บทที่ 132 “ ความลับ...ของพี่โก้ ”
ถึงแม้ว่าร่างของพี่ดำจะผ่านพ้นโรงยิมไปแล้ว แต่ตัวผมเอง ก็ยังคงยืนแน่นิ่ง...งงงัน...กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่...พี่ดำ...พี่ชายที่รักของผม ได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง...ไม่มีอีกแล้วกับความทรงจำ ความสัมพันธ์ในอดีต...
ณ วันนี้ พี่ดำเดินเข้ามาในฐานะว่าที่พี่เขยของผม และเป็นห่วงผมในฐานะน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น ...มันก็น่าจะเป็นการดีที่เราทั้งคู่จะยุติความสัมพันธ์แบบนั้นได้จริงๆสะที...ในตอนนี้ พี่ดำอาจจะผ่านเส้นทางเส้นนี้ไปแล้วใช่มั๊ยครับ...ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงผมควรจะยินดีไม่ใช่หรือครับ...พี่ดำครับขอให้พี่รักพี่กวางมากๆน่ะครับ...เดินต่อไปข้างหน้าเถิดน่ะครับ อย่าหันกลับมามองผม และอย่าคิดอะไรทำนองนั้นกับผมอีก...ผมดีใจครับถ้าหากว่า ...พี่ดำลืมผม... และเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ถูกต้องกับพี่กวาง พี่สาวที่รักของผม ...คนที่เขาเฝ้ารอคอยพี่มานานแสนนานเช่นกัน ....
“เข้มแข็ง ไอ้แกะ...หลับตา สูดลมหายใจให้เต็มที่ นี่คือสิ่งที่แกต้องการให้มันเป็นตั้งแต่ต้นไม่ใช่รึ” เสียงๆหนึ่งดังก้องหู มันคือเสียงที่ผมกำลังบอกตัวเอง...ผมหลับตา สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“ แกะ มีอะไรหรือเปล่าครับ ” พี่โก้เข้ามาเขย่าตัวผม จนผมสดุ้งลืมตาขึ้น
“ปะ เปล่าครับ สงสัยจะเพลียๆน่ะครับ” ผมพยายามหาข้อแก้ตัว
“อืม จริงสิ ก็แกะออกกำลังตอนเช้าด้วยนี่นา ถ้างั้นวันนี้พอก่อนดีมั๊ยครับ” พี่โก้ไม่รอคำตอบ ถอดนวมให้ผมเฉยสะงั้น
“อาทิตย์แรกก็เป็นแบบนี้แหละ ต่อไปร่างกายคงปรับตัวได้เอง” พี่โก้เดินเอานวมไปเก็บ ผมเลยเดินตามไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ไม่มีอะไรมาก ก็กางเกงนักมวยตัวเดียวน่ะแหละ เราสองคนเปลี่ยนมาใส่ชุดนักเรียนเหมือนเดิม
“เอ้า ดื่มน้ำน่ะครับ” พี่โก้ยื่นน้ำให้ผมแล้วชวนให้ผมนั่งคุยกันต่อ
“เมื่อกี้เอกเขามาตามแกะกลับบ้านหรือครับ”
“ครับ ผมบอกไปแล้วว่าผมจะอยู่สอบเคมีน่ะครับ”
“แค่นี้เหรอ พี่เห็นคุยกันตั้งนาน” ผมสดุ้ง นี่พี่โก้จะเห็นอะไรบ้างว่ะเนี่ยะ
“เอ๊า ถามแค่นี้ก็ตกใจ เอาไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”
“อ่ะ คือๆ พี่เขามาถามว่าจะฝากอะไรถึงทางบ้านรึเปล่า เพราะพี่เขาจะไปที่บ้านน่ะครับ”
“อืม ทำหน้าที่ ว่าที่พี่เขยที่ดี ว่างั้นเถอะ ฮ่ะ ฮ่ะ” อันนี้พี่โก้รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว เพราะแกทานข้าวเที่ยงกับแก๊งค์ผมทุกวัน ซึ่งพวกมันก็แซวเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ
“ครับ คงงั้นมั๊งครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมพยายามหัวเราะกลบเกลื่อนบ้าง
“แกะไม่กลับบ้าน...อืม พอดีเลยพรุ่งนี้พี่ก็หยุดอยู่โรงเรียนเหมือนกัน” พี่โก้ยกขวดน้ำขึ้นดื่มบ้าง
“ครับ เดี๋ยวพี่โก้ ผมจะแวะหาพี่น่ะครับ หลังสอบเสร็จ”
“ได้ๆ แล้วแกะอยากซ้อมมวยต่อหรือครับ”
“เปล่า ผมอยากพาพี่ไปรู้จักพี่หมวดน่ะครับ” พี่โก้ทำหน้าประหลาดๆ ก่อนที่จะอึกอักพูดขึ้นว่า
“อ่ะ เ่อ่อ อย่าเพิ่งเลย พอดีพี่ไม่ชอบตำรวจน่ะครับ” อ้าว ผมเองก็ลืมไป พี่โก้อาจจะฝังใจเรื่องที่พี่ชายของแกเสียชีวิต จากฝีมือตำรวจ ถึงแม้ว่าจะเป็นการชกบนเวทีก็ตามเถอะ
“อะ เ่อ่อ ผะ ผมขอโทษครับ ถ้าพี่ยังไม่พร้อม ผมก็ไม่ว่าอะไร”
พี่โก้นั่งเงียบ ไม่ยอมพูดยอมจา ทำไงดีหว่า งั้นเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า
“เออ พี่โก้ ผมว่าจะถามพี่ตั้งนานแล้วอ่ะครับ เรื่องค่ายมวยพี่ เ่อ่อ อยู่ที่ไหนครับ เห็นพี่ต้องไปทำงานให้เขาทุกเสาร์อาทิตย์เลย” อันนี้ผมว่าจะถามหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีโอกาสสักที
“อ๋อ โดนสั่งปิดไปแล้ว” พี่โ้ก้ตอบแบบไม่สะทกสะท้าน
“ฮ้า ละ แล้ว ใครอุปการะพี่ล่ะครับ ตอนนี้” ผมตกใจเพราะพี่โก้อยู่แบบตัวคนเดียวจริงๆ ถ้าขาดค่ายมวยดูแล แล้วแกจะอยู่อย่างไร ไหนจะค่าเทอม ค่าอยู่ ค่ากิน ฯลฯ
“ฮึ ฮึ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก เฮียเขายังส่งเสียพี่อยู่ ตราบที่พี่ยังทำงานให้เขา”
“เฮีย เฮียเจ้าของค่ายมวยน่ะหรือครับ”
“ใช่ เฮียเขาทำธุรกิจหลายอย่าง รวยอย่าบอกใคร”
“อ๋อ ครับ ละแล้ว งานที่พี่ทำให้เฮียนี่ คืองานอะไรครับ” ผมสงสัยจริงๆ ถ้าพี่โก้ไม่ต่อยมวยให้ค่ายแล้วแกจะทำงานอะไรกันล่ะ
“ฮ่ะ ฮ่ะ แกะอย่าเพิ่งรู้เลย พรุ่งนี้ต้องสอบเคมี ไม่ใช่หรือครับ กลับไปอ่านหนังสือดีกว่ามั๊ยครับ” พี่โก้พูดเสร็จก็ลุกขึ้นไปจัดการเก็บของ...เตรียมปิดประตู...ปิดไฟโรงยิม
“เฮ้ย นายโก้ อย่าเพิ่งปิด ครูมีอะไรให้เธอดูแน่ะ” อ.วิชาญเดินเข้ามาพร้อมกับภารโรงชายคนหนึ่ง พี่โก้เลยเปิดไฟโรงยิมอีกครั้ง และภารโรงแยกตัวไปทำความสะอาดโรงยิมต่อ อ.วิชาญ พี่โก้และผม เลือกเก้าอี้มานั่งคนละตัว
“นี่คือจดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัย....เธอได้รับทุนเข้าเรียนในส่วนของกีฬา ครูดีใจกับเธอด้วยน่ะ” อ.วิชาญกางจดหมายออก ผมเลยชะโงกหน้าเข้าไปอ่านด้วย
“โห จริงด้วย ผมดีใจด้วยน่ะพี่โก้” ผมรู้สึกดีใจกับพี่โก้ด้วยความจริงใจ
“ผมขอบคุณอาจารย์มากน่ะครับ ที่เป็นธุระให้จนสำเร็จ” พี่โก้ยกมือไหว้ อ.วิชาญด้วยความปลาบปลื้ม เห็นทำตาแดงๆอยู่ แต่พี่โก้เก็บอาการได้เก่ง ก็เลยดูเหมือนว่าไม่แสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า
“อืม ครูเป็นครูของเธอน่ะโก้ อนาคตของลูกศิษย์ ครูก็ต้องทำให้ได้สิ” อ.วิชาญยิ้มแก้มแทบปริ พร้อมกับจับหัวพี่โก้โยกไปมา ด้วยความสนิทสนม
“เอาล่ะ เดี๋ยวเราจะคุยรายละเอียดกันอีกที แต่ครูมีเรื่องที่จะคุยกับพระเอกนี่อยู่เหมือนกัน” อยู่ๆ อ.วิชาญก็หันหน้ามามองผมสะงั้น
“ครับ อาจารย์” ผมมองหน้าแกด้วยความงงๆ
“อืม คือว่า กีฬาโรงเรียนประจำจังหวัด ปีการศึกษาหน้า (ก็คือเดือนธันวาคมปีนี้) ทางโรงเรียนของเราจะเป็นเจ้าภาพน่ะ”
“อ่ะครับ” ผมรอฟังอาจารย์พูดต่อไปด้วยใจจดจ่อ
“ขาดนายโก้ไป ครูยังหานักมวยเก่งๆไม่ได้สักคน”
“ครับ ผมก็เห็นรุ่นพี่เก่งๆหลายคนนี่ครับ”
“ใช่ แต่ว่าครูและอาจารย์หลายๆท่าน ลงความเห็นว่า เธอน่าจะลงแข่งขันน่ะ”
“โอย อาจารย์ครับ ผมไม่ได้ฝึกจริงจังน่ะครับ คงไม่ไหวมั๊งครับ”
“อย่าลืมน่ะว่า คราวก่อนเธอเกือบเอาชนะแชมป์ได้ จุดอ่อนของเธอ ก็คือกำลังขา นั่นเพราะขาดการวิ่งออกกำลังกาย ส่วนชั้นเชิงและไหวพริบ เดี๋ยวครูจะเทรนเธอให้อีกครั้ง”
“อาจารย์ ผมจะไหวหรือครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมหัวเราะ ก็ผมไม่ได้ฝึกจริงจังขนาดที่จะเป็นนักมวยนี่ครับเพื่อนๆ
“อ.วีระเดช บอกครูหมดแล้วเรื่อง เธอกำลังฝึกฝนที่จะเป็นตำรวจ อะ อ๊ะ อย่าเถียง...เธอเริ่มซ้อมวิ่งในตอนเช้า และซ้อมมวยในตอนเย็นด้วย เดือนนี้เดือนกุมภา.อืม หนึ่ง สอง...” อ.วิชาญเริ่มนับนิ้ว
“กว่าจะถึงเดือนธันวา ก็อีกสิบเดือนพอดี ฮ่ะ ฮ่ะ เวลาฝึกถมเถ” อ.วิชาญยิ้มๆและจ้องมองหน้าผม....แบบนี้เขาเรียกว่ามัดมือชกกันนี่ครับอาจารย์
“ไงแกะ ฝึกกับพี่มานานแล้ว พี่ว่าแกะเองก็น่าจะลองดูน่ะครับ” แนะพี่โก้เองดันสนับสนุนอีกแน่ะ
“ใช่ๆ เดี๋ยวเธอฝึกไปสักห้าเดือน ครูจะพาเธอตระเวณไปชกหาประสบการณ์เอง ตกลงเอาตามนี้น่ะ”
“อ่ะ เ่อ่อ ผะ ผม ขอปรึกษาผู้ปกครองก่อนได้มั๊ยครับ” ผมไม่ทราบว่า พ่อผมจะคิดยังไงน่ะสิ ก็แกตั้งใจให้ผมฝึกตำรวจกับพี่หมวด ไหนจะแม่ผมอีกอยากให้เป็นนายแพทย์ นี่ผมอุตส่าห์แหกคอกมาซ้อมมวยนี่ พ่อแม่ก็ยังไม่ว่าอะไร แต่ถ้าจะเป็นนักมวยจริงๆขึ้นมานี่ สงสัยจะเรื่องยาว
“อืม ลองไปปรึกษาท่านดูก่อนก็ได้ แต่ครูฝากความหวังไว้ที่เธอน่ะ พ่อพระเอก”
โธ่ อาจารย์ครับจะมาหวังอะไรกับผมละครับเนี่ยะ เฮ้อ! เวรของไอ้แกะแล้วมั๊ยล่ะ
ผมกลับมาที่แฟลตพี่หมวด เอาเกือบจะหกโมงแล้ว ปรกติผมจะกลับแฟลต ประมาณห้าโมง หรือช้าสุดห้าโมงครึ่ง พี่หมวดเองภายในสัปดาห์นี้แกออกเวรเร็ว ดังนั้นแกจะรอผมทานข้าวที่ห้องเสมอๆ วันนี้ก็เช่นกัน ผมเห็นสำรับกับข้าว เตรียมไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว
ผมวางกระเป๋านักเรียน ถอดรองเท้าถุงเท้าเสร็จ ก็เดินไปเปิดฝาที่ปิดชามอาหารอยู่ โอ้โห มีไก่ย่างเป็นน่องๆ น่าทานชะมัด ผมเลยหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง
“หยุด! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยกมือขึ้น” เสียงพี่หมวดดังออกมาจากประตูห้องน้ำ
“ยอมแล้วคร๊าบ” ผมพูดยิ้มๆ คว้าน่องไก่คาบไว้ที่ปากอย่างรวดเร็ว แล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้าง
“เจ้าเล่ห์น่ะเรานี่ ทำไมมาช้าล่ะ อาหารเย็นหมดแล้ว” พี่หมวดนุ่งกางเกงขาสั้นสีขาว เดินเข้ามาจับแขนผมลง อืมเนื้อตัวยังมีหยดน้ำเกาะอยู่บางส่วน ผมเผ้าก็ยังเช็ดพอหมาดๆ กลิ่นกายสะอาดๆ เท่ห์ชะมัด...เอาอีกแล้วกู เฮ้อ ค้างจากน้องข้าวฟ่างมา แล้วจะมาลงที่พี่หมวดอีกเนี่ยะน่ะ อิอิอิ
“พี่หมวดครับ ทานข้าวกันเถอะหิวแล้วครับผม” ผมนั่งลงที่เก้าอี้อย่างถือวิสาสะ แทะน่องไก่คำหนึ่งแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
“เฮ้ย ไม่อาบน้ำอาบท่าก่อนล่ะ ไม่เหนียวตัวแย่หรือ ฮึ” พี่หมวดก็พูดไปงั้นแหละ แต่แกก็เอาจานมาตักข้าวยื่นให้ผมจนได้
“วันนี้จะเลี้ยงฉลองอะไรครับ กับข้าวเยอะแยะไปหมด” ผมแกล้งแซว ก็พี่หมวดดันสั่งอาหารมาตั้งหลายอย่าง มีไก่ย่าง ต้มยำกุ้ง ยำรวมมิตรทะเล และกับแกล้มอีกสองสามจาน
“เหอะน่า ก็ฉลองที่แกะฝึกครบสี่วันน่ะสิครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” พี่หมวดพูดอย่างอารมณ์ดี แล้วแกก็เดินไปหยิบกระป๋องเบียร์จากตู้เย็นมาเปิด
“โห มีเบียร์ด้วยอ่ะครับ แล้วผมล่ะครับ ไม่ได้สักกระป๋องเหรอคร๊าบ”
“อ๋อ นี่ไงของแกะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ไอ้ผมก็นึกว่าเป็นกระป๋องเบียร์ ที่ไหนได้กลายเป็นเป๊ปซี่ เฮ้อ!
“เดี๋ยวพี่จะจัดโปรแกรม ให้เราใหม่น่ะครับ” พี่หมวดตักอาหารมาให้ผม ...น่ารักเสมอ อิอิอิ
“ครับ โปรแกรมอะไรครับ” ผมกำลังอร่อยกับน่องไก่ ไม่หาย ยิ่งได้จิ้มกับน้ำจิ้มแซ่บๆ ล่ะก็อร่อยไม่รู้ลืม
“พี่จะให้แกะ วิ่งทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์ และวันอาทิตย์ ส่วนที่เหลือ พี่จะให้หัดเล่นเวทแล้วน่ะครับ” พี่หมวดตักข้าวเข้าปากบ้าง
“ฮ้า จริงเหรอครับ” ผมแอบลองยกเล่นดูบ้างแล้ว แต่คงต้องให้พี่หมวดสอนเทคนิคให้จะดีกว่า เพราะถ้าฝึกไม่ถูกหลัก จะทำให้กล้ามเนื้ออักเสบได้
“วันเสาร์ ให้พักผ่อนได้ งดฝึกทั้งสองอย่าง” พี่หมวดซดเบียร์ไป และมองหน้าผมไป ด้วยความสุข
“อ้าว ทำไมล่ะครับ” จริงๆแล้วผมยังไหวนา
“ร่างกายต้องการพักผ่อนบ้างน่ะครับ อย่าหักโหมมาก อีกอย่างแกะต้องกลับบ้านไม่ใช่หรือครับ”
“เออ ครับๆ ...เอ แล้วพี่หมวดทราบได้ยังไงล่ะครับ ว่าวันนี้ผมจะไม่กลับบ้าน”
ค้างอีกแล้ว มาต่อไวไวนะครับ มาม่า ยำยำไม่เอา
ReplyDelete