บทที่ 145 " อยากรู้...แต่ไม่อยากถาม "

บทที่ 145 “ อยากรู้...แต่ไม่อยากถาม ”
ซวยล่ะสิกู ไอ้แกะ แล้วจะแก้ตัวกับพี่หมวดยังไงดีเนี่ยะ ...คิดสิวะ.. มึงเอาตัวรอดเก่งไม่ใช่เรอะ
“อ๋อ ฮ่ะ ฮ่ะ พี่หมวดคร๊าบ พี่โก้เขาฝากไปให้ “นา” น่ะครับ ” ผมอ้างชื่อเพื่อน นักเีรียนหญิงคนหนึ่ง (นา จัดว่าเป็นผู้หญิงที่ดูน่ารักคนหนึ่ง ผิวขาว อวบๆ เรียนหนังสือเก่งใช้ได้ โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษเธอจะท๊อปตลอด ถ้าจะไปบ้านของไอ้เมฆ จะต้องผ่านบ้านของนาก่อน เพราะอยู่ถนนเส้นเดียวกัน)
“แน่ใจน่ะ” พี่หมวดยังไม่วายจ้องหน้าผมอยู่อีก
“คร๊าบ ฮ่ะ ฮ่ะ ผู้ชายที่ไหน เขาให้ดอกไม้ผู้ชายด้วยกันล่ะคร๊าบ” ผมแกล้งหัวเราะขำๆ แต่ทว่าตอนนี้พี่หมวดหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ...เอ๊ะ รึว่า เมื่อคืนนี้พี่หมวดตั้งใจเอาดอกไม้มาให้เรา...พี่หมวดหลบหน้าไปมองที่แจกันดอกกุหลาบ แล้วหันมาสบตาผมโดยอัตโนมัติ...เราสองคนต่างชงักงันไปชั่วครู่
“อ่ะ เ่อ่อ” ผมรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ พี่หมวดครับ พี่หมวดอยากจะบอกอะไรผมรึเปล่าครับ
“อืม งั้นก็แล้วไป ทำไมเขาไม่เอาไปให้เองล่ะ” พี่หมวดแก้เก้อด้วยการติดการ์ดเข้าที่ และบรรจงวางช่อดอกกุหลาบสีดำอันนั้นวางไว้ตรงหน้า
“อ่ะครับ คือพี่โก้เขาอายน่ะครับ เลยฝากผมเอามาให้ เมื่อกี้ตอนซ้อมมวยน่ะครับ”
“จริงอ่ะ”
“คร๊าบ เดี๋ยวเย็นนี้ผมขอตัวเอาดอกไม้ไปให้นา ตามหน้าที่น่ะครับ” จริงๆแล้วผมมีแผนจะไปกินข้าวกับแจ๊ดต่างหาก อิอิ เดี๋ยวไอ้เมฆคงมารับตามเคย
“อ๋อ โก้คือคนที่ฝึกซ้อมมวยให้แกะใช่มั๊ยครับ” เฮ้อ คราวนี้พี่หมวดอารมณ์ดีขึ้นแล้ว โล่งอกไปที
“ใช่ครับ”
“คราวหน้าพาเขามารู้จักกับพี่หน่อยน่ะครับ” พี่หมวดลุกขึ้นยืนถอดเสื้อยืดออก เผยให้เห็นกล้ามเป็นมัดๆ ตอนนี้แกนุ่งกางเกงบอลสีขาวตัวเดียว (อีกแล้ว อิอิ) หุ่นดีเป็นบ้า....
“ครับ” ผมตอบรับคำ และพี่หมวดเริ่มเดินไปหยิบดัมเบลล์ขึ้นมา ( Dumbbell แบบที่ใช้ยกเพื่อเพิ่มกล้ามแขน คือแบบมีแกนตรงกลาง ส่วนหัวท้ายใส่แผ่นเหล็กตามน้ำหนักที่ต้องการ)
“พี่หมวดจะเริ่มฝึกตอนนี้เลยเหรอครับ”
“อืม ท่าจะหนักเกินไป...” แกบ่นพึมพำไปตามเรื่อง เห็นแกดึงแผ่นเหล็กออกบางส่วน จากนั้นแกก็ให้ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ผมเดินกลับมาด้วยกางเกงขาสั้นสีดำ (ไม่ใช่สีขาวน่ะคร๊าบ 55555) เสื้อไม่ใส่เหมือนกัน อิอิ
“เอาล่ะวันแรกพี่จะสอนท่าเบสิกก่อน แกะจับดัมเบลล์แบบนี้น่ะครับ” พี่หมวดให้ผมหงายข้อมือกำแกนดัมเบลล์ตรงกลางไว้แน่น ปล่อยข้อมือลงสุดแล้วดันขึ้น กล้ามเนื้อช่วงต้นแขนจะถูกบริหารให้เป็นลูกๆต่อไป (อิอิอิ ดูิสิว่าไอ้แกะจะทำได้กี่น้ำ 555555+)
“โห จอกจังครับ มันเบาไปรึเล่าครับเนี่ยะ” ผมยกขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ก็ผมยกไหวนี่นา
“เริ่มต้น 3 กิโลก่อน อย่าหักโหม เดี๋ยวกล้ามเนื้ออักเสบน่ะครับ” พี่หมวดชี้แจง ตกลงพี่หมวดใส่แผ่นเหล็กข้างล่ะ 1.5 กิโลนั่นเอง...พี่หมวดให้ผมลองยกยี่สิบครั้ง แล้วสลับเปลี่ยนข้าง
“เป็นไง สนุกมั๊ยครับ ฮึ ฮึ” คราวนี้พี่หมวดเดินไปหยิบดัมเบลล์อีกอันหนึ่งมาให้ผมถือไว้
“ตอนนี้พี่จะให้แกะลองใช้ทั้งสองแขนยกสลับขึ้นๆลงๆน่ะครับ” มีหลายท่าครับคงไม่ต้องอธิบายมากน่ะคร๊าบผม....พี่หมวดเพิ่มน้ำหนักให้เป็นห้ากิโลเมื่อผมเริ่มชินแล้ว และในแต่ละครั้งที่พี่หมวดสอนท่าทาง เนื้อตัวพี่หมวดจะแนบชิดกับเนื้อตัวของผมอยู่อย่างสม่ำเสมอ....ไม่น่ะไอ้แกะ สงบไว้ อย่าพยายามคิด 55555+
ผมฝึกไปเรื่อยๆจนพี่หมวดเห็นผมเริ่มเบื่อ แกจึงให้ผมเปลี่ยนไปยกบาร์เบลล์...(Barbell แบบแกนยาวน่ะครับคงนึกภาพออก) แกให้ผมนอนราบบนแท่นยกน้ำหนัก แล้วแกก็เริ่มให้ผมยกที่น้ำหนัก 10 กิโล โดยดึงแกนให้มาบรรจบที่หน้าอก แล้วดันขึ้นจนสุด
“พี่จะลองเพิ่มน้ำหนักข้างล่ะ 2.5 กิโลน่ะครับ” พี่หมวดจัดการเพิ่มแผ่นเหล็กหัวท้ายตามต้องการ ตอนนี้ผมต้องแบกน้ำหนัก 15 กิโล
“มันอาจจะหนักหน่อยสำหรับคนเริ่มต้น แกะลองดูน่ะครับ เอ้า อึบ” พี่หมวดปล่อยแกนน้ำหนักให้ผมรับ แต่ทว่าจังหวะที่ผมเหลือบขึ้นไปมองแกซึ่งยืนชิดอยู่ด้านหลัง...สายตาของผมก็เตะเข้ากับเป้าอวบอูมของแก อย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งนุ่งกางเกงบอลสีขาวด้วยแล้ว โอ๊ย...ว่าจะไม่คิดแล้วน่ะ อิอิอิ
“ทำไมไม่ยกล่ะครับ” พี่หมวดมองมาที่ตาของผม...แกคงจะเห็นว่าผมแอบมองเป้าแกอยู่ ...ไม่เช่นนั้นเป้าอวบอูมของแกจะเริ่มแสดงอาการตุงๆขึ้นมารึ อิอิ
“อ่ะครับ ยกครับ อึบ หนึ่ง สอง...สี่..ห้า...” ผมยกไปครบสิบ พี่หมวดก็ช่วยจับแกนน้ำหนักวางไว้ในช่องสำหรับเก็บ ซึ่งอยู่เหนือศีรษะผมพอดี
“เอาอีกเซตน่ะครับ เดี๋ยวให้พักแป๊ปหนึ่ง” พี่หมวดยังคงยืนอยู่ที่เดิม และเป้ากางเกงเริ่มตุงขึ้นเรื่อยๆ...โธ่พี่หมวดคร๊าบ อย่ายั่วผมสิครับ อุตส่าห์ตัดใจแล้วนา....
ผมแกล้งหลับตาพักบ้าง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองเป้าของแกสลับไปมา...ผมเริ่มรู้ว่าพี่หมวดเองก็มองที่เป้ากางเกงผมเหมือนกัน และเจ้าแกะน้อยตัวดีก็เริ่มดิ้นทุรนทุรายออกมาบ้างแล้ว...ยุ่งละสิกู หุ หุ
“เอาล่ะ ลอง 20 กิโลเลยน่ะ เก่งแล้วนี่ ฮึ ฮึ” พี่หมวดเพิ่มน้ำหนักให้ผมอีก แต่ตอนนี้ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะยกแล้วอ่ะ
“อึบ หนึ่ง สอง...โห หนักจัง” แขนผมเริ่มล้าแล้วสิครับตอนนี้ เฮ้อ
“อดทนหน่อยน่ะครับ แปด...เก้า สิบ โอเค” พี่หมวดเก็บแกนยกน้ำหนักเข้าที่ แต่ผมสิเริ่มปวดเมื่อยกล้ามแขนแล้วสิครับ
“ต่อไปพี่จะให้บริหารน่องน่ะครับ” พี่หมวดจับผมนอนคว่ำ แกะน้อยตัวดีเลยไปเบียดกับเบาะแน่นๆสะฉิบ อิอิ
“เอาล่ะลองดันน่องขึ้นน่ะครับ” พี่หมวดใส่แผ่นเหล็กที่แกนอยู่ตรงด้านท้ายๆ และจะมีแกนสำหรับใช้ข้อเท้าดันอีกแกนหนึ่ง พอจะนึกออกน่ะครับ คือผมจะต้องนอนราบกับเบาะ แล้วใช้ข้อเท้าทั้งสองข้างดันแกนเหล็กนั่นขึ้น (อธิบายยากนิดหนึ่ง)
ผมฝึกไปอีกสักพัก ร่างกายเริ่มไม่ไหวแล้วเพลียมาก พี่หมวดเลยให้หยุดพัก จับผมนอนหงายขึ้น
“เหนื่อยมั๊ยครับ ฮือ” พี่หมวดจ้องที่แกะน้อย ซึ่งตอนนี้มันกำลังแข็งตัวเต็มที่ 55555+
“อ่ะ เ่อ่อ ปวดเมื่อยทั้งตัวเลยครับ” ผมไม่กล้าสู้หน้าแก แอบหันหน้าไปทางอื่น อายชิบหาย....
“ใหม่ๆก็งี้แหละ อีกหน่อยก็ชินเองน่ะครับ” พี่หมวดพูดไปแต่มือแกนี่สิ เริ่มนวดที่ปลีน่องของผม...ไต่ขึ้นมาเรื่อยๆ
“ตอนนี้แกะพอที่จะรู้วิธีฝึกซ้อมแล้วน่ะครับ พี่จะจดเอาไว้ให้ เวลาพี่ไม่อยู่แกะก็ฝึกเองได้น่ะครับ” อ้าว นึกว่าพี่หมวดจะนวดมาที่เจ้าแกะน้อย อิอิ ตอนนี้แกกำลังนวดที่ไหล่และต้นแขนทั้งสองข้างของผมแทน
“ครับ พี่หมวด แล้วผมจะกล้ามโตแบบพี่หมวดเมื่อไหร่ครับ” ผมลุกขึ้นนั่งพร้อมจับหมับเข้าที่กล้ามแขนพี่หมวดทันที
“ฮ่ะ ฮ่ะ คงฝึกอีกหลายปีครับ แต่พี่ว่าแกะเล่นเวทเพื่อความแข็งแรงไปก่อนดีมั๊ยครับ” พี่หมวดดันผมลุกขึ้น
“ปวดตรงไหนอีกบ้างครับ ไปที่โซฟาดีกว่า พี่จะนวดให้น่ะครับ” พี่หมวดดันผมมานอนที่โซฟาจนได้...จากนั้นแกก็เริ่มต้นนวดให้ผมใหม่ พี่หมวดนวดให้ผมด้วยความตั้งใจทีเดียว...ทำไมล่ะครับพี่หมวด ทำไมพี่หมวดถึงทำดีกับผม...ถึงเพียงนี้ครับ
ความรู้สึกตอนนี้ผมอยากดึงร่างของพี่หมวดเข้ามากอดแนบแน่น ให้ชื่นใจเหลือเกิน
“พี่หมวดครับ!” ผมจ้องหน้าพี่หมวดไม่กะพริบ
“ครับ” พี่หมวดก็จ้องมาที่สายตาของผมเหมือนกัน
“ผมขอหนุนตักพี่หมวดได้มั๊ยครับ” ว่าแล้วผมก็ไม่รอคำตอบ รีบพลิกตัวหันหัวมานอนหน้าตักพี่หมวดเฉยเลย หน้าด้านว่ะกู อิอิ เปล๊าร๊อก คนกำลังซึ้งน่ะ มีพี่ชายดีๆแบบนี้หายากน่ะโว๊ย 55555+
“เฮ้ยๆ จะมาอ้อนอะไรพี่ล่ะ ฮึ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดเอามือขึ้นมาลูบที่หัวผมเบาๆ โอย อบอุ่นจัง ผมอยากนอนหนุนตักพี่หมวดแบบนี้นานๆจัง และโดยบังเอิญที่สายตาของผมไปชนกับแจกันดอกไม้เข้า
มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้ผมเข้าใจว่า เมื่อคืนนี้พี่หมวดน่าจะเอาดอกกุหลาบดอกนี้มาให้ผม...ใช่รึเปล่าน่ะ อยากรู้จัง แต่ไม่กล้าถามอ่ะ
“พี่หมวดครับ ใครกันน่ะที่ไม่อยากได้ดอกกุหลาบของพี่หมวด ใจร้ายจัง” ผมเอื้อมมือไปหยิบช่อดอกกุหลาบจากแจกันมาถือไว้ พร้อมมองมันด้วยความชื่นชม ในตอนนี้มีความรู้สึกเหมือนกับว่า ดอกไม้ดอกนี้มันควรจะเป็นของผม...ถ้าหากว่าพี่หมวดตั้งใจเอามาให้ผมจริง นั่นแสดงว่าพี่หมวดกำลังคิดอะไรกับผมแบบ....
“แกะชอบหรือครับ” พี่หมวดจ้องหน้าผมด้วยสายตาประหลาด
“ชอบครับ” ผมไม่ทราบว่าตอบแบบนั้นไปได้ยังไง
“เก็บไว้ให้ดีน่ะครับ” พี่หมวดยิ้มกว้าง ใบหน้าของแกเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ แกหลบหน้าไปทางอื่น จากนั้นก็ก้มหน้าลงมามองผม และเราสองคนจ้องตากันและกันเป็นเวลาเนิ่นนาน
“แบบนี้ผมคงรู้คำตอบแล้วใช่มั๊ยครับ ว่าพี่หมวดคิดยังไงกับผม”

***********************************************
ได้ชิดเพียงลมหายใจ
แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ
ที่ค้างในความรู้สึก ว่าลึกๆเธอคิดยังไง
รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน

อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย

เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม
(กลัวว่าเธอเปลี่ยนไป/กลัวรับมันไม่ไหว)

ไม่ถามยังดีซะกว่า
เพราะฉันรู้ถ้าเราถามกัน
กลัวคำๆนั้น อาจทำร้ายหัวใจ

อะไรที่อยู่ในใจก็เก็บเอาไว้
มันมีความสุขแค่นี้ก็ดีมากมาย

เธอจะมีใจหรือเปล่า
เธอเคยมองมาที่ฉันหรือเปล่า
ที่เราเป็นอยู่นั้นคืออะไร
เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม
(กลัวว่าเธอเปลี่ยนไป/กลัวรับมันไม่ไหว)

เธอจะมีใจหรือเปล่า
มันคือความจริงที่ฉันอยากรู้ติดอยู่ในใจ
แต่ไม่อยากถาม กลัวรับมันไม่ไหว
***********************************************