บทที่ 15 “ ขอบใจว่ะ...ไอ้เพื่อนตัวแสบ ”
เนื่องจากทั้งคู่นั่งหันด้านข้างให้กับผม เขาคงไม่สังเกตว่าผมกำลังจ้องมองอยู่ พี่ดำกำลังเคี้ยวขนมเอื่อยๆ ด้วยรอยยิ้ม ส่งสายตาซึ้งๆไปยังฝ่ายตรงข้าม ถึงแม้จะอยู่ไกลออกไป แต่ผมก็ยังได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนดังมาแว่วๆ
“อร่อยมั๊ยค่ะ ดำ พรป้อนอีกคำน่ะค่ะ ” อะไรกันเนี่ยะ พี่พรสนิทสนมกับพี่ดำมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ถึงรู้จักชื่อที่แท้จริงของพี่ดำ ไม่ได้เรียก “เอก” เหมือนเพื่อนทั่วๆ ไป คำๆนี้น่าจะเป็นผมคนเดียวที่ใช้เรียกชื่อพี่ดำ ผมไม่สามารถทนเห็นทั้งสองคนแสดงความรักต่อกันได้อีกต่อไป มันบาด...บาดหัวใจเหลือเกิน ผมหันหลังกลับเปิดประตูเข้าห้องน้ำอีกครั้งหนึ่ง รีบล้างหน้าล้างตา เพื่อเรียกสติกลับมา
ผมยืนมองหน้าตัวเองในกระจก เงาของเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่สะท้อนออกมา แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้กับเพศเดียวกัน ผมกำลังสับสน...สับสนตัวเองอีกแล้ว ตกลงเราเป็นอะไรกันแน่ ชอบผู้หญิง...หรือชอบผู้ชาย... ทำไมแต่ก่อนที่ไม่ได้เจอพี่ดำ ไม่เคยคิดว่าจะชอบผู้ชายได้เลย รู้สึกรังเกียจและขบขันพวกผิดเพศที่เคยมาก้อร่อก้อติกอีกตะหาก แต่ตอนนี้ทำไมเราถึงมีความรู้สึกแบบนี้กับพี่ดำ เอ๊ะ...เมื่อคืนเราก็ตกลงกับพี่ดำแล้วไม่ใช่หรือว่า เราจะเลือกแต่งงานกับผู้หญิงและมีครอบครัวที่อบอุ่น แล้วเราเองไม่ใช่เหรอที่อยากเห็นพี่ดำมีแฟนเป็นผู้หญิง เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเรามิใช่หรือ แกไอ้แกะ ถ้าแกรักพี่ดำด้วยความบริสุทธิ์ใจล่ะก็ แกต้องออกไปแสดงความยินดีกับพี่เขาซิ แกจะมาดึงพี่ดำที่แกรักให้มาจมอยู่กับแกได้ยังไง....แต่...แต่เรารักพี่ดำนี่ เราไม่อยากให้พี่ดำรักใครอีก เรารู้ว่าพี่ดำเองก็รักเรามากเช่นกัน ....ผมกำลังต่อสู้กับไอ้ความคิดสองอย่างที่มันกำลังทะเลาะกันในหัวของผม ในที่สุดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาว่า
“ถ้าเรารักพี่ดำด้วยความบริสุทธิ์ใจ จะมัวยืนช้าอยู่ใย เราต้องรีบออกไปแสดงความยินดีกับพี่ดำ ออกไปซิ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย.....” ผมสลัดหัวไล่ความสับสน แล้วจึงตัดสินใจเปิดประตูออกมา แล้วรีบเดินอย่างรวดเร็วไปที่ทั้งสองคนนั่น เพราะกลัวว่าไอ้ความคิดอีกอย่างมันจะกลับมาชนะอีก
“ใครมานั่งที่ผมครับ พี่พร” ผมแกล้งพูดเสียงดัง พี่พรกำลังป้อนขนมพี่ดำอยู่พอดี คงจะหลายคำแล้วซิน่ะ
“แกะ! พี่ดำถึงกับตกใจ หน้าซีด ทะลึ่งพรวดพราดลุกขึ้นยืนอย่างเร็วปานลมกรด
ขนมที่คาอยู่ในปากคงแทบไม่ได้เคี้ยว เห็นแกกำลังกลืนลงคออย่างลำบาก
“แกะ เอ่อ เอ่อ พะ พี่ ขะ ขอ โทษ” พี่ดำพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจอย่างสุดซึ้ง ที่ผมพอจับใจความได้.... พี่ดำคงไม่ได้เสียใจในการแย่งที่นั่งของผมไปหรอก...แต่พี่ดำกำลังหมายถึง... ถ้าหากว่าพี่ไม่มีเยื่อใยให้กันแล้ว.... ทำไมต้องทำอาการเช่นนี้ออกมา... พี่ดำบอกผมได้มั๊ยว่า พี่กำลังทำผิด... ผิดกับคนที่พี่รัก... ผิดกับคนที่พี่รอคอยมานานถึงสิบๆปี... พี่ทำร้ายหัวใจพี่ได้ลงคอเชียวหรือ ...
ผมถึงกับยืนตลึงนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก จิตใจอีกฝ่ายกำลังเข้ามาครอบงำ ถ้าหากว่าพี่ดำทำตัวปกติ ไม่ได้แสดงอาการแบบเมื่อครู่ จิตใจส่วนนี้คงถูกเก็บเอาไว้แล้ว แต่นี่ไอ้แกะจะทำอย่างไรดี
“อะไรกันค่ะดำ แค่แย่งที่นั่งน้องชายแค่นี้ ถึงกับขอโทษน้องเลยหรือค่ะ ท่าทางจะรักน้องมากเลยน่ะค่ะเนี่ยะ ฮิ ฮิ ” พี่พรพูดแกมตลกขบขัน พี่เขาคงไม่ทันได้สังเกตอาการของเราทั้งสองหรอกน่ะ... พี่ดำกำลังยืนหน้าซีดอยู่ คงจะกลัวผมโกรธกระมัง ผมเองก็กำลังตลึงอยู่เหมือนกัน เลยไม่รู้จะทำยังไงดี
“เฮ้ย พวกมึงกูจะให้ไอ้แกะไปช่วยกูทำรายงานหน่อยว่ะ กูลืมไปว่าต้องส่งพรุ่งนี้เช้า” เสียงไอ้ม้วนดังลั่นขึ้นมาจากข้างหลังร้าน เหมือนเสียงระฆังช่วยชีวิตจริงๆ ขอบใจมากว่ะเพื่อน มันทำให้สติผมกลับคืนมา
“นั่นนะซิ แค่แย่งที่นั่งแค่นี้ ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่นั่งทานต่อเถอะ ผมอิ่มแล้ว และต้องรีบไปช่วยไอ้ม้วนทำรายงานเดี๋ยวส่งไม่ทัน” ผมได้ทีเลยเอาคำพูดของไอ้ม้วนมาอ้าง
“แต่ แกะ คือ พะ พี่” พี่ดำพยายามจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่ผมกลับดันไหล่แกนั่งลงที่เดิม
“ทานขนมให้อร่อยน่ะครับ....พี่ชาย... อย่าลืมดูแล...พี่สะใภ้.....ผมให้ดีก็แล้วกัน ”
“ แต่ กะ แกะ มัน มะ ไม่....”
“ขอบคุณพี่พรมากนะครับ ที่เป็นเจ้ามือในวันนี้ อร่อยมากครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณ
“แต่แกะเพิ่งทานไปถ้วยเดียวเองไม่ใช่เหรอจ๊ะ ทานต่ออีกสักหน่อยมั๊ยจ๊ะ”
“ไว้โอกาสหน้าเถอะน่ะครับ ตอนนี้พี่มีคนที่ต้องดูแลเป็นพิเศษแล้วล่ะ” ผมรีบเดินไปล่ำลาเพื่อนๆ และยกมือไหว้รุ่นพี่ผู้หญิงเพื่อนพี่พร รวมทั้งเจ๊แหม่มด้วย เพิ่งรู้ว่าไอ้ม้วนมันนั่งอยู่ข้างๆเจ๊แหม่มหลังร้านนี่เอง
ผมเก็บหนังสือแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกมา โดยมีไอ้ม้วนวิ่งตามมาติดๆ แต่ผมก็ยังทันได้ยินเสียงพี่ดำเรียกชื่อผมตามหลังอยู่แว่วๆ แล้วเสียงที่ทำให้หัวใจผมเจ็บปวดอีกครั้งก็ตามมา
“ดำอ่ะ จัดงานวันเกิดก็ไม่ยอมบอกพร พรไม่ยอมน่ะ......”
ผมเดินนำหน้าไอ้ม้วนไปอย่างไร้จุดหมาย ผ่านร้านค้าไปก็ตั้งหลายร้าน จนไอ้ม้วนต้องวิ่งแซงขึ้นมา แล้วมาดักหน้าผมเอาไว้
“เป็นไรว่ะแกะ กูเห็นมึงแปลกๆ ตั้งแต่มึงเข้าห้องน้ำแล้ว”
“ปะ เปล่า ไม่ได้เป็นไร ว่าแต่รายงานที่มึงจะให้กูช่วยนะ อาจารย์สั่งตอนไหนกูจำไม่ได้ว่ะ มีด้วยหรือว่ะรายงานด่วนของมึง”
“รายงาน รายเงินที่ไหนกัน กูแกล้งพูดเพื่อดึงตัวมึงออกมาตะหาก”
“ว่าไงน่ะ”
“มึงมีปัญหากับพี่ชายมึงรึเปล่า กูเห็นพี่เอกก็มีอาการแปลกๆ เหมือนกัน”
“เปล๊า มึงสังเกตุเห็นอะไรว่ะ” ผมเริ่มร้อนตัวเข้ามาแล้วซิ ว่าไอ้ม้วนมันเห็นอะไร
“กูตาไม่บอดหรอก มึงกะพี่ชายมึง ต้องมีอะไรกันแน่ๆ” ผมจนแต้มกำลังหาคำแก้ตัวอยู่ ถ้าไอ้ม้วนรู้ว่าผมมีความรู้สึกแบบใดกับพี่ดำล่ะก็ เรื่องใหญ่แน่....พอดีเดินมาถึงหน้าบ้านมัน
“เข้าบ้านกูก่อนว่ะ มีอะไรค่อยคุยกันที่ห้องกู”
No comments:
Post a Comment