บทที่ 127 “ ความปราถนาดี...ที่สูญเปล่า ”
“เกิดเรื่อง...เรื่องอะไรครับ” ผมตีหน้าเหรอหรา มองหน้าพี่หมวดที มองหน้าอาจารย์วีระเดชที
“อืม...เอาล่ะ พ่อพระเอก อือ คือว่า ผู้ปกครองของเด็กชาย...และ เด็กชาย...(ชื่อของเพื่อนน้องข้าวฟ่าง) เข้ามาร้องเรียนว่า มีคนเสี้ยมสอนให้พวกเขาเป็นเด็กอันธพาล” อาจารย์หยุดพูดนิดหนึ่ง แล้วชำเลืองมองพี่หมวด ก่อนที่จะพูดต่อว่า
“ซึ่งคนคนนั้น ก็หมายถึง อ่ะ เ่อ่อ เธอ...นายแกะ”
“อะ อะไรน่ะครับ ผะ ผม เนี่ยะน่ะ เป็นคนทำ” ผมสดุ้ง ยืนตัวตรงนิ่ง ชงักงัน ทั้งงงทั้งสับสน นี่กูไปเกี่ยวข้องกับเด็กสองตัวนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะเนี่ยะ ...และแล้วก็มาถึงบางอ้อ เมื่ออาจารย์พูดต่อไปว่า
“เธอกับนายโก้ เป็นคนสอนให้เด็กสองคนนั้น หัดต่อยมวยใช่มั๊ย”
“อ่ะ เ่อ่อ อาจารย์คงไม่ได้หมายความว่า เด็กม.1 ที่เข้ามาฝึกซ้อมมวยตอนเที่ยงๆ ใช่มั๊ยครับ” จริงสิเมื่อวานนี้ เด็กสองคนนั้นไม่ได้มาซ้อม มีน้องข้าวฟ่างมาคนเดียว และบอกผมว่า เพื่อนทั้งสองคนขาดเรียน
“นั่นล่ะ ๆ ตอนนี้เริ่มเป็นปัญหาแล้ว...” อาจารย์วีระเดชลุกยืนขึ้นจากโต๊ะ พร้อมกับถอนหายใจ จากนั้นก็เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ในขณะที่พี่หมวดยังนั่งหลังตรงยังกะหุ่นขี้ผึ้ง สีหน้าของแกเรียบ แต่มีมาดของผู้พิทักษ์สันติราษฎร อยู่เต็มเปี่ยม
“ตกลงมีเรื่องอะไรครับพี่หมวด ผมงงอ่ะครับ” ผมหันไปถามพี่หมวด
“แกะ ทราบมั๊ยว่า เด็กสองคนนั้น ต่อยกัน ปากแตกกันไปทั้งคู่” พี่หมวดเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ
“พะ พี่หมวดจะบอกว่า สาเหตุ เกิดจากผมงั้นหรือครับ”
“ใช่...ผู้ปกครองของเด็กสองคนนั้น คิดแบบนั้น” อาจารย์วีระเดชเดินเข้ามายืนใกล้ๆ แล้วมองหน้าผม...แต่สายตาของอาจารย์ กลับไม่ได้ตำหนิผมเลยแม้แต่น้อย
“อาจารย์ครับ ผมผิดตรงไหนครับ ผมเพียงแค่สอนให้เด็กสองคนนั้น หัดต่อยมวยเท่านั้นเองน่ะครับ” ความรู้สึกตอนนี้ผมล่ะเซ็งเอามากๆ อะไรว่ะก็เราหวังดีแท้ๆ เด็กสองคนนั่นก็อยากฝึกมวยเองไม่ใช่เหรอ แล้วเรื่องที่ไปต่อยกันเองข้างนอกนี่ มันมาเกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับ
“อืม พ่อพระเอกของครู ครูเข้าใจความปราถนาดีของเธอน่ะ แต่บางครั้งมันต้องดูจังหวะและเวลาด้วย”อาจารย์ตบที่ไหล่ผมเบาๆ
“ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจอ่ะครับ อาจารย์” ในตอนนี้ผมก็ยังยืนยันว่า ในการฝึกสอนมวยให้เด็กสองคนนั่น ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร
“อืม เธอยังเด็กอยู่น่ะ บางครั้งเธอยังเข้าใจอะไรไม่ได้ลึกซึ้ง เอาล่ะ เดี๋ยวครูจะอธิบายให้เธอฟังเองน่ะ”
“ครับผม”
“ผู้ใหญ่บางคนเขาอาจจะมองว่า การต่อยมวยเป็นเรื่องของพวกอันธพาล พวกที่ชอบใช้กำลัง บางครั้งพวกเขาก็ไม่เข้าใจหรอกว่า มันเป็นกีฬาชนิดหนึ่ง” อาจารย์หยุดนิดหนึ่ง แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม โดยมีพี่หมวดนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เออ ในบรรดาเพื่อนๆของเธอมีใครฝึกต่อยมวยเหมือนเธอมั๊ย” อาจารย์วกมาถามถึงเพื่อนๆของผม
“เ่อ่อ ไม่มีครับ” จะว่าไป ไอ้พวกแก๊งค์ตัวแสบ กลับหาว่าผมบ้าดีเดือด ที่แหกคอกฝึกมวยอยู่คนเดียว เพราะแต่ละคนไม่มีใครสนใจเลยจริงๆ และหันไปเล่นกีฬาชนิดอื่นกันหมด
“ก็นั่นแหละ พ่อแม่สวนใหญ่ ถึงต้องการให้ลูกๆตั้งใจเรียน เพื่อเป็นเจ้าคนนายคน ไม่ได้ต้องการให้มาเป็นนักมวย”
“แต่ผมก็ไม่ได้ต้องการเป็นนักมวยนี่ครับ การฝึกซ้อมมวยเพื่อป้องกันตัวนี่ ก็ไม่ดีหรือครับ”
“ดีน่ะมันก็ดี แต่จะมีสักกี่คนที่เข้าใจแยกแยะ เรื่องเรียนกับเรื่องกีฬาได้เหมือนเธอล่ะ ” อาจารย์กล่าวชมผมอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้ากลับไปถามพี่หมวดว่า
“หมวดครับ พ่อแม่นายแกะนี่ทราบมั๊ยครับว่า นายแกะซ้อมมวยด้วย”
“อ๋อ ทราบครับ ไม่มีปัญหาอะไร อาจารย์...(ชื่อพ่อผม) เขาเข้าใจลูกชายเขาดีทีเดียว” แหมๆ ตอนนี้พี่หมวดชมพ่อผมต่อหน้าคนอื่นเลยน่ะเนี่ยะ
“นั่นก็นับว่าเธอโชคดี จะมีพ่อแม่สักกี่คนที่เข้าใจแบบพ่อแม่เธอบ้างน่ะ” อาจารย์วีระเดชสบตาผมด้วยความเอ็นดู และก็กล่าวต่อไปว่า
“ครูว่า ตอนนี้ครูขอสั่งห้าม ให้เธอยกเลิกการซ้อมมวยให้เด็กสองคนนั่นน่ะ...สำหรับนายโก้ เดี๋ยวครูจะเรียกมาเตือนอีกที”
“ครับผม ละ แล้ว เด็กชาย...(ชื่อน้องข้าวฟ่าง) ล่ะครับ”
“อ้าว มีอีกคนหรือนี่ ครูว่างดเถอะน่ะ ถ้าเด็กมันอยากฝึกจริงๆ ครูจะปรึกษาอาจารย์วิชาญ เรื่องขอความยินยอมจากผู้ปกครองของเด็กทีหลัง
“ครับผม” จริงๆแล้วก็เป็นการดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีปัญหาภายหลัง
“นี่ครูกำลังคิดว่าจะเอายังไงดีกับผู้ปกครองของเด็กสองคนนั่น” อาจารย์วีระเดชลุกขึ้นยืน
“อาจารย์ครับ ผมคิดว่า ผมพอจะอธิบายไกล่เกลี่ย ให้กับผู้ปกครองทั้งสองได้น่ะครับ” พี่หมวดลุกยืนขึ้นบ้าง
“อืม ขอบคุณครับหมวดยุทธ ดีน่ะครับที่วันนี้หมวดแวะเข้ามาเยี่ยมเยียน แล้วผมจะนัดผู้ปกครองของเด็กทั้งสองคนนั่นอีกทีน่ะครับ”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนน่ะครับ” พี่หมวดกำลังจะเดินออกไป ก็พอดีที่อาจารย์นิตยาเดินเข้ามาพอดี
“ดิฉันมาตามลูกศิษย์ดิฉันกลับเข้าห้องเรียนค่ะ” จริงสิผมออกมานานมาก จนจะเที่ยงอยู่แล้ว ...อาจารย์นิตยาคงโมโหที่ผมไม่กลับเข้าชั้นเรียนสะที
“อ้าว ขอโทษครับอาจารย์ พอดีมีเรื่องคุยกับลูกศิษย์อาจารย์น่ะครับ อ้อ ผมขอแนะนำ...เ่อ่อ” อาจารย์วีระเดชแก้ตัวเป็นพัลวัน และกำลังแนะนำพี่หมวด แต่พอดีพี่หมวดชิงแนะนำตัวเองก่อน
“สวัสดีครับ กระผมร้อยตำรวจโท..(ชื่อพี่หมวด)..เป็นผู้ปกครองของนาย...(ชื่อผม)..ครับผม” พี่หมวดตะเบ๊ะอย่างห้าวหาญ สมชายชาตรี แถมรูปหล่อขนาดนี้ อาจารย์นิตยาเองถึงกับขวยเขินขึ้นมาดื้อๆ (อาจารย์นิตยา จัดว่าสวยอยู่เหมือนกัน รูปร่างเล็กๆ
น่าถนุถนอม ไว้ผมทรงบ๊อบสั้น หน้าตาดูอ่อนเยาว์ เรียนจบทางด้านจิตวิทยา และเพิ่งย้ายมาจากจังหวัดอื่น โดยสอบบรรจุเข้าเป็นอาจารย์ฝ่ายแนะแนวที่โรงเรียนผมได้ เมื่อเทอมสองนี่เอง)
“ยินดีที่รู้จักค่ะ อ่ะ เ่อ่อ ดิฉันอาจารย์นิตยาค่ะ” อาจารย์คงเขินจัดถึงกับยกมือไหว้ทีเดียว แหมๆ อย่าบอกน่ะว่าหลงเสน่ห์พี่หมวดของผมเข้าให้แล้ว
“ต๊าย นี่นายแกะ เธอ มีพ่อเป็นตำรวจและยังหนุ่มขนาดนี้เลยเหรอ ฮึ ” อาจารย์แก้เขินด้วยการมาแขวะผมสะงั้น
“ใครบอกล่ะครับอาจารย์ ผู้ปกครองผมยังโสดอยู่น่ะคร๊าบ และกำลังหาแฟนอยู่น่ะครับ” เอาแล้วไอ้แกะเจ้าเล่ห์ แกล้งอาจารย์สาวเข้าให้แล้ว
“มานี่เลย มานี่ ทะลึ่งกับครูเหรอ” อาจารย์หยิกหมับเข้าที่แขนข้างขวาของผมทันที
“โอ๊ย! เจ็บครับอาจารย์ หยิกผมทำไมครับ” จริงๆก็ไม่เจ็บหรอก และผมก็รู้ดีว่าอาจารย์ไม่ได้มีอคติอะไรกับตัวผม ออกจะสนิทกันด้วยซ้ำ
“ดูสิค่ะ คุณ เด็กในปกครองของคุณเนี่ยะ ทะลึ่งได้ไม่เว้นแม้แต่ครูเลยน่ะ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ เรียกผม หมวดยุทธก็ได้ครับ” พี่หมวดหัวเราะขำๆ
“อ๊อดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นพอดี
“ผมว่า เราชวนหมวดยุทธ ทานข้าวที่โรงเรียนเลยดีมั๊ยครับ เผื่อมีเรื่องอะไรจะปรึกษากันได้” อาจารย์วีระเดชชักชวน
“ก็ดีเหมือนกันครับ หิวพอดีเลยครับ” อ้าวนี่อย่าบอกน่ะว่า พี่หมวดกำลังหลงเสน่ห์อาจารย์นิตยาเข้าแล้ว
จังหวะนั้นเอง พี่โก้ก็เข้ามาส่งงานพอดี
“ขออนุญาตครับ” พี่โก้เดินค้อมศีระษะหอบสมุดหรือเอกสารมายื่นให้อาจารย์วีระเดช เห็นแกชงักนิดหนึ่ง เมื่อเจอพี่หมวดยืนอยู่ และผมสังเกตว่าแกพยายามหลบๆพี่หมวดยังไงก็ไม่รู้ แล้วแกก็เดินจ้ำอ้าวออกนอกห้องไปเลย ผมเลยรีบล่ำลาพี่หมวดและอาจารย์ทั้งสอง ...วิ่งไล่กวดจนทันตัวพี่โก้
“พี่โก้ เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวก่อนครับ จะรีบไปไหนครับ” ผมดึงแขนแกไว้ แต่แกกลับรีบเดินต่อ
“พี่หิวข้าว รีบไปทานข้าวกันเถอะ” แกพยายามเดินจ้ำอ้าวเร็วขึ้น
“อ้าว ผมกำลังจะแนะนำ พี่หมวดให้พี่รู้จักอยู่เลยน่ะครับ” ผมเคยบอกพี่โก้แล้วว่า ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่กับพี่หมวด
“อ่ะ เหรอ เ่อ่อ ๆ ไว้วันหลังน่ะครับ” อ้าว แล้วนี่พี่โก้เป็นอะไรของเขาเนี่ยะ เดินก้มหน้างุดๆ ยังกะจะวิ่งตามควายที่ไหนงั้นแหละ เอ๊ะ รึว่า แกไม่อยากเจอพี่หมวด?
เข้ามา comment เฉยๆครับ 555
ReplyDeleteซีน อารมณ์ กำลังจะเริ่มฤาเป่าอ่ะ
ReplyDelete//my-x-name