บทที่ 53 " หลงใหล...กลิ่นกายสาว "

บทที่ 53 “ หลงใหล...กลิ่นกายสาว ”

ไปฟันหญิงเหรอ อืม มันก็น่าจะดีน่ะ อยากลองทำอะไรใหม่ๆดูบ้าง บางทีชีวิตอาจจะดีขึ้น ถ้าหากว่าเราไปเรียนรู้ทางเดินอีกทางหนึ่ง แล้วมาเปรียบเทียบกันดูกับเส้นทางเก่าที่เคยเลือกเดิน... คราวนี้จะได้รู้สะที ว่าเราจะเลือกทางเดินเส้นใด...

ผมกำลังจะตอบตกลงกับไอ้ม้วน ก็พอดีมีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาในโรงยิม

“อ้าว พ่อพระเอกเกาหลี กำลังฝึกซ้อมมวยเหรอ ครูนึกว่าใคร เห็นเปิดไฟอยู่”

อาจารย์หญิงท่านหนึ่ง ที่สอนวิชาคหกรรม เดินนำหน้านักเรียนกลุ่มหนึ่งเข้ามา ทักทาย เพิ่งมารู้ตอนหลังว่า พวกนักเรียนที่เลือกเรียนวิชาเลือกเกษตรกรรม มีวิชาการทำอาหารด้วย ซึ่งจะมาสอบกันในวันเสาร์เช้า ส่วนพวกผมเลือกเรียนวิชาอุตสาหกรรมไปแล้วจึงไม่ได้เกี่ยวกับวิชานี้

“ครับ อาจารย์ ผมกำลังซ้อมมวยอยู่ครับ อาจารย์จะกลับแล้วหรือครับ” ดูเหมือนว่า นักเรียนที่มาสอบกำลังเตรียมตัวกลับบ้่านกัน ต่างส่งเสียงดัง อยู่ข้างนอกถนน บางคนก็ขี่มอเตอร์ไซค์ บางคนก็ขี่จักรยาน ฯลฯ

“ใช่ แล้วเราก็อย่าลืมปิดฟงปิดไฟให้เรียบร้อยล่ะ ครูจะกลับบ้านแล้ว” อาจารย์เดินนำหน้าเหล่าลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งออกพ้นประตูไป แต่ไหงดันมีเหลืออยู่คนหนึ่ง ผมต่อยเป้าล่อที่แขนไอ้ม้วนสุดแรง จนมันเซถลาก้นจ้ำเบ้า

“ไอ้ห่ะ ชกไม่ระวังเลยน่ะมึง กูยังไม่ได้ตั้งหลักโว๊ย!” ไอ้ม้วนบ่นอุบ แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“เอ่อ..ม้วน! เห็นแต้ว...แฟนนายรออยู่ข้างนอกน่ะ กำลังงอนเลย นายรีบไปเคลียร์น่ะ เดี๋ยวจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน” เราทั้งคู่หันไปมองที่มาของเสียงพร้อมๆกัน...

ผมล่ะทั้งอึ้ง ทั้งตกตลึง เจ้าของเสียงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก มันคือ “ไอ้เมฆ” เด็กกะโปโลหลังห้อง คนที่เรียนหนังสือไม่เก่ง (เลยไม่ได้อยู่แก๊งค์ผม)...คนที่เมื่อก่อนตัวมันเล็กๆ ยังกะเด็กม.ต้น แต่มาตอนนี้ ตัวมันสูงใหญ่ เกือบเท่าผมทีเดียว คาดว่า คงจะ 173-174 ซม. มันอยู่ในชุดกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม เสื้อยืดสีขาวที่สวมใส่มันทำให้หน้าอกที่ตั้งพานของคนเป็นหนุ่ม นูนเด่นเป็นรูบร่างชัดเจน กล้ามเนื้อของมันผุดขึ้นไปทั่วทั้งแขนขา ลำตัว เผยให้เห็นถึงความกำยำล่ำสัน...โคตรแมนมากๆ...นอกจากนี้ผิวพรรณของมันยังเปล่งปลั่ง ขาวสะอาดสะอ้าน เมื่อเทียบกันแล้วผิวของมันน่าจะใกล้เคียงพี่ภูมิ แต่รูปร่างใกล้เคียงพี่ชายที่รัก...ไปๆมาๆ มันจะมีกล้ามเนื้อมากกว่าผมสะฉิบ

ผมลอบมองใบหน้าของมันบ้าง โอ้โหแฮะ มันหล่ออ่ะ คิ้วดกดำ จมูกโ่ด่ง ปากแดงๆน่าจูบชะมัด สาวๆคงจะหลงใหลน่าดู... ไม่น่าเชื่อว่าเด็กกะโปโลเมื่อสองเดือนก่อน ตอนนั้นตัวมันเล็ก...แคระแกรน จะมาแปลงร่างเป็นหนุ่มหล่อ หน้าตาสดใส กล้ามเป็นมัด ได้ภายในเวลารวดเร็วขนาดนี้ รึว่า มันอาจจะเปลี่ยนแปลงมานานแล้ว แต่ผมไม่ได้สนใจนั่นเอง..

“ขอบใจว่ะเมฆ เออ แกะ กูไปแล้วน่ะ มึงคิดยังไงเรื่อง...” มันเข้ามาป้องปากกระซิบที่ข้างหูของผม

“เรื่องฟันหญิง...” มันพูดเสียงเบาๆ ไม่ให้ไอ้เมฆได้ยิน...เสร็จแล้วมันก็พูดเสียงอันดังว่า

“ถ้ามึงสนใจก็ไปหากูที่บ้านน่ะโว๊ย กูจะรอ” ว่าแล้วไอ้ม้วนก็โยนเป้าล่อลงกับพื้น แล้วรีบจากไป

“ไอ้ห่าม้วน ที่แท้มึงมารอหญิง นี่เอง หนอยนึกว่าเซ็ง...” ผมตะโกนไล่หลังมันด้วยความคะนองปาก มันไม่ได้ถือโทษโกรธอะไร เพราะสนิทกัน

“อ้าว เมฆ แล้วนายมายืนมองเราทำไม ถ้าอยากจะช่วยก็ขึ้นมาเป็นเป้าล่อให้หน่อยสิ” ผมเอ่ยปากชวนไอ้เมฆ เพราะเห็นมันจ้องอยู่ตาไม่กะพริบ

ไอ้เมฆ ก็ขึ้นมาเอาเป้าไปสวมที่แขน ทั้งสองข้าง แล้วให้ผมต่อยไปมา

“แกะนี่เก่ง ทุกอย่างเลยน่ะ ทั้งเรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง เราอยากได้สักครึ่งของแกะ ก็ยังดี” แนะยอเป็นด้วยแฮะ มีอารายรึเปล่า....ไอ้เมฆ อิอิอิ ผมปล่อยหมัดไปชุดหนึ่ง แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

“เก่งที่ไหนกัน ก็แค่ธรรมดาอ่ะ ว่าแต่นายสอบทำอาหาร เป็นยังไงบ้าง”

ไอ้เมฆถอยหลังก้าวหนึ่ง ปล่อยให้ผมชกหมัดหนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นว่า

“ไม่ยากหรอก เพราะเราชอบทำอาหารอยู่แล้ว”

“เห็นมั๊ย อย่างน้อยนายก็ทำอาหารเก่ง เก่งกว่าเราที่ไม่ได้เรื่องอะไรเลย” ผมยอมันกลับมั่ง มันจะได้ดีใจที่มีคุณค่าในตัวเอง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...แล้วเราก็ซ้อมมวยกันต่อไปได้สักพัก ดูเหมือนไอ้เมฆจะนึกอะไรขึ้นมาได้

“เออ แกะ ระ เราขอโทษน่ะ พอดีลืมไปว่า แมว อ่ะ เอ่อแฟนเราเขารออยู่ที่อาคารทำอาหารอ่ะ ” อ้าว ไอ้เมฆ นี่มึงไปแอบมีฟงมีแฟนกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะเนี่ยะ สำคัญน่ะมึง...สำคัญ...หุหุุ

ผมก็เลยหยุดชก แล้วเข้าไปถอดเป้าล่อออกจากแขนของมัน

“อืม เราก็ขอโทษว่ะ พอดีไม่ได้ถามว่านายมีธุระอะไรที่ไหนรึเปล่า”

“ไม่เป็นไรหรอก พอดีแมวเขามาช่วยอาจารย์คุมสอบพวกเรานะ เสร็จแล้วเขาจะต้องอยู่เคลียร์อุปกรณ์ ป่านนี้คงเสร็จแล้วมั่ง”

“อ้าว แมวเขาเรียนเอกคหกรรมหรือ ถึงมาช่วยอาจารย์ได้อ่ะ”

“ใช่ เออ แกะ เรามีอะไรจะให้นายดูด้วยแหละ นายจะตามเรามามั๊ยล่ะ เรารับรองว่านายจะต้องชอบ” อุบะ ไอ้นี่พูดซะ ทำให้กูอยากเห็นขึ้นมาสะแล้ว

ผมเลยตอบตกลง ท้องก็เริ่มหิวพอดี เห็นไอ้เมฆบอกว่า มีอาหารเหลือเพียบ เลือกกินได้ตามสบาย ผมก็เลยสวมเสื้อผ้า เดินตามมันไป

เราสองคนเดินมาถึงห้องสวัสดิการณ์ของโรงเรียน ที่มันอยู่ใต้ตึกเรียนอีกทีหนึ่ง ห้องนี้จะถูกจัดให้อยู่ด้านริมสุดของตัวอาคาร...แบ่งให้เป็นห้องครัว และเปิดหน้าต่างออกเป็นช่องๆไปข้างนอก เพื่อขายอาหาร ถัดออกไปด้านนอกห้องจะมีม้านั่งเรียงราย เป็นแถวไปสุดแนวของอาคาร จึงดูแล้วเหมือนจะเป็นโรงอาหารกลายๆ เพียงแต่อาจารย์จะให้เด็กคหกรรมผลัดเปลี่ยนกันมาดูแล บางทีพวกนักเรียนที่ขี้เกียจไปเข้าคิวที่โรงอาหาร ก็จะมาทานข้าวเที่ยงที่นี่ ส่วนพวกผมไม่เคยย่างกรายเข้ามาเลย เพราะติดใจรสชาดอาหารที่โรงอาหารมากกว่า อ้อ แต่จะมีตอนเช้าที่พี่ชายที่รักมาซื้อแซนวิช และนมให้ผมจากที่นี่นั่นเอง

“เสร็จกันรึยัง สาวๆ เราพาใครมา ดูซิ หุ หุ” ไอ้เมฆตะโกนเรียก เพื่อนหญิงสองคนที่กำลังจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง

“เสร็จแล้ว อาหารแพ็คเรียบร้อย พร้อมออกเดินทางได้ อุ๊ย...พระเอกเกาหลี” คนนี้คงเป็นแฟนไอ้เมฆ ที่ชื่อแมว ก็น่ารักดี ไว้ผมทรงนักเรียน ดูเรียบร้อยดี คงจะสมกับไอ้เมฆอยู่หรอก

แมวหันหน้ามา พร้อมกับชะงักที่เจอผมเข้า

“อะ เอ่อ แจ๊ด เธอดูซิ ว่าใครมา” แมวทำท่าทางปลื้มผมเอามากๆ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ ที่สาวๆจะปลื้มพระเอกเกาหลีเป็นธรรมดา (ฮ่ะฮ่ะ ห้ามแฟนคลับ เขม่นน่ะคร๊าบ เดี๋ยวไม่เล่าต่อนา...อิิอิอิ)

ผมสังเกตเห็นเพื่อนสาวของแมวที่หันหลัง เก็บข้าวของเข้าตู้ แล้วเธอคนนั้นก็ค่อย...ๆ...หัน...หน้า...มา ที...ละ...นิด...ละ...นิด

พระเจ้า!ทำไมผู้หญิงคนนี้ ถึงสวยขนาดนี้ ใบหน้ารูปไข่ ดูสดใส คิ้วโก่งงอนยังกะคันศร จมูกที่โ่่ด่งพองาม เข้ากันพอดีกับปากรูปกระจับสีแดงได้รูป ทรงผมที่เธอตัด มันไม่ใช่ทรงนักเรียนธรรมดา แต่มันมีการเซ๊ตซอยทรงบ๊อบเท ที่ทันสมัย แต่ไม่ได้ผิดระเบียบของโรงเรียน

หน้าอกหน้าใจของเธอก็พุ่งตระหง่านดันเสื้อยืดรัดรูป จนผมถึงอ้าปากค้าง... กางเกงขาสามส่วนทำให้เธอดูผอมระหง ยังกะนางแบบนิตยสาร...คงจะสูงราว 160 ซม.ได้... รูบร่างดีจริงๆ สวย สวยมากๆเลย ผมเหมือนเจอมนต์สะกด ยืนจ้อง...นิ่ง ไม่วางตา

เธอคนนั้น ก็จ้องมองตาผมไม่กะพริบเหมือนกัน คงจะตกใจ หรืออะไรไม่อาจเดาได้ สักพักหนึ่ง เลือดฝาดสาว ก็ส่งไปหล่อเลี้ยงใบหน้าสวยได้รูปนั้น แดงระเรื่อ เธอคนนั้นรีบหลบหน้ามองไปทางอื่นด้วยความเอียงอาย

“เฮ้ย ถึงกับตลึงเลยเหรอ แกะ ฮ่ะ ฮ่ะ ” ไอ้เมฆ เิอาข้อศอกมากระทุ้งสีข้างของผม เรียกสติผมกลับคืนมา

“บอกแล้ว ว่าเรามีอะไรดีๆ จะอวด คราวนี้เชื่อรึยัง” ท่าทางมันภูมิอกภูมิใจมาก

“อะ เอ่อ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก ปล่อยให้งง ตั้งนาน” ผมรีบพูดแก้เขิน

“พระเอกเกาหลี นี่คือ แจ๊ด ไงค่ะ อะ เ่อ่อ คนที่เขาแอบส่งแซนวิชให้ นายทุกวันอ่ะ” แมวแนะนำเพื่อนสาวให้ผมรู้จัก แจ๊ดหน้าแดงอยู่แล้วยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ เธอตีแขนเพื่อนเบาๆ

“บ้าเหรอเธอ พูดอะไรก็ไม่รู้” เธอคงจะอายจริงๆแหละ ยืนบิดม้วนต้วนอยู่เชียว

“แซนวิชเหรอครับ....อืม คือ ผม มะ ไม่....” ผมกำลังปฏิเสธว่าไม่เคยได้ัรับเลย แต่พอมานึกขึ้นได้...ไอ้โกก มึงน่ะมึง ไม่บอกกูสักคำ นี่แสดงว่ามึงสวาปามแซนวิชที่แจ๊ดคนสวยทำให้กูทุกเช้าเลยล่ะสิ

“แซนวิชทูน่าน่ะหรือครับ อืม อร่อยมากครับ ผมกำลังตามหาตัวคนทำให้อยู่เลย” ผมแกล้งพูด เพราะพี่ชายที่รักจะซื้อแซนวิชทูน่ามาให้ทุกเช้า น่าจะเป็นฝีมือแจ๊ดคนนี้

“ใช่ แจ๊ดเขาฝากโกกไปให้ทุกเช้าแหละ นายคงได้ทานน่ะ” แมวสาธยายต่อ...เอาเข้าแล้ว ไอ้โกกเป็นอย่างที่กูคิดมั๊ยนั่น

“ขอบคุณมากน่ะครับ...แจ๊ด...ไม่น่าลำบากเลย” ผมส่งยิ้มหวานไปให้ รู้สึกจะถูกชะตาเอามากๆ นี่กูไปหลงอยู่ที่ไหนมา ถึงไม่เห็นความสวยงามที่อยู่ตรงหน้า...ในขณะนี้

“อะ เ่อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ พอดี แจ๊ดต้องทำแซนวิช ขายให้ทางโรงเรียนอยู่แล้วอ่ะค่ะ” แจ๊ดตอบด้วยความเอียงอาย....น่ารักจริงๆ แจ๊ดคนสวย

“จะ...จีบ...กันอีกนานมั๊ยค๊ะ พวกเราหิวกันแล้ว” เสียงแมวขัดจังหวะขึ้น ทำให้ผมกับแจ๊ดเลิกจ้องหน้ากัน

เราสี่คนเดินหอบเสบียงไปที่อ่างเก็บน้ำข้างๆโรงเรียนนั่นเอง เป็นอ่างเก็บน้ำที่กว้างใหญ่พอสมควร ทางรัฐบาลจัดทำเป็นที่ทำน้ำประปาของเมืองนี้ และบูรณะให้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ ทำถนนให้รถยนต์สามารถวิ่งบนสันขอบอ่างนี้ได้ ปกติช่วงเดือนพฤศจิกา-ธันวา ของทุกปีจะมีนกเป็ดน้ำที่อพยพหนีร้อนมาจากประเทศจีน เป็นจำนวนมากมายมหาศาร บินว่อนอยู่เหนือบึงมืดฟ้ามัวดิน...สวยงามมาก เหมาะที่จะเป็นที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่ง

พวกเรานั่งรับประทานอาหารไป คุยกันไป ไอ้เมฆชอบมากอดตัวผม ...เวลามันเขินแฟนสาวของมัน...แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับมัน เพราะกำลังหลงใหล แจ๊ดคนสวยนั่นเอง...สักพักหนึ่งไม่รู้ว่าผมเพลียจากที่ไม่ได้นอนเมื่อคืน หรือเหนื่อยจากการซ้อมมวย ประกอบกับ ลมพัดพามาเย็นๆ ทำให้ผมง่วงเหงาหาวนอน ไอ้เมฆจึงให้ผมนอนหนุนตักมัน จนกระทั่งผมหลับไป....

ผมตื่นมาอีกที ไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว พยายามลืมตาขึ้น แต่รู้สึกจะมีอะไรเหนียวๆทาที่ขอบตาทั้งสองข้าง และทำไมตักของไอ้เมฆมันดูนุ่มนิ่มพิกล...ประกอบกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ...มันหอมเย้ายวนใจมาก....ทำให้ผมถึงกับเคลิบเคลิ้ม แกะน้อยถึงกับกระตุกตัวดันกางเกงยีนส์จนเจ็บ...โดยไม่รู้ตัว...กลิ่นนี้มันต้องไม่ใช่กลิ่นผู้ชาย...มันคือกลิ่นของ ผะ ผู้หญิง...แน่ๆ... ผมรีบลืมตาขึ้นมาอย่างทันทีทันใด เพื่อให้รู้ว่าเจ้าของตักที่ผมนอนหนุนอยู่เป็นใคร แล้วผมถึงกับอุทานดังลั่น

“แจ๊ด!”