บทที่ 73 " พระเอกเกาหลี...ฮีโร่ของโรงเรียน "

บทที่ 73 “ พระเอกเกาหลี...ฮีโร่ของโรงเรียน ”

คืนนั้นเรานอนกอดกันทั้งคืน แน่นอน...มาถึงขั้นนี้ เรื่องเซ็กส์ไม่ต้องไปพูดถึงมันแล้ว แค่เรารักกัน มีความรู้สึกที่ดีให้แก่กันก็เพียงพอ...ไปๆมาๆ ผมกลับมีความรู้สึกดี...มีความสุขอย่างประหลาด...เหมือนจะโล่งอก อะไรบางอย่าง... ถ้าเราสองคน เริ่มต้นความสัมพันธ์แบบนี้ ซะตั้งแต่ต้น...เรื่องราวที่มันยุ่งอิรุงตุงนัง คงไม่เกิดขึ้น...พี่ชายที่รักรับปากว่าจะทำตามใจผม แต่มีข้อแม้...ขอดูแลผมทุกอย่างเหมือนเดิม

เรามาถึงโรงเรียนตามปกติ ไม่มีใครสังเกตถึงความผิดปกติ ของพี่น้องคู่นี้...เพราะพวกเขาเข้าใจว่า เราสองคนเป็นเพียงพี่กับน้อง ธรรมดาๆ มาตั้งแต่ต้นนั่นเอง แต่ผมรู้ดี ในความรู้สึกโหยหา...ซึ่งกันและกัน...มันยังคงมีอยู่...พี่ชายที่รักอดทนหน่อยน่ะครับ ถ้าหากพี่รู้ว่า พี่กวางรักพี่ ผมคิดว่า พี่อาจจะขอบคุณผมด้วยซ้ำ ที่ผมตัดสินใจแบบนี้... แต่พี่ชายที่รักเอง ก็ดูเหมือนว่าจะมีความหวัง...หวังอยู่ไม่น้อยที่จะได้หัวใจผมกลับคืน...ถ้าหากว่าผมรู้จักตัวเองดีพอ...เมื่อถึงเวลานั้น คงไม่มีข้ออ้างใดๆ ที่ผมจะหลีกหนีพ้นได้อีก

“พระเอกเกาหลี ไหนบอกว่านายจะย้ายไปที่แฟลตไง...เรากับพ่ออุตส่าห์จัดห้องไว้ให้นายแล้วตั้งแต่เมื่อวาน” ไอ้โชคมันรีบปราดเข้ามาทักทาย มันมากับเพื่อนมันอีกสองสามคน

“ขอบใจ...ไปแน่ แต่เป็นวันอาทิตย์ว่ะ” ผมอธิบายให้มันฟัง ขณะที่นักเรียนทั้งโรงเรียนกำลังทะยอยกันเข้าแถวเคารพธงชาติ

“เห็นมั๊ย พวกมึงกูบอกแล้วไง พระเอกเกาหลีจะย้ายไปอยู่แฟลตเดียวกับกู” ไอ้โชคคุยโวใส่เพื่อนมัน เอ...แล้วมันจะดีใจอะไรนักหนา เห็นเพื่อนๆมันยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร ผมก็โอเค มีเพื่อนดีกว่ามีศัตรูจริงมั๊ยครับ

หลังจากนั้นเราก็เข้าแถวกันตามปกติ ไอ้พวกแก๊งค์ตัวแสบ เข้ามาแซวผมกันยกใหญ่ เรื่องไปเที่ยวหญิง...รวมทั้งเรื่องวีระกรรมชกต่อย......สงสัยไอ้ม้วนคงป่าวประกาศให้ฟังกันหมดแล้ว...ผมเลยเฉออกนอกเรื่องถามมันถึงเรื่องการเรียน พวกมันบอกว่า มีการบ้านแค่ไม่กี่วิชา ส่งพรุ่งนี้ก็ได้ ส่วนเรื่องเนิ้อหาในบทเรียน ก็เบาๆ อ่านในหนังสือเองก็ได้ ผมก็เลยหายห่วง...เพราะเดี๋ยวเย็นนี้เราก็จะติวกันอยู่แล้ว

“นักเรียนทุกคนฟังทางนี้” เสียงอาจารย์ประจำเวรที่หน้าเสาธง ประกาศหลังจากผ่านพิธีเชิญธงขึ้นยอดเสา และสวดมนต์เสร็จ

“วันนี้จะมีโรงเรียน....มาเยี่ยม โรงเรียนเรา และแน่นอน ทุกปี เขาจะส่งนักกีฬามวยสากลสมัครเล่น มาประลองฝีมือกับทางโรงเรียนของเรา ปีนี้เห็นบอกว่าจะส่งมาสามรุ่น ได้แก่ รุ่น Super flyweight (115 lb, 52.2 kg) Welterweight (147 lb, 66.7 kg) และรุ่น Middleweight (160 lb, 72.6 kg) นักเรียนคนไหนสนใจที่จะเข้าไปเชียร์นักกีฬาของเราก็เชิญได้เลยที่โรงยิมของโรงเรียนเวลา ประมาณ บ่ายสองโมง” อาจารย์พูดเสร็จ ไอ้พวกเพื่อนตัวแสบก็ฮือฮาเลยทีเดียว

“กูว่าสงสัยพี่โก้มึงได้ลงแข่งแน่ว่ะงานนี้” ไอ้จุ๊พูดกับผม เพราะมันรู้ดีว่าพี่โก้เป็นนักมวยเหรียญทองประจำรุ่น มิดเดิ้ลเวท อยู่แล้วนั่นเอง แต่อีกสองรุ่นไม่แน่ใจว่าใครจะได้ลง

“อืม แล้วพี่โก้ถามถึงกูป่าว เมื่อวานกูขาดเรียนอ่ะ” ผมถามพวกมันมั่งเพราะปกติแกจะมาทานข้าวเที่ยงกับแก๊งค์ผมอยู่แล้ว

“แกก็โดดเรียน เหมือนกับพี่เอกแหละ สงสัยฝึกร.ด. หนักไปหน่อย ตอนนี้เห็นเดินผ่านแว่บๆ เดี๋ยวแกคงเข้ามาทักมึงเองแหละ” ไอ้โกกสาธยาย เออแนะ เมื่อวานเลยอดซ้อมมวยกับแกเลยนี่กู...ก็มัวแต่ จัดการเรื่องยุ่งๆอยู่น่ะแหละ

ก่อนเข้าเรียนพี่ชายที่รักก็ไม่วายซื้อนมกับแซนวิชมาให้ตามปกติ ไม่มีอะไรผิดสังเกตต่อเพื่อนๆ แต่ที่ผิดสังเกตก็คือ ไอ้โกก ฮ่ะ ฮ่ะ

“สงสัยวันนี้กูจะอดว่ะ” มันพูดขึ้นมาลอยๆ

“เรื่องอะไรว่ะ” เหมือนผมจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ก็เลยได้แต่ส่ายหัวไปมาด้วยความระอา ไอ้เพื่อนตัวแสบ...นั่นไงสิ่งที่มันอยากได้

“แกะ วันนี้แจ๊ดตั้งใจ เอามาแซนวิชทูน่า ที่แกะชอบมาให้ด้วยตัวเองเลยน่ะ ทานให้อร่อยน่ะค่ะ” ว่าแล้วแม่แจ๊ดทรงเสน่ห์ก็ยื่นแซนวิชให้ผมสองชิ้น

“ขอบคุณครับแจ๊ด ไม่น่าลำบากเลยอ่ะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ยินดี เดี๋ยวแจ๊ดไปเรียนก่อนน่ะค่ะ” ผมโบกมือให้แม่แจ๊ดคนสวย จนเพื่อนๆเริ่มแซว

“กูไม่เกิดมาหล่อ ก็ให้มันรู้ไป อะไรว่ะ เดี๋ยวพี่ชายสุดหล่อเอามาให้ เดี๋ยวมีสาวๆเอามาให้อีก โอ๊ย อิจฉา” ไอ้โกกมันตะโกนข้างๆหู จนผมต้องเขกหัวมันไปที

“อ้าวนี่ของมึง ก็เห็นกินทุกวันอยู่แล้วนี่” ผมยื่นให้มันชิ้นหนึ่ง จนมันอ้าปากค้าง

“นี่มึง...มึงรู้แล้วหรือว่า...”

“เออน่ะ แจ๊ดเล่าให้กูฟังหมดแล้ว มึงนี่เป็นเพื่อนยอดแสบจริงๆ ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมไม่โกรธมันหรอก ไงๆก็เพื่อนกัน สรุปมันก็ได้กินแซนวิชตามเดิม ส่วนผมมีของทีพี่ชายที่รักซื้อให้แล้ว ไหนจะมีเหลืออีกชิ้นหนึ่งอีกต่างหาก

อาจารย์ทะนงเข้ามาพูดคุยกับพวกเราตามปกติ แต่ทว่า คล้อยหลังเพื่อนๆทะยอยเดินไปเรียนอีกอาคารหนึ่งแล้ว แกเรียกผมกับไอ้โกกไปคุยเป็นการส่วนตัว

“เธอสองคนรู้มั๊ย ว่าผลการสอบย่อยครั้งที่สองนี่ พวกเธอทำคะแนนได้ดีมาก ครูดีใจที่พวกเธอขยันเรียน”

“ขอบคุณครับ แต่เรื่องแค่นี้นะหรือครับ ที่อาจารย์อุตส่าห์เรียกเราสองคนมาพบ” ผมถามไปด้วยความกังขา

“ไม่แค่นั้นน่ะสิ ครูกำลังสงสัยว่า ทำไมเพื่อนของเราคนหนึ่ง ถึงลุกขึ้นมาเก่งได้ ในเวลารวดเร็วเช่นนี้ รู้มั๊ยเขาท้อปเกือบทุกวิชา”

“อะไรน่ะครับ ” ผมกับไอ้โกก ร้องขึ้นมาพร้อมกัน ในห้องนี้ มีแต่ผมกับไอ้โกกเท่านั้น ที่จะผลัดกันท้อป ในวิชาใดวิชาหนึ่ง ที่ตนเองถนัด แต่โดยรวมไม่น่าจะมีใครทำคะแนนเกินเราสองคนไปได้

“นั่นนะสิ นายระ นี่ครูว่าเขาเรียนแค่ระดับปานกลางเองน่ะ แต่ทำไมผลสอบครั้งนี้ เขาถึงทำคะแนนได้ดีอย่างผิดปกติก็ไม่รู้ อาจารย์ประจำวิชายังมาถามครูเลยน่ะ”

“อืม เขาอาจจะตั้งใจขยันเรียนก็ได้น่ะครับอาจารย์” ผมเริ่มมองโลกในแง่ดี ปรกติไอ้ระ มันจะชอบเล่นกีฬามากกว่า เช่นฟุตบอล ตะกร้อ แต่ผมก็งง ที่มันไม่ฝึกซ้อมกับเพื่อนๆที่โรงเรียน สงสัยต้องรีบกลับบ้านกระมัง เพราะมันต้องนั่งรถประจำทางไปกลับ

“ครูก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นน่ะ เอางี้ วันนี้อาจารย์แต่ละวิชา เขาจะประกาศคะแนน พวกเธอลองสังเกตอาการของนายระ หน่อยสิว่า เขามีอาการอย่างไร”

ผมกับไอ้โกกจากอาจารย์ประจำชั้นมาด้วยความสงสัยอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมไอ้ระมันถึงเก่งได้ในเร็ววันจากหน้ามือเป็นหลังมือ

วิชาคณิตศาตร์ ไอ้ระท้อป ผมได้รอง วิชาชีวะของอาจารย์ทะนง ไอ้ระท้อป ไอ้โกก ได้รอง วิชาเคมี....สรุปไอ้ระท้อปแทบทุกวิชา ยกเว้น....วิชาที่เป็นแบบอัตนัย...แสดงว่ามันทำคะแนนได้ดีเฉพาะวิชาปรนัยเท่านั้น

“ไง พวกมึงเก่งนักรึ ฮ่ะ ฮ่ะ คราวนี้เป็นทีของกูบ้างล่ะ จ๋อยไปเลยสิพวกมึง ฮ่ะ ฮ่ะ”" ไอ้ระ มันเยาะเย้ยครับพี่น้อง ไอ้โกก ล่ะโกรธจนอยากจะไปกระทืบมัน จนผมต้องห้ามมันไว้ ก็ไอ้ระมันตัวสูงใหญ่เท่ากับผม แล้วไอ้โกกล่ะตัวเล็กยังกะลูกหมาจะไปสู้อะไรเขาได้

“ปล่อยมัน ไอ้โกก กูคิดว่ามันต้องมีเบื้องหลังแน่งานนี้” ผมชักจะเริ่มคิดอะไรออกแล้ว...

ตอนเที่ยงมาถึง พวกเราก็รับประทานอาหารกันปกติ พี่ชายที่รักยังคงนั่งที่เดิม แต่ไอ้ม้วนนี่มันเริ่มที่จะอยากจะเข้ามาคุยกับผมมากกว่า หลังจากที่เรามีวีระกรรมกันมา แต่ติดที่ไอ้โกกนั่งคั่นอยู่ ส่วนพี่โก้ก็นั่งตรงข้ามกับผมเหมือนเคย แกบอกว่าบ่ายนี้แกจะขึ้นชก ส่วนอีกสองรุ่นแกบอกชื่อรุ่นพี่มาสองคน รุ่นแก ไม่ห่วงหรอก น่าจะพอเอาชนะได้ แต่อีกสองรุ่นนี่สิ ชักไม่แน่ใจ โดยเฉพาะรุ่นเวลเตอร์เวท โรงเรียนนู้นเป็นแชมป์เก่าอยู่ คาดว่าจะต้องแพ้แน่นอน แต่ยังไง ทางผู้อำนวยการก็อยากให้โรงเรียนเราชนะสองในสามเพื่อศักดิ์ศรีของโรงเรียน

ตอนบ่ายสองเวลามาถึง นักมวยสามรุ่นเตรียมพร้อมที่จะสู้ศึกเต็มที่ คู่แรกรุ่น ซุปเปอร์ฟลายเวท น้ำหนักไม่เกิน 52.2 กิโลกรัม โรงเรียนผมแพ้ราบคาบครับพี่น้อง รุ่นต่อมารุ่นพี่โก้แข่ง รุ่นมิดเดิ้ลเวท น้ำหนักไม่เกิน 72.6 กิโลกรัม แน่นอนครับ พี่โก้ชนะอย่างขาดลอย ส่งผลให้คะแนน หนึ่งต่อหนึ่ง ต้องตัดสินที่รุ่นสุดท้ายคือรุ่นเวลเตอร์เวท น้ำหนักไม่เกิน 66.7 กิโลกรัม ซึ่งรุ่นนี้โรงเรียนฝ่ายเขาเป็นแชมป์เหรียญทองเมื่อปีที่แล้ว ฝ่ายเขาชนะอย่างเห็นๆ โรงเรียนผมเตรียมตัวแพ้ได้เลย...

นักมวยฝ่ายนู้นหุ่นสูสีกับผม แต่เขาดูท่าทางแข็งแรง บึกบึน น่าจะเป็นกรรมกรสะมากกว่า ผิวพรรณยิ่งแล้วใหญ่ ดำเมี่ยมยังกะตอตะโก แต่หน้าตาหล่อดีแฮะ ดูเถื่อนๆ เท่ห์ไปอีกแบบ สงสัยสาวติดกันตรึมเลยล่ะ ไอ้หมอนั่นขึ้นไปรอคู่ต่อสู้อยู่แล้วที่มุมน้ำเงิน แต่นักมวยฝ่ายโรงเรียนผมล่ะหายไปไหน...

ทุกคนรออยู่เกือบสิบนาทีก็ไม่เห็นมา พี่โก้และอาจารย์วิชาญ(สอนพละ และดูแลรับผิดชอบกีฬามวยสากลสมัครเล่น) ต่างพากันวิ่งตามหากันให้ขวั่ก จนผู้อำนวยการฝ่ายโรงเรียนนู้นถึงกับเยาะเย้ยผู้อำนวยการของฝ่ายเรา ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน

“ผมว่างานนี้ โรงเรียนคุณคงจะกลัวโรงเรียนผมจนหัวหดล่ะสิครับ ฮ่ะ ฮ่ะ จะยอมแพ้บายก็ได้น่ะครับ จะได้ไม่เจ็บตัว” นี่มันดูถูกันชัดๆ ผ.อ. ถึงกับหน้าแดงด้วยความโกรธ จนกระทั่งอาจารย์วิชาญ วิ่งมารายงาน ผ.อ. ว่า

“ผ.อ. ครับ นักมวยของเราเห็นทีจะชกไม่ได้แล้วล่ะครับ อาหารเป็นพิษ ท้องเสียอย่างรุนแรง ส่งโรงพยาบาลไปแล้วครับ”

“อะไรน่ะ แล้วใครจะขึ้นชกแทนล่ะ” ผ.อ. ถึงกับผลุดลุกขึ้นยืน

“ในรุ่นนี้ ไม่มีใครเป็นตัวสำรองครับ เด็กเรารุ่นนี้หายากครับ ส่วนมากจะน้ำหนัก 50 กว่าๆ และ เลย 70 ขึ้นครับผม”

“อุบะ แล้วนี่จะให้โรงเรียนเราเสียชื่อรึไง หาใครสักคนที่พอเป็นมวย ขึ้นมาชกแทน! แพ้ก็ช่างมัน อย่างน้อยเพื่อศักดิืศรีของโรงเรียน” อาจารย์วิชาญถึงกับหน้าซีด แกจะทำยังไงดีล่ะครับงานนี้...

พลัน อาจารย์วิชาญก็เริ่มกวาดตามองไปรอบๆ ที่พวกเรากำลังนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างเวที และแล้วแกถึงกับยิ้มกว้างด้วยความลิงโลด

“ผ.อ. ครับ ผมว่าผมหานักมวยให้ได้แล้วครับ...เราลืม พระเอกเกาหลีของเราไปได้อย่างไร”