บทที่ 142 " พี่พยาบาล...คนสวย "

บทที่ 142 “ พี่พยาบาล...คนสวย ”

“เอ้า ไอ้แกะ มึงนี่ชอบกลว่ะ” ไอ้โชคหันหน้ามาจ้องผม เหมือนมันจะจับผิดอะไรในตัวผมสะงั้น...ผมเลยต้องหลบหน้ามันไปทางอื่น
“อ่ะ เ่อ่อ ก็ พะ พี่หมวด ไม่เคยบอกกูเลยนี่หว่า” ผมไม่กล้าสู้หน้ามันตอนนี้ ได้แต่พูดเสียงอ่อยๆ
“เฮ้ย กูว่าพี่ยุทธคงรักจริงหวังแต่งล่ะ เห็นเทียวไล้เทียวขื่อ ไปๆมาๆที่โรงบาลออกบ่อย” ไอ้โชคยังคงวุ่นกับการเปลี่ยนช่องทีวี ถ้ามันหันหลังกลับมา มันคงจะเห็นใบหน้าของผม...ที่ตอนนี้ซีดเผือด ราวกับว่า ไม่มีเลือดหล่อเลี้ยงสักหยด
ผมนั่งเอนหลังพิงพนักโซฟา อย่างเหนื่อยอ่อน อาการหวิวๆเหมือนจะเป็นลม หูอื้อ ตาลาย ในใจผมตอนนี้คิดแต่เพียงว่า...พี่หมวดมีแฟนแล้ว ๆ ย้ำอยู่เช่นนั้น โดยแทบไม่ได้ยินเสียงของไอ้โชคที่พูดต่อไปว่า
“พี่พยาบาล คนนี้กูเคยเห็นมากับตา สวยเหมือนดาราเลยน่ะมึง พี่ยุทธไม่หลง ก็แปลกคนล่ะ” ฟังถึงตรงนี้ผมก็ทนนั่งอยู่ต่อไปไม่ไหว ลุกขึ้นจะเดินหนี
“อ้าวเฮ้ย ไอ้แกะ มึงเป็นไรว่ะ” ได้ยินเสียงไอ้โชคร้องเอะอะตกใจ แต่ผมพยายามเปล่งเสียงออกมาด้วยความลำบากยากเย็นว่า
“กู...จะไป...อาบน้ำ” แล้วผมก็รีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปที่ห้องน้ำทันที...จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง...มารู้สึกตัวอีกที ก็เมื่อสายน้ำจากฝักบัวอันเย็นฉ่ำ ปะทะร่างกายที่เปลือยเปล่าของผมแล้ว...ตอนนี้รู้สึกมีสติขึ้นบ้าง แต่ก็ยังเจ็บแปล็บๆอยู่เล็กน้อย...มึงต้องเข้มแข็ง...เข้มแข็งสิว่ะไอ้แกะ ...มึงจะต้องไม่ร้องไห้อีกเด็ดขาด เข้าใจมั๊ย....
คืนนั้นผมนอนไม่ค่อยหลับ นอนเอามือก่ายหน้าผาก นอนครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย...เสียงไอ้โชคกรนเบาๆอยู่ข้างๆ มันคงนอนหลับด้วยความสุขแหละ แต่ผมสิ ผมจะทำยังไงดีกับชีวิต...อีกหน่อยพี่หมวด ...ที่พึ่งทางใจคนเดียวของผม... คงจะต้องแต่งงานมีครอบครัวแน่นอน...เมื่อถึงเวลานั้นผมจะทำใจได้มั๊ยน่ะ
ไอ้โชคเรียกพี่พยาบาลคนนั้นว่า “พี่ทราย” ทำงานอยู่ที่โรงบาลตรงข้ามโรงเรียนของผมนั่นเอง ผมต้องหาโอกาสไปรู้จักพี่เขาให้ได้ อยากจะรู้นักเชียวว่าจะสวยแค่ไหน ทำไมไอ้โชคถึงบอกว่า พี่หมวดชอบนักหนา...และก็น่าแปลกว่า ทำไมพี่หมวดไม่เคยปริปากเรื่องนี้ให้ผมฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว....
ผมคิดอะไรไปเรื่อยๆ เรื่องพี่ดำ พี่กวาง พี่หมวด พี่พยาบาล วนไปเวียนมา จนในที่สุดก็เริ่มม่อยหลับไป
คงจะใกล้สว่างแล้ว ผมฝัน...ฝันไปว่า พี่เก้งเดินเข้ามาหาผมและยืนอยู่ที่ขอบเตียง ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความยินดี แต่ไม่ปริปากพูดอะไร ผมว่าจะทัก แต่ก็เหมือนปากมันหนักๆชอบกล... พี่เก้งยืนมองผมชั่วครู่ สายตาที่เพ่งมองมาที่ผม ดูเหมือนว่าแกจะบอกอะไรผมบางอย่าง...
“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่น ผมตกใจตื่นภาพของพี่เ้ก้งหายวับไปกับตา
“พี่เก้ง พี่เก้ง กลับมาก่อน กลับมาก่อน”
“เป็นไร ไอ้แกะ ฝันรึไงว่ะมึงอ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ไอ้โชคเอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกา ให้มันหยุดร้อง แล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
“เออๆ ฝันไปว่ะ กี่โมงแล้ววะ”
“ตีห้าครึ่ง”
“เฮ้ย มึงจะบ้าเรอะ วันอาทิตย์ออกไปวิ่งสายๆก็ได้ เฮ้อ กูนอนต่อดีกว่า” ว่าแล้วผมก็เอาผ้าห่มมาคลุมโปง
“เออๆ มึงนอนไป อีกสิบนาที ถ้ามึงไม่ลุก กูให้เหยียบ” เสียงไอ้โชคมันลุกออกไปข้างนอก...อะไรของมันว่ะไอ้นี่ ทำไมกูต้องทำตามมัน ไอ้นี่มันจะมาบังคับกูได้รึ ไอ้ห่า...แล้วผมก็หลับไป แต่ไม่ถึงอึดใจ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ตื่นได้แล้วคร๊าบ ผู้กอง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” เอ๊ะ เสียงใครหว่า ผมเลิกผ้าห่มลืมตาขึ้น
“พี่เข้ม!” ลูกน้องพี่หมวดยศดาบตำรวจ อายุราว 35 ปีแล้ว รูปร่างทะมัดทะแมง กำยำล่ำสัน ใบหน้าแกออกจะบ้านๆ แต่ก็แมนดี สูงราวๆ 175 เท่าผม ยังโสดครับ อิอิ แต่ขี้หลีเหลือร้าย…ปกติผมอยากจะเรียกแกว่า ดาบเข้มอยู่เหมือนกัน แต่แกไม่ยอม อยากให้ผมเรียกพี่มากกว่า ก็เลยตามใจแก เพราะแกไม่อยากแก่นั่นเอง อิอิอิ
“ตื่นครับตื่น ได้เวลาออกกำลังกายแล้วครับ” น้ำเสียงเพราะเชียว คงจะเกรงใจพี่หมวดมั๊ง เพราะผมตอนนี้ก็อยู่ในฐานะน้องชายพี่หมวดนี่ครับ...ที่แกมาเช้านี้สงสัยโดนพี่หมวดสั่งไว้แหงๆ แบบนี้ไม่ตื่นก็ไม่รู้จะ่ว่ายังไงแล้วกู
ผมลงมาข้างล่าง ก็เจอไอ้ม้วนกำลังออกท่ากายบริหารอยู่กับไอ้โชคแล้ว... พวกเราสามคน โดนพี่เข้ม (เข้มสมชื่อ) คุมเข้มให้พวกผมออกกำลังกายอย่างหนัก เสร็จแล้วแกก็พาพวกผมวิ่งรอบอ่างเก็บน้ำถึงสองรอบ เล่นเอาลิ้นห้อยเลย ทีพี่หมวดไม่เห็นฝึกผมหนักขนาดนี้ เฮ้อ!
หลังจากวิ่งเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันไป ไอ้ม้วนนัดผมทำการบ้านวิชาเคมีที่โรงเรียนและผมนึกขึ้นมาได้ว่า มีรายงานวิชาสุขศึกษาที่ยังค้างส่งอยู่ เกี่ยวกับเรื่องโรคติดต่ออะไรประมาณนี้ เลยหาเหตุที่จะไปเอาเอกสารหรือแผ่นพับที่เขาทำแจกฟรี ที่โรงพยาบาล โดยบอกไอ้ม้วนว่า นอกจากจะได้ข้อมูลที่ถูกต้องแล้ว ยังได้รูปภาพมาติดประกอบรายงานด้วย....อิอิอิ แบบว่ามีแผนที่จะเข้าไปเจอพี่ทรายไงล่ะครับ
ประมาณเที่ยงๆผมปล่อยให้ไอ้ม้วนทำการบ้านที่โรงเรียนไปพลางๆ ส่วนตัวผมบังคับให้ไอ้โชค (ซึ่งมันไม่มีที่ไป เลยมานั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อน) พาไปที่โรงพยาบาล...พอไปถึง ผมก็รีบฉุดมือมันไปที่บอร์ดเจ้าหน้าที่ประจำโรงบาลทันที
“ไอ้โชค ไหนมึงบอกกูสิ ว่าพี่ทรายคนไหน” ผมพยายามเพ่งมองดูตั้งแต่แถวด้านบนลงมาแถวด้านล่าง ก็ไม่ยักกะมีพยาบาลคนไหนที่สวยสมราคาคุยของไอ้โชคเลย แม้แต่คนเดียว
“เฮ้ย ไม่มีนี่หว่า รูปพี่ทรายหายไปไหนว่ะ” ไอ้โชคพยายามสอดส่ายสายตา หาอย่างตั้งใจ ...เท่าที่ดู เหมือนจะมีรูปภาพบางส่วนที่หายไปจริงๆ อาจจะกำลังทำใหม่หรือกำลังปรับแผนกอะไรประมาณนี้กระมัง
ในที่สุดผมก็เลยจำใจต้องไปค้นหาเอกสารเกี่ยวกับโรคติดต่อ ที่หน้าตึกอาคารใหญ่ของโรงบาล โดยที่ไม่มีโอกาสได้เห็นแม้แต่รูปภาพของพี่ทราย...
ผมกำลังเลือกดูเอกสารแผ่นพับ ด้วยความตั้งอกตั้งใจ แต่ละโรคน่าสนใจทั้งนั้นเลย ไม่ว่าจะเป็น โรคทางด้านเพศสัมพันธ์ โรคไอกรน ฯลฯ...ในตอนนี้ไม่รู้ไอ้โชคมันหายหัวไปไหน เพราะผมใช้เวลาเลือกนานไปหน่อย อิอิอิ
“ตาค่ะ ระวังค่ะ” เีสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปดูจึงเห็นว่าพยาบาลสาวในชุดสีขาวกำลังพยายามดึงแขนข้างหนึ่งของชายสูงวัย อายุราว 60 ซึ่งตอนนี้แกกำลังเซถลามาที่ตัวผม เนื่องจากเสียการทรงตัว
“ตาครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ผมช่วยพยุงชายชราเอาไว้ไม่ให้แกหกล้มเอาหัวฟาดพื้น
“อืม ตามองไม่ค่อยเห็นน่ะหลาน ขอบใจน่ะ” ชายชราจับแขนผมไว้แน่น
“ขอบใจจ๊ะน้อง เมื่อกี้เผลอแป๊ปเดียว ตาแกก็เดินนำหน้าพี่สะแล้ว ดีน่ะที่น้องช่วยไว้” พี่พยาบาลยิ้มหวานระบายไปทั่วใบหน้า โห สวย สวยจริงๆ สวยเหมือนนางฟ้าผู้ใจดี อายุอานามน่าจะราวๆยี่สิบต้นๆ
“ไม่เป็นไรครับ จะพาตาแกไปไหนหรือครับ เดี๋ยวผมช่วยพยุงให้ครับ” ผมวางเอกสารแผ่นพับเอาไว้ แล้วช่วยพยุงอีกข้าง
“ขอบใจจ๊ะ พอดีรถเข็นไม่ว่าง และพี่คิดว่าแกเดินได้ ก็เลยพาแกมานี่แหละ” พี่พยาบาล พยุงอีกข้างและเราก็ช่วยกันพาแกมาที่ห้องคุณหมอท่านหนึ่ง
“อืม ต้อกระจกเหรอ เดี๋ยวผมต้องขอเช็คนิดหนึ่งน่ะครับ” คุณหมอจัดการให้ชายชรานั่งที่เก้าอี้ และตอนนี้พี่พยาบาลก็บอกกับผมว่า
“ขอบใจน้องมากน่ะจ๊ะ พี่คงรบกวนน้องแค่นี้แหละ ขอบใจอีกครั้งจ่ะ” พี่พยาบาลยิ้มให้ผม และพูดทำนองว่าหมดหน้าที่พลเมืองดีของผมแล้ว ผมจึงต้องรีบเดินออกมาจากห้องนั้นทันที
ผมกลับมาเลือกเอกสารต่อ เลือกไปด้วยอ่านไปด้วย เพลินดี อ่านไปสักพัก เสียงพี่พยาบาลคนเดิมก็เข้ามาทัก
“น้องกำลังหาข้อมูลอะไรจ๊ะ ให้พี่ช่วยมั๊ยค๊ะ” ผมเพิ่งสังเกตพี่เขาชัดๆก็คราวนี้ ใบหน้าสวยแบบไทยๆ บวกกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ราวกับมีมนต์สะกดให้ใครๆหลงใหลทีเดียว
“หาข้อมูลไปทำรายงานน่ะครับ” ผมยิ้มให้ รู้สึกถูกชะตาักับพี่เขายังไงก็ไม่รู้
และผมก็บอกว่า อยากได้แผ่นพับที่เกี่ยวกับโรคติดต่อทั้งหมด พี่พยาบาลจึงเดินไปหยิบมาจากห้องอีกห้องหนึ่ง และบอกว่าบางครั้งเจ้าหน้าที่ไม่ได้เอามาใส่ไว้ในช่องทั้งหมด ก็เลยโชคดีของผมไป
พี่พยาบาลบอกว่า พี่เขาต้องรีบกลับไปดูแลคุณตาเมื่อกี้ เนื่องจากแกต้องทำการลอกตาด่วน พี่เขาออกมาเอาเอกสารบางอย่างนั่นเอง แต่ก่อนไปพี่เขายังมีแก่ใจมาพูดกับผมอีกว่า
“น้องจ๊ะ พี่ว่ารูปร่างท่าทาง รวมทั้งแววตาของน้อง เหมือนใครบางคนที่พี่รู้จักน่ะจ่ะ”
“เหรอครับ ผมหน้าโหลขนาดนั้นเชียวหรือครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมหัวเราะน้อยๆ แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ดูเหมือนว่าพี่เขาจะเป็นกันเองกับผม
“โอ๊ะ ไม่หรอกจ๊ะ เขาคนนั้นน่ะเขาหน้าไทยจ๊ะ แต่น้องออกไปทางจีน เกาหลีน่ะ ฮึ ฮึ พี่ไปก่อนน่ะค่ะ” ว่าแล้วพี่พยาบาลก็รีบเดินจากไป
“ไงไอ้แกะ ได้เอกสารครบยังมึง ไปกันได้ยังว่ะ” ไอ้โชคเดินกลับมา พร้อมหิ้วขนม และผลไม้มาด้วย มันคงเดินไปซื้อที่โรงอาหารมาแหละ
“อ้าว ไปซื้อของมาก็ไม่บอก เดี๋ยวกูช่วยมึงออกน่ะโว๊ย” ผมพยายามส่งเงินให้มัน แต่มันไม่ยอมรับ
“เออ งั้นกูซื้อน้ำไปแทนแล้วกัน” ว่าแล้วผมก็พามันเดินกลับไปที่โรงอาหารอีกครั้งหนึ่ง ซื้อน้ำได้สองสามขวด ก็กำลังเดินออกมาจากโรงอาหาร โดยผมและไอ้โชคเลือกที่จะเดินทะลุอีกตึกหนึ่งที่อยู่ข้างๆกับตึกใหญ่... ในจังหวะนั้น ผมก็เห็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผมสองคน คนหนึ่งดูมาดแมน แต่อีกคนดูออกว่าอ้อนแอ้น ทั้งสองคนกำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในตัวตึกใหญ่อันนั้น...
“ไอ้โชค กูว่าสองคนนั่น เหมือนจะเป็น ไอ้พลกับอีแต๋นรึเปล่าว่ะ มึงว่ามั๊ย?”