บทที่ 91 " ทหารเรือ...รูปหล่อ "

บทที่ 91 “ ทหารเรือ...รูปหล่อ ”

พวกเราเล่นน้ำต่อกันด้วยความสนุกสนาน...ผมพยายามอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ซึ่งมันก็ได้ผลในระดับหนึ่งเท่านั้น...แต่ถ้าเมื่อไหร่อยู่คนเดียวล่ะก็...น้ำตาจะไหลทุกที...ตอนนี้ความรู้สึกอยากจะเป็นบ้า...อยากจะตะโกนออกมาดังๆ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งเห็นพี่ชายที่รักเทคแคร์เอาอกเอาใจพี่กวางมากเท่าไหร่ ผมก็แทบอยากจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

“ไอ้แกะ เป็นบ้าไปแล้วมึงอ่ะ อยากตายรึไง” ไอ้จุ๊ตะโกนแข่งกับสายน้ำตกที่ดังซ่าๆ เพราะมันเห็นผมขึ้นไปกระโดดน้ำตรงโขดหินที่มันสูงๆ และอันตรายที่สุด ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แถมกระโดดที ยังจมอยู่ในน้ำอีกเป็นเวลานาน

ผมว่ายน้ำอยู่ข้างๆมัน และกำลังจะเตรียมตัวว่ายเข้าหาฝั่ง เพื่อไปกระโดดน้ำต่อ

“พอแล้ว...มึงเป็นอะไรของมึงว่ะ” ไอ้จุ๊กระชากแขนผมโดยแรง

“ไม่รู้ กูเครียดว่ะ อยากจะทำอะไรที่มันแรงๆ สะใจ สะใจอ่ะ” ผมว่ายไปเกาะที่ขอบปากบ่อ (ตรงที่ผมมีอะไรกับพี่ชายที่รักนะแหละ) ไอ้จุ๊ว่ายเข้ามาเกาะอยู่ข้างๆ

“มึงอย่าบอกกูน่ะ ว่าเรื่องยายกรกนกอ่ะ” ตกลงเพื่อนๆผมรู้กันหมดแล้วครับตอนนี้

“อ่ะ เอ่อ กูอยากกินเหล้าว่ะ” ไม่รู้ผมคิดยังไงถึงอยากกินเหล้า...เมื่อคราวก่อนก็กินเบียร์มาทีหนึ่งแล้ว..ตอนที่รู้ว่าพี่ชายที่รักมีแฟนเป็นพี่พร...ต่อมาก็กระดกเหล้าสาโทกับพี่ภูมิ...จนมีอะไรกัน...คราวนี้ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น อิอิอิ

“เฮ้ย ถ้างั้นมึงเอางี้ คืนนี้พวกเราไปต่อที่บ้านไอ้ซอกัน...พี่ซัน(ลูกพี่ลูกน้องของไอ้ซอ) เพิ่งกลับมาจากฝึกทหารเรือที่สัตหีบ งานนี้พวกเราไปฉลองกับแกดีมั๊ยว่ะ”

“อืม น่าสนใจว่ะ แต่จะทำยังไงไม่ให้พี่กูรู้ว่ะ” ผมเริ่มสนใจขึ้นมาทีเดียว อยากจะหาเหล้ามาเป็นที่ระบายจริงๆงานนี้...จะได้หายกลัดกลุ้มสะที...ถึงแม้จะชั่วคราวก็ตาม

“โอ๊ย พี่เอกน่ะรึ กูว่าแกคงไม่อยากห่างพี่กวางหรอกว่ะ ปล่อยให้พี่สองคนเขาจู๋จี๋กันไป ส่วนพวกเราก็ไปกินเหล้ากันดีกว่า ฮ่ะ ฮ่ะ” แหมไม่ยักกะรู้ว่า ไอ้จุ๊กินเหล้าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่...ไหนมันเคยต่อว่าไอ้ม้วนเรื่องที่มันให้ผมกินเบียร์ ว่าพวกมันเป็นเด็กเรียนไม่สนใจของมึนเมานี่หว่า..แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้กูอยากกินเหล้าโว๊ย...

หลังจากกลับที่น้ำตก ผมก็เข้าไปขออนุญาตพ่อกับแม่ ไปค้างที่บ้านไอ้ซอ งานนี้พี่ชายที่รักจะตามไปก็กระไรอยู่ เพราะมีแต่รุ่นน้อง แถมพี่กวางติดยังกะตังเมขนาดนั้น... ไอ้เท่งจัดการไปส่งวาดและไอ้ก้อยกลับบ้าน...ไอ้โชคตอนแรกมันลังเล สงสัยอยากจะนอนค้างที่บ้านไอ้ก้อยมั๊ง อิอิอิ แต่ในที่สุดก็โดนลากมากับพวกผมจนได้

พวกเราสิบหนุ่ม ก็ยกโขยงกันไปบ้านไอ้ซอตามที่คาดไว้...บ้านไอ้ซอเป็นบ้านไม้แบบชาวสวน มีห้องนอนแค่สองห้องเอง ส่วนมากจะทำพื้นที่โล่งๆ แบบศาลาวัด ทำให้น่านั่งเล่นนอนเล่นเป็นที่สุด นอกจากนี้ยังมีผลไม้หลากชนิด ไม่ว่าจะเป็นขนุน มะม่วง มะยม มะละกอ ฯลฯ ปลูกเรียงรายรอบๆบ้าน ถัดไปจะเป็นทุ่งนาหลายสิบไร่ ข้าว กำลังเขียวขจีเชียว ดูแล้วสดชื่นดี แถมลมยังพัดมาเอื่อยๆ ชวนให้หลับไหลจริงๆ นอกจากนี้ บ้านมันยังขุดบ่อเลี้ยงปลาด้วยอีกสองสามบ่อ เป็นจำพวกปลาดุก และปลาสลิดสะส่วนมาก

ส่วนบ้านตรงข้ามถนนเป็นบ้านพี่ซัน ซึ่งอยู่สองคนกับพี่สาว เห็นบอกว่าพ่อแม่เสียชีวิตแล้ว ดังนั้นแม่ไอ้ซอจะมาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ ส่วนบ้านไอ้ซอกลับมีพ่อของมันเฝ้าบ้านอยู่คนเดียว (รายละเอียดเยอะไปรึเปล่าเนี่ยะ แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้จักนิสัยใจคอของไอ้ซอมากขึ้น) ครับ พ่อแม่ไอ้ซอ ไม่ถูกกัน ไม่ทราบว่าเรื่องอะไร และแยกบ้านกันอยู่นานแล้ว ไอ้ซอเลยกลายเป็นคนสองบ้าน บางทีก็นอนบ้านพ่อ บางทีก็มานอนบ้านพี่ซัน เพื่ออยู่กับแม่บ้างบางครั้ง

บ้านพี่ซันจะเป็นบ้านปูนสมัยใหม่แบบตึกสองชั้น ข้างล่างจะทำอาชีพพวกเกษตรกรรม จำพวกข้าวโพด มันสำปะหลัง ฯลฯ โดยรับซื้อจากชาวไร่และนำขายทอดตลาดอีกที แต่เห็นบอกว่าเข้าหุ้นกันกับบ้านของไอ้ซอ และที่ทางไร่ข้าวโพดของไอ้ซอและพี่ซันก็มีไม่น้อย... พวกเราเอาของไปเก็บที่บ้านไอ้ซอก่อนที่จะพากันเดินเป็นพรวนข้ามมาอีกฝั่งเพื่อมาหวัดดีแม่ไอ้ซอ....ตอนนี้พ่อไอ้ซอไม่รู้ไปไหน สงสัยไปเที่ยวตามละแวกแถวบ้านกระมัง

“อ้าว หนุ่มๆไปไหนกันมาเนี่ยะ มากันเยอะเชียว” พี่ซันทักทายพวกเราอย่างเป็นกันเอง โอ้โห ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นพี่ซัน จากเดิมที่เจอกันล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว ดูแกธรรมดาๆ หุ่นก็สูสีกับผม สูงราว 175-176 ตอนนั้นแกดูขาวๆผอมๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่มาคราวนี้สิ หล่อเข้าท่าดีแฮะ ผมเกรียนตามแบบทหาร คิ้ว คาง หน้าตา ดูดีไปหมด แถมหุ่นกลับกลายเป็นกำยำล่ำสันขึ้นผิดหูผิดตา พี่ซันอายุ 19 ปี ครับ หลังจากจบม.6 แล้วเห็นแกไปสอบติดจ่าทหารเรือ เลยไม่ได้เจอแกเป็นปี...

“สวัสดีครับ พี่ซัน ไม่ได้เจอกันเป็นปี เท่ห์ไม่เบาเลยน่ะครับ” ผมหยอดคำชมให้แก เพราะรู้จักกันดีนั่นเอง

“อ้าว แกะ ไปต่อยกับใครมาล่ะ หน้าตาดูไม่ได้เลย ฮ่ะ ฮ่ะ พี่ล่ะเสียดายความหล่อของเราจริงๆ” พี่ซันเข้ามากอดคอผมแล้วรัดแน่น จนผมหายใจแทบไม่ออก

“โห เป็นทหารแล้วรังแกประชาชนหรือครับ” ผมดันแขนแกออก พร้อมต่อยหมัดเข้าที่พุงกระทิแกเบาๆ

“เฮ้ย ไม่เบาแฮะ เราเนี่ยะ มา มาต่อยกับพี่สักตั้ง” พี่ซันยกการ์ดขึ้นเตรียมชก

“ซัน พาน้องๆเข้าเข้าบ้านก่อนลูก” เสียงแม่ไอ้ซอครับ อายุก็ราวๆแม่ผม ประมาณห้าสิบ แกเรียกพี่ซันเป็นลูกคนหนึ่งครับ

“ใช่ พี่ซันอ่ะ มัวแต่เล่นกับไอ้แกะ อยู่ได้ ดูเพื่อนๆผมสิครับ เหรอหรากันใหญ่แล้ว ไม่ไหวเลยพี่เนี่ยะ” ไอ้ซอบ่นอุบ พวกเราเลยเข้าไปสวัสดีแม่ไอ้ซอ จากนั้นพวกเราก็อพยพกลับมาที่บ้านไอ้ซออีกครั้ง

“เดี๋ยวพี่จัดการต้มไก่บ้านให้กินน่ะ....ชูว์ๆ ใส่ใบกัญชาด้วย” พี่ซันเอามือจุ๊ปาก แต่มันไม่เบาเลยน่ะครับนั่นน่ะ เรียกเีสียงฮาจากเพื่อนๆของผมครับ จากนั้นพี่ซันก็รับอาสา จับไก่บ้านตัวอ้วนๆแถวๆนั้น สี่ห้าต้ว (บ้านไอ้ซอใต้ถุนบ้านเป็นเล้าไก่ เลี้ยงไว้เยอะทีเดียว) เชือด...ลวกน้ำร้อน...ถอนขน แล้ว ชำแหละอย่างทมัดทะแมง...อืม เหมาะที่จะเป็นพ่อครัวหัวป่าจริงๆ ผมไม่อยากเห็นขั้นตอนการทำเพราะสงสารไก่ จึงเดินหนีไปดูไอ้ซอกับไอ้จุ๊ช่วยกันช้อนจับปลาดุกและปลาสลิดจำนวนหนึ่ง....อันนี้ก็บาปไม่แพ้กันล่ะคร๊าบอิอิอิ

อาหารพร้อม ต้มไก่ใส่ใบกัญชา (พ่อไอ้ซอแอบปลูกเอาไว้หลังบ้าน กลิ่นมันฉุนแรงมาก เอาใบสดๆสี่ห้าใบใ่ส่แกงไก่ อร่อยดีครับ) จากนั้นก็มีปลาดุกย่าง และปลาสลิดเผา อืมอร่อยทีเดียว พวกเราล้อมวงกินกันบนชานบ้าน มองออกไปเห็นทุ่งนาเขียวขจีได้อารมย์จริงๆ ตอนนี้ตะวันยังไม่ตกดินครับ ประมาณ ห้าหกโมงเย็นเอง

“เอ้า หนุ่มๆจะลองสักกรึ๊บมั๊ย” พี่ซันยื่นเหล้าสียี่ห้อที่คุ้นเคยของไทย ก็แม่โขงไงล่ะครับ อิอิอิ ผสมโซดาสะหน่อย ได้บรรยากาศลูกทุ่งดีแท้

“ไอ้แกะ มึงคนแรกเลย มึงอยากกินไม่ใช่รึ” ไอ้จุ๊ขยั้นขยอให้ผมลอง หนอยตอนแรกมึงทำเป็นอวดเก่ง ผมเลยจัดการดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

“อร่อยดี พี่ซัน ขออีกแก้วครับ” ผมชักติดใจสะแล้วสิ

“แน่ใจหรือ ไอ้น้อง ท่าทางคอแป๊บน่ะเราน่ะ” พี่ซันหัวเราะ แต่ก็รินเหล้าให้ผม

“อะไรครับแป๊บ ไม่เข้าใจอ่ะครับ” ผมถามแบบงงๆ

“อ้าวก็แป๊บเดียวไง ไอ้น้อง ฮ่ะ ฮ่ะ” แค่นั้นล่ะครับ เรียกเสียงเฮดังลั่นเลย

จากนั้นพวกเราก็กินกันไปคุยกันไป ตอนนี้คงราวสักสองสามทุ่มแหละ พ่อของไอ้ซอก็ไม่มาสักที สงสัยจะไปนอนบ้านเมียน้อย อิอิอิ ...เพื่อนๆผมกินเหล้ากันคนล่ะแก้วสองแก้ว ก็พากันออกตัว กินแต่กับกันหมด แม้แต่ไอ้จุ๊ก็เถอะ ยกเว้นผมที่ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า...ในหัวสมองตอนนี้มีแต่หน้าพี่ชายที่รักเต็มไปหมด...พี่ชายที่รักทำไมชีวิตผมมันบัดซบเช่นนี้ครับ ทำไมผมไม่สมหวัง ฮือ ฮือ....ผมร้องไห้อยู่ในใจ...ต่อมาผมก็เมาได้ที่ จนผมเริ่มจะคุยลิ้นพัน ตาเริ่มลาย พูดจาเสียงดังล่ะแล้วสิครับงานนี้

“แกะ เราว่านายพอเถอะ นายเมาแล้วน่ะ ” ไอ้โชคเตือนด้วยความหวังดี

“เฮ้ย จะเราๆนายๆ กันทำไมว่ะ ต้องนี้เลย กู...มึง เข้าใจมั๊ย ตอนนี้มึงเข้าเป็นแก๊งค์กูแล้ว ไหนมึงพูดอีกทีสิ” ตอนนี้ผมเมาไม่เป็นท่าเลยครับท่าน

“เออ กูก็กู แต่ว่าตอนนี้มึงเลิกเหอะ กูเป็นห่วง”

“มันต้องได้อย่างนี้สิว่ะ ถึงจะเป็นเพื่อนกู อะ เอิ๊ก อุ๊บ” ตอนนี้อาหารที่กินเข้าไปเริ่มจะออกมาทางเดิมแล้วสิครับ

ผมรีบคลานไปที่นอกชานโก่งคออ๊วก อาเจียรออกมาเป็นสาย

“อ๊วก โอ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” สักพักถึงรู้ว่ามีมือหนึ่งมาลูบหลังให้

“แกะ เป็นไรรึเปล่า เมามากละสิ” พี่ซันเข้ามาลูบหลังให้ผม พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วงผมยังคงโก่งคออ๊วกต่อไป....หนอยไอ้พวกเพื่อนตัวแสบ มันดีดกีร์ต้า ร้องเพลงกันเฉย ไม่สนใจกูเลยน่ะพวกมึง

“อ้าว อ๊วกออกมาให้หมด จะได้สบายตัว” ตอนนี้แกเริ่มมากดท้องผมค่อนข้างแรงทีเดียว

“แกะ เป็นไงบ้างครับพี่” ไอ้โชคเข้ามาถามอาการ

“ไม่เป็นไรมากหรอก น้องไปร้องเพลงกับเพื่อนๆเถอะ เดี๋ยวพี่ดูแลเอง” รู้สึกว่าตอนนี้จะมีแค่ผมกับพี่ซันที่ค่อนข้างห่างจากเพื่อนๆ และแกนั่งหันหลังด้วย จึงดูเหมือนว่าแกกำลังกดหน้าท้องให้ผมอยู่...แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ

มือที่กดหน้าท้องผมอยู่กลับเลื่อนลงมา....เลื่อนลงมา...ขยำขยี้เป้ากางเกง...จน เจ้าแกะน้อยถึงกลับตื่นตัว.....