บทที่ 86 " เพื่อน...กูแอบรักมึง "

บทที่ 86 “ เพื่อน...กูแอบรักมึง ”

“เฮ้ย! มึงมองอะไรว่ะ ไอ้ระ” ผมหลุดปากถามมันจนได้

“เปล๊า ! ไม่มีอะไร อ่ะ เอ่อ ...” ไอ้ระ รีบหลบหน้าไปทางอื่น พร้อมกับทำหน้าแบบเก๊กๆ ฮั่นแน่ แต่กูเห็นนา....ฮ่ะ ฮ่ะ มึงกำลังคิดอะไรอยู่รึเปล่า

“อ้าว เธอสองคน จะลงสระทั้งแบบนี้เรอะ ฮ่ะ ฮ่ะ” อาจารย์วีระเดช เดินมาถึงพอดี ถามไปพร้อมกับยิ้ม หัวเราะขันๆ ที่เห็นเราทั้งคู่ แทบจะอยู่ในชุดวันเกิด

“ครับผม อาจารย์ ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว คงไม่เป็นไรมั๊งครับ” ผมตอบอาจารย์ไป ก็เลยสังเกตเห็นว่า อาจารย์กำลังสำรวจรูปร่างของเราทั้งสองคนอยู่

“อืม ครูว่ากำลังจะไปเอากางเกงขาสั้น มาให้เธอสองคนอยู่พอดี อ้าว...จะลงทั้งแบบนี้ก็ได้ ...แต่ระวัง ปลาตอด ก็แล้วกัน ฮ่ะ ฮ่ะ” อาจารย์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เลยทำให้เราทั้งสองคนหัวเราะตามไปด้วย

“เป็นหนุ่มกันแล้วน่ะเราทั้งคู่น่ะ คราวหน้าจะป๊งจะโป๊อะไร ให้ระวังนักเรียนสาวๆหน่อย...ฮ่ะ ฮ่ะ ประเดี๋ยว ได้ออกจากโรงเรียนก่อนกำหนด”

“อ้าว...ทำไมล่ะครับอาจารย์” ไอ้ระ พาซื่อถามออกมาโต้งๆ

“ไม่อะไรหรอก ก็ออกไปเอาเมียน่ะสิ ถามได้...ฮึ ฮึ” แหม อาจารย์นี่ก็มีมุขไม่เลวน่ะครับ

“เอาล่ะ ลากมากองๆไว้บนฝั่งก็พอน่ะ ประเดี๋ยวครูจะให้ภารโรงเขามาช่วยเก็บอีกที เสร็จแล้วก็กลับบ้านได้” อาจารย์วีระเดชสั่งงาน พร้อมกับเหลือบมองไปที่กอผักตบชวา ที่มันกำลังชูช่อเขียวขจี อยู่แทบเต็มสระ ดูไปดูมา มันก็สวยดีน่ะ ยิ่งตอนออกดอก บานเป็นสีม่วงๆ ยิ่งน่าดูชม แต่ก็นั้นแหละ ในเมื่อ มันมีผลต่อมลภาวะเป็นพิษทางน้ำ จัดว่าเป็นวัชพืชชนิดหนึ่ง จึงจำเป็นต้องขจัดมันทิ้งไป...เหมือนสิ่งของบางอย่างที่ดูสวยงามแต่เปลือกนอก แต่กลับซ่อนพิษอันร้ายกาจไว้ภายใน...

“อืม ครูขอบใจน่ะ ที่พวกเธอรักษาคำพูด...และอีกอย่าง ครูดีใจที่เธอทั้งสองรักกัน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มิตรภาพในวัยนี้มันจะยั่งยืนไปอีกยาวนาน ทีเดียวล่ะ รักษามันเอาไว้ให้ดีล่ะ”

“ขอบคุณครับอาจารย์” ผมกับไอ้ระยกมือไหว้อาจารย์ ก่อนที่แกจะเดินจากไป ทิ้งให้เราทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง

ไอ้ระก้าวเท้าลงสระก่อน ร่างสูงๆขนาดไล่เลี่ยกับผม ที่กำลังเดินนำหน้าผมไปขณะนี้ อยู่ใกล้แค่เอื้อม ผมมองตามบั้นท้ายอันกลมๆ แน่นๆ ภายใต้กางเกงในสีขาวด้วยความเพลิดเพลิน มันเดินลึกลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผิวน้ำเริ่มสูงขึ้นมาถึงขอบเอว แต่ผมก็ยังทันเห็นแก้มก้น เนื้อแน่นๆ ที่ตอนนี้ มันสามารถมองทะลุ กางเกงในสีขาวแนบเนื้อ ภายใต้ผิวน้ำใสๆอันนั้น อืม...ไม่เลวเลยน่ะ เพื่อน อิอิอิ

ผมกับไอ้ระ ช่วยกันทั้งลากทั้งดึง กอผักตบชวา ที่มันลอยเป็นพุ่มๆ เขียวๆ เต็มไปทั้งสระ แล้วช่วยกันโยนขึ้นฝั่ง บางจังหวะ เราทั้งคู่ต้องเดินหอบเอากอผักตบชวา สวนกันไปมา และตรงที่ใกล้ๆขอบสระน้ำมันตื้น เพียงแค่หัวเข่า ทำให้เราทั้งสองมองเห็นท่อนลำของกันและกันอย่างเปิดเผย ที่ตอนนี้กางเกงในมันแนบเนื้อซะจนปิดอะไรไม่มิดซะแล้ว ท่อนลำไอ้ระกึ่งแข็งกึ่งอ่อน ...ตกลงมึงคิดอะไรกับกูรึเปล่าว่ะเนี่ยะ

“มึงมองกูอีกแล้วน่ะ ไอ้ระ มีอะไรรึเปล่าว่ะ” ผมแกล้งถามลองเชิง จริงๆแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก (แฟนคลับคิดกันไปเอง อิอิอิ)

“เปล๊า เพียงแต่กูมองว่ามึงหุ่นดี...ก็เท่านั้นเอง” ไอ้ระปฎิเสธ ขอให้มันจริงเถอะเพื่อน เล่นจ้องเอา จ้องเอา จ้องอะไรไม่ว่า ดันจ้องเจ้าแกะน้อย เดี๋ยวมันเกิดซู่ซ่าส์ ขึ้นมา มันจะยุ่ง!...ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ

พูดเสร็จมันก็กระโจนว่ายน้ำไปส่วนที่ลึกๆ เพื่อไปลากเอากอผักตบที่ยังเหลืออยู่อีกครึ่งสระ ผมจึงว่ายน้ำตามมันไป

“โอ๊ย !” ไอ้ระว่ายกลับมา พร้อมกับลากกอผักตบมาส่วนหนึ่ง แล้วก้านบางส่วนฟาดเข้าที่ตาซ้ายของผมเข้าอย่างจัง เจ็บสิครับ ถามได้ ก็ตาข้างนี้มันยังบวมๆอยู่ ยังไม่หายดีสักหน่อย ไอ้ระถึงกับตกใจ ว่ายน้ำเข้ามาใกล้

“เฮ้ย มึงเป็นไงมั่งว่ะ ไอ้แกะ กูขอโทษ...เอ่อ มึงเจ็บมากมั๊ยว่ะ” มันพยายามพยุงตัวถีบน้ำไปมา เพื่อให้มันสามารถลอยตัวอยู่ในน้ำได้ ...ก็ตรงนี้มันลึกเกือบสามเมตรอ่ะครับพี่น้อง

“เจ็บ เอ่อ นิดหน่อยไม่เป็นไรมากหรอก” ผมพยายามเอามือที่ปิดตาอยู่ออก แต่ตัวเองก็ต้องพยุงร่างกาย เพื่อให้ลอยตัวอยู่ในน้ำได้เหมือนกัน

“แกะ มึงไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง” ไอ้ระปราดเข้ามาจนประชิดตัวผม จังหวะนั้นผมหันกลับมาพอดี เพื่อที่จะว่ายน้ำกลับเข้ามาหาฝั่งทางด้านโรงเรียน ที่มันตื้นเขินกว่า

“แกะ อ่ะ อุ๊บ” ไอ้ระอุทานหน้าแดงซ่าน เพราะจังหวะที่มันโผเข้ามาเพื่อโอบพยุงร่างผม กลับเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมหมุนตัวไปประจันหน้ากับมันพอดี มือของมันข้างหนึ่งจึงโอบรั้งตัวผมจากข้างหลังเข้ามาประชิดร่างของมันอย่างจัง แบบเนื้อแนบเนื้อ แทบจะหลอมเป็นร่างเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่แทบจะใกล้ชิดกันแค่ลมหายใจ ส่วนบนที่แนบกระชับ จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นตูมตามของมัน ส่วนล่างไม่ต้องพูดถึง งูปลาสองตัวใต้น้ำ ขนาดไล่เลี่ยกัน กับบดขยี้ ถูไถกันไปมา โดยไม่ตั้งใจ

“อะ ไอ้ระ ” ผมลืมตาข้างซ้ายขึ้น จ้องตาของมัน พร้อมกันทั้งสองข้าง ในขณะเดียวกัน มันเองก็กำลังจ้องมองมาที่ผม แบบมีความหมายประหลาด ขาทั้งสองข้างของเราพยายามถีบน้ำไปมา เพื่อพยุงตัว ดังนั้นมันยิ่งทำให้ท่อนลำของเราทั้งคู่ได้รับการเสียดสี ลุกโชนแข็งแกร่งขึ้นอย่างฉับพลัน

“แกะ กู อ่ะ เอ่อ กู....” ไอ้ระไม่กล้าพูดอะไรอีก เพราะสิ่งที่มันกำลังฟ้องอยู่ในขณะนี้ มันหมายถึง มันกำลังมีอารมณ์ร่วมกับผู้ชาย และผู้ชายคนนั้นก็คือ เพื่อนมันเอง เพื่อนที่ผมเข้าใจมาตลอด ว่ามันไม่ชอบขี้หน้าผม รวมทั้งแก๊งค์ของผมทุกคน

ไอ้ระจ้องตาผม ปากของมันกำลังโน้มเข้ามาใกล้ ลมหายใจของมันเริ่มติดขัด หายใจแรงขึ้นตามลำดับ กลิ่นบุหรี่จางๆโชยมาเข้าจมูกของผม จังหวะนี่เองที่ทำให้ผมได้สติ ผมเองก็ใช่ว่าจะสนองตัณหากับใครๆไปทั่ว โดยเฉพาะเพื่อนกันมันน่าจะมีข้อยกเว้นบ้าง

“ไรว่ะ ไอ้ระ มึงเป็นอะไรว่ะ ปวดฉี่เหรอ แข็งโป๊กเชียวน่ะมึง” ผมผลักตัวมันออกเบาๆ ทำให้มันเ๋อ๋อ ไปชั่วขณะ

“อะ เ่อ่อ ปวดฉี่ว่ะ ว่าแต่ของมึงแข็งดีเหมือนกันน่ะ กี่นิ้วว่ะ” พูดเสร็จมันก็คว้าหมับเข้าที่เจ้าแกะน้อย พร้อมกับล้วงเข้าไปจับเล่น ลักษณะแบบนี้ ผมถือว่ามันเป็นเรื่องปรกติ แบบผู้ชายทั่วไปที่จะจับของกันเล่น แบบเดียวกับไอ้ม้วน ที่มันชอบจับของผมออกบ่อยๆไป ซึ่งเราก็ไม่คิดอะไรเลยเถิด...นอกจากเพื่อนซี้เท่านั้น

“6.5*5 ว่ะ ไม่ใหญ่หรอก แล้วของมึงอ่ะ” ว่าแล้วผมก็คว้าของมันมาสำรวจมั่ง อิอิอิ แต่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆน่ะครับพี่น้อง อย่าคิดมาก ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เพื่อนกันครับ...เพื่อนกัน

“โห ของมึงยาวกว่าของกูอีก ของกูแค่ 6*5 เอง” มันพูดพร้อมกับกำรูดขึ้นรูดลง

“เฮ้ย พอๆ เดี๋ยวน้ำแตกพอดี ...ของมึงก็ไม่ต่างกับของกูหรอกน่ะ มึงแกล้งกูเหรอ นี่แน่ะ กูเอาคืน ฮ่ะ ฮ่ะ ” ผมกระถอกท่อนลำของมันอย่างแรง รูดขึ้นจากส่วนปลายลงมาจนสุดโคน ก่อนที่จะกระชากกางเกงในมัน จนหลุดติดมือ พร้อมกับว่ายน้ำหนีอย่างรวดเร็ว

“ไอ้แกะ มึงน่ะมึง เอากางเกงกูมา ไอ้ห่ะ” มันว่ายตามมาด้วยร่างกายเปลือยเปล่า อิอิอิ ถ้าใครโผล่มาเห็นตอนนี้ มันคงจะเป็นชีเปลือยอยู่กลางสระล่ะว่ะ

มันว่ายมาจนทัน และยื้อแย่งเอาไปใส่คืนจนได้ ตอนนี้เราทั้งคู่นั่งพักเหนื่อยอยู่ที่ขอบสระ ท่อนลำสงบลงโดยไม่คิดอะไรกันอีกต่อไป

“ไอ้แกะ มึงอยากรู้ใช่มั๊ย ว่าทำไมกูถึงโกงข้อสอบ” อยู่ๆมันก็โพล่งขึ้นมาเฉยๆงั้นแหละ

“อือ ทำไมมึงถึงทำอย่างนั้นล่ะ” ผมหันหน้าไปถามมัน พร้อมกับนั่งห้อยขาแกว่งเท้าไปมาที่ผิวน้ำ

“ก็กู อ่ะ เอ่อ อยากเข้ากลุ่มกับพวกมึงไง” ไอ้ระพูดไปพร้อมกับก้มหน้านิ่ง

“กูเห็นพวกมึง รักใคร่กลมเกลียว ไปไหน เฮนั่น กูก็อยากจะเข้าร่วมมั่ง แต่กูเรียนไม่เก่งอย่างพวกมึง พวกมึงเลยไม่เคยมองพวกกูเลย” คำพูดนี้ทำเอาผมถึงกับสะอึก มันจุกแน่นขึ้นมาที่หน้าอกอย่างช่วยไ่ม่ได้...จริงอย่างที่ไอ้ระพูดจริงๆ พวกผมไม่เคยมองกลุ่มที่เรียนอ่อนกว่าตัวเองเลย จะมีสักกี่คนน่ะที่คิดแบบเดียวกับไอ้ระ

“แต่แล้ว ถึงแม้ว่ากูจะทำคะแนนได้ดี พวกมึงก็ไม่ยอมรับกูอยู่ดี” มันพูดต่อไปหน้าเศร้าๆ

“ไอ้ระ กูขอโทษว่ะ จริงอย่างที่มึงพูด อืม ต่อไปนี้กูขอแก้ตัวน่ะ กูจะพยายามพูดคุยกับพวกมึงบ้าง ขอโทษจริงๆว่ะ เพื่อน” ผมตบหลังมันเบาๆ

“แต่ตอนนี้มึงก็เป็นเพื่อนกู แล้วนี่หว่า คิดอะไรมากว่ะ ” ผมพูดต่อ

“มึงรับกูเป็นเพื่อน แต่พวกมึงนี่สิ กูไม่รู้”

“เฮ้ย ไม่ต้องคิดมาก มึงก็มาเข้าร่วมกับกลุ่มกูสิ ก็ไม่เห็นเป็นไร”

“แต่กูเรียนไม่เก่งนี่ เวลาพวกมึงติววิชาการกันอ่ะ กูตามพวกมึงไม่ทันหรอก”

“อืม มาเถอะน่ะ เดี๋ยวกูติวให้มึงเอง”

“อย่าเลยว่ะ แค่มึงยอมรับกูเป็นเพื่อนกูก็ดีใจแล้ว” มันเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นอีกว่า

“ขึ้น ม.5 มึงจะเรียนร.ด. มั๊ยว่ะ” (ลืมบอกไป สมัยนั้นโรงเรียนผมเริ่มเรียนร.ด. ปีหนึ่งตอน ม.5 ครับผม หลังๆมาถึงเปลี่ยนมาเป็นม.4 ครับ คิดว่าคงเข้าใจน่ะครับพี่น้อง)

“เรียนสิว่ะ พี่กูก็ยังเรียนเลย” ผมกล่าวเสียงหนักแน่น

“อืม ตอนนั้นกูกับมึงคงจะสนิทกันมากกว่านี้น่ะ” พูดเสร็จมันก็กระโดดลงสระ ไปจัดการกับผักตบชวาที่เหลืออยู่

ผมกลับนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย คิดถึงคำที่ไอ้ระมันพูด...ผมไม่เคยมองคนที่ด้อยกว่าตัวเองจริงๆ...ต่อแต่นี้ไป ผมจะแก้ตัวใหม่ เป็นเพื่อนกับทุกคน ไม่ว่าเขาจะเรียนเก่งหรือไม่ก็ตาม ผมให้สัญญากับตัวเอง....จากนั้นผมจึงกระโดดตามไอ้ระไปจัดการขจัดเจ้าผักตบชวาต่อ ....จริงๆแล้วถ้าจะเปรียบเทียบไป มันก็เหมือนการขจัดจิตใจตัวเองให้มองโลกในแง่ดีขึ้นบ้าง ขจัดสิ่งที่เรามัวหลงใหลกับความสวยงามเปลือกนอก โดยลืมกับคำว่ามิตรภาพที่เราควรจะหยิบยื่น ให้กับเพื่อนๆ ไม่เลือกที่รัก ไม่มักที่ชัง

“ขอบใจว่ะ ไอ้ระ ที่มึงเปิดทางให้กูได้รับรู้แสงสว่าง ขอบใจผักตบชวาที่ทำให้ผมไม่ได้หลงงมงายกับคำยกย่องสรรเสริญ ความสวยงามแต่เพียงเปลือกนอก”