บทที่ 146 " โดนแย่ง...ของรัก "

บทที่ 146 “ โดนแย่ง...ของรัก ”

ผมกับพี่หมวดจ้องตากันและกันอย่างมีความหมาย ที่ไม่ต้องซ่อนเร้นอีกต่อไปแล้ว...ซึ่งเราทั้งคู่ ต่างก็น่าจะรู้คำตอบของหัวใจของแต่ละฝ่าย โดยไม่ต้องปริปากออกมา ...เราสองคนจ้องตากันนานเกินไปแล้ว จนกระทั่ง...
“อึ้บ!” พี่หมวดสะดุ้งเฮือก ร่างกายของพี่หมวดกระตุกอย่างแรง
ผมรับรู้ถึงแก่นกายที่หน้าตักของพี่หมวดกำลังตื่นตัว ไอร้อนระอุ แผ่ซ่านไปทั่วทั้งหน้าตัก ....ดูเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างแข็งๆกำลังกระตุกเร่าๆ ฉิวเฉียดปลายศีรษะของผมไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด...นี่ถ้าหากว่าผมเสยปลายหัวขึ้นไปที่กลางหน้าตักของพี่หมวดคงจะโดนท่อนลำที่แข็งโป๊กเข้าเต็มเปาแล้ว อิ อิ
พี่หมวดลูบไล้ที่ใบหน้าผมไปมา...ส่วนสายตานั่นเล่า หยาดเยิ้มเปี่ยมไปด้วยความรัก ความเสน่หา...โอว์พี่หมวดครับ นี่แสดงว่าพี่หมวดรักผมแบบนี้จริงๆหรือครับ...ผมจ้องตาพี่หมวดไม่กะพริบเช่นกัน...ต่างฝ่ายต่างหน้าแดงก่ำกันทั้งคู่...แกะน้อยตัวดีก็ดีดตัวโผงผางดันกางเกงขาสั้น อยู่หงึกๆ...มันพร้อมแล้วใช่มั๊ยครับพี่หมวด ...ความอึดอัดที่เราทั้งคู่เก็บงำเอาไว้...มันถึงเวลาที่จะระบายออกมาแล้วใช่มั๊ยครับ
ผมวางดอกกุหลาบสื่อแห่งความรักที่พี่หมวดมอบให้ บรรจงวางเบาๆที่โต๊ะกลางโซฟา อย่างถนุถนอม จากนั้นผมเอื้อมมือขึ้นมาลูบไล้ท่อนแขนอันแข็งแกร่งของพี่หมวด...ใบหน้าพี่หมวดตอนนี้ ไม่ต้องอธิบายอะไรมากเลย ใบหน้านั้นไม่ยิ้ม ไม่เคร่งขรึม แต่เป็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุุขอย่างเหลือล้น
พี่หมวดก้มหน้าต่ำลงมาเรื่อยๆพร้อมกับหลับตาพริ้ม...มาถึงขั้นนี้แล้วอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด...ผมหลับตารอรับรอยจูบของพี่หมวด ด้วยใจอันระทึก...ตึ้ก...ตึ้ก....
“อือ อืม” เสียงพี่หมวดครางเบาๆเมื่อปลายจมูกของเราทั้งคู่สัมผัสซึ่งกันและกัน โอว์มันช่างตื่นเต้นอะไรเช่นนี้...ลมหายใจของพี่หมวดเป่ารดที่ปลายจมูกของผมด้วยแรงเร่าร้อนของความต้องการที่อยู่ภายใน...และนั่นพี่หมวดกำลังประทับริมฝีปากประกบกับปากของผมแล้ว......
“อะ!” ทำไมหยุดชะงักไป ผมลืมตาขึ้นโดยอัตโนมัติ พี่หมวดกำลังจ้องหน้าผมอยู่ด้วยสายตาแปลกๆ ...ใบหน้าแกตอนนี้บอกยากเหลือเกิน...เหมือนกับว่าแกกำลังสับสน...สับสนอะไรบางอย่าง ...ใช่...เหมือนกับว่าแกกำลังทำความผิดและละอายแก่ใจ...พี่หมวดครับ พี่หมวดคงลำบากใจใช่มั๊ยครับ...ผมเข้าใจครับพี่หมวด แค่พี่หมวดรักผมเอ็นดูผมแบบน้องชายคนหนึ่ง ผมก็น่าจะพอใจแล้ว ไม่ใช่หรือครับ
ผมยิ้มให้พี่หมวดและส่งสายตาแบบที่น่าจะสื่อได้ว่า ผมรักและเข้าใจพี่ชายคนนี้ ไม่ว่าพี่ชายจะมอบความรักให้ผมแบบใด ผมก็ยินดีเสมอครับ...
พี่หมวดก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากของผม ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงสั่นพร่า
“หิวข้าวรึยังครับ” พี่หมวดเอามือมาลูบไล้ที่ศีรษะผมอีกครั้ง
“นิดหน่อยครับ พี่หมวดล่ะครับ” ผมยังคงอ้อยอิ่งนอนหนุนตักพี่หมวดต่อไป
“อืม พี่ตั้งใจว่าจะพาเราไปทานข้าวข้างนอกน่ะครับ” พี่หมวดดันหัวผมออกจากตักแกเบาๆ
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ พี่หิวแล้วครับ”
“อ่ะ เ่อ่อ ครับ ครับ” ผมลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เข้าไปจัดการอาบน้ำตามคำสั่ง
ผมอาบน้ำไป ก็อดคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่ได้ ตกลงพี่หมวดชอบเราแบบนั้นจริงๆเหรอ แล้วทำไม....ทำไม....มีคำถามมากมายในหัวสมอง แต่ในที่สุดผมก็จำได้ว่า ตัวผมเองก็เช่นกัน ก็ยังทำใจเรื่องที่พี่หมวดจะยิงตัวตายไม่ได้....แล้วถ้าเมื่อกี้เกิดมีอะไรเกินเลยขึ้นจริงๆ ภาพเหล่านั้นจะกลับมาอีกมั๊ยน่ะ...เฮ้อ...ปวดหัวจัง
ผมออกจากห้องน้ำมา ก็ต้องประหลาดใจอย่างมากที่เจอแขกไม่ได้รับเชิญ กำลังนั่งคุยกับพี่หมวดอยู่ที่โซฟา
“อุ๊ย นี่หรือค่ะ น้องชายยุทธ หล่อน่ารักดีน่ะค่ะ” สาวสวยท่าทางเปรี้ยวจัด อายุก็คงราวๆพี่หมวด รูปร่างผอมบางเหมือนนางแบบ ใบหน้าเรียวๆคางแหลมเล็กน้อย ตาชั้นเดียว กันคิ้วโก่งพองาม แต่งหน้าแต่งตาแล้วก็ดูสวยดี ส่วนทรงผมเป็นผมยาวแต่ดัดหยิกจนทั่วศีรษะ รวบผมแล้วเข้ากับใบหน้ามาก ส่วนการแต่งเนื้อแต่งตัว เสื้อผ้าน้อยชิ้นมาก ถอดแบบออกมาจากหนังสือนิตยสารดารานางแบบยังไงยังงั้น
หล่อนทักทายผมด้วยไมตรีจิต ผมจึงยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท
“หวัดดีครับ”
“หวัดคีค่ะ น่ารักจังเลยยุทธ” หล่อนหันไปประจบประแจงพี่หมวด ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตแขนยาว พร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว
“พี่โรสไงครับ น้องสาวสารวัตรรุจน์น่ะ” พี่หมวดเอ่ยขึ้น
“อ๋อครับๆ เดี๋ยวผมขอตัวก่อนน่ะครับ” พอดีเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่ากำลังนุ่งผ้าขนหนูอยู่ผืนเดียว
ผมเข้ามาในห้องเห็นถุงใส่ดอกไม้และของต่างๆที่โชว์พี่หมวดเมื่อกี้วางอยู่ข้างๆหัวเตียงแล้ว พี่หมวดคงเก็บมาให้แหละ....แต่ดอกกุหลาบดอกที่พี่หมวดให้ ตอนก่อนเข้ามาผมยังเห็นวางอยู่ที่โต๊ะกลางโซฟา เหมือนเดิม...ผมแต่งตัวตามสบาย ใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืด เสร็จก็เดินออกมาข้างนอก เห็นสองคนนั่นกำลังคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน ผมเลยแกล้งเดินเอาผ้าขนหนูไปตากที่ระเบียง แต่พอเดินกลับมาผมแทบช็อก ก็ดอกกุหลาบดอกนั้นมันอยู่ในมือพี่โรส เสียแล้ว....
“แกะจ๊ะ จะว่าอะไรมั๊ยจ๊ะ ถ้าพี่จะขอยืมตัวพี่ชายไปควงสักหน่อย ฮิ ฮิ” หล่อนหันมายิ้มให้ผม แถมยังยกดอกกุหลาบดอกนั้นขึ้นมาจุมพิตอีกต่างหาก
เหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ผมทั้งชาทั้งจุก ใช่มันเจ็บที่หัวใจ มีคนมาแย่งของรักของเราไปต่อหน้าต่อตา...ผมยืนเซ่อมองหน้าพี่หมวด อยากจะถามพี่หมวดเหลือเกิน...พี่หมวดสบตาผมแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า
“ก็ไปกันทั้งหมดนี่แหละ ไปกันเถอะ” พี่หมวดลุกขึ้นยืน จนพี่โรสต้องลุกตามบ้าง
“พี่หมวดไปกับพี่โรสเถอะครับ ผมมีนัดกับเพื่อนไว้แล้วครับ” ผมกลั้นใจพูดจนได้ ...น้ำตามึงอย่าไหลน่ะไอ้แกะ เข้มแข็งไว้ เข้มแข็งไว้
“อุ๊ยตาย น่ารักจังเลยค่ะ เห็นมั๊ยค่ะยุทธ แกะน่ะรู้จักมีมารยาทดีน่ะค่ะ มีนัดกับเพื่อนหญิงไว้ล่ะสิ พี่รู้น่ะ คิก คิก” พี่โรสหัวเราะพอมีจริต พร้อมกับเอื้อมมือสอดเข้าไปใต้ต้นแขนข้างหนึ่งของพี่หมวด...เป็นการประกาศให้รู้เลยว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ิชิดเพียงใด
“แกะ แน่ใจน่ะว่าจะไม่ไปจริงๆ” พี่หมวดทำเสียงเข้ม แต่ก็ไม่ยักจะเดินหนีหรือทำยังไงก็ได้ที่จะไม่ให้ พี่โรสเกาะตัวติดยังกะตุ๊กแก...เหมือนเป็นคู่รักกันยังงั้นแหละ
“ครับ เดี๋ยวผมต้องไปทำงานให้พี่โก้ด้วยอ่ะครับ” หาข้อแก้ตัวไปเรื่อยกู ก็เรื่องที่อ้างว่าจะเอาดอกไม้ไปให้ “นา” ไง ...ตอนนี้รู้สึกหมั่นไส้พี่หมวดยังไงก็ไม่รู้
“กริ๊งๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ซึ่งวางอยู่ที่โต๊ะกลางโซฟาน่ะแหละแต่วางเยื้องๆไปทางหัวมุม...พี่หมวดนั่งลงรับสายทันที เลยทำให้พี่โรสนั่งลงตามโดยอัตโนมัติ
“ครับๆ สักครู่ครับ” พี่หมวดยื่นโทรศัพท์ให้ผม
“ดีครับ อ้าว แจ๊ด เหรอ อยู่ไหนอ่ะครับ” ผมพยายามเน้นเสียงคำว่า “แจ๊ด” ให้พี่หมวดได้ยิน ฮึ มีสาวมาตามถึงห้อง ผมก็มีสาวโทรมาตามเหมือนกันแหละ
“อยู่หน้าแฟลตนี้แหละค่ะ ไปกันรึยังล่ะ แมวกับเมฆก็อยู่ที่นี่แล้วน่ะค่ะ” เสียงแจ๊ดเจื้อยแจ้วออกมาตามสาย
“อ๋อ ครับๆ เดี๋ยวลงไป เจอกันครับ” ผมวางหูโทรศัพท์ลง ก็เจอสายตาดุๆของพี่หมวดจ้องเขม็ง...
“แหมๆ มีนัดกับสาวจริงๆด้วย เจ๋งไปเลยน่ะเรา คิก คิก” พี่โรสแซวผม แต่พี่หมวดนี่สิเงียบเชียว หน้าดุ เคร่งขรึมขึ้นมาทันที
“งั้นผมขอตัวน่ะครับพี่หมวด พี่โรส” ผมยกมือไหว้ทั้งคู่ ก่อนที่จะผลุนผลันออกมา
“เที่ยวให้สนุกน่ะจ๊ะ” เสียงพี่โรสตะโกนตามหลัง ...ผมวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ไม่อยากเจอสองคนนั่นอีก...เฮ้อ เดี๋ยวพวกเขาก็จะไปออกเดทกันแล้วนี่ ...เศร้า