บทที่ 35 “ เพื่อน...ร่วมฝูง ”
พี่โก้ถึงกับนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก หน้าเริ่มแดง อาการอายเด็กรุ่นน้องที่อยู่ต่อหน้่า ปรากฎเห็นชัดเจน เหมือนเด็กที่ทำความผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้....
แกนั่งนิ่ง...อยู่อย่างนั้น นานทีเดียว พร้อมก้มหน้าลงเล็กน้อย... สายตามองต่ำที่พื้น ยอมจำนนต่อหลักฐาน โดยไม่คิดที่จะหาข้อแก้ตัวใดๆ ...เอ...ไอ้พวกนักมวยเนี่ยะ เขาดูซื่อๆ อย่างนี้กันทุกคนรึเปล่าน่ะ หรือดีแต่เก่งบนสังเวียนผ้าใบ ทีบางเรื่องล่ะ ...เอาตัวไม่รอดเล๊ย...เฮ้อ.....
ผมเริ่มรู้แล้วว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้ชายแมนๆเถื่อนๆ พกรูปถ่ายเด็กหนุ่มในกระเป๋าตังค์ จะให้ผมคิดเป็นอื่นไปได้อย่างไร...ก็มันปรากฎชัดเจนว่า พี่โก้เป็น....เป็นเพื่อน...ร่วมฝูงเดียวกัน...ผมควรจะทำอย่างไรดี...ยินดีแล้วรีบบอกแกว่า....ผมเองก็ชอบพี่น่ะครับ...เราไปหาความสุขกันเถอะ (แน่ะ เหมือนแฟนคลับบางคนคิดเลย อิอิ) หรือ ผมควรจะวางเฉย...ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้....เพราะแกยังไม่รู้ว่า...ผมได้เดินทางเข้าวงการนี้แล้ว กับพี่ชายที่รัก...คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ผมถึงกับสะดุ้ง เอ่อ....ในหัวใจทั้งสี่ห้องของผมตอนนี้ มีพี่ชายที่รักครอบครองอยู่ทั้งหมดแล้ว จะแบ่งปันไปให้ใครอื่นได้อย่างไร....
“พี่โก้...พี่เก็บรูปถ่ายใบนี้ของผมได้ที่ไหนครับ ผมทำหล่นหายไปหลายวันแล้ว” ผมพยายามช่วยพี่แล้วน่ะพี่โก้ ตอนนี้ขึ้นอยู่กับตัวพี่แล้วล่ะว่า จะแก้ไขสถานการยังไง
พี่โก้ถึงกับเงยหน้าขึ้นมองผม อ้าปากค้าง...เก็บอาการให้อยู่หน่อยซิครับ...แกคงคาดไม่ถึงว่าผมจะใช้ไม้นี้.....ก็รูปถ่ายน่ะมันเป็น ภาพของผมก็จริง แต่มันเป็นภาพที่ถูกแอบถ่ายไม่ให้ผมรู้ตัว คงจะเป็นฝีมือถ่ายภาพของแกน่ะแหละ...
“อะ เอ่อ แกะ พะ พระเอกเกาหลี จะรังเกียจมั๊ย ถ้า อะ เอ่อ พี่จะขอเป็น เอ่อ พี่ชายของแกะอีกคน....” แน่ะ นี่พี่โก้จะมาไม้ไหนเนี่ยะ อย่าบอกน่ะว่าพกรูปถ่ายของผมไว้ เพราะชอบผม...แบบน้องชายงั้นรึ ฮึ ฮึ
“ทำไมล่ะครับ....” ผมแกล้งทำเป็นไขสือ
“คะ คือ น้องชายพี่เขาหน้าตาคล้ายแกะมาก แต่เขาเสียชีวิตไปแล้ว ถ้าเขามีชีวิตอยู่ เขาคงจะรุ่นเดียวกับแกะน่ะแหละ หรืออาจจะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง” พี่โก้พูดเรียบๆ เอ...หรือว่านี่คือสาเหตุที่แกพกรูปถ่ายผม มึงคงจะดูคนผิดแล้วล่ะไอ้แกะ หนอยไปคิดได้ยังไงว่า พี่โก้เป็น เพื่อนร่วมฝูงกับมึง....
“อะ อ้าว เขาเป็นอะไรถึงเสียชีวิตล่ะครับ” ผมเลยถือโอกาสถามแก เพื่อเปลี่ยนประเด็นความคิดของตัวเอง
“อุบัติเหตุ รถชนน่ะ ตอนนี้พี่เลยไม่เหลือใครเลย พี่เคยมีพี่ชายอีกคนหนึ่ง เมื่อสิบปีก่อน เขาเคยเป็นแชมป์มวยไทยแต่กลับถูกเพื่อนรุ่นเดียวกันชกเอาจนเสียชีวิต คาเวที” ตอนนี้พี่โก้เศร้ามาก น่าสงสารขึ้นมาทีเดียว
“อ้าว พี่ชายพี่เป็นถึงแชมป์มวยไทย แล้วทำไมถึงแพ้เพื่อนตัวเอง ถึงขนาดเสียชีวิตกลางเวทีล่ะครับ”
“ก็คราวนั้น พี่ชายพี่ไม่ได้ชกมวยไทยนี่ครับ แต่ชกมวยโดยใช้หมัดเปล่าๆ ไม่มีกติกา เป็นการชกเพื่อศักดิ์ศรี ชกกันจนกว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยปากยอมแพ้”
“โอ้โห พวกเขาคงจะมีเรื่องอะไร...ที่ตกลงกันไม่ได้ ใช่มั๊ยครับ”
“อืม...คงจะเรื่องแย่งหญิงคนเดียวกัน แต่ก่อนเขาทั้งสอง เป็นเพื่อนรักกันมาก”
“พอพี่ชายพี่เสียชีวิต แล้วเอาความผิดกับ คนที่เขา เอ่อ ฆ่าพี่ชายพี่ได้มั๊ยครับ”
“ไม่ได้ เพราะเขาเป็นตำรวจน่ะ”
“อุบะ แล้วตอนนั้นพี่ทำยังไงครับ”
“ตอนนั้น พี่อายุแค่สิบขวบ มีน้องชายอีกคนอายุ เจ็ดขวบ ไม่มีญาติที่ไหนอีก ทางค่ายมวยก็เลยอุปการะพี่ทั้งสองคนเอาไว้ พี่ก็เลยฝึกมวยตั้งแต่บัดนั้นมา” พี่โก้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อไปว่า
“พี่จำจนฝังใจว่าเมื่อพี่โตขึ้น พี่จะต้องแก้แค้นแทนพี่ชายพี่ให้ได้”
“ละ แล้วพี่เจอคนที่ฆ่าพี่ชายพี่หรือยังครับ”
“สามปีต่อมา พี่ก็ทราบข่าวว่า เขาถูกผู้ร้ายยิงเสียชีวิต เรื่องแก้แค้นเลยต้องยุติลง”
“ดีแล้วล่ะครับ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร น่ะครับ”
“แต่แล้วพี่ต้องมาเสียน้องชาย ที่พี่มีอยู่คนเดียวไปอีก” คราวนี้แกเริ่มเศร้าอีกแล้ว เอาล่ะน่ะ น่าสงสารจริงๆ หัวอกของคนอยู่คนเดียวไม่มีญาติพี่น้อง คงจะโดดเดี่ยว อ้างว้างพิลึก....
“ว่าไงครับ แกะ ขอให้พี่ได้ อะ เ่อ่อ รักแกะ แบบ พี่ชายได้มั๊ยครับ” แกเริ่มวกเข้ามาอีกแล้วแฮะ
“อะ เ่อ่อ แต่ว่าพี่พกรูปถ่ายผมเอาไว้ในกระเป๋าตังค์ แบบนี้...ไม่กลัว แฟนพี่เข้าใจผิดหรือครับ” ผมไม่ตอบทันที อยู่ดีๆ มีคนมาบอกรัก...ขอเป็นพี่ชาย เฮ้อ....
“คนอย่างพี่ใครเขาจะมาชอบ อนาคตก็คงจะเป็นได้แค่นักมวย...ไม่มีปัญญาทำอย่างอื่นหรอก” แกพูดเสียงอ่อยๆ เหมือนแกจะน้อยเนื้อต่ำใจอะไรบางอย่าง
“สรุบแล้ว พี่ยังไม่มีแฟนหรือครับ”
“พี่ยังไม่คิดเรื่องนี้ ....ว่าแต่แกะ คงรังเกียจพี่ใช่มั๊ยครับ เพราะพี่เรียนหนังสือไม่เก่ง เหมือน “เอก” พี่ชายของแกะ ฐานะก็ไม่มี พี่คงไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็น พี่ชายอีกคน ของแกะ ใช่มั๊ยครับ” เอาอีกแล้ว ทำไมนักมวยเนี่ยะ มันถึงขี้ใจน้อยว่ะ
“พี่คงจะสอนการบ้านให้แกะ ไม่ได้ เพราะพี่ไม่ได้เรียนสายวิทย์ฯ พี่คงจะดูแลแกะไม่ได้เพราะพี่ไม่มีฐานะอะไร ....รู้มั๊ยครับ พี่ยังนึกอิจฉา...เอก...เลย ที่เขามีโอกาสดูแล เอาใจใส่แกะ คะคือ พี่อยากจะ ดูแลแกะ แบบนั้นบ้าง....”
เอาเข้าแล้ว ทำไมเรื่องมันถึงวกไปวนมา เข้าอีหรอบเดิมว่ะเนี่ยะ ตกลงพี่โก้เขาคิดยังไงกับเราว่ะ งงไปหมดแล้ว
พี่โก้พูดพล่ามได้นานทีเดียวแฮะ คราวนี้ ไม่รู้อะไรทำให้ผมตอบไปว่า
“ทำไมจะสอนผมไม่ได้ล่ะครับ ผมยังอยากหัดชกมวย ไว้ป้องกันตัว อยุ่เลย เพียงแต่ไม่มีเวลา...เพราะเรียนหนังสือหนักไปหน่อย”
พี่โก้ถึงกับยิ้มกว้างด้วยความดีใจ พร้อมกับพูดล่ะล่ำ ล่ะลักว่า
“ถ้างั้น ให้พี่สอนให้น่ะ นะครับ” แกลุกขึ้นยืนมาจับมือผมเขย่าไปมา ด้วยความดีใจ อย่างน้อยแกคงคิดว่า แกเองก็ยังมีคุณค่าอยู่บ้าง
“โอเค ผมคงจะซ้อมได้แค่วันล่ะสามสิบนาทีน่ะครับ ช่วงที่รอพี่ชายผมซ้อมบอล”
“แค่นี้ก็ถมเถ แล้วล่ะครับ ว่าแต่จะเริ่มวันนี้เลยดีมั๊ยครับ” ดูกระตือรือร้นจัง
“ว่าแต่ พีขอคืนรูปให้พี่ จะได้มั๊ยครับ” แกยื่นมือมารับรูปถ่ายของผมไปเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ เหมือนเดิม
“แล้วพี่จะบอกคนอื่นว่ายังไง ถ้าใครเห็นรูปผมในกระเป๋าตังค์ แบบนี้”
“พี่ก็จะบอกว่า เป็นรูปน้องชายพี่ไงครับ” แกยิ้มด้วยความดีใจอย่างที่สุด
“แต่ผมว่าวันนี้ ไปดูชิ้นงานของผมที่บ้านพี่ก่อนดีมั๊ยครับ ผมอยากได้คืนน่ะครับ”
“เออ จริงซิ พี่ลืมไป....ถ้างั้นเราไปกันเลย”
ในขณะที่ผมกับพี่โก้กำลังลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะ พลันเสียงอันคุ้นหู ก็ดังขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า
“มึงจะพาน้องกูไปไหน ไอ้โก้”
No comments:
Post a Comment