพี่ดำให้ได้....

“ไง พออยู่ได้มั๊ยครับ ถ้าแกะอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็บอกพี่ได้น่ะครับ” พี่หมวดเข้ามาช่วยผมจัดของให้เข้าที่ แกช่วยจัดเรียงหนังสือ สมุด ให้เป็นระเบียบ และเก็บเสื้อผ้า ใส่ไม้แขวนเสื้อ เก็บไว้ในตู้ใส่เสื้อผ้า ดูๆไป แกก็เอาใจใส่ผมดีไม่น้อย

“อยู่ได้ครับ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ”

“อืม ดี พี่ดีใจน่ะที่แกะเป็นคนง่ายๆ แต่ถึงยังไง ถ้าบ้านพี่เสร็จเมื่อไหร่ เราก็จะย้ายเข้าไปทันที เออ จริงสิ เดี๋ยวพี่พาแกะไปดูบ้านของเรากันดีกว่า” ของเรา นี่พี่หมวดใช้คำว่าของเราเลยหรือ ไม่น่ะ... พี่หมวดคงไม่ได้คิดอะไรกับเราแบบนั้นหรอก ดูสิ ขนาดห้องนอนยังนอนแยกห้องกันเลย... ไอ้แกะเอ๊ย ตอนที่มึงนั่งรถมากับแก มึงยังมั่นอกมั่นใจว่า จะไม่คิดเรื่องทำนองนั้นกับพี่หมวดไง...แล้วตอนนี้มึงยังมีหน้ามาคิดเรื่องไม่ดีกับพี่หมวดอีกรึ

“โป๊ก!” เขกหัวตัวเองเพื่อเตือนสติ อิอิ แม่งเจ็บเหมือนกันน่ะเนี่ยะ ไอ้เวรรรรรรรรร

“อ้าว แกะเป็นอะไรครับ เห็นยืนเหม่อเชียว” ปล่าวคร๊าบพี่หมวด ผมเจ็บหัวคร๊าบ อิอิ พี่หมวดมัวแต่จัดเรียงเสื้อผ้าให้ผมในตู้อยู่ แกจึงไม่เห็นว่าผมทำอะไรกับตัวเอง ฮ่ะ ฮ่ะ

“ไปได้รึยังครับ ขับรถไปไม่ไกลหรอก อยู่ใกล้ๆแค่นี้แหละ”

“ครับๆ” ผมเดินตามพี่หมวดออกมา มือยังคลำหัวตัวเองป้อยๆ สมน้ำหน้าตัวเอง หาเรื่องใส่ตัวอิอิ

“เฮ้ยๆ ไอ้แกะ มึงมาแล้วเรอะ ดะ เดี๋ยวกูไปส่งอาหารก่อน เดี๋ยวกูมา” ไอ้โชคมันกำลังเดินยกถาดอาหารสวนมา คงไปส่งที่ห้องใดห้องหนึ่ง ดูมันดีอกดีใจมาก

“เ่ออ เดี๋ยวกูไปข้างนอก กับพี่หมวดก่อน กลับมาค่อยคุยกัน”

“ห้องไอ้แกะ เรียบร้อยดีใช่มั๊ยครับ ท่าน เอ่อ ผู้หมวด” ไอ้โชคมันก็คงเกรงใจพี่หมวดแหละ ก็พ่อของมันเป็นลูกน้องพี่หมวดนี่ เลยต้องระวังคำพูดคำจาหน่อย

“ฮ่ะ ฮ่ะ เรียบร้อยดี ขอบใจ ...ทีหลังจะเรียกพี่ก็ได้น่ะ เรียกตามแกะก็ได้ ฮ่ะ ฮ่ะ”

“เดี๋ยวพ่อดุ เอาครับผม ” ดูมันจะเกรงอกเกรงใจพี่หมวดอยู่ไม่น้อยทีเดียว

“ไอ้แกะ เดี๋ยวกูไปนอนคุยกับมึงได้มั๊ยว่ะ แม่งกูดีใจชิบหายที่มึงมาอยู่ที่นี” ไอ้โชคกระซิบกระซาบ หลังจากพี่หมวดเดินนำหน้าลงบันไดไปแล้ว

“เฮ้ย ได้สิ เออ กูก็กำลังเซ็งๆ อยู่เหมือนกัน แล้วเจอกันน่ะโว๊ย” ผมแยกออกจากมัน แล้ววิ่งตามพี่หมวดไปติดๆ

บ้านพี่หมวดที่บอกว่าอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ จริงๆก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เราต้องขับรถออกมาจากแฟลต ผ่านสถานีตำรวจ ผ่านที่ทำการศาล เลี้ยวขวา แล้วทะลุสี่แยก ซึ่งตัดผ่านถนนใหญ่ ด้านซ้ายมือจะเป็นทางหลวง ไปตัวจังหวัด ด้านขวามือจะเป็นที่คุมขังนักโทษ ซึ่งเมืองนี้จะมีศาล และมีคุกด้วย เนื่องจากเป็นเมืองใหญ่และเก่าแก่ มาแต่โบร่ำโบราณ

พี่หมวดพาผมขับรถทะลุสี่แยก ไปอีกราวๆ สี่ห้ากิโลเมตร ที่ทางยังไม่ค่อยพัฒนาเท่าไหร่ มีป่า และทุ่งนา สลับกันไป และแล้วเราก็มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านที่กำลังก่อสร้าง เป็นบ้านปูนแบบสมัยใหม่ เหมือนบ้านจัดสรรทั่วไป รู้สึกจะมีบ้านที่กำลังสร้างบริเวณใกล้ๆสี่ห้าหลัง

“โห บ้านหลังใหญ่ ท่าทางจะสวยน่าดูเลยน่ะครับ แล้วพี่หมวดสร้างไว้นี่ กะจะสร้างเป็นเรือนหอรึเปล่าครับ” ผมแกล้งพี่หมวด เพราะตั้งแต่รู้จักแกมา ยังไม่เห็นแกพูดถึงเรื่องแฟนเลย

“โป๊ก!” เอาอีกแล้วกู คราวนี้โดนพี่หมวดเขกหัวเข้าที่เดิมอีกต่างหาก

“ทะลึ่ง” อ้าว แล้วนี่ผมพูดอะำไรผิดล่ะคร๊าบ

พี่หมวดเดินไปคุยกับหัวหน้าคนงาน ซึ่งมีคนงานอยู่ราว สี่ห้าคน และแต่ละคนกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่อย่างขมักเขม้น ผมเลยเดินสำรวจดูบริเวณบ้านไปพลางๆ

บ้านยังเป็นโครงอยู่เลย หลังคงหลังคาก็ยังไม่ได้มุง เห็นคนงานกำลังก่ออิฐ ฉาบปูนกันอยู่ แต่ดูโดยรวมบ้านนี้ น่าจะมีสักสามห้องนอน ซึ่งเป็นแบบสองชั้น ลักษณะคล้ายๆ้บ้านผม แต่หลังนี้พิเศษหน่อย ที่มีจั่ว ดูไปดูมา คล้ายทรงไทยประยุกต์งั้นแหละ รสนิยมพี่หมวดนี่ก็ไม่เลวเลยทีเดียว ส่วนบริเวณบ้านๆ ก็น่าจะเกือบหนึ่งไร่ได้ แถมที่เป็นแบบสี่เหลี่ยมผืนผ้า ติดกับถนน ทำเลดีไม่น้อย

“ไง ชอบมั๊ย พี่กะคร่าวๆ น่าจะเสร็จภายในสามเดือน” พี่หมวดเดินเข้ามาตามผมไปดูหลังบ้าน

“อ้าว ไหนพี่หมวดบอกว่า จะเสร็จเร็วๆนี่ไงล่ะคร๊าบ ผมนึกว่าอาทิตย์หน้าก็จะเสร็จแล้ว ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมรีบวิ่งหนีแก ก่อนที่จะโดนแกเตะเอา

“ไอ้น้องคนนี้นี่ มานี่เลยมาให้พี่เตะสะดีๆ” พี่หมวดวิ่งไล่ผมยังกับเด็กๆ ผมวิ่งไปรอบๆ และหัวเราะกันกับพี่หมวดอย่างสนุกสนาน จนลืมไปว่าพวกคนงานกำลังมองเราสองคนอยู่ ต่างคนต่างอมยิ้มให้เราทั้งคู่

ผมกับพี่หมวดนั่งเล่นพักผ่อน จวบจนเกือบห้าโมงเย็นแล้ว พี่หมวดว่าจะพาผมไปทานอาหารเย็นที่ร้านมีชื่อแห่งหนึ่ง ผมก็เลยจะเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่แฟลตก่อน และเตรียมจัดตารางเรียนสำหรับวันพรุ่งนี้ เผื่อคืนนี้กลับดึก...เดี๋ยวคืนนี้ จะถล่มพี่หมวดให้เต็มคราบเลย อิอิอิ

พอมาถึงที่แฟลต ผมก็เจอพี่กวางยืนรอผมอยู่ที่ด้านหน้าทางขึ้น ด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก เห็นพี่ดำกำลังพยายามอธิบายอะไรบางอย่างอยู่ แต่ดูเหมือนพี่กวางจะไม่สนใจฟังเท่าไหร่ เอ๊ะสองคนนี่เขามีเรื่องอะไรรึเปล่าน่ะ...

พี่กวางรีบดึงแขนผมเข้าห้องนอนของผมทันที ปล่อยให้พี่ดำนั่งคุยกับพี่หมวดที่ห้องรับแขก... พี่กวางทำหน้าเศร้าๆ และน้ำตาเริ่มจะเ่อ่อล้นขอบตาออกมาทีเดียว ผมใจหายวาบ... นี่พี่ดำทำอะไรให้พี่กวางเสียใจอย่างนั้นหรือ แล้วจู่ๆพี่กวางก็เอ่ยขึ้นมาด้วยความร้อนรนว่า

“แกะ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้น่ะ ดำเขามีแฟนแล้วใช่มั๊ย ?”