บทที่ 71 " สองใจ...ใยต้องเลือก "

บทที่ 71 “ สองใจ...ใยต้องเลือก ”

ภาพพี่ชายที่รักนอนจมอยู่ในท้องร่อง ทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น ที่หัวเข่า ลากลงมาที่หน้าแข้งด้านขวา มีรอยครูดกับหินลูกรังเป็นทางยาว เลือดไหลออกมาบ้างประปราย แต่ไม่หนักหนาสาหัสอะไร ...อาการบาดเจ็บทางร่างกายมีไม่มาก แต่ทว่าทางด้านจิตใจแล้ว พี่ชายที่รักอยู่ในอาการบอบช้ำเหลือเกิน ร่างของแกยังคงนอนเค้งเก้งอยู่อย่างนั้น พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ไม่ขาด

“พี่ดำ เป็นอะไรมากมั๊ยครับ เจ็บมากมั๊ย โฮ...ฮือ ฮือ” ผมรีบเข้าไปประคองร่างของพี่ชายที่รัก แกกลับดึงร่างของผมให้นอนเคียงข้างแก พร้อมกับกอดผมแน่นด้วยอาการสั่นเทา

“แกะ แกะกลับมาหาพี่แล้วใช่มั๊ยครับ ฮือ ฮือ” พี่ชายที่รักสะอื้นไปมา ชวนเวทนายิ่งนัก

“ครับ...พี่ดำเจ็บมากมั๊ยครับ” ผมยังสะอื้นไม่หยุด

“ร่างกายพี่มันไม่เป็นไรหรอก แต่หัวใจพี่นี่สิ มันร้าวราน ใจจะขาดให้ได้” แกตัดพ้อต่อว่าต่อขาน... สักพักเสียงพี่หมวดก็ดังขึ้น

“พี่บอกแล้วไงว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก มีแค่แผลถลอกนิดๆหน่อยๆเอง” แกคงจะชำนาญทางด้านการฝึกฝนของการเป็นตำรวจกระมัง แกถึงเห็นว่าพี่ดำไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงตั้งแต่ตอนที่หกล้มใหม่ๆ

“เอาล่ะ อยู่นิ่งๆ ชั้นจะทำแผลให้” ว่าแล้วพี่หมวดก็เปิดกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาล หยิบเอาแอลกอฮอล์ ทิงเจอร์ สำลี ทำความสะอาดแผลเรียบร้อยดีแล้ว จึงเอาผ้าก๊อด พันเอาไว้

“ขอบคุณ ครับพี่ยุทธ” พี่ชายที่รักยกมือไหว้ แล้วก็พูดต่อว่า

“ปล่อยเราทั้งคู่ไปเถอะครับ นี่ก็แสดงให้เห็นว่า แกะรักผม และอยากอยู่กับผม” พี่ชายที่รักกอดผมแน่นขึ้นไปอีก

“แล้วเรื่องที่เราตกลงกันไว้ล่ะ” หมวดยุทธซักถามพี่ชายที่รักที่เขาทั้งสองคุยกันก่อนหน้านี้

“ผมคงทำตามที่พี่ขอร้องไม่ได้หรอกครับ พี่ดูนี่สิครับ เราสองคนรักกันมากแค่ไหน แกะ แกะรักพี่ใช่มั๊ยครับ บอกพี่ยุทธไปสิครับ น่ะ น่ะ น้องชายที่รักของพี่” สายตาที่เว้าวอน กับภาพที่พี่ชายที่รักวิ่งตามผมเหมือนคนบ้า กำลังทำให้ผมสับสน จนต้องเอามือมาบีบขมับทั้งสองข้าง

“ผม ผมรักพี่ดำครับ ฮือ ฮือ” ไม่รู้อะไรทำให้ผมตอบออกไปแบบนั้น ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแม้แต่คำสัจจะที่มีให้ไว้กับพี่กวาง

“อืม มาถึงขั้นนี้แล้ว พี่พอที่จะเข้าใจแล้วว่า อานุภาพของความรักของเราทั้งสองยิ่งใหญ่แค่ไหน” พี่หมวดมองมาที่ผม ด้วยสายตาประหลาด ผมไม่เข้าใจจริงๆว่ามันหมายถึงอะไร หรือว่าแกกลัวว่าผมจะเกลียด ก็เลยไม่ดื้อดึงที่จะยื้อแย่งผมไปจากพี่ชายที่รักอีก

“เอาล่ะ เข้าไปพักผ่อน อาบน้ำ อาบท่าให้มันสบายตัวสะก่อน เราปรับความเข้าใจกันได้นี่ ไป ทั้งคู่น่ะเแหล่ะ ดูสิ เนื้อตัวมอมแมมหมดแล้ว ไปอาบน้ำ แล้วลงมาคุยกับพี่ใหม่” พี่หมวดมาแปลกแฮะ ผมล่ะงงไปหมดแล้ว เมื่อกี้แกเหมือนจะแสดงบทตัวร้ายอยู่ดีๆ ไหงตอนนี้กลับตาลปัตร เป็นพี่ชายใจพระขึ้นมาได้

ผมพยุงพี่ชายเข้าบ้าน ในขณะที่พี่หมวดเก็บกระเป๋าปฐมพยาบาล ไว้ที่กระโปรงหลังเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าแกจะลื้อค้นอะไรบางอย่างอยู่นานทีเดียว

ผมไม่สนใจแกอีกต่อไป เพราะตอนนี้ ผมอยากจะปรนนิบัติ พี่ชายที่รัก ให้ดีที่สุด ผมบรรจงเปิดน้ำจากฝักบัว สระผม ฟอกสบู่ให้พี่ชายที่รักอย่างหมดจด โดยพยายามที่จะไม่ให้ผ้าก๊อดที่พันแผลไว้เปียกน้ำได้...ผมไม่ลืมที่จะอาบน้ำให้ตัวเองด้วยเพราะเมื่อกี้เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเดียว ด้วยความรีบเลยไม่ได้อาบตั้งแต่แรก

เราสองคนสบายกาย สบายใจขึ้นมาก ผมให้พี่ชายใส่กางเกงขาสั้น พร้อมเสื้อยืด ส่วนผมก็สวมใส่แบบเดียวกัน เราลงมานั่งที่โซฟารับแขก พร้อมกับเจอเครื่องดื่มโกโก้ร้อนๆ วางอยู่คนละแก้ว

“ดื่มโกโก้ร้อนๆ กันก่อนน่ะ จะได้สดชื่น” พี่หมวดซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังจิบกาแฟขึ้นดื่ม พร้อมเชื้อเชิญเราทั้งสองให้ลิ้มลองรสชาดของโกโก้ร้อน แกนี่ก็แปลก บทจะดีก็แสนดี บทจะร้ายก็ร้ายจนผมตั้งตัวไม่ติด งานนี้แกต้องการอะไรกันแน่ ถึงมาทำเครื่องดื่มให้เราทั้งสอง... ดูจะเป็นการตบหัวลูบหลังล่ะไม่ว่า

ผมจิบเครื่องดื่มเข้าคอ อืม มันสดชื่นขึ้นจริงๆ พี่ดำเองก็คงไม่ต่างไปจากผม ดูแกมีความสุขขึ้น และนั่งจับมือถือแขนผมอย่างเปิดเผย ก็ในเมื่อพี่หมวดรู้แล้ว ก็ไม่รู้จะปิดแกต่อไปอีกทำใม

พี่หมวดยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม แล้ววางลงโต๊ะกลางโซฟา ก่อนที่จะเริ่มต้นตั้งคำถามที่แสนจะยากสำหรับผมในตอนนั้น

“อืม คงจะสบายกาย สบายใจกันดีแล้วสิน่ะ ท่าทางเราสองคนจะรักกันมากดีทีเดียว”

“ใช่ครับ เรารักกันมาก พี่ยุทธ...อย่ามาพรากเราสองคนออกจากกันเลยน่ะครับ” พี่ดำพยายามบอกพี่หมวดให้เข้าใจ...ดูเหมือนพี่หมวดจะคิดอะไรบางอย่าง... แล้วสักพักจึงพูดขึ้นว่า

“ที่บอกรักกัน รักกันมากแค่ไหน นายดำ บอกพี่มาสิ ว่านายรักแกะมากแค่ไหน” พี่หมวดเปลี่ยนคำแทนตัวเองว่า “พี่” แทนคำว่า “ชั้น” กับพี่ดำอย่างไม่เคอะเขิน

“รักยิ่งกว่าชีวิตของผมครับ ฮัก ฮัก” ตอนนี้พี่ชายที่รักสะอื้น น้ำตาไหลออกมาเป็นทางยาว

“โฮ พี่ดำ ผมก็รักพี่ครับ ผมรักพี่ครับ” ผมผวากอดพี่ชายที่รัก ต่อหน้าพี่หมวดอย่างไม่อายอีกต่อไป

“พี่พอจะเข้าใจ...อืม ถ้าพี่จำไม่ผิด ตอนที่แกะตกน้ำ ...แล้วหมอบอกว่า...แกะเสียชีวิตในตอนนั้น... ดำเองก็แทบจะตายตามเลยไม่ใช่หรือ” พี่หมวดจ้องหน้าพี่ดำ ด้วยคำพูดที่ยกยอในที ถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ที่พี่ชายที่รักมีให้กับผมตั้งแต่เด็กๆ ดูพี่หมวดสุขุมเยือกเย็น อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...

“ครับ ผมสามารถ ตายแทนแกะ ได้ครับ พี่ยุทธ ฮือ ฮือ” เราสองคนกอดกันแน่นขึ้นกว่าเดิม

“เอาล่ะ คราวนี้แกะ ไหนลองบอกพี่มาสิ ว่า แกะรักดำมากแค่ไหน” คราวนี้พี่หมวดจ้องหน้าผมบ้าง ถ้าผมสังเกตสักนิด ผมจะเห็นประกายตาบางอย่าง...ใช่ แววตานั่น เหมือนแกจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวผม...มันเหมือนกับ คนที่กำลังคุมเกมส์อยู่ และรู้ว่าผลมันจะเป็นยังไง

“ฮือ ฮือ ถ้าพี่ดำรักผมขนาดยอมตายแทนผมได้ ...ผมก็คงจะรักพี่ดำแบบเดียวกันครับ คือ...ตายแทนพี่ดำได้ ฮือ ฮือ”

“แกะ พี่รักแกะครับ ดวงใจของพี่ พี่รักแกะเหลือเกิน ฮือ ฮือ” พี่ชายที่รัก ร้องไห้ไม่หยุด ผมเองก็ร้องไห้ออกมาบ้าง เราผวากอดกันแน่นอีกครั้ง...ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำใมตอนนั้นผมถึงลืมเรื่องราวทั้งหมด ได้โดยสิ้นเชิง ...แต่กลับใจจดใจจ่ออยู่กับพี่ดำคนเดียว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็พยายามจะหนีแกออกมาอยู่แล้ว หรือเป็นเพราะว่าสถานการณ์บีบบังคับให้ผมต้องแสดงออกมาแบบนั้น

“อืม...อือ...พี่พอจะเข้าใจลึกซึ้งยิ่งขึ้นแล้ว เราสองคนคงรักกันมาตั้งแต่เด็กๆใช่มั๊ย”

“ครับ” เราสองคนตอบมาพร้อมๆกัน

“ไหนบอกพี่มาสิ ใครคนใดคนหนึ่ง เ่อ่อ เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้ พี่หมายถึง ชายกับชาย เ่อ่อ คือ มีเพศสัมพันธ์กันน่ะ กับคนอื่นมาก่อนรึเปล่า” พี่หมวดคงกระดากที่จะพูดให้ตรงๆ

“มีกับแกะเป็นคนแรก และคนสุดท้ายครับ” พี่ดำกล่าวออกมาอย่างมั่นใจเต็มร้อย

“อ่ะ เ่อ่อ ผมก็มีกับพี่ดำเป็นคนแรกครับ” คราวนี้ผมไม่กล้าบอกว่ามีคนอื่นๆต่อมารึเปล่า อันนี้พี่หมวดน่าจะรู้ดี

“ก่อนหน้านี้ ดำเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมั๊ย” อะไรกันเนี่ยะ พี่หมวดจะถามไปทำใมกัน

“ครับ ” พี่ชายที่รักตอบสั้นๆ

“แล้วแกะล่ะ ก่อนที่จะเจอดำ เรามีแฟนเป็นผู้หญิงรึเปล่า” ตอนนี้เหมือนพี่หมวดจะอมยิ้มน้อยๆ

“อ่ะ เอ่อ ครับ” ผมไม่รู้จะตอบอะไรอีก

“สรุป เราสองคน ต่างคนต่างเริ่มต้น ที่จะมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ใช่มั๊ย”

“ครับ” เราตอบพร้อมกันอีกแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพี่หมวดถึงถามซอกแซกจัง

“ทำใม เราสองคนถึงมีความสัมพันธ์กันแบบนี้” พี่หมวดเริ่มตั้งคำถามอีกครั้ง

“ผมไม่รู้สิครับ รู้แต่ว่ารัก รักแกะมาก เหลือเกิน แม้แต่ชีวิตก็ยังให้ได้”

“แล้วแกะล่ะ”

“ผมก็ไม่ทราบครับ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ”

“เอาล่ะ ทั้งสองคนฟังพี่ให้ดี เราสองคนอาจจะผูกพันธ์กันมาตั้งแต่เด็ก และรักกันมากเกินไป โดยแยกไม่ออกว่า อันไหนคือความจริง อันไหนคือความฝัน อันไหนคือความถูกต้อง อันไหนคือความไม่ถูกต้อง” พี่หมวดหยุดหายใจชั่วคราว ...พี่หมวดกำลังบอกอะไรกับเราสองคนน่ะ

“มันจะเป็นความฝันได้ยังไง ก็เราสองคนรักกัน มีอะไรกันอยู่ให้เห็นขนาดนี้” พี่ดำแย้ง

“เฮ้อ ! ดำฟังพี่ให้ดีน่ะครับ อย่าเพิ่งเอาอารมณ์มาเป็นตัวตัดสิน ลองตั้งสตินึกคิดให้ดี ว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ในขณะนี้มันใช่สิ่งที่เราสองคนต้องการแล้วหรือ”

“มันจะไม่ใช่ได้ยังไงล่ะครับ... พี่ยุทธไม่ได้เป็นแบบเรา พี่ยุทธไม่รู้หรอก พี่ยุทธเคยรักผู้ชายคนไหน และยอมตายแทน เหมือนพวกเราได้มั๊ยล่ะ” พี่ดำหลังจากน้ำตาเหือดแห้งไปก็เริ่มต้นขัดแย้งกับพี่หมวดทันที

“ทำไมจะไม่มี” พี่หมวดเสียงดังขึ้นจนผมตกใจ

“พี่กับเจ้าเก้ง พี่ชายของแกะ รักกันและตายแทนกันได้ แต่มันเป็นการแสดงออกแบบฉบับของลูกผู้ชาย เข้าใจคำว่า เพื่อนตาย มั๊ย” พี่หมวดหน้าตาเคร่งขรึมขึ้นมาทีเดียว

“แต่เจ้าเก้งมันเลือก...เลือกที่จะสละชีวิตให้พี่...” พี่หมวดพยายามสงบสติอารมณ นิ่งไปชั่วครุ่

“แต่เราทั้งสองคน ไม่เคยคิดที่จะมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ เอาล่ะ พี่พูดมามากแล้ว ดำ เรื่องที่เราตกลงกันไว้คงจะยังไม่ลืม”

“ผมทำตามที่พี่ยุทธพูดไม่ได้หรอกครับ แกะเขาเลือกผม เลือกที่จะอยู่กับผม และผมก็ไม่แคร์อะไรอีกต่อไปแล้ว ขอให้ชีวิตนี้มีแกะอยู่เคียงข้าง ผมก็พอใจแล้ว”

“แน่ใจหรือ ว่าแกะ พร้อมที่จะเดินหน้าไปตามทางเส้นทางสายนี้ กับเราน่ะ” ตอนนี้ใบหน้าพี่หมวดเหมือนผู้ที่กำลังกำชัยชนะ เอ๊ะ พี่หมวดรู้อะไร ทำไมแกมั่นใจขนาดนั้น

“แน่ใจสิครับ แกะตอบมาสิครับ ว่าแกะจะเดินทางไปด้วยกันกับพี่ เรารักกันใช่มั๊ยครับ” ตอนนี้ทั้งสองคนจ้องหน้าผม เพื่อรอให้ผมคำตอบจากผม เป็นไรว่ะไอ้แกะ ถึงเวลาตอบแล้วดันตอบไม่ได้ เวรกรรม

“ทำไมแกะไม่ตอบล่ะครับ หรือว่าแกะ ไม่รักพี่ ไม่จริงใช่มั๊ยครับ” พี่ชายที่รักคาดคั้นกับผม

“ไม่จริง ผะ ผมรักพี่ืดำครับ ฮือ ฮือ” ผมกลับมาร้องไห้อีกครั้ง ด้วยความอัดอั้นตันใจ

“เห็นมั๊ยพี่ยุทธ แกะเขาเลือกผม คราวนี้พี่ยุทธคงจะเข้าใจทุกอย่างแล้วน่ะครับ”

“แล้วนี่ คืออะไร ไหนแกะอธิบายให้พี่ฟังซิ” ว่าแล้วพี่หมวดก็เอื้อมมือไปหยิบซองสีน้ำตาล จากข้างหลังของแก นี่แสดงว่าแกนั่งเบียดซองนี้เอาไว้ตลอดเวลาน่ะซิ

“อะไรน่ะ ไม่ พี่หมวด คะ คือ” ผมตกใจจนหน้าซีด ซองสีน้ำตาลนั้นมันล้นจนแทบปริ ซองจดหมาย และภาพถ่ายแทบจะหกเรี่ยราด ออกมาจากปากซอง นี่แกคงจะค้นได้จากกระเป๋าของผม ผมอาจจะรูดซิปไม่สนิทตอนเก็บของด้วยความรีบเร่ง

“นี่คือ รูปถ่ายของแฟนแกะใช่มั๊ย ช่างน่ารักสวยงาม เหมาะที่จะเป็นน้องสะใภ้ของพี่จริงๆ ฮึ ฮึ และนี่ก็คือจดหมายติดต่อกัน ฉบับล่าสุดเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา” พี่หมวดยิ้มเหมือนผู้มีชัย ในขณะที่พี่ชายที่รักถึงกับขมวดคิ้ว แกแทบกระชากภาพถ่ายนั่น พร้อมอ่านจดหมายอย่างลวกๆ

จากนั้นแกก็ตะกุยตะกาย ดูจดหมายฉบับก่อนๆอีกหลายฉบับ...ใช่ จดหมายที่ผมแอบติดต่อกัน กับกรกนก แฟนสาว อย่างสม่ำเสมอ นั่นเอง

“นี่มันหมายความว่ายังไงแกะ อธิบายให้พี่ฟังสิ” พี่ดำสีหน้าโกรธจัด ที่ผมปิดความลับเรื่องนี้กับแกมาตลอด

“พีดำ ผะ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจปิดพี่ แต่....”

“แสดงว่า ตลอดเวลาที่แกะ มีพี่ แกะ ก็ยังคงมีใจให้แฟนแกะอยู่ตลอดเวลา ใช่มั๊ย”

“คะ คือ ผะ ผม” เจอเข้าไม้นี้อึ้งเลยกู ไม่รู้จะตอบยังไง

“คราวนี้ดำคงรู้แล้วสิน่ะ ว่าแกะเขาไม่พร้อมที่จะเดินเส้นทางสายนี้กับดำ ไหนดำบอกว่ารักแกะมากกว่าชีวิตไงล่ะ ทำไม ไม่ปล่อยให้แกะเขาเลือกทางเดินของเขาเอง ดำจะเห็นแก่ตัวดึงรั้งแกะเอาไว้ทำไม”

“แต่ ผะ ผม ....” พี่ดำพยายามคัดค้าน แต่พี่หมวดกลับลุกขึ้นยืนแล้วหันมาพูดกับผมว่า

“แกะ เองก็เหมือนกัน ลองคิดทบทวนให้ดี ว่าอนาคตของเรา เราอยากจะเดินเส้นทางไหน ลองคิดถึงหัวอกพ่อกับแม่ดู เราเป็นความหวัง และเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล มันยังไม่สายเกินไปหรอก ที่เราจะเลือก....”

ผมกับพี่ดำมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ แต่ไม่มีใครเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว

“ธุระของพี่คงจะหมดแค่นี้แหละ แกะ พี่เอากระเป๋าทั้งสองใบลงมาให้แล้วน่ะครับ พี่จะให้เวลา...ให้เวลาคิดทบทวนกันให้ดี พี่อยากจะให้เราทั้งสองมีสติ และคิดถึงความเป็นไปได้ กับข้อดีข้อเสีย ตกลงกันยังไงแล้ว...เจอกันคืนวันพฤหัสต่อหน้าพ่อของแกะน่ะ” พี่หมวดกำลังจะเดินจากไปที่ประตูทางออก

“เดี๋ยวครับ พี่หมวด แล้วเรื่องนี้ อะ เอ่อ จะให้พ่อรับรู้ไม่ได้น่ะครับ ผมขอร้อง” พี่หมวดยกมือตะเบ๊ะที่ปีกหมวก ก่อนจะพูดว่า

“พี่ขอเอาหน้าที่ของผู้พิทัักษ์สันติราษฎร์ เป็นประกัน ว่าพี่จะเก็บเป็นความลับ” ว่าแล้วแกก็เปิดประตู เดินออกไปกำลังจะไขกุญแจรถ ผมเลยรีบวิ่งตามไป กราบแกที่หน้าอก ด้วยความรู้สึกผิดที่คิดกับแกในทางไม่ดีมาก่อน

“พี่หมวด ผมขอบคุณครับ ที่หวังดีต่อผม และผมขอโทษที่ล่วงเกินพี่หมวดไปก่อนหน้านี้ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ” ผมถึงกับร้องไห้อีกรอบ น้ำตาไหลพรากๆ

พี่หมวดกลับไม่ปริปากใดๆ เพียงแต่พยักหน้าน้อยๆ พร้อมกับยกมือตะเบ๊ะ ด้วยมาดของตำรวจที่อาจหาญชาญชัย

ผมมองรถของพี่หมวดเคลื่อนออกไปจนลับตา โธ่เอ๊ย ที่แท้พี่หมวดก็หวังดีกับผมนี่เอง พี่หมวดคงมีเจตนาที่ดี อยากจะให้ผมแก้ไขข้อผิดพลาดและเลือกทางเดินที่ถูกต้อง...พี่หมวดคือตัวแทนของพี่เก้งใช่มั๊ยครับ ที่ยังเป็นห่วงเป็นใยน้องชายคนเดียวคนนี้ของพี่... พี่หมวดครับผมเข้าใจพี่หมวดแล้วครับ

เรื่องระหว่างผมกับพี่หมวดคงจะเข้าใจกันดีแล้ว...แต่คราวนี้ผมคงจะต้องให้คำตอบพี่ชายที่รักแล้วล่ะสิ ว่าจะเลือกที่จะรักกรกนกแฟนสาว หรือเลือกที่จะเดินทางเส้นทางสายนี้ไปกับแก

ผมหันหลังกลับมา ก็เห็นร่างของพี่ชายที่รักกำลังยืนพิงประตูหน้าบ้าน สายตาที่จ้องมองผมมานั้น...เปี่ยมไปด้วยคำถาม..คำถามว่า...

********************************************

เธอรักเขาหรือเธอสงสาร เธอรักฉันและยื้อกันไป
เธอทิ้งเขาไม่ลงใช่ไหม หรือต้องใช้เวลา
เธอรักเขาหรือเธอรักฉัน ปล่อยให้มันยังค้างยังคา
นานแค่ไหนที่ทนกันมา และต้องทนกันไป
ถ้าใจเธอมีสองใจ ก็คงแบ่งไปเท่าๆกัน
แต่มันคงมีสักวัน ที่เธอต้องเลือกใคร
ถ้าเธอจะมีหัวใจให้ใครสักคน แค่เพียงคนเดียวได้ไหม
เมื่อมีแค่หนึ่งใจ ก็รักใครไปซักคน
คำซึ้งๆที่เธอให้ฉัน คำหวานๆที่เขาเคยฟัง
คำว่ารักที่ดูจริงจัง เหมือนว่าเธอจริงใจ
ใจของเขาก็คงเหมือนฉัน ไม่ต้องการจะเสียเธอไป
ใครคนหนึ่งจะทนได้ไหม ถ้าต้องไม่มีเธอ
ถ้าใจเธอมีสองใจ ก็คงแบ่งไปเท่าๆกัน
แต่มันคงมีสักวัน ที่เธอต้องเลือกใคร
ถ้าเธอจะมีหัวใจให้ใครสักคน แค่เพียงคนเดียวได้ไหม
เมื่อมีแค่หนึ่งใจ ก็รักใครไปซักคน
ถ้าเธอจะมีหัวใจให้ใครสักคน แค่เพียงคนเดียวได้ไหม
เมื่อมีแค่หนึ่งใจ ก็รักใครไปซักคน
เมื่อมีแค่หนึ่งใจ ก็รักใครไปซักคน

********************************************