บทที่ 76 “ ข่าว...เซอร์ไพร้ ”
ผมได้แต่หัวเราะ หึ หึ แต่ไม่ได้พูดอะไร พอมาถึงบ้าน ก็ประมาณ เกือบหกโมงเย็น ตะวันกำลังจะตกดินพอดี พี่ชายที่รักรีบลากตัวผมไปอาบน้ำ แกจัดการอาบน้ำให้ผมซะดิบดี ยังกะผมเป็นเด็กๆยังงั้นแหละ แกฟอกสบู่ไปก็บ่นไป เรื่องที่ผมหาเรื่องเจ็บตัว
“ดูหน้าสิ บวมปูดออกอย่างนี้ ความหล่อหายหมดเลย บอกแล้วไม่ฟังว่าไม่ให้ยุ่งกับพวกหมัดๆมวยๆ” แกพยายามใช้สบู่ล้างหน้าให้ผมด้วยน้ำอุ่นๆ อย่างเบามือ
“ตาข้างซ้ายนี่ท่าทางจะอักเสบมาก พรุ่งนี้สงสัยตาจะปิดรึเปล่าก็ไม่รู้ พี่ว่าไปหาหมอกันดีมั๊ย” แกก็บ่นไปเรื่อย ด้วยความเป็นห่วง
“เห็นอาจารย์วิชาญบอกว่าไม่เป็นไรนี่ครับ คืนนี้ผมอาจจะระบมไปทั่วตัวด้วยซ้ำ แต่แกก็จัดยามาให้แล้วนี่ครับ” ผมพยายามบอกให้แกหายห่วง จะได้ไม่ต้องกังวลมาก
“ยังไง ก็ต้องนอนพักผ่อนให้มากๆ น่ะครับ น้องชายที่รักของพี่ ” พี่ชายที่รักเช็ดตัวให้ผม พลางพูดไปด้วยความเป็นห่วง จากนั้นแกสวมกางเกงขาสั้นให้ แล้วก็พยุงตัวผมมานอนที่เตียง พร้อมเปิดเพลงเบาๆ ให้ผมเคลิบเคลิ้ม ฟังสบายๆ
“พี่จะำไปหลังบ้านลุงกับป้าหน่อย เห็นแกชอบปลูกสมุนไพร บางทีอาจจะมีใบบัวบก มาคั้นเอาน้ำ ดื่มแก้ช้ำในได้ พักผ่อนน่ะครับ เดี๋ยวพี่มา” พูดเสร็จพี่ชายที่รักก็ออกจากห้องไป ผมเลยนอนหลับตาเล่นๆ ตอนนี้อาการปวดยังไม่มีเพราะเพิ่งทานยาเข้าไปไม่กี่ชั่วโมง
สักครู่ใหญ่ๆ พี่ชายที่รักก็กลับมาพร้อมแก้วน้ำดื่มสีเขียวขุ่นๆ
“อ้าว ดื่มซะ นี่น้ำใบบัวบก ทานแล้วแก้ช้ำในชงัดนักแหละ” ว่าแล้วพี่ชายที่รักก็ประคองตัวผมให้ลุกขึ้น แล้วบรรจงยกแ้ก้วน้ำใบบัวบกให้ผมดื่ม โห พี่ชายที่รักช่างประเสริฐอะไรขนาดนี้เป็นห่วงเป็นใยผมมากมายขนาดนี้เชียวหรือ...
“พี่ชายที่รักครับ พี่รู้มั๊ยครับ ตอนที่ผมพักยกสอง เ่อ่อ ตอนชกมวยน่ะครับ พอผมเห็นน้ำตาของพี่ ผมรู้เลยว่า พี่คิดอะไรอยู่” คราวนี้ผมจ้องหน้าแกด้วยความซาบซึ้ง ตาเริ่มรื้นๆขึ้นมาจนได้
“น้องชายที่รัก ทำไมบ้าดีเดือดขนาดนั้น รู้ตัวว่าสู้เขาไม่ได้ ยังยอมเจ็บตัวอีก” พี่ชายที่รักเองก็เริ่มน้ำตาซึม
“ผมเห็นน้ำตาพี่น่ะแหละครับ เลยทำให้ผมมีแรงฮึด” ผมดึงหน้าแกเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับเอาแก้มผมแนบแก้มแกไปมา
“ทีหลัง อย่าทำแบบนี้อีกน่ะครับ คนดี... แกะรู้มั๊ยไม่ใช่แกะน่ะที่เจ็บคนเดียว หัวใจของพี่มันจะเจ็บยิ่งกว่า... ” น้ำตาพี่ชายที่รักเริ่มเอ่อล้นออกมาเป็นทาง
“พี่ชายที่รักครับ ผมรักพี่ครับ พี่ช่างดีกับผมเหลือเกิน ฮือ ฮือ” ผมดึงร่างแกเข้ามานอนกอดแนบแน่น ...เราสองคนกอดกันอยู่นานทีเดียว
“ต่อไปนี้จำไว้น่ะครับ ไม่ว่าแกะจะทำอะไร ให้คิดถึงพี่บ้างน่ะครับ” พี่ชายที่รักก็เริ่มร้องไห้ออกมาอีก... ใช่ครับพี่ชายที่รัก เพราะพี่รักผมมากขนาดนี้น่ะแหละ ผมถึงยอมเสียสละตัวเอง ให้พี่เดินทางที่ถูกที่ควรไงครับ ผมคิดถูกแล้วใช่มั๊ยครับ....
รุ่งเช้ามา ร่างกายผมแทบลุกไม่ขึ้น มันระบมอย่างที่เขาว่าจริงๆ เบ้าตาข้างซ้ายบวมอลึ่งฉึ่ง ตาตี่ๆ หยีๆอยู่แล้ว ยิ่งเล็กลงไปใหญ่ ดูไม่จืดเลยจริงๆ ในที่สุดพี่ชายที่รัก ก็เลยตัดสินใจ ให้ผมหยุดเรียน โดยแกยอมขาดเรียนด้วย เพื่ออยู่เป็นเพื่อนผม...ผมคงจะหาใครมาแทนที่พี่ชายที่รัก...พี่ชายที่แสนดี แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว...ในชาตินี้
ผมยังคงนอนพักผ่อนอยู่ภายในห้องนอนน่ะแหละ จนกระทั่งเที่ยงๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“กริ๊ง กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์นั่นเอง ใครน่ะโทรมาเวลานี้
“ฮัลโหล นี่ชั้นวาดน่ะ แกะ เธอเป็นไงบ้าง” เสียงวาด เพื่อนสาวของผมน่ะเอง เธอคงมาหยอดเหรียญ โทรที่ตู้สาธารณะ ข้างหน้าโรงเรียน
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ เรื่องเรียนเป็นไงบ้างล่ะ อาจารย์เขาว่าอะไรเรามั๊ย” ผมยังอดห่วงเรื่องเรียนไม่ได้
“ไม่ต้องห่วงหรอก อาจารย์เขาเข้าใจน่ะ ส่วนเรื่องเรียน เดี๋ยวพวกเราติวให้เอง ไม่มีอะไรมากหรอก เรียนสบายๆ... แต่แหม ตอนนี้เป็นฮีโร่ แล้วน่ะ ดังไปทั้งโรงเรียนเลย”
“อ้าว หมายความว่าไงอ่ะ ที่บอกว่าดังทั้งโรงเรียนอ่ะ” ก็คนที่เขามาเชียร์มวยวันนั้น ก็แค่เต็มโรงยิมเอง ส่วนที่เหลืออีกประมาณพันกว่าคนได้มั๊ง ที่ไม่ได้เข้ามาดู และดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสนใจ กีฬาประเภทนี้ด้วยซ้ำ
“ก็อาจารย์ เอารูปเธอ ติดหราที่บอร์ดของโรงเรียนขนาดนั้น ใครไม่เห็นก็ตาบอดล่ะ แถม ผ.อ. ยังกล่าวชม เธอ ที่หน้าเสาธงด้วย เมื่อเช้านี่ อ่ะ”
“อืม แล้วนี่เธอเอาเวลาทานข้าวเที่ยง มาโทรหาเราแค่นี้เหรอ ขอบใจน่ะที่เป็นห่วง พรุ่งนี้เราคงไปเรียนได้แล้วล่ะ” ผมบอกวาดไป เพราะคิดว่า วาดคงโทรมาถามข่าว สารทุกสุขดิบ แค่นั้นเอง
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกน่ะ ชั้นกะก้อยมีเรื่องจะเซอร์ไพร้เธอน่ะสิ ฮิ ฮิ” เอ๊ะเจ้าวาด เพื่อนสาวคนนี้ พูดเหมือนมีเลศนัย
“นี่นายแกะ ชั้นเองน่ะย่ะ ชั้นมีข่าวดีจะบอกเธอ อย่าเพิ่งหัวใจวายล่ะ” เสียงไอ้ก้อยทอมสาว เพื่อนผมกรอกหูมาแทน
“อ้าว ก้อย ทำใมเราต้องหัวใจวาย ด้วย มีอะไรก็บอกมาเถอะน่า เร็วเข้า” ผมเองก็ชักอยากรู้เหมือนกันว่า มันเรื่องอะไรนักหนา
“ก็ไม่มีอะไร...คิกคิก...แค่นี้น่ะ....คิกคิก” อ้าว ไอ้ก้อย เลยไม่รู้เรื่องกันพอดี
“นี่เธอ ไปแกล้งฮีโร่ ของโรงเรียนได้ไง หวานใจเขาจะมาแล้ว ก็บอกเขาไปตรงๆสิ” เสียงเจ้าวาดดุให้ไอ้ก้อย แต่ผมได้ยินเต็มทั้งสองหู
“เฮ้ย วาด... วาด เมื่อกี้เธอว่าอะไรน่ะ หวานจง หวานใจ อะไร ใครที่ไหน เหรอ...หรือว่า....”
“จ้า พ่อยอดกะล่อน วันนี้สี่โมงครึ่ง คาดว่า กรกนก คงมาถึงที่ท่า บขส. ล่ะ”
“เธอว่าอะไรน่ะ กร...เ่อ่อ กรกนก จะมาที่นี่งั้นเหรอ” ผมแทบหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง ผลุดลุกขึ้น เดินไปเดินมา ยังกับเสือติดจั่น หัวใจแทบหยุดเต้นจริงๆ ก็ผมไม่ได้เจอกรกนก มาเกือบปีแล้วน่ะสิครับ ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา
พี่ชายที่รักหันมามองผมแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะก้มหน้า ก้มตา แกล้งจัดหนังสือเข้าตู้ แต่ผมรู้ว่าแกตั้งใจฟังอยู่
“ใช่น่ะสิ บอกแล้วอย่าหัวใจวาย ฮึ ฮึ...นี่เธอ...พวกเราเลยตัดสินใจ จะเซอร์ไพร้ ยัยกร ให้เธอไปรับที่บขส. คนเดียว แล้วพวกเราจะรออยู่ที่ร้านขนมของเจ๊แหม่ม โอเคมั๊ย”
“ได้เลย ขอบใจมากน่ะวาด โอ...ในที่สุด กรกนก ก็มาจนได้ ดีใจที่สุดในโลกเล๊ย” ผมตะโกนเสียงดังใส่หูโทรศัพท์ พร้อมทั้งเต้นแร้งเต้นกา ไปมา โดยไม่ได้สังเกตุว่า พี่ชายที่รักเงียบ... เงียบมากจนผมชักเอ๊ะใจ..ใจคอผมเริ่มไม่ค่อยจะดีขึ้นมาเชียว... ผมเลยเลิกโทรศัพท์ แล้วหันมามองหน้าพี่ชายที่รัก
“อะ เ่อ่อ พี่ดำครับ พะ พอดี วาด เขาโทรมาบอกว่า...อะ เอ่อ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี จริงๆแล้ว ผมก็ตกลงกับพี่ชายที่รักไปแล้ว เรื่องที่ผมจะแยกออกจากแกสักพัก เพื่อค้นหาตนเองให้เจอ...
“พี่ได้ยินแล้ว...” แกพูดแค่นั้นจริงๆ และใบหน้าของแกตอนนี้ ยากที่จะเดาได้ ดูเงียบขรึม ผิดปกติ ...ผิดจากที่ผมเคยสัมผัสมา.. โดยไม่รู้สักนิดเลยว่า ในใจของพี่ชายที่รักกำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นแกก็เดินออกข้างนอกห้องไป โดยไม่พูดไม่จาอะไรอีกเลย...
No comments:
Post a Comment