บทที่ 114 " เหล้าขาว...กับน้ำแดง "

บทที่ 114 “ เหล้าขาว...กับน้ำแดง ”

“พ่อครับ แต่ว่าเพื่อนๆผมรอกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่น่ะครับพ่อ” ผมพยายามอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น ว่าทำไมผมถึงต้องมาเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่บ้านของไอ้ซอ

“อ้าว แกะมีธุระหรอกหรือ ถ้างั้นคงไม่เป็นไรหรอกน่ะครับ คุณพ่อ ไว้โอกาสหน้าค่อยเจอกันใหม่ก็ได้” แปลกแฮะ สารวัตรเชษฐ์ ทำไมถึงดูใจดี เป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผล คำพูดคำจาดูมีจังหวะจะโคน น่าเชื่อถือ ถึงแม้แกจะพูดกับผมด้วยคำพูดเรียบๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่ทั่วใบหน้า...แต่ทว่าแฝงความเป็นคนน่าเกรงขามอยู่ไม่ใช่น้อย...

“อะ เอ่อ สารวัตรครับ ผะ ผมขอโทษครับ” ผมยกมือไหว้แก เป็นครั้งที่สี่

“อืม คนอย่างนี้แหละที่ผมชอบครับคุณพ่อ แกะ แกเป็นเด็กกล้าพูด กล้าทำ ผมล่ะ ถูกชะตากับแกะจริงๆครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” สารวัตรเชษฐ์พูดพร้อมกับตบที่ไหล่ผมเบาๆ เลยทำให้พ่อผมหัวเราะตามไปด้วย

“ฮ่ะ ฮ่ะ เออ เออ มันก็เป็นคนอย่างนี้ของมันน่ะแหละ ถ้าสารวัตรได้รู้จักมันจริงๆ ผมกลัวว่าจะรับมือมันไม่ไหวน่ะสิ ฮ่ะ ฮ่ะ” พ่อหัวเราะอย่างอารมย์ดี พร้อมกับชนแก้วเหล้ากับสารวัตรอีกรอบ

“ปะ แปลว่า ผมไปได้แล้วใช่มั๊ยครับ” ผมยิ้มออกมาอย่างเด็กได้รับอิสระ แต่ใจหนึ่งก็อยากคุยกับสารวัตรอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนว่าแกน่าจะมีเรื่องราวดีๆที่น่าศึกษาอยู่ไม่ใช่น้อย ถ้าไม่ติดที่ไอ้มุกที่กำลังสะกิดสีข้างผมอยู่ในเวลานี้

“ดูเอาเถอะ สารวัตร ฮ่ะ ฮ่ะ มันเจ้าเล่ห์แค่ไหน...แล้วแกจะกลับบ้านมั๊ยคืนนี้”

“ผมขอค้างบ้านจุ๊กับเพื่อนๆอีกสักคืนน่ะครับพ่อ ขอบคุณครับ” ผมกับไอ้มุกรีบยกมือไหว้พ่อและสารวัตรเชษฐ์ทันที

“เด็กในวัยนี้ กำลังติดเพื่อนน่ะครับ คุณพ่อ ผมว่าปล่อยแกไปเถอะน่ะครับ...อืมแกะเดี๋ยวพี่มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหนึ่ง” สารวัตรเชษฐ์พูดเสร็จก็เดินตามผมออกมา ในขณะที่ไอ้มุกไปล่ำลาแม่ผม ที่ในครัว

“ใครเป็นคนขับรถ และมีใบขับขี่รึเปล่า” อ้าวตายห่า ไอ้มุกมึงมีใบขับขี่มั๊ยว่ะเนี่ยะ

ไอ้มุกเดินมาถึงพร้อมกับทำหน้าเหรอหราทันที

“ฮ่ะ ฮ่ะ เอาเถอะ ครั้งนี้จะปล่อยไป... เอ๊า นี่นามบัตรพี่น่ะครับ ถ้าแกะมีปัญหาอะไรก็โทรเข้าเบอร์นี้ แล้วฝากข้อความ หรือจะไปหาพี่ที่โรงพักก็ได้” สารวัตรเชษฐ์ยื่นนามบัตรให้ผม

“ขอบคุณครับสารวัตร” ยกมือไหว้ครั้งที่ห้า 55555+

ไอ้มุกกำลังสตาร์ทรถ และผมกำลังเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างคนขับ

“เดี๋ยวก่อน!”

“ครับ สารวัตร” ผมงงมาก ที่จู่ๆ สารวัตรเชษฐ์ก็คว้าข้อมือผม จับมือผมแบออก พร้อมกับยัดเยียดสิ่งหนึ่ง ไว้ที่ฝ่ามือของผม

“ฮ่ะ ฮ่ะ เอาซองจดหมายของแกะคืนไป ของที่มันเคยอยู่ในนี้ คงตกถึงมือหมวดยุทธแล้วสิน่ะ”

“สารวัตร!!!” ผมตกใจ แน่นิ่งพูดอะไรไม่ออก นี่สารวัตรเชษฐ์ รู้แล้วหรือว่าหมวดยุทธได้อะไรจากผมไป

“ไม่ต้องตกใจหรอกไอ้เสือ ฮ่ะ ฮ่ะ โชคดีน่ะ แล้วเราจะได้เจอกันอีก แน่นอน” สารวัตรเชษฐ์ จ้องหน้าผมเขม็ง ทำนองดุนิดๆ แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม พร้อมกับจับหัวผมโยกไปมาเบาๆ เหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังเอ็นดูเด็ก....

ขณะที่ไอ้มุกขับรถจากไป สารวัตรเชษฐ์ยังยืนมองตามหลังพวกเราอยู่...จนกระทั่ง รถเคลื่อนตัวออกไปสู่ถนนใหญ่....ผมกำซองจดหมายแน่น เหงื่อเริ่มแตกพลั่กๆ สารวัตรเชษฐ์รู้อะไรหรือ ทำไมผมถึงรู้สึกใจสั่น หวิวๆ เหมือนเป็นผู้ต้องหาอย่างนั้นแหละ

“สารวัตรเชษฐ์ นี่ดูแปลกๆว่ะ หวังว่าแกคงไม่คิดอะไรกับมึงน่ะ ไอ้แกะ” ไอ้มุกโพล่งขึ้นตามประสามันแหละ

“แล้วแกให้ซองอะไรมึงมาล่ะ ไอ้แกะ จดหมายรักรึเปล่า” ไอ้มุกพล่ามไป แต่ผมไม่มีอารมย์ตอบมัน...ได้แต่เก็บซองจดหมายเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง....แปลกจัง สารวัตรเหมือนจะรู้...แต่ทำไมแกดูใจเย็นและไม่เห็นดำเนินการอะไรต่อ....

ไอ้มุกพยายามถามผมอีกสองสามครั้ง แต่ผมปฏิเสธที่จะตอบคำถามของมัน มันเลยเลิกสนใจถามอีก... แต่มือมันกับมาสนใจ ลูบไล้แกะน้อยแทน 55555+

พอมาถึงบ้านไอ้จุ๊ก็เจอมันสวดยับ

“ไม่กลับมาสะพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ ไอ้แกะ มึงน่ะมึง พี่กูไม่เป็นทำอะไรล่ะ รอแต่มึงอยู่นั่นแหละ ไม่รู้ติดใจอะไรกันนักกันหนา” อ้าวก็พี่ชายมึง กลายเป็นเมียกูไปแล้วนี่ไอ้จุ๊ 5555+

“มาก็ดีแล้ว ไปกินข้าวกัน ไก่อบเสร็จแล้ว” พี่โจมเดินมารับผมถึงที่ ในขณะที่ไอ้จุ๊และพวกเพื่อนตัวแสบขนกระเป๋าลงจากรถ ส่วนผมกับไอ้มุกและพี่โจมก็เดินตามกันไปที่หลังบ้าน เลยเรือนเพาะชำพันธ์ไม้ไป ด้านซ้ายมือจะเป็นท่าน้ำ และด้านขวามือจะเป็นลานไว้สำหรับตีข้าว และมีกองฟางอยู่ใกล้ๆสองกอง เมื่อมองเลยออกไป จะเป็นทุ่งนาซึ่งตอนนี้เพิ่งเสร็จจากการเก็บเกี่ยว และคงจะมีการมาตีข้าวเอาเมล็ดออกที่ตรงนี้

พี่โจมจุดตะเกียงเจ้าพายุแล้วแขวนเอาไว้ที่เสาไม้ไผ่ที่ทำไว้ลวกๆ บรรยากาศตอนนี้ คงจะเกือบทุ่มแล้ว บรรยากาศเริ่มมืดลงเรื่อยๆ

พวกเรานั่งล้อมวงปูเสื่อ ทานข้าวกันไป คุยกันไป กับข้าวเน้นที่ไก่อบฟาง ฝีมือพี่โจมนะแหละ...มีเพื่อนพี่โจมมาแจมด้วยสามคน แต่ละคนดูเหมือนจะไม่ได้เรียนหนังสือกันต่อ พอจบม.6 ก็ทำนาทำไร่ไปตามเรื่อง พวกพี่เขาเอาเหล้ามากินด้วย แต่ก็แปลกที่มีแต่เหล้าขาวสี่สิบดีกรี ผมถูกบังคับให้ลองซดดู ถึงกับร้อนวาบตั้งแต่คอไปจนถึงกระเพาะเลยล่ะ

งานนี้ผมไม่มีโอกาสได้เห็นพี่โจมทำไก่อบฟาง แต่ที่ทราบคร่าวๆคือ แกเอาไก่ที่หมักได้ที่แล้ว เสียบทั้งตัวด้วยไม้ไผ่ ข้างล่างน่าจะเป็นภาชนะประมาณกะละมัง แสตนเลส ไว้รองรับน้ำไก่ที่หยดลงมา จากนั้นแกก็จะเอากระปิ๊บคลุมตัวไก่ไว้ และตามด้วย...สุมฟางข้าวลงไป แล้วจุดไฟเผา ทิ้งไว้สักพัก (ไม่แน่ใจว่าถึงชั่วโมงรึเปล่า) เมื่อไก่สุกดีแล้ว ถึงดับไฟ แล้วเอาออกมารับประทาน เป็นการอบแบบลูกทุ่งแท้ๆ ไก่จะเนื้อนุ่มหอมอร่อยอย่าบอกใคร...

พวกเราทานข้าวกันไปได้สักพัก กลุ่มพวกไอ้ซอกับไอ้อ้วน ก็เอากีตาร์มาร้องเพลง งานนี้ไอ้โชคก็เริ่มสนิทกับพวกกลุ่มผมมากขึ้น มันจึงร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน ส่วนตัวผมน่ะรึ ก็โดนกลุ่มพี่โจมประกบให้กินเหล้าด้วย ยังดีที่มีไอ้มุกนั่งประกบไม่ห่าง....

“นี่นะเหรอว่ะ ไอ้หนุ่มที่จะมาเป็นน้องเขยกู อะ เอิ้ก” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง รู้สึกจะเป็นพี่ชายของสาวที่ผมแอบปิ๊งเมื่อตอนเล่นน้ำ...แกกำลังเมาได้ที่เชียวล่ะ

“เฮ้ย ไอ้น้อง เอ็งมาชนแก้วกับพี่สิว่ะ เอือก” แกยกแก้วเหล้าขาวขึ้นชูต่อหน้าผม

“ไม่ไหวล่ะมั๊งครับ ผมไม่ค่อยถนัดน่ะครับ ถ้าเหล้าสี (แม่โขง) ล่ะก็ค่อยยังชั่วหน่อย” ผมพยายามออกตัว เพราะกินไปสองสามแก้วแล้ว เริ่มจะเมาอีกแล้วน่ะเนี่ยะ และดูเหมือนไอ้มุกและพี่โจมที่นั่งประกบซ้ายขวา ก็ไม่อยากให้ผมกินต่อเท่าไหร่

“เฮ้ย ไอ้แกะ มึงกลัวเมาล่ะสิ ฮ่ะ ฮ่ะ เอางี้มึงใส่น้ำแดงลงไป รับรองไม่เมา” ไอ้จุ๊ จู่ๆก็คว้าแก้วเหล้าขาวของผม ไปเติมแฟนต้าน้ำแดงผสมลงไป

“ฮ่ะ ฮ่ะ ไอ้น้องถ้าจะเป็นน้องเขยพี่ต้องกล้าๆหน่อย” เอ๊ะ ชักจะยังไงๆสะแล้ว ท่าทางจะไม่ชอบมาพากล

“แกะ พี่ว่าอย่าเลย เดี๋ยวเมาปล่าวๆ” พี่โจมพยายามห้าม

“เออ แกะ มากูกินให้มึงเอง” ไอ้มุกพยายามแย่งไปกินอีกคน

“มึงไม่ต้องมายุ่ง...พี่โจมก็อีกคน หมู่นี้ชักจะยังไงๆกับไอ้แกะแล้วน่ะ” ไอ้จุ๊ปัดมือไอ้มุกออกไป แล้วทำตาขึงใส่พี่โจม จนพี่โจมทำหน้าเจื่อนๆ หลบสายตาออกไป

“มันยังไงว่ะ ไอ้เหล้าขาวกับน้ำแดงเนี่ยะ มากูกินเอง” ผมคว้าแก้วเหล้าจากไอ้จุ๊ยกทีเดียว พรวด” อืมมันอร่อยดีว่ะ แต่ทว่า......