บทที่ 34 “ นักมวย...เหรียญทอง ”
“อะ เอ่อ พระเอกเกาหลี คึ คือ...” รุ่นพี่ ม.6 คนหนึ่ง ยืนก้มหน้าทำท่าทาง กระดากนิดๆ เหมือนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก ในการพบปะกับบุคคลภายนอก
ผมจำได้ว่าเคยเห็นรุ่นพี่ผู้ชายคนนี้ ตามบอร์ดของโรงเรียน แกเป็นนักมวยของโรงเรียน และกวาดเหรียญทองมาให้แทบทุกครั้งที่มีการแข่งขัน ตอนนี้ได้ข่าวว่ากำลังถูกทาบทามให้เป็นตัวแทนของกีฬาเขตระดับประเทศ แต่ดูเหมือนว่าแกจะปิดทองหลังพระซะมากกว่า แทบไม่มีใครเอ่ยถึงนักมวยของโรงเรียนเลย จะว่าไปสาวๆอาจจะไม่ชอบกีฬาประเภทนี้ ส่วนมากจะชอบหนุ่มๆที่เล่น ฟุตบอล บาสเกตบอล ตะกร้อ ฯลฯ
พี่โก้เป็นคนรูบร่างบึกบึน ความสูงประมาณ 180 เมื่อเทียบกับพี่ดำ พี่ชายที่รักแล้ว จะเตี้ยกว่าเล็กน้อย ผิวคล้ำกว่า แต่ตัวหนากว่า เนื่องจากฝึกมวยมานาน ความหล่อ จริงๆก็หล่อคนละแบบ เพียงแต่พี่โก้จะออกสไตล์ นักเลงหน่อยๆ และถ้าจะว่าไปก็ดูเหมือนพวก กรรมกร อะไรประมาณนี้ ในขณะที่พี่ชายที่รัก หล่อระดับเทพ (อิอิ ไม่อยากยอ เดี๋ยวเหลิง)
โดยมากแกจะไม่ค่อยยุ่งกับชาวบ้านเท่าไหร่นัก วันๆเอาแต่ซ้อมมวยอยู่ในโรงยิม กลางวันก็ขลุกตัวอยู่ในอาคารอุตสาหกรรม เพราะแกเรียนสายนี้ จึงอยู่ในช้อบ ประเภทเชื่อมเหล็ก หลอมเหล็ก อะไรพวกนี้ แล้วสาวๆที่ไหนเขาจะมาสนใจล่ะครับท่าน... แกจึงค่อนข้างที่จะเก็บตัว พูดน้อย อยู่ต่อหน้าสังคมแล้ว เลยกลายเป็นเหมือนคนไม่ค่อยมั่นใจในตนเองเท่าไหร่
“อ้าว พี่คือ พี่โก้ ใช่มั๊ยครับ” ผมยิงคำถามเพื่อให้แกดูสบายใจขึ้น
“ชะ ใช่ครับ พอดี เอ่อ โกก เขาฝากเอาน้ำตาลสด มาให้น่ะครับ ” โอ๊ย จะต้องประหม่าทำไม ผมเป็นรุ่นน้องพี่ซะอีก จริงๆน่าจะเป็นผมมากกว่า...ที่น่าจะประหม่า... ที่กระทบไหล่ นักมวย...เหรียญทอง ของโรงเรียน
“อ้าว มันกลับบ้านไปแล้วรึ แล้วพี่ไปยังไงมายังไง เ่อ่อ หมายถึง ไอ้โกก รู้จักพี่ด้วยเหรอครับ”
“โกก เขาเป็นคนบ้านเดียวกับพี่น่ะ เ่อ่อ พระเอกเกาหลี จำได้ใช่มั๊ยครับ ที่โกกเขาฝากให้พี่ช่วยเชื่อมเหล็ก ให้คราวก่อนน่ะ” เออ เริ่มพูดยาวขึ้นแล้ว อาการประหม่าหายไป แต่ก็ไม่น่าจะเป็นกับ รุ่นน้องที่เป็นผู้ชายแบบผม
“อ้อ ผมจำได้แล้ว วันนั้น ไอ้โกก พาผมไปขอร้องให้รุ่นพี่คนหนึ่ง ช่วยเชื่อมงานให้ ผมไม่ยักกะรู้ว่าเป็นพี่โก้ เพราะตอนนั้น พี่ใส่หน้ากากอยู่น่ะครับ” ในตอนนี้ พี่โก้เริ่มเป็นกันเองขึ้น ก็เลยเดินอ้อมมานั่งโต๊ะตรงข้ามกับผม ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มขึ้น
“ใช่ หลังจากนั้น พี่ก็พยายามสืบดูว่า น้องเป็นใคร ก็เลยรู้ว่า น้องคือ พระเอกเกาหลี ที่ใครๆ เขาให้ฉายา” ตอนนี้พี่แกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พร้อมส่งสายตาประหลาดมาให้ เอ๊ะ หรือว่า.....ตั้งแต่ผมเริ่มเข้าวงการนี้ อาจจะทำให้ผมมีเรดาห์ ในการจับคนวะ...ไม่น่า คิดมากไปได้....
“ฮ่ะ ฮ่ะ เรียกผมว่า แกะ ก็ได้ครับ เล่นเอาผมเขินเลยน่ะเนี่ยะ”
“แต่ แกะก็หล่อจริงๆอ่ะครับ หล่อเหมือนพระเอกเกาหลีจริงๆ” เอาเข้าแล้ว งานเข้ารึเปล่าว่ะกู
“เอ ผู้ชายเขาไม่ชมกันน่ะครับพี่....” ผมเริ่มแหย่ลองเชิง อิอิ ได้ผล...หน้าแกนี่เริ่มแดง พร้อมกับพยายามมองไปทางอื่น...ลองนึกสภาพดู ผู้ชายแมนๆ เถื่อนๆ กำลังเขินอายเด็กหนุ่มรุ่นน้อง คงดูไม่จืดล่ะครับท่าน
“อ้าว วันนี้พี่ไม่วิ่งหรือครับ ทุกทีผมเห็นพี่ออกวิ่งทุกเย็น” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง ให้แกดูดีขึ้น
“คือ...วันนี้งดหนึ่งวันน่ะครับ พอดีพี่ไปซื้ออุปกรณ์เกี่ยวกับกีฬามวย มา เดี๋ยวคงต้องเอาใบเสร็จ ไปทำเรื่องเบิกเงินน่ะครับ” เอ๊ะ ใบหน้าแกก็เรียบเฉย มึงคิดมากไปรึเปล่า...ไอ้แกะ แกคงไม่ใช่....อย่างที่แกคิดหรอก
“เออ พี่ครับงานที่ ผมกับไอ้โกก ให้พี่ช่วยเชื่อมน่ะครับ อาจารย์เดชาบอกว่าตรวจแล้ว แต่ปรากฎว่า งานของผมหายไป...ในขณะที่ทุกคนได้รับคืนหมด ผมล่ะเสียดายจัง อุตส่าห์ทำตั้งนาน” เป็นงานชิ้นที่น่าภาคภูมิใจชิ้นหนึ่งเลยล่ะ เพราะมันคือเกวียนจำลองที่ทำจากเหล็กล้วนๆ กว่าจะทำล้อ กว่าจะทำคาน ฯลฯ ต้องใช้เวลานานโข
“พี่เก็บได้อันหนึ่งน่ะ ไม่รู้ว่าเป็นของแกะรึเปล่า ตอนนี้อยู่ที่ห้องของพี่ แกะจะไปดูมั๊ยล่ะ” พี่โก้พักอยู่บ้านอาจารย์เสถียร เป็นบ้านพักครู ที่อยู่ในโรงเรียนน่ะแหล่ะ
“จริงเหรอพี่ ถ้างั้นรบกวนพี่พาผมไปดูหน่อยได้มั๊ยครับ” ผมรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที ที่จะได้งานชิ้นรักกลับคืน ขณะที่ผมกำลังลุกขึ้น เก็บข้าวของ เตรียมตัวเดินตามพี่โก้ไป ก็พอดี เสียงของอาจารย์เสถียร โพล่งขึ้นจากข้างหลังว่า
“อ้าว โก้ ครูตามหาตั้งนาน มาอยู่นี่เอง... อ้าวพระเอกเกาหลี รอพี่ชายอยู่เหรอ”
ผมยกมือไหว้อาจารย์ แล้วตอบว่า
“ครับผม อาจารย์ พี่ชายผมเขาจะซ้อมเสร็จเมื่อไหร่ครับ”
“คงราวๆ หกโมงเย็นแหละ อีกชั่วโมงเดียวเอง ทนรอหน่อยก็แล้วกันน่ะ”
“เออ หน่วยก้านเราก็ดีเหมือนกันน่ะ ไม่สนใจเล่นฟุตบอลเหมือนพี่ชายบ้างรึ”
“อ้อ พอเล่นได้น่ะครับ แต่ว่าเคยถูกเตะขาหักมา สมัยเด็กๆ เลยแขยงอยู่เลย เรียกว่าจำฝังใจเลยครับผม”
“ฮ่ะ ฮ่ะ แล้วเราเล่นกีฬา อะไรเป็นมั่งล่ะ”
“อยู่โรงเรียนเก่า ผมเล่นวอลเลย์บอล ครับ แล้วก็มีบาสฯ และแบดมินตัน ที่ผมถนัดครับ”
“ขึ้นม.5 เราต้องมาเจอครูน่ะ เทอมแรกจะเป็นแฮนบอล แต่เทอมสองจะเป็นฟุตบอล เออ แล้วครูจะเทรนให้เอง ถ้าสนใจเล่นฟุตบอลก็บอกครูมาน่ะ”
ผมลุกขึ้นยืนบ้าง โดยยืนเผชิญหน้ากัน ผมสูงกว่าอาจารย์เล็กน้อย เพราะอาจารย์สูง 170 ซม เอง จนอาจารย์เงยหน้าขึ้นมอง พร้อมจ้องตาไม่กะพริบ
“อะ เอ่อ อาจารย์ มีอะไรหรือครับ” ผมขมวดคิ้ว เพราะอาจารย์จ้องหน้าผมผิดสังเกต
“พระเอกเกาหลี เราน่ะ หล่อจริงๆ หุ่นก็ดี ครูว่า หล่อกว่าพี่ชายอีกล่ะมั๊ง...” เอาอีกแล้ว วันนี้เป็นอะไรเนี่ยะ เหมือนจะมีคนมา...จีบ...สองคนแล้ว
“อาจารย์ก็หล่อครับ ....เหมือนพระเอกหนังจีน เลย สาวๆ ในห้องผมชมหลายคนน่ะครับ...” แนะกูก็ปากหวานเป็นเหมือนกันแฮะ อิอิ
“ฮ่ะ ฮ่ะ พ่อพระเอกเกาหลี พูดถูกใจครูจริงๆว่ะ ” ว่าแล้วแกก็เข้ามากอดคอ เขย่าไปมา...
“เราไ้ด้เจอกันแน่ พระเอกเกาหลี ฮ่ะ ฮ่ะ.....” ผมเบี่ยงตัวออกมา พอไม่ให้น่าเกลียด
“ครับ ขึ้นม.5 ผมคงได้เรียนกับอาจารย์น่ะครับ”
“เอ่อ อาจารย์ครับ นี่ครับใบเสร็จ” พี่โก้หยิบใบเสร็จเบิกของออกจากระเป๋าตังค์ ผมสังเกตเห็นรูบถ่ายเล็กๆ หล่นลงกับพื้น
“เ่อ่อ ขอบใจ ครูไปแล้วน่ะ แล้วเจอกัน” ว่าแล้วอาจารย์เสถียรก็เดินจากไป
“พี่โก้ครับ ผมเห็นพี่ทำรูบถ่ายตกจากกระเป๋าน่ะครับ เดี๋ยวผมหยิบให้นะครับ”
ผมกำลังเอื้อมมือลงไปหยิบ รูปถ่ายเล็กๆ ที่เคลือบพลาสติกอย่างดี มันยังวางคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น
“แกะ อย่า!” พี่โก้ร้องห้ามเสียงดัง
“ทำไมล่ะพี่ รูปถ่ายแฟนพี่หรือครับ ” ว่าแล้วผมก็รีบหยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว โดยพี่โก้พยายามยื้อแย่งเป็นพัลวัน
“ไม่ได้ ให้ผมดูก่อนว่า แฟนพี่จะสวยแค่ไหน” ผมรีบพลิกรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมาดูอีกด้านทันที แล้วผมถึงกับตกใจหน้าซีดเผือด
“พี่โก้!!!! นี่มัน....รูปถ่าย...ผม....นี่ครับ”
No comments:
Post a Comment