บทที่ 117 " อ้อมกอด...ของพี่หมวด "

บทที่ 117 “ อ้อมกอด...ของพี่หมวด ”

ผมอยู่ในอ้อมกอดพี่หมวดอันแสนจะอบอุ่น นานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้...โอ พี่ชายคนนี้เขาช่างดีกับเราเหลือเกิน เขาเคยช่วยชีวิตเราไว้ และเขาต้องการที่จะฝึกฝนเราให้เราเป็นคนเก่ง...แต่ทำไมน่ะ เราถึงทำร้ายคนดีๆอย่างนี้ได้ลงคอ...ดูสิ ไอ้แกะ พี่หมวดไม่เคยจำเรื่องที่แกบังคับข่มขืน จนแกแทบเสียผู้เสียคนมาแล้ว...แกมันก็เป็นคนเลวคนหนึ่งน่ะแหละ เพราะเรื่องตัณหาแล้ว แกทำได้ทุกอย่างเลยน่ะ...คิดมาถึงตรงนี้ผมเองก็รู้สึกเสียใจ หดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก ...พี่หมวดครับ ผมให้สัญญาครับ ผมจะไม่ล่วงเกินพี่หมวดให้แปดเปื้อนมลทินจากตัวผมอีกเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นทั้งทางด้าน กาย วาจา และใจ ผมจะเป็นคนใหม่ ตามที่พี่หมวดอยากจะให้ผมเป็นครับ

สักพักหนึ่ง ผมรู้สึกว่า ลมหายใจของพี่หมวด ดูเหมือนจะเป็นจังหวะหายใจลึกๆและผ่อนคลายออกมา อย่างสม่ำเสมอ หน้าอกของแกสะท้อนขึ้นๆลงๆ พร้อมกับที่ผมได้ยินเสียงกรนเบาๆ...อ้าว พี่หมวดหลับไปแล้วเหรอนี่ สงสัยแกจะเพลียจัดจริงๆ

“พี่หมวดครับ พี่หมวด ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะครับ” ผมเขย่าตัวพี่หมวดเบาๆ

“ฮึ อืม แกะเหรอครับ หาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะ เอ่อ พี่ง่วงจริงๆ ขอโทษที” พี่หมวดเอามือปิดปาก เวลาแกหาว แกน่ารักดี เหมือนเด็กๆเลย

“ขึ้นไปนอนเถอะครับ ไม่ต้องรอพ่อกับแม่ก็ได้ เดี๋ยวท่านมาผมจะบอกให้เองครับ” ผมลุกขึ้นจากม้านั่งแบบชิงช้า แล้วเก็บแก้วกาแฟของพี่หมวด และแก้วโอวัลติน ของตัวเอง เอาไปล้างในครัว ส่วนพี่หมวดเดินขึ้นข้างบนไปก่อน แกรู้ดีว่า ห้องนอนผมอยู่ที่ไหน

พอผมเดินตามขึ้นไป เห็นพี่หมวดอยู่ในห้องน้ำ ซึ่งเป็นห้องที่ผมกับพี่กวางใช้กันสองคน และแกกำลังแปรงฟันอยู่ รักษาสุขภาพดีจังครับ พี่หมวด แค่กาแฟแก้วเดียวเอง ต้องแปรงฟันก่อนนอนด้วย

“แกะ เข้ามาแปรงฟันสิครับ ถึงแม้แกะจะดื่มแค่โอวัลตินแก้วเดียว แต่น้ำตาลก็เป็นสาเหตุ ให้เกิดฟันผุ ได้น่ะครับ” แนะพี่หมวด ดูเหมือนจะเริ่มต้นทำหน้าที่พี่ชายที่ดีสะแล้วสิ อิอิ

หลังจากแปรงฟันเสร็จ เราก็เข้าไปในห้องนอน ซึ่งห้องนอนของผมจะเป็นเตียงเดี่ยว แต่ใหญ่พอที่สองคนจะนอนเบียดกันได้ ...พี่ภูมิเองก็เคยมานอนเตียงเดียวกับผมบ่อยๆ ซึ่งในสมัยนั้นผมยังไม่รู้ว่าพี่ภูมิคิดกับผมแบบใด....

“เดี๋ยวพี่นอนข้างล่างก็ได้น่ะครับ ”พี่หมวดถอดเสื้อยืดออก วางไว้ที่เก้าอี้อ่านหนังสือ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หุ่นแกดีอย่างนี้มาตั้งแต่ผมเจอครั้งแรกแล้วล่ะ ซึ่งตอนนั้น ผมถึงกับหน้ามืด บ้าตัณหา เลยลงมือกระทำชำเรา เจ้าของร่างที่ยืนอยู่ต่อหน้าผมในขณะนี้.. พี่หมวดลากผ้าห่มมาปูที่พื้นข้างๆเตียง

“อย่าเลยครับพี่หมวด พื้นมันเป็นปาร์เก้ เดี๋ยวดึกๆพื้นมันจะเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายน่ะครับ” เออ กูก็เริ่มต้นทำหน้าที่น้องชายที่ดีเหมือนกันแหละ 5555+

“ อะ เอ่อ พี่กลัวว่า แกะจะอึดอัดน่ะครับ รึว่าพี่จะลงไปนอนที่โซฟาข้างล่างดี” พี่หมวดพูดไป แต่ตาแกก็จะปิดอยู่แล้ว

“ไม่หรอกครับ เตียงออกจะใหญ่พอสำหรับสองคน นอนเถอะครับ พี่เพลียมากแล้วน่ะครับ” ผมผลักแกลงนอนบนเตียงจนได้ พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้แกด้วย

“แกะ อย่าลืมขึ้นมานอนน่ะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ ...คร๊อกฟี้ ๆ ” แหม บทจะหลับก็หลับได้ง่ายดีจังน่ะครับพี่หมวด

“ผมปิดไฟห้องนอน กะจะให้พี่หมวดนอนหลับให้สบาย ส่วนตัวผมนอนตอนกลางวันมาแล้วหลายชั่วโมง ยังไม่ง่วง ผมเลยเดินลงมานั่งเล่นที่โซฟาข้างล่าง เปิดทีวี ไปตามเรื่อง ไม่ค่อยได้ดูหรอก เพราะกำลังเป็นห่วงพ่อแม่ พี่กวางและพี่ดำ ป่านนี้ยังไม่กลับเลย

ประมาณห้าทุ่มครึ่งเห็นจะได้ ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูโรงรถ พร้อมกับเสียงรถยนต์ของพ่อ และรถมอเตอร์ไซค์ของพี่ดำ คงกำลังเอารถเข้าไปเก็บน่ะเอง

“อ้าวแกะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่กวางเปิดประตูเข้ามา ตามหลังมาด้วยคุณแม่ ดูเหมือนสองสาวจะมีเรื่องอะไรดีๆคุยกันเป็นแน่ เห็นหน้าตาเบิกบานกันทั้งคู่เลย

“นั่นน่ะสิ เลยอดไปงานวันเกิด ยาย...ลูกสาวอาจารย์...งานเขาจัดใหญ่โตเลยน่ะลูก” แม่เข้ามานั่งใกล้ๆผม ในขณะที่พี่กวางนั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวตรงข้ามผม เอ แล้วไม่หลับไม่นอนกันรึ พี่กวางเองก็ต้องไปเรียนแต่เช้านี่ (โรงเรียนอื่นๆเปิดวันจันทร์ตามปกติครับ ยกเว้นโรงเรียนผมที่ปิด เพราะอาจารย์ประชุมเรื่องสำคัญกันน่ะครับ)

และแล้ว พ่อกับพี่ดำ เข้ามานั่งสมทบ โดยพ่อนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ส่วนพี่ดำนั่งข้างๆพี่กวาง ...นี่กะจะไม่ห่างกันเลยรึไง ยิ่งตอนนี้พี่ดำแทบจะไม่ทักทายผมเอาสะเลย นั่งหน้าเรียบเฉยสะงั้น

“นี่หมวดยุทธเขามาที่บ้านเรารึ แล้วหายไปไหนแล้วล่ะ” พ่อหันมาถามผม

“พ่อครับ คือ พี่หมวดเขาไปงานราชการมา แล้วเพลียมากเลยขอมานอนค้างที่บ้านเราน่ะครับ”

“อืม แล้วแกดูแลพี่เขาดีรึเปล่า”

“ครับ ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ที่ห้องผมน่ะครับ”

“ดี ดี ยังไงแกก็จะไปอาศัยเขาอยู่ แกก็ทำตัวดีๆ ให้เขาเอ็นดู แกก็แล้วกัน”

“ครับพ่อ” เอ ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากล เป็นแน่ ทำไมทุกคนถึงอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้

“เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลย จะได้รีบไปหลับไปนอนกัน” อยู่ๆ พ่อก็โพล่งขึ้นมา..เอ เรื่องอะไรกันครับคุณพ่อ

“การที่จะรักกันชอบกันน่ะ พ่อไม่ห้ามหรอก แต่ลูกทั้งสองจะต้องคำนึงถึง จารีตประเพณี อย่าชิงสุกก่อนห่าม เข้าใจมั๊ย” อะไรกันนี่ พ่อกับแม่ทราบเรื่องพี่ดำเป็นแฟนกับพี่กวางแล้วหรือ....ผมช็อค หยุดหายใจไปชั่วขณะ แต่ก็พอมีสติที่จะฟังเรื่องราวต่อไป

“ครับคุณพ่อ” พี่ดำยกมือไหว้พ่อผมอย่างนอบน้อม

“ค่ะพ่อ” พี่กวางเองก็เหมือนกันยกมือไหว้พ่ออีกคน

“เอาล่ะ ๆ ดำเองก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง เรียนหนังสือให้จบ มีหน้าที่การงานที่ดี ตั้งหลักปักฐานให้ได้สะก่อน ค่อยคิดเรื่องอื่น” แม่ผมพูดสำทับยิ้มๆด้วยความพึงพอใจ ในตัวว่าที่ลูกเขย อย่างเห็นได้ชัด

“ขอบคุณครับ คุณแม่ที่ไม่รังเกียจผม” พี่ดำยกมือไหว้แม่ผมบ้าง

“ส่วนกวางเองก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา และเรียนให้จบปริญญาตรี ก่อนน่ะลูก ค่อยคิดเรื่องมีครอบครัวทีหลัง” พ่อหันไปพูดกับลูกสาวคนโปรด

“ค่ะพ่อ”

“อืม วันนี้ที่งานเลี้ยง มีคนถามพ่อกับแม่ หลายคนเรื่องเจ้าดำกับลูก ต่อไปอย่าให้มันประเจิดประเจ้อมากน่ะลูก” พ่อผมเองก็ดูเหมือนจะชอบพี่ดำอยู่ในตัวเหมือนกันแหละ เพียงแต่วางฟอร์มไปงั้นเอง

แล้วจะมีใครสนใจผมบ้างมั๊ยเนี่ยะ ...ไม่มีใครถามผมสักคำ ...ดูเหมือนว่ามีแค่สี่คนเท่านั้นที่พูดกันไปพูดกันมา เลยลืมว่ามีแกะน้อยตัวหนึ่ง กำลังนั่งตัวลีบ อยู่ในวงสนทนาด้วย น่าน้อยใจจังเชียว ดูสิพี่ดำเองก็เพียงแต่ชำเลืองมองผมบ้างเป็นครั้งคราว ในสายตาคู่นั้น ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีความรู้สึกดีๆ ที่้ว่าเราเคยรักกันนักหนา รักกันจนเสียสละชีวิตให้กันได้ พี่ดำลืมเสียแล้วสิน่ะครับ...คิดมาถึงตรงนี้เหมือนมีเข็มมาทิ่มแทง...ความรู้สึกเจ็บปวด มันเริ่มเจ็บแปล๊บๆที่หัวใจผมอีกครั้ง

ผมพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา ไม่น่ะเราต้องเข้มแข็ง เราต้องอดทน เราจะไม่อ่อนแออีกต่อไป...ในความคิดตอนนี้ผมอยากจะลุกหนีออกจากวงสนทนานี้เสียเหลือเกิน มันทั้งทรมานและอึดอัด อะไรเช่นนี้น่ะ...

“แก เป็นอะไรของแก หา นี่แกร้องไห้เรอะ” พ่อส่งเสียงดุจนผมถึงกับสะดุ้ง

คราวนี้ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมไม่รู้ว่าพี่ดำจะมองผมด้วยสายตาเช่นใด เพราะผมไม่กล้ามองหน้าเขา...หน้าของว่าที่พี่เขยในอนาคตของผม ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลแล้ว

“อ้าวแกะเป็นอะไรลูก สงสัยจะดีใจน่ะค่ะ คุณพี่ ก็แกะน่ะอยากให้สองคนนี่เขารักกัน ตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่ค่ะ จริงมั๊ยลูก ” แม่ยกมือลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู

“ฮือ ฮือ คะ ครับแม่ ผะ ผม ดีใจจนบอกไม่ถูกอะครับ” ผมร้องไห้จนได้ แต่ไม่ได้ร้องแบบขี้แย เพราะอยู่ต่อหน้าคุณพ่อ

“เหลวไหล! ชั้นไม่ได้ต้องการให้แกอ่อนแอน่ะ เรื่องแค่นี้ทำให้แกร้องไห้ได้ แล้วแกจะเป็นนายตำรวจได้ยังไง” พ่อก็ดุผมตามเคย แต่พ่อไม่รู้หรอกว่า หัวใจของผมมันได้แหลกสลายยับเยินไปแล้ว...

“พอเถอะค่ะคุณพี่ แกะเองยังเด็ก คุณก็เข้มงวดกับแกมากเกินไปแล้ว อ้าว ตอนนี้เจ้าดำ ไม่ใช่แค่พี่ชายของเราแล้วน่ะ แต่เขาจะมาเป็นพี่เขยเราอีกตำแหน่งหนึ่งด้วย” แม่ยังลูบหัวผมไปมา และบอกให้ผมรับทราบฐานะใหม่ของพี่ดำ

“พี่กวาง อ่ะ เอ่อ พะ พี่ดำ ผมดีใจด้วยน่ะครับ ” ผมพูดออกมาด้วยความยากลำบากเต็มที

“ขอบใจจ้า แหม ๆ แกะก็ทำยังกะว่า ดำเป็นคนอื่นคนไกลยังงั้นแหละ” พี่กวางกระเซ้าผมเล่น ด้วยรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้า

“ขอบคุณแกะมากน่ะครับ พี่ยินดีที่มาก ที่แกะยอมรับในตัวพี่” พี่ดำครับ ทำใมคำพูดคำจา มันดูห่างเหิน...ห่างเหินเหลือเกิน... พี่ลืมสิ้นทุกอย่างแล้วอย่างนั้นหรือครับ หัวใจที่แหลกสลายของผม ตอนนี้มันคงไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วกระมัง ผมเหมือนโดนมนต์สะกด นั่งตัวแข็งอยู่กับที่ เหมือนร่างกายจะขยับเขยื้อนไม่ได้

“เอาล่ะ เสร็จธุระแล้วก็รีบเข้านอนกัน พ่อต้องรีบไปทำงาน กวางเองก็ต้องรีบไปเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรือลูก” พ่อกล่าวปิดประชุม พร้อมกับลุกยืนขึ้น

“แล้วพรุ่งนี้ แกก็ถือโอกาส ย้ายไปอยู่บ้านหมวดยุทธ สะทีเดียวก็ดี ส่วนเจ้าดำก็ไปส่งน้องน่ะลูก” พ่อหันไปบอกพี่ดำ หลังจากสั่งผมเสร็จ

“ครับคุณพ่อ” พี่ดำลุกขึ้นยืนบ้าง หลังจากที่ทุกคนกำลังแยกย้ายกันเข้านอน

“แล้วแกะไม่นอนหรือลูก ดึกมากแล้วน่ะ” แม่กล่าวเตือนผม พร้อมกับไปปิดทีวี และดูแลความเรียบร้อยของตัวบ้าน จากนั้นก็เดินตามพ่อขึ้นห้องนอนไป

“ดำจ๊ะ พรุ่งนี้อย่าเพิ่งรีบกลับน่ะ รอกวางกลับจากโรงเรียนก่อน เดี๋ยวกวางจะไปเที่ยวบ้านดำด้วย ”

“จ๊ะ งั้นดำจะรอน่ะครับ เราจะไปส่งน้องแกะ ด้วยกันใช่มั๊ยครับ” สองคนนั้นยืนคุยกันอยู่หน้าห้องนอนพี่ดำ โดยไม่คิดว่าจะมีผมนั่งอยู่ที่โซฟา และยังคุยกันต่อ หัวร่อต่อกระซิกกัน....พี่ดำครับ ความสัมพันธ์ของเราคงมาถึงจุดสิ้นสุดจริงๆแล้วใช่มั๊ยครับ ยิ่งตอนนี้พ่อกับแม่ รับทราบเรื่องแล้ว พี่ดำคงจะไม่ทำให้พี่กวางผิดหวังใช่มั๊ยครับ.. แกน่าจะดีใจน่ะไอ้แกะ สิ่งที่แกวางแผนมาตลอด มันสำเร็จแล้ว แล้วแกจะมามัวนั่งเสียอกเสียใจอยู่ทำไม...

แต่ทำไมตอนนี้ ผมถึงทำใจไม่ได้น่ะ ยิ่งเห็นเขาสองคนแสดงความรักให้แก่กันและกันมากเท่าใด ผมก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น...ผมไม่อาจฝืนมองคู่รักสองคนนั้นได้อีกต่อไป...ผมกลั้นใจเฮือกสุดท้าย ลุกขึ้นมาจากโซฟาได้ ก็เดินโซเซ ไปที่บันได กลั้นใจเดินขึ้นไปทีละก้าว ละก้าว ...ทำไมขามันหนักแบบนี้ มันเหมือนจะหมดแรงเดินเอาดื้อๆ

ผมโผเผ เปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้วปิดอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้น ผมก็นั่งพับหมดแรงอยู่ที่ประตู น้ำตาเจ้ากรรม ไหลออกมาพรากๆ ไม่ขาดสาย

“สิ้นสุดกันทีครับ พี่ชายที่รัก เส้นทางรักของเราจะเป็นเส้นขนานตลอดไป ไม่มีวันมาบรรจบกันเด็ดขาด ฮือ ฮือ” ผมรำพึงรำพันให้กับตัวเอง และร้องไห้ออกมาอย่างมากมาย

ผมร้องไห้อยู่นานทีเดียว จนกระทั่งพี่หมวดตื่นขึ้นมาเห็นจนได้

“แกะ แกะเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม ฮึ” พี่หมวดลุกขึ้นมาประคองร่างของผมยืนขึ้น

“พี่หมวดครับ ฮือ ฮือ พ่อแม่ รับทราบเรื่อง อะ เ่อ่อ พี่ดำ เป็นแฟนพี่กวางแล้วครับ ฮือ ฮือ” พี่หมวดนิ่งไปสักครู่ ก่อนที่จะเข้ามาสวมกอดผม

“อืม พี่เข้าใจครับ แกะคงจะเจ็บปวด และเสียใจมาก หยุดร้องเถอะน่ะคนดี” คราวนี้ผมถึงกับกอดแกแน่น โอ... อ้อมกอดของพี่หมวด อบอุ่นเหลือเกินครับ

“พี่หมวดอย่าทิ้งผมไปน่ะครับ อย่าทิ้งผมไปน่ะ ฮือ ฮือ”