บทที่ 143 " สุขสันต์...วันวาเลนไทน์ "

บทที่ 143 “ สุขสันต์...วันวาเลนไทน์ ”

“เออ กูเห็นแล้ว แม่งอะไรว่ะ ” ไอ้โชคสบถออกมาอย่างหัวเสีย ในขณะนี้เราสองคนอยู่ด้านหน้าตึกเล็กด้านขวามือ ซึ่งจะมีทางเดินภายใต้หลังคาทะลุเชื่อมไปถึงตึกใหญ่...เราสองคนยืนมองพวกมันหายเข้าไปจนลับตา ผมเองก็กำลังงงๆอยู่ว่า สองคนนั่นจะรีบร้อนไปทำไมกัน และผมทำท่าจะเดินตามพวกมันไป
“พอเลยไอ้แกะ มึงไม่ต้องไปยุ่งกับพวกมันอีกแล้ว มึงไม่เข็ดรึไงว่ะ” ไอ้โชคส่ายหัวพร้อมกับดันตัวผม ให้เดินออกมาที่ถนน
“อ้าวกูก็อยากรู้ว่า พวกมันมีเรื่องอะไรรึเปล่าไง” ผมจำใจเดินตามไอ้โชคออกมา
“โธ่เอ๊ย กูละเซ็งอีแต๋นจริงๆ โดนไอ้พลหลอกแล้วยังกลับไปหามันอีก เวร!”
“เออ ๆ ก็แปลกดี ตอนเกิดเรื่องอีแต๋น ก็มาขอโทษขอโพยกูนี่หว่า และเห็นมันบอกว่า มันไม่คิดอะไรกับไอ้พลแล้วไง”
“กูว่า อย่าไปยุ่งกับพวกมันแหละดีแล้ว มันจะเป็นไงก็ช่างมัน นี่ละหนาโบราญเขาว่า เรื่องผัวๆเมียๆคนนอกอย่าเข้าไปยุ่ง”
“ฮึ ฮึ ตกลงสองคนนั่นเป็นผัวเมียกันจริงๆหรือว่ะ ไอ้โชค”
“ฮ่ะ ฮ่ะ กูก็พูดไปงั้นแหละ ไปๆมึงรีบๆเดิน เดี๋ยวทำงานไม่เสร็จกันพอดี”
ผมกลับมาทำการบ้านและรายงานต่อกับไอ้ม้วน โดยไอ้โชคมันนั่งๆนอนๆอ่านหนังสืออยู่โต๊ะข้างๆ จนบ่ายสามมันก็ขอตัวกลับไปช่วยแม่มันทำงาน ส่วนผมกับไอ้ม้วนเร่งทำรายงานวิชาสุขศึกษาจนเสร็จทันเอาตอนเกือบหกโมงเย็น ในระหว่างนี้จะมีคนมาซ้อมบอล เล่นบาส วิ่งออกกำลังกายบ้าง และมีเพื่อนบางคน มาชวนผมกับไอ้ม้วนไปแจมด้วย แต่พวกผมเริ่มรู้สึกเพลียๆเลยแยกย้ายกันกลับบ้าน
พี่หมวดไม่ได้กลับบ้านตามที่บอกไว้ สงสัยธุระไม่เสร็จ รุ่งเช้าวันจันทร์ ผม ไอ้โชค และไอ้ม้วน ก็ได้พี่เข้ม มาฝึกออกกำลังกายให้เหมือนเดิม...
เปิดเรียนวันนี้ มีสิ่งที่ทุกคนกำลังกล่าวถึงกันมากที่สุดก็คือ พรุ่งนี้เป็น “วันวาเลนไทน์” นั่นเอง แต่ละคนต่างก็ตื่นเต้นที่จะให้ดอกกุหลาบ แก่คนที่ตนเองหมายปองอยู่...ดูเหมือนสหกรณ์โรงเรียนและร้านค้าต่างๆในโรงอาหาร ต่างเพิ่มสีสรรด้วยการเอาดอกกุหลาบสดบ้าง แห้งบ้าง มาวางจำหน่ายกันเป็นทิวแถว อีกทั้งตามบอร์ดธุรการและบอร์ดภาควิชาภาษาอังกฤษ ก็จัดบอร์ดเรื่องวันวาเลนไทน์ด้วย
แจ๊ดกลับมาเป็นคนเดิม คือเอาขนมแซนวิช มาให้ผมตั้งแต่เช้า แถมมีจิตใจเผื่อแผ่ไปถึงไอ้โกกด้วย...น้องข้าวฟ่างขาดเรียน ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นเรื่องที่น้องเขาขอพ่อมาฝึกซ้อมมวยรึเปล่า...ผมคุยกับวาดเรื่องที่จะวานให้เธอ ส่งการ์ดของผม ไปให้กรกนก เห็นเธอบอกว่ายังไม่ได้เตรียมตัว เลยเลื่อนไปส่งพรุ่งนี้ และถือโอกาสให้ไปรษณีย์ประทับตราวันส่งคือวันที่ 14 กุมภาไปด้วยเลย จะได้มีความขลังมากขึ้น อิอิอิ
ตอนเที่ยงพวกแก๊งค์ผมทานข้าวกันตามปกติ แต่ที่พิเศษคือ แต่ละคนกำลังคุยเกทับกันว่าจะเอาดอกไม้ไปให้สาวคนไหน...ถึงตรงนี้พี่โก้แอบมองผมด้วยสายตาประหลาด ไม่แน่ใจว่าแกคิดอะไรอยู่ อย่าบอกน่ะครับพี่โก้ว่า พี่จะให้ดอกไม้ผมน่ะ 55555+ ในระหว่างนี้ ชมภู่แว่บเข้ามาทักทายผม เลยโดนเพื่อนแซว โดยเฉพาะไอ้ม้วนตัวแสบ แซวจนชมภู่ถึงกับหน้าแดง เดินหนีไปเลย
ตอนเย็นผมงดซ้อมมวยเพราะโดนเพื่อนๆ ลากตัวไปที่ตลาดกับพวกมัน ก็ไม่มีอะไรพาพวกมันไปเลือกหาของขวัญ ดอกไม้ การ์ด ฯลฯ เพิ่งรู้ว่า ไอ้ซอมีแฟนเป็นเด็กม.2 ด้วย ส่วนไอ้จุ๊ ดูเหมือนว่ามันจะเอาของขวัญไปให้ ไอ้อ้อม เพื่อนสาวในห้องเดียวกัน มันเริ่มจีบกันเมื่อไหร่ว่ะเนี่ยะ ผมไม่ยักกะรู้ ก็เห็นไอ้จุ๊กับไอ้ซอ ไปไหนมาไหนด้วยกันจนไอ้เบนซ์แซวอยู่เรื่อยๆว่า มันสองคนเป็นแฟนกันนี่หว่า...คู่ไอ้อ้วนกับไอ้อ๊อด ไม่ได้คิดจะซื้ออะไรให้ใคร ...เอ คู่นี้น่าคิดกว่าจริงมั๊ย 55555+ นอกนั้น ไอ้ม้วนก็ต้องเลือกหลายชิ้นล่ะ ก็มันดันจีบสาวๆไว้หลายคน ไอ้เท่งดูหงิมๆ มันดันมีเด็กม.3 ที่มันตั้งใจเอาดอกไม้ไปให้ ไม่เลวว่ะมึง...ไอ้เบนซ์ ไอ้นี่มาแปลกเล่นจีบสาวรุ่นพี่ ไม่ใช่คนเดียว สองสามคนได้ 55555+...ไอ้โกกก็เหมือนไอ้ม้วนแหละ มันจะซื้อของอะไรมากมาย ก็เห็นมันจีบอยู่แค่ ไอ้บี กับเด็กม.2 แค่นั้นเอง มันอาจจะมีใครอีกที่ผมไม่รู้ก็ได้ อิอิอิ
ส่วนตัวผมคิดว่าน่าจะซื้อดอกกุหลาบให้แจ๊ดสักดอกก็คงจะดี แต่คิดว่าไปซื้อเอาที่โรงเรียนพรุ่งนี้ดีกว่า ตอนแรกผมตั้งใจที่จะซื้อการ์ดให้พี่หมวดและพี่โก้อยู่เหมือนกัน แต่ไปๆมาคิดว่าไม่เหมาะสม เลยไม่ซื้ออะไรติดมือเลย...สุดท้ายพวกแก๊งค์ผมก็มาลงเอยที่ร้านขนมเจ๊แหม่ม ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป
ผมกลับมาที่แฟลต ดูเหมือนพี่หมวดจะกลับมาแล้ว เห็นแต่เสื้อผ้าที่แกใช้แล้วทิ้งไว้ในตะกร้าเตรียมซัก และมีกระเป๋า ถุงกระดาษอีกสองสามใบ อยู่บนที่นอน แต่ผมไม่กล้าไปละลาบละล้วง เพราะกลัวว่าจะเป็นความลับของทางราชการ
ผมเดินมาที่ระเบียง เห็นผ้าขนหนูของพี่หมวดตากอยู่ที่ราวตากผ้า ยังหมาดๆอยู่คงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ...เอ แล้วตัวพี่หมวดหายไปไหนหว่า...และแล้วผมก็เข้าใจว่าพี่หมวดเข้าเวร เพราะชุดเครื่องแบบของแกหายไป
ไอ้โชคเข้ามาทานข้าวเป็นเพื่อนและทำการบ้านต่อ จนเกือบสี่ทุ่มมันถึงแยกตัวกลับไปนอนที่ห้องมัน ...ผมเองก็รู้สึกเพลียๆยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยนอนเล่นที่เตียงนอน แต่ยังไม่หลับเลยทีเดียว ก็เลยลุกขึ้นรื้อเอาหนังสือชีววิทยา ขึ้นมาจากกระเป๋า เพราะอาจารย์ทะนงจะให้ท่องจำ อาณาจักรของสัตว์และพืชต่างๆให้ขึ้นใจ แกจะมีสอบปากเปล่าด้วย
ผมเปิดโคมไฟอ่านหนังสือ โดยหันมาทางที่นอน ให้แสงสว่างเพียงพอสำหรับอ่านหนังสือได้ จากนั้นปิดไฟกลางห้อง แล้วกลับเข้ามานอนที่เตียงอีกครั้ง ห่มผ้าผ่มไว้ครึ่งตัว... เปิดหนังสือขึ้น ก็เจอการ์ดที่เตรียมไว้ให้กรกนกสอดอยู่ข้างใน ผมเลยดึงการ์ดออกจากซองมาอ่านข้อความอีกครั้ง...ป่านนี้กรกนกจะเป็นยังไงบ้างน่ะ ข่าวคราวเงียบหายไปจริงๆ บางทีการ์ดฉบับนี้ เมื่อเธอได้รับ เธอคงติดต่อผ่านมาทางวาดบ้างน่ะ...ผมหวังไว้อย่างนั้น
ผมวางการ์ดไว้ข้างๆตัว แล้วเริ่มท่องอาณาจักรต่างๆที่น่าเบื่อ (วิชานี้ผมค่อนข้างเบื่อ ขี้เกียจท่องจำน่ะครับ มีแต่ไอ้โกกคนเดียวล่ะที่มันชอบ ส่วนตัวผมชอบทางคำนวณมากกว่า)... มันได้ผลครับ คราวนี้ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลย อิอิอิ
ผมสะดุ้งตื่น...รู้สึกตัวเหมือนมีคนเข้ามาในห้อง
“ขยันจังเลยน่ะครับ อ่านหนังสือจนหลับเลยหรือเรา ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดยืนอยู่ข้างๆเตียง แสงไฟจากโต๊ะอาจจะมองเห็นหน้าพี่หมวดไม่ชัดนัก แต่ผมรู้ดีว่า รอยยิ้มนั้นยังอบอุ่นเหมือนเคย
“หาวววว อืม พี่หมวดกี่ทุ่มแล้วครับ” ผมเอามือปิดปากหาว แต่ก็ฝืนตัวลืมตาคุยกับพี่หมวด
“เที่ยงคืนเป๊ะ ฮ่ะ ฮ่ะ สุขสันต์...วะ...” ดูเหมือนพี่หมวดจะพูดอะไรประมาณนี้ รึว่าผมหูฝาดไป แต่ทำไมพี่หมวดถึงเงียบไปล่ะ
“แกะ อ่ะ เ่อ่อ นั่นการ์ด อะไรครับ หือ” พี่หมวดใช้มือข้างขวาเข้ามาจับการ์ดของผม แต่มือข้างซ้ายไพล่หลังอยู่
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง เก็บหนังสือไว้ที่หัวเตียง ไม่ได้ตอบอะไรเพราะพี่หมวด อ่านข้อความในการ์ดจนหมดแล้ว
“การ์ดวาเลนไทน์ ถึงหนูกรกนก หรอกหรือ” พี่หมวดพูดขรึมๆ ดูเหมือนใบหน้านั้นจะเครียดๆอยู่เล็กน้อย...แต่แล้วก็ยิ้มระบายออกมา พร้อมกับพูดต่อว่า
“ดีแล้วๆ พี่หวังว่า ความรักของแกะจะผ่านพ้นอุปสรรคไปได้น่ะครับ” พี่หมวดยื่นการ์ดให้ผมคืน แล้วแกก็เดินถอยหลัง เตรียมตัวออกไป
“อ้าว แล้วพี่หมวดจะเข้านอนแล้วหรือครับ”
“อ่ะ เอ่อ ดึกแล้ว แกะนอนได้แล้วน่ะครับ เดี๋ยวพี่จะกลับไปทำงานต่อ” พี่หมวดยังเดินถอยหลังไปจนเกือบสุดประตู อ้าว..แล้วแกแวะมาทำอะไรเนี่ยะ เที่ยงคืนดึกๆดื่นๆขนาดนี้...เอ...ดูเหมือนว่าแกจะซ่อนอะไรไว้ข้างหลังน่ะ อยากรู้จริง
“พี่หมวด เดี๋ยวก่อนครับ” ผมลุกเดินตามพี่หมวดไปทันที นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยอยากจะถาม ทั้งๆที่รู้ว่าไม่สมควร...ผมรีบเปิดไฟกลางห้อง คราวนี้เห็นหน้าพี่หมวดรวมทั้งชุดเครื่องแบบร้อยตำรวจโทเต็มยศ ชัดเจน
“พี่หมวดมีแฟนแล้วใช่มั๊ยครับ?” อะไรว่ะกูทำไมบ้าดีเดือดขนาดนี้ ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเลยตอนนี้ ความอยากรู้เข้ามาแทนที่
“อะไรน่ะ แกะ ว่า อะไรน่ะ” พี่หมวดชงัก สิ่งที่อยู่ในมือข้างหลังหล่นลงบนพื้นตรงหน้าประตูพอดิบพอดี...ดอกกุหลาบสีแดง ถึงแม้ว่าจะมีดอกเดียว แต่ดูเด่นเป็นสง่า กลีบดอกยังไม่บานเต็มที่ แต่ดูอวบตรงโคนแล้วค่อยๆเรียวๆขึ้นไปบนส่วนปลาย คล้ายดอกทิวลิป ยังไงยังงั้น มันถูกบรรจงอยู่ภายในช่อพลาสติกสีใส แถมข้างในยังมีกระดาษสีขาวเป็นลายฉลุซ้อนอีกชั้นหนึ่ง นอกจากนี้มีริบบิ้นสีแดงสดใสผูกเป็นโบว์อยู่ด้านล่าง...และยังประดับประดาไปด้วยเกล็ดเงินเกล็ดทองระบายเกลื่อนไปทั่วภายในช่อพลาสติกนั้น ช่างสวยงามเหลือเกิน ...นี่พี่หมวดจะเอาดอกกุหลาบนี้ไปให้ใครกัน...
“ดอกกุหลาบสีแดง...ดอกนี้ พี่หมวดตั้งใจเอาไปให้ใครครับ พี่โรส หรือ พี่ทราย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมคงเป็นบ้าไปแล้ว ในตอนนี้ไม่รู้เป็นยังไง ผมแซวพี่หมวดและหัวเราะร่วน แต่ในใจผมตอนนี้สิ มันเริ่มหวิวๆ เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที
“อ่ะ เ่่อ่อ แกะ แกะรู้...” พี่หมวดตกตลึง พูดอะไรต่อไปไม่ได้ ดูแกตกใจมากทีเดียว...เห็นแกนิ่งเฉยอยู่ ผมจึงวางช่อดอกกุหลาบ ไว้ที่มือของแกอย่างปราณีต จากนั้น เดินอ้อมตัวแกไปบิดลูกบิดประตูพร้อมกับเปิดออก
“ผมจะนอนแล้วครับพี่หมวด ขอโทษครับ พรุ่งนี้ค่อยบอกผมก็ได้...เอ่อ.. ผะ ผมยินดีกับพี่เสมอครับ” ผมมองหน้าพี่หมวดด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจกำลังร้องไห้ “ฮือ ฮือ พี่หมวดน่ะพี่หมวด ไปสะทีสิ ผมอยากอยู่คนเดียว ฮือ ฮือ”
“----------------” พี่หมวดเงียบ กลืนน้ำลายลงคอ ทำหน้าเลิ่กลัก สายตาที่แกมองมาที่ผม แว่บหนึ่งเหมือนจะตัดพ้อ แต่แล้วสายตาแบบนั้นกลับหายไปอย่างรวดเร็ว (ถ้าผมไม่ได้จ้องหน้าแกอยู่ คงจะไม่สังเกตเห็น)...พี่หมวดก้มลงมองที่ช่อดอกไม้ในมือ ก่อนที่จะเงยหน้ามองผ่านผมไปที่เตียงนอน ใช่..ที่การ์ดใบนั้น
“ขอให้แกะ สมหวังกับแฟนน่ะครับ สุขสันต์วันวาเลนน์ไทน์ครับ” พี่หมวดพูดอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะผลุนผลันเดินหันหลังกลับไป ในมือนั้นยังคงถือช่อดอกไม้กลับไปด้วย...
ผมปิดประตูอย่างรวดเร็ว แล้วทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง ...ไม่ ไม่น่ะ ผมจะต้องเข้มแข็ง ผมจะต้องไม่ร้องไห้...แต่ดูเหมือนน้ำตาเจ้ากรรมมันจะทรยศ มันพุ่งออกมายังกับท่อประปาแตก..ไหลพรากลงมาที่แก้มทั้งสองข้าง...ผมสะอื้นไห้ออกมาจนได้...และได้ิยินเสียงตัวเองรำพึงรำพันว่า
“สุขสันต์...วันวาเลนไทน์ ครับพี่หมวด”