บทที่ 154 " กระจ่างสะที...เรื่องของพี่หมวด "

บทที่ 154 “ กระจ่างสะที...เรื่องของพี่หมวด ”

“แฟนพี่เก้ง !” ผมอุทานตกใจ อ้าปากค้าง
“หึ หึ ....คราวนี้แกะจะได้รู้ความจริงสะที” พี่หมวดดันตัวผมให้นั่งลงบนเตียง จากนั้นแกก็นั่งลงข้างๆแบบแนบชิด ไหล่ชนไหล่เลยทีเดียว แกใช้มือข้างขวาโอบด้านหลังผม แล้วใช้มือ ลูบไล้หัวของผมไปมา
“พี่หมวดหมายความว่ายังไงครับ” ผมหันหน้าไปมองแกด้านซ้ายมือ ซึ่งใบหน้าของแกตอนนี้ ดูเหมือนจะมีความโล่งอก สบายใจอะไรบางอย่าง
“ก็หมายความว่า พี่กับทราย เป็นแค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้นเอง ไม่เชื่อแกะลองเปิดภาพต่อไปสิครับ” พี่หมวดพูดยิ้มๆ ส่งสายตาประหลาดมาให้ผมอีกแล้ว....ตอนนี้ผมบอกไม่ถูก จะว่าดีใจก็ใช่ที่ เพราะสิ่งที่คาดการณ์ไว้ และทำใจไว้แล้ว กลับกลายเป็นคนละเรื่องไปเลย...แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฟังคำพูดของพี่หมวดต่อดีกว่า
ภาพต่อไปเป็นภาพสามคน พี่เก้งยืนด้านซ้าย พี่ทรายอยู่ตรงกลาง และพี่หมวดอยู่ด้านขวามือของพี่ทราย แต่เห็นได้ชัดว่า พี่เก้งกับพี่ทรายยืนใกล้ชิดกันมาก ในขณะที่พี่หมวดเว้นระยะห่างออกมาเกือบช่วงตัว
“ผมพอจะเข้าใจครับ แต่นั่นมันอดีตไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีพี่เก้ง พี่หมวดคือบุคคลที่เหมาะสมกับพี่ทรายที่สุด ไม่ใช่หรือครับ” ผมยังอดหวั่นไหวไม่ได้ ถึงมันจะจริงแล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ
“ฮึ แกะออกจะดูถูกทราย มากไปแล้วน่ะครับ ทุกวันนี้เธอไม่เปิดใจให้ใครเลย เธอยังฝังใจรักและภักดีต่อเจ้าเก้งเสมอ” อะไรกันครับพี่หมวด ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
“ทั้งๆที่พี่เก้งตายไปแล้วนี่น่ะครับ” ผมปัดมือพี่หมวดออกจากศีรษะ แล้วนั่งประจันหน้าแกด้วยความสับสนงงงัน
“อืม ห้าปีมาแล้ว ทรายยังไม่เคยเลิกรักเจ้าเก้งได้เลย” พี่หมวดพูดเสร็จก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย
“น่านับถือน้ำใจของพี่ทรายจริงๆเลยครับ ผมอยากไปพบพี่ทรายครับ”
“พี่ว่า อย่าเพิ่งเลย พี่กลัวว่าเธอจะทำใจไม่ได้ พาลจะร้องไห้ไปใหญ่”
“ถึงขนาดนั้นเลยหรือครับ”
“พี่ถึงรอท่าทีอยู่ว่าจะบอกเรื่องของแกะ กับทรายว่ายังไงดี”
“อ๋อ ครับ” ผมรับคำอย่าง งงๆ และเปิดภาพต่อไป กลับกลายเป็นภาพพี่ทรายคนเดียว เกือบสิบภาพ...เอ๊ะหมายความว่ายังไงกัน แบบนี้พี่หมวดมีใจให้พี่ทรายแน่นอน
“อัลบั้มนี่เป็นของเจ้าเก้งน่ะ ” พี่หมวดรีบชิงบอกผมก่อน...แล้วจะบอกผมทำไมกันล่ะครับพี่หมวด
“เจ้าเก้งฝากพี่ไว้ให้ช่วยดูแลทราย จนกว่า...” พี่หมวดหยุดชงักไป ดูใจลอยชอบกล
“จนกว่าอะไรครับ..” ผมใจสั่นอีกแล้ว เฮ้อ ทำไมน่ะทั้งๆที่ใจบอกตัวเองว่า ทำใจไว้แล้วไง...ผมไม่อยากได้ยินว่า จนกว่า...พี่ทรายจะรับรักพี่หมวด ฮือ ฮือ
“จนกว่า ทราย อ่ะ เ่อ่อ มีแฟนใหม่” พี่หมวดนั่งก้มหน้า จากนั้นก็ค่อยๆหันมามองผมด้วยสายตา...สายตาที่ทำให้ผม ยากที่จะเข้าใจ
“แฟนใหม่ ในที่นี้คือพี่หมวดใช่มั๊ยครับ” ผมกลั้นใจรอรับฟังด้วยใจจดใจจ่อ
“เปล่า” ตอบสั้นจัง
“พี่หมวดครับ ผมถามจริงๆเถอะ พี่หมวดรักพี่ทรายบ้างมั๊ยครับ อ่ะ เอ่อ ในฐานะคนรักน่ะครับ” หลุดออกไปได้ไงว่ะกู เฮ้อ ...ตอนนี้พี่หมวดลุกขึ้นยืน เดินไปที่ริมหน้าต่าง ถอนใจเฮือกใหญ่
“เฮ้อ! พี่ไม่คิดยังงั้นหรอก และทรายเองก็ไม่คิดเช่นกัน เราคงเป็นได้แค่เพื่อนสนิทก็แค่นั้นเอง”
“แน่ใจหรือครับ แล้วที่ใครๆเขาลือกันล่ะครับ” ผมลุกขึ้นไปยืนด้านหลังแก ด้วยความอยากรู้ สักพักหนึ่งพี่หมวดก็หันหน้ามาแล้วยิ้มกว้าง
“เธอก็หัวเราะงอหายน่ะสิ ดีสะอีกจะได้ไม่มีใครมาตอแยเธอ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“รู้มั๊ย มีหมอชีกอหลายคนมาจีบเธอ” พี่หมวดพูดต่อ
“แต่ที่แย่ที่สุด ก็คือผู้อำนวยการโรงบาลนั่นแหละ แก่แล้วมีเมียสาม ฮ่ะ ฮ่ะ”
“เหรอครับ งั้นพี่หมวดก็เลยกลายเป็นเกราะชั้นดีน่ะสิครับ อิอิ”
“ก็คงงั้น พอไอ้พวกชีกอทั้งหลายเจอพี่ ก็เผ่นแน่บกันไปเลย ฮ่ะ ฮ่ะ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ตลกจัง ผมกลัวว่ามดแดงจะไม่เฝ้ามะม่วงอย่างเดียวน่ะสิคร๊าบ อิอิ” ตอนนี้ผมกลับมีความสุขอีกครั้ง อาจจะเป็นเพราะว่าพี่หมวดไม่มีแฟนรึเปล่าน่ะ เอ้า เข้าข้างตัวเองอีกแล้วกู
“ทะลึ่งอีกแล้ว เจ้าเล่ห์นักน่ะ” พี่หมวดเดินมาล็อคคอผมเอาไว้ แล้วตีเข่าที่สีข้างของผม
“โอ๊ย แกล้งผมเหรอ” ผมผลักแกออกไป พร้อมชกแกเล่นๆ
“นี่แนะเก่งนักเรอะ” พี่หมวดจับข้อมือผมบิดขึ้น พร้อมกับหมุนตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแก...เจอเข้าไม้นี้ผมเลยยืนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น อบอุ่นจัง...ก๊ากๆ ห้ามแซวครับ ห้ามแซว อิอิ
“ทรายบอกพี่ว่า ไม่ต้องเป็นห่วงเธอมาก แถมยุให้พี่ตกลงเป็นแฟนกับโรสอีกแน่ะ” พี่หมวดยังคงกอดผมอยู่ในตอนนี้
“กับพี่โรสก็ดูดีนี่ครับ ดูพี่โรสจะชอบพี่หมวดเอามากๆ”
“พี่ไม่ได้ชอบโรสแบบนั้น อันนี้ไอ้จักรมันรู้ดี”
“อ้าว ถ้าเป็นแบบนี้ พี่หมวดก็อดมีแฟนน่ะสิครับ” แอบมีความหวังอีกแล้วกู แน๊ ไอ้แกะเจ้าเล่ห์
“ฮ่ะ ฮ่ะ รอให้ทรายมีแฟนก่อน พี่ถึงจะคิดเรื่องนั้น”
“อ้าว เกิดพี่ทรายยอมเป็นโสดล่ะครับ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ อยู่เป็นโสดยังงี้ก็ดีไปอย่าง ไม่ต้องมีภาระ...เอ๊ะ แต่ว่าตอนนี้พี่มีภาระแล้วล่ะครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดยิ้มทะเล้น อ้าว เปลี่ยนโหมดเร็วจัง
“ภาระอะไรครับ เป็นแฟนพี่โรสเหรอครับ อิอิ”
“โป๊ก!” กำปั้นพี่หมวดทุบที่หัวผมเบาๆ
“โอ๊ย!” ผมแกล้งร้องโอดโอย จนพี่หมวดมาจับตัวผมยกขึ้น แล้วกระแทกลงมาที่พื้น
“ก็ดูแล ไอ้แกะเจ้าเล่ห์ อยู่นี่ไงล่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดกอดรัดร่างของผมแล้วยกขึ้นยกลง พร้อมหัวเราะร่วน....ไชโย้ผมได้พี่หมวดคนเดิมกลับมาแล้ว
“พี่หมวด นี่แนะ..พลั่ก!” ผมปล่อยหมัดเข้าที่พุงกระทิพี่หมวดเบาๆ ทันทีที่มีโอกาส
“แกล้งพี่เหรอ มานี่เลย” พี่หมวดลากผมขึ้นเตียง ทำท่าจะปลุกปล้ำ ผมเลยพยายามดิ้นรนต่อสู้... เรากอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน...จนกระทั่งพี่หมวดคล่อมตัวผมอยู่ ข้อมือทั้งสองข้างของผม ถูกข้อมือที่แข็งแรงของพี่หมวดตรึงเอาไว้....อย่าน่ะพี่หมวด คราวนี้ผมเอาจริงแล้วน่ะ...ในเมื่อพี่หมวดบอกว่าไม่มีใครแบบนี้ อิอิอิ
ผมนอนหงายอย่างหมดหนทางดิ้นรนขัดขืน ผู้พิทักษ์สันติราษฎรที่ยังคงสวมชุดปฏิบัติงานอยู่ กำลังตรึงร่างผมเอาไว้ และจ้องมองผมเช่นกัน ใบหน้าของเขาเริ่มมีสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด สายตาที่ส่งมามันมีประกาย ประกายของคนที่กำลังบอกรักและพร้อมที่จะก้มลงมาจุมพิต แต่แล้วก็ได้แต่จดๆจ้องๆอย่างไว้เชิง....
ผมหลบสายตาพี่หมวดไปทางอื่น มันก็คงจะเหมือนกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาแหละ ท้ายสุดพี่หมวด อย่างดีก็แค่จูบหน้าผาก แล้วลุกออกไป แต่ทว่าในครั้งนี้เราจะยอมให้เหตุการณ์แบบนั้นกลับคืนมาอีกหรือ...รึว่าพี่หมวดต้องการให้ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน...
คิดไปคิดมาหลายตลบ ในที่สุดด้วยหัวใจที่เรียกร้อง ทำให้ผมลืมกระทั่ง เรื่องที่เคยรับไม่ได้ที่แกเที่ยวผู้หญิง ลืมเรื่องที่แกเคยคิดที่จะยิงตัวตาย...ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง... เพราะตอนนี้ร่างของพี่หมวดที่แนบกระชับอยู่ข้างบน และสายตาที่กำลังจ้องมองอยู่ ช่างมีอานุภาพตรึงตาตรึงใจเหลือเกิน...พี่หมวดมีใจให้ผมแล้ว จะมัวรอช้าอยู่ทำไมกัน
ผมกลับมาจ้องหน้าแกอีกครั้ง เราส่งสายตาให้กันและกันอย่างมีความหมาย...ในที่สุดผมก็ตัดสินใจ...ตัดสินใจเผยอใบหน้า...ขึ้นไปประกบที่ริมฝีปากของพี่หมวดทันที...โอว์มันช่างเป็นเวลาที่แสนวิเศษอะไรขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สอดลิ้นเข้าไปพัวพัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ผมต้องการให้พี่หมวดได้ตัดสินใจสะที...
ผมประทับรอยจูบอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงถอนออกมา...เราจ้องมองกันอีกครั้ง...จนกระทั่งเจ้าแกะน้อยเริ่มสำแดงเดช เลือดหนุ่มเริ่มฉีดพล่านไปทั่วเรือนร่าง และผมก็รับรู้ว่าท่อนลำของพี่หมวดเองก็กำลังแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมันแข็งเต็มที่พร้อมกับบดขยี้เจ้าแกะน้อยเข้าให้แล้ว...โอว์พี่หมวดครับ ในที่สุดผมก็หนีความรู้สึกที่มีกับพี่หมวดไม่พ้น...พี่หมวดเองก็เช่นกันใช่มั๊ยครับ