บทที่ 51 " อุปสรรรค...ครั้งสำคัญ "

บทที่ 51 “ อุปสรรค...ครั้งสำคัญ ”

หลังจากวันนั้น ผมก็ตั้งหน้าตั้งตา เป็นน้องแกะที่น่ารักของพี่ดำ...เชื่อฟังพี่ดำทุกอย่างจากหน้ามือเป็นหลังมือ...เราทั้งสองต่างครองรักกันอย่างมีความสุข...ซึ่งเป็นช่วงที่ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิตทีเดียว... นอกจากนี้ผมยังตั้งใจเล่าเรียน ขยันขันแข็ง....จนผลสอบย่อยครั้งแรกออกมาดีเกินคาด จนอาจารย์ถึงกับแปลกใจ...นอกจากนี้ยังไปดึงกลุ่มแก๊งค์ตัวแสบได้คะแนนดีกันถ้วนหน้า...ต้องยกความดีให้พี่ชายที่รัก และอีกสาเหตุหนึ่ง...คงเป็นผลจากการที่เราร่วมติวเข้มข้นกันอย่างขมักเขม้นนั่นเอง

ผมยังซ้อมมวยกับพี่โก้อยู่อย่างสม่ำเสมอ แต่ไม่มีอะไรเกินเลยอีก เพราะผมขอร้องพี่โก้...ขอให้ผมทบทวนตัวเองว่าผมต้องการอะไรกันแน่ โดยอ้างว่ายังคิดถึงแฟนที่เป็นผู้หญิง รู้สึกลำบากใจถ้ามีอะไรกัน...อาจมีบ้างที่ผมอาจใช้มือช่วยพี่โก้ในบางครั้ง แต่ไม่บ่อยนักหรอก เพราะเพื่อนๆต่างมารอผมไปติววิชาการกัน ต่อนั่้นเอง

ส่วนเรื่องพี่ภูมิ ก็เหมือนกันผมยังคงไปแทงสนุ๊กกับพี่เขาตามปกติ เรื่องเซ็กส์ที่เร่าร้อนแบบเดิม ผมไม่เปิดโอกาสให้แกอีก แต่มีบ้างที่มีการกอดและหอมแก้มกันพอหอมปากหอมคอ...ผมยังใช้ข้ออ้างเดิมว่า อยากจะค้นหาตัวเองให้เจอก่อนที่จะรับรักพี่ภูมิ แกก็ไม่ว่าอะไร เพียงแต่จะรอคอยเช่นเดิม...

แต่ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่กวางกับพี่ดำ เริ่มส่อเค้าสนิทสนมกันมากขึ้น เวลาที่เรากลับบ้่านประจำเสาร์-อาทิตย์ พี่กวางมักมีเรื่องมาพูดคุยกับพี่ดำอยู่เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน เรื่องเรียนต่อเมืองนอก ฯลฯ...ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องออกไปข้างนอกกับพี่ภูมิอยู่เรื่อยๆ โดยปล่อยให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง

เวลาผ่านไป หลังทดสอบย่อยครั้งที่สองเสร็จเรียบร้อย ผมและเพื่อนต่างก็คิดว่าทำคะแนนได้ดีเช่นเคย อาจจะดีกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำ เพื่อนๆต่างเฮโลกันกลับบ้าน แต่พี่ชายที่รัก และพี่โก้ต้องไปฝึก ร.ด. ภาคสนามที่ต่างจังหวัด ไปเย็นวันศุกร์ และกลับเย็นวันอาทิตย์ ผมเลยต้องกลับบ้่านพ่อแม่คนเดียว โดยไร้ซึ่งเงาของพี่ชายที่รักข้างกาย...

ผมรู้สึกเหงาเป็นครั้งแรก ที่ต้องนั่งรถโดยสารกลับบ้านคนเดียว ปกติจะต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่ชายที่รักประจำ รู้สึกจิตใจมันห่อเหี่ยวยังไงก็บอกไม่ถูก ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มแต่ไม่มีเค้าว่าจะมีเมฆฝน เอ...ทำไมจิตใจของเราถึงมีอาการประหลาดๆ เหมือนจะรับรู้อะไรที่มันร้ายๆ...เมื่อกลับมาถึงบ้าน พี่กวางก็รอพวกผมอยู่แล้ว

“อ้าววันนี้ ดำไม่มาหรือ แกะ ทำไมมาคนเดียวล่ะ” ดูท่าพี่กวางผิดหวังเอามากๆ ที่ไม่เจอพี่ชายที่รัก

“อ๋อ ไปฝึก ร.ด. ภาคสนามน่ะ พี่กวาง มีอะไรรึเปล่าครับ”

“อะ เอ่อ ปะ เปล่า ถ้างั้นแกะตามพี่มานี่หน่อยเร็ว” พี่กวางเหมือนจะมีอะไรบางอย่างอวดผม ผมก็เลยรีบตามแกเข้าไปข้างในบ้าน

“ไหนลองใส่ให้พี่ดูหน่อยสิ ว่ามันพอดีมั๊ย” พี่กวางเอาเสื้อถักไหมพรมสีน้ำเงินเข้ม ตัวที่แกพยายามถักมานานหลายปีนั่นเอง ตอนนี้มันเสร็จแล้ว และสวยงามดีสะด้วย

“โห พี่กวางถักให้ผมเหรอ ขอบคุณครับ สวยดีอ่ะ แต่ดูเหมือนจะตัวใหญ่ไปนิดหนึ่งรึเปล่าครับ” ผมจับเสื้อถักไหมพรมพร้อมกับส่องดูตัวเองในกระจก มันก็สวยดีน่ะ แต่ว่าทำไมมันดูตัวใหญ่กว่าตัวผมล่ะ

“เสียใจย่ะ ของเราน่ะ ก็ยายกรกนก แฟนเราเขาถักให้แล้วนี่ เขาเริ่มถักพร้อมพี่นั่นแหละ ถอดออกมาเลย เดี๋ยวยับหมด” พี่กวางพูดไปยิ้มไป แล้วหยิบเสื้อตัวนั้นไปจากมือผม พร้อมจ้องมองไม่วางตา ดูจะภาคภูมิในความสำเร็จของตัวเองอยู่ไม่น้อย ผมไม่เข้าใจหรอกว่ามันคงจะลำบากอยู่เหมือนกัน กว่าที่ผู้หญิงสักคนจะถักเสื้อไหมพรมได้สำเร็จสักตัว...

“อ้าว แล้วพี่กวางถักให้ใครล่ะ อย่าบอกน่ะว่าเป็นพี่ภูมิ” ผมเริ่มดักคอ เพราะไม่แน่ใจว่าพี่สาวตัวเองจะตอบรักพี่ภูมิแล้ว

“ไม่ใช่...ไม่ใช่... แกะก็รู้ดีว่าพี่กับพี่ภูมิ คบกันในฐานะพี่น้องย่ะ ดูๆไปเขาจะสนิทกับแกะ มากกว่าพี่สะอีกน่ะ พี่คิดว่าเขาคงอยากจะเป็นพี่ชายเรามากกว่ามั๊ง” แหมพี่กวางพูดซะ...ทำผมสะอึกไปเลย ผมเลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่ใช่พี่ภูมิ แล้วใครกันล่ะ ถ้างั้นต้องเป็นพี่แมนแน่เลย ฮั่นแน่ แอบมีแฟนเป็นหนุ่มเมืองนอก ไม่เห็นบอกน้องนุ่งบ้างเลย ฮ่ะ ฮ่ะ” ผมแหย่พี่กวางเล่นด้วยความคึกคะนอง

“จะบ้าเหรอ คนเขายังไม่เคยเห็นหน้ากันสักหน่อย” พี่กวางเริ่มหน้าแดงขึ้น เมื่อเหลือตัวเลือกคนสุดท้าย พะ พี่กวาง...คง ไม่ได้ หมายถึง.... ผมกลั้นลมหายใจ หัวใจเริ่มเต้นถี่ๆขึ้น ใจมันหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่อยากได้ยินคำตอบที่ผมคิดเอาไว้ว่า มันหมายถึง...

“ดำ...เขาคงจะใส่ได้พอดีน่ะ พี่ก็กะดูแล้ว ว่าตัวเขาใหญ่กว่าเรานิดหน่อย” สิ้นเสียงพี่กวาง ผมแทบทรงตัวไม่อยู่ เหมือนโดนก้อนหินหนักๆ ก้อนใหญ่ทั้งก้อนทุบหัว ผมยืนซวนเซแทบล้มทั้งยืน...หัวใจแทบหยุดเต้น...แต่ผมยังฝืนกาย ฝืนใจให้ยืนหยัดอยู่ต่อไป...ยังหรอก...ไอ้แกะมึงต้องเข้มแข็ง อาจจะไม่ใช่ที่มึงกำลังคิดก็ได้...

“อะ เอ่อ คะ ครับ พะ พี่ดำ คงใส่ได้พอดี นี่แสดงว่า พี่กวางตั้งใจถักให้พี่ดำหรือครับ” ผมกลั้นใจถาม ถ้าพี่กวางสังเกตสักนิด จะต้องเห็นความผิดปกติของน้องชายตัวเองแน่ๆ

“อืม พี่คิดว่าสักวัน ดำคงจะกลับมา แล้ววันนี้เขาก็มาจริงๆ” พี่กวางเริ่มหน้าแดงระเรื่อและค่อยๆเข้มขึ้นตามลำดับ จนสีแดงระบายไปทั่งใบหน้า...อาการส่อพิรุธให้เห็นชัดเจน ถึงไม่บอกผมก็รู้แล้วว่า พี่กวางมีใจให้พี่ดำอย่างแน่นอน...

“สะ แสดงว่า ที่พี่กวางไม่ยอมมีแฟนสักที...เพราะพี่กวางรอ...รอคอยพี่ดำ ใช่มั๊ยครับ” ผมถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาที่ขอบตาอย่างช่วยไม่ได้

“แกะ ในฐานะที่เรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง แกะอย่าเพิ่งบอกให้เขารู้นะ เราเป็นฝ่ายหญิง ถ้าเอะอะไป อายเขาตายเลย” พีกวางหน้าแดงซ่านหลบสายตาผมไปทางอื่นด้วยความขวยเขิน แต่ผมนี่สิกำลังจะขาดใจตายให้ได้ น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว.....

***********************************

เด็กน้อยวัยห้าขวบกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน อยู่กลางลานบ้าน โดยมีพี่กวางและพี่ดำ ซึ่งอายุของทั้งคู่แค่เพียง แปดขวบ กำลังเล่นซ่อนหากันอยู่ด้วยความเพลิดเพลิน

เด็กน้อยรักพี่ทั้งสองคนหนักหนา ไม่ว่าพี่ทั้งสองจะไปที่แห่งใด เด็กน้อยจะต้องติดสอยห้อยตามอยู่เสมอๆ

“พี่กวางมานี่สิ พี่ดำด้วย แกะมีอารายให้ดู” เด็กน้อยจูงมือพี่ทั้งสองให้มายืนบนกระดานไม้ ซึ่งอยู่เหนือลานบ้านขึ้นไปเล็กน้อย

“มีอะไรแกะ ดึงมือพี่กับดำมายืนคู่กันทำไม” พี่กวางถามเด็กน้อยพร้อมอมยิ้มในความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กน้อย

“เจ้าชายน้อย เอามงกุฎมาให้เจ้าหญิง และดาบนี้ให้เจ้าชายคับ” เด็กน้อยหยิบเอามาลัยสำหรับครอบศรีษะ ที่ทำด้วยหญ้าง่ายๆ ขึ้นครอบศรีษะของพี่กวาง และเอาดาบของเล่นที่พี่เก้งซื้อให้ จับใส่มือพี่ดำ

“อ้าวแล้วจะให้พี่สองคนเล่นเป็นอะไรล่ะครับ เจ้าชายน้อย” พี่ดำถามเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู

“ก็ให้เจ้าชายกับเจ้าหญิงแต่งงานกันไงคับ” พี่ทั้งสองถึงกับหัวเราะขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับส่งยิ้มให้กันและกัน

“ขอให้เจ้าชายกับเจ้าหญิงจงครองรักกันและครองเมืองนี้อย่างมีความสุขคับ” เด็กน้อยพูดไปเพราะรักพี่ทั้งสองคนมากนั่นเอง และบ่อยครั้งที่จะชอบพูดกับผู้ใหญ่ว่า อยากให้ทั้งสองแต่งงานกัน ซึ่งเป็นที่เอ็นดูของพวกผู้ใหญ่อยู่เสมอๆ

“อ้าว ให้พี่ทั้งสองครองเมืองแล้ว เจ้าชายน้อยจะไปอยู่ที่ไหนล่ะครับ” พี่ดำแกล้งถามพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“เจ้าชายน้อยก็จะไปหาเมืองใหม่อยู่ไงครับ จาไปหาเจ้าหญิงที่สวยเหมือนพี่กวางเลย เฮ....ลาก่อน...เจ้าชายและเจ้าหญิง เจ้าชายน้อยจาออกเดินทางแล้ว....”

ว่าแล้วเด็กน้อยก็แกล้งวิ่งไปหลังบ้าน ปล่อยให้ทั้งคู่ยืนอมยิ้มในความไร้เดียงสาของเด็กน้อย

***********************************

“อ้าว แกะ เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไมล่ะจ๊ะ น้องพี่” พี่กวางพี่สาวที่แสนดีของผม ผมจะทำไงดีครับ ว่าผมเป็นอะไร และผมควรจะทำยังไงดีครับ

“อ่ะ เอ่อ ผะ ผมดีใจน่ะครับ ที่พี่ อะ เอ่อ คนที่ผมรักทั้งคู่ รักกัน อย่างที่ผมหวังเอาไว้ตั้งแต่เด็กๆ” ผมสะอื้นฮักๆ จนพี่กวางต้องเข้ามาลูบหลัง

“โถ น้องพี่ กลายเป็นคนขี้แยไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่...เรานะโตเป็นหนุ่มแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆสักหน่อย”

“แต่ ผะ ผม ตื้นตันใจนี่ครับ ฮือ ฮือ” ผมร้องไห้อย่างไม่เกรงใจพี่กวางอีกต่อไป

“หยุดร้องสะเถอะน้องพี่ พี่เองก็ยังไม่รู้เลยว่า ดำเขาจะมีใจให้พี่รึเปล่า” พี่กวางก้มหน้าลง พร้อมแสดงอาการเศร้าๆ อย่างหวั่นวิตก ผมหยุดร้องไห้ แต่ความรู้สึกสงสารพี่สาวที่ตนเองรัก มันยิ่งใหญ่กว่าอะไรทั้งหมด

“พี่กวาง ไม่ต้องกลัวน่ะครับ ผมมั่นใจว่าพี่ดำจะต้องรักพี่กวางอย่างแน่นอน ผมจะทำทุกวิถีทาง ให้พี่กวางสมหวังให้ได้”