บทที่ 134 " อย่าเพิ่งถาม...ผมกำลังเงี่ยน! "

บทที่ 134 “ อย่าเพิ่งถาม...ผมกำลังเงี่ยน! ”

ผมเพ่งมองท่อนเนื้อขนาด 9 นิ้ว ที่กำลังดิ้นเร่าๆอยู่ภายใต้กางเกงผ้ายืดสีขาว อืม ท่อนรักท่อนนี้ผมเคยสัมผัสมาแล้ว มันใหญ่ยาวเต็มปากเต็มคำดีแท้...ผมเือื้อมมือจะเข้าไปจับ อยากจะคลึงเคล้าให้มันสะใจเหลือเกิน

“อะ อืม” เสียงพี่หมวดครางเบาๆ ผมเลยชงักกึกอยู่กับที่ ...พี่หมวดนอนพลิกตัวไปด้านซ้าย...ตายห่า ถ้าพี่หมวดตื่นขึ้นมาจะทำไงดีว่ะเนี่ยะ

“คร่อกฟี้ๆ” และแล้วพี่หมวดก็กลับมานอนหงายในท่าเดิม แถมนอนกรนต่ออีกต่างหาก...เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย

ผมก้มหน้าลงไปใกล้ๆ อยากประกบปากกับปากแมนๆของแกจังเลย...

“--------------” เสียงกรนของพี่หมวดเงียบไป รึว่าแกรู้สึกตัวแล้วว่าผมกำลังจ้องมองแกอยู่ และริมฝีปากของผมก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม

เอาไงดีว่ะกู ถ้าแกรู้สึกตัวจริงๆ แล้วแกโอนอ่อนผ่อนตามก็ดีสิ ...แต่จะดีรึ...ไอ้แกะ มึงลองคิดดูให้ดีสิว่ะ ที่แกพยายามให้มึงแยกออกจากพี่ดำ ก็เพื่อให้มึงเป็นลูกผู้ชายที่สมบูรณ์ ไม่ใช่หรือ....เฮ้ย แล้วเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นล่ะ หมายความว่ายังไงว่ะ ถ้าแกไม่มีใจให้กู แกจะมีอารมณ์แบบนั้นหรือว่ะ...

เอาล่ะสิจิตใจฝ่ายดีกับฝ่ายต่ำ กำลังเถียงกันอีกแล้ว...แต่ตอนนี้กูกำลัง...เงี่ยน...เงี่ยนโว๊ย เห็นมั๊ยพี่หมวดอ้าปากเผยอรอรับลิ้นของกูแล้ว ดูขนตาแกสิ กระเพื่อมไปมาแบบนั้น (ถึงแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม แสดงว่าตื่นแล้วแต่แอบเผยอตามองอยู่) นั่นแหละแกมีใจให้กูแน่ๆ...อย่ามาห้ามกูเล๊ย....ผมตัดสินใจหลับตา ยื่นหน้าเข้าไป ตั้งใจจะประกบปากแกเต็มที่

“แว่บ!” เหมือนมีแสงไฟสว่างวาบไปทั้งห้อง ทั้งๆที่ผมกำลังหลับตาอยู่ ...ใช่แล้วครับ มันคือมโนภาพ ในความคิดของผมน่ะเอง ที่สว่างเจิดจ้าภายในความมืดมิดนั้น

***************************************

“กลิ๊ก!”

ปากกระบอกปืนสั้นถูกจ่อเข้าที่หัวสมองข้างขวาผมทันที มันพร้อมที่จะเหนี่ยวไกได้ทุกขณะ ผมรู้สึกตัวชาวาบ ยืนตัวแข็งทื่อ...พญามัจจุราชคงจะมาตามตัวผมแล้วกระมัง ....

“ยิงผมเลย พี่หมวด ฮือ ฮือ ” ผมสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลพรากลงมาทั้งสองแก้ม จากนั้นผมก็พยายามพูดต่อว่า

“ถ้าหากว่า มันทำให้พี่หมวด หายแค้น ยิงผมเลย...ผมมันเลวครับ ฮือ ฮือ ผมสมควรตาย ฮือ ฮือ”

“แล้ว แกะทำแบบนี้กับพี่ทำไม๊...ห๊า” พี่หมวดคงแค้นมาก แค้นจนผมได้ยินเสียงสะอื้นไห้ จากผู้หมวดผู้หยิ่งทะนงในความเป็นลูกผู้ชายของตัวเอง

“ผมไม่รู้ ฮือ ฮือ ผมผิดไปแล้วครับ ผมผิด ฮือ ฮือ”

“แกะรู้มั๊ย ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอย่างพี่มัน สูญเสียไปแล้ว แล้วพี่จะกล้ามีชีวิตอยู่ให้ใครเขาดูถูกได้อย่างไร ฮือ ฮือ” ผู้หมวดร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายผมอีกต่อไป ผมเข้าใจครับพี่หมวด ผมเข้าใจ คำว่าลูกผู้ชายของผู้พิทักษ์สันติราษฎร มันคงยิ่งใหญ่...ยิ่งใหญ่มาก ที่จะไม่ยอมให้มันสูญเสีย...

“แล้วทำไมถึงต้องเป็นแกะ แกะที่พี่รักนักหนา เหมือนน้องแท้ๆของพี่ แกะคนที่พี่หมายมั่นปั้นมือ ให้เป็นคนเก่ง แทนเพื่อนรักของพี่ หรือเป็นตัวแทนแม้แต่ตัวพี่เอง” นี่แสดงว่าพี่หมวด รักผมเหมือนน้องในไส้ อย่างงั้นหรือ...เมื่อได้ยินแบบนี้ ผมถึงกับร่ำไห้แทบจะขาดใจตายในวินาทีนี้ แกได้ยินมั๊ยไอ้แกะ ไอ้คนเลว ไอ้คนเนรคุณ แกน่าจะตายตั้งแต่ตอนที่แกจมน้ำครั้งนั้นไปแล้ว...แกไม่น่าจะมีชีวิตรอดมาทำเรื่องอัปยศอดสู กับผู้มีพระคุณของแก...

พี่หมวดรำพึงรำพันต่อได้ไม่นาน ผมก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ

“ในเมื่อศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของพี่ มันถูกทำลายย่อยยับไปแล้ว พี่ก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไป” ว่าแล้วพี่หมวดก็เปลี่ยนเป้าหมายของวิถีกระสุน หันปากกระบอกปืนเข้าจ่อที่ศรีษะของตัวเองอย่างรวดเร็ว... ผมร้องตะโกนขึ้นสุดเสียงเหมือนคนบ้า

“อย๊า!”

***************************************

ผมชงักกึก โฉบตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ยืนตัวสั่น ขนลุกซู่ไปทั้งร่าง ...เหตุการณ์ในคืนนั้น คืนที่ผมล่วงเกินพี่หมวด มันเข้ามาหลอกหลอนผม....ใช่แล้วพี่หมวดเขาเสียใจมาก เสียใจถึงขนาดจะยิงตัวตาย ...

ผมเดินออกจากห้องพี่หมวด ด้วยตัวที่เบาโหวง ...ไม่น่ะไอ้แกะ มึงจะต้องไม่ทำร้ายผู้มีพระคุณของมึงอีก เข้าใจมั๊ย ผมกลับมานั่งที่เตียง เอาสองมือซบฝ่ามือ อยากร้องไห้ออกมาดังๆ ความรู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้ ทำให้ผมละอายแก่ใจเหลือเกิน แล้วนี่ผมจะทำยังไงดี...

ผมนอนเอามือก่ายหน้าผาก ทำยังไงก็นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาก็แล้ว นับหนึ่งถึงสิบก็แล้ว เอ๊ะรึว่าจะไปขอนอนห้องไอ้โชค ผมเหลือบดูนาฬิกา อืม อีกสิบห้านาทีสี่ทุ่ม ดึกเกินไป เกรงใจพ่อแม่มัน แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี้....คิดไปคิดมา ผมก็เลยเขียนโน้ตทิ้งไว้ที่โต๊ะ บอกพี่หมวดว่าจะไปนอนค้างบ้านเพื่อนเพราะไม่เข้าใจวิชาเคมีที่จะสอบพรุ่งนี้.....

ผมมาพบตัวเองกำลังยืนเหม่อลอยที่หน้าโรงหนัง ผมใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืด ลากรองเท้าแตะ มาได้ยังไงก็ไม่รู้ (เยื้องๆตรงข้ามกับแผงร้านส้มตำของเจ้าบี จะมีโรงแรมประจำเมืองนี้ ส่วนโรงหนังต้องเดินผ่านช่องอาคารใต้ถุนโรงแรมที่เขาทำเอาไว้เพื่อขับรถเข้าไปจอดข้างใน และข้างในนี้แหละคือโรงหนังแห่งที่สองของเมืองนี้) ผมดูโปรแกรมหนังที่จะฉายรอบดึก สี่ทุ่ม (โดยมากจะเรทอาร์นิดๆ) แต่ก็ดูไปยังงั้นแหละ ไม่ได้คิดจริงจังอะไรที่จะอยากดูสักเท่าไหร่

ผมยืนหันรีหันขวาง เห็นมีคนเข้าไปซื้อตั๋วดูหนัง และบางส่วนก็ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่...ผมเลยเดินเข้าไปต่อคิวกะจะเข้าไปซื้อตั๋วดูหนังให้หายเซ็ง ทันใดนั้นผมก็สังเกตเห็นรถสามล้อถีบคันหนึ่ง เข้ามาส่งผู้โดยสารที่หน้าโรงหนังพอดี ...คนขับกำลังถีบสามล้อออกไป...ไม่รู้อะไรทำให้ผมตัดสินใจวิ่งขึ้นไปนั่งบนสามล้อถีบคันนั้นจนได้

“ไปส่งบ้านพักครูที่โรงเรียนได้มั๊ยครับ” เอ๊ะยังไงกัน อยู่ดีๆผมดันคิดเห็นหน้าพี่โก้ขึ้นมาสะงั้น

“--------------” คนถีบสามล้อนี่ก็แปลก ไม่ยอมพูดยอมจา หุ่นมันก็ดีทีเดียวแหละ นุ่งกางเกงขาสั้น เสื้อยืดแขนยาว แถมใส่หมวกแทบจะปิดบังหน้าตาทีเดียว พิลึกคนจริงๆ

สามล้อพาผมผ่านร้านเจ้าบี ทะลุขึ้นไปที่สันอ่างเก็บน้ำ แล้วก็เข้าถนนใหญ่ จริงๆก็ไม่ไกลมาก ประมาณสองสามกิโลได้ ก็มาถึงทางเข้าโรงเรียน ปรากฏว่า ประตูโรงเรียนไม่ได้ปิด ก็เลยขับเข้าไปได้สะดวก และแสงไฟฟ้าระหว่างทางภายในโรงเรียนก็สว่างพอ จึงไม่น่ากลัวเท่าไหร่นัก

“ไปบ้านพักอาจารย์เสถียร เอ้อ เลี้ยวซ้ายครับ” บ้านพักครูจะมีสองฝั่ง คือฝั่งที่ติดทางอ่างเก็บน้ำ และฝั่งแถวอาคารอุตสาหกรรมและโรงยิม จะว่าไปข้างหน้าของบ้านพักครูฝั่งนี้ก็คือสนามฟุตบอลนั่นเองครับ ผมผ่านซุ้มต้นกระถินณรงค์ที่ปลูกเรียงรายตามถนน จนไปสุดถึงหน้าบ้านอาจารย์เสถียรจนได้

“เท่าไหร่ครับ” ผมลงจากรถแต่ตามองไปที่ห้องพี่โก้ เห็นแสงไฟเปิดอยู่ แสดงว่ายังไม่นอน

“ไม่คิดตังค์ครับ” เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ ใครว่ะ ผมหันหน้าไปมองคนขับสามล้อ อย่างละเอียดถี่ถ้วน ยังมองหน้าไม่ชัดเพราะปีกหมวกยังบังอยู่ และมุมค่อนข้างมืดจากแสงไฟของถนน

“ไม่ดีมั๊งครับ เอาไปเถอะ ไม่ต้องทอนหรอกครับ” ผมยื่นเหรียญห้า ให้สองเหรียญ ไม่แน่ใจว่าจะห้าบาท หรือเจ็ดบาท สำหรับค่าสามล้อ

“ไม่เป็นไรครับ ผมตั้งใจมาส่งจริงๆ เดี๋ยวกลับแล้วครับ” อ้าวไอ้เวรนี่ มีที่ไหนมาส่งผู้โดยสารดึกดื่นๆ ไม่ยอมคิดตังค์...คนขับสามล้อทำเป็นเอาหมวกมาปิดๆใบหน้าอีกครั้ง ก้มหัวลงเล็กน้อย เพื่อไม่ให้ผมเห็นหน้า แล้วรีบขึ้นรถสามล้อเตรียมถีบออกไป

“เดี๋ยวครับ ๆ เอาตังค์ไปก่อน” ผมวิ่งไปกระชากมือเขาอย่างแรง จับแบมือแล้วยัดเหรียญลงไป

“ผมบอกไม่เป็นไรไงครับ อุ๊บ!” จังหวะที่ยื้อกันไปยื้อกันมา หมวกไอ้หมอนั่นก็หลุดลงมากองที่พื้น

“อ่ะ เฮ้ย! มะ เมฆ” ผมอุทานดังลั่น ไม่คิดว่าจะเป็นหนุ่มหล่อที่แต่งตัวดีๆ ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ ขับมอเตอร์ไซค์คันโก้ ก็เพื่อนในห้องผม...ที่กำลังเคืองผมและมองหน้ากันไม่ติด...ก็เรื่องแม่แจ๊ดทรงเสน่ห์ไงครับ

“อือ เราเอง ไปล่ะน่ะ” ไอ้เมฆ ท่าทางอายๆผมอยู่เหมือนกัน ก็ตอนอยู่ในห้องเรียน มันดูดีนี่หว่า เหมือนลูกคนมีกะตังค์ แล้วไงมาขับสามล้อได้ว่ะเนี่ยะ

“อ่ะ เ่อ่อ นะ นายขับสามล้อด้วยเหรอ” ผมถามด้วยความประหลาดใจ

“เปล๊า แค่หัดถีบเล่นๆ แล้วมาส่งน้าสาวกับหลานๆมาดูหนัง ก็แค่นั้นเอง” ไอ้เมฆ ปฏิเสธพัลวัน

“อ่ะ เ่อ่อ งั้นก็เอาตังค์นี่ไปให้หลานๆของนายก็แล้วกันน่ะ” แปลกหลานเหลนที่ไหนหว่า ก็ผู้โดยสารที่ลงมาตอนนั้น โตๆกันแล้วนี่...แต่ถึงยังไงผมก็เอาเงินยัดมือมันจนได้

“เอางั้นหรือ งั้นก็ได้ ไปล่ะน่ะ” ไอ้เมฆเก็บหมวกขึ้นมาสวมแล้วขึ้นคร่อมกำลังถีบรถ

“ดะเดี๋ยว แล้วเรื่อง อ่ะ เอ่อ นายหายโกรธเราแล้วใช่มั๊ยว่ะ” ผมก็แปลกใจอยู่ทีเดียวว่ามันไม่ชอบขี้หน้าผมแล้วมาส่งผมทำไม

“โอ๊ย เราลืมไปแล้ว แล้วเจอกัน” ไอ้เมฆขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว... ผมรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยที่ต่อไป คงจะคุยกับไอ้เมฆในห้องได้แล้ว ผมล่ะไม่ชอบไอ้บรรยากาศอึมครึมในชั้นเรียนเลยจริงๆ

“ก๊อกๆ พี่โก้ พี่โก้ อยู่มั๊ยครับ” ผมเคาะประตูเรียกพี่โก้ โดยลืมไปว่าอาจารย์เสถียรอาจจะนอนอยู่

“อ้าวแกะ มาได้ยังไงเนี่ยะ มืดๆค่ำๆ รอเดี๋ยวน่ะครับ” พี่โก้ชะโงกหน้าตะโกนที่หน้าต่าง แล้วผลุบหายไป คงกำลังลงมาเปิดประตูให้ผม

“มาเข้ามา คิดยังไงถึงมาหาพี่ได้ล่ะครับ” พี่โก้เปิดประตูบ้านยิ้มกว้าง แล้วใส่ประตูลงกลอนนำหน้าผมขึ้นห้องแก ซึ่งอยู่บนชั้นสอง

“คือ ผมนอนไม่หลับน่ะครับ เบื่อๆก็เลยอยากจะมานอนค้างกับพี่อ่ะครับ” ผมกระโดดขึ้นไปนอนบนที่นอนของพี่โก้ นอนเอามือหนุนแขน มองพี่โก้กำลังปิดประตูห้องนอน

“อ๋อ สบายมาก วันนี้ อ.เสถียร ไปค้างบ้านแฟน พี่เลยอยู่คนเดียว” พี่โก้หันหน้ามา ผมเพิ่งสังเกตว่า แกนุ่งกางเกงบอลสีขาวตัวเดียว ไม่ได้นุ่งกางเกงใน พวงสวรรค์สีดำๆ อันอวบอูมจึงกระเพื่อมไปมาเวลาแกเดิน อิิอิอิ ส่วนหุ่นไม่ต้องพูดถึง กล้ามเป็นมัดๆ ซึ่งผมก็เห็นจนชินแล้ว

“ แกะหิวมั๊ยครับ จะดูทีวีมั๊ยครับ” พี่โก้กำลังไปเปิดทีวีเครื่องเล็กๆที่ปลายเตียง แหมๆ ช่วงที่แก ก้มๆเงยๆ ก้นโต่งๆอวบๆกลมๆ มันยั่วยวนพิลึก ...เอาอีกแล้วกู รึว่าเพราะเหตุนี้หว่า ที่กูตัดสินใจมาหาแกคืนนี้

“พี่โก้ อย่าเลยครับ ขึ้นมานอนคุยกันดีกว่าครับ” อะแน่ะ กูกำลังคิดอะไรเนี่ยะ กึ๋ยๆ...พี่โก้ขึ้นมานอนเคียงข้างผมอย่างว่าง่าย แต่เตียงมันแคบไปนิดหนึ่ง เลยต้องเบียดกันหน่อย อิอิ

“อ้าว อยากจะคุยอะไรล่ะครับ” พี่โก้มองสบตาผมอย่างมีความหมาย...นานมาแล้วสิน่ะ ที่ผมแทบจะไม่มีอะไรกับพี่โก้เลย แม้แต่ให้แกใช้มือให้ก็ตาม

“พะ พี่โก้ คะคือว่า ผะผม” ผมจ้องมองสบตาพี่โก้บ้าง...วัวเคยขา...ม้าเคยขี่ น่าจะรู้ๆกันอยู่น่ะคร๊าบ อิอิอิ

“แกะ อ่ะ เ่อ่อ ไหนแกะบอกว่า แกะ จะ....” พี่โก้กำลังจะถามผม เรื่องที่ผมเคยขอร้องแก ไม่ให้มีอะไรเกินเลยกับผมอีก เพราะผมอ้างว่าไม่อยากมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันอีก (จำได้มั๊ยครับเพื่อนๆ ก็ตอนที่ผมเลิกนอกใจพี่ชายที่รักไงครับ)

“อุ๊บ!” พี่โก้ไม่ทันพูดอะไรต่อ เพราะผมคว้าคอพี่โก้ได้ ก็ประกบปากสอดลิ้นเข้าอย่างรวดเร็ว

ลิ้นสองหนุ่มเกี่ยวกระหวัดกัน ด้วยความซาบซ่า เสียวซ่าน ต่างคนต่างไม่ยอมใคร และรู้ใจกันอยู่ ไอ้แกะก็ร้อนแรง พี่โก้ก็เร่าร้อน ต่างแลกชิวหาพาเพลินกันจนน้ำลายแตกฟอง ผมถอนปากออก ปลายลิ้นของพี่โก้ยังตามมาประกบไม่ลดละ ผมไซ้ไปที่ซอกหูพร้อมกับพึมพำด้วยเสียงกระเส่าว่า

“อืม อา พี่โก้ อย่าเพิ่งถาม ผมกำลัง....เงี่ยน!”