บทที่ 40 " พระเอกเกาหลีขี่ม้าขาว...มาช่วยแล้ว "

บทที่ 40 “ พระเอกเกาหลีขี่ม้าขาว...มาช่วยแล้ว ”

เย็นวันนั้น พี่ชายที่รักมัวแต่คิดวางแผนเรื่องแข่งบอลล์ เลยไม่ค่อยได้ใส่ใจในความผิดปกติของผม ผมก็เลยตามน้ำแกล้งอ่านหนังสือโดยเฉพาะภาษาอังกฤษ (เอาใจแกหน่อย เนื่องจากมีความผิด อิอิ) และก็ไม่มีอะไรในกอไผ่เหมือนเดิม สงสัยหลังแข่งพี่ชายที่รักคง จะเอาคืนเต็มที่ อิอิ

เช้าวันรุ่งขึ้น พี่ชายที่รักมาส่งนมและแซนวิชตามปกติ แต่พอพี่ชายที่รักคล้อยหลังไปเท่านั้น ผมก็ต้องตกใจสุดขีด ก็พี่โก้น่ะสิ มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ในมือข้างหลังถืออะไรบางอย่างอยู่

“อ้าวพี่โก้ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมแกล้งทัก ให้ดูปกติที่สุด เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ยังคาใจอยู่

“ก็มาได้ทันเห็น พี่ชายที่ดูแลน้องชาย อย่างดีเยี่ยม....” เอาล่ะสิ หวังว่าพี่โก้คงไม่คิดอะไร ระหว่างผมกับพี่ชายที่รัก หรอกน่ะ

“ก็ อะ เอ่อ พี่ชายผม เขาก็เป็นงี้แหละ คงอยากจะดูแลผมให้ดีละมั๊งครับ”

“แต่...พี่ว่า ดูแลดีเกินกว่า ความเป็นพี่เป็นน้อง รึเปล่าครับ” แกทำหน้าแปลกๆ จนผมอ้ำอึ้งเลยงานนี้

“แล้วพี่โก้มีอะไรรึเปล่าครับ ตอนเย็นผมกะว่าจะงดซ้อมวันหนึ่งน่ะครับ พี่โก้ไปเชียร์พี่ชายผมแข่งบอลล์ กับผมน่ะครับ” ผมพูดซะยาวเหยียด ไม่ให้แกตั้งตัว เพราะรู้สึกว่าไม่ค่อยชอบมาพากล ยังไงก็ไม่รู้

“อะ เ่อ่อ พี่ซื้อนมมาฝาก แต่แกะคงไม่อยากได้แล้วมั๊ง เพราะมีพี่ชายที่แสนดี ซื้อให้แล้วนี่” พูดเชิงน้อยใจตามเคยน่ะครับ พี่โก้

“โอย ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกครับ พี่โก้ พี่ชายผมเขาซื้อให้ทุกวันอยู่แล้ว แค่พี่โก้ซ้อมมวยให้ผม ผมก็ดีใจแย่แล้วครับ” ทำไงดีล่ะกูเกิดใครมาเห็นเข้าว่า มีพี่ผู้ชายอีกคน (ซึ่งเพื่อนๆก็รู้ดีแล้วว่า พี่โก้เป็นคนฝึกสอนมวยให้ผม) เอานมมาให้ตอนเช้า เพิ่มอีกกล่อง แล้วจะบอกใครๆเขายังไงดี

ดูแกหน้าซีดลงถนัดเลย ผมรู้สึกไม่ดี เพื่อไม่ให้แกเสียน้ำใจ ก็เลยรับถุงนมของแกมาแล้วรีบยัดใส่กระเป๋านักเรียน

“ขอบคุณน่ะครับ พี่โก้ ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีแรงซ้อมมวย” ไม่รู้ว่าจะได้ซ้อมอย่างอื่นอีกรึเปล่านะซิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

พี่โก้ยิ้มออก ดูสีหน้าแกดีขึ้นเยอะ แล้วแกก็พูดขึ้นว่า

“ตอนเที่ยงพี่ขอทานข้าวด้วยคนน่ะครับ” แล้วแกก็เดินจากไป โดยที่ผมไม่ทันได้พูดอะไรเลย

พอถึงตอนเที่ยงกลุ่มผมก็เพิ่มสมาชิกใหม่ โดยพี่โก้เข้ามาในฐานะคนซ้อมมวยให้ผม อีกอย่างแกก็รู้จักกับไอ้โกกอยู่ก่อนแล้ว จึงไม่เคอะเขินในการที่แกจะเบียดที่นั่งไอ้โกก ที่นั่งตรงข้ามผม ให้เขยิบออกไปอีกสักหน่อย ส่วนพี่ชายผมก็กลับเริ่มชินและไม่ว่าอะไร เพราะแกก็กำลังคุยเรื่องบอลล์กับไอ้จุ๊และไอ้ม้วน อย่างออกรส แต่เวลายี่สิบ-สามสิบ นาที ที่เราชอบไปมีอะไรกันที่ห้องน้ำ ต้องงดไปโดยปริยาย เพราะพี่โก้ติดผมแจ...งานนี้ปลีกตัวไม่ได้จริงๆ ขอโทษทีนะคร๊าบ... พี่ชายที่รัก

ตอนเย็นผมว่าจะงดซ้อมมวย แต่พี่โก้ไม่ยอม เพราะทางโรงเรียนคู่แข่งไม่ได้มาแข่งบอลล์อย่างเดียว มีทีมบาสชาย และทีมวอลเล่ย์ชาย มาแข่งลองเชิงด้วย เห็นว่าเป็นการเตรียมแข่งกีฬาของโรงเรียนระดับจังหวัดที่จะมีขึ้นไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ ดังนั้นกว่าพี่ชายที่รักจะได้ลงแข่ง ก็ต่อเมื่อกีฬาสองประเภทนี้แข่งเสร็จแล้ว ดังนั้นพี่โก้จึงรีบพาผมเข้าไปฝึกซ้อมมวยกันก่อน เพื่อไม่ให้เสียเวลา

พี่โก้ดึงร่างผมเข้าไปกอด ระดมจูบด้วยความหื่นกระหาย ภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของโรงยิมนั่นแหละ ด้วยเหตุนี้ละมั๊งถึงไม่ยอมให้ผมงดซ้อม อิ อิ แกพยายามประกบปาก แต่ผมกลับเบือนหน้าหนี เพราะไม่อยากมีอะไรที่ลึกซึ้งเกินไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่ พี่ชายที่รัก แกจึงได้แต้ไซ้ซอกคอ ดูดนม และลากลิ้นเลียไปทั่วร่าง ก่อนจะงัดเจ้าแกะน้อยออกมา แกซุกไซ้อยู่ไปมา จนผมอดสยิวไม่ได้ แกกำลังจะอ้าปากครอบลงไป....

“พี่โก้! อย่า! ผมไม่ไ้ด้อาบน้ำ เดี๋ยวมันไม่สะอาด” แนะกูก็เป็นห่วงคนที่จะดูดคะอวย ให้เหมือนกัน ตอนเย็นๆแบบนี้ ไม่อยากให้เสียความรู้สึก เดี๋ยวไม่ติดใจ อิ อิ เอาไว้ไอ้แกะอาบน้ำให้สะอาดก่อนเถอะ พ่อจะบรรเลงเพลงรักให้สะใจเลยทีเดียว...

พี่โก้จึงเปลี่ยนมาเป็นชักให้ โดยรูดขึ้น รูดลง จนผมครางกระเส่า ผมดึงร่างของแกขึ้นมาบ้าง แล้วผมก็ซุกไซ้ ซอกคอให้แก กลิ่นผู้ชายแมนๆ เถื่อนๆ นี่มันก็ดิบ ได้อารมณ์อีกแบบ จากนั้นก็ลากปลายลิ้นไปทั่วร่างกายที่กำยำ เต็มไปด้วยมัดกล้าม งัดเจ้าท่อนลำอันเขื่องของแก ออกมาจากกางเกงนักมวย จัดการกระถอกไปมาให้แกสยิว

ผมเลื่อนมือไปที่ก้นแน่นๆ แล้วเลื้อยไปที่รูสวาท ที่ยังติดใจไม่หายจากเมื่อวาน ถ้ามีเวลา กูจะเสียบให้สะใจเล๊ย พับผ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

“หายเจ็บ รึยังครับ” ผมพูดไป นิ้วมือก็เริ่มชอนไชเข้าไปที่ร่องรู ภายในกางเกง

“อืม ตอนแรกเจ็บฉิบหาย แต่ตอนหลังมา ก็เสียวดี ถ้าแกะชอบ จะเอาพี่อีกก็ได้น่ะ พี่ไม่ว่าหรอก” ฮั่นแน่ บอกแล้ว ว่าจะต้องติดใจ ว่าแล้วไอ้แกะจะสนองศรัทธาพี่โก้สะหน่อย อิอิ

แต่แล้วเหมือนมีเสียงเอะอะ อะไรกันอยู่ข้างนอก ผมกับพี่โก้เลยต้องรีบผละออกจากกัน พอโผล่หน้าออกไปดู จึงรู้ว่าทีมวอลเล่ย์ จะมาแข่งกันที่นี่ ส่วนบาสคงจะแข่งกันที่ข้างนอกกลางแจ้ง สักพักหนึ่งคนก็เริ่มเข้ามากันเยอะขึ้น ส่วนผมกับพี่โก้เพียงสองคนเท่านั้น ที่ฝึกซ้อมมวยกันอยู่ ส่วนคนอื่นๆคงจะงดไปในวันนี้

ผมไม่ได้สนใจการแข่งขัน วอลเล่ย์ เท่าไหร่ เพราะมัวแต่ ต่อยเป้าที่พี่โก้ยกล่อไปมา ด้วยความสนุก เราสองคนไม่ได้ใส่เสื้อครับ นุ่งกางเกงนักมวยอย่างเดียว ใครจะมองก็มองไป และตรงที่เราซ้อมอยู่ซะชิดกำแพงอีกด้านหนึ่ง ส่วนพวกแข่งวอลเล่ย์ก็อยู่กึ่งกลางโรงยิม ผมจึงไม่สนใจเท่าไหร่

การแข่งขันเริ่มแล้ว มีคนส่งเสียงเชียร์เป็นระยะๆ แต่ผมก็ไม่สนใจ ยังคงฝึกซ้อมมวยกับพี่โก้ต่อไปอย่างไม่ลดละ เวลาคงผ่านไปเกินสามสิบนาทีแล้วล่ะ ไม่รู้พี่ชายที่รักจะเริ่มแข่งบอลรึยัง ผมกะคร่าวๆ ก็น่าจะสี่โมงเย็นแล้วน่ะเนี่ยะ ผมกำลังจะบอกเลิกซ้อมกับพี่โก้อยู่พอดี พลันอาจารย์บรมย์ (อาจารย์สอนพละ และดูแลทีมวอลเล่ย์ของโรงเรียน) ก็เข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว

“พ่อพระเอกเกาหลี เห็นอ้วน เพื่อนเราน่ะ บอกว่าเราเล่นวอลเล่ย์ได้ใช่มั๊ย ”

“ก็พอได้ครับ มีอะไรหรือครับอาจารย์”

“ไปช่วยโรงเรียนเราหน่อยน่ะ ครูขอร้อง ตอนนี้ทีมเรากำลังแย่เลย” ผมเหลือบไปที่กลางสนามถึงรู้ว่าไอ้อ้วนลงเล่น ไม่เลวแฮะเพื่อนเรา อยู่แค่ม.4 ได้ลงทีมของโรงเรียนแล้ว

“ทำไมล่ะครับ รุ่นพี่เก่งๆก็มีหลายคนนี่ครับ”

“มันไม่อย่างนั้นน่ะสิ ทีมโรงเรียนโน้นส่งเด็กม.4 มาทั้งหมด ทางเราก็ต้องเอาเด็กม.4 ลงแข่ง เดี๋ยวหาว่าไม่ยุติธรรม” มิน่าละ ไอ้อ้วนถึงได้ลงเล่น

“ตอนแรกเราชนะไปเซตหนึ่ง แต่ตอนหลังทางทีมโน้นเปลี่ยนตัวจริงลงมา ชนะเราขาดลอย เนี่ยะกำลังแข่งเซตที่สาม เขากำลังนำเราอยู่ 5-0 อ้วนเพื่อนเราจึงแนะให้ครูมาตามเราไปแข่ง น่ะครูขอร้องล่ะ”

“โอเคครับอาจารย์ ผมจะทำเต็มที่ครับ” ว่าแล้วผมก็รีบถอดนวมออก เดินกึ่งวิ่งตามอาจารย์ไปที่สนาม ทั้งๆที่ไม่ใส่เสื้อ เรียกเสียงฮือฮาจากกองเชียร์พอสมควร ผมได้เสื้อกีฬาจากในทีมคนใดคนหนึ่ง แล้วรีบเปลี่ยนตัวลงสนามทันที ตอนนี้ฝ่ายนู้นนำไป 8-0 แล้ว (ในสมัยนั้น นับแต้มชนะที่15 ต่อเซต และถ้าทีมไหนชนะ 2 ใน 3 ถือว่าชนะครับผม)

“พระเอกเกาหลี สู้ สู้ เฮ เฮ....” เสียงเชียร์ลั่นเลย ไอ้อ้วนมาประมือเช็คแฮนด์กับผม ดูมันดีใจมาก เพราะเราสองคนเคยเล่นเข้าขากันได้ดีที่สุดนั่นเอง

ผมมาลงในตำแหน่งหน้าซ้าย ไอ้อ้วนอยู่เซนเตอร์ตรงตำแน่งเซตลูกด้านหน้า ทีมเราเป็นฝ่ายเสริฟ พอลูกข้ามหัวไป ฝ่ายนู้นตั้งรับทันที ส่งลูกมาให้เซ็นเตอร์เซต ลูกสวยงามมาก มือตบ (ตบแรงและเฉียบขาดมาก แถมรูปหล่อ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ตัวสูงไล่เลี่ยกับผม หน้าตาออกตี๋หน่อยๆ ตอนนี้เขากำลังเนื้อหอมเชียว สาวๆล่ะกรี๊ดกันเลยล่ะ เพราะเล่นได้ดีมากๆนั่นเอง) ไอ้มือตบกระโดดขึ้นสูงสุด พร้อมกับหวดลูกเต็มเหนี่ยว ผมกับไอ้อ้วนไม่ต้องบอกก็รู้หน้าที่กันดีอยู่แล้ว กระโดดขึ้นพร้อมกันชูมือขึ้นสูงสุดเท่าที่จะทำได้ ลูกบอลแรงมากแต่โชคร้ายหน่อยน่ะ ที่เจอคู่บล็อคมหากาฬอย่างผมกับไอ้อ้วนเข้า

ลูกบอลกลับถูกตีกลับด้วยข้อมือของผม ตกไปฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว กรรมการเป่านกหวีดให้ทีมเราได้คะแนน ทำเอาทีมตรงข้ามตกตลึง เงียบกริบ ฝ่ายโรงเรียนผม เฮกันดังลั่น

“พระเอกเกาหลี สู้ๆ พระเอกเกาหลีสู้ตาย เฮ เฮ....”

ลูกต่อมาทีมนู้นกลับเปลี่ยนเป็นหยอดลูก ผมได้โอกาสจึงอันเดอร์ลูกให้ไอ้อ้วน แล้วส่งสัญญาณ A นั่นคือ ผมจะกระโดดขึ้นพร้อมกับที่ไอ้อ้วนเซตลูกให้อยู่เหนือเนตนิดเดียว แล้วผมจะได้จังหวะตบลูกอย่างรวดเร็ว ลูกลงไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างสวยงาม แต่ทว่า....

กรรมการไม่ให้เพราะยังไม่ได้ถือเป็นกติกา (สมัยนั้น บางโรงเรียนนำไปใช้แล้ว เหมือนโรงเรียนเก่าผม แต่..งงที่โรงเรียนนี้ยังไม่ยอมรับ)

ลูกต่อมาผมอยู่ตรงตำแหน่งเซต ไอ้อ้วนอยู่ด้านหน้าขวา ทีมผมเป็นฝ่ายรับ พอลูกเสริพมา ผมกลับวิ่งสลับตำแหน่งกับไอ้อ้วน เพื่อเตรียมตบ ตอนนี้โดนอาจารย์ท่านหนึ่งตะโกนด่าว่า

“พระเอกเกาหลี วิ่งหนีลูกทำไม ชั้นว่าแล้ว ไปเอานักมวยมาเล่นวอลเล่ย์” แต่อาจารย์ท่านนั้นต้องหุบปากแล้วเปลี่ยนเป็นเชียร์เมื่อ…

ที่ผมวิ่งหนีลูกเพราะต้องการให้คนข้างหลังรับลูกแทนแล้วส่งไปให้ไอ้อ้วนเซต จากนั้นผมก็กระโดดขึ้นตบได้สบายๆ

เกมส์ผ่านไปเรื่อยๆ ยอมรับว่าทีมนั้นแข็งจริงๆ บางทีแค่เสริพลูก ลูกแรงมากแถมเฉียดเนตอีก สมาชิกในทีมผมรับไม่ได้ต้องเสียคะแนนไป แต่ผมกับไอ้อ้วนก็พลิกสถานการณ์ำได้ทันท่วงที จนกระทั่ง เรามาดิวกันอยู่ที่ 16-16 ต้องชนะสองแต้มสุดท้าย ทำไงดีล่ะ เพราะตอนนี้ผมเป็นฝ่ายเสริฟลูก

แล้วท่าไม้ตายที่พี่กวางสอนให้ก็ถูกนำเอาใช้ (แฟนคลับ อย่าเพิ่งหาว่าผมขี้โม้น่ะครับผม อิอิ) นั่นก็คือเวลาเสริฟลูก ให้ใช้ฝ่ามือด้านล่างใกล้ข้อมือน่ะครับ ทำมุมตีลูกค่อนลงมาข้างล่างประมาณหนึ่งส่วนสามของลูกบอล แล้วตีปาดไปจากด้านขวามือมาทางด้านซ้ายมือ แต่ต้องทำอย่างเร็วน่ะครับ จะได้ลูกที่แรง เร็ว เฉียดเนต แถมลูกจะบิดหมุนตัวออกด้านข้างอย่างคาดไม่ถึง เพราะฉะนั้นเวลาฝ่ายตรงข้ามรับลูก ลูกจะแฉลบออกข้างทันที (ลองไปฝึกดูน่ะครับผม)

ผมตัดสินใจใช้ลูกเสริฟไม้ตายของพี่กวาง(อันนี้ ไม่เกี่ยวกับ จุง โคชิกะ นะครับ อิ อิ) ได้ผลลูกลอยละลิ่ว เฉียดเนต แล้วบิดเป็นเกลียว ถูกแขนฝ่ายตรงข้ามแฉลบออกไป เรียกเสียง เฮ ดังลั่นสนามเลยครับ

ลูกสุดท้ายผมยังใช้แบบเดิม ครับได้ผล แต่ถ้าเล่นไปสักพักจะจับทางเดินของลูกได้ ลูกเสริฟนี้จะใช้ไม่ได้ผลเสมอไป แต่ตอนนี้ทีมนั้นยังไม่รู้ อิอิ สรุปโรงเรียนเราเป็นฝ่ายชนะครับผม

อาจารย์บรมย์ถึงกับชมเปาะ

“พระเอกเกาหลี ขีม้าขาวมาช่วยโรงเรียนทันเวลาพอดี เก่งมาก... อืม ไม่คิดจะเล่นวอลเล่ย์ให้โรงเรียนบ้างหรือ”

“ผมขอคิดดูก่อนครับ พอดีห่วงเรื่องเรียนมากกว่าครับ”

“อือ ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกครูน่ะ”

“ครับผม”

จังหวะนั้นเองผมสังเกตุว่า ไอ้หนุ่มรูปหล่อมือตบมองผมอยู่ตลอดเวลา มันจะมองทำไมว่ะ ก็เมื่อกี้เพิ่งจับมือแสดงสปิริตกับทีมมันทุกคนอยู่แล้ว แถมตอนนั้นมันยังชมผมกับไอ้อ้วนยกใหญ่

แล้วมันก็เดินเข้ามาหาผมกับไอ้อ้วนอีกจนได้ ไม่พ้นคำชมเหมือนเดิม

“นายสองคนเก่งจัง สามารถบล็อคลูกตบเราได้ แถมเล่นเข้าขากันได้ดีทีเดียว”เราชื่อโจน่ะ นายชื่ออะไรล่ะ”

“เราชื่อแกะ นี่เพื่อนเราชื่ออ้วน นายก็ตบเก่งน่าดูเลยล่ะ เราแทบตั้งรับกันไม่ติดทีเดียว” ผมแนะนำตัว และไอ้อ้วนบ้าง แล้วก็หยอดคำหวานไปให้มันหน่อย

เพราะดูๆมันมองผมแปลกๆยังไงไม่รู้...ตอนนี้พี่โก้เริ่มเดินเข้ามาสมทบแล้ว

“แล้วพวกนายจะไปไหนกันต่อล่ะ” ผม ไอ้อ้วน และพี่โก้ กำลังจะเดินออกไปเชียร์พี่ชายที่รักแข่งบอลล์

“อ๋อ ไปเชียร์พี่ชายเราแข่งบอลกับโรงเรียนของนายไง”

“เ่อ่อ จะรังเกียจมั๊ยถ้าเราจะขอไปด้วย” อ้าวไอ้รูปหล่อหน้าตี๋นี่ชักจะยังไง ยังไงซะแล้ว เดินตามผมต้อยๆ แถมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไอ้นี่ หรือว่ามันจะเป็น....