บทที่ 84 " ทำคุณ...บูชาโทษ "

บทที่ 84 “ ทำคุณ...บูชาโทษ ”

ผมขับรถมอเตอร์ไซค์พาน้องข้าวฟ่าง เข้าไปในโรงเรียน ผ่านป้อมของอาจารย์ประจำเวรตอนเช้า แล้วจึงจอดรถให้น้องเขาลงไปสมทบกับเพื่อนๆ ที่กำลังเดินมารวมกลุ่มเข้าแถวหน้าเสาธง จังหวะนั้นนักเรียนชั้นอื่นๆก็เริ่มทะยอยกันมาเป็นทิวแถว (เนื่องจากโรงเรียนผมมีตั้งแต่ ม1. ถึง ม.6 จำนวนนักเรียนจึงเยอะเป็นพิเศษ คาดว่าเกินพันห้าร้อยคนเห็นจะได้) ส่วนมากก็จะแซวผมกัน ผมก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ จากนั้นผมจึงขับมอเตอร์ไซค์ เพื่อเอามาเก็บไว้ข้างหน้าอาคารธุรการ ซึ่งทางโรงเรียนทำที่ไว้ให้จอดพวกรถจักรยาน มอเตอร์ไซค์ประมาณนี้

“อ้าวพ่อพระเอก มาเรียนแล้วเรอะ” เสียงทักทายจากท่านผ.อ. ที่เดินผ่านมาพอดี

“ครับผม สวัสดีครับท่าน” ผมยกมือไหว้

“ทำไมถึงใส่แว่นดำล่ะ รู้อยู่ใช่มั๊ยว่าผิดกฎของโรงเรียน” แกยกมือไหว้ตอบแล้วเดินมาใกล้ๆ

“เ้อ้อ คือว่า ผะ ผม” ผมไม่รู้ว่าจะเรียนท่านยังไงดี ก็พอดีแกถือวิสาสะเข้ามาถอดแว่นดำออกจากใบหน้าของผม

“อืม ตาซ้ายบวมฉึ่งเลยนี่ ยังเจ็บอยู่มั๊ย” แกถามด้วยความเป็นห่วง

“ค่อยยังชั่วแล้วครับ ขอบคุณครับท่าน”

“งั้นไม่ต้องเข้าแถวน่ะ เดี๋ยวผ.อ. จะพาไปที่ห้องพยาบาล เผื่ออาจารย์ที่นั่นเขาพอจะช่วยอะไรเธอได้” แกเดินนำหน้าผมขึ้นไปบนตัวอาคารธุรการ เพราะห้องพยาบาลอยู่ทางซ้ายมือภายในตึกนี้

ระหว่างนั้นผ.อ. ก็หยุดแวะที่บอร์ดธุรการของโรงเรียน แล้วบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี

“รู้มั๊ย ตอนนี้เราเป็นฮีโร่ของโรงเรียนไปแล้ว มา มาดูสิว่าเขาเขียนถึงเธอว่ายังไง”

แกหันหน้ามาพูดกับผมด้วยความเอ็นดู จากนั้นแกก็หันกลับไปที่บอร์ด

“อ้าว ใครมาทำอะไรกับบอร์ดของโรงเรียนนี่ เอ๊ะ สงสัยต้องเรียกประชุมอาจารย์กันหน่อยแล้วมั๊ง” เห็นแกบ่นอุบแบบนั้น ผมเลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

ภาพที่เห็นเป็นงานในวันนั้น มีภาพแข่งขันชกมวย ภาพพี่โก้รับรางวัล ฯลฯ และมีคำบรรยายอยู่ข้างล่างของแต่ละภาพ โดยรวมก็กล่าวชื่นชมนักกีฬาที่ทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียน แต่ทว่าภาพข้างล่างสุดท้ายนี่สิ มันเอียงกะเท่เร่ จะหลุดมิหลุดแหล่ สงสัยจะมีมือดี มาดึงเข็มหมุดที่กลัดภาพเอาไว้กับบอร์ด ออกไป และข้อความที่บรรยาย คำว่า “ฮีโร่ของโรงเรียน” เหมือนโดนขยำแบบจะกระชากกระดาษแผ่นนั้นออกมา และที่สำคัญภาพนี้มันเป็นภาพของตัวผมเอง ที่กำลังขี่คอพี่โก้ ยกมือกางแขนออกทั้งสองข้าง เพื่อแสดงความยินดีกับแรงเชียร์ในวันนั้น นั่นเอง....

“มือซนกันจริง แย่จัง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนักเรียนของโรงเรียนเรา” ท่านผ.อ. บ่นต่อ แต่แกก็ดึงภาพของผมมากลัดเข็มหมุดใหม่ ให้อยู่ในตำแหน่งเดิม

“นี่ไง เห็นมั๊ยว่าเราเท่ห์ แค่ไหน ตอนนี้เป็นฮีโร่ของโรงเรียนแล้ว ต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีน่ะ”

“ครับผม” ผมกล่าวขอบคุณแกอีกครั้ง แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า ใครเป็นคนแกล้ง รึว่ามีคนเกลียดเรา ผมคิดในใจ แต่ก่อนที่จะเดินตามท่านผ.อ. ไปตามระเบียงทางเดิน เพื่อที่จะไปห้องพยาบาลที่อยู่ริมสุด ด้านซ้ายมือของตัวอาคาร ผมกลับสังเกตเห็นว่า ตัวบอร์ด เหมือนจะมีใครมากระแทก เพราะเหมือนกับว่าแผ่นไม้อัดจะแบนๆ แอ่นๆ อยู่ตรงกลางๆ

“ประเทศไทย...รวมเลือดเนื้อ ...ชาติเชื้อไทย....” เสียงนักเรียนร้องเพลงชาติพร้อมกันในตอนเช้าดังกระหึ่ม ท่านผ.อ. , อาจารย์หญิงประจำห้องพยาบาล และตัวผม ก็ต้องยืนตรงทำความเคารพธงชาติ ตามระเบียบ

“ตาบวมนิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นอะไรมาก อีกไม่กี่วันก็หาย อย่าใช้สำลี หรือพลาสเตอร์ปิดตาน่ะค่ะ เพราะมันจะอับชื้น พาลจะอักเสบเข้าไปใหญ่” อาจารย์หญิงแนะนำผม และหันไปคุยกับท่านผ.อ. ว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมาก...จากนั้นท่านทั้งสองเดินไปสมทบ การให้โอวาทนักเรียน แต่กลับอนุญาตให้ผมนั่งแกร่วอยู่ที่ห้องพยาบาลจนพิธีการที่หน้าเสาธงเสร็จ

ผมเดินเข้าชั้นเรียน จำเป็นต้องเก็บแว่นตาเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อ ส่วนกระเป๋านักเรียนไอ้โกกรับอาสาดูแลไว้ให้ ซึ่งพี่ชายที่รักคงฝากมันเอาไว้ พอผมโผล่หน้าเข้าไปแค่นั้นแหละ ทุกคนฮาตึง ถึงตาซ้ายของผม....ล้อเลียนกันอยู่พอสมควร แต่ยกเว้นไอ้ระ แปลกแฮะ มันเข้ามาดูใกล้ๆ แถมถามไถ่อาการ เหมือนเป็นห่วงผมยังไงชอบกล นัยตาของมันตอนนี้ดูแปลกประหลาดกว่าเมื่อก่อนมาก ดูมันเป็นมิตรยังไงก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ที่โหนกแก้มข้างซ้ายมัน เหมือนจะโดนใครชกมา เขียวคล้ำเชียว แต่ผมไม่สนใจอะไรมันหรอก ก็มันไม่ค่อยจะถูกกับกลุ่มผมนี่ครับ

พี่ชายที่รักยังคงเอานมและแซนวิชมาให้ตามปกติ ยกเว้นแซนวิชของแจ๊ด แน่นอนล่ะ เล่นทำให้เธอโกรธขนาดนั้น จะเอามาให้อีกก็พิลึกคนล่ะ

เช้านี้เป็นคาบวิชาชีวะวิทยา ดังนั้นอาจารย์ทะนงจึงทักทายนักเรียน และถือโอกาสสอนต่อไปเลย อาจารย์ให้นักเรียนจัดกันเป็นกลุ่ม ให้ออกไปหาตัวอย่างน้ำที่มันสกปรก โสโครก บางกลุ่มอาจจะต้องได้จากห้องน้ำ,ทางเดิน, ท่อระบายน้ำเสีย ,ร่องน้ำแถวโรงอาหารและ น้ำที่ขังๆ อยู่ทั่วไป ใช่ครับอาจารย์กำลังสอนการส่องกล้องจุลทรรศน์ เพื่อให้นักเรียนส่องดูพวกเชื้อโรค หรือสัตว์ตัวเล็กๆที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า นักเรียนทุกคนต่างก็พากันออกไปข้างนอกห้องเรียนอย่างสนุกสนาน

“เธอและโกก ไม่ต้องออกไป” อาจารย์ทะนงเรียกผมและโกกไว้ เราสองคนกำลังงงๆ อยู่ว่าแกเรียกไว้ทำใม

“เรื่องที่ครูให้เธอสองคน ไปสืบเกี่ยวกับ นายระ ไปถึงไหนแล้ว” แกเริ่มต้นถามเลย จริงสิผมน่าจะบอกแกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ในสิ่งที่ผมสงสัย

“อาจารย์ครับ ผมสังเกตว่า นายระเนี่ยะ เขาทำคะแนนได้ดี เฉพาะวิชาปรนัย น่ะครับ แต่อัตนัย ไม่ค่อยดีครับ” ผมแจ้งแกไปตามความคิดของผม

“ใช่ครับอาจารย์ ผมว่ามันดูแปลกๆอยู่เหมือนกันน่ะครับ บางวิชาที่อาจารย์เอามาเฉลยในห้อง นายระยังตอบไม่ได้เลยครับ ทั้งๆที่เขาท๊อปวิชานั้นด้วยอ่ะครับ” ไอ้โกกเสริมขึ้นบ้าง

“นี่เธอสองคนกำลังจะบอกครูว่า มีความผิดปกติในข้อสอบแบบปรนัยงั้นรึ”

“ใช่ครับ” ผมสองคนรีบตอบพร้อมกัน ดังนั้นแกจึงพาผมสองคนไปที่ใต้ถุนอาคารธุรการ ซึ่งมันเป็นห้องเก็บรวบรวมข้อสอบของนักเรียนทุกชั้นปี แกรื้อค้นอยู่พักหนึ่ง ได้กระดาษคำตอบของไอ้ระ ซึ่งมันเป็นวิชาชีววิทยาของแกนั่นเอง

“ใช่จริงๆด้วย นายระ กากะบาท X ในแต่ละข้อ สองครั้ง แบบนี้มันจะไม่ถูกได้ยังไง” อาจารย์ทะนงถึงกับบ่นอุบ (เพื่อนคงเข้าใจน่ะครับ กระดาษคำตอบ เช่น ข้อ1 จะมีช่องให้กา X สี่ช่อง คือข้อ ก ข ค ง แล้วเราจะเลือก X แค่ข้อเดียว เวลาอาจารย์เอากระดาษเฉลยของตัวเองมาตรวจ โดยมากจะตัดช่องที่ถูกเพียงช่องเดียว แล้วทาบทับลงไปดังนั้น ถ้าใคร X สองข้อ ถ้าอาจารย์ไม่สังเกต จะมองไม่เห็นครับผม)

“เอาล่ะ ตอนนี้ครูรู้แล้ว เห็นทีต้องไปแจ้งอาจารย์แต่ละวิชาด้วย” ดูหน้าอาจารย์ตอนนี้ผิดหวังมาก ส่วนไอ้โกกถึงกับยิ้มเยาะ ที่รู้ว่าไอ้ระใช้วิธีโกงแบบนี้

เราสามคนกลับมาที่ห้องอีกครั้งหนึ่ง เพื่อนๆกำลังส่องกล้องจุลทรรศน์กันเพลิดเพลิน อาจารย์เรียกให้ทุกคนหยุด และบอกเพื่อนๆทุกคน ประจานความผิดของไอ้ระ ครั้งนี้ ไอ้ระถึงกับหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เพื่อนๆในห้องต่างพากันเยาะเย้ย ถากถาง และไม่มีใครคุยกับมันอีกเลย ส่วนตัวผมแล้วรู้สึกสงสารมันขึ้นมาจับใจ ยังไงมันก็ทำผิดครั้งแรก เพื่อนๆน่าจะให้โอกาสมันแก้ตัวบ้าง

“มึงจะมาเยาะเย้ยกูใช่มั๊ย มึงคิดว่ามึงเก่งมากใช่มั๊ยที่ไปบอกอาจารย์เรื่องนี้” ไอ้ระมองหน้าผมด้วยความโกรธ ผมกำลังจะพยายามเข้าไปปลอบมัน แต่ไอ้โกกนี่สิ

“ ไม่ต้องไปคุยกับไอ้คนขี้โกง แบบมัน ไอ้แกะ แค่นี้มันก็เริ่มโกงแล้ว อีกหน่อย โตขึ้น มันคงโกงได้แม้กระทั่งชาติบ้านเมือง” อ้าวไอ้โกกก็กระไร

“เออ กูมันไอ้คนขี้โกง พวกมึงไม่ต้องมายุ่งกับกู” ไอ้ระตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ ก็พอดีกับที่อาจารย์วีระเดช (สอนวิชาสังคม และเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง) เข้ามาตามไอ้ระ และอาจารย์ทะนง ไปที่ห้องฝ่ายปกครอง ผมล่ะงงมากๆ เรื่องแค่นี้ถึงกับขึ้นฝ่ายปกครองเลยหรือ

สามสิบนาทีต่อมา เสียงประกาศของโรงเรียนเรียกชื่อผม และอีแต๋น ห้องคิงส์ ให้เข้าไปพบอาจารย์วีระเดชที่ห้องปกครอง คราวนี้ผมล่ะยิ่งงงหนักกว่าเดิม

พอผมและอีแต๋นโผล่หน้าเข้าไปในห้อง ก็เจออาจารย์วีระเดช นั่งสีหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ถัดไปเป็นอาจารย์ทะนง และอาจารย์ประจำชั้นห้องแปด ใช่ครับห้องไอ้พล...ซึ่งตอนนี้ตัวไอ้พล ก็กำลังยืนอยู่ต่อหน้าอาจารย์ทั้งสาม ปากมันบวมเจ่อ น่าจะโดนหมัดใครสักคนเข้า ข้างๆมันก็คือไอ้ระ เพื่อนห้องเดียวกันกับผมนั่นเอง

“เอาล่ะ มาครบกันทุกคนแล้วน่ะ ครูจะเริ่มที่กระดาษแผ่นนี้ก่อน” ว่าแล้วอาจารย์วีระเดชก็ชูกระดาษชาร์ทสีออกฟ้าๆขนาดใหญ่พอสมควร ดูมันยับยู่ยี่ เหมือนจะโดนขยำ แต่เนื้อความในกระดาษนี่สิ ตัวหนังสือสีม่วง เขียนด้วยลายมือหรือลายเท้าก็ไม่รู้ ตัวหนังสือนั้นใหญ่โต ขนาดห่างเป็นสามเมตรยังอ่านออก ข้อความนั้นเขียนว่า

“พระเอกเกา –ี (หอสระอี) ฮีโร่ของโรงเรียน เป็นผัวกระเทย!”

“จะมีใครอธิบายเรื่องนี้ให้ครูเข้าใจว่าอย่างไร เริ่มจากนายระ” อาจารย์ชี้ไปที่ไอ้ระ ดูมันอึกๆอักๆ แต่ก็ค่อยๆพูดขึ้นมาว่า

“คือ เมื่อเช้าผมเห็นนายพล กำลังเอากระดาษแผ่นนี้ ไปติดที่บอร์ดครับ”

“แล้วยังไงต่อ”

“ผมเข้าไปห้าม ก็เลยเกิดการชกต่อยกันขึ้นครับ” ไอ้ระก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตาผม

“นั่นแสดงว่าเรารักเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนเสียชื่อเสียงใช่มั๊ย”

“ครับ” เสียงไอ้ระตอบเบาๆ

ผมถึงกับตกตลึง จังงัง งงงวย... ไอ้ระนี่มึงลงทุนต่อยกับไอ้พล เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของกูขนาดนี้เลยหรือ นี่แสดงว่า มึงไม่เคยเกลียดกูเลยใช่มั๊ย แล้วที่กูทำกับมึงเมื่อตะกี้นี้หล่ะ ที่ทำให้มึงต้องอับอาย ขายขี้หน้าเพื่อนๆทั้งห้อง โอย...ผมรู้สึกปวดหัวตึ๊บ น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มเ่อ่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“เอาล่ะ นายพล นายทำแบบนี้ทำไม” อาจารย์วีระเดช ซักไซ้ไอ้พลบ้าง

“ก็เมื่อวานนี้ นายแกะเขามาต่อยผม ที่ผมแกล้งไปแหย่แฟนมันที่บขส. อาจารย์ลองถามใครๆก็ได้น่ะครับ นอกจากนี้ นายแกะ กับ อ่ะ เ่อ่อ แต๋น ยังกอดกันกลม ต่อหน้าผู้คนเลยอ่ะครับ”

คราวนี้อาจารย์ทั้งสองท่าน ถึงกับมองผมด้วยสายตาแบบดูถูกๆ

“ไง พระเอกเกาหลี ที่แท้ก็เป็นพวกลักเพศหรอกรึ ฮึ” อาจารย์วีระเดชถึงกับยิ้มเยาะที่ใบหน้า

“แล้วตกลงเรื่องมันจริงอย่างที่เขากล่าวหารึเปล่า” อาจารย์ประจำชั้นห้องแปดโพล่งขึ้นมา

“คะ คือว่า ผะผม” ผมพูดไม่ออกครับ ดูมันตื้อๆไปหมด

แต่แล้วอาจารย์ทะนงก็กล่าวขึ้นมา เพื่อที่จะช่วยแก้ตัวให้ว่า

“ผมคิดว่า ผมรู้จักลูกศิษย์คนนี้ของผมดีทีเดียว ผมไม่เชื่อว่านายแกะจะเป็นแบบที่ถูกกล่าวหา”

“จะว่าได้รึ คราวนี้คงต้องถาม แม่นางเอกแต๋น คนนี้ดูทีสิ ว่าเรื่องมันจริง หรือไม่จริง” อาจารย์ประจำชั้นห้องไอ้พล ยิ้มเยาะเย้ยถากถาง

“อ้าว ว่าไงแต๋น ตกลงเรื่องมันจริงรึไม่จริง ตอบครูมา ให้หายข้องใจหน่อย”

อาจารย์วีระเดชซักถามอีแต๋นอย่างขึงขัง อีแต๋นมองหน้า ไอ้พล ด้วยสายตาละห้อย ก่อนที่จะเอื้อนเอ่ย ด้วยวาจา ที่ผมแทบไม่เชื่อหูตนเองว่า

“เรื่องที่พลพูด...ทุกเรื่อง...เป็นความจริง ค่ะ เอ๊ย ครับ”