บทที่ 88 " ขอเพียง...ยกโทษ "

บทที่ 88 “ ขอเพียง...ยกโทษ ”

“ก็ อ่ะ เ่อ่อ พี่สาวเรา ต้องการให้เราแยกจากกัน ฮือ ฮือ” กรกนกพูดไปร้องไห้ไป ส่วนผมน่ะรึ ไม่ต้องพูดถึง หัวใจมันหล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว ยืนตัวแข็งทื่อ น้ำตาเริ่มเ่อ่อล้นออกมา ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของผมกันแน่ ผมผละพี่ชายที่รัก ให้เดินทางไปในทางที่ถูกต้อง...และก็หวังว่าตัวเองจะเริ่มต้นกับแฟนสาวเหมือนกัน ...แต่นี่อะไร ไปๆมาๆ ผมต้องเสียคนรักไปถึงสองคนพร้อมกันอย่างนั้นหรือ....

“แกะ เป็นอะไรครับ มีอะไรรึเปล่า ....” พี่หมวดปราดเข้ามาหาเราสองคน ที่กำลังร้องไห้กันอยู่ ซึ่งตอนนี้ผมกับกรกนกหลบมุมเพื่อนๆอยู่ข้างๆรั้ว โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตุเห็น ดูเหมือนว่า มีพี่หมวดคนเดียวที่เอาใจใส่ เฝ้ามองดูคนนั้นคนนี้อยู่ตลอดเวลา....อาจจะเป็นเพราะอาชีพตำรวจของแกกระมัง...แกจึงน่าจะทราบดีถึงความผิดปกติของเราทั้งสองคน

“พะ พี่หมวดครับ พี่สาวกรกนก จะแยกเราสองคนออกจากกันครับ ” ผมจ้องหน้าพี่หมวดผ่านม่านน้ำตา...เหมือนกำลังหาที่ยึดเหนี่ยว เพราะตอนนี้ผมมีความรู้สึกว่า มีพี่หมวดคนเดียวที่ผมพอจะพึ่งพิงได้...

“อะไรน่ะ!” พี่หมวดตกใจไม่แพ้ผม แต่ดูเหมือนความเป็นผู้ใหญ่ของแก จะทำให้แกสุขุม และมีความคิดที่ดี

“เอาล่ะๆ ใจเย็นๆ ค่อยๆเล่าให้พี่ฟังน่ะครับ เผื่อพี่มีอะไรพอที่จะช่วยได้” พี่หมวดเข้ามาตบหลังผมเบาๆ และหันไปมองกรกนกด้วยความเห็นใจ

หลังจากที่พี่หมวดรับทราบเรื่องราวแล้ว แกจึงอาสาไปส่งกรกนก พร้อมกับผม โดยแกจะพยายามพูดกับพี่สาวกรกนกให้เข้าใจ แกพยายามปลอบเราทั้งคู่ให้หยุดร้องไห้ และบอกให้กรกนกไปล่ำลาพ่อแม่ และแจ้งทุกคนว่า พี่สาวโทรมาตาม จึงไม่มีใครสงสัยอะไร แม้กระทั่งเจ้าวาดก็ไม่ได้ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย

พี่หมวดขับรถพาผมกับกรกนกไปบ้านพักอาจารย์ที่โรงเรียนเก่าผม โดยผมนั่งหน้าคู่กับแก ส่วนกรกนกนั่งข้างหลังคนเดียว ตอนนี้เราทั้งคู่อาการเริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว เพราะคำปลอบใจของพี่หมวดนั่นเอง...พอไปถึงบ้านพักอาจารย์...ก็เจอรถปิคอัพแบบสองตอนบรรทุกของเต็มคันรถ อยู่หน้าบ้าน อาจารย์ชายซึ่งเป็นแฟนของพี่สาวกรกนกกำลังเช็คของอยู่ข้างๆรถ

“สวัสดีครับอาจารย์ กำลังจะออกเดินทางหรือครับ ขอโทษทีครับที่มาส่งกรกนกช้าไปหน่อย” ผมยกมือไหว้ ในขณะที่กรกนกรีบออกตัวเข้าบ้านไปจัดของ แล้วผมก็แนะนำให้พี่หมวดรู้จักกับแฟนของพี่สาวกรกนก...จากนั้นแกก็เข้ามาปลอบใจผมอีกคน

“แกะเอ๊ย ครูว่าเรื่องของเธอกับยายกรเนี่ยะ ท่าทางจะลำบากนิดหนึ่งน่ะ”

“ทำไมล่ะครับอาจารย์” ผมตั้งคำถามทันที เพราะอยู่ๆทำไมพี่สาวกรกนกถึงสั่งห้าม

“ก็วันนี้ยัยกรดันทุรัง ไปบ้านเราน่ะสิ พี่สาวเขาไม่ได้อนุญาต เขาเลยโกรธ”

“แต่เรื่องแค่นี้ เขาไม่น่าจะห้ามให้เด็กสองคนคบกันนี่ครับ” พี่หมวดเริ่มเสริมขึ้นบ้าง

“เรื่องของน้องสาวชั้น แล้วคุณเป็นใคร..มายุ่งอะไรด้วย” อาจารย์พี่สาวกรกนก เดินออกมาจากทางหลังบ้าน ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก จะด้วยใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับกรกนก หรือเพราะว่าความสวยที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เลยทำให้พี่หมวดถึงกับสะดุ้งตกตลึง จ้องตาไม่กระพริบ

“ผมร้อยตำรวจโท.....มีศักดิ์เป็นพี่ชายของแกะครับ” พี่หมวดแนะนำตัวขึ้น

“สวัสดีครับ อาจารย์” ผมยกมือไหว้แกบ้าง เผื่อแกจะได้เห็นอกเห็นใจผม แม้แต่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี

“อืม หวัดดี...เป็นพี่ชายแกะหรอกหรือ ดีล่ะ เรามีเรื่องที่จะตกลงกัน” พี่สาวกรกนก รับไหว้ผมแบบแกนๆ และหันไปคุยกับพี่หมวดต่อ

“จะยืนคุยกันตรงนี้เลยหรือ ผมว่าเข้าไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่าน่ะครับ” แฟนพี่สาวกรกนกพูดขึ้นดังนั้น พวกเราทั้งสี่คนจึงเข้าไปนั่งสนทนากันที่โซฟา ข้างในบ้าน

“เริ่มเรื่องเลยน่ะค่ะ ตอนนี้ดิฉันกำลังจะย้ายกลับที่จังหวัด....(บ้านเกิดของกรกนก) และดิฉันจะให้ยัยกรย้ายตามดิฉันไปด้วยเมื่อแกเรียนจบ ม.4” พี่สาวกรกนกพูดขึ้นก่อนคนแรก

“แล้วไงครับ มันก็ไม่น่าจะเกี่ยวอะไร กับความรักระหว่างเด็กสองคนนี่ครับ” พี่หมวดแย้งขึ้น

“ก็นี่แหละค่ะ ที่ดิฉันกำลังจะบอกคุณอยู่นี่ไงค่ะ เด็กสองคนยังเด็กเกินไป ที่จะมีความรักค่ะ ดิฉันจึงสั่งห้ามน้องสาวดิฉันเสมอมา ไม่ให้คบกับเด็กผู้ชาย ดิฉันต้องการให้แกตั้งใจเรียนอย่างเดียวค่ะ”

“แต่เด็กคบกัน ก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายไม่ใช่หรือครับ ไม่ได้กระทบกับการเรียนสะหน่อย” พี่หมวดแย้ง

“จะไม่กระทบได้ไงค่ะ คุณมั่นใจน้องชายตัวดีของคุณแค่ไหน อยู่โรงเรียนเก่าล่ะก็เจ้าชู้เป็นที่หนึ่งเลย” พูดเสร็จแกก็หันมามองหน้าผมเชิงตำหนิ และจังหวะเดียวกัน พี่หมวดเองก็เหมือนจะรู้ดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องระหว่าง แจ๊ด...พี่ชายที่รัก...หรือแม้แต่ตัวพี่หมวดเองก็เถอะ พี่หมวดหันมามองหน้าผมแว่บหนึ่ง ในเชิงตั้งคำถาม...ทำนองว่า...ยังมีใครอีกมั๊ย...โดยเฉพาะก่อนหน้านี้ที่โรงเรียนเก่า...ทำไมพี่สาวกรกนกถึงกับตราหน้าได้ว่า ผมเป็นคนเจ้าชู้ประตูดิน ขนาดนี้

“นี่ดิฉันจับทั้งคู่แยกจากกันมาครั้งหนึ่งแล้วน่ะค่ะ ไม่คิดว่าจะยังแอบคบกันอีก”

“ว่าไงเจ้าแกะ เธอมีอะไรจะพูดมั๊ย ครูคิดว่าครูตกลงกับเธอมาแล้วครั้งหนึ่งไม่ใช่เหรอ” คราวนี้พี่สาวกรกนกหันมาเล่นงานผมเต็มๆ

“แต่อาจารย์ครับ เรา อ่ะ เอ่อ รักกันครับ ผะ ผมรักกรกนกครับ” ผมพูดได้แค่นี้จริงๆครับพี่น้อง

“รักกัน ยังเด็กทั้งคู่เนี่ยะน่ะ ถามจริงตอนนี้เธออายุเท่าไหร่กันเชียว แถมเธออายุยังน้อยกว่ายัยกรด้วยซ้ำ เธอน่ะมีศักดิ์เป็นน้องริจะมาจีบรุ่นพี่ได้ยังไง”

“อะไรกันน่ะครับ แกะกะกรกนกไม่ใช่รุ่นเดียวกันหรอกหรือครับ” พี่หมวดโพล่งขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

“ดิฉันล่ะงง คุณจริงๆเลยค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นพี่ชายประสาอะไร ไม่ทราบว่าน้องชายตัวดีของคุณน่ะ เรียนก่อนอายุหนึ่งปี ดังนั้นตอนนี้ยัยกร อายุ 16 ส่วนเจ้าตัวดีนี่แค่ 15 เอง”

“ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนนี่ครับ อายุอ่อนกว่ากันแค่ปีเดียวเอง ดีสะอีกแสดงว่าน้องชายของผมโตเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุ น่าจะดีใจไม่น้อยนี่ครับ”

“แต่ดิฉันรับไม่ได้ค่ะ ดิฉันต้องการให้น้องสาวของดิฉัน มีหัวหน้าครอบครัวที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ ขืนคบเจ้าตัวดีนี่ต่อไป ก็เหมือนกับว่าคบกับเด็กสร้างบ้าน รังแต่จะหาความทุกข์ใส่ตัว และดิฉันก็ไม่รู้อ่ะน่ะค่ะ ว่าน้องชายตัวดีของคุณจะไปหว่านเสน่ห์เจ้าชู้กับสาวๆอีกมากน้อยแค่ไหน.....”

การสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆ....สรุปพี่สาวกรกนกยืนกรานเด็ดขาดให้เราทั้งคู่เลิกติดต่อกัน....แต่เนื่องจากวาทะศิลป์ของพี่หมวด ในการประนีประนอม ก็เลยทำให้พี่สาวกรกนกยอมอ่อนข้อให้ ว่าถ้าจบม.6 เมื่อไหร่...และถ้ายังรักกันอยู่จริง จะยอมให้คบกันดูอีกครั้ง เพื่อพิสูจน์ว่าผมเป็นคนรักเดียวใจเดียวกับกรกนกจริงๆ...

ผมก็เลยต้องกลับบ้านด้วยจิตใจที่หดหู่เสียเต็มประดา... การสั่งห้ามไม่ให้ผมติดต่อกัน แม้แต่ทางจดหมาย..เป็นเวลาอีกกว่าสองปี ก็ดูเหมือนว่า ความหวังระหว่างผมกับกรกนกดูเลือนลางเต็มที เพราะถ้าหากว่าในอนาคตข้างหน้า..กรกนกเจอใครที่เหมาะสมกว่า...อาจจะโดยการชักนำของพี่สาวหรือแม้แต่ความตั้งใจของทางครอบครัว ที่จะให้กรกนกมีคู่ครองที่ดูมีอายุมากกว่า ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรคชิ้นสำคัญ ไม่มีอะไรเป็นการันตีได้เลยว่า ความรักระหว่างผมกับกรกนกจะมีโอกาสสานต่อไปได้อีกหรือไม่...นั่นหมายถึงผมต้องสูญเสียแฟนสาวไปโดยปริยาย

พี่หมวดมาส่งผมถึงบ้านแล้วก็จะถือโอกาสเดินทางกลับเลย เพราะจะต้องเข้าเวรแต่เช้า แกพยายามปลอบใจผมอยู่พอสมควร ไม่ให้ผมคิดมากเรื่องกรกนก ในตอนนี้ให้ผมตั้งใจศึกษาเล่าเรียนให้เต็มที่ ไม่อยากให้ผมเอาเรื่องของแฟนสาวมาเป็นอุปสรรคในการเล่าเรียน...พี่หมวดแยกตัวไปล่ำลาพ่อแม่ ซึ่งตอนนี้ท่านทั้งคู่คงกำลังดูทีวีกันอยู่ข้างในบ้าน ปล่อยให้เด็กๆสนุกสนานกันอย่างเต็มที่...แสงไฟหน้าบ้านส่องสว่างไปทั่วบริเวณสนาม ทำให้บรรยากาศดูครึกครื้นดีทีเดียว

ผมกำลังเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆ ที่กำลังล้อมวง ร้องเพลงกันอยู่ โดยมีไอ้อ้วน กับไอ้ซอเจ้าเก่าเป็นมือดีดกีตาร์ ดูเหมือนทุกคนจะมีความสุขกันเหลือเกินโดยเฉพาะคู่รักคู่ใหม่อย่างพี่ชายที่รักกับพี่สาวของผม...ผมเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุด...หยุดฟัง...ฟังเสียงของคนรักกัน ที่กำลังถ่ายทอดออกมาทางเสียงเพลง เพลงนั้นเป็นสื่อที่นำพาความรักให้แก่กันและกัน...แต่ผมกลับเต็มไปด้วยหัวใจที่ปวดร้าว...แสนสาหัสเหลือเกิน

“โน่นแน่ะนกเขาคู...จุ๊ก จุ๊กกรู นกมันเฝ้าคูหาชู้มัน” พี่ชายที่รักกำลังร้องเพลงพร้อมกับยิ้มหน้าบานด้วยความสุข ส่งสายตาหยาดเยิ้มไปหาพี่สาวของผม

“โถ โก่งคอทำเสียงหวาน...ช่างน่าสงสารนกกระไรใจข้า...” พี่กวางเองก็ร้องเพลงตอบด้วยความสุขไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

“........................................”

“........................................”

ผมไม่รู้ว่าทั้งคู่ร้องเพลงท่อนใดต่อไปอีก แต่ที่แน่ๆตอนนี้ผมกำลังหูอื้อ ตาพร่าพราย หัวใจที่มันห่อเหี่ยวจากเรื่องกรกนกมาก่อนหน้านี้....ในตอนนี้มันกลับเจ็บปวดมากกว่าเดิท เจ็บปวดรวดร้าวเสียนี่กระไร...เหมือนมีเข็มเป็นร้อยเป็นพันทิ่มแทงไปที่หัวใจของผม ราวกับห่าฝนก็ไม่ปาน....นี่มันคืออะไรกัน....สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้านี้...มันไม่ใช่ความจริงใช่มั๊ย ใครช่วยบอกผมที...

“แกะ แกะ เป็นอะไรรึเปล่า” พี่หมวดเดินย้อนกลับมาจากข้างในบ้าน เข้ามาพยุงร่างกายของผมที่ตอนนี้มันอ่อนล้า...แทบล้มทั้งยืน

“พี่หมวด ฮือ ฮือ ผะ ผม....” ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดพี่หมวดแน่น หัวใจกำลังสลาย เหมือนตายทั้งเป็น พี่หมวดหันไปมองพี่ชายที่รักกับพี่กวาง ที่ำกำลังร้องเพลงกันอยู่ เหมือนคนรักกันปานจะกลืน...ดูเหมือนแกจะเข้าใจอะไรได้โดยง่าย จึงอุทานขึ้นมาเบาๆว่า

“แกะ นี่ไม่ได้หมายความว่า แกะ...แกะรักเจ้าดำ...รักมากขนาดนี้เชียวหรือ” พี่หมวดพยายามลากผมออกมาอยู่ในมุมมืดภายในรั้วประตูหน้าบ้าน จากนั้นแกก็กอดผม เอามือลูบที่ศรีษะ และแผ่นหลังไปมา ด้วยความแผ่วเบา เพื่อถ่ายเทความอบอุ่นออกมา...

“ร้องไห้เถอะน่ะ น้องชายของพี่ ร้องให้พอ...อย่าลืมว่า ต่อไปนี้ แกะยังมีพี่่ชายคนนี้ ที่จะดูแลแกะ ตลอดไป....” พี่หมวดกล่าวด้วยเสียงสั่นพร่าที่ผมพอจะจับใจความได้

“โฮ....พี่หมวดครับ ผม ฮือ ฮือ...” ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น จนตัวสั่นสะท้าน ร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหล....ผมจำไม่ได้ว่าผมอยู่ในอ้อมกอดของพี่หมวดนานแค่ไหน จนกระทั้ง เสียงเอะอะ ของเพื่อนๆดังขึ้น คงจะเป็นการเล่นเกมส์ร้องเพลงอะไำรสักอย่าง นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมตื่นจากภวังค์

“พี่หมวดจะกลับแล้วไม่ใช่หรือครับ ผมไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณพี่หมวดมากครับ” ผมผละออกจากอกพี่หมวด

“แกะ พี่กลับพรุ่งนี้เช้าก็ได้น่ะครับ พี่เป็นห่วงแกะน่ะครับ” ในจังหวะนั้นพี่ชายที่รัก กำลังแยกตัวจากกลุ่มเพื่อเตรียมเตาแก๊สปิกนิค จัดการต้มบัวลอยไข่หวาน พอดีแกหันมามองเห็นผมกับพี่หมวดยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้ว แกจึงรีบเดินดุ่มๆเข้ามาหาเราสองคนทันที

“อ้าว แกะ ไปส่งแฟนมาแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง พี่สาวเขาต่อว่าอะไรรึเปล่า” พี่ชายที่รักครับ ทำใมตอนนี้สำเนียงของพี่ช่างห่างเหินเหลือเกินครับ

“ก็ต่อว่านิดหน่อยอ่ะครับ แล้วพี่ดำเป็นยังไงบ้างล่ะครับ เห็นร้องเพลงสนุกเชียว” อ้าว กูก็พลอยพูดจาห่างเหินไปด้วยน่ะเนี่ยะ...

“อืม กวางเขาร้องเพลงเพราะ พี่ก็เลยต้องเต็มที่หน่อย” แกพูดไปตาเป็นประกายไป แต่แกไม่รู้หรอกว่า คำพูดเมื่อกี้ มันจะทิ่มแทงหัวใจผมแค่ไหน

“ผมยินดีด้วยน่ะครับ ในที่สุดพี่ก็รู้ว่ามีคนที่เขารักพี่ และรอพี่มานานแล้ว” ผมกลั้นใจพูดออกไป

“พี่อยากจะขอบคุณแกะ อยู่ทีเดียว ผมขอบคุณพี่ยุทธด้วยน่ะครับ ที่ทำให้เราสองคนเดินทางไปในเส้นทางที่ถูกต้องสะที” พี่ชายที่รักหันไปขอบคุณพี่หมวดหน้าตาเฉย

“เอาล่ะๆ ได้ยินแบบนี้ พี่ก็สบายใจ พี่หวังว่าเราสองคน คงไม่เดินทางผิดอีกน่ะ”

“คงไม่แล้วล่ะครับ แกะเองก็มีความสุขกับกรกนกไม่แพ้กัน จริงมั๊ยครับน้องชาย” พี่ชายที่รักตบที่ไหล่ผมอย่างแรง ผมล่ะทั้ง งง ทั้ง อึ้ง ทำใมครับ ทำใมพี่ชายที่รักถึงพูดกับผมเหมือน...เหมือนกับตัดสวาทขาดเยื่อใย...ลืมไปแล้วหรือครับ ว่าเราสองคนรักกันมากแค่ไหน...แทบที่จะเป็นคน...คนเดียวกันด้วยซ้ำ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ก็ขอตัวกลับก่อนน่ะ ว่าแต่เย็นวันจันทร์ พี่จะไปรับแกะที่บ้านน่ะ”

“ครับ ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งด้วยครับ” พี่ชายที่รักพูดจาขึงขัง...รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ...นี่มันอะไรกันครับ ทำไมพี่ชายที่รักแปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วขนาดนี้

พี่หมวดจากไปแล้ว พี่ชายที่รักยังคุยจ้อกับผมไม่หยุด จะเรื่องอะไรสะอีกล่ะครับ ก็เรื่องพี่กวางน่ะสิ พูดไปยิ้มไปด้วยความสุขอย่างเหลือเกิน

“แกะ รู้มั๊ยครับ วันนี้พี่มีความสุขมาก มากที่สุด อย่างไม่เคยมีมาก่อน อืม พี่ไม่น่าจะมองข้ามกวางไปเลยน่ะ ถ้าพี่รู้ว่าเขามีใจให้พี่ และรอคอยพี่มาตั้งแต่สิบปีที่แล้ว ป่านนี้พี่คงจะ...” พี่ชายที่รักหยุดกระทันหันที่เห็นผมเงียบไป...น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มไหลออกมาอีกรอบ

“แกะ...อ่ะ เ่อ่อ แกะ เป็นอะไรครับ แกะไม่ได้โกรธ พี่ใช่มั๊ยครับ คะ คือ พะ พี่” พี่ชายที่รัก อืมตอนนี้ไม่ใช่แล้วสิ น่าจะเรียกว่าพี่เขยในอนาคต จะดีกว่า แกกำลังทำหน้างงๆ และสับสนอยู่ในที

“ดำ...ดำจ๊ะ อยู่ไหนเอ่ย มาช่วยตั้งหม้อต้มขนมบัวลอยหน่อยจ่ะ” เสียงพี่กวางเรียกหาพี่ดำแว่วๆ

“พี่ดำครับ พี่กวางเรียกแล้ว รีบไปเถอะครับ” ผมพยายามกลั้นน้ำตาที่ไหลเป็นทาง และหันหน้าไปทางอื่น

“แกะ เป็นไรมากมั๊ยครับ แกะไม่โกรธพี่ใช่มั๊ยครับ เราคุยกันได้น่ะ น่ะครับ” พี่ชายที่รักเริ่มลังเล ผมจึงรีบผลักหลังแก ให้ไปหาพี่กวาง...ดูเหมือนแกจะห่วงผมอยู่บ้าง แกเดินไปพร้อมกับหันหลังเหลียวมามองไม่ขาดระยะ....สักพัก แกก็ลืมผมเสียสิ้น หันไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับพี่กวาง ซึ่งทั้งสองคนกำลังกระหนุงกระหนิง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ จัดการต้มขนมบัวลอยด้วยกัน อย่างมีความสุข...

ผมทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ดีที่หน้าประตูรั้วมันออกจะมืดเนื่องจากเงาของต้นไม้ใหญ่บังอยู่....ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่คนเดียว...นานแสนนาน...พี่ชายที่รักครับ ผมอยากจะบอกพี่เหลือเกิน อยากจะบอกพี่ว่า....

********************************************

อย่าได้ห่วงฉัน อย่าหวั่นเลยเธอ
ฉันไม่โกรธเธอที่มีรักใหม่
ฉันเองไม่ดี หนีเธอจากไป
ข่มเหงน้ำใจให้เธอร้าวราน
ผิดที่ตัวฉัน ด่วนพลันห่างหาย
ทิ้งเธอจากไป ให้เธอว้าเหว่
เหมือนเรืออัปปาง ท่ามกลางทะเล
เธอถึงทุ่มเทรักให้แก่เขา
ขอให้เธอทั้งสอง ครองรักยืนยง
ตราบจนนิรันดร์ จะอย่างไร
อย่าได้แปรผัน จงครองรักกัน
ตราบนานเท่านาน
ปล่อยฉันให้อยู่อย่างนี้ ก็สมแล้วที่ทำเธอร้าวราน
ขอแต่เพียงยกโทษให้ฉัน
ก็เพียงเท่านั้นที่ฉันขอเธอ

*********************************************