บทที่ 138 " งาน...ที่น่าสงสัย? "

บทที่ 138 “ งาน...ที่น่าสงสัย? ”
ตกลงผมก็ใช้ความกะล่อน เจ้าเล่ห์ หลอกล่อให้พี่โก้ดีขึ้นจนได้แหละน่า ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...ในที่สุดพี่โก้ก็นั่งทานข้าวไปด้วยความเอร็ดอร่อย เพื่อนๆคงสงสัยล่ะสิ อ้าวบอกก็ได้ ผมก็เบี่ยงเบนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ สุดท้ายเรื่องที่พี่โก้กำลังดีใจอยู่ตอนนี้ก็คือ...เรื่องได้รับทุนไปเรียนที่มหาลัยมีชื่อไงล่ะคร๊าบ...พี่โก้ทานข้าวไป ตาแกก็เป็นประกายเรื่องที่จะเตรียมตัวไปรายงานตัวก่อนจบม.6
ผมทานข้าวกับพี่โก้ใกล้จะอิ่มแล้ว ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าบ้าน และก็ได้ยินเสียงเคาะประตูตามมา
“ก๊อก ก๊อก” เอ๊ะประตูก็ไม่ได้ล็อคนี่นา ถ้าเป็นอาจารย์เสถียร แกก็น่าจะเปิดเข้ามาแล้ว
“เดี๋ยวพี่ไปดูก่อนน่ะครับ ว่าใครมา” พี่โก้ลุกพรวดพราดไปที่หน้าประตู ส่วนผมก็เลยเก็บจานชามไปล้าง
“ไอ้โก้ นายให้มาตามมึงไปทำงาน” เสียงออกคำสั่ง เหมือนจะข่มพี่โก้อยู่ในที...ผมรีบหันขวับไปที่ประตูโดยไม่ต้องคิด ก็เจอชายหน้าเหี้ยมไว้หนวดเครารุงรัง ท่าทางจะไม่ใช่คนดีแน่ๆ กำลังยืนคุยกับพี่โก้ที่หน้าประตู
“อะไรกัน ก็เฮียไปต่างประเทศไม่ใช่เรอะ และแกอนุญาตให้ผมพักได้นี่นา” เสียงพี่โก้ตอบกลับไปแบบไม่สบอารมณ์
“ฮ่ะ ฮ่ะ เฮียไม่อยู่ แต่เสี่ยส่งก็ยังอยู่นี่หว่า... นายกำชับมา ยังไงมึงต้องไป”
“เฮ้อ! งานอะไรอีกล่ะ พักผ่อนสักอาทิตย์ไม่ได้เลยเหรอ”
“ไม่ได้ ...มึงอย่าลืมข้าวแดงแกงร้อนสิว่ะ ถึงเฮียไม่อยู่ มึงก็ต้องทำตามคำสั่งของเสี่ย เข้าใจมั๊ย” ชายหน้าเหี้ยมอ้างบุญอ้างคุณกับพี่โก้ขนาดนี้เลยเหรอ ผมยืนนิ่งตั้งใจฟังสองคนนั่นคุยกัน...จนไอ้หมอนั่นถึงกับถลึงตาใส่ผม แบบไม่พอใจเอามากๆ
“แล้วทำไม ไม่โทรมา ผมไปเองได้” พี่โก้เริ่มอ่อนลง
“ฮ่ะ ฮ่ะ โทรมาแล้วมึงจะไปรึ กูมารับมึงถึงที่น่ะดีแล้ว รีบๆหน่อย เดี๋ยวนายไม่สบอารมณ์ กูจะซวย” ไอ้หมอนั่นยังมองมาที่ผมไม่ลดละ แต่แล้วมันก็เดินหายไปจากประตู...ไม่กี่อึดใจก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ ส่วนพี่โก้วิ่งขึ้นห้องชั้นสองอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงนาที พี่โก้เปลี่ยนเป็นใส่กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีกากี ใส่หมวกแก๊ป พร้อมสะพายย่ามสีดำๆ ...เอ จะไปทำงานอะไรกันเนี่ยะ
“แกะ ฝากล็อคประตูให้พี่ด้วยน่ะครับ เจอกันวันจันทร์น่ะครับ”
“ ดะ เดี๋ยว พี่โก้ พี่...”
พี่โก้ไม่ปล่อยโอกาสให้ผมได้ถามอะไรเลย แกใส่รองเท้าผ้าใบได้ ก็วิ่งพรวดพราดออกไป...ผมวิ่งตาม...ก็ทันเห็นแกกระโจนขึ้นซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ แล้วชายหน้าเหี้ยมก็บิดคันเร่ง...พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมยืนตกตลึง พูดอะไรไม่ออก เหตุการณ์มันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน...อยากรู้จังเลยว่า พี่โก้ทำงานอะไร และดูเหมือนจะลึกลับยังไงชอบกล
ผมกลับมาล้างจานต่อจนเสร็จ จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนห้องพี่โก้ จริงสิน่ะ พี่โก้มีความลับอะไรซ่อนอยู่รึเปล่า...ผมทำการรื้อทุกซอกทุกมุม ไม่มีสิ่งผิดปกติอะไรเลย เจอกองหนังสือ เสื้อผ้า เครื่องใช้ที่จำเป็น ฯลฯ อืมบนชั้นตู้เสื้อผ้ายังมีถ้วยรางวัล เหรียญทอง ใบประกาศฯ อะไรประมาณนี้ และนั่นเกวียนจำลองของผม หลังจากออกงานนิทรรศการของโรงเรียนแล้ว พี่โก้ว่าจะคืนให้ผม แต่ผมเองแหละที่ต้องการให้แกเก็บไว้ มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะพี่โก้แทบจะเป็นคนทำงานชิ้นนี้ด้วยมือตัวเองแทบทั้งหมด นับตั้งแต่ งานเชื่อม จนมาถึงชุบโครเมี่ยมสีเงิน ส่วนผมเพียงแต่ตะไบให้เข้ารูปเท่านั้น อิอิอิ
ผมสำรวจต่อไป อืม ที่ตรงนี้เคยมีอัลบั้มเก่าๆอยู่เล่มหนึ่งนี่นา...ผมจำได้ว่าบุคคลที่อยู่ในรูปมีคนหนึ่งหน้าตาคล้ายพี่เก้ง พี่ชายผมมาก ส่วนคนอื่นๆดูไม่ชัดเท่าไหร่ ดีเหมือนกัน อยากจะดูอีกสักครั้ง...ผมควานมือหาจนทั่ว...ว่างเปล่า อัลบั้มรูปหายไป...หายไปไหน?
ผมรีบเดินหาเก้าอี้ แล้วมายืนค้นหาอีกครั้ง...มันหายไปจริงๆ พี่โก้เอาอัลบั้มไปไว้ไหนน่ะ อยากรู้จริง
“แกะ ๆ นายอยู่นี่รึเปล่า” เสียงไอ้เมฆตะโกนอยู่ข้างล่าง มันมาตอนไหนหว่า ผมเลยลงจากเก้าอี้เดินมาชะโงกที่หน้าต่าง
“เออ เราอยู่นี่ มีอะไรรึเปล่าเมฆ” ไอ้เมฆมันจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ข้างๆถนน แต่ตัวมันกำลังยืนแหงนหน้ามองผมใกล้ๆหน้าต่าง ยิ้มแป้นเชียว
“เปล่า เรากำลังจะกลับบ้าน เลยคิดว่าจะไปส่งนายด้วยไง” อุบ๊ะ ไอ้นี่บทมันจะดีก็ดีใจหายเชียว
“เออ ๆ งั้นรอเดี๋ยว” ผมจัดการปิดประตูหน้าต่างทุกบานดีแล้ว ก็ออกมาหามันที่หน้าบ้าน
“อ้าว แล้วพี่โก้ไปไหนล่ะ นายอยู่คนเดียวหรือ” ไอ้เมฆถามด้วยความสงสัย
“อือ แกไปธุระว่ะ ดีแล้วที่นายมารับ ไม่งั้นคงได้เดินกลับขาลากแหงๆ” ผมเดินขึ้นไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ที่มันสตาร์ทรอไว้แล้ว
“ฮ่ะ ฮ่ะ ตลกดีว่ะ เมื่อคืนเราก็มาส่งนาย แล้ววันนี้เราก็มารับนายอีก” ไอ้เมฆหัวเราัะชอบใจ
“เออ เออ ตลกดี ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมก็หัวเราะไปตามเรื่อง แต่ในใจตอนนี้กำลังสงสัยเรื่องงานของพี่โก้ อยากรู้จริงๆว่าค่ายมวยที่อุปการะแก ชื่ออะไร อยู่ที่ไหน และแกบอกว่าปิดไปแล้ว...แล้วแกต้องไปทำงานให้ค่ายอยู่อีก...งานอะไร?
ไอ้เมฆมาส่งผมที่หน้าแฟลต แล้วมันกำชับให้ผมไปรับแจ๊ดมาดูหนังให้ได้ โดยมันอาสาจะถีบสามล้อมารับผมก่อน แล้วไปรับแจ๊ดและแฟนมันตามลำดับ
เพิ่งจะบ่ายสามโมงครึ่งได้มั๊ง พี่หมวดคงจะยังไม่เลิก ผมเลยเปลี่ยนใจไปหาพี่หมวดที่โรงพักแทน...ผมต้องเสียเวลาผ่านด่านลูกน้องแกก่อนตามธรรมเนียม จนได้รับคำสั่งให้เข้าไปหาแกได้...ผมจึงค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
“อ้าวแกะ ทำข้อสอบได้มั๊ยครับ” พี่หมวดนั่งดูเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นถาม ...ไม่มีอาการโกรธ ไม่พอใจ ฯลฯ ทั้งๆที่ผมเป็นเด็กในปกครอง นึกอยากจะไปนอนบ้านคนอื่นก็หนีออกไปสะงั้น ความเกรงอกเกรงใจไม่มีกันล่ะ (โป๊ก !อยากเขกหัวตัวเองจริงๆ เมื่อนึกถึงตอนนี้ แย่เนาะ สมแล้วที่มีคนว่าสาระเลว....อิอิอิ อ้าวแล้วจะพูดถึงทำไมอีก เรื่องมันจบแล้ว ก๊ากๆ)
“ก็ยากมากอ่ะครับ แค่คาบเส้น” ผมตอบอ้อมแอ้ม ตอนนี้รู้สึกตัวว่าเกรงใจพี่หมวดสุดขีด ถ้าหากพี่หมวดจะว่ากล่าว ตักเตือน หรือจะลงโทษใดๆ ผมก็คงจะยอม เฮ้อ! นี่แหละนา เขาเรียกว่า คนทำผิดก็มักจะร้อนตัวยังงี้แหละ
“อ้าว ก็เห็นไปอ่านหนังสือกับเพื่อนทั้งคืนไม่ใช่รึ ฮึ ฮึ” พี่หมวดหัวเราะ พร้อมกับปิดแฟ้มเอกสาร
“อ๊ะจ๊าก!” ผมสะดุ้งโหยง นี่ถ้าหากพี่หมวดจับได้ว่า ผมไปมีอะไรกับพี่โก้ทั้งคืน แกจะว่ายังไงเนี่ยะ
“อะไร ถามแค่นี้ก็ตกใจ เป็นอะไรหรือเปล่า ฮึ” พี่หมวดยิ้มกว้าง มองสบตาผมด้วยสายตาที่อ่อนโยน...พี่หมวดยังคงรักษาความเป็นพี่ชายที่ใจดี ไว้อย่างมั่นคงทีเดียว รู้สึกว่าความรัก ความปราถนาดี ความอบอุ่น ในตัวพี่หมวด แผ่กระจายออกมาให้เห็น ได้สัมผัสอยู่ตลอดเวลา....แล้วแบบนี้กูยังจะคิดไม่ซื่อกับแกได้ยังไงว่ะ โชคดีจริงๆที่เมื่อคืนไม่ได้ลงมือทำอะไรที่ผิดบาปลงไปอีก...ในตอนนี้ผมรู้สึกทั้งโล่งใจและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ...พี่หมวดครับพี่จะต้องเป็นพี่ชายของผมเท่านั้นน่ะครับ...ขออย่าให้ผมคิดไม่ซื่อกับพี่หมวดอีกเลยน่ะครับ
“อ้าว เป็นอะไรใจลอยอีกแล้ว..ตกลงมาหาพี่ที่โรงพักเนี่ยะ มีอะไรรึเปล่า” ผมกลับมาได้สติอีกครั้ง จริงสิน่ะที่เราร้อนใจมาหาพี่หมวดในตอนนี้ก็เพราะเรื่อง....
“พี่หมวดครับ อะ เอ่อ เสี่ยศักดิ์ ไปไหนครับ ตั้งแต่ผมย้ายมาอยู่กับพี่หมวดนี่ ไม่เห็นแกเลยอ่ะครับ” จริงๆแล้วอยากถามว่า เรื่องโกดังเสี่ยศักดิ์เป็นยังไงบ้างตะหาก แต่เคยถามแล้วพี่หมวดไม่ตอบ...และที่ผมกำลังสงสัยอีกเรื่องก็คือ...
“อ๋อ ไอ้ศักดิ์ มันไปอเมริกา ทำไม อยากจะถามพี่ไปทำไม” พี่หมวดจ้องหน้าผม สีหน้าเครียดลงเล็กน้อย
“อ่ะ เ่อ่อ ละแล้ว ค่ายมวยของเสี่ยล่ะครับ ยังอยู่ใช่มั๊ยครับ”
“ฮึ!” พี่หมวดถึงกับพรวดพราดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสวมวิญญาณผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ขึ้นมาทันที
“แกะ...แกะไปรู้อะไรมา บอกพี่มาเดี๋ยวนี้”