บทที่ 43 “ ความฝัน...กับลางร้าย ”
ผมหันขวับไปมองหน้าพี่ชายที่รัก ซึ่งตอนนี้มายืนอยู่ข้างๆแล้ว แกปล่อยให้รถมอเตอร์ไซค์ติดเครื่องจอดทิ้งไว้ อยู่ด้านหลัง
“ตายห่า พี่ชายที่รัก จะจับผิดอะไรได้มั๊ยเนี่ยะ” คนทำผิด ก็กินปูนร้อนท้องอย่างนี้แหละ ผมคิดว่าพี่ชายที่รักจะต้องแสดงอาการ ...หึงหวง... ออกมาอีกแน่นอน ...แต่ผิดคาด
พี่ชายที่รักกลับยิ้มแย้มด้วยอารมณ์ดี พร้อมส่งสายตาอันอ่อนโยน เปี่ยมไปด้วยความรักมาให้เต็มเปี่ยม
“ท่าทางจะเข้ากันได้ดีกับโจ น่ะเรา เล่นวอลเล่ย์เก่งเหมือนกันกับเรานี่ ” พี่ชายที่รักยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดี แกคงเข้าใจว่า ผมได้พบเพื่อนใหม่ ที่ถูกคอ เหมือนเพื่อนๆในแก๊งค์เดียวกัน
“ครับ ก็นิสัยดี น่าคบคนหนึ่ง” ผมตอบอ้อมแอ้ม ไม่อยากให้พี่ชายที่รักจับพิรุธได้ โอย เมื่อกี้หัวใจแทบหยุดเต้น....รอดตัวไปนะมึงไอ้แกะ
พี่ชายที่รักพาผมมาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์เพื่อจะกลับบ้าน พอผมนั่งซ้อนท้ายเสร็จ รถกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ ไม่รู้ผมคิดยังไงถึงหันมองไปข้างหลัง
“นั่น...พี่โก้นี่ แกมายืนมองพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมนึกในใจ แต่ก็อดที่จะโบกไม้โบกมือให้พี่โก้ไม่ได้...แกยกมือขึ้นโบกมือผม เหมือนคนที่มีความคิดบางอย่าง...หน้าไม่ค่อยยิ้ม ทำตัวเหมือนหุ่นยนต์ยังงั้นแหละ หรือว่าแกกำลังคิดสงสัยพฤติกรรมของผมกับไอ้โจ....
และนี่ก็อีกคน ที่ผมมีอะไรด้วย ซึ่งมันก็คือ การนอกใจ...คนรัก...ที่เขาไม่รู้อิโหน่ อิเหน่ อะไร พี่ชายที่รัก ยังคงคิดว่า น้องชายคนนี้ ยังคงเป็นแกะน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์ สำหรับแก อยู่ตลอดเวลา....คิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาแห่งความเสียใจ ก็เริ่มเ่อ่อล้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
รถวิ่งไปเรื่อยๆ แต่่ความคิดผมกับเงียบ เพราะนึกละอายใจตัวเองเหลือเกิน... จนกระทั่ง ถึงทางเปลี่ยวที่จะเข้าบ้าน ไม่มีแสงไฟจากถนน ไม่มีรถสวนมา ปกติที่ตรงบริเวณนี้ ผมจะกอดรัด พี่ชายที่รักอย่างรักใคร่ พร้อมกับซบหน้าไปเกลือกกลิ้งกับแผ่นหลังอันอบอุ่นของพี่ชายที่รัก อยู่เสมอๆ
“แกะ วันนี้ทำไมไม่กอดพี่ล่ะ หือ” เสียงพี่ชายที่รักพูดขึ้นด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรไป ตั้งแต่ออกจากโรงเรียนมา เงียบเชียว” พี่ชายที่รักคงรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติในตัวผม ผมรีบเอื้อมมือเข้าไปสวมกอดร่างแกร่งกำยำอันนั้น พร้อมจูบกลางหลัง เกลือกกลิ้งไปมา เหมือนเด็กน้อย ทำความผิด แล้วต้องการคำให้อภัย...จากผู้ใหญ่
“เปล่าครับ คิดอะไร เพลินๆ น่ะครับ” ผมตอบไป เพื่อไม่ให้แกสงสัย
พี่ดำชะลอรถลงวิ่งช้าๆ เพราะซอยทางเข้าบ้าน คงมีแค่เราสองคนเท่านั้น แกเอื้อมมือมาดึงมือผมไปกุมกำท่อนลำ ที่กำลังแข็งตัวอย่างเต็มที่... ผมก็เลยบีบเค้น เพื่อให้แกมีความสุข
“พี่ไม่ได้ มีอะไรกับแกะมาเป็นอาทิตย์ แล้ว วันนี้ขอพี่ น่ะครับ คนดี” พี่ชายที่รักพูดไป มือของแกก็กดมือผม ให้โดนท่อนลำที่มันกำลังผงาด ดุนดันกางเกงนักเรียนสีกากีอยู่ในขณะนี้
“ครับ พี่ดำครับ ผมรักพี่ครับ” ไม่รู้ทำใมผมถึงต้องพูดบอกรักแกอีก หรือว่ามันกำลังชดเชย ความผิดที่ตนเองทำเอาไว้...
“อืม เป็นอะไร ก็บอกรักพี่ ทุกวัน อยู่แล้ว ไม่ใช่หรือครับ น้องชายที่รักของพี่”
“คือ ตอนนี้ผมอยากจะ บอกอีกน่ะครับ” ผมเหมือนจะร้องไห้ ก็เลยเลื่อนมือขึ้นมากอดที่หน้าท้องของแก แนบแน่น
“อือ เราเหมือนจะห่างๆกันน่ะช่วงนี้ พี่ก็เอาเวลาดูแลน้องชายที่รัก ของพี่ ไปซ้อมบอลล์ซะหมด... เย็นนี้พี่จะอาบน้ำให้นะครับ คนดี” ดูสิมึง ไอ้แกะ พี่ชายที่รัก รักมึงมากแค่ไหน แล้วทำไม มึงถึงทำร้าย คนที่รักมึงมากขนาดนี้ได้ลงคอ มึงมันเลว...เลวอย่างไม่น่าให้อภัย.... ในใจผมตอนนี้ รู้สึกว่าตัวเอง...เลว...แสนเลว...เลวเหลือเกิน มันไม่มีค่าคู่ควรกับ....พี่ชายที่รัก แม้แต่น้อย ผมน้ำตาไหลพราก พยายามกลั้นสะอื้น เพื่อไม่ให้พี่ชายที่รักได้ยิน....
คืนนั้น พี่ชายที่รัก อาบน้ำให้ผม อย่างดี เพื่อชดเชยสิ่งที่แกไม่ได้เอาใจใส่ ผมมาเป็นสัปดาห์ แล้วเราก็มีอะไรกัน อย่างถึงพริกถึงขิง ผมยอมเป็นฝ่ายรับให้พี่ชายที่รักกระหน่ำสัดไปถึงสามประตู ในขณะที่ตัวผมเองเอาคืนแค่ประตูเดียว แค่นี้ก็พอแล้ว วันนี้อยากให้พี่ชายที่รัก มีความสุขให้มากที่สุด....
เราต่างสลบสไล หลับนอนด้วยความอ่อนเพลีย พรุ่งนี้คงตื่นสาย พ่อกับแม่คงไม่ว่าอะไร ถ้าเราจะกลับไปรายงานตัวประจำสัปดาห์ช้าลงสักหน่อย... แล้วคืนนั้นใกล้สว่าง ผมก็เริ่มฝัน....ฝันไปว่า....
******************************
มีเทพธิดาองค์หนึ่ง ลอยละล่องลงมาจากสวรรค์ แล้วมาหยุดยืนมองที่เตียงนอนด้านฝั่งที่ผมนอน จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาว่า
“ฉันมาทวงของมีค่าของฉันคืน ตอนนี้เธอไม่คู่ควรกับของสิ่งนั้นแล้ว” เทพธิดาพูดจาเรียบๆ แต่ผมสิใจหายวาบ
“ของมีค่าอะไรครับ” พูดยังไม่ทันขาดคำ พี่ชายที่รัก ที่นอนอยู่ข้างๆ กลับเปลี่ยนไปสวมชุดเทพบุตร ชุดนั้นเหมือนทีีผมเคยดูในละครจักรๆวงศ์ๆ ในทีวีตอนเช้า มันทำให้พี่ชายที่รักดูเด่นเป็นสง่า แต่ทว่า ...ใบหน้าของพี่ชายที่รัก ตอนนี้ ดูเรียบเฉย เหมือนไม่รับรู้อะไรกับโลกใบนี้อีกแล้ว ...มันดูอ้างว้าง...ห่างเหิน... เหลือเกิน
และแล้วเทพธิดาองค์นั้น ก็จูงมือ พี่ชายที่รักในคราบเทพบุตร ลอยละลิ่ว ค่อยๆเลือนหายไปทีละน้อย ละน้อย ออกไปทางหลังบ้าน ก่อนที่จะหายลับไปบนฟากฟ้า
“ไม่น่ะ เทพธิดา อย่า เอา พี่ชายผมไป อย่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมร้องไห้ ตะโกนดังลั่น วิ่งตามร่างของทั้งคู่ไปที่กลางทุ่งหญ้าหลังบ้าน แต่ไม่มีแม้แต่เงาของพี่ชายที่รัก มีแต่ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่...
“พี่ดำ กลับมา ฮือ ฮือ อย่าทิ้งผมไป ฮือ ฮือ” ผมร้องไห้ ใจแทบขาดให้ได้ ผมถึงกลับวิ่งตามหาพี่ดำให้คลั่ง วิ่งไปทั่วลานหญ้ากว้าง ก่อนที่จะกลับมาที่บ้านอีกครั้ง แล้ววิ่งไปห้องนั้น ห้องนี้ ก็ไม่เจอแม้แต่เงา... ผมถึงกับนั่งลง ชันเข่า อย่างหมดแรง ก้มหน้าซบฝ่ามือ ร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาแทบเป็นสายเลือด....
พลันร่างของผมก็กลับกลายเป็นเด็กน้อย วัยห้าขวบ กำลังนั่งร้องไห้อย่างคร่ำครวญที่ห้องอันว่างเปล่า ที่ซึ่งพี่ดำได้จากไปครั้งแรก เมื่อสิบปีก่อน
“พี่ดำอยู่หนาย...ฮือ ฮือ...หาพี่ดำ ฮือ ฮือ...” เสียงเด็กน้อยร้องไห้จ้าไม่หยุด
*********************************
“แกะ แกะ เป็นอะไร” เสียงพี่ดำเขย่าตัวผม ปลุกให้ผมตื่นจากฝันร้าย
“ดูสิ ร้องไห้ใหญ่เลย ฝันร้ายหรือครับ คนดี” พี่ดำลุกขึ้นมาสวมกอดผมแนบแน่น
“ฮือ ฮือ พี่ดำ อย่าทิ้งผมไปนะ นะครับ ผมรักพี่ครับ ฮือ ฮือ” ผมผวากอดแกกลับแนบแน่น พี่ดำอยู่ตรงนี้ ไม่ได้หายไปไหน ใช่มั๊ยครับ
“ขวัญเอ๊ย...ขวัญมา ฝันร้ายน่ะ อย่าร้องไห้ไปเลยนะครับ พี่ดำอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรน่ะครับ”
“ฮือ ฮือ ผมกลัวว่า พี่จะทิ้งผมไป” ผมร้องไห้ไม่หยุด พี่ดำถึงกลับ จูบซับน้ำตาให้
“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ได้ทิ้งแกะไปไหน พี่จะอยู่ดูแล น้องชายของพี่ จนกว่าชีวิตจะหาไม่ เชื่อพี่เถอะน่ะ คนดีของพี่” แกเอามือลูบหัว ลูบหลังไปมา เพื่อถ่ายทอดความอบอุ่น ความรักที่แกมีให้กับ น้องชายคนนี้
“ฝันร้ายจะกลายเป็นดีน่ะครับ นอนซะคนดี พี่จะอยู่ข้างๆ แกะตลอดไป”
ผมจำได้ว่า ผมนอนไม่หลับเลยจนกระทั่งรุ่งเช้า ผมปล่อยให้พี่ดำหลับไปก่อน แต่ตัวเองกับเอามือก่ายหน้าผาก คิดไปต่างๆนาๆ ทำใมเราถึงฝันร้ายขนาดนี้ หรือว่าจะมีเหตุร้ายมาเตือน...ฝันใกล้รุ่งแบบนี้...โบราณเขาว่า มันมักจะเป็นจริง....
เราสองคนมาถึงบ้านพ่อแม่ก็เกือบเที่ยง พี่กวางไม่อยู่ ไปธุระกับพี่ภูมิ ในตัวเมือง ผมรู้สึกใจคอไม่ดียังไงก็ไม่รู้ เลยขอพ่อกับแม่ว่า อยากจะไปทำสังฆทานที่วัด...
“ร้อยวันพันปี ลูกชายคนเดียวของแม่ ไม่เคยคิดที่จะไปวัด วันนี้เกิดอะไรขึ้นล่ะลูกถึงอยากทำสังฆทานน่ะ” แม่ถามผมพร้อมกับอมยิ้ม ก็จริงอย่างที่แม่ว่า เรื่องวัดวาอาราม ไอ้แกะ ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอก
“แกะ เขาฝันร้ายนะครับ เมื่อคืนร้องไห้ใหญ่เลย” พี่ดำรายงานแม่
“อ้าวเหรอ ฝันว่ายังไงล่ะลูก บอกแม่สิ เผื่อแม่ทำนายฝันให้ลูกได้น่ะ” ผมไม่อยากบอกใครว่า ผมฝันว่าอะไรจึงตอบว่า
“ไม่มีอะไรหรอกแม่ เพียงแต่ผมไม่ค่อยสบายใจน่ะ อยากจะทำบุญสังฆทาน”
“เออ ก็ถือโอกาสให้ดำ เขาทำสังฆทานด้วยสิ ลูก” พ่อแนะนำขึ้น ดังนั้นผมกับพี่ดำจึงขับมอเตอร์ไซค์ไปที่ตลาดเล็กๆของหมู่บ้าน เลือกซื้อชุดสังฆทานสองชุด เสร็จ แล้วจึงพากันไปที่วัดซึ่งอยู่ไม่ใกลจากหมู่บ้านนัก
หลังจากรับศีลรับพรจากหลวงพ่อแล้ว เราทั้งคู่จึงพากันไปนมัสการพระประธานองค์ใหญ่ในโบถส์ พระประธานท่านดูสงบสุข เป็นที่พึ่งของพุทธศาสนิกชน มาช้านาน เวลาเรามีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ ก็จะมาพึ่งพระบารมี ให้เราสงบสุข เหมือนผมตอนนี้ ผมจึงยกมือท่วมหัว ขอคำอธิษฐานจากพระ
“เจ้าประคู๊น ขออย่าให้ฝันร้ายเมื่อคืน มาทำร้ายพี่ชายที่รักของผมเลย อย่าให้เราทั้งคู่ต้องแยกจากกันเลย... สาธุ”
“อธิษฐานอะไร หรือแกะ เห็นยกมือท่วมหัวนานเชียว” พี่ดำกระเซ้าผมเล่น
“ก็ขอให้เรามีความสุขน่ะครับ แล้วพี่ดำล่ะขอพรอะไรจากพระครับ” ผมหันหน้าไปถามแกบ้าง พี่ดำยิ้มกว้าง ส่งสายตาเป็นประกาย
“ขอให้เราทั้งคู่ ครองรักกันตลอดไป ไม่มีวันแยกจากกัน” พี่ดำยังยิ้มกว้างหนักกว่าเดิมด้วยความปิติอย่างเหลือล้น แต่ผมนี่สิ ถึงกับน้ำตาตก....พี่ดำรักเรามากขนาดนี้เลยหรือ....แล้วทำไม เราไปทำร้าย คนที่เขารักเราได้ลงคอ............
“พี่ดำลองเสี่ยงเซียมซีกันเถอะ” ผมรีบพูดออกนอกเรื่องก่อนที่น้ำตามันจะไหลอาบแก้ม ผมรีบเอามือป้ายออกอย่างรวดเร็ว พี่ดำจึงไปหยิบกระบอกบรรจุ ไม้ไผ่ ที่มีหมายเลขอยู่ที่ปลายไม้ เรียงกันเป็นกระจุก อยู่ภายในกระบอกนั้น
ผมเริ่มอธิษฐาน ก่อนจะเขย่ากระบอกไม้ไผ่อย่างแรง สักพัก ก็มีไม้เซียมซีอันหนึ่งหล่นมา หมายเลข....
ผมรีบส่งกระบอกไม้เซียมซีให้พี่ดำ ไปเสี่ยงทายต่อ แต่ตัวเองรีบไปที่ข้างๆโบถส์ คำทำนายเรียงตามหมายเลขอยู่แล้ว ผมรีบดึงกระชากกระดาษที่ตรงกับหมายเลขที่เสี่ยงได้ ผมอ่านอย่างรวดเร็ว
“ผู้ที่เลือกหมายเลขนี้.......จะสูญเสียของรัก...อะไรกันเนี่ยะ ทำไมดวงไม่ดีเลยอ่ะ” ผมรำพึงให้กับตัวเอง จากนั้นจึงกลับไปเสี่ยงใหม่อีกรอบ เผื่อจะดีขึ้น ในระหว่างนี้พี่ดำ สวนทางมาดึงกระดาษของตัวเองไปอ่าน
ผมเสี่ยงได้หมายเลขต่อมา จึงรีบไปเอากระดาษมาอ่านอีก
“หมายเลข....จะมีเคราะห์ บ้านแตกสาแหรกขาด จำต้องหย่าขาดจากคนรัก...” ผมถึงกับตกใจ อะไรกันหมายเลขนี้ยังดวงไม่ดีอีกหรือ...
“เป็นไงแกะ เห็นทำสีหน้าไม่ดีเลย มาให้พี่อ่านดูหน่อยซิ” ผมรีบดึงกระดาษกลับ ไม่อยากให้พี่ชายที่รักเห็น
“เดี๋ยว ผมไปเสี่ยงใหม่ ดูสิดวงจะไม่ดีอีกก็ให้มันรู้ไป” พี่ดำถึงกับส่ายหัวยิ้มๆ
“แล้วของพี่ละ ดีมั๊ยครับ”
“อืม แม่นเหมือนจับวาง บอกว่ามีนารีอุปถัม จะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ฮ่ะ ฮ่ะ ของมันวางแผนเอาไว้แล้ว ไม่น่าเชื่อจะมาพ้องกันได้ แปลก ฮึ ฮึ” พี่ดำหัวเราะเสียงใส ก็ดีแล้วครับ พี่ชายของผม ที่คำทำนายออกมาดีขนาดนั้น
ผมยังไม่ลดละ ถ้าครั้งที่สามยังไม่ดีอีก ก็ต้องยอมจำนนกันล่ะ ในระหว่างนี้ พี่ชายที่รักคลานเอาเงินไปหย่อนที่ตู้รับบริจาค
“สาธุ ลูกช้างจะขอเสี่ยงเซียมซี ครั้งสุดท้าย ขออย่าให้เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นเลย...สาธุ” ผมอธิษฐานเนิ่นนาน และตั้งใจเขย่ากระบอกไม้ไผ่เต็มที่ ความหวังที่จะได้คำทำนายที่ดีกว่าสองอันแรก เต็มเปี่ยมทีเดียว แล้วผมก็ได้คำทำนายอันสุดท้ายว่า
“ใบที่....น้ำเต้าน้อย...ลอยคว้างอยู่กลางหาว.....คู่รักเขาสูงศักดื์กว่า จะต้องทำใจ....เจ้าของที่แท้จริง....จะมาทวงคืน”
No comments:
Post a Comment