บทที่ 90 " ที่รัก...เรารักกันไม่ได้ "

บทที่ 90 “ ที่รัก...เรารักกันไม่ได้ ”

“แป๊ะ แป๊ะๆๆๆ” เสียงปรบมือจากทุกคนดังกระหึ่ม ผมควรจะดีใจมั๊ยเนี่ยะ ผมอดไม่ได้ที่ชำเลืองมองไปที่ใบหน้าของพี่ชายที่รัก ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนน้ำตาของแกจะเ่อ่อล้นออกมา...ผมชะงัก...ใจหายวาบ...นี่หมายความว่า พี่ชายที่รัก...เข้าใจที่ผมร้องเพลง...เพลงนี้ยังงั้นหรือ...

“สุดยอด...เลยมึง ไอ้แกะ กูไม่อยากเชื่อว่ามึงจะร้องเพลง ได้เพราะขนาดนี้” ไอ้อ้วน กล่าวชม

“จริงๆ จริงด้วย มึงอย่าบอกน่ะว่า ที่มึงร้องได้อารมย์ขนาดนี้ หมายถึง มึงกำลังอกหัก ฮ่ะ ฮ่ะ” ไอ้จุ๊มันจะชมรึเหน็บแนมกันแน่

“โห ไม่น่าเชื่อว่านายจะร้องเพลงเพราะขนาดนี้...อืม อาจารย์วิรัช (สอนดนตรี) กำลังตามหานักร้องชายหน้าใหม่ อยู่น่ะ...นายสนใจรึเปล่า” ไอ้โชคมันกล่าวชื่นชม พร้อมเสนอตำแหน่งนักร้องชายประจำวงดนตรีของโรงเรียนให้

“เฮ้ย จริงเด่ะ นายรู้มั๊ย ไอ้แกะเนี่ยะ ร้องเพลงคู่รวมดาวก็เพราะน่ะ” ไอ้อ๊อดโพล่งขึ้นมาบ้าง

“จริงเหรอ เออ ว่าไงแกะ สนใจมั๊ย งานนี้นายจะได้ ประกบคู่กับยายชมภู่ นักร้องสาวสวย เชียวน่ะ” (อยู่ห้องเดียวกับไอ้โชค และเป็นนักร้องของโรงเรียนมาตั้งแต่ม.ต้น) ไอ้โชคเดินเข้ามาจับไม้จับมือผม

ผมได้แต่ยิ้มไปมา เพราะใจของผมตอนนี้กำลังสับสน...เป็นห่วงพี่ชายที่รักขึ้นมาเอาดื้อๆ

“น้องๆทุกคนค่ะ พี่ว่าพักกันสักแป๊ปดีมั๊ยค่ะ ขนมบัวลอยไข่หวานพร้อมแล้วค่ะ” พี่กวางบอกทุกคน ด้วยน้ำเสียงอันสดใส เต็มไปด้วยความสุข...จะไม่สุขได้อย่างไรล่ะครับ...ในเมื่อพี่ชายที่รักมีใจให้ขนาดนั้น

ทุกคนนั่งลงที่เสื่อพักผ่อนกันตามอิริยาบท ตอนนี้ใครคู่ใครเริ่มเห็นได้ชัดเจน ไอ้โชคเริ่มประกบคุยจ้อกับไอ้ก้อย ไอ้อ้วนก็มีไอ้อ๊อดมาบริการอยู่ใกล้ๆ ส่วนไอ้ซอน่ะรึ...นั่นไง ไอ้จุ๊ยกถ้วยขนมมาเผื่อมันถึงที่ ...แล้วยังงี้จะไม่ให้กูคิดว่า...มึงสองคนเป็นแฟนกันได้ไงว่ะเนี่ยะ ...ทั้งๆที่มันน่าจะบริการวาดมากกว่าไอ้ซอสะอีก ส่วนผมโดนไอ้โกกนั่งประกบส่วนอีกข้างเป็นไอ้ม้วน เราสามคนกำลังคุยกันเรื่องสัพเพเหระ...นอกนั้นไอ้เบนซ์กับไอ้เท่งกำลังไปช่วยพี่กวางตักขนม

พี่ชายที่รักทำหน้าที่ต่อยไข่ลงไปในน้ำกระทิที่ผสมน้ำเชื่อมเอาไว้ ใครชอบแบบสุกๆ หรือแบบยางมะตูม ก็ให้บอกแก...ส่วนผมพี่ชายที่รักรู้ดีอยู่แล้วว่า...ผมชอบแบบยางมะตูม

“พี่เอกค่ะ เดี๋ยววาดเอาไปให้แกะเองค่ะ” ผมได้ยินเสียงวาดพูดขึ้นมาเบาๆพอให้ได้ยิน พี่ชายที่รักจึงเปลี่ยนถ้วยที่มีไข่แบบไม่สุกให้วาด จากนั้นวาดก็ถือถ้วยขนมมาสองถ้วย แล้วนั่งลงข้างๆ ทำให้ไอ้โกกกับไอ้ม้วนต้องลุกไปเอาขนมมากินเอง

“ขอบใจน่ะวาด” ผมรับถ้วยขนมมาถือพร้อมกับยิ้มให้

“ไม่เป็นไร เออ เพลงเมื่อกี้ ร้องได้เพราะดีนี่ อย่าบอกน่ะว่าเธอหมายถึง...ยายกรน่ะ” วาดอมยิ้มเล็กน้อย ส่วนผมสะดุ้งเฮือกทีเดียว...ดีแล้วล่ะที่เธอเข้าใจแบบนั้นน่ะ วาด...ถ้าเธอเข้าใจว่า หมายถึงพี่ชายที่รักล่ะก็...ผมไม่อยากไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้...แต่ก็นั่นแหละมีอยู่คนหนึ่งที่รู้เรื่องนี้ดี...ก็พี่หมวดไงล่ะ

“อืม...คงจะยังงั้นมั๊ง” ผมตอบไปแกนๆ

“บอกแล้วไง...อย่าคิดมาก...เธอดูคู่นั้นสิ น่ารักดีเนอะ” วาดพยักเพยิดให้ผมหันหน้าไปดูพี่ชายที่รักกับพี่กวางที่กำลังกระหนุงกระหนิง ช่วยกันทำบัวลอยไข่หวานให้พวกเราอยู่...ดูๆไปก็น่าจะลงตัวดีแล้วน่ะ...สำหรับคู่รักคู่ใหม่...ในตอนนี้หัวใจผมเริ่มชาชินแล้ว ไม่รู้เพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะว่าได้คุยกับวาด...หรือได้ระบายออกทางด้านการร้องเพลงก็อาจเป็นได้

ผมกลับมาคุยกับวาดต่อด้วยเรื่องอื่นๆ เพื่อเบี่ยงประเด็น...จนกระทั่งมีตอนหนึ่งที่วาดพูดขึ้นมาเกี่ยวกับพี่ภูมิ

“แกะ แล้วพี่ภูมิรู้รึยัง ว่าพี่กวางรักพี่เอกน่ะ”

“ไม่รู้สิ แต่เอ..ลืมไปเลยน่ะเนี่ยะ ว่างานนี้ขาดใครไปอีกคน...นี่แสดงว่าพี่กวางไม่ได้เชิญพี่ภูมิหรอกหรือ” ผมบ่นขึ้นมาเปรยๆ

“อ้าว ถ้าพี่ภูมิมาก็ได้รู้กันน่ะสิ ว่าพี่กวางเลือกใคร...เออ อีกอย่างน่ะ เห็นพี่กวางบอกจะพาพวกเราไปเที่ยวน้ำตกพรุ่งนี้แหละ งานนี้ได้เจอพี่ภูมิแน่”

“จริงอ่ะ เอาอีกแล้วพี่กวางไม่เห็นบอกเราเลย” ผมก็บ่นไปตามเรื่องแหละครับ ถึงยังไงผมก็เลยตามเลยอยู่ดี

จากนั้นพวกเราก็ร้องรำทำเพลงกันต่อจนเกือบตีหนึ่ง จึงแยกย้ายกันไปนอน งานนี้ทุกคนเลยตกลงค้างที่บ้านผมกันหมด สองสาวไอ้ก้อยกับวาดนอนห้องพี่กวาง พี่ชายที่รักนอนห้องผมคนเดียว ส่วนตัวผมและพวกแก๊งค์ตัวแสบนอนกองกันอยู่ห้องรับแขก (ไม่รู้เบียดกันไปได้ไงตั้ง 10 คน ซึ่งมี ผม ไอ้โกก ไอ้ม้วน ไอ้เท่ง ไอ้โชค ไอ้เบนซ์ ไอ้จุ๊ ไอ้ซอ ไอ้อ้วน และไอ้อ๊อด)

วันรุ่งขึ้นตอนสายๆพวกเราก็เตรียมตัวกันไปเที่ยวน้ำตก พี่ชายที่รักเป็นลูกมือให้พี่กวางทำกับข้าวกลางวันเพื่อไปรับประทานในป่าที่อุทยาน ทั้งคู่ลุกขึ้นมาเตรียมงานตั้งแต่เช้า... ทุกสิ่งทุกอย่างพร้อม สะเบียงอาหาร เครื่องดื่ม น้ำอัดลม ฯลฯ ถูกลำเลียงขึ้นหลังรถเรียบร้อย ไอ้เท่งเตรียมขับรถ ซึ่งเป็นรถกระบะแบบสองตอน สาวๆนั่งหน้า ส่วนหนุ่มๆนั่งข้างหลัง จะได้ถือโอกาสดีดกีตาร์ร้องเพลงไปด้วย

ผมเดินมาเป็นคนสุดท้ายเพื่อปิดประตูั้รั้ว เห็นพี่ชายที่รักสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์อยู่ ด้วยความเคยชิน ผมจึงคิดว่ากำลังจะไปซ้อนท้าย...แต่แล้ว

“ดำ อย่าขับเร็วน่ะ กวางไม่ค่อยถนัดซ้อนมอเตอร์ไซค์” ว่าแล้วพี่กวางในชุดทะมัดทะแมงกางเกงยีนส์แบบขาสามส่วนกับเสื้อยืด คลุมทับด้วยแจ๊คเก๊ตสีดำอีกที...ใช่เสื้อแจ๊คเก๊ตนั่นมันคือของพี่ชายที่รัก...พี่กวางก้าวขาขึ้นไปคร่อมซ้อนท้ายอย่างทันท่วงที...

ผมตกตลึงอยู่กับที่ ใจหายอีกรอบ ...เออ จริงสิน่ะ ตอนนี้เราไม่ใช่...ไม่ใช่คนรักของพี่ชายที่รักอีกต่อไปแล้ว...

พี่ชายที่รักมองผ่านแว่นดำมาที่ผมแว่บหนึ่ง...ผมไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ จากนั้นแกก็หันหลังไปยิ้มแย้มให้พี่กวาง

“จับดีๆล่ะ เกาะเอวดำก็ได้ เดี๋ยวตกน่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” เสียงหยอกเย้ากันและกันอย่างมีความสุขขนาดนี้...ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน...

“ไอ้แกะ มัวยืนเซ่ออยู่ทำไม ขึ้นรถเร็ว” ไอ้จุ๊ตะโกนเรียก ผมเลยกระโดดขึ้นหลังรถไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ไอ้โชคเห็นว่าข้างหน้าว่างเลยลงไปนั่งคู่กับไอ้ก้อย ส่วนวาดนั่งข้างไอ้เท่งที่เป็นคนขับ

พี่ชายที่รักกับพี่กวางขับรถนำไปก่อน ส่วนพวกแก๊งค์ตัวแสบก็เริ่มต้นร้องเพลง...ยกเว้นตัวผมที่เฝ้าเหม่อมองพี่ชายที่รักกับพี่กวางที่ขับรถมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างหน้า ด้วยหัวใจที่ยังคงปวดร้าว...มันทั้งจุก ทั้งเจ็บระคนกัน...ทำยังไงดีล่ะครับทีนี้ ทำไมเรายังไม่ลืมพี่ชายที่รักสะที

พวกเรามาถึงน้ำตกประมาณบ่ายโมง เพราะเสียเวลาพาเพื่อนๆแวะดูสัตว์ป่า และรับประทานอาหารกลางวันกัน...ผมไม่ได้เจอพี่ภูมิเลย เจ้าหน้าที่แจ้งว่าพี่ภูมิไปดูงานต่างจังหวัดคงจะกลับอีกสัปดาห์ถัดไป...ผมยืนเหม่อมองไปที่น้ำตก...ใช่น้ำตกแห่งนี้ยังคงสวยงามไม่เปลี่ยนแปลง และนั่นโขดหินที่ผมกับพี่ชายที่รักเคยพรอดรักกัน...และหลังม่านน้ำตกนั่น ที่พี่ชายที่รักยอมเป็นฝ่ายรับ ขึ้นไปขย่มขโยกจนผมติดอกติดใจท่า “นั่งเทียน” มาจนทุกวันนี้ ...แต่บัดนี้ มันคงเหลือแต่ความทรงจำแล้วกระมัง...

“โห น้ำตกสวยจังว่ะ เล่นน้ำกันเถอะพวกเรา” ไอ้เท่งตะโกนบอกเพื่อนๆ ก่อนที่มันจะเหลือแต่กางเกงบอลขาสั้น แล้วกระโดดลงน้ำเป็นคนแรก

“เดี๋ยวๆ มึงรอกูด้วย” ไอ้เบนซ์และคนอื่นๆก็กระโดดน้ำกันตามไปติดๆ

จากนั้นพี่กวาง วาดและไอ้ก้อยก็ตามลงไป ส่วนผมกับพี่ชายที่รัก ต่างก็นุ่งกางเกงขาสั้นกันคนละตัว..กำลังเตรียมตัวลงเล่นน้ำเช่นกัน

“แกะ เดี๋ยวก่อน พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อย” พี่ชายที่รักดึงข้อมือผมเอาไว้ บริเวณนี้มีโขดหินบังอยู่ ดังนั้นจึงยากที่ใครจะมองเห็น

“อ่ะ เ่อ่อ เรามีอะไรต้องพูดกันอีกเหรอ” ผมเริ่มน้ำตาคลอเบ้า

“เมื่อคืน แกะร้องเพลงให้ใคร บอกพี่มาน่ะ”พี่ชายที่รักดึงผมเข้าไปกอดพร้อมกับร้องไห้

“แกะ...ยังรักพี่ใช่มั๊ยครับ รู้มั๊ยพี่คิดถึงแกะทั้งคืน ฮัก ฮัก” พี่ชายที่รักสะอื้น ผมดันตัวพี่ชายที่รักออกมา พร้อมจ้องใบหน้าของแกชัดๆ...พระเจ้าช่วย ขอบตาบวม เหมือนผ่านการร้องไห้ทั้งคืน...นี่แสดงว่าพี่ชายที่รัก ยังไม่อาจตัดใจจากเราได้กระนั้นหรือ

ผมควรดีใจหรือเสียใจกันแน่ พี่ชายที่รักผมอยากจะบอกพี่เหลือเกิน พี่ตะหากที่ผมทั้งรักและบูชา ในตอนนั้นถึงแม้ว่าผมจะสับสนเรื่องกรกนก...แต่ทว่าตอนนี้ผมรู้แล้ว..ผมรู้จากก้นบึ้งของหัวใจของผมเอง...พี่ชายที่รักคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ผมพร้อมที่จะฟันฝ่า..เดินเคียงคู่กัน และครองรักกันตลอดไป

แต่ทว่า ผมก็ไม่อาจรั้งพี่เอาไว้ได้เช่นกัน พี่เดินไปถูกทางแล้ว อย่าจมปลักอยู่กับคนเลวๆอย่างผมเลย ...อีกอย่างผมจะให้พี่กวางผิดหวังไม่ได้....

“ใครบอก ผมก็ร้องเพลงไปงั้นแหละ” ผมพยายามกันตัวแกออกห่าง

“แต่วาด บอกพี่แล้ว เรื่องกรกนก เ่อ่อ ที่พี่สาวกรกนกจับแกะแยกออกจากกัน” พี่ชายที่รักพยายามจะเข้ามากอดอีก...

“นั่นไม่ได้หมายความว่า ผมไม่ได้รักกรกนกนี่ครับ ฮัก ฮัก” ผมสะอื้นออกมาบ้าง

“แกะ เราอย่าทรมานใจกันเลยน่ะ พี่รู้ว่าแกะลืมพี่ไม่ได้ และพี่ก็ลืมแกะไม่ได้เช่นกัน” ตอนนี้แกเข้ามากอดผมแนบแน่นเกินที่ผมจะทัดทาน...ผมเองก็กอดแกกระชับเหมือนกัน ...โอว์ช่างอบอุ่นเหลือเกิน พี่ชายที่รักผมรู้สึกเหงาและว้าเหว่จังเลยครับ คงเป็นเพราะคิดถึงอ้อมกอดของพี่นี่เอง...นี่ผมคงจะลืมพี่ชายที่รักไม่ได้แน่แท้ทีเดียว

“แล้วพี่ เ่อ่อ รักพี่กวางบ้างมั๊ยครับ”ผมอยากจะหยั่งเชิงดูว่า ที่แกทำทีเป็นตอบรับรักพี่กวางเมื่อคืนนั้น แกต้องการประชดผมรึเปล่า

“พี่ อะ เอ่อ ถ้าแกะไม่มีใคร พี่จะอยู่กับแกะ”

“พี่ยังไม่ได้ตอบผมเลยน่ะ ว่ารักพี่กวางรึเปล่า” ผมจ้องตาแกเขม็ง

“ก็ ระ รัก แต่ถ้าไม่มีแกะ คะคือ พี่...” พี่ชายที่รักก้มหน้าลงมองที่พื้น นั่นก็หมายความว่า ถ้าพี่ชายที่รักไม่มีผมสะคน แกก็คงรักพี่กวางได้สนิทใจ แต่ที่แกมาคุยกับผมอีกครั้ง คงเข้าใจว่าผมเลิกกับกรกนกแล้ว...

“ดำ ดำจ๊ะ อยู่ไหนเอ่ย ” เสียงพี่กวางตะโกนเรียก ทำให้ผมได้สติอีกครั้ง

“พี่กวางเรียกแล้ว พี่ไปเถอะ แล้วก็ลืมผมซะ เรื่องระหว่างเรามันจบลงแล้ว” ผมตัดใจผลักร่างแกออกไปเบาๆ

“แต่แกะ แค่แกะบอกมาคำเดียว ว่าแกะรักพี่ อยากจะอยู่กับพี่ พี่ก็จะไปสารภาพกับกวางเดี๋ยวนี้”

“หยุดน่ะ!” ผมตะโกนดังลั่น จนพี่ชายที่รักสะดุ้งโหยงระคนแปลกใจ สายตาที่มองมาเหมือนมีคำถามมากมาย

“ผมจะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้ และผมยังคงรักกรกนกเหมือนเดิม ไม่ว่าจะให้ผมรออีกกี่ปี ผมก็จะรอ” ผมยืนยันหนักแน่น จนพี่ชายที่รักถึงกับน้ำตาไหลพราก

“แกะ อยากให้มันเป็นอย่างนี้ใช่มั๊ย ฮัก ฮัก” พี่ชายที่รักสะอื้นจนตัวโยน

“ใช่ครับ พี่ดำครับ เราสองคนคงรักกันไม่ได้...แต่เป็นพี่น้องกันก็น่าจะดีแล้ว ฮัก ฮัก” ผมเองก็กลั้นน้ำตาไม่ได้เช่นกัน

“พี่ชายที่รักครับ เราจะเก็บความทรงจำที่ดีนี้ เอาไว้ตลอดไปน่ะครับ ฮือ ฮือ” เราสองคนกอดกันอีกครั้ง...แน่นขึ้นกว่าเดิม

“เราจะเป็นพี่น้องที่รักกันน่ะครับ และตลอดไป ฮือ ฮือ” ผมยังคงพล่ามต่อ

“ดำ ดำค่ะ อยู่ไหนค่ะ” เสียงพี่กวางใกล้เข้ามา

“ลาก่อนครับ น้องชายที่รัก ขอให้น้องโชคดี กับทางที่เลือกเดิน”

“พี่ก็เช่นกันครับ อย่านอกใจพี่กวางน่ะครับ ไม่งั้นผมเอาพี่ตายแน่”

“ครับ พี่ให้สัญญา” ว่าแล้วพี่ชายที่รักก็ผละจากอกผมไป เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่กวางโผล่หน้ามาพอดี

“ครับ ไปแล้วครับ” ว่าแล้วพี่ชายที่รักก็จูงมือพี่กวางเดินลงน้ำจากไป

ผมคงได้แต่ร้องไห้ และยืนอยู่ตรงนั้นอีกเป็นนานสองนาน พี่ชายที่รักครับ คราวนี้พี่คงเดินทางไปในทางที่ถูกต้องเสียที โดยไม่มีน้องชายคนนี้อยู่ในหัวใจอีกต่อไป...ขอให้พี่สองคนโชคดีครับ...

****************************************

ขอวันนี้ให้จบกัน ความสัมพันต้องไกลห่าง

เราไม่ควรเดินรวมทาง คืนหัวใจให้กับเขา

ดีอยู่แล้วเธอกับเขาเคียงคู่กาย จะให้ฉันอยู่ตรงไหน

*ผิดที่ฉันรักเธอเหลือเกิน สุดจะห้ามใจ

ให้ฉันทำอย่างไร แต่ว่าเรารักกันไม่ได้

เจ็บปวดเท่าไรแต่ฉันต้องตัดใจ จะขอเดินจากไปตามทาง

แม้วันนี้ต้องปวดใจ ทนหนาวกายยังดีกว่า

ยอมรับความจริงผ่านมา กลืนน้ำตาเพื่อข่มใจ

ก็เพราะเขามีแต่เธอเคียงข้างกาย ไม่อยากเป็นคนทำลาย

(*)

แค่มองเห็นเธอไกลไกล ฉันก็สุขใจ

ได้เห็นเธออยู่ดี ที่ได้แอบรัก

ผิดที่ฉันรักเธอเหลือเกิน สุดจะห้ามใจ

ให้ฉันทำอย่างไร แต่ว่าเรารักกันไม่ได้

เจ็บปวดเท่าไรแต่ฉันต้องตัดใจ จะขอเดินจากไป

(*)

****************************************