บทที่ 131 " คำเตือน...ของพี่ชายที่รัก "

บทที่ 131 “ คำเตือน...ของพี่ชายที่รัก ”

“พี่แกะ พอเถอะครับ ผมต้องรีบเข้าเรียนครับ” น้องข้าวฟ่างพยายามดันตัวผมออก

“ให้พี่ต่อสักหน่อยน่ะครับ อืม อือ อา ” ผมก็พยายามจะเสียบเจ้าแกะน้อยเข้าไปอีก

“ไม่ได้อะครับ อาจารย์....โหดมากครับ นี่ก็สายแล้ว ผมต้องรีบไปแล้วครับพี่แกะ” ว่าแล้วน้องข้าวฟ่างก็รีบตักน้ำราดท่อนลำ และรูสวาท ก่อนที่จะสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว แล้วเผ่นแน่บออกไป ...ทิ้งไอ้แกะ ยืนเซ่อ..อ้าปากค้าง อยู่คนเดียว

“เอาไงดีละกู....ค้างชิบหาย” ผมกำลังคิดว่าจะใช้แม่นางทั้งห้าจัดการปลดปล่อย แต่ทว่าเสียงคนเริ่มทะยอยกันเข้ามาน่ะสิ...คงเป็นพวกเรียนพละที่จะมาใช้โรงยิม และมาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำด้วย...งานนี้กูเลยต้องรีบเผ่นเหมือนกัน....เฮ้อ! ไอ้แกะเอ๊ย เมื่อไหร่จะได้มุดถ้ำทองอีกล่ะว่ะเนี่ยะ....เซ็งโคตรๆ

ผมกลับเข้าเรียนเลทไปสิบนาที เป็นวิชาเคมีของ อ.ลดา เลยโดนเทศนาเล็กๆ แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ ก็เป็นเด็กโปรดของอาจารย์คนหนึ่งน่ะสิครับ อิอิอิ

“นี่นายแกะ ครูรู้น่ะว่าเธอไปซ้อมมวยให้เด็กม.1 แต่ว่าเรื่องเรียนต้องสำคัญกว่า เข้าใจมั๊ย”

“ผะ ผมขอโทษครับอาจารย์” ผมยกมือไหว้ น่าละห้อย

“ไป ไปนั่งที่ได้แล้ว” ผมเลยต้องไปนั่งข้างๆไอ้โกก ซึ่งมันหอบเอากระเป๋าหนังสือย้ายห้องเรียนมาให้ผมเสร็จสรรพ

“ไงว่ะมึง ไหนมึงจะไปบอกน้องเขาว่า งดซ้อมไง อะไรกันมาเลทจนกูกำลังจะไปตามอยู่แล้ว” ไอ้โกกหันมาบ่นให้ผม

“อะ เออ คือว่า กู...” ผมกำลังจะหาข้อแก้ตัว ก็พอดี อ.ลดา ประกาศที่หน้าห้องเสียงดังฟังชัด

“ปีนี้ ศิษย์โรงเรียนของเราแย่มาก พวกเธอรู้มั๊ย ไม่มีใครติดแพทย์จุฬาชนบทเลย”

โครงการแพทย์จุฬาชนบท ที่ผมใฝ่ฝัน และนี่คือสาเหตุที่ผมเลือกมาเรียนโรงเรียนนี้ ...เอ ดูเหมือนว่าเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ผ่านมา...แทบจะทำให้ผมลืมเลือนไป

“ครูล่ะเสียดายจริงๆ นาย....(ชื่อเพื่อนพี่ดำ และเรียนเก่งที่สุดในรุ่น ม.6) ทำวิชาเคมีตกไปสี่คะแนน เลยต้องยกสิทธิไปให้จังหวัดอื่นแทน”

จังหวัดผมจะได้ทุนแพทย์จำนวน 6 ทุนจากจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย โครงการนี้จะคัดนักเรียนเก่งๆจากทุกโรงเรียน โดยดูผลสอบม.4 สองเทอมรวมกัน แล้วมาฝึกแพทย์ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดในช่วงปิดเทอม ตอน ม.5 เทอมหนึ่งและเทอมสอง จากนั้นตอนปิดเทอมม.6 เทอมแรก นักเรียนในโครงการที่ผ่านการฝึก และทดสอบ (มีการตัดบางส่วนออกไปด้วย เนื่องจากสอบในระหว่างฝึกไม่ผ่าน หรือเกรดเฉลี่ยในแต่ละเทอมไม่ถึงเกณฑ์) จะเข้าไปสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ที่จุฬาฯ...ในการสอบข้อเขียนจะรวม ม.6 เทอมสองเข้าไปด้วย อันนี้ทุกคนจะทราบดีว่ายังไม่ได้เรียน จะต้องหาอ่านล่วงหน้าเอาเอง และจะต้องผ่านการสอบ 50% ในทุกวิชา ถ้าตกวิชาใดวิชาหนึ่งถือว่าสอบตกไปเลย และในปีนั้นโรงเรียนประจำจังหวัดกวดไป 5 ทุน ส่วนอีกหนึ่งทุน ต้องยกไปให้จังหวัดอื่นแทน...อนึ่งในปีที่แล้วโรงเรียนผมสอบได้อันดับหนึ่งของจังหวัดครับ ก็และด้วยเหตุผลนี้แหละ ผมถึงมาเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ไงครับ...ย้ำอีกครั้งกันลืมครับผม

“ฮือ ฮา....” เสียงเพื่อนๆเริ่มคุยกัน ผมและไอ้โกกมองหน้ากัน เพราะเป้าหมายของเราสองคนก็คือต้องการเข้าร่วมโครงการนี้

“นายแกะ และนายโกก ไม่ต้องมองหน้ากันหรอก ก็ไม่ใช่วิชาเคมีของครูเรอะ ที่รุ่นพี่ของเธอประมาท เลยพลาดในปีนี้” อ. ลดา มองหน้าผมสองคน ในฐานะครูที่ปราถนาดีในตัวลูกศิษย์

“ปีนี้ครูได้ข่าวว่า ห้องนี้มีคนเรียนเก่ง และครูก็อยากจะเห็นพวกเธอคนใดคนหนึ่ง เข้าร่วมโครงการนี้” อาจารย์มองหน้ามาที่ผมกับไอ้โกกอีกครั้ง

“ว่าไงนายแกะ และนายโกก จะทำให้ความหวังครูเป็นจริงมั๊ย” ผมกับไอ้โกกสดุ้งเฮือก...

“อาจารย์ครับ นายแกะ เขาอยากเป็น นายร้อยตำรวจครับผม” ไอ้ม้วนยกมือตะโกนเสียงดังฟังชัด

“อะไรน่ะ อืม...” คราวนี้อาจารย์เดินมาที่โต๊ะผมทันที

“เธออยากเป็น นายร้อยตำรวจหรือ นายแกะ” อาจารย์จ้องหน้าผม เหมือนจะหาคำตอบ

“คะ คือ คะ ครับ ครับผม” ผมพูดตะกุกตะกัก เพราะตอนนี้ก็กำลังสองจิตสองใจ แต่ภายในใจลึกๆ เริ่มที่จะเอนเอียงมาทางตำรวจแล้ว อาจจะเป็นอิทธิพลจากพี่หมวดก็เป็นได้ และอีกประการหนึ่งเกรดม.4 เทอมแรก ยังแพ้ห้องคิงส์อย่างราบคาบ คงจะมีแต่ปาฏิหาริย์เท่านั้น ที่จะทำให้เกรดเทอมสองดีกว่า และเมื่อเฉลี่ยสองเทอมแล้วต้องติดหนึ่งในสี่ของโรงเรียนด้วย...อันนี้ความหวังลิบหรี่น่ะครับพี่น้อง....อ้าวรอลุ้นกันต่อไปแล้วกันน่ะครับแฟนคลับที่รัก ว่าผมจะติดนักเรียนโครงการฯกะเขารึเปล่า....

“เอาล่ะ ไม่ว่าจะอย่างไรก็แล้วแต่ ครูแนะนำให้เธอและนายโกก ตั้งใจเล่าเรียน อ่านหนังสือให้มากกว่านี้ ....การเตรียมตัวไว้ตั้งแต่ต้นจะเป็นการดี ไม่ใช่แค่สิ่งที่เธออยากจะเป็น... แต่มันจะเป็นผลดีสำหรับการสอบเอ็นทรานซ์ด้วย”

“ครับอาจารย์” ผมสองคนตอบรับคำแนะนำของอาจารย์

อาจารย์เดินกลับไปที่หน้าห้อง แล้วบ่นขึ้นมาอีกว่า

“ปีนี้เราพลาดแพทย์จุฬาชนบท เป็นสิ่งที่น่าเสียดายมากๆ และที่พลาดดันเป็นวิชาเคมีสะด้วย” อาจารย์คงรู้สึกขายหน้ามาก คงคิดว่าการสอนในวิชานี้อาจไม่เข้มข้นเท่าที่ควร

“เพราะฉะนั้น พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า พวกเธอทุกคนให้เข้ามาทดสอบ ถือว่าเป็นการเก็บคะแนนระหว่างภาค”

“ฮือ ฮา....โห โหดว่ะ...” เสียงนักเรียนทุกคนบ่นอื้อ ก็พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์น่ะสิครับ เฮ้อ ใครๆก็อยากกลับบ้านพักผ่อนกันทั้งนั้น โดยเฉพาะพวกที่บ้านอยู่ไกลๆ อย่างเช่นพวกผมเป็นต้น

“ไม่ต้องโวย...เมื่อวันจันทร์ก็เสียเวลาเรียนไปครั้งหนึ่งแล้ว...เอ๊ะ รึว่าพวกเธอไม่อยากได้คะแนน” โธ่ อาจารย์ อารมณ์เสียจากรุ่นพี่แล้วจะมาพาลเด็ก ม.4 อย่างพวกผมได้ไงคร๊าบ

สรุปพวกผมก็อดกลับบ้านกัน เพราะต้องมาทดสอบวิชาเคมีของ อ.ลดา ในพรุ่งนี้เช้านั่นเอง

หลังเลิกเรียน ผมก็มาซ้อมมวยกับพี่โก้ตามปกติ น้องข้าวฟ่างเข้ามาล่ำลา แป๊ปๆ และบอกว่าจะไปคุยกับพ่อเรื่องที่จะมาซ้อมมวยให้ได้ ส่วนการติวกับเพื่อนๆเลิกไปโดยปริยาย เพราะยังไงพรุ่งนี้ต้องมาเจอกันอยู่ดี และดูเหมือนแต่ละคนแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวกันทั้งนั้น ...ไอ้โชคปรกติมันจะไปซ้อมบาส และรอผมทุกเย็นแล้วเดินกลับพร้อมกัน แต่วันนี้มันคงรู้ว่า ไอ้ก้อยไม่กลับบ้าน มันก็เลยหายหัวไปเลย... เป็นอันรู้กัน อิอิอิ

“แกะ บอกน้องข้าวฟ่างไปแล้วใช่มั๊ยครับ” พี่โก้ถามผมหลังจากวอร์มอัพร่างกายและกำลังสวมเป้าล่อ ให้ผมชก

“อ่ะ เ่อ่อ ครับ” แหม กูไม่อยากบอกเล๊ย ว่าน้องข้าวฟ่างทำกูสะแสบ ค้างเติ่ง...เรียนแทบไม่รู้เรื่อง ก็ต้องคอยเอากระเป๋าปิดแกะน้อยน่ะสิครับ แฮะ แฮะ แบบว่า โด่ไม่รู้ล้ม ได้ตลอด 5555555+

“แล้วน้องเขาเข้าใจมั๊ยล่ะครับ” อ่ะแน่ะ พี่โก้จะซักไซ้ไปทำไมเนี่ยะ หรือว่าแก อาจจะจับอะไรบางอย่างออก

“ขะ เข้าใจครับ ทำไมล่ะครับ” ผมเริ่มรู้สึกร้อนหน้าวูบวาบ ก็คนมันวัวสันหลังหวะอ่ะน่ะครับ อิอิ

“เปล่า เข้าใจก็ดีแล้ว มา มา ซ้อมกันต่อ” พี่โก้ยกเป้าล่อขึ้น ให้ผมชก

“อึ๊บ” ผมปล่อยหมัดไป แต่ดูเหมือนจะพลาด ก็พี่โก้เล่นโยกตัวหลบสะงั้น

“อะไรกัน แกะ สมาธิไปไหนครับ ดูใจลอยชอบกล

“คะ คือ ผะ ผม” ไม่รู้สิ นี่ผมกำลังเป็นอะไรเนี่ยะ แกะน้อยแข็งโด่ อีกแล้วพี่น้อง 555555+

“เอ้าลองใหม่… พลั่ก!” คราวนี้โดนเป้าแต่มันก็ไม่น่าพอใจเท่าที่ควร...เฮ้อ แกะน้อย ทำพ่อเสียสมาธิสะแล้ว ...เอ รึว่า แกะน้อยจะรู้ว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้า ก็เคยได้มุดถ้ำทองมาแล้ว ...เลยอยากมุดอีกรอบ อิอิอิ

“รวบรวมสมาธิ จิตใจแน่วแน่ ปล่อยพลังมาที่ปลายหมัด” เสียงพี่โก้ ดังฟังชัด สมกับที่เป็นโคชฝึกมวยจริ๊งจริง...งานนี้ผมเลยต้องกำจัดสิ่งยั่วยุออกไปก่อน

“เออ งั้นแหละ แรงๆ” ผมปล่อยหมัดซ้ายทีขวาที จนลืมเรื่องเมื่อครู่ไปสะฉิบ...อืม กีฬานี่ก็เป็นสิ่งดีเหมือนกันน่ะ ทำให้เราไม่ต้องหมกมุ่นกับบางสิ่งบางอย่างมากจนเิกินไป และทำให้สมาธิเราดีมากๆด้วย

ผมซ้อมกับพี่โก้ไปได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

“แกะ พี่ขอเวลาแป๊ปหนึ่งได้มั๊ยครับ” คิดว่าเสียงใครครับพี่น้อง ...ก็เสียงพี่ดำ ไงล่ะครับ คงถูกใจหลายๆคนที่พี่แกโผล่มาแล้ว อิอิอิ

“อ้าว พี่ดำ มีอะไรรึเปล่าครับ” กูเองก็น้อยใจพี่แกอยู่เหมือนกัน ก็พี่แกเล่นหายหัวไปเลย ถึงแม้ว่า เพียงแค่ 4 วัน ก็ตามเถอะ

“โก้ กูขอเวลาคุยกับน้องกูแป๊บหนึ่ง ได้มั๊ยว่ะ” พี่ดำหันไปทางพี่โก้ โดยไม่ยอมสบตาผมสักเท่าไหร่

“เอ๊า ตามสบาย” ว่าแล้วพี่โก้ก็ถอดเป้าล่อออก แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเลยยืนหน้าเผชิญกับพี่ดำ สองต่อสอง

“วันนี้ พี่ได้ยินเสียงประกาศ คุณพ่อมาหรือครับ” พี่ดำยิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่ดูแห้งแล้งเหลือเกิน จริงสิ ก็ตอนนี้ฐานะเราไม่เหมือนเดิมแล้วนี่

“เปล่าครับ พี่หมวดมาน่ะครับ” ผมก็พูดเรียบๆ ทำทีหันไปชกกระสอบทราย ซ้ายทีขวาที เพื่อจะได้ไม่คิดอะไรมาก... ก็กูบอกตัวเองไปแล้วนี่ ว่ากูตัดใจจากพี่เขาไปแล้ว

“อ้าว เหรอ แล้วพี่ยุทธมาทำไมล่ะครับ”

“ก็คงมาดูแลเด็กในปกครองมั๊งครับ” ผมพูดประชดประชัน จนพี่ดำถึงกับสะอึกทีเดียว

“แกะ หยุดซ้อมก่อนได้มั๊ยครับ” พี่ดำปราดเข้ามาจับนวมผมเอาไว้

“ทำไมล่ะครับ” ตอนนี้กูเริ่มจะใจหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้ เฮ้อ ไหนว่ามึงตัดใจจากพี่เขาแล้วไง ไอ้แกะ

“แกะ โกรธพี่หรือครับ” พี่ดำเริ่มจ้องมองมาที่ดวงตาของผม...อย่าน่ะครับพี่ดำ ผะ ผม ยิ่งไม่ไว้ใจตัวเองอยู่...อย่าให้ผมกลับไปรักพี่อีกเลยน่ะครับ....แต่ทำไมตอนนี้น้ำตากูถึงเริ่มจะซึมออกมาว่ะ

“ผมจะโกรธพี่เรื่องอะไรล่ะครับ ...ฮือ ฮือ..” ตอนนี้ผมร้องไห้ในใจ พยายามไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา...และพยายามกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ ....เฮ้อ ไอ้แกะเอ๊ย มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของมึงแหละ มีคนรักก็รักไม่ได้....สวรรค์ช่างแกล้งจริงๆ

“ก็เรื่อง...อะ เ่อ่อ ที่พี่ไม่ได้ดูแล แกะ เหมือนแต่ก่อนไงครับ” คราวนี้ผมถึงกับเดินหนี น้ำตาเ่อ่อล้นออกมาแล้ว ขืนอยู่ต่อไปได้ร้องไห้...อายคนเขาเปล่าๆ

“แกะ รอพี่ก่อน จะไปไหนครับ ” พี่ดำกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตามมาจับแขนขวาผมเอาไว้ แล้วพูดละล่ำ ละลักว่า

“พะ พี่ขอโทษ พอดีพี่ยุ่งมาก” อารมณ์ตอนนี้ ผมเกิดอาการอยากประชด ให้มันสะใจสะงั้น ผมหันหน้าไปทางอื่น แอบปาดน้ำตาด้วยปลายนวมด้วยมือข้างซ้าย โดยไม่ให้แกเห็น

“ขอโทษ พี่จะมาขอโทษ ผมเรื่องอะไรกันครับ ผมโตแล้วน่ะครับ...และพี่หมวดก็ดูแลผมเป็นอย่างดี” พูดเสร็จผมก็สะบัดมือออกจากการจับกุมของพี่ดำ แล้วนั่งกระแทกแรงๆลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง...ไอ้บ้าแกะเอ๊ย มึงพูดแบบนั้นกับพี่ดำ คนที่มึงรักนักหนาได้ไงว่ะ

“อ้าว เหรอ กะ ก็ดี...” พี่ดำหยุดพูดนิดหนึ่ง ก่อนที่จะพยายามกลืนน้ำลายตัวเองลงคอ...และนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ...ถอนหายใจ...ก้มหน้าครุ่นคิด เหมือนจะพยายามคิดอะไรบางอย่างอยู่...สักพักแกก็พูดขึ้นว่า

“อืม แล้วนี่แกะจะกลับบ้านพร้อมพี่มั๊ยครับ” พี่ดำเงยหน้าขึ้นมามองผม สายตานั่นบ่งบอกว่า แกอยากจะบอกอะไรผมเหลือเกิน...แต่ทว่าในความคิดผมตอนนี้ เข้าใจว่าพี่ดำช่างเปลี่ยนเรื่องได้รวดเร็วจริงๆ

“ไม่ล่ะครับ บอกพ่อกับแม่ด้วยน่ะครับ พรุ่งนี้ผมมีสอบวิชาเคมีอ่ะครับ”

“แกะ แล้ว อ่ะ เ่อ่อ แกะออกวิ่งทุกเช้า เหนื่อยมั๊ยครับ” อ้าว แล้วนี่แกรู้มาจากใครว่ะ สงสัยไอ้ม้วนหรือไอ้จุ๊ แหงๆ

“ไม่ครับ ก็ดีครับ เห็นพี่หมวดจะฝึกให้เล่นเวท ด้วยครับ” เอ ตอนนี้อารมณ์น้อยใจ มันหายไปไหนว่ะ

“อย่าหักโหมมากน่ะครับ อ่ะ เ่่อ่อ กวางเขาก็เป็นห่วง กลัวแกะจะฝึกหนักเกินไป” เฮ้อ เอาเข้าแล้ว ที่แท้พี่ดำโทรคุยติดต่อกับพี่กวางตลอดเวลา ใช่มั๊ยเนี่ยะ...ก็ดีแล้วนี่ แล้วมึงจะมาทำเศร้าให้คนหมั่นไส้เล่นทำไมว่ะ ไอ้แกะ....ผมหันหน้าไปมองพี่ดำนิดหนึ่ง แล้วหันไปมองทางอื่น โดยไม่ตอบคำถามจนพี่ดำต้องเอ่ยขึ้นว่า

“เออ เรื่องกรกนก ไปถึงไหนแล้ว เคลียร์กันได้รึยังครับ” แนะ ยังมีหน้ามาถามถึงแฟนผมอีก

“อะ เ่อ่อ ก็พยายามให้วาด เขาติดต่อให้อยู่อ่ะครับ” อันนี้ทุกคนรู้แล้วว่าผมถูกกีดกันจากพี่สาวของกรกนก แม้แต่จดหมายก็ไม่ให้ติดต่อ เลยต้องผ่านมาทางวาด เป็นคนคอยติดตามสารทุขสุกดิบแทน

“อืม...จริงสิอาทิตย์หน้า จะเป็นวันวาเลนไทม์แล้ว แกะเตรียมการ์ดสวยๆ ให้แฟน อ่ะ เ่อ่อ กรกนก รึยังครับ” โธ่ ไอ้แกะเอ๊ย เห็นมั๊ย พี่ดำเขาเดินไปถูกทางแล้ว...เขาไม่คิดอะไรกับมึงแบบนั้นอีกแล้ว...ดูทีสิแกยังพยายามมาบอกให้มึงติดต่อกรกนก แฟนมึงเลย...แล้วนี่มึงยังจะคิดอะไรกับพี่เขาอีกเรอะ

“อ๋อ ครับ เดี๋ยวผมจะไปเลือกการ์ดที่สวยที่สุด แล้วฝากให้วาดเขาส่งให้ ขอบคุณครับ”

“ดีครับ พี่หวังว่า แกะคงจะรักษาคำมั่นสัญญากับกรกนกน่ะครับ” พี่ดำลุกขึ้น จริงสิ พี่สาวของกรกนกอยากจะทดสอบความประพฤติของผม เป็นเวลาสองปี ถ้าหากผมยังคงเส้นคงวากับน้องสาวของเขา ก็จะอนุญาตให้คบกันต่อได้

“ขอบคุณครับ ที่เป็นห่วง แล้วอย่าลืมให้ของขวัญพี่กวางล่ะครับ” ผมลุกยืนขึ้นบ้าง รู้สึกโล่งๆยังไงพิกล

“อ๋อ แน่นอนครับ สำหรับกวางพี่เตรียมของขวัญไว้ให้แล้ว งั้นพี่ไปก่อนน่ะ จะฝากอะไรถึงทางบ้านอีกมั๊ยครับ”

“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับพี่ดำ”

พี่ดำเดินจากไปแล้ว พร้อมกับมีรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะโล่งใจ และสบายใจอะไรบางอย่าง ...หรือว่านี่คือการมาเตือนสติผม ให้ผมเลิกเส้นทางเส้นนี้สะที เหมือนกับที่ตัวของพี่ดำเอง...ได้เดินผ่านพ้น...เส้นทางเส้นนี้...ไปเรียบร้อยแล้ว