บทที่ 14 " ว่าที่...พี่สะใภ้ "

บทที่ 14 “ ว่าที่...พี่สะใภ้ ”

ผมรู้สึกใจหายวาบ เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ หัวใจเหมือนมีคนเอาก้อนอะไรหนักๆมาทุบ เจ็บ...ปวด....เหลือขณานับ...พี่ดำมีแฟนแล้ว....มีแฟนแล้วอย่างงั้นหรือ ผู้หญิงคนสวยที่ยืนอยุ่ต่อหน้าผมขณะนี้คือ... แฟนพี่ดำ...อย่างงั้นหรือ...โอย... ผมอยากร้องไห้....น้ำตาเจ้ากรรมเหมือนกำลังเอ่อล้นออกมา ผมยืนตัวแข็งทื่อ หน้าซีดเผือด ชงักงันอยู่นาน....จนมารู้สึกตัวอีกที เมื่อไอ้จุ๊เขย่าตัวผมไปมา
“เฮ้ย ไอ้แกะ มึงเป็นอะไรว่ะ ยืนตัวแข็งทื่อเลย” ไอ้จุ๊ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์
“อ้อ...ปะ เปล่า....หวัดดีครับ พี่ พี่สวยเหลือเกิน สวยเหลือเกินครับ พี่เอกช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ ที่ได้คนสวยอย่างพี่เป็นแฟน” ผมพยายามกลบเกลื่อนพิรุธ รีบกลืนน้ำตาก่อนที่มันจะไหลออกมา ให้ขายขี้หน้า พร้อมยกมือไหว้พี่เขาด้วยความนอบน้อม
“ตายแล้ว...จุ๊นี่เอาอะไรมาพูดก็ไม่รู้ “ พี่พรหน้าแดงซ่านด้วยความเขิน ก่อนที่จะยกมือขึ้นรับไหว้ แล้วเข้ามาจับมือผมที่ยังค้างไหว้อยู่
“อูย ไม่ต้องไหว้พี่หรอกจ๊ะ นอกจากรูปหล่อแล้วยังปากหวานอีกน่ะเราน่ะ ตกลงเราเป็นน้องชายของเอกหรือจ๊ะ ” พี่พรยิ้มแย้มด้วยความเป็นมิตร เหมือนผู้ใหญ่ที่เอ็นดูเด็กยังไงยังงั้น
“ครับ” ผมไม่รุ้จะตอบอย่างไรดี ทำไมพี่เขาถึงดูดีอย่างนี้ นอกจากจะเป็นคนที่ดูสวยงามแล้ว กิริยามารยาทยังเรียบร้อย พูดจาไพเราะอ่อนหวาน พี่ดำคงหลงใหลน่าดู
“พี่ดีใจจัง ที่พระเอกเกาหลีของพี่ เป็นน้องชายของเอกเขาจริงๆ รู้มั๊ยพี่ปลื้มเรามานานแล้ว” พี่พรไม่พูดเปล่ายังเข้ามาจับมือถือแขนด้วยความเป็นกันเองอย่างไม่ถือตัว
“ต๊าย พ่อพระเอกเกาหลีของฉัน ที่แท้เป็นน้องชายของนายเอก แฟนยายพรเพื่อนเรานี่เอง” พี่ผู้หญิงคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาด้วยเสียงอันดัง
ผมยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้รุ่นพี่ที่เหลืออีกสี่คนนั้น ถ้างั้นเป็นอันยืนยันแน่นอนแล้วว่าพี่พรเป็นแฟนพี่ดำจริงๆ
“น่ารักอย่างนี้ ไม่รู้ว่าจะเจ้าชู้เหมือนพี่ชายหรือเปล่าน่ะ” พี่อีกคนพูดขึ้นมาบ้าง
“เจ้าชู้.....พี่ดำเจ้าชู้อย่างนั้นหรือ.....นี่มันหมายถึงอะไรกัน ตั้งแต่ที่รู้มาดูๆ พี่ดำไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นเลย” ผมเริ่มคิด สับสน ตกลงพี่ดำเป็นอย่างที่เขากล่าวหาจริงหรือ
“คงไม่หรอกมั๊งพี่....วันๆ เห็นไอ้แกะ มันอ่านจดหมายสาวๆ แทบไม่เป็นอันทำอะไร ฮ่า ฮ่า ” ไอ้โกก มึง มึงพูดให้กูดูดีกว่านี้หน่อยได้มั๊ยว่ะ
“เห็นมั๊ย คนหล่อๆแบบนี้ ไว้ใจไม่ได้ เจ้าชู้กันทั้งพี่ทั้งน้องเลยน่ะ นี่ยัยพรฉันว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ก่อนที่น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า...”
“เอ่อ โทษทีน่ะครับพี่ พี่เอกเขาทำอะไร ให้ เอ่อ พี่พรเสียใจหรือครับ”
“จะมีอะไรซะอีกล่ะจ๊ะ ลองไปถามพี่ชายเธอดูซิ ว่าไปปล่อยเสน่ห์ไว้ที่ไหนบ้าง ป่านนี้ มีแฟนเต็มโรงเรียนแล้วมั๊ง...”
“ฮ้า พี่เอกอ่ะน่ะ นอกจากมีพี่พรเป็นแฟนแล้ว ยังมีคนอื่นๆอีกหรือครับ” ผมงงไปหมดแล้วกับคำกล่าวหา ว่าพี่ดำเป็นพวกเจ้าชู้...ไก่แจ้
“พอเถอะ...พวกเธอ....พูดอะไรกันก็ไม่รู้” พี่พรหันไปปรามพวกเพื่อนสาวตัวแสบ ก่อนจะยิ้มให้พวกผม แล้วเอ่ยขึ้นว่า
“อย่าไปใส่ใจกับคำพูดของเพื่อนๆพี่เลยจ๊ะ เอาเป็นว่าวันนี้พี่ขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงขนมน้องๆทุกคนดีมั๊ยจ๊ะ ในฐานะที่น้องๆชนะการตอบปัญหาในปีนี้ แล้วก็อีกอย่าง....เอ่อ พี่อยากจะเลี้ยงต้อนรับ....พระเอกเกาหลีของพี่น่ะจ๊ะ” พี่พรยิ้มให้พวกผมด้วยไมตรีจิต ก็ดีเหมือนกันผมอยากจะรู้ว่าพี่ดำเป็นอย่างที่เขากล่าวหาจริงหรือ และอีกอย่างพี่พรเป็นแฟนพี่ดำจริงหรือเปล่า จึงตกลงกับคำเชิญชวนของพี่พร
พวกเรายกโขยงไปร้านขนมชื่อดังของร้านเจ๊แหม่ม ในตลาด เจ๊แหม่มจัดว่าเป็นคนสวยทีเดียว มีหนุ่มๆมาติดเยอะ โดยเฉพาะไอ้ม้วน ชอบมาจีบแกเป็นประจำ น่าเสียดายพอแกจบม.6 ก็เลยยึดอาชีพนี้ต่อจากพ่อแม่ทีเริ่มแก่ตัวลง เลยไม่ได้เรียนต่อมหาลัย แต่เจ๊แหม่มก็ดูจะพออกพอใจกับอาชีพนี้ ร้านขนมแกมีหลายประเภท ทั้งฟักทองเชื่อม มันเชื่อม ลูกชิด รากบัวเชื่อม ฯลฯ (เพื่อนๆ เคยทานมั๊ยครับ เวลาเราเลือกพวกผลไม้เชื่อมเหล่านี้แล้ว จะโปะหน้าด้วยน้ำแข็งที่เป็นเกล็ดเล็กเกล็ดน้อย โดยใช้น้ำแข็งก้อนใหญ่ๆ มาไสกับเครื่องมือคล้ายๆมีดแล้วจะได้เกล็ดน้ำแข็งฝอยๆออกมา ปัจจุบันคงใช้เครื่องปั่นแทน จากนั้นจะราดด้วยน้ำเชื่อม หรือกะทิ ก็ตามใจชอบ)
ผมเลือกขนมได้แล้ว เป็นรากบัวเชื่อมกับฟักทองผสมกัน ราดด้วยน้ำกะทิและน้ำเชื่อมเล็กน้อย แน่นอนต้องโปะด้วยเกล็ดน้ำแข็ง อร่อยอย่าบอกใครเชียว ผมเลือกที่จะนั่งคู่กับพี่พร เพราะอยากรู้เรื่องพี่ดำให้มากกว่านี้
“ขนมร้านนี้อร่อยจังเลยครับ พี่พรเข้าใจเลือกร้านได้ดีน่ะครับ”
“จ้า เอกเขาก็ชอบมาทานขนมร้านนี้กับพี่บ่อยๆ ” เอาเข้าแล้วซิ แสดงว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันแน่นอน ถึงขั้นไหนผมจะต้องลองสืบให้ได้
“เ่อ่อ พี่พรครับ คือว่า เอ่อ พี่พรรู้จักกับพี่เอกมานานแล้วหรือครับ” ผมไม่กล้าถามว่าเป็นแฟนกันมานานหรือยัง เดี๋ยวแกหาว่าละลาบละล้วง
“ก็รู้จักกันตั้งแต่เขาเข้ามาเรียน ม.4 ที่นี่แหละจ๊ะ เขาเป็นคนป๊อบปูล่ามากเลยน่ะ มีแต่คนอยากรู้จักเขา แต่เอ...เหมือนประวัติศาสตรจะซ้ำรอยน่ะ แกะเองก็ป๊อบตอนเข้า ม.4 เหมือนกับพี่ชายเลยนี่”
“คงสู้พี่เอกไม่ได้หรอกครับ พวกเพื่อนๆผมยังว่าผมหน้าเหมือนพวกญวณอพยพเลย”
“เอาอะไรมาพูดจ๊ะ เราน่ะนะ ใครๆเขาก็ลือกันทั้งนั้นล่ะจ๊ะว่า เหมือนพระเอกเกาหลี พี่เองยังปลื้มเราเลยรู้มั๊ย”
“อูย พี่อย่ายอผมเลยครับ เดี๋ยวเพื่อนๆหมั่นไส้ เอา เอ่อ ว่าแต่พี่เอก เอ่อ เป็นคนเจ้าชู้จริงหรือครับ” ผมเริ่มแหย่คำถามเข้าไปทีล่ะนิด ใจผมเริ่มสั่นนิดๆ ไม่อยากได้ยินคำตอบที่ ที่เพื่อนพี่พรกล่าวหา พี่พรเริ่มเงียบ ทำหน้าครุ่นคิดนิดนึง แต่ดูไม่ออกว่า จะเป็นความเศร้า หรือความวิตกกังวล เพราะพี่เขาดูสีหน้ายากมาก พี่พรคงเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ถ้าผมไม่มีอคติ พี่พรดูเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง เหมาะที่จะเป็นภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ถ้าใครได้แต่งงานกับพี่พรคงจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก
“เห็นเพื่อนๆ เขาบอกว่า....เ่อ่อ มีผู้หญิงหลายคนมาชอบเขา และก็เ่่อ่อ เอกเขาเป็นคนที่ปฏิเสธคนไม่เป็น เลยดูเหมือนว่าเขามีแฟนหลายคน.....” พี่พรเงียบนิดนึง ก่อนจะพูดต่อว่า
“ช่างมันเถอะจ๊ะ สำหรับพี่เขาก็คงเส้นคงวาดี พี่ไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขา” ผมเริ่มกลืนอาหารไม่ลง นี่แสดงว่า พี่พรยอมรับกลายๆว่า เป็นแฟนกับพี่ดำจริง และดูเหมือนพี่พรจะรักพี่ดำเอามากๆด้วย ขนาดมีข่าวลือว่า พี่ดำมีผู้หญิงหลายคน แกยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่คงจะรักพี่เอกมากสิครับ ผมดีใจครับ ที่มีคนรักพี่ชายของผมอย่างจริงใจ” โอย ไอ้แกะจะบ้าตายอยู่ตรงนี้แล้วสิครับ ผมกำลังเกิดอาการคลื่นไส้ หน้ามืด พาลจะเป็นลมเอาให้ได้ นี่เราเป็นอะไรว่ะเนี่ยะ ตกลงเราชอบพี่ดำแบบไหน ทำไมเราถึงเกิดอาการหึง หึงหวงพี่ดำ อย่างบอกไม่ถูกแบบนี้ น้ำตากำลังเริ่มไหลออกมา.... ก่อนที่จะสายเกินไป ผมจึงขอตัวกับพี่พรว่า
“เอ่อ ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ แป๊บหนึ่งน่ะครับ” ว่าแล้วก็รีบลุกพรวดพราดไปที่ห้องน้ำ รู้สึกมวนท้องอย่างรุนแรง แล้วก็อ๊วกออกมาจนได้ นี่มัน มันอาการ ของคนที่กำลังอกหักนี่หว่า....ผมบอกตัวเอง เป็นไปได้ยังไง แสดงว่าผมรักพี่ดำในฐานะคู่รักจริงๆ หรือ ทำไมผมถึงรู้สึกหึงหวงพี่ดำขึ้นมาแบบนี้ แสดงว่าผมกำลังจะเป็น เป็น.....เอ๊ะ หรือว่าไม่ใช่ หรือว่าเรารักพี่ดำมากเกินไป แล้วถ้ามันจริงล่ะจะทำยังไง......น้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา ก็ถูกจิตใจอีกฝ่ายหนึ่งห้ามไว้ ....เอาล่ะ ล้างหน้าล้างตาซะหน่อย ไอ้แกะเอ๊ย เผื่อมันมีอะไรดีขึ้น......
ผมค่อยๆ กลั้นใจเปิดประตูห้องน้ำออกมา สายตาที่ผมกวาดมองข้างหลังร้าน ผ่านกลุ่มเพื่อนๆ และรุ่นพี่ผู้หญิง ที่กำลังเอร็ดอร่อยกับถ้วยขนมที่อยู่ตรงหน้า ผ่านไปตรงเก้าอี้ตรงข้ามพี่พร ที่ผมนั่งเมื่อครู่ แล้วหัวใจผมก็ต้องระทึก เมื่อปรากฎว่า มีผู้ชายคนหนึ่งที่ผมคุ้นตาดี กำลังนั่งแทนที่ผม ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตสีกรมท่าลายทางเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก “พี่ดำ” ผมชงักยืนอยู่กับที่ แล้วสิ่งที่ผมกำลังเห็นต่อจากนี้ก็คือ พี่พรกำลังตักช้อนขนมขึ้นไปป้อนที่ริมฝีปากได้รูปของพี่ดำ ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข....