บทที่ 115 “ ยังนั่งอยู่...ที่เดิม ”
รสชาดของเหล้าขาวกับน้ำแดง มันหวานๆปะแล่มๆ ยังไงพิกล แต่ทว่าก็ดื่มได้เพลินดีเหมือนกัน...เจอเข้าไปแก้วแรก วูบนั้นผมรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกาย มันดูมึนๆเมาๆ อย่างประหลาด แต่ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงงออกไป ไม่ได้เอะใจสักนิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นในเวลาต่อมา....
“ไง ไอ้น้อง อร่อยละสิท่า มา มาชนแก้วกับพี่” เพื่อนพี่โจมคนเดิมก็ขยั้นขยอให้ผมชนแก้วกับแกต่อ ส่วนพี่อีกสองคนก็ดื่มบ้างไม่ดื่มบ้าง...รวมทั้งพี่โจมและไอ้มุกด้วย ดื่มกันแค่คนละแก้วสองแก้วเท่านั้น
“ได้เลยพี่ มา อ้าว ดื่ม...หมดแก้วเลยน่ะครับ” ผมก็บ้าดีเดือด ชนแก้วกับพี่เขาเป็นว่าเล่น
“เฮ้ย ไอ้น้องนี่ กูนึกว่าจะหลีหญิงเป็นอย่างเดียว ที่ไหนได้กินเหล้าเก่งเหมือนกันนี่หว่า” เพื่อนพี่โจมคนหนึ่งพูดขึ้น
“ฮ่ะ ฮ่ะ นี่แหละว่ะ ถูกใจกูชิบหาย ว่าไงไอ้น้อง สนใจน้องสาวพี่จริงรึเปล่าว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมได้แต่ยิ้มๆ ไม่กล้าโต้ตอบ
“แกะ มึงอย่ากินเหล้ามากสิว่ะ เอ้ากินกับบ้าง จะได้ไม่เมา” ไอ้มุกพยายามเลื่อนจานชิ้นไก่อบมาให้ผมทาน
“โอ๊ย หมั่นไส้ ๆ....กูละเบื่อมึงจริงไอ้แกะ มึงมีดีอะไรว่ะ... กูไปหาพวกไอ้ซอดีกว่าว่ะ เซ็ง!” ไอ้จุ๊มันคงแกล้งผมไม่สำเร็จ มันยังเห็นผมกินต่อหน้าตาเฉย แถมไอ้มุกยังเอาอกเอาใจ มันเลยเดินหนีออกจากวงดื้อๆ
“แกะ รู้มั๊ยครับ ว่าน้ำแดงนี่เขาผสมลงไปทำไม” พี่โจมเอ่ยขึ้น
“คงทำให้รสชาดอร่อยขึ้นใช่มั๊ยครับ อืมดูหวานๆผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ แปลกดีครับ” ผมพูดพาซื่อ
“ที่ไหนได้ล่ะไอ้น้อง ฮ่ะ ฮ่ะ เขาผสมน้ำแดงลงไปเพื่อให้มันเมาหนักกว่าเดิมน่ะสิ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่คนที่ชวนผมชนแก้วพูดไป หัวเราะไป
“อะไรน่ะครับ” มาถึงตอนนี้ผมเริ่มรู้อาการตัวเองแล้วว่า ร่างกายไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ก็เล่นเหล้าขาวเพียวๆ สองสามแก้ว เหล้าขาวผสมน้ำแดง สี่ห้าแก้ว แถมร่างกายอ่อนเพลียจากการหักโหมบทรักอันเร่าร้อนติดต่อกัน งานนี้ผมกำลังจะแย่แล้วครับพี่น้อง
“ไอ้มุก พากูไปฉี่หน่อย” ผมกระซิบบอกไอ้มุก ให้ดึงผมลุกขึ้น เพราะตอนนี้ผมกำลังตาลายน่ะสิครับ มองเห็นพื้นดินเอียงไปเอียงมา หัวสมองเริ่มปวดตึ๊บๆ...ครั้นจะลุกไปเอง แล้วเกิดหน้ามืดล้มลง...คงเสียฟอร์มพิลึก
ผมเกาะบ่าไอ้มุกเดินออกมาข้างกองฟาง พอหลบผู้คนได้เท่านั้นแหละ พ่อคุณเอ๊ย...ผมยืนกับพื้นไม่อยู่แล้ว หัวมันหมุนไปมาไม่เป็นท่า พื้นดินกลับไปลอยอยู่กลางอากาศ เนื้อตัวเบาหวิว ท้องไส้ปั่นป่วน เหมือนโดนพายุไซโคลนพัดตัวผมหมุนไปมาเป็นวงกลม โอย..มันทรมานสิ้นดี
“อะ ไอ้มุก กะ กูไม่ไหวว่ะ ทำไมหัวหมุน ตาลายยังงี้ว่ะ” ผมพยายามจับตัวมันเอาไว้ ไม่งั้นได้ไปนอนกองกับพื้นแน่
“มึงเมาเหล้าขาวกับน้ำแดงน่ะสิ งี้ล่ะคนไม่เคย เอางี้มึงพยายามอ๊วกออกมาน่ะ มันจะได้ดีขึ้น” ไอ้มุกไม่ได้ตำหนิผม ที่ตอนแรกมันห้ามผมแล้ว แต่ไม่เชื่อมัน มันกลับพยายามช่วยผมอีก มึงช่างดีกับกูจัง ไอ้มุกเพื่อนรัก
ผมพยายามโก่งคออ๊วก แต่มันไม่ได้ผล ไอ้มุกเลยบอกว่า ต้องลองใช้นิ้วล้วงคอ พอผมทำตามที่มันบอกเท่านั้นแหละ เป็นเรื่อง
"อ๊วกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมอาเจียรออกมาจนแทบหมดไส้หมดพุง ร่างกายผมตอนนี้เริ่มดีขึ้นบ้าง แต่ยังมึนๆหัว เพลียจัด และง่วงนอนเหลือทน
“ไอ้แกะ มึงดีขึ้นรึยังว่ะ มาๆ กูจะพามึงไปนอน” ไอ้มุกพยายามพยุงผมไปนอนจนได้ เมื่อหัวถึงหมอนผมก็หลับเป็นตาย ไม่รู้สึกตัวอีกเลย...
ผมตื่นมาก็เกือบสิบโมงเช้าแล้ว มีไอ้มุกคอยนั่งเป็นห่วงอยู่ข้างๆ แน่นอนงานนี้ก็โดนเพื่อนๆตัวแสบ แซวตามระเบียบ คนที่สะใจที่สุดน่าจะเป็นไอ้จุ๊ ที่มันหลอกผมได้...ส่วนคนที่น่าเสียดายน่าจะเป็นพี่โจม เพราะแกแก้แค้นที่จะเอาประตูหลังผมคืนไม่ได้น่ะสิ 55555+
ตอนบ่ายๆเพื่อนๆผมเตรียมตัวกลับบ้านกัน เพราะไอ้เท่งต้องรีบเอารถไปคืนที่บ้านและมันก็ต้องรีบไปช่วยงานปั๊มน้ำมัน เพื่อนคนอื่นๆก็เลยพลอยต้องกลับบ้านพร้อมมัน ส่วนไอ้มุกเองก็ต้องเตียมตัวไปโรงเรียน ที่ต่างจังหวัดเหมือนกัน เพราะโรงเรียนมันไม่ได้ปิดวันจันทร์ จริงๆแล้วมีโรงเรียนผมโรงเรียนเดียวที่ปิดวันจันทร์ เพราะอาจารย์เขาประชุมเรื่องสำคัญ (จะได้กล่าวในลำดับถัดไป)
หลังจากทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านกันหมดแล้ว ผมต้องเฝ้าบ้านคนเดียว เพราะไม่มีใครอยู่บ้านเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่กวางกับพี่ดำจะไปเที่ยวที่ไหนกันต่อ ส่วนพ่อกับแม่ก็ไม่รู้ว่าไปธุระที่ไหนเหมือนกัน ผมเลยถือโอกาสนอนพักผ่อนเอาแรงที่ห้องนอนของตัวเอง....และคงหลับไปนานทีเดียว
“ดำจ๊ะ เร็วๆหน่อยน่ะจ๊ะ เราต้องรีบไปช่วยเขาเตรียมงานแต่เนิ่นๆ เดี๋ยวต้องช่วยจัดเวทีอีก” เสียงพี่กวางตะโกนอยู่ข้างห้องผม
“ครับๆ เสร็จแล้วครับ แล้วกวางหาของขวัญเจอยังครับ” เสียงพี่ดำตะโกนตอบ แกคงอยู่ระหว่างขั้นบันได
“จ๊ะ เจอแล้ว อยู่ที่ห้องนี่เอง ไปกันได้รึยังล่ะ” เหมือนเสียงพี่กวางจะเดินแกมวิ่งลงไป
ผมแอบมองที่หน้าต่าง ถึงกับทำให้หัวใจผมหายวาบ ใจหล่นลงมาที่ตาตุ่ม ภาพหนุ่มสาวคู่รักควงแขนกันเดินออกไปที่หน้าประตูรั้ว ช่างกระหนุงกระหนิง หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข ภาพพี่ดำที่ผมเห็นเมื่อก่อนกับตอนนี้ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ถึงแม้จะมองเห็นแค่เพียงด้านหลัง และด้านข้าง เวลาที่แกหันมายิ้มแย้ม ให้กับพี่กวาง....ดูเหมือนว่า พี่ดำจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตจนหมดสิ้น เพราะเวลานี้มีพี่กวางอยู่เคียงข้างแล้ว....พี่ดำครับ พี่คงเดินทางไปไกล แสนไกล เดินทางเป็นเส้นคู่ขนานกับผมแล้วใช่มั๊ยครับ...ผมพยายามปิดกั้นม่านน้ำตาของตัวเอง แต่ไม่อาจฝืนมันได้ คงปล่อยให้มันไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง...
ชายหนุ่มสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์หญิงสาวขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายอย่างทะมัดทะแมงในท่าคร่อมเบาะรถ เพราะเธอสวมกางเกงขาสามส่วน แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับที่เธอโอบเอวชายหนุ่ม พร้อมกับซบหน้าลงไปที่แผ่นหลังอันอบอุ่นนั่น... และแล้วทั้งคู่ก็เลือนหายไปจากสายตาของผม....
ผมนั่งเอามือปิดหน้าร้องให้สะอึกสะอื้น อีกแล้วหรือ ที่ผมพ่ายแพ้ให้กับหัวใจของตัวเอง...เมื่อไหร่น่ะที่ผมจะลืม ลืมพี่ชายที่รักของผมคนนี้ได้สะที....
ผมนอนร้องไห้และผลอยหลับไปในที่สุด....จนกระทั่งตื่นขึ้นมาอีกที ทุกอย่างเงียบกริบ ไม่มีเสียงไฟในบ้านเลย นี่แสดงว่า พ่อกับแม่ยังไม่กลับเช่นกัน ผมเปิดไฟเหลือบดูนาฬิกาที่หัวเตียง สามทุ่มแล้ว ตายล่ะนี่เราหลับไปนานขนาดนี้เลยหรือ
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกาย และหาอะไรอุ่นๆรับประทานเสร็จแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกลับบ้าน...โอย ทำไมมันเหงาอย่างนี้ว่ะ ไม่มีใครพอที่จะพูดคุยได้เลย นี่แหละหนา มัวแต่หลงระเริงกับเพื่อนๆ พออยู่คนเดียวแล้วนี่มันรู้สึกอ้างว้าง ว้าเหว่อย่างนี้นี่เอง...
ผมปิดทีวี ที่ดูไม่รู้เรื่อง... แล้วเดินออกไปนั่งเล่นที่สวนหย่อมหน้าบ้าน ผมไม่ยอมเปิดสปอร์ตไลท์ เพราะอยากนั่งอยู่มืดๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยๆ ดาวบนฟ้ากำลังระยิบระยับสวยงามทีเดียว...ผมยังจำได้ดี เมื่อก่อนที่เก้าอี้ตรงนี้ ผมและพี่ดำเคยมานั่งเล่น พร้อมกับชี้ชวนให้ดูดวงดาว ด้วยกัน ...พี่ดำคงจะลืมคำพูดที่ให้ไว้กับผมหมดแล้วสินะครับ เรื่องที่เราเคยสัญญากันไว้ว่า เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...ไม่ว่าจะจากโลกนี้ไปแล้ว เราก็จะเกิดไปเป็นดาวเคียงคู่กันอยู่บนฟ้า....
ทำใมผมเหงาอย่างนี้น่ะ ความเหงานี่มันเหมือนกับความหนาว...ที่หนาวเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกเลยทีเดียว ....ผมมองดูดวงดาวเหล่านั้นแล้วถึงกับถอนใจ พี่ชายที่รักครับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็ไม่อาจลืมพี่ได้เลยใช่มั๊ยครับ หัวใจทั้งสี่ห้องของผมยังมีพี่จับจองอยู่เสมอ...ผมยังรักพี่อยู่น่ะครับ... พี่ชายที่รักครับ ได้ยินมั๊ยครับ ผมคิดถึง...คิดถึงพี่เหลือเกินครับ ....
************************************
คืนนี้ยังนั่งอยู่ ตรงที่เดิมเฝ้าดู
บนนภามีดาวบนฟ้าพรั่งพรู
อยากรู้นั่งอยู่ทำไม
ไม่ไปไหน ไม่ไปไหน
ทำไมไม่ไปสักที
อยากรู้ช่วยตอบที ทำไมคิดถึงเธอ
ถามตัวเองเมื่อไหร่ จะลืมเขาไปได้ไง
ก็ใจของเธอ มันไม่มีฉันอยู่ข้างใน
แต่แล้วก็เก็บเธอไว้
ไม่ไปไหน ไม่ไปไหน
ทำไมไม่ไปสักที
อยากรู้ช่วยตอบที ฮือ ฮือ ฮือ
คิดถึง...เธอ....
************************************
No comments:
Post a Comment