บทที่ 21 “ ลูกเขยเอ๊ย...ลูกชายคนใหม่ ”
“พ่อ!!!! อย่า!!!!!” ผมรีบวิ่งไปขวางระหว่างพี่ดำกับตัวพ่อ พ่อจ้องมองมาที่หน้าผมเขม็งก่อนที่จะพูดเสียงดุๆว่า
“แกคิดว่าพ่อจะทำอะไร...หะ”
“ผะ ผม อะ เอ่อ...” ผมพูดอะไรไม่ออกครับ
“เอะอะ อะไรกันค่ะคุณ เสียงดังลั่นไปถึงในครัวเชียว” ผมใจชื้นขึ้นเมื่อแม่เข้ามาทันเหตุการณ์พอดี แม่เดินไปที่ตัวพ่อแล้วพูดขึ้นต่อว่า
“ปืนผา..หน้าไม้ เนี่ยะ คุณเอาออกมาทำใมค่ะ ลูกๆตกใจกันหมด”
“เ่ออ ไม่มีอะไรหรอก เธอลองถามลูกชายตัวดีของเธอดูซิ เจ้าดำมันจะมา อะ เ่อ่อ ขะ ขอ....”
“ขออะไรค่ะ ดำบอกน้ามาสิว่าดำจะมาขออะไร” แม่ผมหันไปถามพี่ดำ ในขณะนี้ผมเลยลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆแก เราสองคนจึงดูเหมือนนักโทษที่รอคำพิพากษาอยู่
พี่ดำเงยหน้าขึ้น หน้าตาที่ซีดเซียวกลับกลายเป็นแดงกล่ำ อย่างประหลาด
“ผม อะ เอ่อ มาขอแกะ ไปอยู่ด้วยครับ” พี่ดำตอบพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของแม่ผม ซึ่งยืนอยู่ข้างๆพ่อของผมนั่นเอง หวังว่าแม่ผมคงจะเห็นใจน่ะ
“โธ่เอ๊ย เรื่องแค่นี้เอง คุณนี่ก็กะไร ใจคอจะไม่ลืมอดีตเมื่อสิบปีก่อนเลยหรือค่ะ” แม่หันไปถามพ่อที่นั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะ
“เ่อ่อ ผมแค่ลองใจเจ้าดำมันเล่น แค่นั้นแหละ ดูซิว่ามันจะรักน้องของมันอยู่เหมือนเดิมรึเปล่า” สีหน้าพ่อเริ่มดูดีขึ้นกว่าเมื่อกี้มากทีเดียว
“แล้วปืนนี่ หมายความว่ายังไงค่ะ” แม่ยังสงสัยเรื่องปืนอยู่ ใช่ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน
“ปืนมันขัดลำกล้อง ผมเลยเอาขึ้นมาดู กะว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปในเมือง ไปเช็คที่ร้านปืนซะหน่อย” พ่อเก็บปืนลงในลิ้นชัก ทำให้ผมหายใจโล่งขึ้นมาทีเดียว
“เอาล่ะ แกะเขาเล่าให้แม่ฟังแล้วว่า จะขอไปพักอยู่บ้านดำน่ะ แล้วทางบ้านดำเต็มใจรึเปล่าจ๊ะ”
“ตะ เต็มใจครับ คุณน้า” พี่ดำเริ่มดีขึ้น ที่ขอบตาเริ่มมีรอยรื้นปริ่มๆ ไม่รู้ว่าพี่ดำจะสะเทือนใจอะไรรึเปล่า หรือกำลังปิติอย่างเหลือร้น....
“คุณคุ่ะ ดำน่ะเขาสนิทสนมกลมเกลียวกับเจ้าแกะมาตั้งแต่เด็ก นี่ก็เป็นการดีซะอีกที่แกะจะได้มีพี่ชายคอยดูแล เป็นหูเป็นตาแทน คุณว่าไงค่ะ”
พ่อยังคงนิ่งเงียบอยู่ไม่ตอบแม่ซะทีเดียว
“แล้วทางพ่อแม่ของดำล่ะ ท่านเป็นยังไงบ้างจ๊ะ” แม่หันกลับมาถามพี่ดำต่อ
“อ่ะ เ่อ่อ คือ พ่อกับแม่ ทะ ท่านทั้งสอง....” พี่ดำยังตอบไม่เสร็จ พ่อก็ชิงตอบกลับมาว่า
“เสียชีวิตแล้วทั้งคู่ จากที่ดำเล่าให้ผมฟัง” พ่อพูดออกมาเรียบๆ เจือปนด้วยความเศร้า
"อะไรน่ะค่ะ” แม่อุทานเสียงดัง
“อะไรน่ะ พี่ดำ ทะ ทำไมพี่ดำไม่บอกผมล่ะครับ” ผมตกใจจนหน้าซีด หันไปมองพี่ดำ ทีกำลังเริ่มน้ำตาไหล
“ไหนดำลองเล่าให้น้าฟังอีกทีสิจ๊ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น” แม่ถามพี่ดำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“เมื่อตอนผมอายุ 15 เรียนจบ ม.3 พอดี ผมไปเรียนภาษาอังกฤษ ที่นิวซีแลนด์ ไปพักอยู่กับน้าอรที่นั่น พอกลับมาก็ได้ข่าวว่าท่านทั้งสองขับรถตกเหวแถวๆ เชียงราย เสียชีวิตทั้งคู่ครับ” พี่ดำตอบช้าๆ พร้อมกับน้ำตาเริ่มไหลออกมาทั้งสองแก้ม ผมเริ่มสงสารพี่ดำอย่างจับใจ นี่แสดงว่าพี่ดำเป็นลูกกำพร้ามาตั้งนานแล้ว แต่ทำใมแกถึงดูเข้มแข็งจังเลย
“โธ่...ไม่น่าเลย... ขอให้พี่ทั้งสองไปสู่สุขคติเถอะน่ะค่ะ” แม่ยกมือไหว้ท่วมหัว น้ำตาคลอทีเดียว อย่างน้อยครอบครัวพี่ดำเองก็สนิทสนมกับครอบครัวของผมมาตั้งนาน ความรู้สึกผูกพันธ์ระหว่างครอบครัวทั้งสองก็น่าจะมีไม่น้อยทีเดียว
พี่ดำเริ่มร้องไห้ออกมาเบาๆ ส่งเสียงสะอึกสะอื้นน้อยๆ น้ำตาไหลลงมาทั้งสองข้าง โถ...น่าสงสารพี่ชายที่รักคนนี้ของผมจัง คงเหงา...และว้าเหว่...มานานแล้ว ผมอยากจะเข้าไปกอด พร้อมกับจูบซับน้ำตาให้เหลือเกิน.... แต่ผมก็คงทำอะไรประเจิดประเจ้อต่อหน้าพ่อกับแม่ไม่ได้
แม่ผมถึงกับเดินเข้ามาหาพี่ดำ พร้อมกับเอามือลูบหัวเบาๆ สื่อความรักออกมา เหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก
“อย่าเสียใจไปเลยน่ะจ๊ะดำ ถือซะว่าท่านทั้งสองไปสู่สุขคติแล้ว ถ้าดำไม่รังเกียจ ดำจะมาเป็นลูกชายของน้า...ก็ได้น่ะจ๊ะ”
ตอนนี้ผมถึงกับน้ำตาไหล ร้องไห้ตามพี่ดำไปด้วย ผมมองดูว่าพี่ดำจะมีปฏิกิริยายังไง
พี่ดำร้องไห้หนักกว่าเดิม พร้อมกับพูดว่า
“ผมเอง ถ้าไม่นับว่ามีน้าอรอยู่คนหนึ่ง ผมก็ไม่เหลือญาติผู้ใหญ่ ที่ไหนอีกแล้วครับ ผมขอบคุณ คุณน้ามากครับ ที่กรุณาผม” พี่ดำยกมือไหว้พร้อมกับสะอึกสะอื้น
พ่อของผมลุกออกจากโต๊ะ เดินมาที่พวกเรา ผมไม่รู้ว่าพ่อจะคิดยังไง แกเดินใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ผมเริ่มใจเสีย เพราะเมื่อกี้ ดูเหมือนแกจะออกอาการโกรธพี่ดำอยู่มากทีเดียว แต่ผิดคาด....
“เรียก พ่อ กับ แม่ ซิลูก พ่อดีใจที่มีลูกชายเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง” พ่อผมใช้มือลูบหัวพี่ดำไปมาด้วยความเอ็นดู พี่ดำถึงกับปล่อยโฮ
“ฮือ ฮือ คะ ครับ คุณพ่อ คุณแม่” พี่ดำยกมือไหว้พ่อผม และแม่ผมอีกครั้ง ด้วยความตื้นตันใจ
“เอาล่ะ เจ้าแกะ ตอนนี้แกก็ต้องเชื่อฟังพี่ดำเขาน่ะ... ดีเหมือนกัน เขาจะได้มาเป็นพี่ชายของแก แทนทีเจ้าเก้งมัน” พ่อหันมาสั่งผม
“ครับพ่อ” ผมยกมือไหว้พ่อด้วยความซาบซึ้ง ที่เหตุการณ์กลับตาลปัตรไปในทางที่ดี
“แล้วตอนนี้ดำ อยู่กับใครล่ะ แล้วใครดูแลเรื่องค่าเล่าเรียนของดำจ๊ะ” นั่นนะซิ ที่แม่ถามมา ผมก็อยากรู้เหมือนกัน
“น้าอร รับผมเป็นลูกบุญธรรมครับ ตอนนี้ผมอยู่เฝ้าบ้านและที่เกือบร้อยไร่ให้น้าอร...น้าอรจะส่งค่าใช้จ่ายเป็นรายเดือนมาให้ รวมทั้งค่าคนงานสองคนครับ”
“อืม แล้วดำอยู่คนเดียวแบบนี้มานานรึยังจ๊ะ”
“ตั้งแต่เริ่มเรียน ม.4 ครับ ตอนแรกน้าอรมีโครงการจะทำฟาร์มแกะ พอดีน้าอรกับน้าทอม มาเจอทำเล ที่จังหวัดนี้เลยซื้อเอาไว้ และเตรียมที่จะให้พ่อกับแม่ผมย้ายมาเป็นอาจารย์ที่นี่ พร้อมกับดูแลฟาร์มไปด้วย แต่โชคร้ายซะก่อน โครงการเลยหยุดเอาไว้ก่อนน่ะครับ”
“แล้วดำ มีโครงการอะไรต่อไปในอนาคตล่ะ” พ่อผมถามขึ้นมาบ้าง คงจะเริ่มเป็นห่วงลูกชายคนใหม่แล้วล่ะซิ
“น้าอร ทำวีซ่าถาวรที่นิวซีแลนด์ให้ผมครับ ผมต้องบินไปอยู่ที่นั่นทุกปีเพื่อรักษาวีซ่าถาวรเอาไว้ เลยได้ไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติม ตอนปิดเทอมครับ” (วีซ่าถาวร...ห้ามออกจากนิวซีแลนด์เกิน 6 เดือนจะต้องกลับไปแสตมป์ใหม่ครับ ไม่เช่นนั้นจะหมดสิทธิ์) มิน่าล่ะ พี่ดำถึงสละสิทธิ์เด็กโครงการ...เพราะสาเหตุนี้เอง แต่คำพูดต่อมานี่ซิทำให้ผมถึงกับสะดุ้งเฮือก
“พอผมจบ ม.6 ที่นี่ ผมคงต้องไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์ครับผม”
“อะไรน่ะพี่ดำ พี่ไม่เห็นบอกผมบ้างเลย” สองเรื่องแล้วน่ะที่พี่ดำไม่บอกผม ชักจะเริ่มงอนแล้วตู ไอ้แกะ
ถ้าพี่ดำจะไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์ ตอนนี้พี่ดำก็ใกล้จะจบม.6 แล้วนี่ แสดงว่าพี่ดำมีเวลาอยู่ในเมืองไทยไม่กี่เดือนเอง.... นั่นก็หมายความว่า.....
No comments:
Post a Comment