บทที่ 166 " พี่หมวด...เปลี่ยนไป "

บทที่ 166 “ พี่หมวด...เปลี่ยนไป ”

“ว่าไง เขาเป็นใคร มีความสัมพันธ์กับแกะยังไง” พี่หมวดเห็นผมเงียบไป แกเลยถามต่อเป็นชุด...เอ คำถามแบบนี้ แสดงว่า แกคงไม่เห็น “จูบ” คืนนั้นหรอก...อาจจะแค่สงสัยว่าพี่ภูมิเป็นใครมาจากไหนเท่านั้นก็เป็นได้

“โห ทำยังกับว่า กำลังสอบสวนผู้ต้องหาแนะครับ ฮ่ะ ฮ่ะ” ได้ที ก็กะล่อนไปตามน้ำละกู เอิ๊ก เอิ๊ก...หยั่งเชิงคร๊าบ หยั่งเชิง

“พี่ซีเรียสน่ะ จะบอกรึไม่บอก” อ้าวคราวนี้ทำเสียงดุเชียว เล่นเอาผมต้องเงียบล่ะสิงานนี้

“อ่ะ เอ่อ คือ พี่ภูมิเขา....” แล้วผมก็เล่าเรื่องของพี่ภูมิให้พี่หมวดฟัง และพอเล่าถึงตอนที่พี่ภูมิหมดหวังจากพี่กวาง พี่หมวดถึงทำหน้าคลายเครียดลง

“แต่พี่ก็เห็นว่าเขาคุยกับ กวางและ เอ่อ...ดำ...ปกติดีนี่” ตอนท้ายๆที่จะเอ่ยชื่อถึงพี่ดำ ดูเหมือนว่า พี่หมวดจะเว้นช่วงยาว ไปนิดหนึ่งก่อนที่จะหลุดชื่อพี่ดำออกมา...แต่น้ำเสียงดูดีขึ้นมาก

“อ่ะครับ พี่ภูมิคงเป็นผู้ใหญ่พอน่ะครับ” ผมรีบพูดเรียกคะแนนสงสารให้พี่ภูมิ เพื่อพี่หมวดจะได้ไม่ติดใจอะไรอีก

“แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นห่วงแกะมากเลยน่ะ” พี่หมวดหันหน้ามามองผมแบบเต็มตา ก่อนที่จะหันหน้าไปข้างหน้า ทำหน้าที่ขับรถต่อไป

“ครับ ก็คงสไตล์พี่กับน้องอ่ะครับ เพราะแกเข้าๆออกๆบ้านผม จนสนิทกับครอบครัวผมไปแล้วนี่ครับ”

“อืม...” พี่หมวดถอนหายใจ แต่ไม่ได้คุยอะไรต่อ เพราะมีวิทยุจากพี่เข้มเรียกเข้ามา แจ้งว่า พบผู้ต้องสงสัย ให้พี่หมวดรีบกลับไป (ที่อำเภอบ้านผม)

“แกะ พี่มีงานด่วน เห็นทีจะไปส่งแกะไม่ได้แล้วล่ะครับ” พี่หมวดเปลี่ยนโหมดมาพูดเพราะกับผมเหมือนเดิม...อิอิ แค่นี้ไอ้แกะก็สบายใจแล้ว 555555+

“พี่หมวดไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมต่อรถประจำทางกลับเองได้ครับ” ผมบอกพี่หมวดให้จอดรถข้างทาง

“พี่ไปน่ะ ดูแลตัวเองด้วย ไอ้แกะดื้อ” แน่ะมีการแหย่ผมอีกต่างหาก พี่หมวดน่ะพี่หมวด กำลังรีบไปจับผู้ร้ายไม่ใช่หรือครับ

“ระวังตัวด้วยน่ะครับ” ผมโบกมือให้พี่หมวด ก่อนที่แกจะเีลี้ยวรถย้อนกลับไปทางเดิม....งานอะไรของพี่แกว่ะเนี่ยะ ต้องเกี่ยวกับคดีของสารวัตรเชษฐ์แหงๆ ยังไม่จบกันอีกหรือไงน่ะ

ผมนั่งรถประจำทางกลับบ้านพักตามลำพัง ถึงห้องก็รีบจัดการเช็คตารางเรียน มีการบ้านค้างคาอะไรรึเปล่า จากนั้นก็ลงทานข้าวเย็นกับไอ้โชค ที่ห้องของมัน...คุยเรื่องที่ไปเที่ยวงานให้แม่มันฟัง ทั้งผมและไอ้โชค ต่างคนต่างเพลีย ผมเลยกลับห้องชำระร่างกาย ก่อนที่จะนอนหลับเป็นตาย

รุ่งเช้าตื่นสะเกือบเจ็ดโมงเช้า ผมลืมตั้งนาฬิกาปลุก เพราะปรกติวันนี้ต้องไปวิ่งตอนเช้าตามตารางที่พี่หมวดจัดโปรแกรมไว้ให้...ผมผลุนผลันลุกออกจากเตียง ไปดูตารางนั้นอีกที ก็เหมือนเดิม วันจันทร์ พุธ ศุกร์ วิ่งตอนตีห้าครึ่ง และ อาทิตย์ วิ่งตอนเย็น / วันจันทร์ อังคาร พฤหัส และศุกร์ เล่นเวท ตอนเย็น / วันเสาร์งดหนึ่งวัน

นี่ผมพลาดวิ่งทั้งวันอาทิตย์และวันจันทร์เลยหรือนี่ แต่ก็แปลก ไม่ยักกะมีใครมาปลุก ...ไอ้โชคก็ไม่มา พี่เข้มก็ไม่มา เอ..แล้วพี่หมวดล่ะ คิดขึ้นมาได้ ผมรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องพี่หมวด เคาะประตูเบาๆ ไม่มีเสียงตอบ เลยเปิดประตูเข้าไป ปรากฎว่า

“----------------------” ว่างเปล่า ที่นอนยังเรียบร้อยดี แสดงว่าพี่หมวดไม่ได้กลับมาตั้งแต่เมื่อคืน

ผมเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ไอ้โชคกระหืดกระหอบวิ่งขึ้นมาตามผมไปทานข้าวเช้าที่ห้องมัน...ช่วงหลังมานี่มันบอกว่าขี้เกียจยกกับข้าวมาให้ผมที่ห้อง ในกรณีพี่หมวดไม่อยู่ ผมก็ง่ายๆ ยังไงก็ได้ ไม่ว่ากัน...ไอ้โชคบอกผมว่า มันก็เพลียมากตื่นไม่ไหวเลยไม่ได้มาปลุกผมไปวิ่ง

ขอรวบรัดเรื่องล่ะกันน่ะครับ...เหตุการณ์ที่โรงเรียนภายในสัปดาห์นี้ปรกติครับ เรียนสบายๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ซ้อมมวย เพราะพี่โก้ ดูเหมือนจะไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ ส่วนพี่ดำติดงานที่จะต้องพาทีมโรงเรียนไปแข่งกับโรงเรียนอื่นในช่วงวันเสาร์นี้ ก็ยุ่งๆกันไป ส่วนเพื่อนๆแก๊งค์ตัวแสบ หลังจากเที่ยวกันมาแล้ว คราวนี้ก็ตั้งใจท่องตำรากันใหญ่ เพราะจะมีสอบปลายภาคในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เลยพลอยทำให้ผมขยันอ่านหนังสือไปด้วย (กลับมาใช้ชีวิตเด็กเรียนอีกรอบ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ) แต่ผมดันมีงานซ้อมร้องเพลงกับชมภู่ บ้างในตอนเย็นๆก่อนเลิกเรียน...แม่แจ๊ดทรงเสน่ห์ ก็เจอกันบ้างแล้วแต่โอกาส ส่วนน้องข้าวฟ่าง หมู่นี้ไม่ค่อยเข้ามาหา แต่แอบเห็นไปหลีหญิงกับกลุ่มเพื่อนๆ...ช่วงนี้นักเรียนส่วนมากจะตั้งใจเล่าเรียนกันครับ จะเห็นได้ว่ามีจับกลุ่มอ่านหนังสือกันอย่างขยันขันแข็ง ไม่ว่าจะเป็นภายใต้อาคารเรียน สนามฟุตบอล สุมทุมพุ่มไม้เป็นต้น

กลับมาเรื่องพี่หมวดดีกว่าเนาะ หลังจากที่แกจับผู้ร้ายได้สำเร็จ คดีที่ช่วยสารวัตรเชษฐ์ก็น่าจะจบลง แกน่าจะมีเวลาให้ผมบ้่าง กลับไม่เป็นไปดังคาด... พี่หมวดเริ่มเปลี่ยนไป ออกไปเที่ยวข้างนอกทุกคืน กลับดึกๆดื่นๆ แถมเมาไม่รู้เรื่องกลับมา บางครั้งก็ให้พี่จักรมาส่งบ้าง บางครั้งก็ให้พี่เข้มหิ้วปีกมาส่งบ้าง กับผมนี่แทบไม่เจอหน้ากันเลยก็ว่าได้ เพราะช่วงเช้าผมรีบออกไปเรียน เลยปล่อยให้แกนอนอยู่ในห้อง ไม่กล้าไปรบกวน...แกเป็นมาแบบนี้ตั้งแต่คืนวันจันทร์แ้ล้วล่ะครับ

จนกระทั่งวันนี้ เย็นวันศุกร์แล้ว ปรกติผมจะต้องกลับบ้านตามกำหนด แต่นี่พี่หมวดยังไม่กลับมา ผมเลยต้องรอแกก่อน เวลาผ่านไป จะห้าโมงเย็นแล้ว พี่หมวดยังไม่มา คิดว่าถ้ารอแกต่อไปรถประจำทางคงจะหมดสะก่อน คือไม่รู้ว่าแกจะติดงานแล้วไปส่งผมที่บ้านได้รึเปล่า ผมเลยไปตามที่โรงพัก

“อ้าว หมวดยุทธออกเวรไปตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้วนี่ครับ” พี่เข้มบอกผมด้วยความประหลาดใจ

“เหรอครับ เอ ทำไมไม่เห็นแกกลับไปที่แฟลตล่ะครับ ผมจะต้องกลับบ้านสะด้วยสิ เฮ้อ!” พี่เข้มมองหน้าผมนิดหนึ่งเหมือนชั่งใจ แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆพอให้ได้ยินว่า

“เออ แกะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะครับ” พี่เข้มกระซิบกระซาบ พร้อมพาผมไปคุยในที่มิดชิด ไม่ให้ใครได้ยิน

“มีอะไรหรือครับ” ผมถามพี่เข้มด้วยความสงสัย

“คือพี่ว่า หมู่นี้ หมวดเขาดูแปลกๆไปน่ะ”

“อ่ะครับ”

“ช่วงนี้ดูแกออกจะกลุ้มใจ อะไรก็ไม่รู้ แกเมาได้ทุกวันเลย...แปลก”

“เรื่องงานรึเปล่าครับ”

“พี่ว่าไม่ใช่น่ะ คดีที่ทำอยู่ตอนนี้ก็ง่ายๆ ไม่รีบร้อนอะไร”

“เอ แล้วเรื่องอะไรล่ะครับ ที่ทำให้พี่หมวดเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้” ผมมองหน้าพี่เข้ม เผื่อแกจะมีความคิดอะไรดีๆขึ้นมาบ้าง...พี่เข้มเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนที่แกจะเปรยขึ้นมาว่า

“ไม่รู้สิ ปรกติหมวดเขาจะดูยากอยู่แล้ว...แต่ว่า... พี่ว่าอาการนี้ เหมือนคนกำลังอกหักน่ะครับ”

“อกหัก! ยังงั้นหรือครับ” ผมอุทานด้วยความประหลาดใจ

“ชูว์ ชูว์ เงียบๆเดี๋ยวใครได้ยิน” พี่เข้มเอามือจุ๊ปาก

“พี่ก็เดาไปงั้นแหละ แกะอยู่ใกล้ชิดหมวดน่าจะรู้ดีกว่าใครๆน่ะครับ”

“กับผม ก็ไม่ค่อยเจอหน้ากันเลยอ่ะครับ ตั้งแต่วันที่กลับจากบ้านผมน่ะครับ...” ผมหยุดการสนทนากับพี่เข้ม แล้วเดินใจลอยกลับห้อง

พี่หมวดเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่กลับจากบ้านผม หรือว่ามีอะไรที่ทำให้พี่หมวดไม่สบายใจน่ะ ผมคิดไปคิดมา หลายตลบ พยายามคิดว่าพี่หมวดน่าจะเครียดจากเรื่องงาน แต่พี่เข้มยืนยันแล้วนี่นาว่าไม่ใช่ ...หรือว่า พี่หมวดเห็นผมกับพี่ภูมิจูบกัน เอ...ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะพี่หมวดกลับมาอารมณ์ดีอีกรอบ หลังจากที่ผมอธิบายเรื่องของพี่ภูมิให้แกฟังแล้ว

ผมตัดสินใจโทรไปบอกที่บ้านว่า อาจจะกลับช้า หรืออาจจะเป็นพรุ่งนี้เช้า เพราะรอพี่หมวดอยู่ ทางบ้านก็ไม่ว่าอะไร...วันนี้ผมตั้งใจรอพี่หมวดคิดว่ายังไงก็ต้องเจอแกให้ได้....ไอ้โชคขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนประมาณสี่ทุ่มก็กลับไปนอน แต่ผมก็ยังต้องรอพี่หมวดต่อไป ...อ่านหนังสือก็แล้ว ดูทีวีก็แล้ว...มันไม่ช่วยให้อาการกระวนกระวายจากการ “รอ” นี่หายไปได้เลย...ในที่สุดผมก็ม่อยหลับไปที่โซฟาข้างนอกนั่นเอง

ประมาณตีสองได้ เสียงประตูก็เปิดเข้ามา พร้อมกับร่างของพี่หมวดที่ถูกพี่จักร หิ้วปีกเข้ามาเหมือนเคย

“อ้าวแกะ ยังไม่นอนหรือเรา งั้นดีเลยเอาไอ้หมวดนี่ไปนอนหน่อย พี่จะรีบกลับ” พี่จักรส่งพี่หมวดให้ผม

“เฮ้ย ม่ายต้อง กู เดิน ของ กู ด้าย เอือก” พี่หมวดโซซัดโซเซ สบัดแขนออกจากการหิ้วปีกของผม

“ไอ้นี่ท่าจะบ้า แกะ ปล่อยมัน ดูสิว่ามันจะเก่งไปได้สักกี่น้ำ” พี่จักรส่ายหัวระอา แต่พี่หมวดก็เดินทุลักทุเลไปที่ห้องนอนของตัวเองจนได้...

หลังจากเห็นว่าพี่หมวดนอนบนเตียงแล้ว และไม่มีอาการอ๊วก พี่จักรจึงรีบกลับไป เพียงแต่บ่นให้ผมฟังลอยๆว่า หมู่นี้พี่หมวดของผมกินเหล้าบ่อยเกินไปแล้ว

ผมเห็นว่าพี่หมวดเมามาก เลยเตรียมน้ำอุ่นเพื่อเข้าไปเช็ดตัวให้แก... ผมจัดการถอดเสื้อเชิ้ต ให้แกก่อน แล้วค่อยๆใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นๆเช็ดที่หน้าอกให้ พี่หมวดครางฮือฮา ฟังไม่ได้ศัพท์...ผมจัดการถอดเสื้อผ้าให้แกจนเหลือกางเกงในสีขาว เห็นเป้านูนเด่นสง่างาม น่าลูบไล้ทีเดียว แต่ทว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์คิดเรื่องพรรค์นั้น ...ผมบรรจงเช็ดตัวจนทั่วร่างกายของแก... จนกระทั่งผมเช็ดเข้าไปใกล้จุดยุทธศาสตร์ของแกเข้าไปทุกขณะ...ทุกขณะ...ทันใดนั้น พี่หมวดก็ปัดมือผมออก ทำให้ผ้าขนหนู หลุดกระเด็นไป ตกอยู่ที่พื้น

“ไม่ต้องมายุ่ง” พี่หมวดลืมตาขึ้นเงยหน้ามองผม ด้วยสายตาที่เหยียดหยัน

“อะไรครับพี่หมวด” ผมตกใจแทบสิ้นสติ นึกไม่ถึงว่าจะเจอสายตาที่ดูหมิ่นดูแคลน จากคนที่ผมรักและนับถือ ...จากพี่หมวด... คนที่ผมหวังยึดเหนี่ยวเป็นที่พึ่ง นับจากที่สูญเสียพี่ดำไป...

“ทำไมครับพี่หมวด...ทำไมพี่หมวดทำกับผมแบบนี้”