บทที่ 89 " How Can You Mend A Broken Heart ?"

บทที่ 89 “ How Can You Mend A Broken Heart ? ”

“ แกะ เธอมานั่งทำอะไร มืดๆ อยู่ที่นี่คนเดียว? ” เสียงวาดน่ะเอง เธอมายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“อ่ะ เ่อ่อ ปะ เปล่า” ผมพยายามก้มหน้าปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนที่จะหันหลังเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนสาว เนื่องจากเงาของต้นไม้ค่อนข้างมืด จึงทำให้วาดมองหน้าผมไม่ชัดนัก แต่ตรงกันข้ามผมกลับมองเห็นรูปร่างเธอชัดเจน เพราะเธอยืนอยู่ตรงถนนทางเดินเท้า ที่มีแสงสว่างนั่นเอง ตอนนี้หน้าตาสวยๆของเธอ กำลังขมวดคิ้วน้อยๆ

“เราเห็นเธอกับพี่ยุทธ อยู่แว่บๆ ก็คิดว่ากลับมาจากส่งยายกรแล้ว...เนี่ยะ พวกเรารอเธอไปร้องเพลงอยู่น่ะ...เราก็ว่าเอ๊ะ ทำไมเธอไม่เข้ามาร่วมวงสะที ” วาดกล่าวเนิบๆ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆผม เนื่องจากที่คับแคบ ผมก็เลยขยับที่ให้เธอนั่ง ในตอนนี้เราสองคนก็เลยพ้นเงามืดๆของต้นไม้ แสงสว่างทำให้วาดเริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติที่ใบหน้าของผม

“แกะ นี่เธอ...เธอร้องไห้เหรอ...มีอะไรบอกเราได้น่ะ เพื่อน” วาดดูตกใจไม่น้อย ที่เห็นสภาพผมในตอนนี้ ถึงแม้น้ำตาจะแห้งเหือดไปแล้ว แต่รอยช้ำที่ขอบตาทั้งสองข้าง ยังคงมีร่องรอย ของคนที่ผ่่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แถมตาข้างซ้ายที่มันบวมอยู่แล้ว ก็ยิ่งบวมหนักว่าเดิม

“อ่ะ เอ่อ เราถูกอาจารย์...(พี่สาวกรกนก) จับเรากับกรกนกแยกจากกันน่ะ” จากนั้นผมก็เล่าเรื่องให้วาดฟังคร่าวๆ ....

“อ๋อ เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง...อืม เธออย่าโกรธอาจารย์เลยน่ะ เราเข้าใจว่าทำไมอาจารย์ถึงเข้มงวดยายกรขนาดนั้น” วาดหลังจากรับรู้เรื่องผมกับกรกนกแล้ว เธอกลับดูใจเย็นผิดปกติ...เหมือนกับว่าเธอได้ผ่านเรื่องราวทำนองนี้มาจนชินแล้วยังงั้นแหละ

“แกะ เธอรู้มั๊ย มีเรื่องบางเรื่องที่เธอไม่รู้ ที่ยายกรพยายามปิดบังเธอมาตลอดน่ะ”

“อะไรหรือวาด ไหนเธอลองเล่าให้เราฟังหน่อยได้มั๊ย กรกนกยังมีอะไรปิดบังเราอยู่ยังงั้นหรือ” ผมล่ะงงกับคำพูดของวาดค่อนข้างมากทีเดียว

“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของยายกรเขา...แต่เอาเถอะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เราจะบอกเธอก็ได้” วาดหยุดพูดนิดหนึ่งก่อนที่จะสาธยายต่อว่า

“พ่อของยายกร เจ้าชู้มาก ทิ้งแม่ของเธอไปมีผู้หญิงใหม่ ตั้งแต่ยายกรยังไม่ถึงแปดขวบด้วยซ้ำ แม่ของเธอเสียใจมาก ป่วยอยู่เป็นปีๆ ไม่เป็นอันทำงานทำการ...ดีที่อาจารย์ (พี่สาวกรกนก) เป็นคนแข็งแกร่ง ก็เลยกลายเป็นหลักของครอบครัว เธอรู้มั๊ยอาจารย์ต้องอดทนตื่นแต่เช้าเพื่อไปขายขนมที่ตลาด ไหนจะดูแลน้อง ดูแลแม่ ไหนตัวเองต้องไปเรียนวิทยาลัยครู ส่งเสียตัวเองจนเรียนจบ เป็นอาจารย์อยู่ทุกวันนี้ไง”

“อืม...ด้วยเหตุนี้เองใช่มั๊ยที่อาจารย์เขาถึงเข้มงวดเรื่องผู้ชายที่จะมาจีบน้องสาว รวมทั้งตัวแกเองด้วย”

“ใช่ เธอดูแฟนแกสิ กว่าจะลงเอยกันได้ ก็ต้องติดตามกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม”

“เราได้ข่าวว่าอาจารย์ยอมรับหมั้นแล้วนี่ น่ายินดีน่ะ ” ผมกล่าวขึ้นมาด้วยความชื่นชมอย่างแท้จริง

“ใช่...นั้นเพราะตัวอาจารย์มั่นใจแล้วไงล่ะ...ว่าแต่เธอเถอะ...แกะ เธอก็ต้องพิสูจน์ตัวเธอเองให้ได้สิ เวลาปีหรือสองปี ที่จะรอคอยมันไม่ใช่ปัญหา ไม่ใช่เหรอ...จะมาร้องไห้เสียใจไปทำไมกัน” ใช่สิวาด เธอพูดถูก เรื่องกรกนก ถ้าหากว่า เราจะรอกันไป จนมั่นใจด้วยกันทั้งคู่ มันก็น่าจะรอได้...แต่วาดสิ่งที่เราร้องไห้ในตอนนี้...มันไม่ใช่สิ่งที่เธอเข้าใจหรอก...เราจะบอกเรื่องอกหักจากพี่ชายที่รัก...ให้เธอฟังได้ยังไงกัน

“อืมขอบใจน่ะ... แล้วเรื่องเธอกับไอ้จุ๊ล่ะ ไปถึงไหนกันแล้ว เราก็ยังงงๆ อยู่น่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมมีโอกาส ถามไถ่สารทุกสุขดิบกับเพื่อนสาวคนนี้...ว่าจะ...ว่าจะ...อยู่ตลอด จนลืมเสียสนิท...จะเพราะอะไรก็มัวแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองน่ะสิ....แย่จริง

“ตอนนี้เราทำใจได้แล้ว...ถ้าจะว่าไปเราก็งง อยู่เหมือนกันแหละ” วาดก้มหน้าลงเศร้าๆ แต่ดูเธอกลับแข็งแกร่งอย่างประหลาด...รึเป็นเพราะว่าเธอได้่ผ่านเรื่องราวที่เธอเสียใจมาแล้ว...เพราะตอนแรกๆดูเหมือนเธอจะเสียใจ...เสียใจจนไม่เป็นอันตั้งใจเล่าเรียน...ซึ่งแต่เดิมที่โรงเรียนเก่า วาดเรียนเก่งที่สุดในห้อง เพิ่งมาเสียเอาเมื่อตอนเรียนม.4 เทอมแรกนี่เอง...แต่ทว่า ตอนสอบย่อยสองครั้งที่ผ่านมา คะแนนของเธอก็เริ่มตีตื้น แก็งค์พวกผมขึ้นมาติดๆ

“หมายความว่ายังไงที่บอกว่างงน่ะ” ผมถามด้วยความสงสัยเต็มแก่

“ไม่รู้สิ อยู่ๆจุ๊ก็เปลี่ยนไป จากเดิมที่เขาเคยแสดงออกกับเรา เหมือนเป็นแฟนกัน แต่พอขึ้น ม.4 มานี่ เขากับพูดคุยกับเราเหมือนเพื่อนทั่วๆไป...เราสองคนก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันน่ะ ยังพูดคุยกันตามปกติ แต่เรากับรู้สึกว่า จุ๊จะสนิทกับเจ้าซอมากกว่า” พูดถึงตรงนี้ผมถึงกับสะดุ้งเฮือก...

“หมายความว่าไงที่บอกว่าสนิทกับไอ้ซอมากกว่าน่ะ”

“เห็นเบนซ์เขาแซวว่าสองคนนั่นเป็นแฟนกัน ฮ่ะ ฮ่ะ” วาดหัวเราะออกมา แต่ผมกลับตกใจ...และไม่ขำเลยน่ะเนี่ยะ จริงอยู่ที่ไอ้เบนซ์เคยเตือนผมเรื่อง ที่ผมจะไปพักกับพวกนี้ในตอนแรก ที่มันบอกว่า ไอ้จุ๊คู่กับไอ้ซอ และ ไอ้อ้วนคู่กับไอ้อ๊อด....แต่ทว่าตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผมเคยไปอยู่กับพวกมัน ก่อนที่จะย้ายเข้าไปอยู่กับพี่ชายที่รักนั้น ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่นา...อาจจะเป็นไปได้ที่ผมนอนห้องรับแขกข้างนอก เลยไม่รู้ว่า สองคู่นั้นเขามีอะไรกันรึเปล่าตอนกลางคืน

“ตลกตายล่ะ เราไม่เห็นว่า สองคนนั่น จะเป็นแบบที่ ไอ้เบนซ์มันแซว” ผมแก้ตัวแทนเพื่อน แต่ถึงแม้ว่าพวกมันจะเป็น หรือไม่เป็น...พวกมันก็เป็นเพื่อนผมอยู่ดี

“เปล่า เราก็พูดเล่นไปงั้นแหละ มีคนบอกว่า สองคนนั้นชอบไปจีบสาวรุ่นน้องอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีอะไรเป็นตัวเป็นตนสักคน” เอ...รึว่า ไอ้สองตัวนี่ มันจีบสาวหลายๆคนบังหน้าว่ะเนี่ยะ....

“อืม แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ จะให้เราไปถามไอ้จุ๊ ให้มั๊ย ว่าตกลงมันคิดยังไงกับเธอกันแน่”

“แกะ ไม่ต้องหรอกน่ะ แค่เรามีความรู้สึกดีๆ ให้เขาก็พอ ถ้าจุ๊เขาอยากคบกับเราเป็นแบบเพื่อน เราก็จะเป็นเพื่อน รึถ้าหากเขาคิดว่า จะกลับมาเป็นแบบเดิม เราก็ไม่ว่าอะไร...ถึงอย่างไร เราก็มีความสุขที่เห็นจุ๊เขามีความสุขน่ะ” วาดกล่าวไปด้วยสีหน้าจริงจัง...อืม..ดูเธอเป็นผู้ใหญ่และมีความคิดดีจัง...คิดได้แบบเธอนี่ก็ดีน่ะ จะได้ไม่ต้องแบกรับความทุกข์อยู่กับตัว...มีความสุขที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข...วาดทำไมคำพูดของเธอถึงกินใจเรา...เหลือเกิน

แล้วมึงล่ะไอ้แกะ มึงจะมัวมาเสียอกเสียใจ เรื่องพี่ชายที่รักอยู่ทำไม เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็เป็นเพราะมึงวางแผนไว้ตั้งแต่ต้นไม่ใช่หรือ และนี่คือสิ่งที่มึงต้องการไม่ใช่หรือ...แต่ทำไมเมื่อถึงเวลานี้ เรากลับทำใจยอมรับไม่ได้ล่ะ ทำไม... รึเพราะว่า...แท้ที่จริงแล้ว ....เราไม่อยากให้เป็นแบบนี้ เราอยากจะครองรักกับพี่ชายที่รัก ไปจนวันตาย....อย่าคิดอะไรโง่ๆเลย มึงดูสิ ตอนนี้พี่ชายที่รักกำลังเดินทางไปถูกทางแล้ว มึงจะรั้งแกไว้ทำใม และอีกอย่างพี่กวางก็จะได้สมหวังด้วย...มึงต้องยินดีกับพี่เขาถึงจะถูก...

ผมพยายามสลัด ไอ้ความคิดสองขั้ว ที่เริ่มเข้ามาโต้เถียงกันในหัวสมอง ดูมันวกไปวนมา น่าปวดหัวสิ้นดี ทว่าเสียงของเพื่อนสาวกลับทำให้ผมเริ่มคิดได้...

“แกะ เธอเลิกเศร้าเสียใจสะที เรื่องยายกรเดี๋ยวเราจัดการ เขียนจดหมายให้เอง รับรองว่าอาจารย์จะจับไม่ได้เด็ดขาด เอาล่ะลุกขึ้นเถอะ ไปร่วมสังสรรค์กับพวกเราดีกว่า” วาดลุกขึ้นพยายามดึงมือผมให้ลุกขึ้นตาม

“ตะ แต่ วาด คือ ระ เรา....” ผมยังไม่อยากลุกอยู่ดี อยากคิดอะไรเืรื่อยเปื่อย

“ลุกขึ้นมาเถอะน๊า เธอจะให้เพื่อนใหม่ เขาคิดยังไงฮ้า เธอลองคิดดูสิว่า โกก เท่ง ม้วน และโชค จะคิดยังไง ถ้าเธอทำตัวแบบนี้ แล้วพวกเขาจะกล้ามาบ้านเธออีกเหรอ” วาดดึงแขนผมขึ้นมายืนจนได้ พร้อมกับกล่าวเตือนสติอีกรอบ

“ยิ้มสิ เธอไม่เคยอ่อนแอ มาก่อนนี่ นั่นแหละ ดีแล้ว มา เดี๋ยวคืนนี้ ชั้นจะดูแลเจ้าชาย...แทนเพื่อนชั้นเอง ฮิ ฮิ” วาดยกแขนข้างขวาขึ้นมาควงแขนผมเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆ ด้วยความร่าเริง....ขอบใจน่ะวาด เธอเป็นเพื่อนที่ดีของเรา...การเป็นเพื่อนนี่มันไม่ได้แบ่งแยกเพศระหว่าง ชาย...หญิง เลยจริงๆ

“อ้าว ไอ้แกะ ไอ้พระเอกเกาหลี ไอ้พ่อมหาจำเริญ...ไอ้ เห้...มึงหายหัวไปไหนมาฟ่ะ พวกกูรอมึงอยู่เป็นชาติแล้วน่ะโว๊ย” ไอ้จุ๊ด่าผมสะยับเลยครับงานนี้

“โทษทีว่ะเพื่อน พอดีมีปัญหานิดหน่อยกับอาจารย์ว่ะ แต่ช่างมันเถอะ กูมาแล้ว เดี๋ยวพวกมึงจะเริ่มร้องเพลงแนวไหนกันว่ะ” ผมอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนๆ กลางสนาม ถัดออกไปไ่ม่ไกลมาก พี่กวางกับพี่ชายที่รักกำลังช่วยกันต้มแป้งบัวลอยให้มันสุก

“มึงมาก็ดีแล้ว กูล่ะเบื่อไอ้คู่นี่จริงๆเลย ร้องเพลงจีบ...กันอยู่ได้” ไอ้จุ๊คนเดิมน่ะแหละครับ มันกำลังหมั่นไส้คู่ของไอ้ก้อยกับไอ้โชค ที่เพิ่งร้องเพลง หนุ่มนาข้าว...สาวนาเกลือจบไปหมาดๆ

“แล้วไง อิจฉาเหรอ มึงอ่ะ เดี๋ยวเหอะ” ไอ้ก้อยแหละครับ ถึงมันจะแปลงร่างเป็นสาวสวย แต่พวกผมก็ยังคิดว่ามันอยู่ในคราบทอมบอยอยู่ดี การพูดการจาถึงลูกถึงคนของมัน ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกผมรับได้อยู่แล้ว

“เอาเหอะ ๆ กูว่าให้ไอ้แกะร้องเพลง Handy Man ให้พวกเราฟังดีกว่า เสียงมันเพราะดีว่ะ กูชอบ” ไอ้เบนซ์เสนอ

“เฮ้ย เอาเพลงโปรดกูก่อน Love Me Love MY Dog อ่ะ ” ไอ้อ๊อดเสนอบ้าง

“กูว่าพวกเราร้องเพลงนี้พร้อมกันดีมั๊ย นี่เลย Yesterday Once More ดีมั๊ยพวกเรา” ไอ้เท่งเสริมบ้าง

“พอแล้ว พวกมึง เดี๋ยวกูอยู่ร้องให้พวกมึงฟังทั้งคืนแหละ กูขอร้องเพลงนี่ก่อนน่ะเพื่อนๆ” ผมเปิดหนังสือเพลงหาคอร์ดกีตาร์ให้ไอ้อ้วน เพื่อนคู่ใจ จนได้เพลงที่ต้องการ ไอ้อ้วนเห็นถึงกับผงะทีเดียว

“ไอ้แกะ มึงแน่ใจหรือว่ะ ที่จะร้องเพลงนี่”

“ไหนเพลงอะไรว่ะ ...เฮ้ย เพลงนี่มึง ไม่เคยร้องได้ดีเลยนี่หว่า” ไอ้ซอชะโงกหน้าเข้ามามองหนังสือที่โชว์เพลงที่ผมต้องการร้อง พร้อมกับอุทานออกมา

“ใช่..มึงจำได้มั๊ยไอ้แกะ อาจารย์เขาว่า มึงอ่ะ ร้องเพลงภาษาอังกฤษ เพราะแทบทุกเพลง ยกเว้นเพลงนี้อ่ะ” ไอ้อ้วนเสริมอีกรอบ

“เออจริงๆ เพลงนี้เห็นอาจารย์เคยบอกอยู่ว่า อารมย์มึงไม่ถึงว่ะ จะร้องเพราะได้ไงว่ะ” ไอ้โกกเข้ามาแย่งหนังสือไปดูพร้อมกับออกความเห็นบ้าง

“เออน่ะ คืนนี้กูขอร้องเพลงนี้หน่อย ก็แล้วกันน่ะ กูขอล่ะ” ผมยืนยันที่จะร้องให้ได้ ไอ้อ้วนกับไอ้ซอ ขัดผมไม่ได้ ก็เลยเอาหนังสือไปวางไว้ที่โต๊ะหนีบหนังสือตรงหน้า ก่อนที่จะเริ่มดีดกีตาร์ตามโน๊ตดนตรี พร้อมกับทำสีหน้ากังวลอยู่ในที...เสียงดนตรีเริ่มเจื้อยแจ้วขึ้น...ตอนนี้พี่ชายที่รักและพี่กวางเริ่มเข้าสมทบยืนมองอยู่รอบๆ...ทุกคนต่างเงียบเพื่อฟังเพลง...เพลงที่ผมตั้งใจร้อง...ร้องจากก้นบึ้งของหัวใจ...

***************************************

I can think of younger days when living for my life

Was everything a man could want to do

I could never see tomorrow, but I was never told about the sorrow

And how can you mend a broken heart?

How can you stop the rain from falling down?

How can you stop the sun from shining?

What makes the world go round?

How can you mend a this broken man?

How can a loser ever win?

Please help me mend my broken heart and let me live again

I can still feel the breeze that rustles through the trees

And misty memories of days gone by

We could never see tomorrow, no one said a word about the sorrow

And how can you mend a broken heart?

How can you stop the rain from falling down?

How can you stop the sun from shining?

What makes the world go round?

How can you mend this broken man?

How can a loser ever win?

Please help me mend my broken heart and let me live again

***************************************