บทที่ 128 " ไม่ให้ซ้อมมวย...ขอคะอวยแทนแล้วกัน "

บทที่ 128 “ ไม่ให้ซ้อมมวย...ขอคะอวยแทนแล้วกัน ”

ผมตามพี่โก้เข้าไปในโรงอาหาร แต่ไม่มีโอกาสที่จะถามไถ่อะไร เพราะคนเริ่มเยอะ ดีหน่อยที่ไอ้พวกแก๊งค์ตัวแสบจะรีบมาจองโต๊ะที่นั่งเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว จะว่าไปโต๊ะที่พวกผมนั่งประจำไม่ค่อยมีใครมานั่งกันหรอกเพราะโต๊ะถัดไปเป็นโต๊ะของบรรดาอาจารย์น่ะสิครับ นักเรียนคนอื่นๆคงอยากมีอิสระกันล่ะมั๊งครับ แต่พวกผมไม่คิดอะไรมาก เพราะเป็นเด็กเรียน อาจารย์ไม่ค่อยเข้ามาเข้มงวดมากนัก

วันนี้พี่โก้มาแปลก เล่นไปสั่งก๊วยจั๊บอีกร้านหนึ่งมาให้ผมทาน โดยปกติพวกผมจะติดใจข้าวราดแกงของป้าหม่อม ซึ่งเป็นภรรยาของอาจารย์ประจำวิชาดนตรี กับข้าวป้าหม่อมอร่อยจริงๆครับ ยังคิดถึงแพนงเนื้อนุ่มๆ แกงเขียวหวานไก่ ปลาทูทอดตัวอ้วนๆ รึจะเป็นไข่ดาว ไข่ลูกเขย ฯลฯ นอกจากจะอร่อยแล้วยังสะอาดถูกสุขลักษณะอีกด้วย จึงไม่แปลกใจที่อาหารร้านแกจะหมดก่อนใครๆ พวกผมต้องรีบมาเข้าแถวจับจองคิวอยู่เสมอๆ

“เฮ้ยไอ้แกะ พ่อมึงมารึ หายหัวไปเลยน่ะมึง” ไอ้โกก ยกจานอาหารมานั่งตรงข้ามผมตามปกติ

“เปล๊า พี่หมวดมาว่ะ” ผมทานก๊วยจั๊บไป และตอบคำถามมัน แต่ตาชำเลืองมองพี่โก้ เพราะเห็นแกทำหน้าเงียบๆ

“อ้าว แล้ว แกมาทำไมว่ะ...เออ มึงหายไปนาน จนอาจารย์นิตยาโมโหเลยน่ะมึง”

“แกคงมาแวะเข้ามาสำรวจความประพฤติกูมั๊ง ฮ่ะ ฮ่ะ ดันเจอแจ๊คพ๊อตจนได้”

“อะไรแจ๊คพ๊อตว่ะ ไอ้แกะ” ไอ้ม้วนยิงคำถามทันทีก่อนที่มันจะนั่งลงที่ประจำของมัน และคนอื่นๆเริ่มเข้ามาสมทบจนครบแก๊งค์ จะขาดไปคนเดียวน่ะแหละ คงไม่ต้องบอกใช่มั๊ยครับ ...ก็ พี่ดำ ไงล่ะครับ

“ก็ไอ้เรื่องที่กูซ้อมมวย ให้เด็กม.1 น่ะแหละ....” แล้วผมก็เริ่มเล่ารายละเอียดให้ทุกคนฟัง

“เออ กูว่ามึงอย่าหาเรื่องใส่ตัวอีกเลยว่ะ เอาเวลามาอ่านหนังสือกับกูดีกว่า” ไอ้โกกนี่มันก็บ้าหนังสือเป็นวรรคเป็นเวร นี่มันกะจะไม่ให้กูมีเวลาไปทำกิจกรรมอย่างอื่นรึไง...โดยเฉพาะช่วงนี้แต่ก่อนกูกับพี่ชายที่รัก เคยไปทำอะไรกันในห้องน้ำชายมาแล้ว อิอิ...แนะบอกแล้วว่าไม่ให้คิดถึงเรื่องนี้อีก เฮ้อ....

“พี่โก้ เดี๋ยวอาจารย์วีระเดชคงเรียกพี่ไปคุยน่ะครับ” ผมเริ่มชวนพี่โก้คุยมั๊ง เพราะแกนั่งเงียบมานาน

“ครับ ครับ พี่ทราบแล้ว” เอ...วันนี้พี่โก้กลับมาเป็นพี่โก้คนเดิม คนก่อน...ก่อนที่จะสนิทกับผม คือแกจะเป็นคนยังงี้แหละ เงียบๆ ขรึมๆ พูดน้อย เลยไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่

“แล้วมึงจะบอกน้องข้าวฟ่างเขายังไงล่ะทีนี้” ไอ้โกก อดถามไม่ได้เพราะวันนี้น้องข้าวฟ่างคงจะไปรอผมที่โรงยิมเช่นเคย

“นั่นน่ะสิ นี่กูกำลังมองหาน้องเขาอยู่ แต่คนเยอะฉิบหาย กูไม่รู้ว่าน้องเขาไปกินข้าวที่ไหน”

“ไอ้แกะ ๆ อาจารย์เรียก” เสียงไอ้เท่งที่นั่งอยู่ริมสุด และใกล้โต๊ะอาจารย์ที่สุด ตะโกนขึ้น

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองถึงเห็นว่าอาจารย์วีระเดชกำลังเรียกผมอยู่ และแกบอกให้พี่โก้เข้าไปหาแกด้วย ซึ่งตอนนี้แกกำลังทานข้าวอยู่กับอาจารย์วิชาญ อาจารย์เสถียร และอาจารย์หญิงอีกสองสามท่าน

“อ้าว อาจารย์ครับ แล้วผู้ปกครองผมล่ะครับ” ผมนึกว่าอาจารย์วีระเดชจะไปทานอาหารข้างนอกพร้อมพี่หมวดและอาจารย์นิตยา

“ฮ่ะ ฮ่ะ ครูจะไปเป็น กขค คู่หนุ่มสาว เขาได้งั๊ย พ่อพระเอก” อาจารย์หัวเราะขำๆ พลอยให้อาจารย์ท่านอื่นอมยิ้มไปด้วย...แต่ผมสิครับรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ บอกไม่ถูกเหมือนกัน...เอาอีกแล้ว อย่าบอกน่ะว่ามึงกำลังหึงพี่หมวด ไอ้แกะ อย่าน่ะมึง ห้ามคิดอะไรไม่ดีแบบนั้นกับพี่หมวด เข้าใจมั๊ย...

“เห็นทีต้องทำใจละครับอาจารย์ ผมคงสู้ผู้หมวดไม่ได้แล้วสิ ฮึ ฮึ” อาจารย์วิชาญแกล้งแซว พร้อมกับหัวเราะน้อยๆ

“ไรครับ อาจารย์ ยังไม่ได้จีบเลย ยอมแพ้สะแล้ว ฮ่ะ ฮ่ะ” อาจารย์เสถียรแซวบ้าง

“เอาล่ะ ๆ นายแกะ เธอบอกนายโก้ไปแล้วใช่มั๊ย เรื่องซ้อมมวยให้เด็กม.1 น่ะ” อาจารย์วีระเดชถามผม พร้อมกับมองหน้าำี่พี่โก้

“ครับ ผมทราบแล้วครับ” พี่โก้ตอบรับคำของอาจารย์

“เมื่อกี้ครูกำลังบอกเธออยู่ทีเดียว เห็นผลุนผลันรีบออกมาก่อน”

“ขอโทษครับ พอดีผมมีธุระน่ะครับ”

“อืม โอเค ไม่เป็นไร งั้น ทานข้าวเสร็จ ไปพบครูที่ห้องน่ะ เดี๋ยวครูกับอาจารย์วิชาญ จะวางกฎระเบียบในการฝึกซ้อมมวยกันใหม่”

“ครับผม” พี่โก้หันมามองหน้าผมนิดหนึ่ง

“ฮ่ะ ฮ่ะ เรื่องพระเอกนี่ ไม่มีปัญหา จะซ้อมเมื่อไหร่ก็ได้” อาจารย์วีระเดชคงเห็นพี่โก้มองผมด้วยความเป็นห่วง

“แต่ว่า วันนี้เธอต้องไปบอก ให้เด็กชาย...(ชื่อน้องข้าวฟ่าง) เข้าใจน่ะ” อาจารย์วีระเดชสั่งงานผมต่อ

“ครับผม”

หลังจากทานข้าวเสร็จ พี่โก้แยกตัวไปพบอาจารย์ ส่วนผมมาหาน้องข้าวฟ่างที่โรงยิม มาเลทไปห้านาที โดนน้องข้าวฟ่างบ่นยังกะหมีกินผึ้ง

“พี่แกะคร๊าบ มาช้าได้ไงครับ ห้านาทีก็มีคุณค่าน่ะครับผม” ตอนนี้น้องข้าวฟ่างถอดเสื้อนักเรียนออก ท่อนบนเปลือย ถึงแม้จะดูเป็นสองสี แต่ก็เนียนน่าลูบไล้ อิอิ

“ข้าวฟ่าง อ่ะ เอ่อ เพื่อนน้องล่ะครับ” ผมถามหาเด็กสองคน... เจ้าปัญหานั่น

“พวกมันไม่มาแล้วล่ะครับ เห็นพ่อแม่มันสั่งห้ามน่ะครับ” น้องข้าวฟ่างกำลังจัดแจงใส่นวมอย่างทะมัดทะแมง

“อืม แล้วข้าวฟ่างล่ะ พ่อแม่ไม่ว่าเอาหรือครับ”

“โอ๊ย ผมมีแต่พ่อครับ ...พ่อผมน่ะสบายครับ ไม่มีปัญหา” น้องข้าวฟ่างเริ่มเต้นฟุตเวิร์ค พร้อมกับเริ่มชกกระสอบทราย...โอย แล้วนี่ผมจะบอกน้องเขายังไงดีล่ะ ก็น้องเขาตั้งอกตั้งใจซ้อมมวยขนาดนี้

“ข้าวฟ่าง” ผมพยายามจะบอกน้องเขา

“ครับ พี่แกะ ถอดเสื้อสิครับ นี่แนะ” น้องข้าวฟ่างต่อยที่หน้าอกของผมเบาๆ

“อุ๊บ” ผมจับหมัดน้องเขาเอาไว้ พร้อมจ้องหน้าน้องเขา... เด็กอะไรน่ารักเป็นบ้า 5555555+

“อะ เ่อ่อ พี่แกะ มีอะไรครับ” เด็กหนุ่มจ้องตาผมตอบบ้าง เอาอีกแล้ว เืมื่อวานก็ทีหนึ่งแล้ว ที่น้องเขาพยายามส่งสัญญาณอะไรบางอย่างมาให้ แต่ตอนนั้นมีพี่โก้อยู่ข้างๆน่ะสิครับ...อะแฮ้ม แต่วันนี้อยู่กันตามลำพังสองต่อสอง อิอิอิ

เฮ้ยๆ อย่าน่ะมึงไอ้แกะ ไหนมึงบอกว่าจะไม่ยุ่งกับใครอีกแล้วไง...แต่เอ ก็รายที่สมยอม อ่ะน่ะ หยวนๆ จริงมั๊ยครับแฟนคลับที่รัก 555555+

“ข้าวฟ่าง ฟังพี่นะครับ ตอนนี้พี่ถูกอาจารย์ให้ยกเลิกซ้อมมวยให้ข้าวฟ่างแล้วน่ะครับ” ไม่รู้จะพูดยังไงที่จะให้น้องข้าวฟ่างเข้าใจ

“อะไรน่ะครับ พี่แกะหมายความว่ายังไงครับ” เอาเข้าแล้วน้องข้าวฟ่าง ไม่เข้าใจจริงๆด้วย ทำหน้าตกใจ เหรอหราเชียว แต่ก็น่ารัก น่าจูบ อิอิอิ

“คือยังงี้น่ะครับ....” แล้วผมก็เล่ารายละเอียดให้น้องเขาฟัง

“พี่แกะ ผมจะบอกพ่อให้มาบอกอาจารย์ให้ได้ครับ” น้องเขาทำหน้าบึ้งๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการโมโหอะไรออกมา...ตอนแรกผมนึกว่าน้องเขาจะโวยวายสะอีก

“ถ้าเข้าใจตามนั้น ก็เก็บนวมเถอะน่ะครับ” ผมเอื้อมมือเข้าไปถอดนวมออก แล้วเดินเอาไปเก็บไว้ที่ชั้นตู้เก็บอุปกรณ์

“พี่แกะ พี่รู้มั๊ยครับว่าวันนี้ผม เซ็งมาก” น้องเขาเดินตามมาแต่ไม่ยักกะสวมเสื้อนักเรียนกลับคืน

“อืม เวลาเหลือตั้งยี่สิบนาที พี่ว่าน้องกลับไปอ่านหนังสือดีมั๊ยครับ” ผมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ แล้วพยายามเอาเสื้อนักเรียนมาสวมคืนให้น้องเขา

“ไม่อ่ะ เซ็ง ” น้องข้างฟ่างไม่ยอมใส่เสื้อ แต่กลับเอาไปพาดไว้กับเก้าอี้ตัวหนึ่ง

“อืม อ่ะครับ แล้วทำยังไงถึงจะหายเซ็งล่ะครับ” ผมพยายามปลอบใจ ก็กูเองก็ไม่เคยเอาใจใครมาก่อนนี่หว่า มีแต่คนมาเอาใจ อิอิอิ

“พี่แกะ อยากให้ผมหายเซ็งใช่มั๊ยครับ” อะแน่ะ น้องข้าวฟ่างนี่ชักจะยังไงๆสะแล้ว อย่าน่ะน้อง แกะน้อยยิ่งไม่ได้ออกศึก...มาหลายวันแล้ว อย่าน่ะ....

“ไงอ่ะครับ” ผมถามยิ้มๆ น้องข้าวฟ่าง อย่าตอบแบบที่พี่กำลังคิดน่ะครับ

น้องข้าวฟ่างมองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะคว้าหมับเข้าที่เจ้าแกะน้อยทันที

“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งเฮือก อะไรกัน จู่โจมโดยไม่ตั้งตัวเลยเหรอคร๊าบ...สุดหล่อ 555555+ น้องข้าวฟ่างขยำขยี้จนแกะน้อยแข็งตัวขึ้นมาจนได้

“นี่ไงล่ะครับ สิ่งที่จะทำให้ผมหายเซ็ง อิอิ”