บทที่ 105 “ ช่วยพี่หมวด...ไขปริศนา ”
“อะไรน่ะครับ ละ ลูกน้อง ใครน่ะครับ”
ผมพยายามถามย้ำอีกครั้ง เพื่ออยากให้ได้ยินชื่อเสี่ยศักดิ์...รึว่า เสี่ยมีธุรกิจบางอย่างที่ผิดกฎหมาย....ผมชักจะร้อนๆหนาวๆ ขึ้นมาฉับพลัน...อีกอย่าง ชายลึกลับ รู้จักพี่หมวดดี...ไม่ได้ยังไงๆ ผมต้องปฏิเสธเอาไว้ก่อน เพื่อความปลอดภัยของเสี่ยศักดิ์และพี่หมวด ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้รู้เห็นเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องทำนองนี้ก็ตาม
“มึงไม่ต้องมาโยกโย้ ซองจดหมายนี่มึงได้มาจากใคร ห๊า” ตำรวจนั่นกดกระแทกผมเข้าข้างผนังอีกครั้ง
“เจออะไรมั้ง จ่า ค้นตัวมันทั่วแล้วรึ” เสียงสารวัตรหนุ่มกังวานอยู่ข้างหลัง ดูเหมือนว่า เขาจะออกไปข้างนอก แล้วกลับเข้ามาอีกครั้ง
“เจอกระเป๋าตังค์ และพวงกุญแจ ครับผม” จ่านั่นรายงานพร้อมกับกระแทกผมสะจนติดผนังตัวแทบจะบี้แบน
“จับมันหันหน้ามาทางนี้สิ” สารวัตรหนุ่มออกคำสั่ง นั่นแหละ ผมถึงมีโอกาสหลุดจากความอึดอัด จ่าตำรวจจับผม หมุนตัว ออกมาช้าๆ จนกระทั่ง ภาพสารวัตรหนุ่ม ปรากฏขึ้น เขาอายุราว 30 ปี รูปร่างสูงราว 180 ซม. กำยำ หล่อเหลา หน้าตาคมเข้ม มีหนวดเคราเขียวครื้ม รวมทั้งแถบขนที่จรข้างหู มีรอยโกนขนมาหมาดๆ ใช่ครับ แกเป็นคนมีขนดกทั่วร่างกาย แต่ผิวกกลับเป็นสีขาวสะนี่ เท่ห์ไม่หยอกเลยน่ะครับสารวัตร
“เฮ้ย ! นี่น้องคือ น้องแกะ ลูกชายอาจารย์.....ใช่มั๊ย” เสียงนั่นดูประหลาดใจไม่ใช่น้อย
“สะ สารวัตรเชษฐ์ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ” ผมรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อรู้ว่า เป็นสารวัตรเชษฐ์ ซึ่งเขาเคยไปที่บ้านผมสองสามครั้ง รู้สึกว่าไปคุยธุระอะไรบางอย่างกับพ่อของผม
“ปล่อย น้องเขาเดี๋ยวนี่” สารวัตรเชษฐ์ออกคำสั่งลูกน้องทันที
“แต่ สารวัตรครับ” มันยังไม่ปล่อยผม และ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
“กู บอกให้ปล่อย ก็ปล่อยเถอะน่า อย่าโอ้เอ้” จ่านั่นปล่อยตัวผม พร้อมยื่นกระเป๋าตังค์กับ พวงกุญแจคืนให้ผม
“พี่ต้องขอโทษ แทนลูกน้องพี่ด้วยน่ะ แกะ มันเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เลยไม่รู้จักใคร”
สารวัตรเชษฐ์ พยายามคุยดีกับผม ในขณะที่ลูกน้องตัวแสบ ถอยห่างออกไป ยืนสงบทำหน้าราบเรียบอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง
“ว่าแต่ แกะ มาทำอะไรที่นี่ล่ะ แล้วซองจดหมายนี่ได้มาจากไหนกัน”
ผมกำลังอ้าปากตอบตามความเป็นจริง ก็สารวัตรเชษฐ์ก็คือคนที่รู้จัก ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมั๊ง แต่ทว่าเสียงหนึ่งก็ขัดจังหวะขึ้นทันที
“รู้ตัวว่าจับคนผิด แล้วยังจะมาซักไซ้อะไรอีกล่ะครับ สารวัตร”
“พี่หมวด!”
ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ที่พี่หมวดเข้ามาทันเวลาพอดี แกมาในชุดตำรวจเต็มยศ เมื่อมายืนข้างๆกับสารวัตรเชษฐ์ ทั้งความหล่อ ความสูง และมาดเท่ห์ พี่หมวดของผมกินขาด
“หมวดยุทธ คุณมาที่นี่ได้ยังไง” สารวัตรหันหน้าไปถาม พร้อมตะเบ๊ะรับความเคารพจากพี่หมวด
“แต่ก็มาช้ากว่าทีมสารวัตรไม่ใช่หรือครับ” พี่หมวดยียวนอยู่ในที... เอ... ดูเหมือนสองคนนี้จะมีอะไรบางอย่างไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่นัก
“ฮึ นี่มันถิ่นผมนี่ครับ ว่าแต่หมวดน่ะแหละข้ามเขตมาที่นี่ได้อย่างไร”
“แกะ เป็นอย่างไรบ้างครับ ตกใจอะไรรึเปล่า” พี่หมวดไม่ตอบคำถามสารวัตร แต่กลับหันมาเอาใจใส่ดูแลผมแทน
“พะ พี่หมวดครับ คะ คือว่า เมื่อกี้ อะ เอ่อ” ผมต้องรีบปิดปากสนิท เมื่อเจอพี่หมวดขยิบตาข้างหนึ่ง เหมือนไม่ให้ผมพูดอะไรต่อไปอีก
“รู้จักกันด้วยรึ ฮึ เมื่อกี้แกะ ยังไม่ได้ตอบพี่เลยน่ะ ว่า แกะได้ซองจดหมายนี้มาจากไหน” สารวัตรพึมพำเบาๆ แต่กลับไม่ได้ติดใจความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่หมวดอีก แต่แกกลับยกซองจดหมายขึ้นมาชู ต่อหน้าผม
“คะ คือว่า ผมกำลัง อะ เอ่อ อยากได้กระดาษ ไปจดที่อยู่ของเพื่อนผมน่ะครับ” ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างให้ผมต้องตอบเช่นนั้น
“แน่ใจน่ะ” สารวัตรเชษฐ์ คาดคั้น
“แน่ใจครับ”
“เอ๊ะ สารวัตร ก็น้องเขาตอบไปแล้ว ว่าไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรสิครับ ผมขอเอาเกียรติ ผมเป็นประกัน” พี่หมวดเริ่มเสียงเข้มขึ้น
“เอาเถอะ ไอ้หนูนี่ ผมก็รู้จักพ่อของเขาดี วันนี้จะปล่อยไป แต่อย่าให้ผมรู้น่ะว่า หมวดมีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้ เมื่อถึงเวลานั้นผมไม่ปล่อยหมวดแน่” สารวัตรพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าพี่หมวดด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะเดินนำหน้าลูกน้องออกไป โดยที่ซองจดหมายอันนั้นติดมือสารวัตรไปด้วย
“ด้วยความยินดีครับ ผ๊ม สารวัตร!” เสียงพี่หมวดเกือบตะโกนตามหลังไป จนผมชักตกใจว่า มันเรื่องอะไรกันแน่
“แกะ เป็นไงบ้าง น้องพี่ ตกใจมากมั๊ยครับ” พี่หมวดนี่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแล้ว แกทำให้ผมดูอบอุ่นอย่างประหลาด
“พี่หมวดครับ เมื่อกี้มีคน...”
“ชูว์..ชูว์” พี่หมวดจุ๊ปากให้ผมเงียบ
“ไปคุยกับพี่ในรถ” พี่หมวดบอกผมเสร็จก็ดันผมให้เดินนำหน้าออกมา
“ไอ้แกะ มึงหายไปไหนว่ะ ไอ้ห่า เมื่อกี้พวกกูตกใจกันหมด นึกว่ามีโจรปล้นร้าน”
ไอ้พวกแก๊งค์ตัวแสบเข้ามารายล้อมผม ต่างคนต่างแย่งกันเล่า จนผมฟังแทบไม่ทัน
มารู้ทีหลังว่าทุกคนในร้านถูกกันตัวออกไปอยู่ข้างนอก มีตำรวจหลายนาย มาตรวจค้นอะไรบางอย่างในร้าน...แต่เหตุการณ์ตอนนี้สงบแล้ว ทุกคนกลับมานั่งข้างในร้านเหมือนเดิม... รถตำรวจประจำสภ. อำเภอที่ผมอยู่ จากไปแล้ว เหลือแต่รถเก๋งส่วนตัวของพี่หมวด จอดอยู่หน้าร้านคันเดียว
ผมจึงแนะนำให้เพื่อนใหม่อย่างไอ้มุก พี่ซัน พี่ไช้ และพี่ผู้หญิงทั้งสองรู้จักพี่หมวด ...ดูเหมือนว่า สายตาไอ้มุก มีประกายบางอย่าง และแล้วใบหน้าของมันก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด มันก้มหน้ามองที่พื้น แล้วก็เหม่อมองออกไปข้างนอกร้าน
“เป็นอะไรของมึงว่ะ ไอ้มุก" ผมถามมันด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้พี่หมวดเดินนำหน้าผมไปรอข้างในรถ
“นี่น่ะเหรอ พี่หมวดของมึง” ไอ้มุกพูดเบาๆแล้วจ้องหน้าผม ด้วยสายตาเหมือนจะผิดหวัง
“ใช่ แล้วไง มึงคิดอะไรของมึงอีกล่ะนี่ ห๊า ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน พร้อมตบหลังมันเบาๆ
“กู ไม่คิดว่า พี่เขาจะหล่อเท่ห์ ขนาดนี้” เจอคำนี้ ผมเลยอึ้งไปชั่วครู่
“เมื่อก่อน กูว่าพี่ดำ เท่ห์แล้วน่ะ แต่พี่หมวดเท่ห์ยิ่งกว่าอีก” มันพูดต่อครับ...ผมเข้าใจทันทีว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเลยลากตัวมัน ออกมาคุยไกลๆเพื่อนในกลุ่ม
“ไอ้บ้า มึงจะคิดสัปดนอะไร กับพี่หมวดเขาไม่ได้น่ะมึง เขาเป็นผู้ปกครองกูน่ะ และ แกก็ อะ เ่อ่อ ไม่ใช่...” ผมกลืนน้ำลายลงคอ อย่างลำบาก ภาพที่ผมบังคับขืนใจพี่หมวด ก็ผุดขึ้นมาทันที...แต่แล้วภาพที่แกกำลังเอาปืนจี้หัวตัวเอง เมื่อศักดิื์ศรีของแกถูกทำลายป่นปี้ ก็ตามมา...หลอกหลอน...เช่นกัน...โอย ผมจะคิดอะไรแบบนั้นกับพี่หมวดอีกไม่ได้เด็ดขาด เพราะผมให้สัญญากับตัวเองไปแล้ว....เหงื่อเม็ดโต้งๆ เริ่มผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไอ้แกะ เป็นอะไรว่ะ เหม่อเชียวมึง” ไอ้มุกเรียกสติผมกลับมา พอดีพี่หมวดกวักมือเรียกให้ผมไปคุยในรถ ผมก็เลยรีบปลีกตัวจากไอ้มุกไปหาพี่หมวดทันที
“เมื่อกี้ มีใครฝากอะไรให้แกะบ้าง” พี่หมวดรีบถามผมทันที เมื่อผมเข้าไปนั่งข้างหน้าเคียงข้างคนขับ พร้อมปิดประตูมิดชิด รถพี่หมวดสตาร์ทไว้แล้ว แอร์เย็นฉ่ำทีเดียว
“พี่หมวดรู้ได้ไงครับ ว่ามีคนฝากของไว้ที่ผม”
“สายของพี่เอง เขานัดเอาจดหมายให้ลูกน้องพี่อีกคน แต่ว่าทีมสารวัตรเชษฐ์รู้แกวสะก่อน เลยมีการซ้อนแผนกันนิดหน่อย”
“หมายความว่า เรื่องรถตู้ ฝีมือพี่หมวดใช่มั๊ยครับ” ก็รถตู้คันแรกที่รถตำรวจวิ่งตามน่ะแหละ
“เอาล่ะ มันเป็นเรื่องของทางราชการ เรื่องของแกะ มีแค่ว่า แกะได้อะไรมามั่ง”
“คะ คือ มีพี่คนหนึ่ง....” ผมบอกหน้าตา บุคลิค ท่าทาง ของชายลึกลับให้พี่หมวดทราบ
“อืม แล้วเขาว่าไงล่ะ”
“เขาบอกว่า ฝากจดหมายนั่น ให้พี่หมวดอ่ะครับ แต่ตอนนี้สารวัตรเชษฐ์ เอาติดตัวไปแล้วนี่ครับ
“นั่นมันซองเปล่า ไม่ใช่เหรอ แล้วเขาพูดอะไรอีก” พี่หมวดจ้องผมด้วยหมาดเท่ห์ๆ ในการสักถาม (ถึงตอนนี้อยากเป็นตำรวจขึ้นมาสะแล้วสิ หุ หุ)
“ไม่มีนี่ครับ...แต่ เอ....” ผมพยายามนึกถึงคำพูดของชายแปลกหน้า
“อ๋อ จำได้แล้วครับ เขาบอกว่า ให้พี่หมวดปิดประตูให้ดี และเขาบอกว่า เขาจะไปเชียงรายครับ” เอ๊ะ รึว่ามันเป็นระหัสลับ ที่หมวดคนเดียวเท่านั้นที่จะรู้
“อ้าว ไอ้เวร เล่นคำปริศนาสะด้วย” พี่หมวดพึมพำเบาๆ แต่ก็ทำท่าครุ่นคิด
“พี่หมวดครับ ถ้ามันเป็นคำปริศนา.. ปิดประตูนี่เขาต้องลงกลอน ใช่มั๊ยครับ” ผมโพล่งออกไปแบบพาซื่อ
“เฮ้ย หัวดีนี่เรา สมกับเป็นน้องพี่จริงๆ ” พี่หมวดยิ้มด้วยความเอ็นดู พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ
“อืม แล้วมันช่วยอะไรพี่หมวดได้บ้างมั๊ยครับ” ผมหันไปยิ้มให้พี่หมวดด้วยความยินดี ที่อย่างน้อยก็ช่วยพี่หมวดคิดได้เปลาะหนึ่งล่ะ
“มากทีเดียว น้องรัก ปิดประตู...ลงกลอน...อืม ปิดประตู ต้องใช้อะไรอีก”
“กุญแจ รึเปล่าครับ”
“โป๊ะ เช๊ะ! ลองค้นในตัวเราสิ มีลูกกุญแจรึเปล่า” ผมพยายามยืดตัวสำรวจทุกที่ แต่ทว่า ก็จ่านั่นค้นตัวผมไปหมดแล้วนี่
“พี่หมวดครับ ผมโดนค้นตัวมารอบหนึ่งแล้วน่ะครับ ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ” ผมพยายามนึกว่าถ้าชายคนนั้นจะเอาลูกกุญแจให้ผม เขามีวิธีไหนน่ะ
“พี่หมวดครับ ผมนึกออกแล้วครับ ตอนนั้นเขากอดรัดตัวผมน่ะครับ รึว่า?” ผมรีบล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาสำรวจ ไม่มีนี่ลูกกุญแจ...
“ลองเอาพวงกุญแจของเราออกมาดูสิ” เหมือนพี่หมวดจะคิดออก
ผมจึงล้วงเอาพวงกุญแจออกมาดู ...ดอกที่หนึ่ง กุญแจบ้าน...ดอกที่สอง กุญแจโรงรถ...สาม กุญแจรถมอเตอร์ไซค์...สี่ กุญแจบ้านพี่ดำ...ห้า กุญแจรถมอเตอร์ไซค์พี่ดำ...หก กุญแจ หลังบ้านพี่ดำ...
“พะ พี่หมวด มีลูกกุญแจ อีกดอกที่มันเกินมาครับ!” ผมพูดเสียงสั่น ด้วยความตกใจ ...โอย... ใจหายใจคว่ำ นี่มันอะไรกันนี่ ชายคนนั้นมีวิธีการที่แนบเนียนขนาดนี้เลยหรือ
“ฮึ ฮึ สำรวมไว้น้องชาย งานตำรวจมันมีอะไรที่ตื่นเต้นกว่านี้ ดีแล้ว กุญแจนี่คงจะเป็นที่เปิดโกดังของเสี่ยศักดิ์ล่ะสิ เยี่ยมมาก...” พี่หมวดรีบเก็บลูกกุญแจเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อ
“พี่ศักดิ์มาเกี่ยวอะไรด้วยครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
“อืม ตอนนี้แกะอย่าเพิ่งถามอะไรพี่เลยน่ะครับ โกดังของเสี่ยศักดิ์มีหลายที่นี่ เอ ตรงไหนหว่า?....”
“ปริศนาข้อต่อไป เห็นเขาบอกว่า เขาจะไปเชียงรายนี่ครับ”
“อืม ถ้างั้นพอจะรู้แ้ล้ว ว่าโกดังอันไหน” มารู้ทีหลังว่า เป็นระหัสลับ ที่บอกที่อยู่ของโกดัง ซึ่งน่าจะเป็นโกดังที่อยู่ทางเหนือที่สุดที่เสี่ยศักดิ์มีอยู่ (ซึ่งมีหลายที่ หลายจังหวัด)
“ขอบใจแกะมาก ที่ช่วยเหลืองานราชการ อืม มีแววน่ะเราเนี่ยะ”
“แล้วพี่หมวด จะไปไหนต่อหรือครับ”
“ก็ไปสะสางงานด่วนชิ้นนี้ไง”
“ให้ผมไปด้วยได้มั๊ยครับ”
“ไม่ได้ แกะ ยังเด็กเกินไป มันอันตรายน่ะ แกะ ไปเที่ยวกับเพื่อนต่อให้สนุกเถอะน่ะ”
“ครับพี่หมวด”
“อืม วันจันทร์ โรงเรียนเราหยุดใช่มั๊ย”
“ครับ”
“ตอนเย็นๆ พี่จะไปรับ ที่บ้านดำน่ะครับ คราวนี้มีเรื่องสนุกๆอีกมากที่แกะ จะเรียนรู้”
“ครับผม พี่หมวดระวังตัวด้วยน่ะครับ” ผมออกจากรถ มายืนอยู่ข้างหน้าต่างทางฝั่งพี่หมวด แกลดกระจกลง พร้อมตะเบ๊ะให้ผม
“พี่ไปล่ะ เที่ยวให้สนุกน่ะครับ”
ผมยกมือไหว้ พี่หมวด ก่อนที่แกจะขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว...ความรู้สึกตอนนี้ เหมือนกับผจญภัยกับเหตุการณ์ที่ตื่นเต้น...ท้ายสุดยังมีส่วนช่วยพี่หมวดในการไขปริศนา ถึงแม้จะเล็กน้อย แต่ผมก็พึงพอใจอยู่เงียบๆ...อืม ต่อนี้ไป ถ้าหากว่าผมย้ายไปอยู่กับพี่หมวดแล้ว จะมีเรื่องตื่นเต้นทำนองนี้อีกรึเปล่าน่ะ...อยากรู้จริงๆ
No comments:
Post a Comment