บทที่ 78 " เหตุเกิด...ที่ชานชาลา "

บทที่ 78 “ เหตุเกิด...ที่ชานชาลา ”

ผมขับมอเตอร์ไซค์ออกมาพ้นซอยแล้ว กำัลังจะเข้าถนนใหญ่ น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลไม่หยุด จนเปียกแว่นไปหมด ผมจึงจำเป็นต้องหยุดรถเข้าข้างทาง สงบสติอารมณ์สักพัก...

“พี่ชายที่รักครับ...โชคดีเช่นกันน่ะครับ ต่อไปนี้ ไม่มีผมแล้ว หวังว่าพี่ชายที่รักจะเดินทาง ไปในทางที่ถูกต้องซะที...ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยดลบันดาลให้ พี่ชายที่รักเห็นใจในความรักของพี่กวาง และตกลงเป็นคู่รักกัน...ซึ่งนั้นน่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องมาตั้งแต่ต้นแล้ว....” ผมรำพึงรำพันให้กับตัวเอง พร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าสะอื้นไห้ ผมภาวนาขอให้การสูญเสียน้ำตาของผมในครั้งนี้ เป็นการร้องไห้อาลัยรัก... พี่ชายที่รักเป็นครั้งสุดท้ายทีเถอะ...

ผมกลั้นใจล้วงผ้าเช็ดหน้า ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านหลัง เช็ดคราบน้ำตาให้แห้งเหือด รวมทั้งเช็ดแว่นตาเรย์แบนด์สีดำอย่างบรรจง เอาล่ะเราต้องเข้มแข็ง เพื่ออนาคตของเรา และของพี่ชายที่รักด้วย จะมามัวเสียน้ำตาอีกไม่ได้แล้ว...

ผมขับรถต่อไป พยายามลืมทุกสิ่งอยู่ข้างหลัง กรกนก... คือความหวังของเรา ความหวังในอนาคต ในการสร้างครอบครัวให้มั่นคง และอบอุ่น ผมจะต้องตัดใจจากพี่ชายที่รักให้ได้...ผมขับรถไปด้วยใจมุ่งมั่น จนกระทั่งผมพาตัวเองมาที่ชานชาลา บขส. รถประจำทางโดยไม่รู้ตัว...

ผมเหลือบดูนาฬิกา ตอนนี้มันแค่สี่โมงเย็น ยังเหลือเวลาอีกตั้งสามสิบนาที กว่ารถประจำทางที่กรกนก นั่งโดยสาร จะเดินทางมาถึง ผมจึงหามุมสงบจอดรถรออยู่เงียบๆ

“ไปให้พ้น!...อีตุ๊ด อยากเจ็บตัวรึไง ห่ะ” เสียงนั่นดังลั่น จนผมต้องหันหน้าไปมอง เอ๊ะ นั่นมัน อีแต๋น (จริงๆชื่อแตน กระเทยห้องคิงส์ ที่ชอบมาก่อร้อก่อติกกับ แก๊งค์ผมไงครับ) กำลังถูกนักเรียนชายคนหนึ่ง ผลักอกกระเด็นล้มลงจากรถโดยสารคันหนึ่ง(เป็นรถสองแถว ที่ตามชนบทใช้รับส่งผู้โดยสาร)

“พล ทำไมทำกับแต๋น อย่างนี้อ่ะ ฮือ ฮือ พลไม่รักแต๋นแล้วหรือ ทำไมต้องผลักไสไล่่่ส่งแต๋นถึงเพียงนี้” แต๋น ยังอยู่ในชุดนักเรียนชาย แต่ทั้งบุคลิกและการแต่งเนื้อแต่งตัว ใครๆก็ดูออกว่า เธอเป็นสาว... เธอกำลังร้องไห้คร่ำครวญ อย่างน่าเวทนา เป็นที่น่าสมเพสของนักเรียนชายอีกกลุ่มใหญ่ที่อยู่บนรถโดยสารคันนั้น

“ใครบอกว่ากูรักมึง อีกระเทยเอ๊ย ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว กูรักผู้หญิงโว๊ย จะบอกให้หายโง่ ใครจะไปเอามึงลง อีตุ๊ด ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงของนักเรียนชายที่ชื่อพล (เรียนอยู่ม.4 ห้องแปด สูงประมาณ 170 ผิวเข้ม หน้าคม หุ่นสมาร์ท หล่อสไตล์ลูกทุ่ง ท่าทางจะเป็นลูกชาวไร่ชาวนา และที่สำคัญ เป็นนักกีฬาบาสฯ ของโรงเรียน ไม้เบื่อไม้เมากับไอ้ซอเพื่อนผมนั่นเอง) มันกำลังหัวเราะเยาะ และดูถูกเหยียดหยาม แต๋น อย่างที่สุด

“ถ้าพลไม่รักแต๋น แล้วมาหลอกแต๋นทำไม ฮือ ฮือ” แต๋นยังร้องไห้ไม่หยุด

“ก็มึงมันโง่เองนี่หว่า ฮ่า ฮ่า เฮ้ย! พวกมึงอีกระเทยนี่มันบอกว่า มันรักกูว่ะ ฮ่า ฮ่า ถุย!” ไอ้พลหัวเราะเยาะ แถมถ่มน้ำลายลงพื้น ต่อหน้าแต๋น อีกต่างหาก

“โห่ ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อีกระเทยหน้าโง่” เสียงนักเรียนชายกลุ่มนั้นส่งเสียงโห่ฮา แบบป่าเถื่อน แล้วพวกมันสามสี่คน รวมทั้งไอ้พล ก็กระโดดลงจากรถ เข้ามาจับแต๋น ผลักไปให้คนนั้นที คนนี้ที่เป็นที่สนุกสนาน เหมือนเป็นตัวตลกของพวกมัน

“เอาเฮ้ย ใครอยากได้ อีกระเทยนี่เป็นเมีย กูยกให้ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ไอ้พล ผลักแต๋นไปให้เพื่อนมันคนหนึ่ง

“มามะ อยากดูด คะอวยมากไม่ใข่เหรอ อีตุ๊ด ” มันกดหน้าแต๋นเข้าไปที่เป้ากางเกงของมัน แล้วผลักไปให้คนอื่นๆ ทำแบบเดียวกัน ต่อๆไป เรียกเสียงหัวเราะครื้นเครงไปทั้งคันรถ ผมล่ะแปลกใจจริงๆ ก็เห็นมีผู้ใหญ่อยู่ในรถตั้งหลายคน กลับไม่มีใครห้ามปราม ต่างพากันหัวเราะงอหายเป็นที่สนุกสนาน ...

“อย่า ฮือ อือ อย่า อย่าทำแต๋น” แต๋นได้แต่ร้องไห้ พยายามดิ้นรนช่วยเหลือตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครหน้าไหนจะคิดเข้ามาช่วย คงปล่อยให้หญิงในร่างชายถูกกระทำย่ำียีต่อไป... แต๋นคงจะเจ็บใจ ...เสียใจที่คนที่ตัวเองคิดว่ารัก กลับทำตัวผลักไส แถมยังพาเพื่อนมาทำกิริยาป่าเถื่อน ให้อับอายขายหน้าชาวบ้าน ถึงขนาดนี้

กรรมของแก แล้ว อีแต๋นเอ๊ย เกิดมาเป็นแบบนี้ก็แย่พอแล้ว... ยังไม่วายเป็นที่ตลกขบขันของคนจิตใจเลวทรามอย่างไอ้พวกนี้อีก ผมเดินปราดเข้าไปขัดขวาง เพราะทนเห็นสภาพของคนถูกรังแกต่อไปไม่ไหว

“รังแกคนไม่มีทางสู้แบบนี้ คิดว่าเป็นลูกผู้ชาย พอรึไง” ผมตะโกนลั่น อยากให้ได้ยินถึงผู้ใหญ่หลายๆคนที่นั่งอยู่ข้างในรถ ให้รู้สำนึกถึงความเป็นคนมั่ง แทนที่จะห้ามปราม กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกสนาน ลูกเต้า ญาติโกโหติกา ของท่านๆ ไม่เกิดมาเป็นแบบแต๋น ไม่รู้หรอกว่า มันเจ็บปวดเพียงใด

เสียงตะโกนของผม คงดังพอสมควร...ได้ผลทุกคนเงียบกริบ แต่...

“เฮ้ย แล้วมึงมาเสือก เรื่องของชาวบ้าน ทำไมว่ะ” ไอ้พลพูดไม่พูดเปล่า ปล่อยหมัดหนึ่งเข้ามา เพื่อที่จะให้โดนใบหน้าผม แต่กลับโดนแค่ข้อศอกที่ผมยกขึ้นปกป้อง ขณะเดียวกัน มันโดนหมัดสวนไปที่ปลายคาง อย่างจัง ฝีมือมันคนล่ะขุมโว๊ย พรรคพวก

“พลั่ก!”

ตัวมันเสียหลักเอียงกะเท่เร่ ถลาลงที่พื้นอย่างสะใจ สมน้ำหน้ามึง หาเรื่องเจ็บตัวแท้ๆเลยน่ะมึงนี่

“เฮ้ย มันต่อยกู พวกมึงจัดการมันเร็ว!” คราวนี้พวกมันเตรียมตัวรุมผม ย่างสามขุมเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง ส่วนแต๋น เมื่อเห็นมีคนมาช่วย ก็วิ่งมาเกาะข้างหลังผม ด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทา

“แกะ...พระเอกเกาหลี ใช่มั๊ย ช่วยแต๋นด้วยน่ะ ช่วยแต๋นด้วย ฮือ ฮือ” แต๋นพูดละล่ำละลั่ก

“อืม ไม่ต้องกลัวแต๋น มีเราอยู่ทั้งคน พวกมันไม่กล้าทำอะไรแต๋นหรอก” ผมปลอบใจแต๋น พร้อมตั้งการ์ดเตรียมสู้

“เฮ้ย พวกเรา นี่มัน ไอ้พระเอกเกาหลีนี่หว่า” เสียงใครคนใดคนหนึ่งดังขึ้น คราวนี้แทนที่พวกมันจะมาหาเรื่อง พวกมันกลับมาขอจับมือแทน

“นึกว่าใครที่ไหน ฮีโร่ของโรงเรียนนี่เอง ขอจับมือหน่อยน่ะ” พวกมันต่างพากันยิ้มแย้มด้วยความเป็นมิตร

“กูไม่จับ จนกว่าพวกมึงจะขอโทษแต๋นเขาก่อน” ผมปัดมือพวกมันออกไป อย่างรังเกียจ พวกมันหน้าจ๋อยไปตามๆกัน แต่ก็ชะเง้อชะแง้คอมองหาแต๋น ที่อยู่ข้างหลังผม พร้อมพากันพูดว่า

“อะ เอ่อ พวกเราขอโทษ น่ะแต๋น พวกเราไม่ได้ตั้งใจหรอก พวกเราทำตามไอ้พล มันน่ะ” คราวนี้เพื่อนๆมันต่างยอมศิโรราบ แต่โดยดี พวกมันคงไม่อยากมีเรื่องกับผมกระมัง

“มึงคิดว่ามึงเป็นมวย แล้วจะเอาชนะกูได้ทุกเรื่องรึยังไง” ไอ้พลลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมด้วยความโกรธ

“มึงอยากได้อีกสักหมัดมั๊ย เผื่อทำให้มึงสำนึกบ้าง” ผมขู่มันไป

“เฮ้ย พล อย่ามีเรื่องกันเลยว่ะ พวกเราสู้เขาไม่ได้หรอก เขาเป็นนักมวยน่ะมึง และที่สำคัญ พวกกูอยากเป็นมิตรกับเขาว่ะ” พวกมันพยายามเกลี้ยกล่อมไอ้พล

“จำไว้น่ะพวกมึง เห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อน” ไอ้พลมันด่าเพื่อนๆมันด้วยความโกรธ

“กูไม่ต่อยกับมึงหรอก ยังไงกูก็แพ้มึงอยู่ดี แต่จำไว้น่ะวันนี้กูแพ้ แต่วันหน้ากูจะเอาคืน” มันกล่าวอาฆาตแฮะ แต่ผมไม่กลัวมันหรอก

“มึงอยากเป็นผัวอีตุ๊ด นี่มากใช่มั๊ย เอาไปเลย กูยกให้ แล้วบอกมันน่ะ ว่าอย่ามายุ่งกับกูอีก” ว่าแล้วมันก็เดินหนีขึ้นรถไป พร้อมกับที่เพื่อนๆมันก็ทะยอยกันขึ้นรถ เพราะโชเฟอร์ตะโกนบอกว่ารถจะออกแล้ว แต่ทว่านังแต๋นนี่สิ...

“พล...อย่าทิ้งแต๋นไป ฮือ ฮือ...แต๋นรักพล น่ะ ฮือ ฮือ” แต๋นพยายามจะวิ่งตามไป แต่โดนผมจับข้อมือเอาไว้ทันท่วงที

“โดนเขาทำถึงขนาดนี้ ยังจะอาลัยอาวรณ์เขาอยู่อีกหรือ” ผมกล่าวด้วยความระอา

“แกะ ไม่เป็นแบบเรา แกะไม่รู้หรอก ฮือ ฮือ” ในขณะเดียวกัน รถโดยสารของพวกมันก็ขับผ่านเราสองคนออกไป

“อีตุ๊ด ไปลงนรกซะไป๊!” ไอ้พลยื่นหน้าตะโกนออกมานอกรถ ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป

“ฮือ ฮือ แกะ แล้วแต๋นจะทำยังไงดี ฮือ ฮือ” แต๋นเอาหน้ามาซบที่อกผม แล้วร้องให้สะอึกสะอื้นออกมาใจแทบขาด

“อะเอ่อ แต๋นมันไม่ดีมั๊ง เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” ผมพยายามดึงร่างแต๋นออกจากการซบ แต่แต๋นกลับยิ่งกอดรัดผมแน่นยิ่งขึ้น

“ฮือ ฮือ พลทิ้งแต๋นไปแล้ว ฮือ ฮือ แกะ ต้องรับผิดชอบน่ะ ฮือ ฮือ”

“อะ อ้าว แล้วจะให้เรารับผิดชอบยังไงล่ะแต๋น” ผมละงงกับคำถามของแต๋น ขึ้นมาซะแล้วสิ

“ก็...มาเป็นแฟนแต๋น แทนไง ฮือ ฮือ”

“เฮ้ย ไม่ได้หรอก เรามีแฟนแล้วน่ะ และเราไม่ได้ชอบ อ่ะ เอ่อ แบบแต๋นอ่ะ ขอโทษน่ะ (ถ้าเป็นแมนๆ ล่ะก็ กูจะไม่ว่าเล๊ย...เฮ้อ อ้าว เวรรรรรรรรรรรร ขออภัยน่ะครับพี่น้อง ที่มาขัดจังหวะ หุ หุ )

พูดยังไม่ทันขาดคำเลย เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“ทำอะไรกันน่ะ!” ผมหันขวับไปตามเสียง แล้วต้องตกใจถึงกับตาเหลือก ก็จะมีใครที่ไหนอีกล่ะคร๊าบพี่น้อง โอย...ไม่ซวยคราวนี้ แล้วจะไปซวยคราวไหนอีกๆๆๆๆๆๆๆ ผมเรียกชื่อเจ้าของเสียงออกมาอย่างลืมตัว

“กรกนก!”