บทที่ 123 " Truly...I Will Be Your Lover "

บทที่ 123 “ Truly…I Will Be Your Lover ”

ผมได้แต่รำพึงในใจ...พี่หมวดครับ ผะ ผม...ผมจะทำยังไงดีครับ ผมจะทนไม่ไหว...ทนไม่ไหวแล้วครับ...ผมหลับตา ปล่อยให้หัวใจที่มันรุ่มร้อน เต้นเป็นส่ำไม่มีจังหวะจะโคน ราวกับกลองรบที่ตีระรัวเมื่อยามออกศึก ...เสียงเต้นของหัวใจ...เสียงเต้นแห่งแรงปราถนา...พี่หมวดคงสามารถสัมผัสได้ ใช่มั๊ยครับ ...ผมอยากจะหมุนตัว..เข้าไปกอดร่างพี่หมวด...ให้แนบแน่น...กอดจนพี่หมวดหายใจไม่ออก และดื่มด่ำกับความรัก ความเสน่หา ..อยากจะประกบปาก ควานหารสพิศวาส จากริมฝีปากแมนๆอันอบอุ่นเร่าร้อน พี่หมวดครับ...ผมอยากร่วมรักกับพี่หมวดเหลือเกินครับ....

“แกะ เป็นอะไรไปครับ ไม่ต้องทำท่าซึ้งมากขนาดนั้นหรอก”

“เพล้ง!” เสียงพี่หมวดเมื่อกี้ทำให้ผมถึงกับสะดุ้งสุดตัว ตกใจราวกับ กระจกบานใหญ่ที่ตกลงมากระทบกับพื้น แล้วแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี...

เฮ้อ ฝันสลายเลยมึงไอ้แกะ ดูสิพี่หมวดไม่ยักกะคิดเหมือนที่มึงกำลังคิดเลย

“พะ พี่หมวดครับ ผะ ผม ขะ ขอบคุณพี่หมวดมากน่ะครับ” ผมปล่อยมือพี่หมวดออกเป็นอิสระ แล้วหันหน้าไปยกมือไหว้ที่หน้าอกของแก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ยังคงมีอยู่ในตัวมึงน่ะไอ้แกะ ว่าแต่อารมณ์ที่คั่งค้างเมื่อกี้มันหายไปไหนว่ะ...แกะน้อยถึงกับตกใจ อ่อนตัวลงฉับพลันทีเดียว...เออ จะไม่ตกใจได้ยังไงล่ะครับพี่น้อง ก็กูกำลังคิดไม่ซื่อกับผู้มีพระคุณ และกูเองไม่ใช่เหรอที่ลั่นวาจา ว่าจะไม่คิดอะไรกับพี่หมวดในทำนองนั้นอีก..

“ไปกันได้รึยังครับ ท่านผู้กำกับ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดตะเบ๊ะล้อเลียน หนอยคิดว่าผมใส่ชุดสูท แล้วดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวล่ะสิ

“พร้อมครับ ผู้หมวด ฮ่ะ ฮ่ะ” เอาเข้าไปกูก็พลอยเล่นกับพี่หมวดไปด้วย

พี่หมวดผิวปาก และฮัมเพลงเบาๆ ดูเหมือนว่าแกจะมีความสุขมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เราสองคนเดินเคียงคู่กันลงมาที่ชั้นล่าง

“ว๊าย หมวดขา แต่งตัวสะหล่อ จะไปไหนหรือค่ะ”

“โอ้โห ผู้บังคับบัญชาผม แต่งตัวเท่ห์ขนาดนี้จะไปไหนหรือครับ”

“อ้าว หมวดยุทธ จะพาน้องชายไปไหนกันครับ โห แต่งตัวหล่อทั้งคู่เลย”

พี่หมวดยิ้มกว้าง ไม่ค่อยได้ตอบคำถามใครเท่าไหร่หรอกครับ ก็แกดูออกจะเขินๆอยู่ไม่ใช่น้อย เล่นเดินจ้ำอ้าวนำหน้าลิ่วๆ จนผมต้องวิ่งตาม...เฮ้อ สงสัยจะไม่เคยแต่งตัวใส่สูทแบบนี้มานานแล้วล่ะมั๊ง อิอิอิ

พี่หมวดขับรถพาผมออกนอกเมือง ผมล่ะงงมาก แกจะพาผมไปไหนกันเนี่ยะ เห็นผ่านร้านอาหาร...สวนอาหาร ไปตั้งหลายที่แล้วนี่

“พี่หมวด จะพาผมไปไหนครับ นี่เรากำลังจะเข้าเขตของจังหวัด...แล้วน่ะครับ” ผมอดถามไม่ได้ เพราะพี่หมวดขับรถย้อนกลับไปที่อำเภอหนึ่ง ซึ่งเจริญกว่าอำเภอที่ผมเรียนอยู่ และเป็นเขตของจังหวัดอื่นแล้ว...จะว่าไปก็เป็นอำเภอที่ผมต่อรถกลับบ้านน่ะเอง แต่พี่หมวดไม่ได้เลี้ยวซ้ายเพื่อจะเข้าเขตบ้านเกิดของผม แต่ กลับเลี้ยวขวา ไปที่ตัวจังหวัดของอำเภอนี้สะชิบ

“อืม เดี๋ยวก็รู้ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดหัวเราะเบาๆ ไม่ยอมบอกสะนี่

เราขับรถมาชั่วโมงหนึ่งเต็มๆ จึงเข้าเขตตัวจังหวัด...ผ่านมหาวิทยาลัยที่มีชื่อ ...เข้าเขตตัวเมืองที่ดูเจริญมาก รถราเยอะแยะไปหมด ที่สำคัญตึกรามบ้านช่องแออัดยัดเยียด...พี่หมวดขับรถผ่าน บขส. เลี้ยวเข้าไปที่บึงแห่งหนึ่ง รอบๆบึงจะมีร้านค้า ร้านอาหาร อยู่เต็มไปหมด แต่พี่หมวดไม่ยักกะจอดแฮะ

(ใครที่อยู่จังหวัดนี้ คงทราบน่ะครับว่าจังหวัดอะไร ก็จังหวัดที่ค้นพบซากไดโนเสาร์ยังไงล่ะครับ หุ หุ)

“อืม เดี๋ยวว่างๆ เราค่อยมาเที่ยวแถวนี้กันใหม่น่ะ ตอนนี้ท่าทางจะมืดแล้ว เรารีบไปกันเถอะ" ว่าแล้วพี่หมวดก็ขับรถออกจากบึงนี้ไป...สุดท้าย พี่หมวดขับรถเข้าไปในโรงแรมมีชื่อแห่งหนึ่ง

“โห พี่หมวด ผมไม่เคยเข้าโรงแรม ผมอายน่ะครับ” กูก็บ้านนอกเข้ากรุงจริงๆ ฮ่ะ ฮ่ะ ก็เด็กมันไม่เคยอ่ะน่ะ ...

“อายทำไม พี่อยากให้แกะ ได้เปิดหูเปิดตาน่ะ เคยทานอาหารฝรั่งรึเปล่าล่ะ”

“อ่ะ เ่อ่อ ไม่เคยครับ” แหม พี่หมวดจะเซอร์ไพร้ผมด้วยการมาทานอาหารหรูๆที่โรงแรมเลยหรือนี่ ...เอาว่ะ ไม่ลองไม่รู้ อิอิ

เราผ่านประตูเข้าไปในล๊อบบี้โรงแรม โห พนักงานต้อนรับที่หน้าประตู แต่งตัวชุดไทยทั้งผู้ชายโค้งคำนับ และหญิง ยกมือไหว้ อ่อนช้อย สวยงาม เล่นเอาผมละเขินไปเลย 555555+ (เฮ้อ ให้อภัยเด็กมันหน่อยน่ะครับพี่น้อง...ครั้งแรกครับครั้งแรก อิอิอิ ต่อเลยดีกว่า เดี๋ยวเรื่องเยิ่นเย้อ ไม่ไปถึงไหนสะที)

พี่หมวดพาผมเข้าไปในร้านอาหารฝรั่งจริงๆ คงจะนึกภาพกันออกน่ะครับพี่น้อง เราได้ที่นั่งแทบจะเป็นส่วนตัวเลยก็ว่าได้ เพราะมีผนังกั้นแต่ละโต๊ะ เป็นสัดส่วนดีทีเดียว

ผมดูราคาในเมนูแทบลมใส่ ทำไมมันแพงแสนแพงขนาดนี้ อาหารจานเดียว เท่ากับเงินทางบ้านที่ส่งให้ผมทั้งสัปดาห์เชียวน่ะเนี่ยะ

“พี่หมวดครับ เปลี่ยนร้านเถอะครับ แพงจัง” ผมกระซิบกระซาบ

“ทำไมล่ะ พี่มีปัญญาจ่ายน่า..ฮึ ฮึ” พี่หมวดหัวเราะเบาๆ พร้อมกับส่ายหัวไปมาเล็กน้อย

“ผะ ผมเกรงใจน่ะครับ แล้วอีกอย่าง ไม่รู้จะสั่งอะไรดี” ผมแก้ตัวแบบอายๆ

“งั้นพี่สั่งสเต็กมาให้ลองทานดูน่ะ ถ้ายังไงเราสั่งเิ่พิ่มอีกก็ได้”

แล้วพี่หมวดก็สั่งสเต็กเนื้อมาสองที่ ของพี่หมวดเอาแบบ Medium ส่วนผมขอแบบสุกๆดีกว่า ไม่อยากเสี่ยงอิอิ

พี่หมวดสั่งไวน์แดงมาแก้วหนึ่ง มันเหมาะที่จะทานกับเนื้อสัตว์จริงๆ ส่วนไวน์ขาวเหมาะกับพวกเนื้อปลามากกว่า ส่วนผมพี่หมวดสั่งพันช์ น้ำผลไม้รวมไม่มีแอลกอฮอล์มาให้ แหม หะรูหะรา เชียว อิอิ ที่ขอบแก้วทรงสูง มีร่มเล็กๆ และมีผลไม้เป็นชิ้นสัปรด ประดับด้วยลูกเชอรี่สีแดง ทำให้แก้วเครื่องดื่มของผมน่าดื่มยิ่งขึ้น...ผมลองจิบดู โอ้โห รสชาดอร่อยจริงๆ สดชื่นอย่างบอกไม่ถูก

“พี่หมวดแล้วผมจะทานยังไงล่ะครับ” ผมมองจานสเต็กที่อยู่ตรงหน้า ไอ้พวกมันฝรั่งทอด อะไรต่างๆที่อยู่ในจาน มันก็พอจะเอาส้อมจิ้มได้หรอก แต่ชิ้นเนื้อนี่สิมันชิ้นใหญ่เกินไป

“แกะ ลองใช้มีดเฉือนเบาๆน่ะครับ แล้วใช้ส้อมประคองไปด้วย ลองทำตามแบบพี่ดูน่ะครับ” ว่าแล้วพี่หมวดก็สาธิตวิธีอย่างคล่องแคล่ว

“เพล้ง!” เสียงมีดกระทบจานทองเหลืองดังสนั่น ผมละอายมากเพราะผู้คนที่อยู่ในร้านต่างก็หันมาที่ผมเป็นจุดเดียว

โอย..ขายหน้าชิบหาย มึงดูสิไอ้แกะ คนที่นั่งอยู่ในร้าน แต่งตัวยังกะคุณหญิงคุณนายกันทั้งนั้น แล้วนี่พี่หมวดจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ยะ

“ฮึ ฮึ ไม่เป็นไร แกะ เอาลองใหม่ เบาๆน่ะครับ” พี่หมวดให้ผมลองใหม่ พร้อมกับจิบไวน์ไป อย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา

“โห สงสัยมือหนักไปน่ะครับ อิอิ แล้วพี่หมวดไม่อายเขาหรือครับ” ผมพยายามเฉือนใหม่ คราวนี้ค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว

“จะต้องอายทำไมล่ะครับ พี่ว่าน่ารักดีออก” อ้าว อะไรกันครับพี่หมวด ทำไมมองผมด้วยสายตาแบบนั้นล่ะครับ อย่าบอกน่ะว่าฤทธิไวน์พาไป...

เราทานอาหารกันจนอิ่มหนำสำราญ เสร็จ ผมนึกว่าพี่หมวดจะพากลับบ้านเลย แต่แกกลับพาผมไปที่มุมคาราโอเกะ ซึ่งจะมีจอขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้าเวที และมีโต๊ะนั่งฟังเพลง อยู่กระจัดกระจายไปตามห้องอยู่ด้านหน้า ส่วนมากคนเขาจะมาร้องเพลง รึไม่ก็สั่งเครื่องดื่มมาดื่มกันที่โต๊ะ โดยที่ตรงนี้จะเป็นการร้องโชว์แบบที่ใครๆก็ได้ชมกันหมด แต่ถ้าสนใจที่จะเปิดห้องส่วนตัวก็มีอยู่บริเวณด้านหลังถัดเข้าไปอีก

พี่หมวดเลือกโต๊ะเล็กๆ แบบสองคนนั่ง แล้วสั่งเครื่องดื่มมาคนละแก้ว ตอนนี้พี่หมวดสั่งเป็นแบบวิสกี้ผสมโซดา ส่วนผมแกบังคับให้ดื่มน้ำส้ม อิอิ

เราฟังคนอื่นร้องไปเรื่อยๆสักพัก ก็มีพนักงานเข้ามาถามว่า สนใจจะร้องเพลงรึเปล่า พี่หมวดเลยให้ผมร้องเพลงโชว์หนึ่งเพลง แต่ตอนนี้เพลงที่ทุกคนร้องเป็นเพลงสากล เอ๊ะเราก็ร้องได้นี่หว่า เพียงแต่สำเนียงอาจจะเพี้ยนหน่อย อิอิ ก็เคยแต่ร้องโชว์กับเพื่อนๆในห้องเรียนอ่ะครับ..ในที่สุดผมก็เลยเลือกเพลง...Annie’s song ของ John Denver

พอผมร้องจบ มีคนปรบมือให้ผมกันเกรียวทีเดียว แหมก็ดีใจสิครับ เด็กอายุแค่สิบห้าร้องได้แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว...

“ร้องเพลงเพราะนี่เรา” พี่หมวดเอามือมาจับหัวผมโยกไปมา ตอนนี้ใบหน้าพี่หมวดเริ่มแดงระเรื่อ คงจะดื่มไปหลายแก้วแล้ว และโดยไม่คาดฝัน พี่หมวดดึงมือผมไปกุมไว้อย่างรวดเร็ว...ดีน่ะที่นั่งติดต้นเสา และแสงไฟสลัวๆ คงไม่มีใครสังเกตุเห็นหรอกน่ะ

“อ่ะ เ่อ่อ พะ พี่หมวด ทะ ทำ อะไรครับ” ผมพยายามเรียกพี่หมวด และพยายามดึงมือกลับมา

“แกะ รู้มั๊ยครับ วันนี้พี่ดีใจ ดีใจที่แกะ อ่ะ เ่อ่อ ย้ายมาอยู่กับพี่น่ะครับ เือือก” พี่หมวดจ้องมองผมด้วยสายตาแปลกๆ และก็สะอึกเล็กน้อย

“พี่หมวดเมาแล้วน่ะครับ กลับบ้านกันเถอะครับ” ไม่น่ะ พี่หมวด อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ ก็พี่หมวดไม่ให้ผมคิดเรื่องแบบนั้นไม่ใช่หรือครับ...

“ยังก่อน พี่ขอร้องเพลงนี้ก่อนน่ะครับ” ทันทีที่พูดจบ พนักงานสาวสวยก็เดินยิ้มร่า เอาไมค์ลอย มาให้พี่หมวด แกก็เลยปล่อยมือผมโดยปริยาย พร้อมกับรับไมค์ แล้วยืนขึ้น เตรียมพร้อมที่จะขับร้องเพลง และเพลงนั้นก็คือ....

**************************************

Girl, tell me only this
That I'll have your heart for always
And you want me by your side
Whispering the words I'll always love you
And forever I will be your lover
And I know if you really care
I will always be there
Now I need to tell you this
There's no other love like your love
And I,as long as I live,
I'll give you all the joy
My heart and soul can give
Let me hold you
I need to have you near me
And I feel with you in my arms
This love will last forever
Because I'm truly
Truly in love with you girl
I'm truly head over heels with your love
I need you, and with your love I'm free
And truly,you know you're alright …with… me

**************************************