บทที่ 126 " ผู้ปกครอง...ขี้เก๊ก "

บทที่ 126 “ ผู้ปกครอง...ขี้เก๊ก”

“ กริ๊ง...กริ๊ง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ”

โห ใครตั้งนาฬิกาปลุกว่ะเนี่ยะ กำลังนอนหลับสบายเลยเชียว เสียงนาฬิกาปลุกเงียบไป คงมีใครไปปิดมันแล้ว

“ไอ้แกะ ตื่นๆ ...ตื่น...ได้เวลาแล้ว” เสียงเหมือนไอ้โชคกรอกหูอยู่ข้างๆ พร้อมกับเขย่าตัวผมไปมา

“อืม กี่โมงแล้วว่ะ เฮ้อ กูง่วง” ผมสลึมสลือถามไอ้โชคโดยไม่ลืมตา แล้วหลับต่อ

“เฮ้ยไม่ได้ ไม่ได้ เดี๋ยวผู้หมวดมาตาม กูจะซวยอีกคน”

“ซวยอะไรว้า หาว zzzzzzzzzzz” ผมอ้าปากหาวแล้วพลิกตัวนอนตะแคงข้างหันหลังให้ไอ้โชค กำลังจะเข้าสู่นิทราต่อ แต่ทว่า

“อ้าวยังไม่พร้อมกันอีกรึ” เสียงพี่หมวดนั่นเอง

“แกะยังไม่ตื่นเลยครับ ผมว่าผลัดไปพรุ่งนี้ดีมั๊ยครับ ผู้หมวด”

“ไม่ได้ กฏจะต้องเป็นกฏ แกะ ตื่นเดี๋ยวนี้!” เสียงพี่หมวดดูเฉียบขาดจัง ผมเลยต้องลืมตาขึ้น ก็เจอพี่หมวดอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น พร้อมเสื้อยืด และทำหน้าดุๆให้ผมสะงั้น

“โห เช้าแล้วเหรอครับพี่หมวด กี่โมงแล้วครับ” ผมพยายามลืมตาขึ้น แต่เปลือกตามันหนักอ่ะน่ะ อิอิ เลยหลับต่อ

“ตีห้ากับอีกสามสิบห้านาที”

“งั้นผมขอนอนต่อน่ะครับ โรงเรียนอยู่แค่นี้เอง ตื่นเจ็ดโมงยังทันเลยอ่ะครับ”

“ไม่ได้ ๆ แกะต้องลุกเดี๋ยวนี้ นี่พี่เลื่อนเวลาออกมาแล้วน่ะ” พี่หมวดจับตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้โชคเอาเสื้อยืดมาใส่ให้ผม

แล้วทั้งคู่ก็ลากตัวผม ออกจากเตียงนอนจนได้

“จะรีบไปไหนกันครับ” ผมสลัดหัวไล่ความง่วง

“ฮ่ะ ฮ่ะ ก็พาเราไปออกกำลังกายน่ะสิ คิดจะเป็นตำรวจต้องทำตามที่พี่สั่งเข้าใจมั๊ย” แหมพี่หมวดนี่อยู่ต่อหน้าคนอื่นล่ะก็ทำเป็นเก๊ก คำลงท้ายที่เพราะๆที่เคยพูดว่าครับอย่างนู้น ครับอย่างนี้หายไปเลยน่ะ อิอิ

“โห เช้าขนาดนี้เลยหรือครับ พี่หมวดผมยังง่วงอยู่เลยน่ะครับ” ผมพยายามหาข้อต่อรอง แต่ก็อ้างเหตุผลใดๆไม่ได้ ไอ้โชคเองก็อยู่ในชุด เตรียมพร้อมแล้วเหมือนกัน ตกลงเราสามคนลงมาทำกายบริหารอยู่ข้างล่างหน้าแฟลต

ไม่ยักกะรู้ว่าพวกเราลงกันมาสาย เพราะโดนแซวน่ะสิ ฮ่ะ ฮ่ะ โดยมากพวกที่แฟลตตำรวจนี่เขาจะออกกำลังกายกันแต่เช้า และตอนนี้พวกเขาทะยอย ออกไปวิ่งกันแล้ว

เสร็จจากท่ากายบริหาร ผมโดนพี่หมวดบังคับให้ไปวิ่งต่อที่รอบอ่างเก็บน้ำ ส่วนไอ้โชคมันต้องไปช่วยแม่มันเตรียมของเอาไว้ขาย มันเลยอด เห็นมันบ่นๆอยู่เหมือนกัน เพราะมันอยากมาวิ่งกับผม... พี่หมวดวิ่งนำหน้าไปก่อน ผมก็เลยเร่งจังหวะเพื่อตามให้ทัน

ในระหว่างที่ผมกำลังวิ่งไป มีผู้คนบางส่วนที่เขากำลังวิ่งกลับมาแล้ว อืมคนที่เขาออกกำลังกายกันตอนเช้านี่ก็เยอะเหมือนกันน่ะ... ผมวิ่งไปไม่ถึงเสี้ยวของรอบอ่างเลย อิอิ ก็ต้องหยุดวิ่ง ก็มันเหนื่อยแทบขาดใจน่ะสิครับ พี่หมวดเห็นผมหยุดวิ่งอยู่...เลยวิ่งย้อนกลับมา

“โอย พี่หมวด ผมไม่ไหวแล้วครับ แฮ่ก แฮ่ก” ลิ้นห้อยเลยกู 555555+

“อะไรกัน วิ่งได้แค่นี้เองเหรอครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดวิ่งเหยาะๆอยู่ข้างๆ ตอนนี้มาดขี้เก็กหายไป แต่มาดทะเล้นเข้ามาแทนที่ แหมทีต่อหน้าไอ้โชคล่ะก็ มาดเข้มเชียวน่ะครับพี่หมวด อิอิอิ

“เหนื่อยจริงๆเลยครับ พี่หมวดวันนี้หยุดเถอะครับ แฮ่ก แฮ่ก”

“ไม่ได้ครับ แกะต้องออกกำลังกายน่ะครับ ร่างกายจะได้แข็งแรง” พี่หมวดยังวิ่งอยู่กับที่ แล้วเอาแขนข้างหนึ่งมาฉุดกระชากให้ผมวิ่งต่อ

“ไป วิ่งกันต่อ อดทนหน่อยน่ะครับ” พี่หมวดลากผมวิ่งต่อไป ดีหน่อยที่วิ่งช้าลงกว่าเมื่อก่อน คราวนี้พี่หมวดวิ่งคุมเชิงผมอยู่ด้านหลัง กลัวผมเบี้ยว อิอิ

ผมวิ่งนำหน้าพี่หมวดไปได้สักระยะ รู้สึกเจ็บแปลบๆที่ข้อเท้าด้านขวา เลยเสียหลักล้มลง... แหมๆ ไม่ได้อ่อยน่ะครับ หกล้มจริงๆ 555555+

“แกะ ๆ เป็นอะไรมากมั๊ยครับ” พี่หมวดตกใจ เข้ามาประคองผมให้ลุกขึ้น

“สงสัยข้อเท้าจะแพลงน่ะครับ อูยปวดครับ” ผมเอื้อมมือไปลูบคลำข้อเท้าของตัวเอง พร้อมกับสูดปากด้วยความเจ็บ

“อืม งั้นนั่งลงครับ... มาพี่จับดูสิ เจ็บมั๊ยครับ” พี่หมวดจับผมนั่งลง แล้วจัดการพลิกข้อเท้าผม เพื่อให้มันคลายเจ็บ

“โอ๊ย! เจ็บน่ะครับพี่หมวด” ผมร้องตะโกน

“ใจเย็นๆน่ะครับ เดี๋ยวพี่จะลองนวดดู” พี่หมวดคงจะมีเทคนิคดีมั๊งครับ อาการปวดของผมจึงค่อยๆทุเลาลง

“พี่หมวดครับ ค่อยยังชั่วแล้วครับ”

“อืม...งั้น วันนี้แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน เดินกลับไหวมั๊ย งั้นมานี่” อยู่ดีๆพี่หมวดก็ให้ผมขี่หลังสะงั้น ผมล่ะอึ้งและทึ่งในตัวพี่หมวดจริงๆ ดูไปดูมา พี่หมวดคงจะรักผมจริงๆ ไม่งั้นคงไม่ลงทุนทำให้ผมขนาดนี้หรอก...ผมเองก็รักพี่หมวดครับ ณ ตอนนี้พี่หมวดคือพี่ชายของผมไงครับ...จำไว้ให้ดีน่ะไอ้แกะ อย่าคิดเลยเถิดกับพี่หมวดอีก

“แกะต้องอดทนน่ะครับ นี่แกะไม่เคยออกกำลังกายเลยล่ะสิ ฮึ” พี่หมวดแบกผมไปแล้วยังมีแก่ใจถามไถ่ผมอีก

“ก็ อ่ะ เ่อ่อ มีซ้อมมวยตอนเย็นๆน่ะครับ” ผมเคยออกกำลังกายแค่นั้นจริงๆพี่น้อง จะว่าไปแค่ชกมวยวันล่ะสามสิบนาที กับกระสอบทราย รึคู่ซ้อม.... มันเทียบไม่ได้เลยกับการออกวิ่งรอบอ่างเก็บน้ำที่ยาวหลายกิโลขนาดนี้

“อืม ก็ดีครับ แต่แกะต้องวิ่งบ้างน่ะครับ อย่างน้อยวันล่ะรอบอ่างเก็บน้ำก็ยังดี” แหม พี่หมวดแค่รอบเดียว แต่มันเกือบ 10 กิโลเนี่ยะน่ะ

“อ่ะ เ่อ่อ พี่หมวดครับ วางผมลงเถอะครับ” เอาล่ะสิพี่น้อง เกิดปัญหาแล้ว หุ หุ จะอะไรสะอีกล่ะครับ ก็แกะน้อยตัวดีน่ะสิ หลังจากที่บดเบียดกับหลังพี่หมวดมาดแมนเข้า ก็เริ่มมีปฏิกิริยาเข้าแล้วสิครับ อิอิอิ

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ถึงแฟลตแล้ว” เอาเข้าแล้วพี่หมวดไม่ยอมปล่อยผมลง คราวนี้พี่หมวดเลยเจอแกะน้อยอุ่นๆบดเบียดเข้าอย่างจัง

“ พะ พี่หมวด ผะ ผม ” กูละอายพี่หมวดจริง แกะน้อยทำกูขายหน้าแต่เช้าเชียว

แต่ดูเหมือนพี่หมวดจะไม่ได้ใส่ใจ กลับแบกผมเดินไปเงียบๆ ผมล่ะไม่รู้เหมือนกันว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่....

วันเปิดเรียนวันนี้มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาจริงๆ เรื่องแรกก็เรื่องที่ทางโรงเรียนปิดประชุมกันเมื่อวาน ก็เรื่องเจ้าหน้าที่ทางการเงินของโรงเรียนยักยอกทรัพย์ และมีการเผาเอกสารสำคัญด้วย (อันนี้จะไม่ขอกล่าวรายละเอียดน่ะครับผม) สาเหตุนี้รึเปล่าน่ะที่ทำให้โรงเรียนของผม งดการแข่งขันกีฬาประจำจังหวัดไปเมื่อปลายเดือนธันวาคมที่ผ่านมา ทางโรงเรียนจำเป็นต้องใช้งบประมาณด้านกีฬา เอาไปใช้ทางด้านอื่น...แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผ.อ. จะย้ายไปประจำที่อื่นเมื่อสิ้นปีการศึกษานี้ ซึ่งก็คือสิ้นเดือนมีนาคมนี่เอง

เรื่องที่สอง พี่ดำจากเิดิมที่เคยเอานมและแซนวิชมาให้ทุกเช้า กลับไม่เอามาให้เหมือนเมื่อก่อน จนผมต้องออกไปซื้อเอง นอกจากนี้ตอนเที่ยงๆก็หายหน้าไป ไม่เข้ามาร่วมแก๊งค์อีก เห็นไอ้จุ๊บอกว่า แกมีธุระเรื่องเตรียมทีมฟุตบอลให้โรงเรียน ฯลฯ ผมเลยแทบจะไม่เห็นหน้าพี่ดำอีกเลย ทั้งๆที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน

เรื่องที่สาม ผมพาไอ้ระ บากหน้าไปขอโทษอาจารย์ประจำวิชาแต่ละท่าน และขอร้องให้ทำการสอบใหม่

เรื่องที่สี่ น้องข้าวฟ่างกับเพื่อนอีกสองคน เข้ามาขอฝึกมวย แต่ขอเป็นตอนเที่ยง เนื่องจากตอนเย็นต้องรีบกลับบ้าน อันนี้หนักใจไอ้แกะล่ะครับ แต่ต้องยอมน้องเขาบ้าง หุ หุ ขอบอกว่าน้องข้าวฟ่าง เวลาอยู่ใกล้แล้ว ไอ้แกะแทบระงับอารมณ์หื่นไม่ไหว 55555+

เรื่องที่ห้า ผมกับไอ้เมฆ มองหน้ากันไม่ติดอีกเลย เนื่องจากที่ผมทำให้แจ๊ด เพื่อนสาวของแฟนมัน เสียใจ อันนี้ผมยอมรับแต่โดยดี เวลาไปซื้อนมหรือแซนวิช ผมก็พยายามมองหาแจ๊ดอยู่เหมือนกัน แต่ดูเหมือนเธอจะหลบหน้าผม ส่วนแมว แฟนไอ้เมฆ ก็คุยกับผมอย่างขอไปที

ส่วนเรื่องซ้อมมวยกับพี่โก้ในตอนเย็นยังคงเหมือนเดิมครับผม และการติวกับเพื่อนๆก็เหมือนเดิม และดูเหมือนไอ้ม้วนอยากเป็นตำรวจด้วย มันจึงเข้ามาคลุกคลีกับผมไม่ว่าจะเป็นตอนค่ำๆและมาวิ่งตอนเช้าด้วย เลยกลายเป็นสนิทสนมกันไปเลยระหว่างผมสามคน คือไอ้ม้วน ไอ้โชค และผม

เหตุการณ์ผ่านไป ผมเริ่มวิ่งตอนเช้าได้ครบรอบขอบอ่างแล้ว อิอิ และดูเหมือนผมจะชอบด้วยสิ เพราะร่างกายเริ่มปรับตัวได้ ความแข็งแรงก็เข้ามาแทนที่

อยู่ดีๆในคาบวิชาแนะแนวของอาจารย์นิตยา วันนี้เป็นวันศุกร์แล้วครับ เสียงประกาศของโรงเรียนก็ดังขึ้น

“ประกาศ นาย....ขอให้มาพบผู้ปกครองที่ห้องอาจารย์วีระเดชด่วน”

“เฮ้ย ไอ้แกะ พ่อมึงมาถึงนี่เลยเหรอว่ะ” ไอ้จุ๊ตะโกนถามผมดังลั่น

“นั่นน่ะสิ มึงทำอะไรผิดว่ะ” ไอ้ม้วนตะโกนถามบ้าง ตอนนี้พวกผมถูกจับแยกกลุ่มอยู่คนละมุมห้อง อาจารย์ให้ทำงานกลุ่มอะไรบางอย่าง

“เงียบ นี่ทุกคนกำลังอยู่ในสมาธิน่ะ อย่าเสียงดัง...อ้าวนายแกะ รีบไปรีบมาล่ะ” อาจารย์นิตยาทำเสียงดุๆ แกไม่ค่อยอยากจะให้ใครออกจากห้องเรียนง่ายๆหรอก ก็เพราะแกเข้าใจว่า วิชาของแก ไม่สำคัญเท่ากับวิชาที่เป็นวิชาการทั้งหลาย แกเลยเข้มงวดหน่อย ประเดี๋ยวนักเรียนจะไม่ตั้งใจทำกิจกรรมที่แกสั่ง

“ครับ ขอโทษครับอาจารย์” ผมยกมือไหว้อาจารย์นิตยาแล้วเดินออกไป ก่อนที่จะได้ยินเสียงแกบ่นตามมาว่า

“เอ ผู้ปกครองเธอจะมาทำไมตอนนี้ เธอทำอะไรผิดรึเปล่า” นั่นนะสิครับอาจารย์ทางโรงเรียนผมเชิญพ่อผมมาพบทำไมครับ

แต่พอผมเดินไปถึงห้องอาจารย์วีระเดช (อาจารย์ฝ่ายปกครอง) ก็พบพี่หมวดนั่งคุยกับอาจารย์อยู่ พี่หมวดมาในชุดตำรวจเต็มยศสุดเท่ห์เลยครับ แต่แหมมาดนี่ ขี้เก๊กเหลือรับประทาน

“อ้าวมาพอดี ครูเพิ่งรู้น่ะเนี่ยะว่า หมวดยุทธเป็นผู้ปกครองของเรา” อาจารย์ทักทายผมอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่ยกมือรับไหว้ผมแล้ว

“หวัดดีครับพี่หมวด” แหมพี่หมวดนี่ทำหน้าตาซีเรียสเชียวมีอะไรว่ะเนี่ยะ เอ กูทำผิดอะไรว่ะ

“หมวดครับ เด็กคนนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ แกเป็นเด็กนิสัยดี เรียนดี เป็นขวัญใจของโรงเรียนเลยล่ะครับ”

“แต่ก็เกิดเรื่องจนได้” อ้าวพี่หมวดมีอะไรครับเนี่ยะ ผมล่ะงงไปหมดแล้ว