บทที่ 137 " พี่คนนี้...มีแต่ให้ "

บทที่ 137 “ พี่คนนี้...มีแต่ให้ ”
คืนนั้นผมหลับเป็นตาย หมดไปสามน้ำ อิอิอิ แต่ทว่าตอนใกล้ๆจะจบเกมสามนี่สิ พี่โก้ดันจะขอเสียบบ้าง อ๊ะจ๊าก! ไอ้แกะเลยต้องใช้ความเจ้าเล่ห์ เอาตัวรอดให้วุ่นวายไปหมด...จะเรียกว่า “เห็นแก่ตัวก็ได้” 55555+ ดูเหมือนพี่โก้จะไม่ติดใจเอาความ เพราะผมแก้ตัวไปว่า “ยังไม่พร้อม” อิอิอิ (อย่าเอาเยี่ยงอย่างน่ะคร๊าบ เพื่อนๆ)
ผมลืมตาขึ้นมา แสงตะวันจากหน้าต่าง แยงตาพอดี ผมหลับตาสะบัดหัวไล่ความง่วงเหงาหาวนอน รู้สึกตัวว่านอนอยู่บนเตียงคนเดียว แน่นอนล่ะครับร่างกายของผมเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มที่ถูกคลุมให้อย่างมิดชิด พี่โก้คงตื่นแล้ว แกอาจจะไปอาบน้ำข้างล่างกระมัง ผมลุกขึ้นนั่งเหลือบดูนาฬิกาปลุกที่อยู่ข้างเตียง อ้าว!ตายห่า แปดโมงเช้าแล้ว กูต้องรีบไปสอบนี่หว่า จะกลับแฟลตพี่หมวดก็ไม่ทันแล้ว ฉิบหาย
ผมยันกายลุกขึ้น เดินเปลือยกายโทงๆ โดยที่เจ้าแกะน้อยยังแข็งตัวชี้โด่เด่ เคารพธงชาติ อิอิอิ ผมพยายามมองหาผ้าขนหนู เผื่อพี่โก้จะมีสำรองไว้ให้ พอดีพี่โก้เปิดประตูเข้ามา
“ตื่นแล้วหรือครับ เอ๊ารีบไปอาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวต้องไปสอบไม่ใช่หรือครับ” พี่โก้ยื่นผ้าขนหนูสีขาว พร้อมแปรงสีฟันอันใหม่ ให้ผมถือไว้ ตอนนี้แกอยู่ในกางเกงบอลตัวเดียว ไม่ใส่เสื้อ กลิ่นสะอาดๆจากการอาบน้ำมาใหม่ๆ ทำให้ผมอดที่จะหอมแก้มแกไม่ได้
“ชื่นใจจัง ขอบคุณครับพี่โก้” ผมหอมแก้มพร้อมกับมือข้างซ้ายคว้าหมับเข้าที่แก้มก้นนูนๆของแก
“พอเลย ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์ เมื่อคืนนี่ยังไม่พออีกหรือ พี่ยังเจ็บอยู่เลยน่ะครับ” พี่โก้กำหมัด ชกผมออกมาเบาๆ
“แฮะ แฮะ ขอโทษครับ ก็ดูเจ้าแกะน้อยสิครับ มันคงหงุดหงิดอ่ะครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมเอาผ้าขนหนูมาพันกายลวกๆ แต่เ้จ้าแกะน้อยตัวดียังมีหน้า โผล่มาทักทายอีกต่างหาก
“เฮ้ยๆ คราวนี้ไม่ยอมล่ะน่ะ ให้พี่ อ่ะ เ่อ่อ ลองเสียบบ้างสิครับ” พูดไม่พูดเปล่า พี่โก้ก็เดินเข้ามาตะปปเข้าที่ก้นของผม ก่อนที่จะขยำขยี้เล็กน้อย
“พะ พี่โก้ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะคร๊าบ ” ผมเบี่ยงตัว หอมแก้มแกดังฟอด แล้วรีบเผ่นออกประตูแทบไม่ทัน
“เฮ้อ! ไม่ไหวเลย ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์” ผมได้ยินพี่โก้บ่นตามหลัง ผมก็ได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่อง รีบลงมาชั้นล่างจัดการอาบน้ำ ทำธุระส่วนตัว
พี่โก้ให้ผมใส่เสื้อผ้าของแก ส่วนอาหารเช้า ไม่รู้ว่าแกออกไปซื้อโจ๊กกับปาท่องโก๋ตอนไหน คงขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปซื้อที่ร้านอาหาร ภายในโรงพยาบาลข้างหน้าโรงเรียนแน่นอน
ผมแยกตัวจากพี่โก้ออกมาสอบวิชาเคมีของอาจารย์ลดา ปรากฎว่ามีห้องผมห้องเดียวจริงๆ ส่วนห้องคิงไม่ทราบว่าเขานัดสอบกันวันไหน อาจารย์เอาข้อสอบที่ยากมากๆมาให้ทดสอบ และพวกผมก็พากันบ่นอุบ ทำกันไม่ได้เลย มีผ่านอยู่แค่สี่คน คือ ผม ไอ้โกก ไอ้อ้วน และ ไอ้ซอ แต่ก็คาบเส้นอ่ะน่ะ ไม่อยากบอกเลย 555555+
“นี่พวกเธอ รู้มั๊ย ว่าครูเอาข้อสอบพวกนี้มาจากไหน ฮึ ฮึ” อ.ลดา ยืนอยู่หน้าชั้น และกำลังเฉลยข้อสอบ
“จากข้อสอบเอนทรานซ์รึเปล่าครับ แต่ผมไม่ยักกะเจอนี่ครับ ข้อสอบสมัยปีไหนครับอาจารย์” ไอ้โกกยกมือถาม
“ฮึ ฮึ จากนิตยสารแม็คย่ะ” ไม่ทราบว่านิตยสารนี่ยังคงมีอยู่รึเปล่าน่ะครับ เป็นหนังสือวิชาการระดับม.4-ม6 ออกทุกรายเดือน
“อ้าวหรือครับ แล้วทำยังไงพวกผมถึงจะได้อ่านล่ะครับ” ผมยกมือถามขึ้นบ้าง
“อันนี้ ทางอ.สากล กำลังรับสมัครสมาชิกอยู่ ใครสนใจก็ไปลงชื่อจ่ายเงินกับอาจารย์ได้”
“ฮือ ฮา” คราวนี้เพื่อนๆของผมก็สนใจกันขึ้นมาทีเดียว นี่แสดงว่า ไอ้พวกห้องคิงคงรู้จักหนังสือฉบับนี้เป็นอย่างดี เพราะ อ.สากล เป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเขา
“เอาล่ะ มาครูจะเฉลยข้อสอบน่ะ” จากนั้น อ.ลดา ก็เฉลยข้อสอบทีละข้อๆ ข้อสอบดูยากและพลิกแพลงมาก แต่ก็โชคดีที่อาจารย์จะไม่เอามาเป็นคะแนนเก็บ สุดท้าย อาจารย์ก็ให้แบบฝึกหัดไปทำหลายข้อทีเดียว
ใกล้เที่ยงแล้ว พวกแก๊งค์ผมมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าโรงเรียน กำลังคิดว่าจะไปกินข้าวเที่ยงกัน
“อ้าว เฮ้ย พวกมึงจะไปไหนกันว่ะ” ผมแปลกใจที่ไอ้พวกแก๊งค์ของผมหอบกระป๋ง กระเป๋ากันมาคนละใบสองใบเชียว
“พวกกูก็กลับบ้านสิว่ะ พวกกูต้องไปเอาเสบียงโว๊ย ไม่โชคดีเหมือนมึงนี่” ไอ้อ๊อดประชดประชัน คงจะจริงล่ะครับ เพราะพ่อแม่ของพวกมัน จะให้เงินมาแค่สัปดาห์ล่ะครั้งเท่านั้น ส่วนผมแทบจะไม่ได้ใช้เงินเลย ก็พี่หมวดเป็นสปอนเซอร์นี่ครับ อิอิอิ
“แล้วมึงไม่กลับบ้านรึ ไอ้แกะ” ไอ้อ้วนถามผมบ้าง
“ไม่ว่ะ ขี้เกียจ เอาไว้อาทิตย์หน้าแล้วกัน เออ เสาร์หน้าพี่จอม (พี่ชายไอ้จุ๊) บวชแล้วนี่” ผมหันหน้าไปมองไอ้จุ๊ เหมือนถามมันกลายๆ
“เออ ๆ แล้วมึงไม่ไปช่วยงานพี่กูเรอะ” ไอ้จุ๊พูดไปแบกกระเป๋าเป้ของตัวเองข้างซ้าย และก็แบกกระเป๋าเป้ของไอ้ซอไว้ข้างขวา แล้วแบบนี้จะไม่ให้กูคิดได้ไง๊... ว่ามึงกับไอ้ซอเป็นอะไรกัน 55555+
“ไอ้แกะ มึงคงวิ่งรอกล่ะงานนี้ ไอ้มุกก็จองตัวมึงไปช่วยงานน้าชายมันด้วยไม่ใช่เรอะ ฮ่ะ ฮ่ะ” อ่ะแน่ะ ไอ้ซอมันเดินตัวเปล่าครับพี่น้อง แถมเดินใกล้กันซะ....
“อ่ะ เ่อ่อ ถึงเวลาค่อยว่ากัน” ผมพูดไปเรื่อยเปื่อย เดินตามกลุ่มไป ไอ้อ้วนไอ้อ๊อดไปนั่งรอรถประจำทางที่ศาลาฝั่งตรงข้ามโรงเรียนแล้ว ผมรวมทั้งไอ้โกก ไอ้ม้วน ไอ้เท่ง และไอ้เบนซ์ ก็เดินตามกันมาที่ศาลาด้วย
“แล้วพวกมึง ไม่กินข้าวเที่ยงกันก่อนรึ” ไอ้ม้วนถามเพื่อนๆ ในขณะที่รถประจำทางมาจอดข้างหน้าพอดี
สรุปพวกมันขึ้นรถกลับบ้านกันหมด เหลือแต่ผม ไอ้ม้วนและไอ้เท่ง เราสามคนเลยตกลงกันว่าจะไปหาข้าวกินกัน....ไม่รู้ยังไงดันเดินมากินที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของแม่แจ๊ดทรงเสน่ห์ได้
และที่นั่น ไอ้เมฆกับแฟนสาวของมันที่ชื่อแมว กำลังนั่งกระหนุงกระหนิงกันอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง
“สั่งก๋วยเตี๋ยวหน่อยครับ” ไอ้ม้วนตะโกนดังลั่น แม่ค้ารูปร่างท้วม อายุราว สี่สิบ ก็แม่เจ้าแจ๊ดไง อิอิอิ เดินเข้ามารับออเดอร์
“อ้าวนั่น พระเอกเกาหลี แฟนแจ๊ดนี่” ชะอุ๋ย อะไรกันเนี่ยะ ผมเลยต้องรีบยกมือไหว้...ว่าที่แม่ยาย 55555+
“คร๊าบ นี่ละครับ ไอ้แกะ แฟนแจ๊ดล่ะครับ แม่” อ้าวไอ้ม้วน ไอ้เรื่องหลอกแดกนี่มึงถนัดนักเชียว ไอ้ห่า
งานนี้ไอ้เท่งได้แต่ยิ้มไปยิ้มมา ผมสังเกตุเห็นแมวรีบวิ่งขึ้นไปบนตึก คงจะเข้าไปบอกแจ๊ดละมั๊ง
“หวัดดีครับ อ่ะ เ่อ่อ แจ๊ดอยู่มั๊ยครับ” ผมพูดแก้เก้อ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีนี่นา
“อยู่จ้า อ้าวตามสบายน่ะจ๊ะ งานนี้เต็มที่ไม่คิดตังค์ จะเอาอะไรเดี๋ยวแม่เรียกแจ๊ด มาทำให้น่ะจ๊ะ” พูดเสร็จแม่เจ้าแจ๊ดก็ไปดูแลแขกโต๊ะอื่นต่อ...ตายแล้วกู...งานเข้าสะแล้วกู เฮ้อ!
“แกะ งานนี้นายต้องแก้ตัวแล้วน่ะ แจ๊ดเขารู้เรื่องเ้อ้อ ระหว่างนายกับแฟนนายแล้ว" ไอ้เมฆ ปราดเข้ามานั่งร่วมวงด้วย
“เฮ้ย เรื่องอะไรว่ะ” ผมละงงเป็นไก่ตาแตก
“อ้าว ก็เรื่องที่นายเลิกกับแฟนนายไง ตกลงนายเลือกแจ๊ดใช่มั๊ยล่ะ” อะไรว่ะเนี่ยะกู โอ๊ยจะบ้าตาย ผมกำลังจะตอบปฏิเสธมัน ก็พอดีไอ้ม้วนเหยียบเท้า ไม่ให้ผมพูดอะไรต่อ
“หวัดดีจ้า จะรับประทานอะไรดีค๊ะ” แจ๊ดลงมาทักทายพวกผมด้วยรอยยิ้มสดใส ดูสวยน่ารักทีเดียว
“อ่ะ เ่อ่อ หวัดดีครับ แจ๊ด” ผมทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง แต่ก็โดนไอ้ม้วนแย่งตอบไปว่า
“หวัดดีแจ๊ด เอ๊า วันนี้แฟนมาง้อแล้ว จะทำอะไรให้มันกินล่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ไอ้ม้วนทำหน้าทะเล้น ผมถึงกับนั่งตกตลึงทำอะไรไม่ถูก
“บ้า ม้วนนี่พูดอะไรก็ไม่รู้... แกะจะทานอะไรค่ะ เส้นเล็กหรือเส้นใหญ่ค่ะ” แจ๊ดทักทายผมอย่างดี ดูเหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางน้ำใจกันมาก่อนยังไงยังงั้น
“อ่ะ เ่อ่อ อะไรก็ได้ครับ” ผมจุกจนพูดไม่ออกต่ะหาก
“โอ๊ย ไม่ต้องมาทำเขินหรอกมึง ไอ้แกะ จะมาง้อแฟนทั้งทีก็ต้องชวนเพื่อนมา มึงนี่ไม่ไหว ฮ่ะ ฮ่ะ” อ้าว ไอ้เท่งก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย
“ดีใจด้วยน่ะ หวังว่าแกะคงไม่ทำให้เพื่อนเราเสียใจอีก” แมวยืนพูดฉอดๆ และจูงมือแม่แจ๊ดไปทำก๋วยเตี๋ยวมาให้พวกผมทาน
ไปๆมาๆ ผมเองก็เลยตามน้ำ มีคนเอาอกเอาใจก็งี้แหละ อ่อนเป็นขึ้ผึ้งลนไฟทีเดียว พวกเรานั่งกินกันไปคุยกันไปด้วยความเพลิดเพลิน และเริ่มคุยกันอย่างสนิทใจระหว่าง ผมกับแจ๊ด ไอ้เมฆ และแมวด้วย
พวกเราตกลงกันว่าคืนนี้จะไปดูหนังกันด้วย ขณะที่กำลังคุยกันเพลินๆ พี่โก้ก็ขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าร้านพอดี ตายละหวา กูลืมพี่โก้ไปได้ยังไงเนี่ยะ
“อ้าวพี่โก้ มาครับมาทานก๋วยเตี๋ยวกัน” ผมเรียกพี่โก้ให้เข้ามาร่วมวง แต่จริงๆก็ผิดอยู่เหมือนกัน เพราะลืม ลืมจริงๆที่พี่โก้บอกว่าจะทำอาหารเที่ยงไว้รอ...เฮ้อ กูน่ะกู เวลาอยู่กับเพื่อนๆก็เป็นอย่างนี้ทุกที
“ไม่ละครับ พอดีพี่ตามหาเราอยู่น่ะ เราลืมของไว้ที่บ้านพี่ไม่ใช่หรือครับ” พี่โก้พูดเรียบๆ แต่เจือด้วยความน้อยใจเล็กๆ ที่เพื่อนๆ...ไม่มีใครจับได้
“เออ ขอโทษครับพี่ งั้นแจ๊ด เราไปก่อนน่ะ ยังไงเดี๋ยวคืนนี้มารับน่ะครับ”
“เ่อ่อ ค่ะ ค่ะ” แจ๊ดหน้าแดงทีเดียว
“สัญญาลูกผู้ชายน่ะโว๊ย แกะ” ไอ้เมฆพูดยิ้มๆ และสบตากับแมวแฟนสาวด้วยความยินดี ในขณะที่ไอ้ม้วนกับไอ้เท่งก็ลุกขึ้นเหมือนกัน
“เฮ้ย ไอ้แกะ เดี๋ยวเจอกันหน้าโรงหนังน่ะโว๊ย เอารอบทุ่มหนึ่งแล้วกัน” ไอ้ม้วนและไอ้เท่งพากันแยกย้ายกลับบ้าน ส่วนผมเข้าไปชำระค่าก๋วยเตี๋ยวที่แม่ของแจ๊ด
“อ้าว แม่บอกแล้วไง ว่าไม่คิดตังค์ ไงจ๊ะ” ผมพยายามยังไงแม่ของแจ๊ดก็ไม่ยอมรับ และก็เหตุผลนี่แหละที่ผมต้องพาแจ๊ดไปเลี้ยงหนังแทน
“ดูเหมือนว่า แม่ยายจะชอบลูกเขยมากเลยน่ะ” พี่โก้พูดดูสีหน้าเครียดๆ หลังจากที่เรากลับบ้านพักเรียบร้อยแล้ว
“อ่ะ เ่อ่อ ไหงพี่โก้พูดยังงั้นละครับ” ผมนั่งลงที่โซฟา เปิดทีวีดูไปตามเรื่อง
“แล้วตกลงจะกินข้าวฝีมือพี่มั๊ยครับ รึว่ากินก๋วยเตี๋ยวร้านแฟนจนอิ่มแล้ว” ตอนนี้กูเริ่มรู้สึกผิดแล้วสิ
“อ่ะ เ่อ่อ พี่โก้ทานข้าวเที่ยงรึยังครับ ผะ ผมขอโทษครับ” ผมเดินไปที่ตู้กับข้าว พี่โก้ลงทุนทำผัดกระเพราไก่ไว้จริงๆด้วย
“โห พี่โก้ทำกับข้าวเป็นด้วยหรือครับ” ผมพยายามพูดให้แกดูดีขึ้น เพราะดูแล้วกับข้าวยังไม่พร่องเลย แสดงว่าพี่โก้รอผมอยู่จริงๆ และตอนนี้ก็จะบ่ายสองแล้วสิ
“พี่โก้คงหิวมาก เดี๋ยวผมตักข้าวให้น่ะครับ” ผมต้องเอาใจแกหน่อย เพราะตัวเองผิดจริงๆ ก็เลยรีบตักข้าวและกระเพราไก่ใส่จานไปวางที่โต๊ะกินข้าว โดยไม่ลืมตักข้าวใส่จานของตัวเองมาด้วย
“ทานข้าวครับพี่โก้ มาผมทานเป็นเพื่อนครับ” ผมดึงร่างของแกที่นั่งอยู่มุมหนึ่ง จะบอกว่าแกงอน ก็ไม่ใช่ เพราะแกดูเงียบๆขรึมๆ และดูยาก ไม่รู้ว่าในใจแกคิดอะไรอยู่
“ตกลงกลับไปเป็นแฟนกับแจ๊ดแล้วหรือ แล้วกรกนกล่ะ?” อยู่ๆพี่โก้ก็ถามขึ้น
“อ่ะ คือ พี่โก้ครับ คือว่า” ผมไม่รู้จะตอบยังไงน่ะสิครับ
“แล้วคืนนี้นัดกันไปดูหนังด้วย”
“คะ ครับ พี่โก้ไปด้วยกันมั๊ยครับ” ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
“ไม่ ไม่ดีกว่า” พี่โก้เงียบไป
“พะ พี่โก้ คะ คือ พี่โก้โกรธผมหรือครับ” เอาล่ะสิกู ก็เคยบอกพี่โก้ไปแล้วนี่ว่า ไม่ได้คิดอะไรทำนองเป็นแฟนกับพี่โก้ แต่ตอนนี้มันรู้สึกประหลาดๆ และแคร์ความรู้สึกของพี่โก้ยังไงก็ไม่รู้
“พี่จะไปโกรธอะไรได้ล่ะครับสิ่งใดที่แกะชอบ สิ่งใดที่แกะเลือก พี่คนนี้ก็ยินดีด้วยเสมอ” ในตอนนี้ดูเหมือนว่าพี่โก้จะเสียงสั่นนิดๆ...โธ่พี่โก้ ตั้งแต่ที่ผมรู้จักพี่มา พี่คนนี้ของผม มีแต่คำว่า “ให้” ตลอดเวลา ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย พี่โก้ครับผมจะทำยังไงดีล่ะครับ ผมจะตอบแทนน้ำใจของพี่โก้ได้ยังไงล่ะครับ....

**************************************
พี่ คนนี้ นั้นมีแต่ให้
เจ้าไฉน ไม่เคยให้พี่
อยากได้อะไร
หาให้ ทันที
ให้เจ้ามากอย่างนี้
ไม่ดีอีกหรือ แม่คุณ
พี่ วันนี้ พี่ก็ยังให้
เจ้าไฉน เห็นพี่เป็นหุ่น
เจ้าได้กำไร
รู้ไหมใคร ขาดทุน
ดอกเบี้ยความรัก สิ้นสูญ
ต้นทุนรัก ก็ไม่เห็น
ทำ เหมือนพี่ ไม่มีหัวใจ
ใคร นะใครที่ช้ำไม่เป็น
ให้เจ้าหมดแล้ว
พี่ไม่แคล้ว ต้องลำเค็ญ
หรือเป็นกรรม
ของเราคอยเฝ้าราวี
พี่ คนนี้นั้นมีแต่ให้
เจ้า วันไหนเจ้าจะให้พี่
ให้ความจริงใจ
ให้ความรัก พี่บ้างซิ
ให้เจ้ามาก อย่างนี้
ให้พี่ ไม่ได้เชียวหรือ

พี่ คนนี้นั้นมีแต่ให้
เจ้า วันไหนเจ้าจะให้พี่
ให้ความจริงใจ
ให้ความรัก พี่บ้างซิ
ให้เจ้ามาก อย่างนี้
ให้พี่ ไม่ได้เชียวหรือ

**************************************