บทที่ 72 “ ข้อตกลง...ของหัวใจ ”
สักพักหนึ่งสายตาคู่นั้น ก็เปลี่ยนเป็นสายตาของคนเจ็บปวดรวดร้าว สายตาของคนที่ผิดหวังอย่างรุนแรง... แกจ้องมองหน้าผมด้วยคำถาม...ใช่คำถามมากมาย...พร้อมกับน้ำตาของลูกผู้ชายที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง อย่างไม่ขาดสาย
“แกะ ฮัก ฮัก ทำไมแกะ ทำแบบนี้กับพี่ครับ...ไหนบอกว่ารักพี่คนเดียวไง ...ทำไมถึงโกหกพี่ ฮือ ฮือ” เห็นพี่ชายที่รักร้องไห้คร่ำครวญขนาดนั้น ผมเองก็แทบจะกลั้นใจตายซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ...สงสารก็สงสาร... หรือผมจะใจอ่อนยอมรับพี่ชายที่รักเป็นแฟนออกนอกหน้า บอกทุกคนให้รับรู้... ผมกำลังจะเดินเข้าไปหาพี่ชายที่รัก...อยากจะบอกว่า ผมเองก็รักพี่มากไม่แพ้กันหรอก...แต่ทว่า จะบอกเหตุผลเรื่องติดต่อกับแฟนให้พี่ชายที่รักเข้าใจได้ยังไง...
ทำไมเราถึงยังติดต่อกับแฟนอยู่ หรือเป็นเพราะว่า...เพราะไม่แน่ใจตัวเอง ไอ้ครั้นจะบอกเลิกเลย ก็ทำร้ายจิตใจเธอเกินไป อุตส่าห์รักกันมาตั้งแต่ม.1 ใครๆก็รับรู้ เรื่องความสัมพันธ์ของเราทั้งสอง ไม่ว่า พ่อ แม่ หรือแม้แต่พี่กวาง ก็ยังยอมรับ...ยอมรับกรกนกเข้ามาในฐานะแฟนสาวของเรา แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้เราคิดถึงพี่กวางขึ้นมาแว่บๆ... พี่กวางครับ ผมจะรักษาสัจจะ ที่ผมเคยลั่นวาจา ว่าผมจะทำทุกวิถีทาง ให้พี่กวางสมหวังให้ได้...ใช่แล้ว หลักฐานจดหมายและภาพถ่าย ในการติดต่อกับแฟนสาว น่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้พี่ชายที่รักเลิกรักเราสะที มันเป็นข้ออ้างที่วิเศษทีเดียว..
“พี่ดำครับ ผมขอโทษ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี ผมกำลังสับสน สับสนไปหมดแล้วครับ” ผมกลั้นใจเดินเข้าไปใกล้ๆ กลั้นใจที่จะบอกลา...ลาถึงแม้ว่าหัวใจของตัวเองจะเจ็บมากเพียงใดก็ตาม
“หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าสับสน” พี่ชายที่รักหยุดร้องไห้ แต่ยังสะอื้นไม่หยุด ผมอยากจะเข้าไปกอด หอมแก้ม ใจจะขาด แต่เมื่อตัดสินใจแล้ว คงได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ
“ผะ ผม ไม่แน่ใจตัวเอง ว่าจะเดินตามทางพี่ดำ ไปได้หรือเปล่าอ่ะครับ ทุกครั้งที่ผมคิดถึงกรกนก ผมเจ็บปวดรวดร้าว ไปถึงขั้วหัวใจทุกที ฮือ ฮือ” คราวนี้ผมกำลังร้องไห้... ร้องไห้ออกมา ไม่ใช่เพราะอยากจะบอกเลิกกับพี่ชายที่รัก...แต่มันจำเป็นต้องพูดตรงข้ามกับหัวใจของตนเอง เพื่อให้พี่ชายที่รักยอมย้อนกลับไปเดินทางที่ถูกที่ควรตั้งแต่แรก
“แสดงว่า แกะไม่เคยลืมกรกนก แฟนของแกะเลยใช่มั๊ย”
“อ่ะ เ่อ่อ ครับ ผมไม่เคยลืม แต่ยังไงผมก็รักพี่ดำน่ะครับ” ผมก้มหน้านิ่ง ใจจะขาดรอนๆให้ได้ การบอกเลิกรัก กับคนที่เรายังรักอยู่มากมายขนาดนี้ มันเจ็บปวด ทรมานมากกว่าสิ่งใดในโลก
“แล้วที่ผ่านๆมา ทำไมแกะ ไม่เคยปริปากบอกพี่เลย...ทำให้พี่คิด..คิดแต่เพียงว่า ในหัวใจของแกะ มีพี่เพียงคนเดียว” เห็นพี่ชายที่รักตัดพ้อแบบนี้ ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่า...จริงๆแล้ว ผมมีพี่ชายที่รักอยู่ในหัวใจทั้งสี่ห้องนั้นแหละ แต่ที่จำเป็นที่ต้องเอาแฟนสาวมาอ้าง ก็เพราะว่า ผมอยากให้พี่ชายที่รักกลับไปเป็นผู้ชายธรรมดาเหมือนเดิม
“ผะ ผมขอโทษครับ พี่ดำจำวันแรกที่เราเจอกันได้มั๊ยครับ”
“พี่จำได้ไม่มีวันลืม...มีแต่ใครบางคนเท่านั้นแหละที่กำลังจะลืม”
“หลังจากที่เรามีอะไรกันแล้ว พี่จำได้มั๊ยว่าเราตกลงกันว่าอย่างไร” คราวนี้พี่ชายที่รักถึงกับมองจ้องหน้า
“หมายความว่ายังไง”
“เราตกลงกันว่า จะลืมเรื่องราวทั้งหมดในคืนนั้น แล้วเริ่มต้นพรุ่งนี้กันใหม่” พี่ชายที่รักถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หลังพิงประตู เงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาที่ปวดร้าว
“แล้ว ทำไม เราถึงปล่อยให้เรื่องระหว่างเราบานปลาย มาได้ถึงขนาดนี้ เพราะอะไรครับ บอกผมที ฮือ ฮือ” ผมนั่งลงทรุดกับพื้น ร้องไห้ออกมาดังๆ การพูดตรงข้ามกับหัวใจ มันยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขาซะอีก
“แกะ กำลังจะบอกพี่ว่า...ฮือ ฮือ” พี่ชายที่รักร้องไห้ ออกมาอีกครั้ง
“พี่จำได้มั๊ย ที่อาคารอุตสาหกรรม เย็นวันนั้น พี่บอกผมว่า ไม่ว่าผมจะเลือกทางเดินเส้นใด พี่ก็จะยินดีเสมอ...ไม่ใช่หรือครับ ฮือ ฮือ” เจอเข้าไม้นี้ พี่ชายที่รักถึงกับหน้าซีดเผือด สายตาที่จ้องมองมา พร่าพรายด้วยหยาดน้ำตาทั้งสองข้าง มันดูเหมือนคนสิ้นหวัง หดหู่ ท้อแท้...
“โอ...นี่แกะกำลังจะบอกว่า...แกะ เลือกที่จะเดินไปตามทางที่แกะเลือก ใช่มั๊ยครับ”
“ชะ ใช่ ไหนพี่เคยบอกว่ารักผมมากนักหนา ไงครับ ทำไมถึงไม่ปล่อยผมไป” ผมยังคงสะอื้นไม่หยุด
“มันหมายความว่า แกะไม่ได้เลือกพี่ ใช่มั๊ยครับ”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ผมรักพี่ดำน่ะครับ รักมากยิ่งกว่าชีวิตผมสะอีก ผมอยากเห็นพี่เดินทางไปในทางที่ถูกต้อง แต่งงานมีครอบครัว” กูจะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมปากกับใจมันไม่ตรงกันฟ่ะ แท้จริงแล้ว...ผมอยากจะบอกว่า ผมพร้อม พร้อมที่จะเดินทางไปกับพี่น่ะครับ พี่ชายที่รัก เราจะครองรักกันตราบชั่วฟ้าดินสลาย...แต่ เพื่อพี่กวาง และเพื่ออนาคตของตัวพี่เอง ผมยินดี ยินดีที่จะเป็นฝ่ายเจ็บ และเดินออกมาสะเอง...
“พี่ดำครับ เราลองคิดทบทวนกันอีกครั้งดีมั๊ยครับ ว่าเราสองคนเลือกเดินทางกันถูกแล้วหรือ เราอายุยังน้อยนะครับ ยังมีเวลาอีกมากในการกำหนดอนาคตของเราเอง”
“แต่พี่เลือกแล้ว พี่เลือกที่จะเดินทางนี้ และพี่จะมีแกะ แค่คนเดียว”
“ถึงแม้ว่า ทางเส้นนั้น จะไม่มีผมเดินไปด้วยน่ะหรือครับ” พี่ดำถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก
“พี่ดำครับ ลองย้อนเดินกลับมาที่ทางสองแพร่งอีกครั้ง แล้วลองเลือกเส้นทางเดินใหม่ บางทีเส้นทางนั้นอาจจะเหมาะกับเราทั้งสองคนก็ได้น่ะครับ” ผมเองก็พูดไปยังงั้นแหละ แต่ในหัวใจลึกๆ อยากจะตะโกนให้โลกรู้ กูรักพีี่ดำโว๊ย! ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วครับพี่น้อง พี่ดำเองก็คงจะงง ที่เมื่อกี้ผมยังร้องไห้คร่ำครวญกับแกอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้ ผมถึงดูขึงขัง เอาจริงเอาจังขนาดนี้
“แสดงว่า ที่พี่ยุทธ พูดก็เป็นจริง”
“พี่หมวด พูดอะไรครับ”
“เขาบอกว่า แกะกำลังจะไปเที่ยวผู้หญิง นั่นหมายถึงแกะ ชอบผู้หญิงอยู่”
“อ่ะ เ่อ่อ” ผมรู้สึกหน้าชาขึ้นมาทันที แต่ก็ฝืนถามต่อว่า
“แล้วไงต่อครับ”
“ เขาขอร้อง...ขอร้องให้พี่ลองแยกกับแกะสักพัก เพื่อที่จะพิสูจน์ว่า แกะจะเลือกทางเดินเส้นใด” พี่ชายที่รักหยุดสักพัก แล้วพูดต่อว่า
“แต่ที่แน่ๆ เขาอยากจะให้แกะ แต่งงานมีลูกเพื่อสืบสกุล ของตระกูลต่อไป”
“ในตอนแรกดูเหมือนพี่จะยอม...ใช่มั๊ยครับ”
“ใช่...แต่พอพี่เห็นแกะกำลังจากไปจริงๆ พี่ก็ทำใจไม่ได้”
“พี่ดำครับ รู้มั๊ยคืนวันพฤหัส พ่อจะบอกพี่ดำเรื่องที่ผมจะต้องย้ายมาอยู่กับพี่หมวด”
“อันนั้น พี่รู้แล้ว พี่ยุทธบอกพี่แล้ว” ในตอนนี้พี่ชายที่รักเริ่มสงบสติอารมณ์มากขึ้น ผมเลยเข้าไปประคองแกลุกขึ้น แล้วสวมกอดแนบแน่น
“พี่ชายที่รักครับ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รักพี่น่ะครับ ผมว่าเราลองแยกกันอยู่สักพัก ถ้าหากว่าเรายังมีบุพเพสันนิวาสต่อกัน เราคงได้ครองคู่กัน แต่ถ้าไม่ ผมก็ยินดีที่มีพี่ชายที่ผมรักมากกว่าชีวิตของตัวเอง” พี่ชายที่รักกอดผมแนบแน่นเช่นกัน ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ต่างคนต่างใช้ความคิดไปคนละทางสองทาง....
เราทั้งสองคนต่างกอดกันอยู่หน้าบ้าน นานแสนนาน....จนจำไม่ได้ว่า พระอาทิตย์ตกดินตั้งแต่เมื่อไหร่...อนาคตของเราทั้งคู่จะเป็นอย่างไรต่อไปน่ัะ...เบื้องบนเท่านั้นที่จะรู้....
No comments:
Post a Comment