บทที่ 119 " ความลับ...สองนายตำรวจ"

บทที่ 119 “ ความลับ...สองนายตำรวจ ”

ผมอุทานเสียงดัง ก็ไม่คิดว่าจะเจอสารวัตรเชษฐ์ในตอนนี้นี่ครับ แถมแกมาในชุดตำรวจเต็มยศอีกต่างหาก

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ตามมารยาท

“หวัดดี ไอ้เสือ...ใจคอคนเราจะไม่เชิญแขกนั่งบ้างรึไงครับ” สารวัตรทักทายผม แล้วหันหน้าไปทางพี่หมวด

“อ้าว เชิญครับสารวัตร เดี๋ยวผมไปสั่งอาหารเพิ่มให้น่ะครับ” พี่หมวดเชิญนั่งตามมารยาท และกำลังจะลุกขึ้น

“ไม่ต้องหรอกครับหมวด ผมสั่งอาหารไว้แล้ว ประเดี๋ยวคงมา” สารวัตรเชษฐ์ถือวิสาสะนั่งลงขัดสมาธิข้างๆผม

ผมรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ ก็สารวัตรกับพี่หมวดดูเหมือนจะปีนเกลียวกันอยู่นี่นา แล้วเป็นไงมายังไง สารวัตรถึงรู้ว่าผมกับพี่หมวดมาทานกุ้งเผาที่นี่ ผมเลยแกล้งหยิบแก้วน้ำใส่ก้อนน้ำแข็ง แล้วรินเบียร์โดยไม่ให้เกิดฟอง (เอียงแก้วทำมุมสี่สิบห้าองศา)

“เ่อ่อ สารวัตรครับ เบียร์ครับผม”

“ฮ่า ฮ่า ขอบใจ ขอบใจ รู้ใจจริงๆไอ้น้องคนนี้” สารวัตรเชษฐ์ตบไหล่ข้างขวาผมเบาๆ ในขณะที่มือข้างซ้ายรับแก้วเบียร์จากผมไป

“อึก อึก อืมชื่นใจดีแท้ ” สารวัตรยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม แล้วพึมพำเบาๆ แต่ทว่าผมตกใจทำอะไรไม่ถูก เมื่อแกกล่าวประโยคถัดมา

“แกะนี่ เข้าท่าดีน่ะ เมื่อไหร่จะชงเหล้าให้พี่ทานอีกล่ะครับ”ผมสะดุ้งโหยง และจังหวะนั้น ผมกับพี่หมวดมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ

“อะ เอ่อ คะ คือ” ผมไม่รู้จะตอบยังไง ก็ตอนนี้หน้าพี่หมวดเริ่มจะแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แล้วสิครับพี่น้อง เฮ้อ...

“หมายความว่ายังไงครับสารวัตร แกะเนี่ยะน่ะเคยชงเหล้า ให้สารวัตร” พี่หมวดอดถามขึ้นมาไม่ได้

“อ้าวก็วันนั้นไง วันที่ผมเข้าไปทานข้าวกับ พ่อ เอ๊ย พ่อของแกะน่ะ ท่านเป็นคนที่น่านับถือทีเดียว ใช่มั๊ยครับ แกะ” สารวัตรยิ้มให้ผมด้วยความเป็นกันเอง

“อะ เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมแก้เขินด้วยการไปหยิบขวดโค๊กมารินใส่แก้วตัวเอง...นี่กูจะทำยังไงดีเนี่ยะ ไม่รู้ว่าตำรวจสองนายนี่จะมีอะไรที่จะคุยกันรึเปล่า ดูมันอึมครึมยังไงชอบกล

“ผมว่า สารวัตรบอกเหตุผลมาดีกว่า ว่าตามพวกเรามาทำไม” อยู่ๆ พี่หมวดก็พูดโพล่งออกมาสะงั้น

“ฮ่ะ ฮ่ะ ผมจะตามคุณมาทำไมครับหมวด ผมก็หาโอกาสมาทานอาหารอร่อยๆบ้างสิครับ” สารวัตรหัวเราะออกมาดังๆ แต่ผมและพี่หมวดดูเหมือนจะไม่เชื่อว่า แกจะเผอิญมาทานข้าวที่เดียวกันได้ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

“อาหารมาส่งค่ะ” เจ๊เจ้าของร้านถือจานกุ้งเผามาอีกสองจาน และมีเด็กเสริฟหนุ่มยกหม้อต้มยำกุ้งมาด้วย ผมนึกว่าจะหมดแล้ว ดันมีเด็กสาวอีกสองคน คนหนึ่งยกถาดที่มีจานกุ้งแช่น้ำปลาและน้ำจิ้ม ส่วนอีกคนถือกระติกน้ำแข็ง พร้อมเบียร์สองขวด

“แหมๆ วันนี้สงสัยจะมีลาภ คิกๆ นายตำรวจให้เกียรติมาทานอาหารที่ร้าน ดีใจจังเลยค่ะ” เจ๊เจ้าของร้านพูดไปทั้งยิ้มทั้งหลิ่วตา ให้ทั้งสารวัตร และพี่หมวดในเวลาเดียวกัน

“ฮ่ะ ฮ่ะ ยินดีครับ ยินดี ....เอ่อ แกะ อยากจะสั่งอะไรเพิ่มมั๊ยครับ” สารวัตรคุยกับเจ๊อย่างถูกคอ และถือโอกาสถามผมไปในตัว

“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ” ผมล่ะกำลังงง กับท่าทีของสารวัตรจัง ดูเหมือนว่าแกจะไม่ค่อยถูกกับพี่หมวดไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงสั่งอาหารมาทานกับพวกเราได้ แปลกจริงๆ

"่สารวัตร สั่งอาหารมาเลี้ยงคนทั้งกองทัพรึไงครับ” พี่หมวดโพล่งขึ้นมา หลังจากพวกเจ๊และลูกน้องกลับไปแล้ว

“ฮ่ะ ฮ่ะ เอ้าช่วยกันกินก็แล้วกัน แกะมา พี่แกะกุ้งให้น่ะครับ” สารวัตรไม่ตอบคำถามของพี่หมวด แต่ดันมาแกะกุ้งให้ผมแทน ตายล่ะ นี่สารวัตรจะมาไม้ไหนกับผมเนี่ยะ

“อ่ะ เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ครับ เกรงใจครับผม” ผมมองหน้าพี่หมวดอีกครั้ง ด้วยสายตาหวาดๆ ขออย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย เจ้าประคู๊ณ หวังว่าสารวัตรคงไม่ใช่...และแกก็เพียงแค่เอ็นดูผมเท่านั้น

“อย่าปฏิเสธผู้ใหญ่ เข้าใจมั๊ยครับ” สารวัตรทำเสียงดุเบาๆ

“ขะขอโทษครับ คะคือ...ขอบคุณครับ” ผมนั่งนิ่งตัวตรงคงปล่อยเลยตามเลย ให้สารวัตรเอาเนื้อกุ้งลงไปวางที่จานของผม

“ลองทานกุ้งแช่น้ำปลามั๊ย อร่อยน่ะ” นี่สารวัตรแกจะทำอะไรเนี่ยะ ผมล่ะงงไปหมดแล้วน่ะครับ

“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ” ผมพยายามปฏิเสธ ผมล่ะรู้สึกกลัวพี่หมวดขึ้นมาทันที มันไม่ใช่แบบที่ว่า กลัวแกหึงรึอย่างไร เพราะพี่หมวดสั่งห้ามผมเด็ดขาด ไม่ให้ผมคิดเรื่องแบบนั้นอีก...แต่ที่กลัว ก็คือกลัวพี่หมวดจะเสียหน้า เพราะพี่หมวดตั้งใจพาผมมาเลี้ยง ละ แล้ว นี่สารวัตรเชษฐ์สั่งอาหารมากมายมาเกทับ และดูจะพยายามเอาอกเอาใจผม มันยังไงๆอยู่น่ะเนี่ยะ...โอย ไอ้แกะจะบ้าตายตรงนี้แหละครับพี่น้อง

เราสามคนทานอาหารไปเรื่อยๆ ดูเหมือนสารวัตรจะคุยคนเดียวสะมากกว่าและแนะนำการเป็นตำรวจที่ดี ให้ผมฟัง ส่วนพี่หมวดก็มีเสริมบ้างเป็นบางครั้ง สองคนนั่นพยายามที่จะพูดคุยกันด้วยดีต่อหน้าผม แต่ผมกลับมีความรู้สึกว่า เหมือนมีอะไรบางอย่าง บอกให้ผมรู้ว่า ทั้งคู่ต้องมีความลับอะไรอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน

ผมทานอาหารจนอิ่มแปล้ ดูเหมือนว่าพี่หมวดจะทราบว่าแล้วว่าผมอิ่มแล้วแกจึงบอกผมว่า

“แกะ ไปรอพี่ที่รถน่ะครับ พี่มีธุระจะคุยกับสารวัตร เดี๋ยวพี่ตามไปน่ะครับ” พี่หมวดยื่นกุญแจรถให้ผม

“ครับ ขอบคุณครับสารวัตร” ผมยกมือไหว้ลาสารวัตรแล้วก็รับกุญแจรถจากพี่หมวดมา สงสัยจะคุยเรื่องงานราชการมั๊ง ผมเลยตัดสินใจ ไปนั่งฟังเพลงรอในรถดีกว่า

ผมปรับที่นั่งนอนเอนตัว เอกเขนกอยู่เกือบชั่วโมง จนกระทั่งพี่หมวดก็เปิดประตูเข้ามาถึงกลับมา และสตาร์ทรถขับออกไปที่ถนนอย่างรวดเร็ว ผมปรับที่นั่งกลับแทบไม่ทัน และด้านหลังผมรู้สึกจะเป็นรถสารวัตรเชษฐ์ที่ขับมาติดๆ แต่แล้วก็แยกไปอีกด้านหนึ่งเมื่อถึงถนนใหญ่

พี่หมวดเงียบมาก ขับรถไปโดยไม่พูดไม่จาอะไรเลย ผมเห็นผิดสังเกต จึงหันไปมอง ก็เห็นแกทำหน้าเงียบขรึมอยู่ และดูเหมือนว่าแกจะพยายามเอียงหน้า เพื่อหันไปมองด้านขวาอยู่ตลอดเวลา....รึว่า พี่หมวดไม่พอใจผมเรื่องสารวัตรเชษฐ์น่ะ ถึงไม่อยากเห็นหน้าผม

“พี่หมวดครับ คุยธุระเสร็จแล้วใช่มั๊ยครับ” ผมถามไปเพราะใจไม่ค่อยดี และอยากให้พี่หมวดคุยอะไรออกมาบ้าง

“อืม” ตอบแค่นี้จริงๆน่ะเหรอ เอ...ยังไงกันครับพี่หมวด คราวนี้ผมเลยหันหน้าไปมองพี่หมวดชัดๆ

“พระเจ้า!”

และนั่นผมสังเกต สังเกตเห็นเลือดกำเดาของพี่หมวด กำลังไหลออกมาเป็นทาง

“พี่หมวด! หยุดรถเถอะครับ หยุดรถ” ผมรีบดึงกระดาษทิชชู ออกไปซับเลือดให้พี่หมวดทันที จนพี่หมวดต้องหยุดรถเข้าข้างทางอย่างกระทันหัน

“พี่หมวด เป็นอะไรครับ” ผมพยายามซับเลือดให้ แต่ก็ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เพราะแกไม่ยอมหันหน้ามาสะที

“พี่หมวดผมซับเลือดให้น่ะครับ” ผมพยายามดึงใบหน้าอันหล่อเหลาของพี่หมวด ให้หันมาทางผมอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าแกจะขัดขืนเล็กน้อย แต่ในที่สุดผมก็จับคางแกหันมาจนได้...สายตาพี่หมวดตอนนี้ไม่คอยกล้าสบตาผมเท่าไหร่ เพราะว่า...

“พี่หมวดชกกับสารวัตรมาใช่มั๊ยครับ?”