บทที่ 168 " ยาก...จะหักใจลืม "

บทที่ 168 “ ยาก...จะหักใจลืม ”

ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาราวตีห้าครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาปรกติที่ผมจะออกไปวิ่งตอนเช้านั่นเอง...แสงไฟจากเพดานสว่างจ้า...ร่างกายของผมเปลือยเปล่า และนั่นร่างเปลือยของพี่หมวดที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆ...เสียงกรนเบาๆของแก เหมือนกับคนที่กำลังมีความสุขอย่างเหลือล้น ...ผมทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง...รู้สึกเจ็บที่รูสวาทแปล๊บๆ...

“ใช่แล้ว...เมื่อคืนนี้เรากับพี่หมวด...ฮือ ฮือ พี่หมวดขืนใจเรา” ความรู้สึกในตอนนี้รู้สึกเสียใจ...สับสน...ผมเคยคิด...คิดว่าจะไม่ยอมเป็น “รับ” ให้ใครเด็ดขาด ยกเว้นพี่ดำ พี่ชายที่รัก เพียงคนเดียวเท่านั้น...แล้วตอนนี้ล่ะผมได้สูญเสีย...ให้กับชายอื่นไปแล้ว

จริงอยู่ถึงแม้ว่า ผมจะมีใจให้กับพี่หมวด การจะยอมให้แกรุกล้ำอธิปไตย มันต้องเกิดจากการสมยอมของผม ไม่ใช่เกิดจากการกระทำย่ำยีขนาดนี้...ความคึกคะนองในการเป็นฝ่าย “รุก” ได้ถูกพี่หมวดทำลายย่อยยับป่นปี้ไปเสียแล้ว...ซ้ำมิหนำพี่หมวดยังปรามาส คิดว่าผมยอมเป็น “เมีย” ให้กับพี่ภูมิอีก...ผมรู้สึกเจ็บ...เจ็บกับคำว่า “เมีย” เหลือเกิน...ทั้งเจ็บทั้งแค้น จุกแน่นขึ้นมาที่อก...

ผมร้องไห้ ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ค่อยๆลุกขึ้นเดิน กะปลกกะเปลี้ย ออกจากห้องพี่หมวด แว่บหนึ่งผมหันไปมองใบหน้าของแก เห็นแกยังนอนคว่ำหน้าหลับตาพริ้ม เหมือนคนที่สะใจในการกระทำเมื่อคืนนี้...ฮึ พอกันที พี่หมวด... ผมเกลียด... เกลียดคนที่ดูถูกดูแคลนผม...และผมจะไม่ให้อภัยพี่หมวดเลย

ผมอาบน้ำแต่งตัวออกจากแฟลต มันเป็นเวลาหกโมงเช้าพอดี ตลาดเช้าที่อยู่ใกล้ๆเริ่มเอะอะจอแจ ผมจึงเลือกที่จะเดินออกมาทางอ่างเก็บน้ำ...ผ่านพี่ๆตำรวจสองสามคน ที่กำลังวิ่งออกกำลังกาย...ได้แต่ฝืนทักทายยิ้มให้... ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย...เดินผ่านสะพาน...เลยมาจนถึงหน้าโรงเรียน แล้วมานั่งหยุดอยู่ที่พักรอรถโดยสาร

ผมไม่อยากจะกลับบ้าน เพราะถ้าหากกลับบ้าน พี่หมวดคงจะตามผมไปแน่ ณ วินาทีนี้ ผมไม่อยากเห็นแม้แต่หน้าของคนใจร้าย แล้วจะไปไหนดีล่ะ...ในที่สุดผมก็เลยคิดถึงพี่ภูมิขึ้นมาได้...เลยตัดสินใจ ใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะโทรบอกให้พี่ภูมิมารับ

พี่ภูมิก็ดีใจหาย บอกว่าแกจะรีบออกมารับผม แต่ระยะทางไกลกันเหลือเกิน... ผมเลยนั่งรถประจำทางไปรอแกที่ทางเข้าอำเภอบ้านผม

พอผมลงจากรถประจำทาง พี่ภูมิก็มารอรับอยู่แล้ว แกยิ้มแก้มแทบปริ

“ไง แกะ คิดยังไงถึงอยากไปหาพี่แต่เช้า ฮือ” พี่ภูมิถามขึ้นด้วยความยินดี ขณะพาผมไปขึ้นรถจิ๊ปคันเก่งของแก

“รู้สึกเบื่อๆอ่ะครับ” ผมตอบไปตามความจริง

“ไอ้ผู้ปกครองขี้เก๊ก คนนั้นมัน ฝึกแกะหนักเกินไปรึเปล่า” พี่ภูมิเข้าใจว่าผมเบื่อจากการฝึกซ้อมร่างกายจากพี่หมวด

“อ่ะ ครับ ครับ” ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เลยเออออไปตามน้ำ

“มันก็เกินไป จะบังคับขู่เข็ญอะไรกันนักกันหนา กับเด็กตัวเล็กๆแค่นี้” พี่ภูมิบ่นอุบ พร้อมสตาร์ทรถ

“--------------------” ผมเงียบไม่รู้จะตอบอะไรดี

“ไอ้หมวดนั่นน่ะ มันท่าจะบ้า รู้มั๊ย วันจันทร์ที่ผ่านมา มันบุกมาหาพี่ถึงอุทยาน”

“อะไรน่ะครับ” ผมหันขวับไปที่พี่ภูมิด้วยความแปลกใจ

“มันมาสอบถามพี่ ว่าพี่สนิทกับแกะแค่ไหน” พี่ภูมิพูดต่อหน้าตาเฉย

“ห๊า พี่ภูมิว่าไงน่ะครับ” ผมชงักนิ่งงัน ...งั้นที่พี่หมวดเปลี่ยนไปตั้งแต่วันจันทร์ที่ผ่านมา...คงไม่ได้หมายความว่า พี่ภูมิบอกเรื่อง...

“ล่ะ แล้วพี่บอก อ่ะ เอ่อ พี่หมวดไปว่ายังไงอ่ะครับ” ใจไม่ค่อยดีแล้วกู

“พี่ก็บอกไปว่า พี่สนิทกับแกะตั้งนานแล้ว แทบไปกินไปนอนที่ห้องของแกะด้วยซ้ำ”

“ห๊า!” ผมอุทานอีกรอบ

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เรื่องของเราเป็นความลับเสมอ ฮึ ฮึ” พี่ภูมิเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ

“---------------------” ผมเงียบอีกรอบ ผมชักมั่นใจว่า พี่หมวดอาจจะระแคะระคายอะไรระหว่างผมกับพี่ภูมิเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นแกจะระเบิดอารมณ์ ออกมาขนาดนั้นเลยหรือ

“อ้าว เงียบเลย นี่มันจัดตารางฝึกให้แกะมากเกินไปรึเปล่า”

“อ่ะ เอ่อ ครับ” ผมกำลังคิดเรื่องพี่หมวดอยู่เลย ตอบไปแบบแกนๆ

“อุบะ แกะเองก็ต้องเรียนหนักไม่ใช่เหรอ” พี่ภูมิบ่นไปแล้วพูดต่อไปว่า

“เอางี้พี่ไปช่วยเจรจากับพ่อของแกะให้ เอามั๊ยครับ” พี่ภูมิทำท่าจะหักพวงมาลัยเลี้ยวไปทางเข้าบ้านผม

“อย่าเลยครับพี่ภูมิ ช่างเถอะครับ ตอนนี้ผมอยากพักผ่อนอ่ะครับ” ผมรีบห้ามพี่ภูมิไว้ ไม่อยากให้พ่อรู้ เดี๋ยวจะเดือดร้อน

“แล้วนี่ไอ้หมวดนั่น รู้รึเปล่าว่าแกะมาหาพี่อ่ะ” พี่ภูมิขับรถกลับไปทางอุทยานตามเดิม

“อ่ะ เอ่อ มะ ไม่ครับ คะ คือ เขางานยุ่งน่ะครับ เขาคงคิดว่าผมกลับบ้านอ่ะครับ” ผมตอบเสียงอ่อยๆ

“เฮ้อ! แกะนี่นา จะทำให้พี่เสียผู้ใหญ่แล้วมั๊ยล่ะ”

“ผมขอโทษครับ” ผมยกมือไหว้พี่ภูมิ แล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง พี่ภูมิคงเห็นว่าผมทำสีหน้าไม่ดีเลยพูดขึ้นมาว่า

“เอาล่ะ เอาล่ะ เดี๋ยวถึงอุทยานแล้ว พี่จะโทรมาขอพ่อให้น่ะ”

“ขอบคุณครับพี่ภูมิ”

หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องอื่น เพราะพี่ภูมิมีเรื่องฝูงกวางป่า (ตัวเล็กน่าจะเรียกว่าสมัน) ที่กำลังออกมาและเล็มหญ้าตรงเนินดิน คล้ายๆกับเป็นภูเขาหัวโล้นลูกเล็กๆแต่มีหญ้าและสุมทุมพุ่มไม้เตี้ยๆปกคลุมอยู่จนทั่ว...แกเลยคุยเรื่องนี้อย่างออกรส

พี่ภูมิแวะพาผมทานข้าวแล้ว พาผมไปเที่ยวดูฝูงกวางตามที่บอก โห มันเยอะแยะไปหมด กระโดดโลดเต้นไปมา เวลาผมจะเข้าไปใกล้ มันก็จะกระโดดหลบไปในพุ่มไม้ ...ผมล่ะเพลิดเพลินจนลืมเรื่องพี่หมวดไปเลย

ขณะนั่งรถกลับ ดูเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างกำลังกัดที่ข้อเท้าด้านซ้าย

“พี่ภูมิไม่รู้ตัวอะไรกัดอ่ะครับ”

“ไหนๆ ตายล่ะ เมื่อกี้แกะลงไปพงหญ้านี่” พี่ภูมิหยุดรถทันที เล่นเอาผมงง พี่ผมลงมาเปิดประตูรถให้ผมลง แล้วบอกว่า

“ถอดรองเท้าออกสิ” ผมเลยถอดรองเท้าและถุงเท้าออก

“เฮ้ย! ปลิง” ผมตกใจมากมันมาอยู่ในรองเท้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตัวมันบวมๆลื่นๆน่าขยะแขยง ผมพยายามเอาไม้เขี่ยมันก็ไม่ออก ก็มันกำลังดูดเลือดผมอยู่น่ะสิครับ

“นี่แหละตัวทาก ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวพี่จัดการให้” พี่ภูมิเอาไฟแช๊กมาจุด แล้วใช้เปลวไฟร้อนๆรนที่ตัวมัน...ปลิงดูดเลือดจึงยอมหดตัวและตกลงไปที่พื้น

“อยู่ในป่าก็งี้แหละ ต้องระวังตัวนิดหนึ่ง” พี่ภูมิบอก จากนั้นแกก็พาผมขับรถต่อไป

“แกะเคยเห็นต้นมะขามป้อมมั๊ยครับ”

“ไม่ครับ แต่เคยเห็นลูกมันครับ”

“นั่นไงต้นของมันล่ะ” พี่ภูมิจอดรถที่ข้างต้นไม้ต้นหนึ่ง ลักษณะอธิบายไม่ถูก จะว่าใบมันเหมือนมะขามก็ไม่ถูกสะทีเดียว แต่ลูกกลมๆสีเขียว ดกเต็มต้นเลย

“แหวะ ฝาดๆเปรี้ยวๆ ไงก็ไม่รู้อ่ะครับ”

“ฮ่ะ ฮ่ะ แต่วิตามินซี สูงน่ะครับ” พี่ภูมิหัวเราะด้วยความขบขัน แต่ผมล่ะขอบายดีกว่า อิอิอิ

การได้เที่ยวป่าเขา ดูสิงสาราสัตว์ ทำให้จิตใจของผมสดชื่นอย่างประหลาด ผมไม่แปลกใจเลยที่พี่ภูมิเลือกที่จะทำงานด้านนี้ ถึงแม้จะไม่ได้นั่งเก้าอี้หรูๆในที่ทำงาน แต่การอยู่ท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้ก็ทำให้ชีวิตมีความสุขไปอีกแบบหนึ่งจริงๆ

“แกะจะค้างที่นี่สักคืนมั๊ยครับ เดี๋ยวพี่จะพาไปส่องสัตว์”

“โห จริงหรือครับ ผมเองก็อยากเห็นอ่ะครับ” ผมเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“จริงสิ งั้นพี่โทรไปบอกทางบ้านแกะก่อนน่ะครับ ท่านจะได้ไม่เป็นห่วง”

“ดะ เดี๋ยวครับ” ผมห้ามพี่ภูมิไม่ทัน จริงๆก็ไม่อยากให้ทางบ้านรู้เท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละพี่ภูมิคงกลัวทางบ้านผมเป็นห่วง

ราวๆสองสามทุ่ม พี่ภูมิและลูกน้องอีกราวสามคน พาผมขับรถจิ๊ป ลาดตระเวณ ไปในป่า แทนที่จะพาไปนั่งห้างเหมือนที่ดูในหนัง พี่ภูมิบอกว่ายังไม่พร้อม เอาไว้โอกาสหน้าจะพาผมไปลองนั่งห้างดู รถก็ขับไปทางถนนนั้นแหละ แต่มันเป็นป่าที่ดงดิบอ่ะครับ ซึ่งมันมืดมิดน่ากลัวมาก แต่พวกเราใช้สปอร์ตไลท์จึงมองเห็นทางได้ค่อนข้างชัดเจน ...เจอสัตว์ป่าหลายชนิดเลย ไม่ว่าจะเป็น หมูป่า อีเห็น นกกลางคืนชนิดแปลก เก้ง กวาง รวมทั้งช้างป่าด้วย

กลับมาบ้านพักพี่ภูมิก็ราวๆห้าทุ่มได้ ลูกน้องพี่ภูมิแยกตัวไปนอน ผมกับพี่ภูมิยืนเล่นที่ระเบียงบ้าน เพราะเดือนหงายดีทีเดียว

“เงียบจังเลยครับ พี่ภูมิ พี่ภูมิอยู่ได้ไงครับ”

“พี่ก็อยู่จนชินแล้วล่ะครับ ฮึ ฮึ”

“แล้วพี่ภูมิไม่เหงาหรือครับ”

“อืม ก็มีบ้าง แล้วแกะไม่ง่วงนอนหรือครับ”

“ยังเลยครับ เงียบๆอย่างนี้ ถ้ามีใครสักคนเล่นดนตรีคงจะเพราะดีน่ะครับ” ผมก็พูดไปตามเรื่อง เพราะเวลาที่ดูหนังเวลาอยู่กลางป่า พระเอกชอบเป่าใบไม้หรือไม่ก็เป่าขลุ่ยให้นางเอกฟัง (หมายเหตุ ในที่นี้ไอ้แกะไม่ขอรับบทนางเอกน่ะคร๊าบ...รับทราบด้วย พี่น้องทุกท่าน เอิ๊ก เอิ๊ก)

“แกะอยากฟังมั๊ยล่ะครับ” พี่ภูมิเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบขลุ่ยมาอันหนึ่ง

“พี่ภูมิเป่าเป็นด้วยหรือครับ” พี่ภูมิไม่ตอบ กลับตั้งใจหยิบขลุ่ยขึ้นมาจับอย่างทะมัดทะแมง

แกเป่าได้หลายเพลง และไพเราะทั้งนั้น อาทิ เขมรไทรโยค ดาวดวงเดือน เป็นต้น แต่แล้ว ก็มีเพลงๆหนึ่งที่สะกดผม..ทำให้ตั้งใจฟัง จนขนลุกซู่ทีเดียว

********************************************************

...หักใจลืม เขาได้อย่างไร
เมื่อใจ เราคอยเฝ้าแต่คนึง
อยากจะลืมสัมพันธ์ที่เคยรักครั้งหนึ่ง
แต่ยังตรึงไม่เลือนฝังแน่นอุรา
หักใจลืม เขาก็ไม่ลง
เฝ้าแต่คง พะวงถึงอยู่ทุกครา
หลับตาลงครั้งใด ให้มองเห็นแต่หน้า
ภาพเธอมาหลอนใจ ทั้งที่อยากเมิน
เขาไม่ รักจริง ทิ้งให้ ช้ำใจ
เราทำไมถึงต้อง มาเป็นส่วนเกิน
หรือบาปฉันทำ ถึงต้องเผชิญ
เธอคงเพลินหลงไป ให้ใฝ่หา
หักใจลืม เขาบ้างเถิดใจ
ปล่อยเอาไว้ เราคงได้แต่น้ำตา
เชื่ออะไรน้ำคำ ก็คงช้ำมากกว่า
หักใจลาทั้งยาก จะหักใจลืม
..เขาไม่ รักจริง ทิ้งให้ ช้ำใจ
เราทำไมถึงต้อง มาเป็นส่วนเกิน
หรือบาปฉันทำ ถึงต้องเผชิญ
เธอคงเพลินหลงไป ให้ใฝ่หา
หักใจลืม เขาบ้างเถิดใจ
ปล่อยเอาไว้ เราคงได้แต่น้ำตา
เชื่ออะไรน้ำคำ ก็คงช้ำมากกว่า
หักใจลาทั้งยาก จะหักใจลืม
หักใจลาทั้งยาก จะหักใจลืม

********************************************************